Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Κυριακή, Ιουλίου 31, 2016

Η ημέρα του Κυρίου (Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος)


Εἶναι δύσκολο νά μιλήσει κανείς γιά τή μέλλουσα κρίση. Ἐπειδή δέν θά πεῖ γιά τά παρόντα καί ὁρατά, ἀλλά γιά τά μέλλοντα καί ἀόρατα. Καί ἐγώ, πού θά μιλήσω, καί ἐσεῖς, πού θά μέ ἀκούσετε, χρειαζόμαστε πολλές προσευχές καί καθαρότητα τοῦ νοῦ καί φόβο Θεοῦ. Ἐγώ γιά νά μιλήσω σωστά, κι ἐσεῖς γιά ν᾿ ἀκούσετε προσεκτικά. Τό θέμα αὐτοῦ τοῦ λόγου εἶναι «ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου», τότε πού ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Κύριός μας, θά ἔρθει πάλι, ὄχι ὅμως πιά σά λυτρωτής, μά σάν κριτής, «ὅς ἀποδώσει ἑκάστῳ κατά τά ἔργα αὐτοῦ». Τότε, ὅταν θ᾿ ἀστράψει ἡ ὑπερουράνια λάμψη τῆς Θεότητός Του, ὁ αἰσθητός ἥλιος θά σκεπαστεῖ ἀπό τή λαμπρότητα τοῦ Δεσπότου τῆς κτίσεως, τ᾿ ἀστέρια θά σβηστοῦν καί ὅλα θά δώσουν τόπο στόν Ποιητή τους. «Ὥσπερ γάρ ἡ ἀστραπή ἀστράπτουσα ἐκ τῆς ὑπ᾿ οὐρανόν εἰς τήν ὑπ᾿ οὐρανόν λάμπει, οὕτως ἔσται καί ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ ἡμέρᾳ αὐτοῦ». Τότε ὁ Θεός θά τά γεμίσει ὅλα μέ τό φῶς Του, καί θά ᾿ναι πιά, μόνος Αὐτός, Ἡμέρα μαζί καί Θεός...
Ἐνῶ ὅμως γιά τούς δίκαιους καί τούς μετανοημένους ὁ Κύριος θά εἶναι Ἡμέρα ἀνέσπερη, ἀτέλειωτη καί γεμάτη χαρά παντοτινή, στούς ἁμαρτωλούς καί ἀμετανόητους θά εἶναι ἀπρόσιτος καί ἀθέατος, ἐπειδή στήν παρούσα ζωή δέν φρόντισαν νά καθαριστοῦν, γιά νά δοῦν καί ν᾿ ἀπολαύσουν τό φῶς τῆς δόξας Του. Δίκαια, ἑπομένως, θά τό στερηθοῦν. Γιατί ὁ πανάγαθος Θεός χάρισε στούς προπάτορές μας – καί διαμέσου αὐτῶν καί σέ μᾶς – τό αὐτεξούσιο, ἔτσι πού νά κάνουμε τό καλό ὄχι μέ γογγυσμό ἤ μέ βία, ἀλλά μέ τήν ἐλεύθερη προαίρεσή μας. Θέλησε καί θέλει νά τηροῦμε τίς ἐντολές Του μέ χαρά καί προθυμία, ἀφοῦ, ἐκπληρώνοντας πάντα τό ἀγαθό, πραγματοποιοῦμε τό «καθ᾿ ὁμοίωσιν», μοιάζουμε δηλαδή στό ἀπόλυτο Ἀγαθό, σ᾿ Ἐκεῖνον, τόν Θεό, γινόμαστε χαρισματικά Θεοί, κληρονομοῦμε τήν οὐράνια βασιλεία.
Πρῶτοι ὅμως οἱ πρωτόπλαστοι ὑπάκουσαν θεληματικά στό διάβολο, παραβαίνοντας τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ἔχασαν τήν ἐλπίδα νά ἐκπληρώσουν τό «καθ᾿ ὁμοίωσιν» κι ἔγιναν δοῦλοι τοῦ πονηροῦ. Στή συνέχεια κι ἐμεῖς, οἱ ἀπόγονοι τῶν πρωτοπλάστων, ὑποδουλωθήκαμε σ᾿ αὐτό τόν τύραννο, ὄχι μέ καμμιά βία, ἀλλά μέ τή θέλησή μας. Κι αὐτό τό ἔδειξαν φανερά ὅσοι εὐαρέστησαν τό Θεό πρίν ἀπό τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ, παραδίνοντας τό θέλημά τους στόν Κύριο καί ὄχι στό διάβολο.
Θέλοντας λοιπόν ὁ φιλάνθρωπος Θεός νά ἐλευθερώσει ἀπό τή σκλαβιά τοῦ διαβόλου ὅσους Τόν εὐαρέστησαν πρίν καί μετά τό Χριστό, καθώς κι ἐκείνους πού θά Τόν εὐαρεστοῦσαν στό μέλλον, μέχρι τή συντέλεια τῶν αἰώνων, καταδέχθηκε νά γίνει ὁ Ἴδιος ἄνθρωπος, τιμώντας καί δοξάζοντας ἔτσι τό ἀνθρώπινο γένος. Τόσο μεγάλη εἶναι ἡ ἀγαθότητα καί ἡ φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μας, πού ὄχι μόνο δέν μᾶς τιμώρησε αἰώνια γιά τήν παράβαση τῶν ἀγίων ἐντολῶν Του, ἀλλά, ὄντας ἄφθαρτος καί αἰώνιος, ἔγινε ἄνθρωπος φθαρτός καί θνητός, σάν κι ἐμᾶς. Καί παρουσιάστηκε στή γῆ μέ σάρκα θεοφόρα, ὄχι μόνο μέ τή Θεότητά Του. Γιατί ἡ φανέρωση τῆς Θεότητός Του γίνεται κρίση σ᾿ αὐτούς πού θά φανερωθεῖ. Κι Ἐκεῖνος δέν ἦρθε νά κρίνει τόν κόσμο, ἀλλά νά τόν σώσει. Ἄν φανερωνόταν ἡ Θεότητα ὄχι ἑνωμένη μέ τήν ἀνθρώπινη φύση στό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου, ἀλλά μόνη Της, θ᾿ ἀφανιζόταν ἡ κτίση ὁλάκερη, γιατί ὅλοι σχεδόν τότε ἦταν κυριευμένοι ἀπό τήν ἀπιστία καί τήν ἁμαρτία. Καί ἡ Θεότητα, δηλαδή ἡ χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος, δέν φανερώνεται σέ κανένα ἄνθρωπο ἄπιστο καί ἐμπαθῆ, τότε δέν φωτίζει, ἀλλά κατακαίει· δέν ζωογονεῖ, ἀλλά τιμωρεῖ.
