Μ’ ένα άγγιγμα Toυ Αρχιμανδρίτου Χρυσόστομου Χρυσόπουλου,

Το Ευαγγέλιο,  που θα ακούσουμε  στην αυριανή  Θεία Λειτουργία,  περιγράφει  δύο θαύματα  του Κυρίου μας, δύο πράξεις  Του όμοιες  σε πολλά σημεία. Με την μία δίνει  ζωή στην δωδεκαετή  κόρη  του αρχισυνάγωγου  Ιάειρου  και με την άλλη  θεραπεύει  μια γυναίκα  που  οι  αιμορραγίες  της ήταν πολυχρόνιες  και βασανιστικές. 

Παρατηρούμε και στα δύο θαύματα  ένα άγγιγμα,  Εκείνου  στην νεκρή  κόρη  και της γυναίκας  στα  ρούχα  Εκείνου.  Βλέπουμε το εκκλησιαστικό πλήρωμα  να  πλησιάζει και να  ακολουθεί  τον Κύριο  γιατί  έτσι διδάχθηκε,  εθιμοτυπικά  ή και περιστασιακά,  Εκείνος όμως στην ουσία αναμένει  το άγγιγμα της ζωής μας επάνω στην δική Του, της ταύτισης  των προβλημάτων μας με την Σταύρωσή Του και τέλος  της  απόλαυσης  της  Ανάστασής  Του ως  και δικής  μας  προσωπικής δικαίωσης.  Σ’  αυτούς  που Του προσφέρουν  αυτό το μοναδικό  άγγιγμα  αποκαλύπτεται  ο Χριστός  και τα θαύματά  Του  πλέον  δεν παραχωρούνται  ως  αποδείξεις  της θεότητάς  Του, αλλ’ ως  ευκαιρία  για  λύτρωση  από ψυχικά  ή πνευματικά  ασθενήματα.

Την θυγατέρα  του Ιάειρου  πήγε  και την βρήκε  ο  Χριστός  στο σπίτι  τους,  η  αιμμορροούσα  Τον βρίσκει  στους δρόμους  να  διδάσκει, ανάμεσα  στον όχλο. Σπίτι και δρόμος, φυσικός χώρος  ζωής και δράσης  του  καθενός  μας, αλλά και του Ιησού.  Άρα,  Εκείνος  βρίσκεται  και  μας  βρίσκει  σε κάθε  τόπο  και χρόνο  και μάλιστα  στους  πλέον ανύποπτους.  Όταν γύρω  μας  τα πάντα μαυρίζουν από τον θάνατο  τον  βιολογικό  ή τον πνευματικό,  ο Κύριος προσέρχεται  και  προσφέρεται  για του κόσμου  την ζωή και την σωτηρία.

Βλέπουμε και στα δύο θαύματα  είναι  κοινό αριθμό,  το δώδεκα.  Η μεν κόρη αφήνει  την επίγεια  ζωή της  στα δώδεκα της  χρόνια, η δε γυναίκα  εδώ και δώδεκα  χρόνια πάσχει  και για την θεραπεία της  έχει ξοδέψει  την περιουσία της όλη. Ύστερα  από τα θαύματα  η κόρη  βρίσκει και ανανεώνει  την ζωή της  στα δώδεκά της  και η γυναίκα  ξαναβρίσκει  την ζωή που είχε  σταματήσει  εδώ και δώδεκα  χρόνια και μπορεί  να  την χαρεί  χωρίς  πόνους  και προβλήματα.  Ξαναχαρίζεται  και στις δύο βίος  δώδεκα  ετών.

