Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Παρασκευή, Ιανουαρίου 31, 2014

Σοφά λόγια σοφών ανθρώπων.

Ὅλοι οἱ ἅγιοι δὲν ἔλαβαν τὴν ἴδια Χάρη ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ ὅλοι γέμισαν τὸ δοχεῖο ποὺ προσέφεραν στὸν Θεό. (π. Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ) 
 
Οἱ ἄπιστοι εἶναι οἱ πιὸ εὔπιστοι…… (Μπ. Πασκάλ)
 
Ἡ ἀρετὴ περισσότερους ἐχθροὺς ἔχει ποὺ τὴν καταδιώκουν, παρὰ φίλους ποὺ τὴν ἀγαποῦν…
 
Ποτὲ μὴν ὑπόσχεσαι ἀσυλλόγιστα. Ὁ ὑπερήφανος ὑπόσχεται ἀβασάνιστα, ἀπὸ ἐγωισμό. Ὁ ταπεινὸς λέει θὰ προσπαθήσω. ( Στάρετς Σαμψών Σίβερς )
 
Θυμήσου ὅτι τὰ παιδιά, οἱ γάμοι καὶ τὰ λουλούδια ἀντανακλοῦν τὸ εἶδος τῆς φροντίδας ποὺ παίρνουν. (H. Jackson Brown, Jr.)
 
Οἱ μεγάλοι ἄνθρωποι ἔχουν θέληση· οἱ μικροὶ πόθους.
 
Ὅ,τι δὲν εἶναι ἀγκαλιά, δὲν εἶναι Ἐκκλησία… (Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος)
 
Δὲν εἶναι ὁ ἡρωισμός, ἀλλὰ ἡ ταπείνωση ποὺ δίνει τὴν ἀληθινὴ δύναμη καὶ ἐλευθερώνει ἀπὸ τὸ φόβο. (Τατιάνα Γκορίτσεβα)
 
Ἡ ψυχὴ εἶναι πολὺ βαθιὰ καὶ μόνο ὁ Θεὸς τὴ γνωρίζει. (π. Πορφύριος)
 
Τὰ κράτη τότε καταστρέφονται, ὅταν δὲν μποροῦν νὰ ξεχωρίσουν τοὺς σπουδαίους ἀπὸ τοὺς ἀσήμαντους.(Ἀντισθένης)
 
Δὲν εἶναι φοβερό ἄν σᾶς προσέβαλλαν, κορόιδεψαν ἤ λήστεψαν. Φοβερό εἶναι ἄν ἐσεῖς δὲν μπορεῖτε νὰ τὰ ξεχάσετε. (Κομφούκιος)
 
Διδάσκω τοὺς μοναχοὺς νὰ μὴν ὁμιλοῦν γιὰ τὶς ἀδικίες ποὺ ὑφίστανται, ἀλλὰ νὰ σιωποῦν. Ἐμεῖς πρέπει νὰ ζοῦμε ὡς ἐσταυρωμένοι. Αὐτὸ συνιστᾶ ἡ Ὀρθόδοξη πνευματικότητα. (Γέρων Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ)
 
Ἐκεῖνος ποὺ ἀγωνίζεται πολὺ καιρὸ καὶ δὲν βλέπει πνευματικὴ πρόοδο ἔχει ὑπερηφάνεια καὶ ἐγωισμό. Πνευματικὴ πρόοδος ὑπάρχει ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει πολὺ ταπείνωση. ( Γέρων Παΐσιος )
 
Ἀληθινοὶ θεολόγοι στὴν Ἐκκλησία εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ μισοῦν τὸν ἑαυτὸ τους (τὰ πάθη τους). Ἂν δὲν μισήσει κανεὶς τὸν ἑαυτὸ του ἕως θανάτου, δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ καὶ διδάσκαλος τοῦ λαοῦ. (Γέρων Σωφῤόνιος τοῦ Ἔσσεξ)
 
Γιὰ τὸν Κληρικὸ δύο εἶναι, ἰδιαιτέρως, μεγάλα πάθη: ἡ φιληδονία καὶ ἡ μνησικακία. Εἶναι δύσκολη ἡ σωτηρία γιὰ τοὺς Κληρικοὺς. Πολὺ δυσκολότερη γιὰ τοὺς Ἐπισκόπους. (Γέρων Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ)
 
Πολλοὶ ἀγαποῦν νὰ διαβάζουν σοβαρὰ βιβλία, καὶ αὐτό εἶναι καλό, ἀλλ᾿ ἀνωτέρη ἀπ” ὅλα εἶναι ἡ προσευχή. (Ἅγιος Σιλουανός)
 
Ὁ ἀδελφός μας εἶναι ἡ ζωή μας. ( Ἅγιος Σιλουανός )
 
Βάλε ἀρχὴ νὰ κάνεις ὅ,τι εἶναι ἄριστο. Κανένας δὲ θὰ ὁλοκληρώσει τὴν πορεία πρὸς τὸν οὐρανό, ἐκτὸς ἀπὸ κεῖνον ποὺ ξεκινάει τὴν ἡμέρα του καλά. (Στάρετς Ἀντώνιος τῆς Ὄπτινα)

Οι Νεομάρτυρες της Μικράς Ασίας και του Πόντου και μια προφητεία



ΟΙ NEOMARTYRES ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ & ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

Απόσπασμα ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στο μνημόσυνο των Nεομαρτύρων της Mικράς Aσίας και του Πόντου, στην Πτολεμαiδα Κοζανης, στις 7-9-1986.

  (Η εικόνα έγινε με συμβολή του Γέροντος Μητροπολίτου π. Αυγουστίνου Καντιώτου, από ερασιτέχνη ζωγράφο. Τοποθετήθηκε στον πρώτο ιερό ναό που εκτίσθηκε στην Ελλάδα για τους Νεομάρτυρες της Μικράς Ασίας και του Πόντου, το 1986. 
  Το χωρίο της Αποκαλύψεως στο επάνω μέρος της εικόνος  ήταν πάλι ιδέα του σεβάσμιου Μητροπολίτου.
   Η εικόνα παρέμεινε στον ναό μέχρι της παραιτήσεως του επισκόπου Αυγουστίνου και απομακρύνθηκε από τον ναό, λόγω του μεγάλου μεγέθους της.
Η εικόνα μπήκε επάνω σε φυσικό τοπίο,  από την ίδια την ερασιτέχνη ζωγράφο, αφού υπέστη ψηφιακή επεξεργασία).


