Κυριακή θ΄ Ματθαίου «Μη φοβείσθε, εγώ ειμί» Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου

Το πλοίο βρίσκεται μαζί με τους μαθητές του Χριστού στη μέση της θάλασσας «βασανιζόμενον υπό των κυμάτων ην γαρ εναντίος ο άνεμος». Οι μαθητές φαίνεται να περνούν ώρες κρίσιμες. Ο Χριστός τους υποχρέωσε λίγο πριν να μπουν στο πλοίο χωρίς οι ίδιοι να το θέλουν τώρα καταποντίζονται. Ποιοι διαλογισμοί ταράσσουν και συγκλονίζουν την καρδιά τους. Ο δάσκαλός τους ήθελε να τους πνίξει; Είναι βέβαιο ότι παρά την καθαρότητα της ψυχής των και την απλότητα τους και την πίστη τους, τα πράγματα τους σπρώχνουν σε ακραίες σκέψεις γιατί όχι και μη αγαθούς λογισμούς.

Την προηγούμενη μέρα στην έρημο, εκεί που δεν περίμεναν πέρασαν καλά με το θαύμα του πολλαπλασιασμού των άρτων. Στη θάλασσα της Γαλιλαίας που τη γνωρίζουν καλά κινδυνεύουν να καταποντισθούν. Γιατί να μην πέρασε από το νου τους έστω και για μια στιγμή ότι τους εγκατέλειψε ο Θεός. Είναι απίθανα βιώματα αυτά για όλους μας. Πολλές φορές όμως συμβαίνει κι αυτό. Μέσα στη βεβαιότητα μας να νοιώθουμε ότι ο Θεός μας εγκαταλείπει ή νοιώθουμε κάποια οργή του Θεού για μας , όλα αυτά είναι λάθος μας. Γιατί ο Θεός δεν μας εγκαταλείπει ποτέ. Εμείς αρνούμαστε το Θεό. Ο Θεός δεν μας αρνείτε ποτέ. Ο Θεός δεν οργίζεται εναντίον μας και δεν μπορούμε να του αποδίδουμε ανθρώπινες αδυναμίες. Ο Θεός μας αγαπά. Δεν έχει καμιά από τις αδυναμίες μας. Δεν εκδικείται. Δεν τιμωρεί. Είναι στοργή και αγάπη. Είμαστε η αγάπη Του.

Για τούτο μη φοβείσθε.

«Τετάρτη φυλακή της νυκτός», μέσα στα άγρια μεσάνυχτα έρχεται ο Ιησούς προς τους μαθητές του περπατώντας πάνω στα μανιασμένα κύματα όπου κλυδωνίζεται η βάρκα των μαθητών και οι ίδιοι τρέμουν βλέποντας από στιγμή σε στιγμή να καταποντίζονται. Περπατεί ο Χριστός, δεν τρέχει, δεν έρχεται άμεσα όπως θα μπορούσε. Ο Χριστός κάνει τον περίπατό του.

Δεν βιάζεται ο Θεός. Έρχεται. Με την αίσθηση αυτή οικοδομείται η γενναία υπομονή. Η σταθερή προσήλωση. Η τυφλή εμπιστοσύνη. Ο Χριστός περπατεί πάνω στα κύματα. Τον βλέπουν οι μαθητές του. Ο Δαβίδ τον βλέπει να περιπατεί «επί πτερύγων ανέμων».

Και εμείς λέμε δεν υπάρχουν φραγμοί στη στράτα του Θεού. Κανένα εμπόδιο δεν υπάρχει που να μπορεί να ανακόψει την πορεία του Θεού προς τον άνθρωπο. Στο υπερώο των Ιεροσολύμων εισήλθεν «των θυρών κεκλεισμένων». Όλη η φύση και η κτήση βρίσκεται κάτω από την απόλυτη εξουσία του Θεού και όλα τα χρησιμοποιεί για τον άνθρωπο.

«Και ιδόντες αυτόν οι μαθητές επί την θάλασσαν περιπατούντα εταράχθησαν» και δικαιολογημένα.

Η νύκτα, το σκοτάδι, η θαλασσοταραχή, ο φόβος, όλα αυτά αυξάνουν την αγωνία των μαθητών  μάλιστα όταν βλέπουν το Δάσκαλό τους να κάνει βόλτες πάνω στα κύματα.
Είναι σημάδι που προαναγγέλλει τον πνιγμό τους;
Πέθανε ο Χριστός και βλέπουν το πνεύμα του;
Γι’ αυτό και κραυγάζουν κραυγές φόβου, βοήθεια, πνιγόμαστε.

Για να τους έλθει η ηρωική απάντηση.
«Μη φοβείσθε, εγώ ειμί».
Τα πράγματα ξεκαθαρίζουν. Οι μαθητές αναγνωρίζουν το δάσκαλο, προπάντων όμως αναγνωρίζουν ότι είναι Υιός του Θεού.

Αυτός είναι ο στόχος του Ιησού. Να πείσει τους μαθητές του για τη θεότητα του. Ένα θαύμα μέσα στα άγρια μεσάνυκτα κάνει φωτεινότερη και από την ημέρα τη Θεϊκή παρουσία. Το μήνυμα είναι σαφές και κρυστάλλινο. Στη ζωή μας αντιμετωπίζουμε φουρτούνες και καταιγίδες και δεχόμαστε κτυπήματα.
Κάποιες στιγμές νοιώθουμε να καταποντιζόμαστε, να χανόμαστε, να χάνουμε το έδαφος ή το νερό κάτω από τα πόδια μας και ότι δεν μας μένει τίποτα άλλο από το θάνατο.

Σε όποια κατάσταση και αν βρισκόμαστε να ξέρουμε και να είμαστε βέβαιοι ότι ο Χριστός έρχεται, ο Θεός έρχεται. Πάντοτε υπάρχει ελπίδα.

Ο Χριστός είναι η ελπίδα μας.
Να μην την χάνουμε.
Και οι χειρότερες δοκιμασίες μαζί με το Θεό έχουν κι αυτές τη γλύκα και την ομορφιά τους.

Πρωτ. Στυλιανός Θεοδωρογλάκης