ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ ΛΟΥΚΑ- Ιερά Μητρόπολις Πάφου

«Πεσών παρά τους πόδας του Ιησού παρεκάλει αυτόν εισελθείν εις τον οίκον αυτού»(Λουκ.8,41)

Δυο θλιβερά και οδυνηρά γεγονότα, μας εξιστορεί το σημερινό Ευαγγέλιο, αγαπητοί μου αδελφοί. Ένας πατέρας απελπισμένος και μια γυναίκα ταλαιπωρημένη, είναι τα κύρια πρόσωπα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Ο πατέρας είναι ο αρχισυνάγωγος Ιάειρος, που έχει μονογενή κόρη δώδεκα χρονών, που είναι βαριά άρρωστη, ετοιμοθάνατη. Η γυναίκα πάσχει εδώ και δώδεκα χρόνια από συνεχή αιμορραγία και παρ' όλο ότι είχε ξοδέψει όλη την περιουσία της στους γιατρούς δεν είχε καμιά θεραπεία. Και οι δυο τους δυστυχισμένοι, άνθρωποι ταλαιπωρημένοι και φορτωμένοι τα δεινά και τις θλίψεις της ζωής. Απελπισμένοι και οι δυο από την κοινωνία, καταφεύγουν με πίστη και ελπίδα στον Ιησού Χριστό. Ο πατέρας με παρρησία, χωρίς να φοβηθεί για τη θέση του, προσκυνά και ικετεύει τον Κύριο. Η γυναίκα κρυφά, αλλά με ευλάβεια, ζητά την ίαση της. Σαν αποτέλεσμα, ο αρχισυνάγωγος λαμβάνει την κόρη του αναστημένη και ζωντανή και η γυναίκα την ψυχική και σωματική της θεραπεία. Τα δυο αυτά γεγονότα, μας δίνουν σήμερα την ευκαιρία, ν' ασχοληθούμε για τα δεινά και τις θλίψεις, που συμβαίνουν στη ζωή μας.

Πρέπει, αδελφοί μου, να ομολογήσουμε ότι πολύ συχνά, μέσα στη ζάλη και τις φροντίδες της ζωής, οι περισσότεροι από μας λησμονούμε τον Θεό. Μεθούμε από τα ωραία του κόσμου τούτου πράγματα και απομακρυνόμαστε από τον Ουράνιο Πατέρα και Δημιουργό αυτού του κόσμου. Σαν αποτέλεσμα, η απομάκρυνση αυτή και η περιπλάνηση μας μακριά από το Θεό, οδηγεί την ψυχή μας στην παγίδα του πνευματικού θανάτου. Κι επειδή οι περισσότεροι δεν το καταλαβαίνουμε, έρχεται ο Θεός που μας αγαπά και επιτρέπει τη δοκιμασία. Κι' αυτό για να μας ξυπνήσει και να μας συνεφέρει, να μας ανοίξει τα μάτια και να μας επαναφέρει κοντά του. Πάρα πολλοί είναι εκείνοι οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι, που ενώ είχαν λησμονήσει τον Θεό και είχαν ψυχρανθεί μαζί του, τον θυμήθηκαν και πάλιν, ευρισκόμενοι στο κρεβάτι του πόνου ή κατά την διάρκεια μιας άλλης δοκιμασίας.

Αλλά επιτρέπει ακόμα ο Θεός τα δεινά και τις θλίψεις, για να μας απελευθερώσει από τον εγωισμό και την αυτοπεποίθηση, που τόσο εύκολα μας κυριεύει. Είναι αλήθεια ότι μετά από κάποιες μικροεπιτυχίες που είχαμε στη ζωή, αρχίζουμε να θαυμάζουμε τους εαυτούς μας. Κατά τη λαϊκή ρήση «παίρνει ο νους μας αέρα». Κι εκεί που φθάνουμε στο ζενίθ της αρρωστημένης επιτυχίας μας, έρχεται μια ευλογημένη θλίψη και δοκιμασία και μας προσγειώνει στην σκληρή πραγματικότητα. Σκορπίζει τους καπνούς της αλαζονείας, που μας είχαν πνίξει και μας υπενθυμίζει πόσο μικροί και ευτελείς είμαστε. Κι έτσι ο Θεός μας βοηθά να γνωρίσουμε καλύτερα τους εαυτούς μας και να γίνουμε ταπεινοί και μετριόφρονες. Να γίνουμε καλοί, επιεικείς και συμπαθείς προς τους συνανθρώπους μας, με τους οποίους ζούμε και συνεργαζόμαστε. Κλασική περίπτωση, ο άσωτος υιός της παραβολής, που με τόση αλαζονεία ξεκίνησε κι έφυγε μακριά από τον πατέρα του. Κι έπειτα η πείνα, η εγκατάλειψη, η απομάκρυνση των φίλων, το συνέφερε. Είδε την αθλιότητα του, αναγνώρισε το μεγάλο αμάρτημα του και επέστρεψε ταπεινός και χωρίς καμιά απαίτηση πίσω στον πατέρα του.

Πολλές φορές όμως ο Θεός. στέλλει θλίψεις και για να μας βοηθήσει να αυξήσουμε την πίστη και την αρετή μας. Για να μας καλλιεργήσει περισσότερον εις βάθος. Και επιτρέπει ο Θεός να έλθει μια δοκιμασία, που αν πραγματικά είμαστε πιστοί, τότε ξυπνούν οι πνευματικές μας δυνάμεις. Κι αρχίζουμε τότε να προσευχόμαστε θερμότερα και εντατικότερα. Η πίστη μας ζωντανεύει και η ελπίδα μας στρέφεται με δύναμη στο Παντοδύναμο Θεό. Αποστρέφουμε τα μάτια μας από την ματαιότητα του κόσμου και η αμαρτία δεν μας ελκύει όπως άλλοτε. Αποκτούμε καρτερία και υπομονή και με μια λέξη γινόμαστε καλύτεροι εξ αιτίας της παιδαγωγίας αυτής. Γιατί τον πόνο της ψυχής μας, δυστυχώς, δεν μπορούμε να τον εκχύνουμε με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη σε κανένα άλλο από τον Θεό. Τα διάφορα ανθρώπινα μέσα, οι φιλίες, τα αξιώματα, τα πλούτη και τα υλικά αγαθά, αδυνατούν να μας παρηγορήσουν στις κακοπάθειές μας. Πολλές φορές οι άνθρωποι που ζουν μακριά από το Θεό, αντί να μας βοηθήσουν, μας απελπίζουν και μας θλίβουν περισσότερο και γίνονται παρηγορητές, που προσφέρουν κακές παρηγοριές, με τις πολυλογίες και απερισκεψίες τους. Και ο κόσμος μας θα ήταν σκοτεινός, μαύρος και άχαρις, για μας τους αδύνατους, τους ασθενείς και ένοχους, αν δεν μπορούσαμε στις θλιβερές μέρες της ζωής μας, να προσφεύγουμε στο θρόνο της χάριτος του Κυρίου μας. Τότε η ζωή μας θα ήταν κοιλάδα δακρύων και αναστεναγμών, χωρίς καμιά ελπίδα σωτηρίας.

Γι' αυτό και δεν πρέπει να γογγύζουμε στον καιρό των θλίψεων μας. Αφού ο αγαθοδότης Θεός επιδιώκει την ωφέλεια μας θα πρέπει με ευγνωμοσύνη να δεχόμαστε την παιδαγωγία του. Εξ' άλλου, μαζί με τις θλίψεις που επιτρέπει ο Θεός μας δίνει και τη δύναμη να τις υπομένουμε. Και δεν μας δοκιμάζει παρά μόνο όσο αντέχουμε. Χρειάζεται επομένως καλοπροαίρετη καρδιά και αγαθή διάθεση. Χρειάζεται ακόμα δίψα πνευματική, πνεύμα μαθητείας και ταπείνωση. Πρέπει τέλος τα νοήματα των λόγων που ακούομε να τα συγκρατούμε κι έπειτα με αγώνα και υπομονή αυτά που ακούομε να τα εφαρμόζουμε.

Αδελφοί μου! Οι θλίψεις, τα δεινά και οι κακουχίες στη ζωή μας αποδεικνύονται ωφέλιμες αν τις δεχόμαστε με υπομονή, με ταπείνωση, με καρτερία και ευγνώμονα διάθεση. Για να επιτύχουμε αυτό ας στρέφουμε πάντα τα βλέμματα μας στον Εσταυρωμένο Ιησού. Ας παίρνουμε μαθήματα από Εκείνο που ενώ ήταν αναμάρτητος, τόσον επόνεσεν και τόσα υπέφερε για μας. Από τον Εσταυρωμένο Κύριο θα αντλούμε δύναμη και βοήθεια και ο σταυρός των θλίψεων μας θα γίνεται ελαφρότερος και ο πόνος μας απαλότερος. Γι' αυτό στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας ας υψώνουμε το νου και την καρδιά μας προς τον Κύριο και ας εκζητούμε τη βοήθεια και την προστασία Του. Τότε θα ειρηνεύουμε και θα γινόμαστε δυνατοί και νικητές στις θλίψεις μας. Στη θάλασσα της ζωής είναι πολλές οι τρικυμίες. Πολλά τα βάσανα, τα δεινά και οι θλίψεις. Σαν καλοί χριστιανοί ας σταθούμε στο ύψος μας. Με θάρρος και ελπίδα, με πίστη και με προσευχή ας αντιμετωπίσουμε τις θλίψεις της ζωής. Έτσι θα νικήσουμε και θα καταστήσουμε τον Παντοδύναμο Θεό, προστάτη και βοηθό μας και θα νικήσουμε όλα τα δεινά, όλα τα κακά και όλες τις δοκιμασίες της ζωής μας.

† Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης κ. Διονύσιος