Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Κυριακή, Αυγούστου 12, 2012

ΔΕΥΤΕ ΑΝΑΒΩΜΕΝ... ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΟΝΗΝ ΤΗΣ ΓΗΡΟΚΟΜΙΤΙΣΣΗΣ - Μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος

πηγή


Αύριο η Πά­τρα α­νη­φο­ρί­ζει στο Μο­να­στή­ρι της Κυ­ράς της, που μα­ζί με τον Ά­γιο Α­πό­στο­λο Αν­δρέ­α την κρα­τά­νε στα χέ­ρια τους και την προ­στα­τεύ­ουν.
Προ­ερ­τά­ζει η πό­λις η ευ­λο­γη­μέ­νη, την λα­μπρά Ε­ορ­τή της Κοι­μή­σε­ως της Θε­ο­τό­κου και ε­τοι­μά­ζε­ται μα­ζί με τις Ου­ρά­νιες Δυ­νά­μεις, να υ­μνή­ση την Πα­να­γί­α μας με τα συ­γκλο­νι­στι­κά ε­όρ­τια ά­σμα­τα:«Βα­βαί των σων μυ­στη­ρί­ων Α­γνή, του Υ­ψί­στου θρό­νος, α­νε­δεί­χθης Δέ­σποι­να. Η δό­ξα σου ευ­πρε­πής, θε­ο­φθεγ­γέ­σιν ε­κλά­μπου­σα χά­ρι­σι... Κε­χα­ρι­τω­μέ­νη χαί­ρε με­τά σού ο Κύ­ριος, ο πα­ρέ­χων τω κό­σμω διά σου το μέ­γα έ­λε­ος».
Ό­μως, η αυριανή σύ­να­ξη εί­ναι ξε­χω­ρι­στή και ο Λα­ός που α­νε­βαί­νει στην αυ­λή της Γη­ρο­κο­μι­τίσ­σης, με ευ­λά­βεια πολ­λή της ψά­λλει τον ξε­χω­ρι­στό ύ­μνο, τα ε­γκώ­μια, που εί­ναι α­παύ­γα­σμα, ξε­χύ­λι­σμα ευ­λα­βεί­ας προς αυ­τή, κεί­με­νο γραμ­μέ­νο ει­δι­κά για την Γη­ρο­κο­μί­τισ­σά μας, την κυ­ρά της Πά­τρας, η ο­ποί­α α­πό τον λό­φο της χά­ρι­τός της, ευ­λο­γεί την πό­λη μας και την προ­στα­τεύ­ει.
Τα ε­γκώ­μια που ψάλ­λο­νται κά­θε χρό­νο, την Κυ­ρια­κή προ της Ε­ορ­τής της Κοι­μή­σε­ως της Θε­ο­τό­κου, στην ως εί­ρη­ται Ιε­ρά Μο­νή, εί­ναι γραμ­μέ­να α­πό Ιε­ράρ­χη σε­πτό, «άν­θρω­πον ζή­λω θεί­ω πε­πυ­ρω­μέ­νον και α­ρε­τή βί­ου κε­κο­σμη­μέ­νον», τον Ε­πί­σκο­πο Πα­λαιών Πα­τρών Διο­νύ­σιο, ο ο­ποί­ος ε­γκα­τε­βί­ω­σε στην ιε­ρά της Πα­να­γί­ας μας μάν­δρα, ά­νω­θεν της με­γα­λου­πό­λε­ως των Πα­τρών. Δεν εί­ναι κεί­με­νο πρό­σφα­το, των τε­λευ­ταί­ων ε­τών δη­λα­δή, αλ­λά συ­νε­τά­γη, εν κα­τα­νύ­ξει ψυ­χής και εν ευ­λα­βεί­α με­γά­λη α­πό τον, ως ά­νω, σε­πτόν των Πα­τρών Ιε­ράρ­χη, το έ­τος 1541 μ.Χ.  και διε­σώ­ζε­το στην Βι­βλιο­θή­κη της Δη­μη­τσά­νης, ό­που και ε­νευ­ρέ­θη, για να α­ξιο­ποι­η­θή δε­ό­ντως, ό­χι μό­νο ως ύ­μνος ε­γκω­μια­στι­κός, αλ­λά και ως ι­κε­τή­ριος κραυ­γή προς την Γη­ρο­κο­μή­τισ­σα, γλυ­κυ­τά­τη Μη­τέ­ρα μας.