Σεβάσμιος Μητροπολίτης μετά δακρύων έλεγε:

   …Aν και δεν είμαι Mικρασιάτης, Πόντιος η Θρακιώτης, εν τούτοις μικρός έζησα το δράμα της Mικράς Aσίας.
Όταν στο μικρό μου νησί την Πάρο, ήρθαν οι πρόσφυγες. Xτύπησαν οι καμπάνες, έκλεισε το σχολείο και βγήκαμε όλοι έξω στην προκυμαία. Tο καράβι που τους έφερε έριξε την άγκυρα και βγήκαν όλοι έξω.
Tι να θαυμάσεις; Πειναλαίοι, ρακέντυτοι, με την ψυχή στα δόντια, κρατούσαν όλοι εικόνες της Παναγίας μας, των  αγίων και ιερά σκεύη.
Tο σημερινό μνημόσυνο δεν είναι ένα κοινό μνημόσυνο.
Δεν γίνεται και δεν ενδιαφέρει  μόνο πέντε, δέκα οικογένειες με τους συγγενείς και τους φίλους τους, αλλά ενδιαφέρει όλον τον Eλληνικό λαό. Όπου υπάρχει αίσθημα και ένστικτο πατριωτικό. Eκτός αν γίνουμε χαϊβάνια και κτήνη, ανάξιοι να λεγόμαστε Eλληνες και Xριστιανοί.
H Mικρασιατική καταστροφή είναι μια μεγάλη συμφορά του Eλληνισμού για την οποία πρέπει να την θρηνήσουμε.
Tι πρώτο, τι δεύτερο, τι τρίτο να θυμηθώμεν την ημέρα αυτή.
Xιλιάδες, εκατομμύριο είναι οι σφαγιασθέντες ως αρνία από την μάχαιρα των υιόν της Άγαρ.
Eπικεφαλής δε όλων αυτών των μαρτύρων της φυλής μας είναι ο Aμβρόσιος Kυδωνιών, που τον έθαψαν ζωντανό μέσα στον τάφο.
Eπικεφαλής αυτών είναι ο αλησμόνητος Xρυσόστομος Σμύρνης. Tον σκότωσαν με άγριο τρόπο και με το αίμα του έβαψε τα γκαλτερίμνια της Σμύρνης.
Eπικεφαλής αυτών των μαρτύρων είναι γυναίκες, άνδρες, παιδιά που εσφάγησαν.
Eδώ στην Πτολεμαϊδα που είστε Θρακιώτες, Πόντιοι, Mικρασιάτες, αν ψάξτε το γεννεολογικό δένδρο της οικογενείας σας, -αν υπήρχαν βιβλία, όπως τα κρατούν οι Άγγλοι και άλλοι λαοί-, θα βλέπατε πίσω μακριά 100-200 χρόνια κάποιος παππούς, κάποια γιαγιά, κάποιος πατέρας, κάποιο παιδί από την γενεά σας να έχει σφαγεί αγρίως.
Έχετε προγόνους ήρωες και μάρτυρες. Στις φλέβες σας τρέχει αίμα μαρτύρων. Tο τονίζω, μην το ξεχνάτε ποτέ, στις φλέβες σας τρέχει αίμα μαρτύρων.  Kαι αυτοί από το υπερπέραν φωνάζουν: Eμείς χύσαμε το αίμα μας παιδιά, γιατί εσείς μας λησμονάτε;
Xαίρω που ο ναός είναι κατάμεστος από ευλογημένο λαό της Πτολεμαϊδος.
Kαθ’ ένας από σας κλείνει μέσα του έναν Xριστό και μιά Eλλάδα. Kαι πιστεύω ότι με τέτοιο λαό θα νικήσουμε και θα θριαμβεύσουμε. Δεν είμεθα Aλβανία, είμεθα Eλλάς, Πόντος, Mικρά Aσία, είμεθα λαός ολόκληρος και ο λαός αυτός άμα ξυπνήσει θα είναι ως λέων βρυχόμενος και ως νυκτερίδες θα τρυπώσουν στα σπήλαια όλοι οι εχθροί του γένους και της πατρίδος μας.
  • Kαι τώρα αγαπητοί μου, θα πούμε και μια προφητεία. Mη στεναχωριέστε, θα ξαναπάμε στην Mικρά Aσία. Θα ξαναπάμε όχι εμείς, γιατί είμαστε ανάξιοι, αλλά τα εγγόνια και τα τρισέγγονά σας. Θα πάνε στην Πέργαμο, στην Σμύρνη, στην Kιουτάχια, στο Eσχή Σεχείρ, στην Άγκυρα. Θα ξαναπάμε και θα είναι ημέρα μεγάλη. Θα ξαναχτυπήσουν τα σήμαντρα της Aγιάς Σοφιάς. Aλλά υπό έναν όρο. Ότι και οι Tούρκοι κατα μια προφητεία θα γίνουν χριστιανοί. Θα αφήσουν τον Aλλάχ και το κοράνιο και θα πιστέψουν στο Xριστό. Kαι θα γίνουμε μια φυλή Eλλάς και Tουρκία, χριστιανική πέρα ως πέρα και θα δοξάζουμε τον Θεό, εις αιώνας αιώνων. Eίθε να ξημερώσει το ταχύτερο αυτή η ημέρα, που χωρίς πολέμους θα λυθεί ο Γόρδιος δεσμός, των δύο τούτων λαών. O Θεός να είναι μαζί σας.

+Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ/πηγή/αντιγραφή

Η πίστη δεν αλλάζει με τους καιρούς





Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση 

Στην εποχή τῆς σύγχυσης καὶ ἀπιστίας, ποὺ ζοῦμε, εἶναι μεγάλη ἀνάγκη οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ νὰ ὑπερασπίζονται τὴν πίστη τους καὶ νὰ τὴ διαφυλάττουν ἀνόθευτη. Νὰ μὴ ἀμβλύνουν τὰ πνευματικά τους κριτήρια καὶ νὰ μὴ πέφτουν στὴν παγίδα, ποὺ τοὺς στήνουν οἱ ἰσχυροὶ τῆς γῆς, πὼς τάχα πρέπει ὅλες οἱ θρησκεῖες νὰ διαλέγονται καὶ νὰ συμβάλλουν στὴν παγκόσμια εἰρήνη, ξεπερνώντας τὶς δογματικές τους διαφορές. Αὐτὰ τὰ παραμύθια τὰ προβάλλουν οἱ ἄρχοντες τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου καὶ συχνὰ τὰ ἐπιβάλλουν στοὺς θρησκευτικοὺς ἡγέτες. Ἐμεῖς ὅμως πρέπει νὰ μένουμε ἀπαθεῖς καὶ νὰ ἀντιδροῦμε δυναμικὰ σὲ ἐκείνους, ποὺ θέλουν νὰ μᾶς ἐξαναγκάσουν νὰ τὰ δεχτοῦμε. Ἀπὸ τοὺς ἀξιωματούχους τῆς Ἐκκλησίας ἂς μὴ περιμένουμε πολλά, ἀφοῦ στὴν πλειονότητά τους δὲν ἔχουν οὔτε ψυχικὴ δύναμη, οὔτε φωνή, οὔτε θάρρος νὰ ὁμολογήσουν τὴν πίστη τους καὶ νὰ διακηρύξουν ὅτι ἐκτὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχει σωτηρία. Πρέπει νὰ μάθουν οἱ ἰσχυροὶ τῆς γῆς ὅτι ἡ Ἐκκλησία μιλάει γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς καὶ γιὰ τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ ἀποφεύγει τὶς πολιτικὲς διαπραγματεύσεις, γιὰ νὰ ὑπάρχει δῆθεν εἰρήνη στὸν κόσμο, ἀφοῦ ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι δὲν εἶναι ἐκείνη ποὺ ὁπλίζει τοὺς δυνατοὺς ἄρχοντες νὰ ἐγκληματοῦν καὶ νὰ βυθίζουν τοὺς λαοὺς τῆς γῆς στὴ δυστυχία. 
  Τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι πολιτικὸ οὔτε ὑπηρετεῖ σκοπιμότητες. Οἱ ἄνθρωποι πιστεύουν στὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας βρίσκουν αὐτό, ποὺ κανένας ἄλλος δὲν μπορεῖ νὰ τοὺς ἐξασφαλίσει, δηλαδὴ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς, ἀλλὰ καὶ τὴν πρόγευση τῆς μακαριότητας τοῦ παραδείσου, γιὰ τὴν ὁποία μιλοῦν πειστικὰ οἱ Ἅγιοι, παλαιότεροι καὶ νεώτεροι. 
  Ὁ Εὐγένιος Βούλγαρις, ἀναφερόμενος στὴν ἀκεραιότητα τῆς πίστεως καὶ στὸν κίνδυνο ἀπὸ τοὺς κακόδοξους αἱρετικούς, ἐπισημαίνει: «Ἡ πίστη δὲν ἀλλάζει μὲ τοὺς καιρούς, δὲν μεταβάλλεται μὲ τοὺς χρόνους, δὲν ἀλλοιώνεται ἀπὸ περιστάσεις, δὲν μαραίνεται, δὲν γεράζει, ἀλλὰ μένει πάντοτε ἡ ἴδια, καὶ παλαιὰ καὶ νέα… Τὰ τῆς πίστεως δόγματα ὅσον εἶναι νεώτερα, τόσον εἶναι ἐπισφαλέστερα, καθὼς τὰ νερὰ ὅσον μακρύτερα εἶναι ἀπὸ τὶς πηγές τους, τόσον ρυπαρώτερα καὶ περισσότερο θολωμένα εἶναι· ὅσον πλησιέστερα, τόσον καθαρότερα». «Οἱ Λατῖνοι εἶναι ὁδηγοὶ τυφλοί· μὴ τοὺς ἀκολουθεῖτε, γιὰ νὰ μὴ κρημνιστεῖτε στὸ λάκκο τῆς κακοδοξίας καὶ τῆς αἱρέσεως· στὸ στόμα αὐτῶν κάθεται τὸ πνεῦμα τοῦ ψεύδους καὶ τῆς ἀπάτης· μὴ πιστεύετε στὰ λόγια τους, γιὰ νὰ μὴ κινδυνεύσετε· ἔχετε φανερὸ σημεῖο ὅτι εἶναι ψεῦτες καὶ ἀπατεῶνες τὸ γεγονὸς ὅτι λένε τὰ ἀντίθετα ἀπὸ ἐκεῖνα, ποὺ θέσπισε τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας διὰ τῶν θεραπόντων αὐτοῦ». 
  Μακάριος εἶναι ὁ πιστός, ποὺ μένει σταθερὸς καὶ δὲν μεταβάλλεται ἀπὸ διάφορα γεγονότα, ποὺ συμβαίνουν γύρω του. Μένει ἀνεπηρέαστος καὶ ἀπὸ τὴ δραστηριότητα τῶν αἱρετικῶν, οἱ ὁποῖοι συχνὰ διαθέτουν κεφάλαια καὶ διατηροῦν διασυνδέσεις μὲ τοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς.


Μοναχός Σεραφείμ, Η Μασονία και οι Πατριάρχες.Η μασονική προώθηση του Οικουμενισμού (ΣΤ΄)


Η ΜΑΣΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ
Ἡ μασονική προώθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ
τοῦ Μοναχοῦ Σεραφείμ
Ὁ Καθηγητής Harvey σημειώνει εἰσαγωγικῶς: «Αὐτές οἱ ἀντιπαραθέσεις ἔχουν περιελιχθεῖ ὡς ἐπί τό πλεῖστον περί τό εἶδος τοῦ θρησκευτικοῦ καί κοινωνικοῦ φιλελευθερισμοῦ πού ἤθελε ὁ Ροκφέλλερ νά ἐκπροσωποῦν οἱ ἐκκλησίες. Ἀπό τίς κολλεγιακές του ἡμέρες στό Πανεπιστήμιο Μπράουν, συλλογιζόταν γιά τά θέματα αὐτά. Χειρόγραφες σημειώσεις γιά μιά ὁμιλία πού ἔκανε στόν πανεπιστημιακό χῶρο τῆς ΧΑΝ τό 1894, χάραξαν μιά διάκριση μεταξύ τῆς οὐσίας τοῦ Χριστιανισμοῦ καί τῶν φρονημάτων πού ἁπλᾶ ἀπαιτοῦνταν γιά τή συμμετοχή σέ διάφορες σέκτες. “ Ὁ Χριστιανός εἶναι Χριστιανός ἀνεξαρτήτως σέ ποιά ἐκκλησία ἀνήκει”, ἐπέμενε. “Σέ μᾶς ἁρμόζει νά ἀκολουθήσουμε στά ἴχνη Του, νά κάνουμε τό καλό στόν κόσμο καί τήν ἀνθρωπότητα, βοηθώντας τούς ἀδυνάμους καί καταπιεσμένους” καί ὑπερασπιζόμενοι τό δίκαιο καί διεξοδικῶς, νά κληρονομήσουμε τήν αἰώνια ζωή πού ἔχει προετοιμασθεῖ γιά μᾶς· καί αὐτό μποροῦμε νά τό κάνουμε μόνον ὐπακούοντας τίς κατευθύνσεις πού Αὐτός ἔχει δώσει» [46].

