Ο Σατανισμός στην Eλλάδα.

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: Στο βιβλίο του γνωστού αντιαιρετικού συγγραφέα, πατρός Αντ. Αλεβιζόπουλου, διαβάζουμε τη συνέντευξη ενός πρώην Σατανιστή.

 

Από εκεί μεταξύ άλλων μαθαίνουμε ότι για να αλιεύσουν νέες ψυχές οι κεφαλές των σατανιστών υπόσχωνται πλούτη και δόξα. Κατά το νεαρό αυτό, διάφορες σχολές γιόγκα, φθάνουν τους μυημένους στο σημείο του υπνωτισμού, κι από εκεί σιγά σιγά ξεκινά το αποκρυφιστικό “ταξίδι”. Στην Ελλάδα υπάρχουν δύο γνωστές σατανικές ομάδες- τάγματα: “του Ναού της Ανατολής” και “τού Ήλιου”. Το τελευταίο υπάγεται στη μεγάλη μαύρη εκκλησία. Ηγέτης της ελληνικής οργάνωσης ήταν Άγγλος, μέλος της Μαύρης Εκκλησίας της Αγγλίας. Η οργάνωση έκανε συχνά θυσίες ζώων. Συχνά οι τελετές τους συμπεριελάμβαναν και σεξουαλική μαγεία.

 

Κοινή στόχευση των διαφόρων τελετών ήταν η “ενδυνάμωση”, πνευματική και σωματική, των μελών. Συχνά στις οργιώδεις αυτές τελετές γινόταν και θυσία της παρθενίας μιας κοπέλας. Ακόμη, για να γίνει κανείς μέλος της σατανιστικής αυτής σέχτας έπρεπε να υπογράψει δυο συμβόλαια. Το πρώτο ήταν η παράδοση της πίστης και το δεύτερο η παράδοση της ψυχής, και τα δύο στο Σατανά, φυσικά. Ο υπογράφων έπρεπε να πετάξει κάθε τι χριστιανικό από πάνω του, να μισεί τους Χριστιανούς, ενώ έπρεπε ακόμη, να εξευτελίσει ιερά και όσια, εικόνες, βιβλία, το σταυρό τον ίδιο!

 

Σύμφωνα με την ίδια συνέντευξη, το σώμα δινόταν στο σατανά με ακόλαστες πράξεις, συνήθως ομαδικές. Ο ίδιος είχε ακούσει για ανθρωποθυσίες βρεφών. Μάλιστα, για το σκοπό αυτό βρίσκαν κοπέλες, πού “εξαφανιζόταν”, ενώ ττις πήγαιναν σε κάποιο σπίτι. Αυτές ήταν είτε όχι πολύ καλά στα μυαλά τους, είτε τις πληρώναν αρκετά μεγάλο ποσό κάνοντάς τες πλύση εγκεφάλου και τις πρόσεχαν με δικούς τους γιατρούς. Εκείνες γεννούσαν τα μωρά, τα οποία θυσιάζονταν, είτε αγόρια ήταν είτε κορίτσια. Προτιμούσαν κορίτσια, γιατί το αίμα τους είναι “καλύτερο”! Ο πρώην αυτός σατανιστής ήπιε ο ίδιος σε δισκοπότηρο αίμα ανθρώπου με το οποίο λούσαν μια ηλικιωμένη γυναίκα που είχε συμμετάσχει σε όργαστική “τελετή”. Τότε ήταν που ο ίδιος “είδε” τον ίδιο το σατανά. Από ένα σημείο και έπειτα ο σατανάς μπαίνει στο υποσυνείδητο των πιστών. Συχνά είναι τα “τάματα” στο σατανά: όταν κάποιος ζητάει κάτι από το δαίμονα, του υπόσχεται κάτι ανάλογο. Αν θέλουν περιουσία, μαγική δύναμη, τότε υπόσχονται θυσία. Αλλά όταν κάποιος ζητήσει να επιβάλλεται στους άλλους, αυτό που θα προσφέρει είναι η θυσία άνθρωπου, συνήθως κοριτσιού. Ο διάβολος ζηλεύει τους νέους ανθρώπους. Από την άλλη, είναι γνωστές οι ευαισθησίες των νέων για δύναμη και δόξα, καθώς και οι ανησυχίες τους για κάθε τι το υπερφυσικό και μεταφυσικό. Αυτό ακριβώς, σε συνδυασμό με απειρία και αδύνατη προαίρεσή, εκμεταλλεύεται ο Σατανισμός. Ο μετανοημένος σατανιστής αναφέρθηκε ακόμη σε αυτοκτονίες ανθρώπων που ήθελαν να ξεφύγουν. Η αιτία είναι ότι οι σατανιστές τους ελέγχουν, διότι κάθε μέλος κάνει από την αρχή μια εξομολόγηση, για πράγματα που κανείς άλλος δεν ξέρει. Έτσι ο καθένας ελέγχεται καλύτερα και, μην ξέροντας πού να καταφύγει όταν μεταμεληθεί, οδηγείται στην απόγνωση και την αυτοκτονία. Οι χώροι συνάντησης έχουν πάντα βωμό και πεντάλφα, ενώ ο καθένας φέρνει και από ένα διαφορετικό σύμβολο. Οι τελετουργίες ξεκινούν με ύμνο στο σατανά και έπειτα η κοπέλα που παίζει το ρόλο της αρχιιέρειας γδύνεται. Έτσι δείχνουν οι “πιστοί” στον Σατανά ότι τον δεχονται και του προσφέρουν τη γυναίκα, να κάνει έρωτα δηλαδή μαζί της. Βεβαίως το τελευταίο γίνεται μέσω του αρχιερέως, που συμβολίζει το γιο του σατανά. Όταν, όμως, εορτάζονται στον κόσμο οι μεγάλες εορτές της Χριστιανοσύνης, τότε έρχονται όλοι οι άνδρες σε επαφή μ' αυτή την κοπέλα. Με λίγα λόγια οι σατανιστές λένε τότε: “Χριστέ, λες ότι υπάρχεις, άλλα κοίταξε κι από δώ, υπάρχω και γώ, την ημέρα πού εσύ γιορτάζεις εγώ κερδίζω”.