Ἡ χάρη λοιπόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἀπρόσιτη καί ἀθεώρητη στούς ἄπιστους καί τούς ἐμπαθεῖς. Στούς ἀνθρώπους ὅμως πού ἐργάζονται τίς ἐντολές μέ πίστη, φόβο Θεοῦ καί ἀληθινή μετάνοια, ἡ χάρη ἀποκαλύπτεται καί συνάμα ἀποκαλύπτει τήν κρίση, πού μέλλει νά γίνει. Αὐτοί βλέπουν τότε κιόλας, νοερά, τήν ἡμέρα τῆς θείας κρίσεως. Καί φωτισμένοι ἀπό τή χάρη, ἀντικρύζουν καθαρά τόν ἑαυτό τους, ποιοί εἶναι καί σέ τί πνευματική κατάσταση βρίσκονται. Κι ἔπειτα βλέπουν ὅλα τους τά ἔργα, τίς σωματικές πράξεις καί τίς ψυχικές ἐνέργειες. Κι ἔτσι κρίνονται καί ἀνακρίνονται μόνοι τους ἀπό τώρα, πρίν κριθοῦν ἀπό τόν Κριτή. Συλλογίζονται ἕνα πρός ἕνα ὅλα τ᾿ ἁμαρτήματά τους. Σκέφτονται πώς ἐξαιτίας τους χωρίστηκαν ἀπό τόν Θεό. Μέμφονται καί καταδικάζουν τούς ἑαυτούς τους καί μετανοοῦν βαθιά καί κάνουν νηστεῖες, ἀγρυπνίες, γονυκλισίες καί ἄλλα ἔργα ἀποδεικτικά τῆς συντριβῆς τους. Καί τότε ἔρχονται σέ κατάνυξη, καί κλαῖνε καί ὀδύρονται καί βυθίζονται μέσα σέ ποταμούς δακρύων. Κι ἔτσι, λίγο-λίγο, ξεπλένονται καί καθαρίζονται, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀπό τήν ἁμαρτία καί τά πάθη. Τοῦτο εἶναι τό δεύτερο βάπτισμα – τό βάπτισμα τῆς μετάνοιας στήν κολυμβήθρα τῶν δακρύων.
Μέ τό βάπτισμα αὐτό ὁ ἄνθρωπος γίνεται ὁλοκάθαρος, «υἱός φωτός καί ἡμέρας». Ἔτσιστή μέλλουσα κρίση δέν κρίνεται, γιατί αὐτοκατακρίθηκε πρωτήτερα· οὔτε ἐλέγχονται τά ἔργα του ἀπό τό φῶς τοῦ Κριτοῦ, γιατί φωτίστηκε ἐδῶ πρωτύτερα· οὔτε καίγεται ἀπό τή φωτιά τῆς κολάσεως, γιατί μπῆκε μόνος του σ᾿ αὐτήν πρωτύτερα· οὔτε θεωρεῖ πώς τότε μόνο θά ἔρθει «ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου», ἐπειδή ἤδη ἔχει γίνει ὁλόκληρος ἡμέρα φωτεινή κι ὁλόλαμπρη, μέ τή μετάνοια, τήν κάθαρση καί τή μνήμη τοῦ Θεοῦ· οὔτε βρίσκεται πιά μέσα στόν κόσμο ἤ μαζί μέ τόν κόσμο, ἐπειδή νοερά ἔχει βγεῖ ἔξω ἀπό τόν κόσμο, ἐκπληρώνοντας τό λόγο τοῦ Κυρίου: «ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ ἐστέ, ἀλλ᾿ ἐγώ ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου». Νά γιατί ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει: «Εἰ ἑαυτούς ἐκρίνομεν, οὐκ ἄν ἐκρινόμεθα· κρίνομενοι δέ ὑπό τοῦ Κυρίου παιδευόμεθα, ἵνα μή σύν τῷ κόσμῳ κατακριθῶμεν».
Ὅσοι λοιπόν ἕγιναν ἤδη «τέκνα φωτός» καί «υἱοί τῆς μελλούσης ἡμέρας», «ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατοῦντες», δέν θά δοῦν καί δέν θά φοβηθοῦν τήν ἡμέρα τοῦ Κυρίου, γιατί τή ζοῦν παντοτινά, λουσμένοι στό θεῖο φῶς. Γιά ὅσους ὅμως ζοῦν μέσα στό σκοτάδι τῶν παθῶν, ἡ ἡμέρα ἐκείνη – πύρινη, φοβερή, ὀλέθρια – θά ἔρθει ξαφνικά κι ἀναπάντεχα. Πότε; Ἄγνωστο. «Περί τῆς ἡμέρας ἐκείνης καί ὥρας οὐδείς οἶδεν, οὐδέ οἱ ἄγγελοι τῶν οὐρανῶν», λέει ὁ Χριστός. «Ὡς παγίς γάρ ἐπελεύσεται ἐπί πάντας τούς καθημένους ἐπί πρόσωπον πάσης τῆς γῆς». Καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος συμπληρώνει καί μᾶς συμβουλεύει: «Περί τῶν χρόνων καί τῶν καιρῶν, ἀδελφοί, οὐ χρείαν ἔχετε ὑμῖν γράφεσθαι· αὐτοί γάρ ἀκριβῶς οἴδατε ὅτι ἡ ἡμέρα Κυρίου ὡς κλέπτης ἐν νυκτί οὕτως ἔρχεται. Ὅταν γάρ λέγωσιν “εἰρήνη καί ἀσφάλεια”, τότε αἰφνίδιος αὐτοῖς ἐφίσταται ὄλεθρος καί οὐ μή ἐκφύγωσιν. Ὑμεῖς δέ, ἀδελφοί, οὐκ ἐστέ ἐν σκότει, ἵνα ἡ ἡμέρα ὑμᾶς ὡς κλέπτης καταλάβῃ· πάντες ὑμεῖς υἱοί φωτός ἐστε καί υἱοί ἡμέρας. Οὐκ ἐσμέν νυκτός οὐδέ σκότους. Ἄρα οὖν μή καθεύδωμεν ὡς καί οἱ λοιποί, ἀλλά γρηγορῶμεν καί νήφωμεν… Ὅτι οὐκ ἔθετο ἡμᾶς ὁ Θεός εἰς ὀργήν, ἀλλ᾿ εἰς περιποίησιν σωτηρίας διά τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀποθανόντος ὑπέρ ἡμῶν, ἵνα σύν αὐτῷ ζήσωμεν». Ἀμήν.
 
