Κυριακή Β των Νηστειών

Κυριακή Β΄των Νηστειών

Η φράση του Ιησού «αφέωνταί σοι αι αμαρτίες σου» απευθύνεται στον παράλυτο που του φέρνουν μπροστά του σε κάποιο σπίτι στην Καπερναούμ, κατά της Κυριακής Β΄ Νηστειών η ευαγγελικήδιήγηση. Κάνει εντύπωση καταρχήν το γεγονός ότι τα λόγια αυτά απευθύνονται σε έναν άνθρωπο σωματικά ασθενή.  Αυτός ζητεί την γιατρειά του και ο Ιησούς του προσφέρει την απαλλαγή από τις αμαρτίες. Επαναστατεί το μυαλό του σημερινού ανθρώπου, όταν ακούει τη βιβλική σχέση ανάμεσα στην αμαρτία και στην αρρώστια, και διερωτάται ποια εξάρτηση μπορεί να έχει η μία από την άλλη. Και ακόμη πρέπει να παρατηρήσουμε ότι  χάνει ολοένα και περισσότερο ο άνθρωπος της εποχής μας την αίσθηση της αμαρτίας μη μπορώντας να καταλάβει γιατί ορισμένες πράξεις, που τον εξυπηρετούν κοινωνικά ή ατομικά και είναι τόσο σύμφωνες με την φύση του και τις επιθυμίες του, να θεωρούνται σαν αμαρτίες. Ευχαρίστως  παραθεωρεί κάθε φραγμό θρησκευτικό ή ηθικό αδιαφορώντας ακόμη και για τις υποσυνείδητες ενοχλήσεις που συνοδεύουν συνήθως αυτές τις υπερβάσεις.  Κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά στην δυσάρεστη και ενοχλητική πραγματικότητα της αμαρτίας και προτιμούμε να την αναλύουμε  δίνοντας της άλλα ονόματα ή ενδύματα. Ποιος δεν έχει ακούσει π.χ. για το άγχος και την αγωνία στην εποχή μας; Οι ψυχολόγοι και ψυχαναλυτές μας δίνουν φοβερές περιγραφές του βάθους της ανθρώπινης ψυχής, στην οποία συσσωρεύονται ποικίλες πικρίες από την ομαλά ρυθμισμένη ζωή και δημιουργούνται επιθυμίες εκδικήσεως, επιβουλών, καταστροφών. Και ακόμη οι φιλόσοφοι μιλάνε για «οριακές»καταστάσεις μέσα στις οποίες είναι δέσμιος ο άνθρωπος, περιγράφουν την ασθένεια προς θάνατον από την οποία   πάσχει και βλέπουν την απελπισία σαν μόνιμο σύντροφο του τρομοκρατημένου από την σκέψη του θανάτου σύγχρονου ανθρώπου. Όλα αυτά δεν είναι παρά επικύρωση και περιγραφή μιας εμπειρικά γνωστής σε όλους μας καταστάσεως που η Αγία Γραφή την χαρακτηρίζει με την λέξη αμαρτία. Η Αγία γραφή μας παρουσιάζει μια πολύ βαθιά  σύλληψη της τραγικής αποτυχίας των ανθρώπων, της αμαρτίας, και δεν την εκλαμβάνει σαν απλή παράβαση της θείας εντολής. Θα ήταν πολύ απλή και παιδαριώδης μια τέτοια αντίληψη και δεν θα δικαιολογούσε το γεγονός της ενσαρκώσεως του Χριστού. Εάν ο Θεός γίνεται άνθρωπος και πάσχει ως άνθρωπος μέσα στον κόσμο για να αναστηθεί ως Θεός, αυτό σημαίνει ότι το χάλασμα της ανθρωπότητας από την αμαρτία, έχει πολύ μεγαλύτερη έκταση και πολύ πιο τραγικές συνέπειες από ότι φανταζόμαστε ή από ότι εκφράζουν οι λέξεις παράβαση και παράπτωμα. Σε αυτό ακριβώς συνιστάται και το ελπιδοφόρο μήνυμα της Αγία Γραφής, στο ότι από την αγχώδη ασθένεια του θανάτου, από την αγωνία του μηδενός, από το φόβο του θανάτου σώζει τον άνθρωπο ο Θεός με το σταυρό και την ανάσταση του Χριστού. Και αυτά όχι με την ψυχολογική έννοια της εσωτερικής  γαλήνης και ομαλότητας, αλλά με την ουσιαστική έννοια της πραγματικής αλλαγής και μεταμορφώσεως της εχθρότητας σε φιλία, του άγχους σε ειρήνη, του φόβου του μηδενός σε βεβαιότητα ζωής και ελπίδα αναστάσεως. Να γιατί ο νικητής του θανάτου και αρχηγός της  ζωής Χριστός, λέει στον παράλυτο τα αυθεντικά λόγια τα οποία αρχίσαμε: «Αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου». Απαλλάσσοντας  τον άρρωστο από την πηγή του κακού, τον ελευθερώνει και από τις συνέπειες του. Αν τα Ευαγγέλια μας διηγούνται πολλά παρόμοια θαύματα, είναι γιατί θέλουν να μας παρουσιάσουν όχι την καταθλιπτική κατάσταση της αμαρτίας που βασίλευσε μέσα στον κόσμο,  αλλά την καινούργια κατάσταση της λυτρώσεως που προσφέρει στον κόσμο ο Ιησούς Χριστός. Η αισιοδοξία του χριστιανισμού μηνύματος συνίσταται στο ότι είναι εστραμμένο όχι στο παρελθόν αλλά στο μέλλον, όχι στο κακό που κυριάρχησε μέσα στον κόσμο μέχρι τώρα, αλλά στην σωτηρία που προσφέρεται σαν καινούργια δυνατότητα. Είναι ανεπανόρθωτα ασυγχώρητος αυτός που προτιμά να παραμένει στα όρια του κακού, ενώ του προσφέρεται η απεριόριστη αγάπη του Θεού μέσα στα μυστήρια της Εκκλησίας. Αμήν