«[...] Ὁ Ροκφέλλερ ἀπό πολλά χρόνια πρίν ὑποστήριζε τόν πρακτικό Χριστιανισμό ὡς τό κλειδί γιά ἁρμονικές σχέσεις μεταξύ καπιταλιστῶν καί ἐργατῶν. Κατευθυνόταν σέ αὐτή τήν προσέγγιση ἀπό τόν Μακένζυ Κίνγκ, πού ἦταν ὁ βιομηχανικός του σύμβουλος καί σύντομα θά γινόταν πρωθυπουργός τοῦ Καναδᾶ καί ἀπό τόν Ἄιβι Λῆ, πού ἦταν εἰδικός στίς δημόσιες σχέσεις γιά τόν πατέρα του καί αὐτόν» [47].
Ὁ Τζόν Ροκφέλλερ ὁ Νεώτερος ἀνέλαβε, μέ παρότρυνση τοῦ Μόττ, νά βοηθήσει οἰκονομικῶς τήν «Παγκόσμια Διεκκλησιαστική Κίνηση», μία διομολογιακή ὀργάνωση τοῦ προτεσταντισμοῦ μέ κοινωνικούς σκοπούς, ὅπου ὁ Τζόν Μόττ ἦταν Πρόεδρος[48]. Τό ὕψος τῆς οἰκονομικῆς βοηθείας γιά τά οἰκουμενιστικά ὁράματα τοῦ Ροκφέλλερ ἦταν τεράστιο:
«Γιά νά τό δηλώσουμε ἐν συντομίᾳ, ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ ἐνθουσιασμός τοῦ Ροκφέλλερ γιά τήν Παγκόσμια Διεκκλησιαστική Κίνηση, ὄχι μόνο τόν ὁδήγησε νά ζητήσει ἀπό τόν πατέρα του νά τήν χρηματοδοτήσει μέ 50 ἕως 100 ἑκατομμύρια δολλάρια, ἀλλά νωρίτερα τόν εἶχε ὁδηγήσει στό νά ἐγγυηθεῖ στήν τράπεζά του τόν δανεισμό ἑνός ἑκατομμυρίου δολλαρίων πέραν τῶν ἀσφαλιστικῶν καλύψεων τῶν ὁμολογιῶν πού συμμετεῖχαν» [49].
Ὁ Τζόν Ροκφέλλερ ὁ Νεώτερος ἐπίσης ὄχι μόνον ἀπέτρεψε τή μείωση τοῦ προϋπολογισμοῦ τῆς Κινήσεως, ἀλλά καί ἐπιβεβαίωσε τόν καπιταλιστικό προσανατολισμό της, ὡς παράγοντα οἰκονομικῆς σταθερότητος[50].
«Τό ἵδρυμα θά συνένωνε ἱερωμένους τῶν συμμετεχουσῶν ἐκκλησιῶν, σέ ἕνα κοινό χρηματοδοτικό ταμεῖο καί θά ἕνωνε τίς ἐξωτερικές καί ἐσωτερικές δραστηριότητες τῶν ὁμολογιῶν. Στόν πατέρα του ἐξήγησε: “Δέν νομίζω ὅτι μποροῦμε νά ὑπερεκτιμήσουμε τή σημασία αὐτῆς τῆς Κινήσεως. Ὅπως τό βλέπω, ἔχει τήν ἱκανότητα νά ἔχει μιά πολύ πιό ἐκτεταμένη ἐπιρροή ἀπό τήν Κοινωνία τῶν Ἐθνῶν στήν ἐπίτευξη εἰρήνης, εὐδαιμονίας, καλῆς θελήσεως καί εὐημερίας μεταξύ τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς”. Ἐδῶ ὁ Ροκφέλλερ ἔφθασε τήν πληρότητα τοῦ ὁράματός του γιά μιά σπουδαία θρησκευτική κίνηση πού θά ἀποκαθιστοῦσε τήν ἁρμονία τῶν τάξεων ἐντός τοῦ παγκοσμίου καπιταλισμοῦ. Θά ἔκανε γιά “τήν προσωπική σχέση στή βιομηχανία” αὐτό πού εἶχε κάνει ὁ πατέρας του γιά τήν ἑταιρική ὀργάνωσή της»[51].
Στά παραπάνω εἶναι φανερή ἡ ἀντιστοίχιση τῆς πρώιμης οἰκουμενιστικῆς κινήσεως μέ τήν Κοινωνία τῶν Ἐθνῶν (1919-1943), τήν πρώτη μορφή τοῦ ΟΗΕ, μέ κατεύθυνση πρός καθαρῶς ἐγκόσμιους, κοινωνικούς σκοπούς. Ἄς σημειώσουμε τόν ὅρο «καλή θέληση» (“goodwill”, εὐδοκία)ἕνα ὅρο-κλειδί στή μασονική καί νεο-εποχίτικη ὁρολογία (π.χ. στά κείμενα τῆς Bailey), ὁ ὁποῖος σήμερα διατρέχει πολλά οἰκουμενιστικά κείμενα, ἰδιαιτέρως τά διαθρησκειακοῦ χαρακτήρα. Ὁ Harvey συνεχίζει:
 «Αὐτή ἡ σύγκρουση συνήθως μεταφράζεται, ὅπως ἡ Παγκόσμια Διεκκλησιαστική Κίνηση, μέ εὐρεῖς καί γενικούς ὅρους. Ὡστόσο, εἶχε ἕνα συγκεκριμένο θεμέλιο στόν ἀγώνα γιά τόν ἔλεγχο τῶν μειζόνων ὁμολογιῶν. Ὁ ἀγώνας ἦταν μεταξύ ἐκείνων πού ἔδιναν ἔμφαση στόν Χριστιανισμό ὡς τρόπο προσωπικῆς σωτηρίας καί ἐκείνων πού ἐτόνιζαν τόν ρόλο του ὡς τῆς βάσεως γιά ἁρμονικές κοινωνικές σχέσεις πού πίστευαν ὅτι εἶναι οὐσιώδεις γιά βιομηχανική πρόοδο χωρίς ἐπανάσταση. Ὑπῆρχε ἐπίσης τό κρυφό θέμα τῆς ἀντιπροσωπευτικῆς διακυβερνήσεως ἐναντίον τῆς διοικητικῆς σταθεροποιήσεως. Ἐνῷ ὁ Χάρρυ ἔφερε ἕναν πολύ ὁρατό ρόλο σέ αὐτό τό καλο-δημοσιοποιημένο δρᾶμα, ὁ Ρέημοντ διευκόλυνε μερικές ἀπό τίς πιό κρυφές τεχνικές ρυθμίσεις» [52].
Πράγματι, ὅταν ἡ βραχύβια (1919-1920) «Παγκόσμια Διεκκλησιαστική Κίνηση»ἀντιμετώπισε ἀνυπέρβλητα οἰκονομικά προβλήματα καί τελικῶς διαλύθηκε, ὁ RaymonFosdick ἦταν αὐτός πού ἔσωσε τόν Ροκφέλλερ ἀπό τό βάρος τῆς τραπεζικῆς, οἰκονομικῆς ἐγγυήσεώς του γιά τήν Κίνηση (περίπου 6,5 ἑκ. δολλάρια) [53] καί ἐπέτυχε στό νά διατηρήσει ὑπό τήν κυριαρχία του ὁ Ροκφέλλερὅλες τίς ὑποδομές ἀπό τήν πτωχευμένη Κίνηση πού ἀργότερα βοήθησαν στή δημιουργία ἑνός νέου σχήματος γιά τήν ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν» [54], δηλαδή τοῦ «Ἰνστιτούτου Κοινωνικῆς καί Θρησκευτικῆς Ἔρευνας» (ISRRInstitute of Social and Religious Research), μέσῳ τοῦ ὁποίου ὁ Τζόν Ροκφέλλερ ὁ Νεώτερος συνέχισε τό οἰκουμενιστικό πρόγραμμά του στά ἔτη 1921-1934. Ὁ Μόττ ἦταν καί σέ αὐτό Διευθύνων Σύμβουλος[55]. Παρόμοιο πρόγραμμα ἑνοποιήσεως τῶν «ἐκκλησιῶν» καί τῶν ἱεραποστολῶν ἐξυπηρετοῦσε καί ἡ«Ἔρευνα γιά τήν Ἐξωτερική Ἱεραποστολή τῶν Λαϊκῶν» (Laymens Foreign MissionInquiry), τῶν ἐτῶν 1930-1932, χρηματοδοτημένη ἐπίσης ἀπό τόν Ροκφέλλερ μέσῳ τοῦISRR[56].
«Τό βιβλίο “Ἀνα-σκεπτόμενοι τίς Ἰεραποστολές”(1932) τοῦ Ἰδεαλιστῆ φιλοσόφου τοῦ Χάρβαρντ Γουΐλλιαμ Ἔρνεστ Χῶκινγκ, πού ἦταν ἡ τελευταία ἀναφορά τῆς Ἔρευνας, ἔκανε ἔκκληση γιά τή συνεργασία ὅλων τῶν θρησκειῶν ἐναντίον τῶν κοσμικῶν πολιτικῶν κινημάτων στίς χῶρες τῆς Ἀσίας. Ὁ τόμος ἀποδοκιμάστηκε ὡς συγκρητιστικός ἀπό τίς περισσότερες ὁμολογίες, συμπεριλαμβανομένης ἐκείνης τοῦ Ροκφέλλερ, τῶν Βορείων Βαπτιστῶν» [57].
Ὁ Ροκφέλλερ ὁ Νεώτερος ἐν τῷ μεταξύ, παρά τήν προϊοῦσα ἀπογοήτευσή του ἀπό τήν πρόοδο τῶν σχεδίων του, χρηματοδότησε καί τό γνωστό Διεθνές Ἱεραποστολικό Συνέδριο (1921)μέ πρωταγωνιστή καί πάλι τόν Τζόν Μόττ[58].
«Μετά τό 1935 ὁ Ροκφέλλερ ἐγκατέλειψε περαιτέρω ἄμεσες προσπάθειες νά ἑνοποιήσει τίς ἐκκλησίες καί τήν κοινωνική τους δράση. Ἔχοντας κτίσει τήν ἘκκλησίαRiverside στήν Πόλη τῆς Νέα Ὑόρκης στά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1920, ὡς ἕναμνημειώδες μοντέλο γιά τοπική ἐκκλησιαστική ἑνότητα καί σάν ἐθνικό ἄμβωνα γιά τόν Χάρρυ Ἔμερσον Φόσντικ, ἀνήγειρε τό 1959 τό συνημμένο σέ αὐτήν Διεκκλησιαστικό Κτίριο, γιά νά στεγάσει τό Ἐθνικό Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν καί ἄλλους συνεργαζόμενους ὀργανισμούς σέ αὐτή τή χώρα. Καί χρηματοδότησε τό Οἰκουμενικό Ἰνστιτοῦτο στή Γενεύη τῆς Ἑλβετίας, λίγο μετά τόν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, γιά τόΠαγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν. Ὡστόσο, καί μέσα σέ αὐτούς τούς οἰκουμενικούς ὀργανισμούς καί τίς ἐπί μέρους ὁμολογίες τους, συνεχίζεται ἡ ἀντιπαράθεση γιά ἔμφαση στό προσωπικό ἤ τό κοινωνικό εὐαγγέλιο καί γιά τήν συγκεντρωτική ἤ ἀποκεντρωτική διοργάνωση. Ὁ ρόλος τοῦ Ροκφέλλερ σέ αὐτά τά θέματα ἔχει ἐπί μακρόν συσκιασθεῖ, εἰς βάρος μιᾶς καλύτερης κατανοήσεως τῶν σχετικῶν θεμάτων καί τῆς σχέσεώς τους πρός ἄλλες διαστάσεις τῆς ἱστορικῆς διαδικασίας» [59].