(“ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΣΟΦΙΑΣ”, Πνευματικά κεφάλαια βασισμένα σέ κείμενα τοῦ ὁσίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ)
 
Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά Μονή. Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης http://HristosPanagia3.blogspot.com

Σάββατο, Ιουλίου 30, 2016

«...όταν τον σκοτώσουν, μέσα σε ένα μήνα να περιμένεις πόλεμο!»

alt
Χθες τα μεσάνυχτα είχα ακόμη μία ευκαιρία να συνομιλήσω με νεαρό ασκητή. Είναι αυτός που πριν τέσσερα χρόνια πρώτος αναφέρθηκε στην φυγή του Ερντογάν ως ορόσημο μεγάλων εξελίξεων. Τότε μας είχε αναφέρει...
«Όταν θα φύγει ο Ερντογάν - είτε τον διώξουν, είτε πεθάνει - πάρε τρόφιμα για 6-7 μήνες... Όσο είναι αυτός πάνω, με την Τουρκία δύσκολα να γίνει κάτι. Αυτός ελέγχει τα πράγματα...»
(Σημείωση: ο γέροντας δεν είναι αγιορείτης όπως μερικοί γράψανε προσθέτοντας τα ...δικά τους...)
Αφού με καλωσόρισε και είπαμε για κάποια προσωπικά μας, ανεβήκαμε στο εξομολογητήριο ενώ δεν ήταν για να εξομολογηθώ... Κατάλαβα ότι ο γέροντας ήθελε να είναι στον χώρο που μεταβάλεται και με το τριακοσάρι κομποσχοίνι στο χέρι μεταφέρεται σε άλλες ...συχνότητες και σφαίρες... Μάλλον ήταν αποφασισμένος να ανοιχτεί λίγο παραπάνω από άλλες φορές... 
«Πώς τα είδες τα πράγματα στην Τουρκία γέροντα;» τον ρώτησα.
«Δεν ξέρω... Σαν φτιαχτά μου φαίνονται... Για να δούμε τι θα γίνει και με αυτούς τους οκτώ που μας κουβαλήθηκαν εδώ...» είπε σκεφτικός... 
Τον ενημέρωσα ότι πήραν παράταση να απολογηθούν στην υπηρεσία ασύλου και του υπενθύμισα την πολύ σημαντική μαρτυρία που αναδείξαμε από το παρόν (ΕΔΩ).
«Θυμάσαι γέροντα που ο κύριος Κ. μου είχε αναφέρει την μαρτυρία από τον Όσιο Παΐσιο ότι όλα θα ξεκινήσουν από ένα διπλωματικό επεισόδιο στην Θράκη; Όλοι περιμέναμε ότι θα επρόκειτο για κάποια κίνηση των μισθοδοτούμενων τουρκόφρονων εκεί. Μπορεί να πρόκειται για αυτούς τους οκτώ;» τον ρώτησα.
«Ναι, ναι, μπορεί να πρόκειται γι' αυτούς! Θα το τραβήξει πάντως το σχοινί με αυτούς η Τουρκία στα άκρα και ίσως έχουμε κι απειλή πολέμου γι' αυτό! Εάν τους στείλουμε πίσω και πάθουν τίποτα οι κεμαλικοί θα πουν "α, έτσι φέρεται η Ελλάδα σε ανθρώπους που ζητάνε άσυλο;" ενώ εάν δεν τους στείλουμε θα πουν οι Ερντογανικοί "α, έτσι φέρεται η Ελλάδα στους επίδοξους πραξικοπηματίες εναντίον της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησής μας", οπότε...»
Και συμπλήρωσε...
«Πάντως να ξέρεις, εμάς μας έχουν ιδιαίτερα άχτι οι κεμαλικοί δηλ. ο στρατός! Αυτοί θα μας επιτεθούν!».
«Θυμάμαι που είχες πει πριν τέσσερα χρόνια όταν φύγει ο Ερντογάν να πάρω τρόφιμα για 6-7 μήνες. Θα τον σκοτώσουν τελικά; Πλέον όλοι το υποστηρίζουν αυτό...» του ανέφερα.
«Θα τον βγάλουν από την μέση! Κι όταν τον σκοτώσουν, μέσα σε έναμήνα να περιμένεις πόλεμο!» είπε ο γέροντας.
Τότε θυμήθηκα τα λόγια μιας άλλης γερόντισσας από ένα γυναικείο φιλοθεΐτικο μοναστήρι που με βεβαιότητα επέμεινε ότι «η πείνα θα κρατήσει 6 μήνες, είπε ο γερό-Παΐσιος»... Ταίριαζε...
«Επειδή τον φυλάνε πάρα πολλοί, πιστεύω πάτερ ότι θα τον σκοτώσουν στο εξωτερικό. Τι λες;» είπα κι εγώ την εξυπνάδα μου...
«Αυτοί που θέλουν να τον "φάνε" ξέρουν τα πάντα για το πώς κινείται. Όταν το πάρουν απόφαση θα το κάνουν...» είπε.
«Πάντας, στην μαρτυρία του κ. Κώστα, ο Όσιος Παΐσιος του ανέφερε ότι για χάρη των προσευχών των μικρών παιδιών και των μοναχών, θα φτάσουμε μέχρι το επίπεδο της επιστράτευσης χωρίς τελικά να εμπλακούμε σε γενικευμένο πόλεμο», του είπα.
«Το αναφέρει κι ο Πατροκοσμάς αυτό δηλ. θα ξεκινήσουμε για την Πόλη και στα μισά θα μας πουν "γυρίστε πίσω"», απάντησε ο γέροντας. 
«Με αυτούς τους τούρκους λοκατζήδες που εξαφανίστηκαν τι γίνεται;»με ρώτησε ο γέροντας. «Δεν γνωρίζει κανείς γέροντα...» του απάντησα.
«Ύποπτο αυτό...» είπε κι έσκυψε το κεφάλι προβληματισμένος και συνέχισε να προσεύχεται...
«Τώρα γίνονται οι κρίσεις στον τουρκικό στρατό για το ποιος θα μείνει, ποιοι θα αποστρατευτούν και ποιοι θα αναβαθμιστούν. Οι του Ερντογάν θέλουν να ξηλώσουν όλους όσους έχουν σχέση με το ΝΑΤΟ» του είπα. 
«Ας τους αυτούς, θα σφαχτούν μεταξύ τους... Να δεις τι έχει να γίνει εκεί μέσα! ;Έχουν αβυσσαλέο μίσος μεταξύ τους. Μέχρι και νεκροταφείο προδοτών φτιάξανε για τους πραξικοπηματίες!» είπε ο γέροντας και το βλέμμα του "έφυγε" ενώ συνέχισε να τραβά τους κόμπους του κομποσχοινιού του...
«Με την κάρτα τι βλέπεις πάτερ; Θα την πάρουμε;» τον ρώτησα.
«Ο γερό-Παΐσιος είπε "θα μας βάλουν ένα διαγώνισμα"... Ε κάποιοι θα πάνε και θα την πάρουν πριν καν την επιβάλλουν ως υποχρεωτική. Αυτοί θα ...μηδενιστούν στο διαγώνισμα... Ίσως κυκλοφορήσει για πολύ λίγο... Τα γεγονότα θα ανακόψουν την τελική επιβολή της...» είπε.
«Κάπου λέει ο Όσιος "μέχρι να κυκλοφορήσουν οι νέες ταυτότητες μπορεί να έλθει η οργή του Θεού". Ο πόλεμος θα ανακόψει την επιβολή της;» τον ρώτησα.
«...Μπορεί και κανέναςΣΕΙΣΜΌΣ... Το φοβάμαι... Εσύ τι θα θεωρούσες "οργή του Θεού";» με ρώτησε.
«...Μάλλον, ένα φυσικό γεγονός...» απάντησα κι έγνεψε καταφατικά το κεφάλι του.
«Ευχόμαστε και προσευχόμαστε να μην γίνει τίποτε!» συμπλήρωσε.
«Βρήκαν στο σπίτι ενός ιμάμη στον Πόντο μια Καινή Διαθήκη!» του είπα.
«Αχ... Έχουμε να δούμε απίστευτα πράγματα...» είπε και χαμογέλασε.
«Και Εκκλησίες κρυφές και κειμήλια των δικών μας και πολλά άλλα...Μόνο να δώσει ο Θεός, να ζήσουμε για να τα δούμε...»συμπλήρωσε.
«Τα μοναστήρια θα παίξουν πολύ μεγάλο ρόλο σε αυτό που θα έρθει! Πω... πω... τι έχουμε να ζήσουμε!» είπε κι άστραψε το πρόσωπό του. 
«Πάντως γέροντα, για την ώρα, οι κομματικοί ρουφιάνοι ακόμη τρώνε και βολεύονται και είναι πάρα πολλοί. Ο απλός κόσμος που παλεύει για την επιβίωση τα βλέπει και σκανδαλίζεται. Αναρωτιέται "πού είναι ο Θεός;"» του ανέφερα ελαφρώς ...προβοκατόρικα... 
«Ήρθε η ώρα ο Θεός θα αποκαταστήσει όλη αυτήν την αδικία. Αυτούς που βλέπεις τώρα να τα τρώνε χρήματα, να απομυζούν το κράτος και να βγάζουν λεφτά χωρίς να δουλεύουν μην τους ζηλεύεις. Όταν θα έρθουν τα δύσκολα όλοι αυτοί θα καθαρίσουν! Άλλος θα αυτοκτονήσει, άλλος θα πάθουν τα νεύρα του... Τελειωμένοι είναι όλοι αυτοί που δεν βγάλανε με την δουλειά τους τα χρήματα της επιβίωσής τους» είπε ο γέροντας. 
Κλείνοντας του ανέφερα ξανά, περιμένοντας κάποια επαναβεβαίωση από τον ίδιο «ώστε μόλις φάνε τον Ερντογάν να περιμένουμε άμεσες εξελίξεις...» και απάντησε προσευχόμενος και χαμογελώντας με απόκοσμη φωνή «κοντά είμαστε... κοντά...».
Σημείωση: η μεταφορά της συζήτησης έγινε από μνήμης. 