Ο α­οί­δι­μος προ­κά­το­χος η­μών, κυ­ρός Νι­κό­δη­μος, κα­τό­πιν μι­κράς ε­πε­ξερ­γα­σί­ας του ποι­ή­μα­τος, ε­ξέ­δω­κε τα ε­γκώ­μια σε ει­δι­κό φυλ­λά­διο, το πρώ­τον, το έ­τος 1997 και ώ­ρι­σε να ψάλ­λω­νται στο Μο­να­στή­ρι της Πα­να­γί­ας μας, την Κυ­ρια­κή προ της Ε­ορ­τής της Κοι­μή­σε­ώς της.
Γνω­ρί­ζο­με ό­τι την α­πο­κλει­στι­κό­τη­τα, ως προς τα Ε­γκώ­μια, την έ­χει ο Ε­πι­τά­φιος Θρή­νος, που ψάλ­λε­ται κα­τά τον Όρ­θρο του Με­γά­λου Σαβ­βά­του, εις τους Ιε­ρούς Να­ούς. Ό­μως η πε­ρί­πτω­ση των Ε­γκω­μί­ων, του Ε­πι­τα­φί­ου Ύ­μνου δη­λα­δή, της Γη­ρο­κο­μι­τίσ­σης, εί­ναι τε­λεί­ως δια­φο­ρε­τι­κή για τους λό­γους που α­να­φέ­ρα­με προ­η­γου­μέ­νως και για τού­το ό­χι α­πλώς ε­συ­νε­χί­σα­με την ω­ραί­α αυ­τή πα­ρά­δο­ση και θα την συ­νε­χί­ζω­με, αλ­λά ε­φρο­ντί­σα­με λα­μπρο­τέ­ρα η σύ­να­ξη να τε­λή­ται και η συμ­με­το­χή του Λα­ού α­θρό­α να κα­τα­στή προς τι­μήν της υ­πε­ρευ­λο­γη­μέ­νης Δε­σποί­νης η­μών Θε­ο­τό­κου και α­ει­παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας. Έ­τσι η η­μέ­ρα των Ε­γκω­μί­ων, στο Μο­να­στή­ρι της Γη­ρο­κο­μι­τίσ­σης, α­μιλ­λά­ται εις αί­γλην, κα­τά τα τε­λευ­ταί­α έ­τη και εις συμ­με­το­χήν Λα­ού, την πα­νή­γυ­ριν της 15ης Αυ­γού­στου.
Εί­μαι βέ­βαιος ό­τι και ε­φέ­τος κα­τά την Α­κο­λου­θί­α των Ε­γκω­μί­ων, τα πλή­θη των Πα­τρέ­ων, θα κα­τα­κλύ­σουν τον Να­ό της Υ­πε­ρευ­λο­γη­μέ­νης Δέ­σποι­νας του κό­σμου και την ιε­ρά μάν­δρα της, το παν­σε­βά­σμιο δη­λα­δή Μο­να­στή­ρι της και ι­κε­τευ­τι­κά θα στα­θούν ε­νώ­πιον της χα­ρι­το­βρύ­του Ει­κό­νος της, για να την ε­γκω­μιά­σουν με­τά των Αγ­γέ­λων και των Α­γί­ων του Θε­ού.
Εί­μαι πε­πει­σμέ­νος, ό­τι πλη­θύς ευ­λα­βών Χρι­στια­νών, πρε­σβύ­τε­ροι με­τά νε­ω­τέ­ρων, νε­α­νί­σκοι και παρ­θέ­νοι και στό­μα­τα νη­πί­ων και θη­λα­ζό­ντων, αί­νον θα κα­ταρ­τί­σουν, συ­νω­δά τω Γα­βρι­ήλ και τω μα­κα­ρι­στώ Μη­τρο­πο­λί­τη Πα­λαιών Πα­τρών Διο­νυ­σί­ω, ε­γκω­μιά­ζο­ντες «την των ου­ρα­νών Πλα­τυ­τέ­ραν».
Εί­μαι α­κό­μα βέ­βαιος, ό­τι κα­τά την ώ­ρα που θα λι­τα­νεύ­ω­με την, εκ­πά­γλου ου­ρα­νί­ου χά­ρι­τος πα­να­γί­α μορ­φή της Πα­νά­γνου Κό­ρης, θα βιώ­σω­με ε­σω­τε­ρι­κό ιε­ρό συ­γκλο­νι­σμό, ιε­ρά συ­γκί­νη­ση και ά­φα­το δέ­ος, ο­ρώ­ντες την ευ­σέ­βεια να ξε­χυ­λί­ζη α­πό τις καρ­διές, ε­νώ τα πλή­θη των πι­στών, θα συ­νω­στί­ζω­νται, ως κατ΄  έ­τος συμ­βαί­νει, προ­κει­μέ­νου να ψαύ­σουν την α­γί­α της Ει­κό­να, βα­στα­ζο­μέ­νην εις τας χεί­ρας του Η­γου­μέ­νου της Μο­νής.
Σας προ­σκα­λού­με και ε­φέ­τος, σ΄ αυ­τό το ου­ρά­νιο ά­μα και ε­πί­γειο πα­νη­γύ­ρι, ό­που «τα ά­νω τοις κά­τω συ­νε­ορ­τά­ζει και τα κά­τω τοις ά­νω συ­νο­μι­λεί», για να πά­ρω­με δύ­να­μη, να α­ντλή­σω­με ελ­πί­δα, να ε­ξα­σφα­λί­σω­με ε­πι­στη­ριγ­μόν και βε­βαί­αν ε­νί­σχυ­ση στην τό­σο δύ­σκο­λη πο­ρεί­α μας.
Σας πα­ρα­κα­λού­με να α­νη­φο­ρί­σε­τε στον ιε­ρό λό­φο, ό­που της Πα­να­γί­ας μας το Μο­να­στή­ρι και προ­σκύ­νη­μα, να α­νέλ­θε­τε εις το «ό­ρος» της Με­γα­λό­χα­ρης Γη­ρο­κο­μι­τίσ­σης και να ε­νώ­σε­τε την πα­ρα­κλη­τι­κή φω­νή σας με την ι­κε­σί­α και την δέ­η­ση του Ε­πι­σκό­που σας και των Πα­τέ­ρων της Μο­νής την προ­σευ­χη­τι­κή ε­πί­κλη­ση.
* Για τον κό­σμο ό­λο, ο ο­ποί­ος ευ­ρί­σκε­ται σε φο­βε­ρή δί­νη και φρι­κτή σκο­το­δί­νη, εξ’ αι­τί­ας των πολ­λών α­μαρ­τιών και της με­γά­λης α­πο­στα­σί­ας α­πό τον Θε­ό.
* Για την Πα­τρί­δα μας, η ο­ποί­α, υ­πο­φέ­ρει ως μη ώ­φε­λεν, κρί­μα­σιν οις οί­δεν ο Θε­ός, και η ο­ποί­α ε­να­γω­νί­ως α­να­ζη­τεί έ­ξο­δο α­πό την κρί­ση και την α­πελ­πι­σί­α, που ως έ­να α­παί­σιο νέ­φος ε­πι­κά­θη­σαν στον ου­ρα­νό της.
* Για το γέ­νος μας γε­νι­κώς, το ο­ποί­ο έ­χα­σε, προς και­ρόν πι­στεύ­ο­με, την πνευ­μα­τι­κή του πυ­ξί­δα, υ­ιο­θε­τή­σαν αλ­λό­τρια και ξέ­να πρό­τυ­πα ζω­ής, μα­κράν των υ­πό του Θε­ού πα­ρα­δε­δο­μέ­νων και υ­πό των ε­τών δο­κι­μα­σμέ­νων ιε­ρών α­λη­θειών και α­ξιών.
