Κυριακή 12 Ἰουλίου 2015 (ΣΤ΄ Ματθαίου) «Θάρσει, τέ­κνον, ἀ­φέ­ω­νταί σοι αἱ ἁ­μαρ­τί­αι σου» (Ματθ. θ' 2).

«Θάρσει, τέ­κνον, ἀ­φέ­ω­νταί σοι αἱ ἁ­μαρ­τί­αι σου» (Ματθ. θ' 2).

  Ἀ­δελ­φοί, ὁ Πα­ρά­λυ­τος τῆς εὐ­αγ­γε­λι­κῆς πε­ρι­κο­πῆς βρι­σκό­ταν στό κρεβ­ά­τι τοῦ πό­νου ἐξ αἰ­τί­ας τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν του, γι᾿ αὐτό φοβόταν ὅτι δέν θά τόν θεραπεύσει ὁ Χριστός. Ἀλλά ὁ Κύ­ρι­ος δέν τόν παρατηρεῖ, δέν τόν προσβάλλει, δέν τόν ἐκθέτει δημοσίως. Ἀλλά τί κάνει; Τόν σπλαχνί­ζε­ται στήν κατάσταση τῆς ἀσθένειας πού βρισκόταν καί τοῦ ἀ­πευ­θύ­νει τρυ­φε­ρότατη προ­σφώ­νη­ση.  – Ἔχε θάρρος, παι­δί μου, ἔ­χουν συγ­χω­ρη­θεῖ οἱ ἁ­μαρ­τί­ες σου. Τοῦ φέρεται μέ ἀπέραντη ἀγάπη καί φιλανθρωπία, διότι εἶναι Θεός ἐλέους καί οἰκτιρμῶν!

   Θά ἐ­ξε­τά­σου­με, λοιπόν, σήμερα πῶς ἐκ­δη­λώ­νε­ται ἡ εὐ­σπλα­χνί­α τοῦ Θεοῦ στίς ἀ­σθέ­νει­ές μας, στή με­τά­νοι­ά μας καί στίς ποι­κί­λες ἀ­νά­γκες μας.

   Πρωτίστως ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ ἐκδηλώνεται στίς ἀσθένειές μας. Πα­ρ᾿ ὅ­λο πού προ­ό­δευ­σε τόσο πολύ ἡ ἰ­α­τρι­κή ἐ­πι­στή­μη, πλήθη ἀσθενῶν ὑποφέρουν ἀπό ποικίλες ἀσθένειες! Πολ­λές ἀ­πό τίς ἀ­σθέ­νει­ες αὐ­τές πα­ρα­χω­ροῦ­νται ὡς πι­κρός καρ­πός τῆς πα­ρα­κο­ῆς, ἐ­πει­δή εἴ­μαστε ἀ­πό­γο­νοι τοῦ Ἀ­δάμ καί τῆς Εὔας. Ἀλ­λά ὑ­πάρ­χουν καί ἀ­σθέ­νει­ες πού προ­έρ­χο­νται ἀ­πό δι­κή μας ὑ­παι­τιό­τη­τα. Ἰ­δί­ως ὅ­σες ὀ­φεί­λο­νται σέ ἠ­θι­κές πα­ρε­κτρο­πές ἔρ­χο­νται ὡς ἀ­πο­τέ­λε­σμα τῆς με­γά­λης ἀ­πο­στα­σί­ας πού πα­ρα­τη­ρεῖ­ται στήν ἐ­πο­χή μας.

