Ό Μέγας Φώτιος έγεννήθηκε περί το 810 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη από ευσεβή και επιφανή οικογένεια πού αγωνίσθηκε για την τιμή και προσκύνηση των ιερών εικόνων. Οι γονείς του ονομάζονταν Σέργιος και Ειρήνη και καταδιώχθηκαν έπι του είκονομάχου αυτοκράτορας Θεοφίλου (829-842 μ.Χ.)- Ό “Αγιος Σέργιος, του οποίου τη μνήμη τιμά ή Εκκλησία στις 13 Μαΐου, ήταν αδελφός του Πατριάρχου Ταρασίου (784-806 μ.Χ.) και περιπομπεύθηκε δέσμιος άπό το λαιμό ανά τις οδούς της Κών¬στα ντινουπόλεως, έστερήθηκε την ττεριουσία του και έξορίσθηκε μετά της συζύγου και των παιδιών του σε τόπο άνυδρο, όπου από τις ταλαιπωρίες απέθανε ως Όμολογητής.
Ο ιερός Φώτιος διέπρεψε πρώτα στα ανώτατα πολιτικά αξιώματα.”Οταν με εντολή του αυτοκράτορας απομακρύνθηκε βιαίως άττό τον πατριαρχικό θρόνο ό Πατριάρχης Ιγνάτιος, ανήλθε σε αυτόν, το έτος 858 μ.Χ., ό ιερός Φώτιος, ό οποίος διακρινόταν για την αγιότητα του βίου του και την τεράστια μόρφωση του. Ή χειροτονία του εις Έπίσκοπον έγινε την ήμερα των Χριστουγέννων του έτους 858 μ.Χ.Ό ιερός Φώτιος με συνοδικά γράμματα ανακοίνωσε, κατά τα καθιερωμένα, τα της εκλογής του στους Πατριάρχες της Ανατολής και έτόνισε την αποκατάσταση της ειρήνης στην Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως. Άλλα πριν ακόμη προλάβει να την παγιώσει επήλθε ρήξη μεταξύ των ακραίων πολιτικών και των οπαδών του Πατριάρχου Ιγνατίου, των «Ίγνατιανών». Οι «Ίγνατιανοί» συγκεντρώθηκαν στο ναό της Άγιας Είρήνης. αφόρισαν τον ιερό Φώτιο και ανακήρυξαν Πατριάρχη τον Ιγνάτιο. Ό Φώτιος συγκαλείτε σύνοδο στο ναό των Άγιων “Αποστόλων για την αντιμετώπιση του άνακύψαντος ζητήματος. Ή Σύνοδος κατεδίκασε ως αντικανονικές τις ενέργειες των «Ίγνατιανών»και έτόνισε ότι ό Ιγνάτιος, άφοΰ παραιτήθηκε από το θρόνο, δεν ήταν πλέον Πατριάρχης, εάν δε διεκδικούσε την επιστροφή του στον πατριαρχικό θρόνο, τότε αυτόματα θα ύφίστατο την ποινή της καθαιρέσεως και του αφορισμού.
Ό μεγάλος αυτός Πατέρας της Εκκλησίας ίερούργησε, ως άλλος απόστολος Παύλος, το Ευαγγέλιο. ‘Αγωνίσθηκε για την άναζωπύρωση της ιεραποστολικής συνειδήσεως, πού περιφρουρεί την πνευματική ανεξαρτησία και αυτονομία των ορθοδόξων λαών από εισαγωγές εθίμων ξένων πρός την ιδιοσυγκρασία τους, με σκοπό την αλλοίωση της ταυτότητας και της πνευματικής τους ζωής. Διότι έγνώριζε, ότι ό μέγιστος εχθρός ενός λάου είναι ή απώλεια της αυτοσυνειδησίας του, ή φθορά της πολιτισμικής του ίδιοπροσωπίας και ή αλλοίωση του ήθους του. Ό ιερός Φώτιος έγνώριζε την ιεραποστολική δραστηριότητα του ιερού Χρυσοστόμου, άφού αναφέρεται πολλές φορές στο έργο αυτό. και μάλιστα επηρεάσθηκε από αυτή στο θέμα της χρήσεως των επιτόπιων -γλωσσών και των μοναχών ως ιεραποστόλων. Επί των ήμερων του εκχριστιανίσθηκε το έθνος των Βουλγάρων, το οποίο έμυσταγώγησε πρός την άμώμητη πίστη του Χρίστου και το αναγέννησε με το λουτρό του θείου Βαπτίσματος.