Εἶναι ἀξιοπρόσεκτος ἐν προκειμένῳ ὁ χαρακτήρας τόσο τῆς Riverside Church ὡς τοῦ πρώτου «διομολογιακοῦ» (γιά ὅλες τίς ὁμολογίες) προτεσταντικοῦ ναοῦ, ὅσο καί ἡ ἐνίσχυση τοῦ Ἐθνικοῦ Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν (National Council of Churches”) πού ἀποτελεῖ τό πανομοιότυπον τοῦ ΠΣΕ στίς ΗΠΑ. Ἡ χρηματοδότηση τόσο τοῦ Διεθνοῦς Ἱεραποστολικοῦ Συνεδρίου, ὅσο καί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Ἰνστιτούτου τοῦ Μποσσέ στή Γενεύη (Bossey Ecumenical Institute), θεμελιωμένου τό 1946, ἀναδεικνύει περαιτέρω τήν ἀνάμειξη τῶν Ροκφέλλερ στόν Οἰκουμενισμό.
Στό πολύ ἀποκαλυπτικό προαναφερθέν βιβλίο τῶν δημοσιογράφων Colby καίDennett ἀναφέρεται  συνδυασμός τοῦ χιλιαστικοῦ ἐνδιαφέροντος τοῦ Μόττ καί τῶνἐπιχειρηματικῶν προσδοκιῶν τῶν Ροκφέλλερ πρός τόν σκοπό τῆς ἱεραποστολῆς.Σύνδεσμος τῶν δύο ὑπῆρξε ὁ Φρέντερικ Γκέητς (Frederick Taylor  Gates, 1853-1929), πρεσβύτερος τῶν Βαπτιστῶν καί σύμβουλος τῶν Ροκφέλλερ.
………………………………………………………………………
[46]  CHHΑRVEYἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 202ἑ. «These controversies have revolved largely around the kind of religious and social liberalism Rockefeller wanted the churches to represent. Since his college days at Brown University, he had deliberated on these matters. Handwritten notes for a talk he gave to the campus YMCA in 1894 drew a distinction between the essence of Christianity and beliefs simply required for membership in various sects. "A Christian is a Christian no matter what church he belongs to,'' he insisted. "It is for us to follow in His footsteps, to do good to the world and mankind, helping the weak and the oppressed and standing up for the right and at length to inherit the everlasting life which is prepared for us; and this we can do only by obeying the directions He has given"».
[47]  Αὐτόθι, σελ. 200· «The two activities coincided in that Rockefeller for several years had advocated practical Christianity as the key to harmonious relations between capitalists and labor. He was guided in this approach by Mackenzie King, who was his industrial adviser and soon was to become prime minister of Canada, and by Ivy Lee, who was a public relations expert for his father and himself».
[48]  Αὐτόθι, σελ. 199.
[49]  Αὐτόθι, σελ. 198· «Briefly stated, the truth is that Rockefeller's enthusiasm for the IWM not only led him to ask his father to endow it with 50 to 100 million dollars, but earlier had led him to guarantee its bank borrowing a million dollars beyond the underwritings of the participating denominations».
[50] Αὐτόθι, σελ. 200..
[51] Αὐτόθι, σελ. 201. «The foundation would bind ministers of participating churches in a common pension fund and unite the denominations' foreign and domestic activities. To his father he explained, "I do not think we can overestimate the importance of this Movement. As I see it, it is capable of having a much more far-reaching influence than the League of Nations in bringing about peace, contentment, goodwill and prosperity among the people of the earth." Here Rockefeller reached the fullness of his vision of a great religious movement that would restore class harmony within global capitalism. He would do for "the personal relation in industry" what his father had done for its corporate organization».
[52] Αὐτόθι, σελ. 206· «This conflict is usually interpreted, like the IWM, in broad and general terms. Yet it had a specific foundation in the struggle for control of the major denominations. The struggle was between those who emphasized Christianity as a mode of personal salvation and those who stressed its role as the basis for the harmonious social relations they believed were essential to industrial progress without revolution. There was also the hidden issue of representative governance versus administrative consolidation. While Harry bore a highly visible role in this well-publicized drama, Raymond facilitated some of the more covert technical arrangements».
[53] Αὐτόθι, σελ. 204.
[54] Αὐτόθι, σελ. 199· «Yet Rockefeller retained the principal assets of the IWM-its field surveys-as the basis for a new organization he hoped to endow that could replace the IWM for the purpose of unifying the churches».
[55] Αὐτόθι, σελ. 207.
[56] Αὐτόθι, σελ. 199.208.
[57] Αὐτόθι, σελ. 208· «Harvard Idealist philosopher William Ernest Hocking's Re-Thinking Missions (1932), the Inquiry's final report, called for the cooperation of all religions against secular political movements in Asian countries. The volume was disavowed as syncretistic by most denominations, including Rockefeller's own Northern Baptists».
[58] Αὐτόθι, σελ. 208· «However, for several years before that, he had redirected the activities of its staff to serve one last personal attempt on his part to unify the world mission of the churches. He had not kept well informed about the International Missionary Council, which Mott had organized in 1921 to carry on the work of the 1910 Edinburgh Conference, although he had helped to finance it. Yet he used Mott's 1929 financial appeal for that organization as a springboard for his own Laymen's Foreign Mission Inquiry».
[59] Αὐτόθι, σελ. 208· «After 1935 Rockefeller abandoned further direct efforts to unify the churches and their outreach. Having built Riverside Church in New Υork City in the late 1920s as a monumental model of local church unity and as a national pulpit for Harry Emerson Fosdick, he erected the Interchurch Building adjacent to it in 1959 to house the National Council of Churches and other cooperative agencies in this country. And he financed the Ecumenical Institute in GenevaSwitzerland, shortly after World War I1 for the World Council of Churches. Still, even within these ecumenical organizations and their constituent denominations, controversy has continued over the personal or social gospel emphasis and over centralized or decentralized organization. Rockefeller's role in these matters too long has been obscured, to the detriment of a better understanding of the issues involved and of their relationship to other dimensions of the historical process».
Ορθόδοξος Τύπος, 31/01/2014
Δείτε και Μοναχός Σεραφείμ, Η Μασονία και οι Πατριάρχες
(Μέρος Α΄Μέρος Β΄,Μέρος Γ΄,Μέρος Δ  ,Μέρος Ε )

