Η ΦΡΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ ΘΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΕΙ ΜΕ ΤΗ ΣΥΝΕΠΕΙΑ του Mητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνατίου

(από το ένθετο Ορθοδοξία της εφημερίδας «δημοκρατία»)

Πολλές είναι οι σελίδες που αποτελούν το Ευαγγέλιο. 

Λίγες είναι όμως οι βασικές αρετές τις οποίες οι Ευαγγελιστές μάς 

καλούν να αποκτήσουμε. 

Μια από αυτές είναι η αγάπη. Μια άλλη είναι η πίστη. Γνωστές και οι δύο. 

Χιλιοακουσμένες! Υπάρχει όμως και μία, που σπάνια αναφέρεται: Είναι η συνέπεια!

 Συνέπεια λόγων και έργων. Συνέπεια πίστης και ζωής.
Η έλλειψη συνέπειας είναι από τις βασικότερες αιτίες που ο Χριστός

 βρέθηκε σε σύγκρουση με τους Φαρισαίους. Γι΄ αυτό και καταλήγει να

 πει σε όσους Τον άκουγαν:
«Ολα όσα σας λένε οι Φαρισαίοι να τα τηρείτε. Αυτά όμως που κάνουν μην

 τα κάνετε. Διότι αυτά που διδάσκουν δεν τα τηρούν». (Ματθ. 23,3)

Αλλά και οι απόστολοι στις επιστολές τους επανέρχονται συχνά στην ανάγκη της συνέπειας:
«Η πίστη χωρίς έργα είναι πίστη νεκρή», γράφει ο απόστολος Ιάκωβος (Ιακ. 2,17).
Για τους περισσότερους η Κυριακή της Ορθοδοξίας, πριν από δύο εβδομάδες, μας υπενθύμισε τον θρίαμβο μιας διδασκαλίας και την καθιέρωση ενός δόγματος. Κάτι άλλο όμως, πολύ σημαντικότερο, διαποτίζει όχι μόνο τη μέρα αυτή αλλά και όλη τη ζωή της Εκκλησίας: Είναι ο θρίαμβος του ορθόδοξου ήθους, του ορθόδοξου τρόπου ζωής· ζωής γεμάτης αγάπη για τον άνθρωπο, πίστης στη νίκη της επί του θανάτου, αλλά και ελπίδας ότι ο αγώνας μας έχει νόημα και προοπτική. 

Πολλοί από μας αγανακτούμε και διαμαρτυρόμαστε, όταν ακούμε για το ενδεχόμενο χωρισμού Εκκλησίας και κράτους. Θεωρούμε ότι δεν είναι δυνατόν η ορθόδοξη διδασκαλία να ξεκόψει από την ιστορική πορεία του ελληνικού λαού, όταν μάλιστα η επέτειος της 25ης Μαρτίου, που πρόσφατα γιορτάσαμε, υπενθυμίζει τη μέχρι αίματος και μαρτυρίου συμβολή της Εκκλησίας στην απελευθέρωση του γένους μας.

Δυστυχώς όμως, αυτή η αγανάκτηση εξασθενεί δραματικά, όταν εμείς οι ίδιοι εκτοπίζουμε στην καθημερινότητά μας τις πλέον θεμελιώδεις αρχές της ορθόδοξης πίστης, που υποτίθεται ότι αποτελεί το κέντρο της ζωής μας. Πώς συμβιβάζεται ο σεβασμός προς κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, ως εικόνα Θεού, με το μίσος και την περιφρόνηση προς τον συνάνθρωπο; Πώς συμβαδίζει η μίμηση ενός Θεού αγάπης και προσφοράς με την αναζήτηση του κέρδους, πέρα από κάθε νομιμότητα και εντιμότητα;

Εξανιστάμεθα, όταν η Εκκλησία περιθωριοποιείται. Εμπράκτως όμως είναι η δική μας ασυνέπεια εκείνη που άφησε την οικογένεια χωρίς πρότυπα, τη δημόσια ζωή χωρίς εντιμότητα, την πολιτική χωρίς αρχές, την εξουσία χωρίς δικαιοσύνη, την Παιδεία χωρίς όραμα και την πατρίδα μας έρμαιη στον κυνισμό και στην απληστία των κέντρων του χρήματος.
Πριν από 14 αιώνες οι εικόνες ξαναβρήκαν τη θέση τους στους χριστιανικούς ναούς. Μαζί μ΄ αυτές, τη δική του θέση ξαναβρήκε και ο Σταυρός, που αύριο τιμούμε. Δεν πρόκειται όμως απλώς για μια διακοσμητική αποκατάσταση.

Τη στιγμή, που βλέπουμε αγιογραφημένους τον Χριστό και τους αγίους Πατέρες μας, καλούμαστε να θυμηθούμε ότι μπορούμε και αξίζουμε πολλά και μεγάλα. Στα πρόσωπά τους η φρίκη και η διαφθορά της εποχής τους βρήκαν έμπρακτη αντίσταση. Ετσι και σήμερα η φρίκη και η διαφθορά της δικής μας εποχής θα αντιμετωπιστούν, όχι με σχέδια και διακηρύξεις, αλλά με την προσωπική μας συνέπεια στις προϋποθέσεις του δρόμου που εκείνοι χάραξαν. Είναι ο δρόμος της ορθόδοξης πίστης και ζωής, ο δρόμος του προσωπικού μας Σταυρού.

πηγή