   Ἀλ­λά ἀ­πό τή στι­γμή πού θά ἀρ­ρω­στή­σουν οἱ ἄν­θρω­ποι, στή δύσκολη κατάσταση πού βρίσκονται ἔχουν ἀνάγκη ἀπό ἐνίσχυση, παρηγοριά καί ἐλπίδα!  Ὅ­λους αὐ­τούς τούς ἀ­σθε­νεῖς ποι­ός θά τούς ἐνισχύσει; Ποι­ός ἄλ­λος ἀ­πό τόν πο­λυ­εύ­σπλα­χνο Κύ­ρι­ο; Αὐ­τός συμπαρίσταται στόν πό­νο τοῦ κά­θε πο­νε­μέ­νου· στή θλίψη τοῦ κά­θε θλιμ­μέ­νου· στά βά­σα­να τοῦ κά­θε βα­σα­νι­σμέ­νου. Δέν θέ­λει νά μᾶς ἀ­φή­σει ὀρ­φα­νούς.  Δέν θέ­λει νά μᾶς ἀ­φή­σει χω­ρίς προ­στα­σί­α. Θέ­λει νά εἶ­ναι γι­ά πά­ντα μα­ζί μας.

   Ὁ πιστός χριστιανός δέν νοιώθει μοναχός, αἰ­σθά­νε­ται νά τόν ἐνισχύει ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ. «Προ­ω­ρώ­μην τόν Κύ­ρι­ον ἐ­νώ­πι­όν μου δι­ά πα­ντός, ὅ­τι ἐκ δε­ξι­ῶν μού ἐ­στιν, ἵ­να μή σα­λευ­θῶ»!  Ὁ­μο­λο­γεῖ ὅ­τι εἶ­ναι   «ὁ πα­τήρ τῶν οἰ­κτιρ­μῶν καί Θε­ός πά­σης πα­ρα­κλή­σε­ως» καί με­τα­δί­δει μυ­στι­κά τή θεί­α Του Χά­ρη στίς πο­νε­μέ­νες ψυ­χές! Χύ­νει βάλ­σα­μο πα­ρη­γο­ρί­ας στίς καρδιές! Μᾶς ὁδη­γεῖ στή σω­τη­ρί­α καί τή λύ­τρω­ση!

   Δεύ­τε­ρον, ἡ εὐ­σπλαχνί­α τοῦ Θε­οῦ ἐκ­δη­λώ­νε­ται στή με­τά­νοι­ά μας. Ἐ­μεῖς ἁ­μαρ­τά­νου­με καθημερινῶς, ἀ­σω­τεύουμε, ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατέρα! Ἀλ­λά ὁ φι­λάν­θρω­πος Κύριος πε­ρι­μέ­νει τήν ἐ­πι­στρο­φή μας. Προ­σέ­ξα­τε μέ πό­ση στορ­γή μί­λη­σε στόν Πα­ρά­λυ­το; - Παι­δί μου, τοῦ εἶ­πε, ἔ­χε θάρ­ρος. Ἔ­χουν συγ­χω­ρη­θεῖ οἱ ἁ­μα­ρτί­ες σου. Γύ­ρι­σε στό σπί­τι σου, τήν Ἐκ­κλη­σί­α. Ἐ­κεῖ θά ἀ­πο­λαμ­βά­νεις εἰ­ρή­νη καί γα­λή­νη. Κο­ντά μου θά βρεῖς τήν ὑ­γεί­α τῆς ψυ­χῆς σου καί τήν ὑ­γεί­α τοῦ σώ­μα­τός σου.

  Καί δέν εἶ­ναι ὁ Πα­ρά­λυ­τος ὁ μό­νος στόν ὁ­ποῖ­ο ἔ­δει­ξε στορ­γή ὁ Κύ­ρι­ος. Μέ τήν ἴ­δι­α ἀ­γά­πη καί κα­λο­σύ­νη δέ­χε­ται ὁ­ποι­ον­δή­πο­τε ἁ­μαρ­τω­λό ἐ­πι­στρέ­φει με­τα­νο­η­μέ­νος κο­ντά Του. Δέν τόν διώχνει, δέν ἀποστρέφει τό πρόσωπό Του, δέν τοῦ κλείνει τήν πόρτα, ἀλλά τόν σπλαχνίζεται καί τόν συγχωρεῖ. Φορτώνεται στούς ὤμους Του τίς ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου. Μᾶς ἠρεμεῖ ἀπό τίς τύψεις τῆς συνειδήσεως. Μᾶς ἀναπαύει ψυχικά. Μᾶς χαρίζει τό θεῖο δῶρο τῆς εἰρήνης. Τό μόνο πού μᾶς ζητεῖ εἶναι νά ἐπιστρέψουμε στήν ἀγάπη τοῦ Πατέρα! Νά ποῦμε τό ἥμαρτον. Νά ἐξομολογηθοῦμε μέ εἰλικρίνεια τά κρίματά μας στόν Πνευματικό. Τότε Ἐκεῖνος χαρίζει τήν ἄφεση. Παρέχει συγχώρηση. «Δι­α­νοί­γει ἀ­γκά­λας πα­τρι­κάς» καί μᾶς δέχεται πάλι κοντά Του.

Τρίτον, ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ ἐκδηλώνεται στίς ποικίλες ἀνάγκες μας. Στήν ἐποχή μας μέ τήν ἀνεργία καί τό ὑψηλό κόστος τῆς ζωῆς, μέ τήν οἰκονομική κρίση πού ξέσπασε πάρα πολλές οἰκογένειες ἄρχισαν νά δυσκολεύονται οἰκονομικῶς καί χρειάζονται στήριγμα. Ποιός θά προστατεύσει τίς χῆρες, τά ὀρφανά, τόν ἐμπερίστατο ἀδελφό; Ποιός ἄλλος ἀπό τόν πολυεύσπλαχνο Κύριο; Ἡ εὐσπλαχνία Του εἶναι «ἀμέτρητος», πάνω ἀπό τά ἀνθρώπινα μέτρα. Εἶναι ἄφατος, πέρα ἀπό τόν ἀνθρώπινο λόγο. Ἡ ἀγαθή Πρόνοια Του ἐπεκτείνεται μέχρι λεπτομερειῶν γιά ὅλες τίς ἀνάγκες μας. Καί εἶναι πολύ φυσικό νά συμβαίνει αὐτό, διότι ἐάν ὁ Κύριος προνοεῖ γιά ὅλα τά δημιουργήματά Του, πολύ περισσότερο προνοεῖ γιά τόν ἄνθρωπο, πού τόν ἔπλασε μέ τά θεϊκά χέρια Του καί τόν ἀνασταίνει μέ τό Αἷμα τοῦ Υἱοῦ Του.

Χειροπιαστή ἀπόδειξη ὁ Παράλυτος τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Δέν τοῦ συγχωρεῖ μόνο τίς ἁμαρτίες, ἀλλά τοῦ χαρίζει καί τή θεραπεία τοῦ σώματος. Δέν ἀρκεῖται ἁπλῶς νά τοῦ πεῖ «τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου», ἀλλά προσθέτει «ἔγειρε, ἆρον τόν κράββατόν σου καί ὕπαγε εἰς τόν οἶκον σου».

Ἀδελφοί, πλέουμε στό «ἄπειρον πέλαγος» τῆς θείας εὐσπλαχνίας. Δέν στηριζόμαστε στή δικαιοσύνη μας. «Οὐ γάρ ἐποιήσαμέν τι ἀγαθόν ἐπί τῆς γῆς». Στηριζόμαστε στά ἐλέη Του καί τούς οἰκτιρμούς Του, στήν ἄπειρη εὐσπλαχνία Του.

Νά μάθουμε, λοιπόν, νά ἐπικαλούμαστε τό μέγα ἔλεος Του στίς ἀσθένειές μας, στή μετάνοιά μας καί στίς ποικίλες ἀνάγκες μας καί θά νιώθουμε νά μᾶς θωπεύει τό ἁπαλό χάδι τῆς θείας εὐσπλαχνίας Του. Θά αἰσθανόμαστε τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νά θερμαίνει τίς καρδιές μας, νά δημιουργεῖ στό ἐσωτερικό μας αἰσθήματα βαθυτάτης εὐχαριστίας καί εὐγνώμονος δοξολογίας καί νά κινεῖ τά χείλη μας σέ αἶνο δοξολογίας πρός τόν Θεό, γιά νά δοξάζεται καί ἀπό μᾶς τό ὑπερένδοξο καί ὑπερύμνητο ὄνομα τοῦ Κυρίου μας στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.