Παρασκευή, Ιουλίου 29, 2016

εμείς οι παράλυτοι…



Όταν συχνά ακούμε απ’ το Ευαγγέλιο διάφορα περιστατικά, συνήθως λέμε:
Και ποια σημασία μπορεί να έχουν με εμάς σήμερα αυτά που συνέβησαν «τω καιρώ εκείνω»;
Κι όμως έχουν μεγάλη σημασία! Γιατί τα γεγονότα που συνέβησαν «τω καιρώ εκείνω» είναι ολόιδια με ταγεγονότα που συμβαίνουν σε κάθε εποχή. Και επομένως και σήμερα!
Κι ας πάρουμε για παράδειγμα την ευαγγελική περικοπή (Ματθαίου: Θ: 1-8) της Κυριακής (31-7-16). Θα διαπιστώσουμε ότι το περιστατικό, που συνέβη πριν δύο χιλιάδες χρόνια αποτελεί ακτινογραφία της σημερινής πραγματικότητας:


HUMAN-GO! καλέ μου κύριε Πίκατσου,

ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΩ ΣΙΔΕΡΗ
 Η αναζήτησή σου έγινε μόδα και μανία μαθαίνω: 
Pocemon-Go το λένε... 
Δεν αδικώ τους πιτσιρικάδες που έχουν πέσει με τα μούτρα στο κυνήγι σου, λες και είσαι θησαυρός.
 Διαφωνώ, αλλά δεν τους αδικώ. Ολόγυρα η πραγματικότητα μοιάζει ψεύτικη, ώστε ακόμα και η καρτουνίστικη υπόστασή σου εκπέμπει τόση ελπίδα όση η αλήθεια δε μπορεί να εγγυηθεί.
  Είσαι χαριτωμένος, κύριε Πίκατσου, αυτό σου το αναγνωρίζω. 
Αν και τερατάκι τσέπης - Pocket monster- έχεις μια γλυκύτητα τόσο οικεία...πιότερο μοιάζεις με το εξωγήινο pet που όλοι θα θέλαμε να έχουμε... λίγο αυτό το τραύλισμα να διόρθωνες- "πίκα-πίκα- πίκα...πίκατσου" - και θα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε πολύ καλύτερα οι δυο μας από ότι με πολλά ανθρωπόμορφα όντα ολόγυρά μου... Θαρρώ αυτή την παιδιάστικη ομορφιά αναζητούν οι πιτσιρικάδες και έχουν επιδοθεί σ' αυτό το ξέφρενο κυνήγι... 

  Ξέρεις κύριε Πίκατσου, δε θέλω να γίνω σαν τον πεθερό Πορτοκάλος (στην ταινία Γάμος αλα ελληνικά) που αναζητούσε ελληνικές ρίζες σε ότι περπατούσε, κολυμπούσε και πετούσε, αλλά αυτό πρέπει να σου το πω: ο πρώτος που επινόησε κυνήγι έμβιων και έλλογων όντων ήταν Έλληνας. Διογένη τον έλεγαν. Αυτός τριγυρνούσε στους δρόμους με ένα φανάρι, όπως οι σημερινοί κυνηγοί pocemon κρατούν τα κινητά, και αναζητούσε ένα απείρως πιο δυσεύρετο είδος χαριτωμένων "τεράτων": αναζητούσε ανθρώπους!!! 


  Αν ήταν γνωστή η αγγλοσαξονική γλώσσα, το παιχνίδι του Διογένη θα ονομαζόταν Human-GO! Αλλά τόσο λόγω της ιδιαιτερότητας του, όσο και της δυσκολίας του, δεν έγινε ποτέ μόδα το κυνήγι του Διογένη κι έτσι δεν απέκτησε ποτέ όνομα. Κανένας άλλος, πλην του κυνικού φιλοσόφου, δεν παρασύρθηκε στη δύνη του, ίσως επειδή οι περισσότεροι, γνώριζαν - κρίνοντας εξ ιδίων- ότι η αναζήτηση ανθρώπων μοιάζει με κυνήγι χίμαιρας (wild- goose chase για όσους ομιλούν την αγγλοσαξονική) ... Έτσι έμεινε ολομόναχος ο Διογένης να κοιτάζει το φανάρι του, μήπως και εμφανιστεί μπροστά του ο θησαυρός που ονειρευόταν να βρει... μα εκείνος ο θησαυρός δεν βρέθηκε ποτέ... 

  Ίσως αυτό φοβούνται και οι πιτσιρικάδες σήμερα, που κοιτούν τις ζωές τους μέσα από την οθόνη, όπως ο Νάρκισσος που γνώρισε τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του μέσα από το καθρέφτισμα του νερού και επένδυσε στην ανάκλαση και όχι στην αλήθεια. Φοβούνται ότι αν αναζητήσουν ανθρώπους, η αναζήτηση θα αποδειχθεί μάταιη... και η ματαιότητα αυτή είναι που προκαλεί τον μεγαλύτερο πόνο... Γι' αυτό έγινες παρέα μας κύριε Πίκατσου: γιατί η ψεύτικη ομορφιά σου είναι τόσο δελεαστική, που κάνει την ασχήμια της αλήθειας ακόμα πιο αποκρουστική... γιατί το να σε βρούμε, είναι πιο εύκολο, πιο χαρούμενο, πιο αποτελεσματικό... τον πόνο φοβόμαστε, κύριε Πίκατσου, γι' αυτό σε βάλαμε στη ζωή μας, γι' αυτό έγινες κομμάτι της διασκέδασης μας, γι' αυτό σε χρειαζόμαστε για να κάνεις το χώρο όπου βρισκόμαστε, πιο χαριτωμένο, πιο ανέμελο, πιο ασυννέφιαστο, λιγότερο ζοφερό. 

  Να σου πω όμως κάτι κύριε Πίκατσου; 
Εγώ λέω πως είναι τίτλος τιμής να είσαι γραφικός, αν γραφικότητα είναι να πιστεύεις ότι υπάρχουν άνθρωποι... λέω πως είχε δίκιο ο Διογένης που με το φανάρι του φώτιζε το δρόμο, μήπως και εμφανιστεί ένας στ' αλήθεια άνθρωπος... λέω πως τούτη η αναζήτηση αξίζει τον κόπο, ακόμα κι αν πονέσεις κάθε φορά που ματαίως αναζητάς. 

 Αξίζει γιατί στην αναζήτηση ανθρώπων ανακαλύπτεις την ανθρωπιά σου, στην ασχήμια που βλέπεις ολόγυρα καταλαβαίνεις αυτό που δε θέλεις να γίνεις ποτέ, στην απογοήτευσή σου ορκίζεσαι να μη γίνεις για κανέναν άλλον η πληγή που κάποιος έγινε για σένα...
 Ξέρεις τι λέω κύριε Πίκατσου;
 Πως ο Διογένης πέθανε πονεμένος αλλά σοφός και ελεύθερος, ενώ ο Νάρκισσος χάθηκε μέσα στο καθρέφτισμα, σκλαβωμένος και τελικά αδαής. 
Κι ακόμα, λέω πως κάλλιο να είμαι ένας γραφικός θλιμμένος κυνηγός ανθρώπων, παρά ένας μοδάτος, ανέμελος κυνηγός τεράτων... αν ο δικός μου θησαυρός είναι μάταιος, θα έχω γίνει στ' αλήθεια σοφή. 
Αν είναι έστω και λίγο αληθινός θα έχω γίνει στ' αλήθεια πλούσια... 


 Γι' αυτό, συγγνώμη που δε θα γοητευτώ από την ψεύτικη ομορφιά σου κύριε Πίκατσου, μα η αληθινή ασχήμια ενός ανθρώπου, έχει πολλά περισσότερα να με διδάξει... και η αληθινή ομορφιά του, αν υπάρξει, έχει πολλά περισσότερα να μου χαρίσει

το είδαμε εδώ

Οι καλοκαιρινοί έρωτες


καλοκαιρινοί



Οι καλοκαιρινές διακοπές κάνουν τους ανθρώπους και ιδιαίτερα τους νέους να νιώθουν την ανάγκη για συντροφικότητα, για σχέση.

Οι καλοκαιρινοί έρωτες έρχονται σε στιγμές όπου το μυαλό δεν έχει άλλες προτεραιότητες. Η θέα των σωμάτων γεννά έλξεις και πειρασμούς. Η ψυχή νιώθει αδύναμη να αντισταθεί. Η παρέα σπρώχνει. Ο ενθουσιασμός εύκολος. Οι πειραματισμοί το ίδιο. Η μέθη ότι η μοναξιά νικήθηκε άμετρη. Και η βεβαιότητα ότι έτσι αξίζει η ζωή φαινομενικά ακατανίκητη.
Είναι πανίσχυροι οι καλοκαιρινοί έρωτες. Συνήθως όμως πρόσκαιροι. Αφήνουν πληγές. Ένα αίσθημα ματαίωσης. Την πίκρα ότι κρατάνε όσο ένα καλοκαίρι ή όσο οι διακοπές. Και χτίζουν γενικεύσεις. Ότι δύσκολα κρατά η αγάπη. Κι επειδή η ήττα είναι το πιο πιθανό αποτέλεσμα, δε χρειάζεται να προσέχουμε. Είναι προτιμότερο να αφηνόμαστε σε έναν έρωτα ο οποίος έτσι κι αλλιώς θα τελειώσει γρήγορα, να περάσουμε καλά, να χαρούμε την ελευθερία του θέρους μ’ αυτόν και να συνεχίσουμε τη ζωή μας σα να μην τρέχει τίποτα. Γι’ αυτό και πολλά τα τραγούδια για τις καλοκαιρινές αγάπες. Όπως όλα τα αισθήματα που αφήνουν μνήμες, δε γίνονται όμως αφετηρία σπουδής πάνω στο νόημα των σχέσεων.
Τι να πούνε οι μεγαλύτεροι στους νέους, όταν κι αυτοί έχουν περάσει από αυτό τον τρόπο; Όταν η εποχή προβάλλει ως καλοκαιρινό πρότυπο τα ατέλειωτα πάρτυ, τα ξενύχτια, τον στόχο της ηδονής, το «μ’ αρέσεις και σ’ αρέσω» ως την πεμπτουσία της σχέσης; Πώς να αντισταθεί ένας νέος, έφηβος, φοιτητής, θηρευτής των διακοπών, στο «μπορείς κι εσύ», στην αίσθηση ότι ο άλλος ή η άλλη είναι μάτια, μαλλιά, σώμα, εικόνα που δεν χρειάζεται να επενδύσεις ούτε σ’ αυτόν ούτε στην ψυχή σου; Δε χρειάζεται να μπεις στη λογική της ευθύνης για να κρατήσεις μια σχέση, να το σκεφτείς αν ταιριάζετε, αν έχει νόημα, αν αυτό που είσαι έχει την ιερότητά του. Όλα τα κατατρώει η αδηφαγία του δικαιώματος στην απόλαυση.
Η Εκκλησία εντούτοις έχει να προτείνει στους νέους τον δρόμο της αληθινής αγάπης, η οποία δεν περιορίζεται στον καλοκαιρινό έρωτα, αλλά βλέπει τη ζωή ως συνέχεια, ως πορεία στα χνάρια του Θεού που μας αγαπά και που ζητά από εμάς και η δική μας αγάπη να είναι συνειδητή και υπεύθυνη, τόσο έναντί Του όσο και έναντι οποιουδήποτε πλησίον μας. Η Εκκλησία δεν αρνείται τον δρόμο της παρέας, της κοινωνικότητας, της συνάντησης. Δεν μπορεί όμως να αποδεχτεί ως στάση ζωής την επιπόλαιη παράδοση στο τώρα, στην συνειδητή αποφυγή τού να δούμε τον άλλο ως πρόσωπο που έχει ανάγκη όχι μόνο από απόλαυση, αλλά κυρίως από το να μοιραστεί το βαθύτερο είναι του, να δώσει και να πάρει νόημα. Κι αυτό δε γίνεται μόνο με το σώμα.
Αυτός ο τρόπος πηγάζει από την καλλιέργεια ενός ήθους το οποίο βλέπει τον συνάνθρωπο με σεβασμό και υπευθυνότητα. Ήθος που στοχεύει στην ελευθερία από τα πάθη. Ήθος που υπερβαίνει την ροπή στον μιμητισμό και προκρίνει την χαρά τού «να είσαι» για να μπορείς να δώσεις. Αυτό είναι το ήθος της πίστης που κάνει τη δύναμη του έρωτα να στρέφεται προς το πρόσωπο και όχι προς το σώμα μόνο. Προς τον όλο χρόνο τελικά και όχι σε μια αγάπη για το καλοκαίρι.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 27 Ιουλίου 2016
το είδαμε εδώ

Πέμπτη, Ιουλίου 28, 2016

Η καλουμένη ‘’ Ρουθηνική Βυζαντινή Καθολική Εκκλησία’’, αποτελεί ένα ακόμη Δούρειο ίππο της Ουνίας



Η ΚΑΛΟΥΜΕΝΗ ‘’ΡΟΥΘΗΝΙΚΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ’’ , ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΔΟΥΡΕΙΟ ΙΠΠΟ ΤΗΣ ΟΥΝΙΑΣ
Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου
Μεγάλο πρόβλημα δημιουργεί η καλούμενη ‘’Ρουθηνική Καθολική Εκκλησία ’’ τόσο σε Αμερική όσο και σε Ευρώπη. Πρόκειται για μεγάλη ουνιτική κοινότητα, οι οποία ξεγέλασε αλλά και ξεγελά αρκετούς Ορθόδοξους Χριστιανούς. Στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής είναι γνωστή ως ‘’ Ρουθηνική Βυζαντινή Καθολική Εκκλησία’’ με κέντρο τη λεγόμενη ‘’Βυζαντινή Καθολική Μητρόπολη Πίτσμπουργκ’’ που δραστηριοποιείται στην Πενσυλβανία των ΗΠΑ. Η ‘’αυτοδιοικούμενη’’ καλούμενη ‘’Βυζαντινή Καθολική Μητρόπολη Πίτσμπουργκ’’ στην Πενσυλβανία, έχει κοινωνία με το Βατικανό. Στην Ευρώπη δραστηριοποιούνται στην Ουκρανία (Mucacheve) με την καλούμενη ‘’Μητρόπολη Mucacheve’’ και στην Τσεχία με τη λεγόμενη ‘’Ρουθηνική Αποστολική Εξαρχία της Τσεχίας’’.

Για πρώτη φορά η Ουνία στη Ρουθηνία (Ρωσική περιοχή των Καρπαθίων, απ’ όπου και η ονομασία), έδρασε κατά το έτος 1646. Κυρίως το πρόβλημα οξύνθηκε με τη δράση της Ένωσης Ουζχορόντ, όπου κάποιοι Ορθόδοξοι κληρικοί της Ρουθηνίας, παρασύρθηκαν στην αίρεση του Παπισμού το έτος 1646.
Μεγάλο πρόβλημα δημιουργείται με τις Ρουθηνικές ουνίτικες κοινότητες των ΗΠΑ. Κυρίαρχη θέση στις Ρουθηνικές ουνίτικες κοινότητες στις ΗΠΑ έχει λεγόμενη ‘’Βυζαντινή Καθολική Μητρόπολη Πίτσμπουργκ’’ η οποία ιδρύθηκε το 1924 στην Πενσυλβανία, όπου προΐσταται Μαρωνίτης ‘’επίσκοπος’’. Στις ΗΠΑ υπάρχουν επίσης κι’ άλλες Ρουθηνικές ουνίτικες κοινότητες, όπως η Ρουθηνική Καθολική Μητρόπολη της Πάρμα, η οποία ιδρύθηκε το 1969, η Ρουθηνική Καθολική Μητρόπολη στο Passaic, η οποία ιδρύθηκε το 1963 και η Ρουθηνική Καθολική Μητρόπολη της Phoenix η οποία ιδρύθηκε αρχικά το 1981 στο Van Nuys και μεταφέρτθηκε ακολούθως στη Phoenix το 2010.
Ο Πάπας Πίος ΧΙΙ (1939 - 1958), με εγκύκλιό του για την ‘’ένταξη’’* των ουνιτών της Ρουθηνίας στον Παπισμό, οι οποίοι στις ΗΠΑ παρουσιάζονται ως ‘’Βυζαντινή Καθολική εκκλησία’’, δεν αρκέσθηκε μόνο να αναφερθεί στην ‘’υποδοχή’’ των ουνιτών αυτών στον Παπισμό, αλλά εξέφρασε και τη λύπη του ότι δεν έχει έρθει η ‘’ευτυχισμένη μέρα όπου όλοι οι λαοί της Ανατολής θα ‘’επιστρέψουν’’ στην παπική ‘’ποίμνη’’ (η μόνιμη ένοια των παπικών). Δεν παρέλειψε φυσικά να αναφερθεί και στο παπικό πρωτείο εξουσίας, την ‘’προεδρία του Πέτρου’’ ως το κέντρο της ‘’Καθολικής ενότητας’’ όπως την χαρακτήρισε. Σημείωσε επίσης στην εγκύκλιό του, την αγωνία του προκατόχου του Πάπα Πίου Χ, λόγω της μετανάστευσης των Ουνιτών της Ρουθηνίας στις ΗΠΑ, επειδή δεν γνώριζαν τις λατινικές τελετές. Οι Παπικοί προσπαθούν δολίως να παρουσιάσουν τους ουνίτες, ως κάτι το ενδιάμεσο ανάμεσα στους Ορθόδοξους και τους Παπικούς. «Δούρειο ίππο» τους αποκάλεσε ο Άγιος Πορφύριος.
Η ουνιτική αυτή παρουσία υπάρχει ως μόνιμη αιτία, για αποκοπή Ορθοδόξων από τη Μία Αγία Εκκλησία. Η επικινδυνότητα για τον ανυποψίαστο Ορθόδοξο Χριστιανό είναι πολύ μεγάλη. Αυτό δυστυχώς μπορεί να γίνει ακόμα και από διάφορα ιδρύματα με τα οποία δραστηριοποιούνται. Αντιλαμβανόμαστε φυσικά και πόσο μεγάλο λάθος είναι η κακόδοξη αναγνώριση εκκλησιαστικότητας στις αιρετικές ουνίτικες αυτές κοινότητες.
Σημείωση : Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω ότι ο λόγος που έγραψα αυτό το κείμενο με το φαινομενικά εξεζητημένο θέμα, ήταν το παράπονο που μου εξέφρασε μια συγγενής μου που διαμένει στις ΗΠΑ, για την ‘’αθόρυβη’’ ζημιά που κάνουν σε ανυποψίαστους Ορθόδοξους Χριστιανούς, οι Ρουθηνικές ουνίτικες κοινότητες. Και μόνο η ουνίτικη ‘’συνήθεια’’ της χρήσης στην ονομασία του συνθετικού όρου Βυζαντινή ή Ελληνική, σε κάνει να αντιληφθείς ότι αυτό δεν είναι υπερβολή. Αρκεί αυτό που τους αποκάλεσε αποκάλεσε ο Άγιος Πορφύριος, ότι δηλαδή είναι «Δούρειος ίππος».
*Ο λόγος που γίνεται αναφορά για ‘’ένταξη’’ είναι γιατί υπήρχε κάποιο πρόβλημα παλαιότερα με το Βατικανό, λόγω της χρήσης της δημώδους γλώσσας στις ακολουθίες τους.

Μητροπολίτης Μόρφου για Κύπρο Ελλάδα και Τουρκία και όσα θα ακουλουθήσουν

Το πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση της προβατόσχημης Ουνίας, είναι η ενημέρωση του Ορθοδόξου λαού

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΒΑΤΟΣΧΗΜΗΣ ΟΥΝΙΑΣ, ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΛΑΟΥ
Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου
Το πρόβλημα της Ουνίας πρέπει επιτέλους να αντιμετωπιστεί με Ορθόδοξη σοβαρότητα. Δυστυχώς το πρόβλημα της Ουνίας ολοένα αυξάνεται και οξύνεται. Να αναμένομε ένδειξη καλής θέλησης από τους Παπικούς στο θέμα της Ουνίας; Η καλή και Ορθόδοξη θέληση εναπόκειται σε μας, με το να ομολογήσομε ότι η Ουνία, είναι προβατόσχημη προέκταση της αίρεσης του Παπισμού. Είναι όμως ‘’οδυνηρό’’ για κάποιους να καλέσουν προβατόσχημη προέκταση της αίρεσης του Παπισμού την Ουνία.

Να αναμένει κανείς καλή θέση από τους Πάπες στο θέμα της Ουνίας; Οι ενέργειες των εκάστοτε Παπών δυστυχώς επαυξάνουν το πρόβλημα. Να υπενθυμίσουμε ότι ο Πάπας Πίος ΧΙΙ, με εγκύκλιό του στήριξε την ουνία. Ο Πάπας Ιωάννης ΚΓ΄, με το Διάταγμα της Β΄ Βατικανής συνόδου, «Orientalium Ecclesiarum», προστάτεψε την Ουνία. Ο Πάπας Παύλος VI σε διάταγμά του αναφέρθηκε στο ρόλο των Ουνιτών στην ‘’προώθηση της ενότητας των χριστιανών’’. Επί Πάπα Ιωάννη Παύλου Β΄, είχαν προσελκυσθεί αρκετοί Ορθόδοξοι στην αιρετική Ουνία. Ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ το 2008 για ελάχιστους ουνίτες στην Αθήνα διώρισε Παπικό ‘’επίσκοπο’’. Επί Πάπα Φραγκίσκου η ουνία εδραιώνεται. Η πρόσφατη αποστολή του ουνίτη παπικού ‘’επισκόπου’’ Εμμανουήλ ισπανικής καταγωγής στα Γιαννιτσά, επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.
Πιστεύομε ότι αποτελεί καθοριστικό βήμα για την αντιμετώπιση της προβατόσχημης Ουνίας, η ενημέρωση του Ορθοδόξου λαού. Δεν είναι λίγοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί οι οποίοι ξεγελιούνται από την εξωτερική εμφάνιση των ουνιτών ‘’επισκόπων’’ και ‘’ιερέων’’. Η ομοιότητα των εξωτερικών γνωρισμάτων των Ουνιτών ‘’ιερέων’’ με τους Ορθοδόξους ιερωμένους, τους καθιστά επικίνδυνους για τον απλό ανυποψίαστο Ορθόδοξο Χριστιανό.
Να ενημερωθεί ο Ορθόδοξος λαός ότι οι ουνίτες ‘’επίσκοποι’’ και οι ‘’ιερείς’’ ενδύονται με άμφια όμοια των Ορθοδόξων. Να ενημερωθεί ο Ορθόδοξος λαός, ότι η Ουνία είναι προβατόσχημη προέκταση της αίρεσης του Παπισμού. Είναι όμως δυστυχώς πολύ ‘’οδυνηρό’’ για κάποιους να καλέσουν προβατόσχημη προέκταση της αίρεσης του Παπισμού την Ουνία.