Το θεολογικό του έργο έδικαίωνε τους αγώνες της Εκκλησίας, έβεβαίωνε την ορθόδοξη πίστη και ένέπνεε την εκκλησιαστική συνείδηση για την συνεχή εγρήγορση του όλου εκκλησιαστικού Σώματος. Υπό την έννοια αυτή ή εκκλησιαστική συνείδηση διέκρινε στο πρόσωπο του τον υπέρμαχο της ορθοδόξου πίστεως και τον εκφραστή του αυθεντικού φρονήματος της Εκκλησίας. Σε οιοδήποτε στάδιο του βίου και αν παρακολουθήσουμε τον ιερό Φώτιο, είτε στη Βιβλιοθήκη, επιδιδόμενο σε μελέτες, είτε ως καθηγητή της φιλοσοφίας στο πρώτο Πανεπιστήμιο της Μεσαιωνικής Ευρώπης, της Μαγναύρας, σε μια εποχή πού ή Δύση ήταν ακόμη βυθισμένη στο τέλμα των σκοτεινών αιώνων, είτε κοσμούντα τον άγιώτατο πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, είτε έξασκούμενο στην ελεημοσύνη και τη φιλανθρωπία, είτε υφιστάμενο την παραγνώριση των ανθρώπων και τις σκληρές στερήσεις δύο εξοριών, παντού αναγνωρίζαμε το μαχόμενο υπέρ της αληθούς ορθοδόξου πίστεως, της «αποστολικής τε και πατρικής παραδόσεως» και «της προγονικής ευσεβείας», ή οποία αποτελεί και το περιεχόμενο της πατερικής διδασκαλίας αυτού. Γι’ αυτό ουδέποτε ό “Αγιος ανέχθηκε οποιαδήποτε παρασιώπηση ή παραφθορά της αλήθειας.
Επί της βάσεως αυτής αντέκρουσε όχι μόνο τους είκονομάχους άλλα και τις παπικές αξιώσεις και το γερμανο-φραγκικό δόγμα του filioque, το οποίο διασαλεύει την κοινωνία των άγιο-πνευματικών προϋποθέσεων και ενεργειών και δεν έχει θέση μέσα στην κοινωνία του Σώματος της Εκκλησίας και της κοινότητος των αδελφών.
Ή δολοφονία του αυτοκράτορας Μιχαήλ του Γ’ στις 24 Σεπτεμβρίου 867 μ.Χ. από τον Βασίλειο Α’ τον Μακεδόνα, συνοδεύθηκε και με κρίση στην Εκκλησία. Ό νέος αυτοκράτορας έτάχθηκε υπέρ της προσεγγίσεως Κωνσταντινουπόλεως και Ρώμης και αναζήτησε ερείσματα στους «Ίγνατιανούς». Ό ιερός Φώτιος υπήρξε το θύμα αυτής της νέας πολιτικής σκοπιμότητας του αυτοκράτορας, ό οποίος τον εκθρόνισε και αποκατέστησε στο θρόνο τον Πατριάρχη Ιγνάτιο, στις 23 Νοεμβρίου 867 μ.Χ. Ή Σύνοδος του έτους 869 μ.Χ., πού συνήλθε στην Κωνσταντινούπολη, στο ναό της “Αγίας Σοφίας, αναθεμάτισε τον “Αγιο Φώτιο, όσοι δε Επίσκοποι έχειροτονήθηκαν από αυτόν ή παρέμεναν πιστοί σε αυτόν καθαιρέθηκαν και όσοι από τους μοναχούς ή λαϊκούς παρέμειναν οπαδοί του αφορίσθηκαν. Ό ίερός Φώτιος καθ’ όλη τη διαδικασία και παρά την προκλητική στάση των αντιπροσώπων του Πάπα ετήρησε σιγή, τους υπέδειξε να μετανοήσουν και αρνήθηκε να δεχθεί την αντικανονική ποινή. Στή συνέχεια έξορίσθηκε και υποβλήθηκε σε ποικίλες και πολλαπλές στερήσεις και κακουχίες. Επακολούθησε βέβαια ή .συμφιλίωση των δύο Πατριαρχών, Φωτίου και Ιγνατίου, αλλά ό θάνατος του Ιγνατίου στις 23 Όκτωβρίου του 877 μ.Χ. επέτρεψε την αποκατάσταση του πρώτου στον πατριαρχικό θρόνο ως το 886 μ.Χ. κατά το οποίο εξαναγκάσθηκε σε παραίτηση από το διαδεχθέντα τον αυτοκράτορα Βασίλειο δευτερότοκο υιό του Λέοντα ΣΤ’ τον Σοφό.