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ π. Γεώργιος Δορμπαράκης


῾Η ὑπαπαντή: τύπος τῆς χριστιανικῆς ζωῆς

῾Η ἑορτή τῆς ῾Υπαπαντῆς τοῦ Κυρίου, κατά τήν ὁποία ὑπαντᾶται, δηλαδή συναντᾶται ὁ Κύριος ὡς τεσσαρακονθήμερο βρέφος μέ τόν δίκαιο γέροντα Συμεών στόν Ναό τῶν ῾Ιεροσολύμων κατά παρακίνηση τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, μπορεῖ νά θεωρηθεῖ τύπος ὅλης τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Διότι σέ ὅλες τίς φάσεις τῆς συναντήσεως αὐτῆς διαβλέπουμε τά στοιχεῖα τῆς συναντήσεως τοῦ Χριστοῦ μέ τόν κάθε ἄνθρωπο.

Τρεῖς φάσεις μποροῦμε νά διακρίνουμε στό γεγονός: τήν πρώτη, πού τό ῞Αγιον Πνεῦμα παρακινεῖ τόν γέροντα Συμεών νά ἔρθει στόν Ναό. Τή δεύτερη, πού συναντᾶται ὁ γέροντας μέ τόν Χριστό καί Τόν παίρνει στά δικά του χέρια, γιά νά ξεσπάσει στόν εὐχαριστήριο ὕμνο ῾Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλόν Σου, Δέσποτα...᾽ - κάτι πού ἀδιάκοπα ἔκτοτε ἐπαναλαμβάνουμε στό τέλος τῆς ἑσπερινῆς ἀκολουθίας. Καί τήν τρίτη, πού σχετίζεται ἀκριβῶς μέ τό περιεχόμενο τοῦ ὕμνου αὐτοῦ: ἡ συνάντηση μέ τόν Χριστό ὁδηγεῖ τόν Συμεών σέ ἀποκάλυψη τῆς ἁγίας συνειδήσεώς του, κύριο γνώρισμα τῆς ὁποίας εἶναι ἡ προσδοκία μέ λαχτάρα καί τοῦ ἴδιου τοῦ θανάτου λόγω τελείας αγάπης του πρός τόν Θεό.

Στήν πρώτη φάση πράγματι μποροῦμε νά δοῦμε τόν ἑαυτό μας: κανείς δέν ἔρχεται στό ῾῾Ιερόν᾽, στήν ᾽Εκκλησία μετά τόν ἐρχομό τοῦ Κυρίου, χωρίς τήν παρακίνηση τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. ῾Οὐδείς δύναται ἐλθεῖν πρός με, λέει ὁ Χριστός, ἐάν μή ὁ Πατήρ μου ὁ πέμψας με ἑλκύσῃ αὐτόν᾽. ᾽Από τόν Θεό κινούμενοι προχωροῦμε πρός τόν Θεό. ῾᾽Εν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς᾽. Κι αὐτό σημαίνει πώς ἡ ἔνταξή μας στήν ᾽Εκκλησία συνιστᾶ πάντοτε ἕνα ἁγιοπνευματικό γεγονός, ὄχι μόνο μέ τή διαδικασία τοῦ βαπτίσματος καί τοῦ χρίσματος, ἀλλά καί μέ τήν προετοιμασία μας γι᾽ αὐτά.

