Να γεννηθεί ένας νέος θεός μέσα στην καρδιά την παγωμένη…

Χριστούγεννα σημαίνουν ότι θα γεννηθεί “ένας μικρός Χριστός” σε λίγες ημέρες, όπως μου είχε αναφέρει κάποτε απλά μία φίλη στις κάπως πομπώδεις ευχές μου… Kαι ένας πολύ πονεμένος ποιητής που παροικούσε μεν την Ιερουσαλήμ, έγραφε κάποτε: “όλοι κοιμούνται κι εγώ ξαγρυπνώ… περιμένω να (ξημερώσει, για να) γεννηθεί ένας θεός στην καρδιά μου την παγωμένη από άγρια φαντάσματα και την μαύρη πίκρα”. Αι, λοιπόν, αυτή ακριβώς αυτή είναι η προσδοκία η σωστή, η πρώτιστη, των Χριστουγέννων. Χρόνια και χρόνια, είχαμε μάθει σε ένα “βίο ανοημάτιστο”, σε μια ακόμη εκδήλωση της κοινωνίας του θεάματος.
Τα Χριστούγεννα ήταν μια γιορτή που έτρωγε κανείς κουραμπιέδες και μελομακάρονα και αγόραζε καινούργιους δίσκους από το δισκοπωλείο, ενώ έβλεπε τηλεοπτικές σειρές με τους οικιακούς. Με αυτά και με αυτά, βέβαια, στερούσε τον εαυτό του από ό,τι θα μπορούσε να τον κάνει ολόκληρο, να τον κάνει άνθρωπο, να τον αναστήσει, να διώξει μακρυά τους δαίμονες, τα πάθη, την μνησικακία, να μεταμορφώσει τον πόνο…

Για αυτό και εκδηλώνεται η “υπαρξιακή αγωνία” σε όλη της την έκταση συνήθως, αυτό που κάποτε κι εγώ, παλιά, είχα ονομάσει ως “βιάση απροσδιόριστη”… εδώ παραπάνω ο πονεμένος ποιητής μας μας μιλάει για τα “λυπημένα Χριστούγεννα των ποιητών” και τον “νεκρό τις γιορτές”. Κατά παρόμοιο τρόπο, ο Παπαντωνίου μας μιλούσε για τα “λυπημένα δειλινά της Κυριακής”, της Κυρι-ακής, και αναρωτιόταν “πώς έχω την ψυχή βαριά”; Γιατί έχει την ψυχή βαριά; Τι είναι αυτό που του λείπει, όταν τίποτα δεν του λείπει; Προς τι το ψυχικό ανικανοποίητο; Ερωτήσεις ρητορικές ίσως για μένα και για πολλούς από εσάς, αλλά πόσο ταλαιπωρούν τον άνθρωπο και πόσο σωστό είναι να δέχεται και να συνειδητοποιεί αυτόν τον πόνο, αυτήν την δίψα… δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα απλώς προσπαθούν να την ναρκώσουν· δεν αντέχουν τον εαυτό τους, δεν αντέχουν την μοναχικότητα, διότι δεν αντέχουν τα δαγκώματα της συνείδησης, που τους πληροφορεί για την ρότα τους, που είναι αθεράπευτα λοξή…
Και πώς θα έρθει να κατοικήσει αυτός ο νέος θεός στην καρδιά μας; Πώς θα τον αναγνωρίσουμε; Μας το λέει κάπως εδώ κάποιος καλλιτέχνης με ειλικρινείς προθέσεις… “The Wind, it cuts to my bone, the Wind, this hollow breath of cold[...] in winter’s arms I feel at home”… Όταν λιώσει η αδιαφορία και η απάθεια που βρίσκει δικαιολογίες όπου δεν υπάρχουν δικαιολογίες, όταν νιώθεις στα χέρια του Δεκέμβρη στο σπίτι σου… όταν νιώσεις την φωνή μίας αύρας που είναι λεπτή και που λεπταίνει πρωτόγνωρα και εσένα τον ίδιο… σε κάνει όλως άλλον και όλως άλλην…
Καλά Χριστούγεννα σε όλους…