Ό Άγιος Φώτιος έκοιμήθηκε όσίως το έτος 891 μ.Χ. οντάς εξόριστος στην ιερά μονή των ‘Αρμεριανών. Το ιερό και πάντιμο σκήνωμα του εναποτέθηκε στη λεγόμενη μονή της Ερημιάς ή Ηρεμίας πού ήταν κοντά στη Χαλκηδόνα. Παλαιότερα ή σύναξη του έτελείτο στο Προφητείο, δηλαδή στο ναό του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου, πού βρισκόταν στη μονή της Ερημιάς, ενώ τώρα τελείται στην ιερά πατριαρχική μονή της ‘Λγίας Τριάδος στη νήσο Χάλκη.
Ο ιερός Φώτιος διέπρεψε πρώτα στα ανώτατα πολιτικά αξιώματα.”Οταν με εντολή του αυτοκράτορας απομακρύνθηκε βιαίως άττό τον πατριαρχικό θρόνο ό Πατριάρχης Ιγνάτιος, ανήλθε σε αυτόν, το έτος 858 μ.Χ., ό ιερός Φώτιος, ό οποίος διακρινόταν για την αγιότητα του βίου του και την τεράστια μόρφωση του. Ή χειροτονία του εις Έπίσκοπον έγινε την ήμερα των Χριστουγέννων του έτους 858 μ.Χ.Ό ιερός Φώτιος με συνοδικά γράμματα ανακοίνωσε, κατά τα καθιερωμένα, τα της εκλογής του στους Πατριάρχες της Ανατολής και έτόνισε την αποκατάσταση της ειρήνης στην Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως. Άλλα πριν ακόμη προλάβει να την παγιώσει επήλθε ρήξη μεταξύ των ακραίων πολιτικών και των οπαδών του Πατριάρχου Ιγνατίου, των «Ίγνατιανών». Οι «Ίγνατιανοί» συγκεντρώθηκαν στο ναό της Άγιας Είρήνης. αφόρισαν τον ιερό Φώτιο και ανακήρυξαν Πατριάρχη τον Ιγνάτιο. Ό Φώτιος συγκαλείτε σύνοδο στο ναό των Άγιων “Αποστόλων για την αντιμετώπιση του άνακύψαντος ζητήματος. Ή Σύνοδος κατεδίκασε ως αντικανονικές τις ενέργειες των «Ίγνατιανών»και έτόνισε ότι ό Ιγνάτιος, άφοΰ παραιτήθηκε από το θρόνο, δεν ήταν πλέον Πατριάρχης, εάν δε διεκδικούσε την επιστροφή του στον πατριαρχικό θρόνο, τότε αυτόματα θα ύφίστατο την ποινή της καθαιρέσεως και του αφορισμού.
Ό μεγάλος αυτός Πατέρας της Εκκλησίας ίερούργησε, ως άλλος απόστολος Παύλος, το Ευαγγέλιο. ‘Αγωνίσθηκε για την άναζωπύρωση της ιεραποστολικής συνειδήσεως, πού περιφρουρεί την πνευματική ανεξαρτησία και αυτονομία των ορθοδόξων λαών από εισαγωγές εθίμων ξένων πρός την ιδιοσυγκρασία τους, με σκοπό την αλλοίωση της ταυτότητας και της πνευματικής τους ζωής. Διότι έγνώριζε, ότι ό μέγιστος εχθρός ενός λάου είναι ή απώλεια της αυτοσυνειδησίας του, ή φθορά της πολιτισμικής του ίδιοπροσωπίας και ή αλλοίωση του ήθους του. Ό ιερός Φώτιος έγνώριζε την ιεραποστολική δραστηριότητα του ιερού Χρυσοστόμου, άφού αναφέρεται πολλές φορές στο έργο αυτό. και μάλιστα επηρεάσθηκε από αυτή στο θέμα της χρήσεως των επιτόπιων -γλωσσών και των μοναχών ως ιεραποστόλων. Επί των ήμερων του εκχριστιανίσθηκε το έθνος των Βουλγάρων, το οποίο έμυσταγώγησε πρός την άμώμητη πίστη του Χρίστου και το αναγέννησε με το λουτρό του θείου Βαπτίσματος.