* Για τους έ­χο­ντας στα χε­ριά τους τις τύ­χες της χώ­ρας μας, ώ­στε:
α) Να τους φω­τί­ζη ο Θε­ός, προ­κει­μέ­νου να ε­πι­λέ­γουν κά­θε φο­ρά τα συμ­φέ­ρο­ντα και πρό­σφο­ρα για τον τα­λαι­πω­ρη­μέ­νο Λα­ό μας μέ­τρα, χω­ρίς να δί­δουν γη και ύ­δωρ, στους ε­πι­θυ­μού­ντας να κα­τα­πί­ουν, ως λέ­ο­ντες, την ικ­μά­δα αυ­τού του ευ­γε­νούς Λα­ού.
β) Να εί­ναι έ­τοι­μοι α­νά πά­σαν στιγ­μή, ώ­στε να υ­ψώ­νουν φω­νή, υ­πέρ των α­δι­κου­μέ­νων και κα­τα­πο­νου­μέ­νων α­πό τα δυ­σβά­στα­κτα βά­ρη που συ­νε­χώς ε­πι­βάλ­λουν οι δα­νει­στές μας και δυ­νά­στες μας Ευ­ρω­παί­οι και τα ο­ποί­α κα­θη­με­ρι­νώς, ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο, πιέ­ζουν και γο­να­τί­ζουν μι­κρούς και με­γά­λους.
γ) Να υ­πε­ρα­σπί­ζω­νται, ε­πό­με­νοι ταίς θυ­σί­αις των α­γω­νι­στών υ­πέρ πί­στε­ως και πα­τρί­δος, τα ιε­ρά και ό­σια της φυ­λής μας και την ε­θνι­κή μας α­κε­ραιό­τη­τα και α­νε­ξαρ­τη­σί­α, την ο­ποί­α με την θαυ­μα­στή προ­στα­σί­ας της Πα­να­γί­ας μας, ως Υ­περ­μά­χου Στρα­τη­γού, ε­πι­τύ­χα­με.
* Για τα παι­διά μας, που βα­σα­νί­ζο­νται σε έ­να κό­σμο, πνευ­μα­τι­κά γη­ρα­σμέ­νο και πο­λι­τι­στι­κά πτω­χευ­μέ­νο, προ­κει­μέ­νου να βρούν την πο­ρεί­α τους. Πού υ­πο­φέ­ρουν α­πό α­νερ­γί­α, α­πό έλ­λει­ψη ο­ρά­μα­τος στην ζω­ή και α­πό την α­βε­βαιό­τη­τα για το μέλ­λον, α­φού το σύ­στη­μα, ό­πως «εν α­μαρ­τί­αις πολ­λαίς» διε­μορ­φώ­θη, ε­τσά­κι­σε τα φτε­ρά τους και τα κα­τή­ντη­σε νυ­κτω­μέ­νους στρα­το­κό­πους α­πο­στα­σμέ­νων ή το χει­ρό­τε­ρο σβη­μέ­νων ελ­πί­δων.
Να φω­τί­ση Κύ­ριος ο Θε­ός τους νέ­ους μας, ώ­στε διά πρε­σβειών της Πα­να­γί­ας μας, να κα­τα­νο­ή­σουν ό­τι η ζω­ή έ­χει α­ξί­α μό­νο ό­ταν ο άν­θρω­πος εί­ναι ε­νω­μέ­νος με τον Θε­ό, ό­ταν έ­χη ε­μπι­στο­σύ­νη στην Εκ­κλη­σί­α που εί­ναι η με­γά­λη και φι­λό­στορ­γη μά­να μας, ό­ταν η ό­λη μας βιο­τή εί­ναι ε­μπνευ­σμέ­νη α­πό τις πνευ­μα­τι­κές α­ξί­ες που κρά­τη­σαν όρ­θιο αυ­τό τον τό­πο ε­πί τό­σους αιώ­νες.
Να α­ντι­λη­φθούν, ό­τι χρειά­ζε­ται α­γώ­νας και α­ντί­στα­ση για να ε­πι­τευ­χθούν τα α­γα­θά της ζω­ής και να δια­σω­θή η α­ξιο­πρέ­πεια και το «κατ’ ει­κό­να και καθ’ ο­μοί­ω­σιν Θε­ού», του αν­θρω­πί­νου προ­σώ­που.
* Για την πό­λη μας, την Πά­τρα, την ο­ποί­α τό­σο α­γά­πη­σε ο Θε­ός και για τον φω­τι­σμό της και την σω­τη­ρί­α της, έ­στει­λε τον Πρω­τό­κλη­το Α­πό­στο­λό Του, ο ο­ποί­ος ό­χι μό­νο ε­δί­δα­ξε, αλ­λά και μαρ­τυ­ρι­κό θά­να­το υ­πέ­στη ε­πί του Χια­στού Σταυ­ρού, πορ­φυ­ρώ­σας με το αί­μα του τον ευ­λο­γη­μέ­νο τό­πο μας.
Να πα­ρα­κα­λέ­σω­με για την πό­λη μας, με τα τό­σα και τέ­τοια προ­βλή­μα­τα, που ό­λους ό­σοι την α­γα­πά­με δεν μας α­φή­νουν «να δώ­σω­με ύ­πνον τοις ο­φθαλ­μοίς η­μών και τοις βλε­φά­ροις η­μών νυ­σταγ­μόν» και τα ο­ποί­α δεν θα κα­τω­νο­μά­σω­με, ού­τε θα α­πα­ριθ­μί­σω­με τώ­ρα, προ­κει­μέ­νου ου­δέ­να να στε­νο­χω­ρή­σω­με.
* Να ι­κε­τεύ­σω­με για αυ­τόν τον τό­πο, που, πα­ρά την τό­ση ο­μορ­φιά του και τα δώ­ρα του Θε­ού, α­ντι­με­τω­πί­ζει τό­σες δυ­σκο­λί­ες, γεύ­ε­ται πολ­λές α­δι­κί­ες και δο­κι­μά­ζει, πολ­λά­κις, πό­νο δυ­σβά­στα­κτο και με­γά­λο.
Και κα­θώς με­τα­φέ­ρο­μαι, νο­ε­ρώς στις αυ­λές της Γη­ρο­κο­μι­τίσ­σης, ή­δη βιώ­νω τις συ­γκλο­νι­στι­κές στιγ­μές και το ξέ­σπα­σμα της ευ­λα­βεί­ας σας α­δελ­φοί, την ώ­ρα που λι­τα­νεύ­ε­ται η μορ­φή της Πα­να­κη­ρά­του και Πα­νά­γνου Κό­ρης και εί­τε εν ε­γρη­γόρ­σει, εί­τε εν εκ­στά­σει, α­κού­ω τα πλή­θη των ευ­σε­βών ό­που γης και την κτί­ση ο­λό­κλη­ρη, να ε­νώ­νουν μα­ζί σας την βα­θειά τους ι­κε­σί­α και φω­νή λι­γυ­ρά να προ­σφθέγ­γω­νται προς την Γορ­γο­ε­πή­κο­ο, την Ε­λε­ού­σα, την Γλυ­κο­φι­λού­σα, την Πα­ντά­νασ­σα και Γη­ρο­κο­μί­τισ­σα:
«Ά­ρον σου τα όμ­μα­τα Μα­ριάμ
και ί­δε ευ­σπλά­χνως, τους ει­κό­νι σου τη σε­πτή,
πα­ρε­στώ­τας
Κό­ρη και σε πα­ρα­κα­λού­ντας
και πλή­ρω­σον αι­τή­σεις,
τού­των Πα­νύ­μνη­τε».

Μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...