Όλοι  είχαν  ακούσει για τον ερχομό  του Χριστού.  Ο αρχισυνάγωγος  Τον πλησιάζει  και Τον παρακαλεί  με λίγα  λόγια.  Η γυναίκα και Εκείνη  Τον  πλησιάζει και  Τον ακουμπά απλά και μόνο.  Δεν καταφεύγουν σε  πολυλογίες  και  φλυαρίες  για να πείσουν  τον  Διδάσκαλο. Είχαν  την ενδόμυχη  σιγουριά  ότι δεν ήρθε  για να καταθέσει  άλλη μια θεωρία  στις  τόσες  των σοφών  του χωρόχρονού τους, αλλά  έλαβε  σάρκα  και οστά για να σώσει,  αυτούς  και εμάς. Ήλθαν και Τον είδαν,  Τον  άγγιξαν και τους άγγιξε  και το κυριότερο  τους  ανέστησε  από τον θάνατό τους, σωματικό ή  και  πνευματικό. Ο  μεν  πρώτος  πλέον έγινε  κοίμηση, ο δε  δεύτερος  απέκτησε  πια τις προϋποθέσεις  για αγώνα,  ώστε  να μην τον  γευθούμε.  Παντού και πάντα  εμπνευστής  ο Χριστός.

Σαν τον Ιάειρο που χάνει την μοναχοκόρη  του ή σαν την βασανιζόμενη  αιμορροούσα γυναίκα υπάρχουν ανάμεσα μας αμέτρητοι ή και βρισκόμαστε  και εμείς μέσα σ’ αυτούς. Το θέμα  δεν είναι που είμαστε,  αλλά πως  είμαστε.  Ο Χριστός δώρισε την χαρά και έδιωξε  την ντροπή  μέσα  από τα διηγούμενα  στο Ευαγγέλιο  θαύματά  Του.  Εμείς  στην ουσία  πού και πώς  στεκόμαστε;

Ζητάμε, αρκετές φορές, την ευθύνη από τον Θεό για τα δυσάρεστα  της ζωής μας  μη μπορώντας – ή και μη θέλοντας -  να καταλάβουμε  ότι η κάθε  είδους  φθορά  είναι αναπόφευκτη και απόρροια της  αποστασίας μας  από το θέλημά Του, την αγάπη Του και τον Νόμου Του.   

Ταυτόχρονα,  επειδή έχουμε και καυχόμαστε  για την χριστιανορθόδοξη  ταυτότητά μας, απαιτούμε  από τον Θεό  να λειτουργεί  ως  κυματοθραύστης  για τα δεινά της ζωής μας.  Όταν αυτή  δοκιμάζεται  η ευθύνη  να είναι  μόνο δική  Του και ποτέ  δική μας,  που παραπατάμε  ανάμεσα  στην πίστη και την δυσπιστία,  ανάμεσα  στον κόσμο μας  και στον κόσμο  του Θεού με τους  Αγίους  Του,  που τους τιμάμε  αρκετές  φόρες  μόνο σαν πανηγύρια  και αφορμή για κραιπάλη.  Πλησιάζουμε τον Χριστό  γιατί  έχουμε τα συμφέροντά  μας και όταν αυτά  κλυδωνίζονται  ή πλήττονται Τον  εξορίζουμε  και  καταφεύγουμε σε μέσα  που μας ρίχνουν  αργά  ή  γρήγορα  στον γκρεμό  της αποστροφής.  Νομίζουμε  ότι ο Θεός είναι  ο ταχυδακτυλουργός  που θα  μας  απαλλάξει  εμάς  από κάθε  λογής  πληγές  και θα  τις  αφήσει  στους άλλους,  στους ξένους Του. Τους  εκτός  της εκκλησίας  Του  που δεν  υπάκουσαν σ’  Αυτόν  ή  δεν άκουσαν  γι’  Αυτόν  και λησμονούμε   την όποια  δική μας  ευθύνη.

Η  Εκκλησία  στην ανακύκλωση  του χρόνου  προφέρει  και προσφέρει  τα ευαγγελικά  αναγνώσματα  για να διδάξει  όλους μας.  Να  φύγουμε  κάποτε  από την θέση  του ακροατή  και να πάμε  σ’  αυτή  του ποιητή.  Ας νιώσουμε την παρουσία Του εκεί που ζούμε και κινούμαστε,  ανάμεσά μας. Ας  αντιληφθούμε  ότι μας  αγγίζει κάθε λεπτό και  στιγμή και με την πίστη  που διαθέτουμε θα ιαθούμε  από πολλών μορφών  νοσήματα.   

πηγή