Το θεολογικό του έργο έδικαίωνε τους αγώνες της Εκκλησίας, έβεβαίωνε την ορθόδοξη πίστη και ένέπνεε την εκκλησιαστική συνείδηση για την συνεχή εγρήγορση του όλου εκκλησιαστικού Σώματος. Υπό την έννοια αυτή ή εκκλησιαστική συνείδηση διέκρινε στο πρόσωπο του τον υπέρμαχο της ορθοδόξου πίστεως και τον εκφραστή του αυθεντικού φρονήματος της Εκκλησίας. Σε οιοδήποτε στάδιο του βίου και αν παρακολουθήσουμε τον ιερό Φώτιο, είτε στη Βιβλιοθήκη, επιδιδόμενο σε μελέτες, είτε ως καθηγητή της φιλοσοφίας στο πρώτο Πανεπιστήμιο της Μεσαιωνικής Ευρώπης, της Μαγναύρας, σε μια εποχή πού ή Δύση ήταν ακόμη βυθισμένη στο τέλμα των σκοτεινών αιώνων, είτε κοσμούντα τον άγιώτατο πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, είτε έξασκούμενο στην ελεημοσύνη και τη φιλανθρωπία, είτε υφιστάμενο την παραγνώριση των ανθρώπων και τις σκληρές στερήσεις δύο εξοριών, παντού αναγνωρίζαμε το μαχόμενο υπέρ της αληθούς ορθοδόξου πίστεως, της «αποστολικής τε και πατρικής παραδόσεως» και «της προγονικής ευσεβείας», ή οποία αποτελεί και το περιεχόμενο της πατερικής διδασκαλίας αυτού. Γι’ αυτό ουδέποτε ό “Αγιος ανέχθηκε οποιαδήποτε παρασιώπηση ή παραφθορά της αλήθειας.
Επί της βάσεως αυτής αντέκρουσε όχι μόνο τους είκονομάχους άλλα και τις παπικές αξιώσεις και το γερμανο-φραγκικό δόγμα του filioque, το οποίο διασαλεύει την κοινωνία των άγιο-πνευματικών προϋποθέσεων και ενεργειών και δεν έχει θέση μέσα στην κοινωνία του Σώματος της Εκκλησίας και της κοινότητος των αδελφών.
Ή δολοφονία του αυτοκράτορας Μιχαήλ του Γ’ στις 24 Σεπτεμβρίου 867 μ.Χ. από τον Βασίλειο Α’ τον Μακεδόνα, συνοδεύθηκε και με κρίση στην Εκκλησία. Ό νέος αυτοκράτορας έτάχθηκε υπέρ της προσεγγίσεως Κωνσταντινουπόλεως και Ρώμης και αναζήτησε ερείσματα στους «Ίγνατιανούς». Ό ιερός Φώτιος υπήρξε το θύμα αυτής της νέας πολιτικής σκοπιμότητας του αυτοκράτορας, ό οποίος τον εκθρόνισε και αποκατέστησε στο θρόνο τον Πατριάρχη Ιγνάτιο, στις 23 Νοεμβρίου 867 μ.Χ. Ή Σύνοδος του έτους 869 μ.Χ., πού συνήλθε στην Κωνσταντινούπολη, στο ναό της “Αγίας Σοφίας, αναθεμάτισε τον “Αγιο Φώτιο, όσοι δε Επίσκοποι έχειροτονήθηκαν από αυτόν ή παρέμεναν πιστοί σε αυτόν καθαιρέθηκαν και όσοι από τους μοναχούς ή λαϊκούς παρέμειναν οπαδοί του αφορίσθηκαν. Ό ίερός Φώτιος καθ’ όλη τη διαδικασία και παρά την προκλητική στάση των αντιπροσώπων του Πάπα ετήρησε σιγή, τους υπέδειξε να μετανοήσουν και αρνήθηκε να δεχθεί την αντικανονική ποινή. Στή συνέχεια έξορίσθηκε και υποβλήθηκε σε ποικίλες και πολλαπλές στερήσεις και κακουχίες. Επακολούθησε βέβαια ή .συμφιλίωση των δύο Πατριαρχών, Φωτίου και Ιγνατίου, αλλά ό θάνατος του Ιγνατίου στις 23 Όκτωβρίου του 877 μ.Χ. επέτρεψε την αποκατάσταση του πρώτου στον πατριαρχικό θρόνο ως το 886 μ.Χ. κατά το οποίο εξαναγκάσθηκε σε παραίτηση από το διαδεχθέντα τον αυτοκράτορα Βασίλειο δευτερότοκο υιό του Λέοντα ΣΤ’ τον Σοφό.
Ό Άγιος Φώτιος έκοιμήθηκε όσίως το έτος 891 μ.Χ. οντάς εξόριστος στην ιερά μονή των ‘Αρμεριανών. Το ιερό και πάντιμο σκήνωμα του εναποτέθηκε στη λεγόμενη μονή της Ερημιάς ή Ηρεμίας πού ήταν κοντά στη Χαλκηδόνα. Παλαιότερα ή σύναξη του έτελείτο στο Προφητείο, δηλαδή στο ναό του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου, πού βρισκόταν στη μονή της Ερημιάς, ενώ τώρα τελείται στην ιερά πατριαρχική μονή της ‘Λγίας Τριάδος στη νήσο Χάλκη.
επισκόπου Φαναρίου Αγαθάγγέλου-Φεβρουάριος 2005
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά