Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Σάββατο, Δεκεμβρίου 20, 2014

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΣΥΓΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΙΑΣ π ΑΛΕΞΙΟΣ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ

Τόσο το ιερό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, όσο και το Αποστολικό, αναφέρονται στα πρόσωπα των προπατόρων του Ιησού, που έζησαν με σεβασμό προς τον Θεό. Αναφέρεται στην πίστη που επέδειξαν οι προπάτορες του Χριστού, την εμπιστοσύνη δηλαδή στο Θεό και την αμεσότητα της προσωπικής σχέσης την οποία είχαν μαζί Του όλες εκείνες οι σπουδαίες μορφές, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ, ο Γεδεών, ο Βαράκ, ο Σαμψών, ο Ιεφθάε, ο Δαβίδ, ο Σαμουήλ και όλοι εκείνοι οι άνδρες και οι γυναίκες που προετοίμασαν τον κόσμο για τον ερχομό του Χριστού και τον τρόπο που ο άνθρωπος θα μπορούσε να συναντήσει τον αληθινό Θεό.
Όλοι αυτοί οι προπάτορες του Κυρίου μας υπήρξαν «συγκληρονόμοι της επαγγελίας της αυτής» (Εβρ. 11, 9). Ήταν δηλαδή κληρονόμοι της ίδιας υπόσχεσης που ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο, ότι θα τον λυτρώσει από την φθορά και τον θάνατο, ότι θα του χαρίσει την γη της Επαγγελίας και ότι δεν θα εξαλειφθεί από τη γη το μνημόσυνό του. Αυτής της επαγγελίας συγκληρονόμοι είμαστε και εμείς, αφού την προσέφερε ο ενανθρωπήσας Υιός του Θεού όχι μόνο σε έναν λαό, αλλά σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.
Των τριών υποσχέσεων του Θεού είμαστε συγκληρονόμοι εν Χριστώ.
Λυτρωθήκαμε από την φθορά και τον θάνατο. Θάνατος είναι ο χωρισμός μας από τον Θεό, τόσο στην παρούσα όσο και στην αιώνια ζωή. Θάνατος είναι η υιοθέτηση του δικού μας θελήματος, η χρήση της ελευθερίας μας με σκοπό να αρνηθούμε την σχέση που ο Θεός έχει μαζί μας, δηλαδή η άρνησή μας στην πράξη με την αμαρτία να δεχθούμε τον Θεό ως Πατέρα μας και η μόνιμη ανταρσία εναντίον Του, με τελικό γνώμονα να απολαύσουμε την ζωή μας χωρίς την παρουσία Του. Την ίδια στιγμή κινδυνεύουμε με αιώνιο θάνατο, με έναν χωρισμό από τον Θεό που θα κρατήσει για πάντα. Διότι η ύπαρξη που δεν αναζητεί και δεν αγαπά τον Θεό, που δεν θέλει να είναι παιδί του Θεού, παγιώνει την εαυτό της σε μία ακοινωνησία, αγνωσία του Θεού, άρνηση να κοινωνήσει μαζί Του εν αγάπη και στην αιωνιότητα, πρώτα της ψυχής και κατόπιν και του σώματος, μετά την ανάσταση των νεκρών. Ο Χριστός μας λύτρωσε από τον πνευματικό θάνατο προσλαμβάνοντας την φύση μας και αγιάζοντάς την.
Μας χαρίστηκε η γη της Επαγγελίας. Είναι ο Παράδεισος της ζωής εν Εκκλησία. Είναι η νέα γη Χαναάν. Μόνο που δεν περιλαμβάνει μόνο την υλική ομορφιά η εκκλησιαστική ζωή, αλλά και την πνευματική. Και όπως οι Εβραίοι κλήθηκαν να πολεμήσουν στην γη της Επαγγελίας για να την κρατήσουν δική τους, κλήθηκαν να την καλλιεργήσουν, να εργαστούν δηλαδή σ’ αυτήν και να την διαφυλάξουν ως γη του λαού του Θεού, έτσι και ο καθένας από εμάς, όντας μέλος της Εκκλησίας, καλείται να συνειδητοποιήσει την χάρη και την ομορφιά της κλήσης του και του τρόπου ζωής που έλαβε ως δωρεά παρά Θεού, να εργαστεί με τον πνευματικό αγώνα να καλλιεργήσει τα χαρίσματα που του δόθηκαν, να πολεμήσει τους πνευματικούς εχθρούς του που είναι τα πάθη, αλλά και η αίσθηση ότι μπορεί χωρίς τον Θεό, μπορεί χωρίς τον συνάνθρωπο, με μόνο κριτήριο τον εαυτό του και το «εγώ» του, να πολεμήσει τον πειραστή διάβολο, ο οποίος συνεχώς ενσπείρει λογισμούς αμφιβολίας και απόγνωσης στις ψυχές μας. Κι αυτός ο αγώνας χρειάζεται ηγέτη, όπως οι Εβραίοι είχαν τους προπάτορες, αλλά και τους κριτές και τους βασιλείς τους, όπως και τους προφήτες. Έτσι κι εμείς έχουμε αρχηγό και τελειωτή της πίστης μας τον Κύριό μας, αλλά και τους πνευματικούς μας πατέρες. Μπορούμε να νικήσουμε και να ζήσουμε την γη της Επαγγελίας, τον Παράδεισο της Εκκλησίας από αυτήν την ζωή, για να είναι η ευλογία τέλεια στην αιωνιότητα.
Το μνημόσυνό μας δεν θα σβήσει ποτέ από την γη. Μόνο που εδώ δεν πρόκειται για μία υπόσχεση αθανασίας δια της καταγραφής των γενεαλογικών δένδρων μας, μία διατήρηση της μνήμης μας στις καρδιές των ανθρώπων που μας αγαπούνε, ένα παρελθόν το οποίο αφήνει ονόματα και τίποτε άλλο. Είναι η α-λήθεια (μη λήθη) της αγιότητας. Οι άνθρωποι που αγαπούνε τον Θεό δεν διαγράφονται ούτε από την μνήμη του Ιδίου, ούτε από την μνήμη και την ζωή της Εκκλησίας και των μελών της, αλλά παραμένουν ζωντανοί, τιμώνται όχι μόνο ως πρόσωπα, αλλά ως εκείνοι οι οποίο κράτησαν ακέραιη την επαγγελία του Θεού και την κληροδότησαν σε μας. Δημιουργείται έτσι μία ιστορική αλυσίδα, η οποία είναι αλυσίδα πίστης και ζωής αγάπης προς τον Θεό. Τη ίδια στιγμή αυτή η αλυσίδα είναι ανοιχτή, να συμμετέχει ο καθένας μας, αρκεί να έχει πίστη, μετάνοια, αλήθεια και νόημα στη ζωή του. Και εμείς μπορούμε να κληροδοτήσουμε στους μετέπειτα όχι μόνο το όνομά μας, αλλά, κυρίως, τον τρόπο της ζωής μας. Έτσι ουδέποτε θα σβήσει το μνημόσυνό μας από την γη, όπως βλέπουμε στις αγιολογικές δέλτους της Εκκλησίας μας. Και είναι ο Χριστός και πάλι που θα μας βοηθήσει να αντέξουμε. Αυτός που θα φανερώνει την ευλογία της ζωής μας, αρκεί να καταβάλουμε τον δέοντα κόπο και να ενεργοποιούμε την οδό της αγιότητας εντός μας, αποδεχόμενοι την κλήση Του.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...