 

ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟΣ: Ο προσηλυτισμός ενός άνδρα γίνεται συνήθως από κοπέλα, ενώ αντίστοιχα μιας γυναίκας από άνδρα. Ο νέος που έδωσε τη συνέντευξη στο π. Αντώνιο αναφέρθηκε στον τρόπο που αυτός πλησίαζε κορίτσια. Η πρώτη γνωριμία άρχισε με το ρίξιμο τράπουλας ταρώ, ενώ εν συνεχεία μιλούσε στις κοπέλες για τη λευκή μαγεία και ότι ο ίδιος ασχολούνταν μ' αυτή. Σιγά-σιγά η νέα γνωριμία αρχίζει να δείχνει, συνήθως, ενδιαφέρον και τα πράγματα οδηγούνται στην επίκληση πνευμάτων. Ακολουθούν τα δωράκια με χρυσαφικά, βόλτες. Πείθουν τις κοπέλες ότι πάνε για σοβαρό σκοπό, ότι έχουνε ένα πιστεύω και ότι ό Σατανάς θα βοηθά για όλη τους τη ζωή. Έπειτα ακολουθεί το συμβόλαιο με το σατανά: “Μεγάλε Σατανά., εγώ ο τάδε, αυτή τη στιγμή με το αίμα μου ορκίζομαι σε σένα και παραδίδω την ψυχή μου, παραδίδω το σώμα μου, αλλά ζητώ από σένα...”, και προθέτει το κάθε νέο μέλος το αίτημά του. Αυτό συνήθως γίνεται Δευτέρα ή Παρασκευή βράδυ, ακόμη και μέσα σε εκκλησία ή σε σταυροδρόμι ή, συνήθως, στο νεκροταφείο. Μαζί με τα ταξίματα είναι και το πάτημα του σταυρού ή της αγίας Γραφής. Αν είναι άνδρας ο προσύλητος, υφίσταται ανηλεές μαστίγωμα από τον ιερέα και όσους άλλους οπαδούς της αιρέσεως παρίστανται. Αν είναι γυναίκα, τότε προσφέρεται σε όλους τους παρόντες.

 

Οι ιερείς της αιρέσεως, εκτελούν γάμους των πιστών τους, που μετατρέπονται σε απερίγραπτο όργιο. Ο ίδιος νεαρός απομακρύνθηκε από τους σατανιστές, αλλά ακόμη μέσα του νιώθει παράξενα. Ας δούμε τι λέει σχετικά: “Είναι φορές, που νοιώθω οτι πάντα ο Σατανάς είναι δίπλα μου και θέλει κάτι να μου κάνει. Παρ' όλο πού πίστευα σ' αυτόν, πάντα κάτι με κρατούσε κι έλεγα ότι, παρ' όλο πού είμαι δικός του, θα μού την κάνει τη ζημιά. Στην πνευματική τρομοκρατία στηρίζονται οι σατανολάτρες. Αυτό φοβούνται πολλά παιδιά. (...) όταν κάποιος μπει εκεί μέσα, από όλα αυτά πού γίνονται, μπαίνει στο υποσυνείδητό του ότι βλέπει το Σατανά, ότι βλέπει τα πνεύματα και κάθε στιγμή πού πάει να σκεφθεί κάτι χριστιανικό, για το Χριστό, τότε έρχονται οι εφιάλτες και βλέπει ότι κάποιο πνεύμα τον παρακολουθεί.”

 

“ΠΙΣΤΕΥΩ” ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΥ: Ο Αρχιερέας των Σατανιστών Άντον Λαβέϋ, που έφερε τον τίτλο: «Μέγας Μάγιστρος και αρχιεπιστολεύς της Ύπατης Επιγείου Αρχής τού Σατανά», είχε δηλώσει προσδιορίζοντας της αρχές της θρησκείας του: «Οι αρχές του Σατανισμού περιέχονται στο: «Ζω, άρα οφείλω να δράσω». Ήμαστε εδώ και δεν κοιτάμε πέρα από τούτη τη ζωή. Εάν υπάρχει ζωή μετά θάνατον, το κατά πόσον αυτή είναι προσιτή για τον καθένα εξαρτάται από τη δραστηριότητα και τον τρόπο της ζωής του προτού πεθάνει κι από τίποτε άλλο(!) Σαν σατανιστής πρέπει να είσαι απλώς ζωώδης άνθρωπος. Να υποτάσσεται στις ορέξεις σου. Να μισείς τους εχθρούς σου μ’ όλη σου την καρδιά. Αν κανένας σε χτυπήσει, σύντριψέ τον... Ευλογημένοι οι δυνατοί, καταραμένοι οι αδύνατοι. Ευλογημένοι οι ισχυροί, καταραμένοι οι ανίσχυροι. Ευλογημένοι οι τολμηροί, καταραμένοι οι ταπεινοί. Ευλογημένοι οι αλύγιστοι καταραμένοι οι φτωχοί στο πνεύμα. Ευλογημένος ο υλικός κόσμος, καταραμένος ο πνευματικός. Ό,τι κηρύττουμε είναι αυτό που πράττουν οι περισσότεροι Αμερικανοί, είτε το αποκαλούν Σατανισμό είτε όχι. Είμαστε οι νέοι συντηρητικοί.(!)» (Εφημ. «Daily Telegraph, 1966). Σήμερα, στην επίσημη ιστοσελίδα της “εκκλησίας του σατανά” (ΗΠΑ), διαβάζουμε μεταξύ άλλων, ότι η οργάνωση ιδρύθηκε στις 30/4/1966 από τον Anton Szandor LaVey. Ότι για τους πιστούς του σατανισμού ο Σατανάς είναι το σύμβολο “που ταιριάζει καλύτερα η φύση μας, που είναι σαρκική.

 

Εκπροσωπεί υπερηφάνεια, ελευθερία, ατομικισμό”. Ακόμη δηλώνεται πως ο άνθρωπος, με τη χρήση του εγκεφάλου, εφηύρε όλους τους θεούς. “Δεδομένου ότι η Σατανιστής κατανοεί ότι όλοι οι Θεοί είναι μυθοπλασία, αντί της κάμψης στο γόνατο στη λατρεία των μύθων, ο ίδιος τοποθετεί στο κέντρο το δικό του υποκειμενικό σύμπαν. Εμείς οι σατανιστές μπορούμε να προσφέρουμε αγάπη σε εκείνους που το αξίζουν και την οργή μας σε εκείνους που προσπαθούν να μας προκαλέσουν.” Παρ' όλα αυτά αντιλαμβάνονται ότι ο σατανισμός δεν μπορεί να γίνει λατρεία των πολλών διότι: “αφού θεωρούμε ότι μόνο ένα μικρό ποσοστό των ειδών μας έχει νοημοσύνη, προσήλωση στο λόγο, και αυτο-πειθαρχία για να χειριστεί την προοπτική μας”!! Ο πρόλογος στη ιστοσελίδα της σατανοεκκλησίας καταλήγει: “Σήμερα, συνεχίζουμε να διατηρούμε την κληρονομιά μας με βάση τη σταθερή βάση που δημιουργήθηκε από τον Anton LaVey, και που ορίζεται στα γραπτά, τις ηχογραφήσεις και τα βίντεο του”. Το κείμενο υπογράφεται από τον “Μάγο του Gilmore”.

 

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου,

 

Δασκάλου– συγγραφέα

πηγή/Αντιγραφή