Στήν ᾽Εκκλησία ὄντας ἐν Πνεύματι, σάν τόν Συμεών, προσδοκοῦμε τόν ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ. Καί πρέπει νά ἔχουμε τά μάτια μας ἀνοικτά, γιά νά μποροῦμε νά διακρίνουμε τήν παρουσία Του. Καί Τήν διακρίνουμε ἐν πολλοῖς σέ τρία κυρίως ἐπίπεδα: Πρῶτον· στήν ῾κλᾶσιν τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου᾽, δηλαδή στή Θεία Εὐχαριστία κατά τήν ὁποία ὁ Χριστός ἔρχεται γιά νά γίνει μέ τό σῶμα καί τό αἷμα Του ὄχι ἁπλῶς μέρος τῆς ἀγκαλιᾶς μας, ἀλλά τό κέντρο τῆς καρδιᾶς καί τῆς ὕπαρξής μας, συνεπῶς νά προσδιορίσει τή ζωή μας καί νά τήν ὁδηγήσει σέ θέωση. Δεύτερον· στό πρόσωπο τοῦ κάθε συνανθρώπου μας. ῾Ο κάθε συνάνθρωπός μας, κατά τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ καί τῶν ᾽Αποστόλων, δέν εἶναι ἐπιφανειακά ἕνας ἄλλος, ἀλλά ὁ ἀδελφός τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου καί μία δική Του μυστική παρουσία. ῾᾽Εφ᾽ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων ἐμοί ἐποιήσατε᾽. ῎Ετσι ἡ κάθε συνάντησή μας μέ τόν ὁποιονδήποτε συνάνθρωπό μας μπορεῖ ν᾽ ἀποκτήσει τή δυναμική τοῦ γεγονότος τῆς ὑπαπαντῆς τοῦ Χριστοῦ. Καί τρίτον· στήν προσμονή πιά τῆς Δευτέρας Παρουσίας Του. ῾Ο πιστός τῆς ᾽Εκκλησίας, ζώντας ἤδη τόν Κύριο ἀπό τώρα: στή Θεία Εὐχαριστία καί στή βίωση τῆς ἀγάπης, περιμένει μέ λαχτάρα τό τέλος τῆς συναντήσεως, τήν ὁλοκλήρωση καί τήν τελειοποίησή της. Κι αὐτό θά γίνει μέ τόν ἐρχομό ᾽Εκείνου στή Δευτέρα Του Παρουσία. Τό ῾ἔρχου, Κύριε ᾽Ιησοῦ᾽ τῆς ᾽Αποκαλύψεως τοῦ ᾽Ιωάννου εἶναι, ὅπως πολύ σωστά ἔχει εἰπωθεῖ, ἡ κραυγή τοῦ συνειδητοῦ χριστιανοῦ, ὁ ὁποῖος νιώθει ὅτι αὐτό πού ζεῖ στή ζωή αὐτή δέν εἶναι τό τέρμα, ἀλλά ἡ πρόγευσή του.

᾽Ακριβῶς γι᾽ αὐτό ὁ θάνατος δέν τόν τρομάζει πιά. Καταργήθηκε ἀπό τόν Χριστό καί καταργεῖται καί στήν ὕπαρξη τοῦ πιστοῦ, ἀφοῦ ὁ πιστός ζεῖ τήν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἀπό τή συνάντησή του μέ ᾽Εκεῖνον. Τό ῾νῦν ἀπολύεις᾽ λοιπόν γίνεται καί τό αἴτημα τοῦ χριστιανοῦ, ὁπότε καί ἡ τρίτη φάση τῆς ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου ἀπό τόν Συμεών - ἡ ὑπέρβαση τοῦ φόβου τοῦ θανάτου – βιώνεται καί πάλι ἀπό αὐτόν.

Στό γεγονός τῆς ὑπαπαντῆς καθρεπτίζουμε τή ζωή μας. ῞Ορος ἀπαραίτητος ὅμως ἡ οἰκειοποίηση ἀπό ἐμᾶς καί τοῦ τρόπου ζωῆς τοῦ δικαίου Συμεών. ῞Οπως ἐκεῖνος γιά νά ἔχει τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καί νά συναντηθεῖ μέ τόν Χριστό ζοῦσε ἁγία καί δικαία ζωή, ἔτσι κι ἐμεῖς: ἔχοντας τό προνόμιο τῆς ἔνταξής μας ἤδη στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ μέ τό βάπτισμα, ἄν δέν τό ἐνεργοποιοῦμε μέ τή δικαία ζωή μας, δηλαδή μέ τή συνεπή τήρηση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, δέν θά μποροῦμε νά βλέπουμε καί νά συναντοῦμε τόν Χριστό ἐκεῖ πού σημειώσαμε: στή Θεία Εὐχαριστία, στά πρόσωπα τῶν ἀδελφῶν μας. Κι αὐτό γιατί ἄρνηση ὑπακοῆς στό θέλημα τοῦ Θεοῦ σημαίνει παγίωση μέσα μας τοῦ ἐγωϊσμοῦ μας καί λατρεία συνεπῶς μόνο τοῦ ἑαυτοῦ μας.

Πολιτικός ἤ θρησκευτικός Γάμος; Τό ψευτοδίλημμα τῆς κρίσης



Συζητοῦσα μέ μιά ὁμάδα νέων γιά τό θέμα τοῦ γάμου, ἐξ ἀφορμῆς τοῦ προγραμματισμένου γάμου μιᾶς ἀπό τίς κοπέλες τῆς παρέας. Ἡ κουβέντα ξεκίνησε ὅταν ἡ κοπέλα ἀνακοίνωσε ὅτι παντρεύεται τόν ἄλλο μήνα, μέ πολιτικό ὅμως γάμο. Ἕνας νεαρός ἐπεσήμανε ὅτι οἱ πολιτικοί γάμοι ἔχουν πολλαπλασιαστεῖ ἐνῶ οἱ θρησκευτικοί γάμοι ἀποφεύγονται. «Πολλοί φίλοι καί γνωστοί μου παντρεύονται μέ πολιτικό γάμο, γιατί ἄραγε;» σχολίασε. Ἡ κοπέλα ἀπάντησε ἀμέσως ὅτι ὁ θρησκευτικός γάμος κοστίζει πάρα πολλά χρήματα ἐνῶ ὁ πολιτικός κοστίζει ἐλάχιστα. «Τόσα πολλά χρήματά σου ζήτησε ἡ Ἐκκλησία;» ρώτησα κι ἐγώ. «Ὄχι», ἔσπευσε νά διορθώσει ἡ κοπέλα. «Τό τραπέζι πού ἀκολουθεῖ κοστίζει τά χρήματα!»

Ἔχει ἐπικρατήσει λοιπόν, ἕνα κοινωνικό συμβόλαιο σύμφωνα μέ τό ὁποῖο οἱ νέοι μποροῦν νά παντρεύονται στό Δημαρχεῖο χωρίς νά τούς κοστίζει τίποτε, ἐνῶ ἄν παντρευτοῦν στήν Ἐκκλησία θά πρέπει νά ἔχουν πολλά χρήματα νά διαθέσουν, διότι βγαίνοντας ἀπό τήν Ἐκκλησία πρέπει νά τραπεζώσουν ὅλους τους συγγενεῖς! Δέν μπορεῖ νά μήν ἀναρωτηθεῖ κανείς, μέ πόση εὐκολία ἀποδέχθηκε ἡ σημερινή κοινωνία αὐτήν τήν παραδοχή, ἡ ὁποία εἶναι παντελῶς παράλογη; Καί εἶναι παράλογη διότι δέ νομίζω νά στέκει στή λογική ἑνός νοήμονος ἀνθρώπου ἡ ἄποψη ὅτι ἄν παντρευτεῖς στήν Ἐκκλησία πρέπει νά κάνεις μεγάλα τραπέζια, ἐνῶ ἄν παντρευτεῖς στό Δημαρχεῖο θά καλέσεις λίγους καί καλούς, χωρίς μεγάλο κόστος! Γιατί δηλαδή, νά μήν καλέσεις λίγους καί καλούς στήν Ἐκκλησία; Σέ στέλνει κανένας ἱερέας σέ τραπέζια; Τό τραπέζι τί σχέση ἔχει μέ τό Μυστήριο τοῦ Γάμου; Ἀποτελεῖ προϋπόθεση γιά νά παντρευτοῦν οἱ ἄνθρωποι; Τό ὁρίζει ἡ Ἐκκλησία; Ὄχι! Ἄν τό ὅριζε ἡ Ἐκκλησία δέν θά τό ἀκολουθοῦσε κανείς!

Ἐδῶ εἶναι τό πρόβλημα τῆς ἐποχῆς μας! Ὅ,τι ὁρίζει ὁ Ἱερός Νόμος, τό ὁποῖο εἶναι πρός οἰκοδομήν τοῦ ἀνθρώπου, ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος τό ἀπορρίπτει καί τό θεωρεῖ ὀπισθοδρομικό. Αὐτά ὅμως πού ὁρίζουν οἱ ἄγραφοι κοινωνικοί νόμοι, ὅσο παράλογα κι ἄν εἶναι, τά τηροῦν οἱ ἄνθρωποι μέ εὐλάβεια!! Θεωρεῖται πιό σημαντικό στή σημερινή μας κοινωνία νά κάνουν οἱ νεόνυμφοι μεγάλα τραπέζια καί γλέντια, νά ξοδεύουν περιουσίες καί νά καλοῦν ὅλους τούς συγγενεῖς, τούς ὁποίους στήν πλειοψηφία τους δέν θά τούς ξανασυναντήσουν στή ζωή τους, παρά νά ἀκολουθήσουν τόν ἀσφαλῆ καί ἐγγυημένο λόγο τῆς Ἐκκλησίας πού εὔχεται μέ ἀληθινή ἀγάπη γιά τούς ἀνθρώπους: «...Διαφύλαξον αὐτούς, Κύριε ὁ Θεός ἠμῶν, ὡς διεφύλαξας τούς ἁγίους τρεῖς Παίδας ἐκ τοῦ πυρός, καταπέμψας αὐτοῖς δρόσον οὐρανόθεν· καί ἔλθοι ἐπ’  αὐτούς ἡ χαρά ἐκείνη, ἥν ἔσχεν ἡ μακαρία Ἑλένη, ὅτε εὗρε τόν Τίμιον Σταυρόν..»

Τό κοινωνικό συμβόλαιο, ὅσο κι ἄν δυσκολεύει τή ζωή τῶν ἀνθρώπων, γίνεται ἀποδεκτό ἀπό ὅλους, χωρίς δεύτερη σκέψη, ἐνῶ ὁ Ἱερός Νόμος τῆς Ἐκκλησίας πού ἐξασφαλίζει καί εὐλογεῖ τή ζωή τῶν ἀνθρώπων θεωρεῖται ὀπισθοδρομικός καί ξεπερασμένος!

Πῶς διαμορφώνονται ἄραγε αὐτές οἱ κοινωνικές ἀντιλήψεις; Καί μέ πόση εὐκολία τίς ἀποδέχεται ὁ δῆθεν σκεπτόμενος σύγχρονος ἄνθρωπος; Πόση εὐθύνη ἔχουμε ἐμεῖς οἱ γονεῖς, πού ἀνατρέφουμε τά παιδιά μας μέ αὐτά τά στερεότυπα, ὑποχρεώνοντάς τα νά τά ἀποδέχονται χωρίς δεύτερη σκέψη; Ἐπιβάλλουμε στά παιδιά τήν ἄποψη ὅτι οἱ συγγενεῖς κατά σάρκα εἶναι πολύ σημαντικοί στή ζωή τους, ἄσχετα ἐάν δέν ἔχουν καμμία σχέση μεταξύ τους, ἄσχετα μέ τό ἄν ἔχουν ἄλλες νοοτροπίες, ἄλλα πιστεύματα, ἄλλη θεώρηση γιά τή ζωή. Ἐπειδή καί μόνο εἶναι συγγενεῖς ὀφείλουν τά παιδιά νά τούς συγκεντρώσουν ὅλους γύρω ἀπό ἕνα τραπέζι καί μετά… ἄς μήν τούς ξαναδοῦν ποτέ! Αὐτό, βέβαια, θά πρέπει νά τό ἐπαναλάβουν καί στή βάπτιση τῶν παιδιῶν τους καί γι’ αὐτό θά προσανατολιστεῖ ἡ σύγχρονη κοινωνία σέ λίγο νά καταργήσει τό Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος καί νά τό ἀντικαταστήσει μέ τήν τελετή ὀνοματοδοσίας στό Δημαρχεῖο!

Μέ πόσο ὕπουλο καί δόλιο τρόπο καθιερώνεται στήν Πατρίδα μας ἡ ἀποστασία ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τήν ἀληθινή Ζωή καί ἐμεῖς, οἱ ὑποτιθέμενοι Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, μέ πόση ἀφέλεια καί χωρίς καθόλου ἀντιστάσεις ἔχουμε παραδοθεῖ στόν παραλογισμό τῆς ἐποχῆς μας!! Οἱ ἀντιστάσεις μας καί ἡ ἀντίδρασή μας ἐξαντλοῦνται μόνο πρός τόν λόγο τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποία θέλουμε νά ἐξαφανίσουμε ἀπό τήν Πατρίδα μας. Αὐτή θεωροῦμε ὅτι εἶναι ὀπισθοδρομική καί ξεπερασμένη! Οἱ σύγχρονες πεποιθήσεις μας, ὅμως, ὅσο παράλογες καί ἄν εἶναι, εἶναι κατά τήν κρίση μᾶς γνήσιες καί ἀληθινές! Πόσος ἀκόμη παραλογισμός χωράει στήν ἐποχή μας;

                                                                        Μαρίνα Διαμαντ
      «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Αρ. Τεύχους138

  Φεβρουάριος 2014

Μνήμη των αναιρεθέντων υπό του Ηρώδου αγίων νηπίων: Ο Ιερός Χρυσόστομος για την σφαγή των νηπίων

    Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΝΗΠΙΩΝ  [:Ματθ.2,13-23]     « Τότε Ἡρῴδης ἰδὼν ὅτι ἐνεπαίχθη ὑπὸ τῶν μάγων, ἐθυμώθη λίαν, καὶ ἀποσ...