το είδαμε εδώ

Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου


0809040321.jpg
Η Αγία Ειρήνη ήταν ηγουμένη της Μονής Χρυσοβαλάντου. Η Αγία Ειρήνη γεννήθηκε σε μια κωμόπολη της Καππαδοκίας περίπου το 830 μ.Χ.
Οι γονείς της ήταν πλούσιοι και ευγενείς. Η Αγία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου ήταν μία από τις υποψήφιες νύφες του αυτοκράτορα Μιχαήλ, υιού του Θεόφιλου. Συγκεκριμένα, το 850 μ.Χ, όταν ο Μιχαήλ ήταν 22 ετών, η Θεοδώρα έστειλε διάταγμα σε όλες τις επαρχίες να στείλουν τις καλύτερες κοπέλες για να διαλέξει ανάμεσα σε αυτές την μέλλουσα γυναίκα του γιού της και έτσι οδηγήθηκε στην Κωνσταντινούπολη.
Στον δρόμο για την Κωνσταντινούπολη πέρασαν από τον Όλυμπο της Προύσης και συνάντησαν τον ασκητή Ιωαννίκιο. Ο Ιωαννίκιος τις ευλόγησε και προφήτεψε ότι η Αγία Ειρήνη θα οδηγήσει στον Κύριο πολλές μοναχές.
Όταν έφτασαν στην Κωνσταντινούπολη, ο Βάρδας ο αδελφός της Θεοδώρας, διάλεξε την αδελφή της Αγίας Ειρήνης για γυναίκα του.
Η Αγία Ειρήνη όμως πήγε στη Μονή του Χρυσοβαλάντου και έγινε μοναχή. Εκεί ήταν η υποτακτική της ηγουμένης. Όταν αρρώστησε η ηγουμένη, η Αγία Ειρήνη ασχολήθηκε με κάθε δύσκολη εργασία και βοηθούσε πνευματικά τις άλλες μοναχές διηγούμενη βίους Αγίων. Για τρία χρόνια αγωνιζόταν πολύ πνευματικά και προκάλεσε τον φθόνο του διαβόλου.
Ο πειρασμός ερχόταν με διάφορες μορφές στην Αγία, με νυχτερινά φαντάσματα, με πόλεμο της σαρκός ή του πνεύματος, αλλά η Αγία Ειρήνη νικούσε πάντα με το σημείο του Σταυρού και επικαλούμενη τον Κύριο και τους Αγίους.
Όταν η ηγουμένη αρρώστησε ακόμη χειρότερα, κάλεσε όλες τις μοναχές και στη διαθήκη της όρισε την Αγία Ειρήνη ως νέα ηγουμένη. Μετά την κοίμηση της ηγουμένης η Αγία Ειρήνη ανέλαβε τη Μονή. Με τις πνευματικές της διδασκαλίες ωφελήθηκε πολύς κόσμος και πολλές νέες κοπέλες έγιναν μοναχές στο Μοναστήρι.
Ο Πατριάρχης Μεθόδιος ο Ομολογητής, χειροτόνησε την Αγία Ειρήνη σε Διάκονο της Μεγάλης Εκκλησίας.
Η Αγία Ειρήνη αξιώθηκε από τον Θεό να έχει προορατικό χάρισμα. Έτσι η Αγία γνώριζε τους λογισμούς των αδελφών της, ώστε πριν αμαρτήσουν και κολαστούν, φανέρωνε σε αυτές τις αμαρτίες που σκεφτόντουσαν και τις απέφευγαν. Στον υπηρέτη της αδελφής της προείπε τον θάνατο του Βάρδα του Μακεδόνος και άλλες περιπέτειες της βασιλείας.
Όταν μια μοναχή είχε κάποιο νευρολογικό πρόβλημα, η Αγία Ειρήνη είδε στον ύπνο της τον Μέγα Βασίλειο και της είπε να στείλει την άρρωστη μοναχή στη Μονή των Βλαχερνών για να την γιατρέψει η Μητέρα του Δεσπότη Χριστού, και όντως έτσι θεραπεύτηκε.
Κάποτε, ο Βασίλειος ο Μακεδών, φυλάκισε άδικα έναν αξιωματικό, συγγενή της Αγίας Ειρήνης, και σκόπευε να τον θανατώσει ρίχνοντάς τον στη θάλασσα. Αυτός επικαλέστηκε την βοήθεια της Αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου στην προσευχή του και η Αγία εμφανίστηκε στον ύπνο του αυτοκράτορα, τότε ο αυτοκράτορας ελευθέρωσε τον αθώο αξιωματικό και έστειλε ζωγράφο στη Μονή Χρυσοβαλάντου να ζωγραφίσει την Αγία Ειρήνη για να βεβαιωθεί για το θαύμα.

Έκανε πολλά ακόμη θαύματα, έζησε μέχρι την ηλικία των 103 ετών και πήγε στον Κύριο στις 28 Ιουλίου του 927 μ.Χ.
Η Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου βοηθάει τα ζευγάρια με προβλήματα γονιμότητας! 
                                                              Απολυτίκιο:
Βασιλείας γηϊνους πάλαι ουκ έτυχες, αλλ' αφθάρτων στεφάνων νυν σε ηξίωσεν, ο Νυμφίος σου Χριστός ο ωραιότατος, ω καθιέρωσας σαυτήν, ολη καρδία και ψυχή, Ειρήνη Οσία Μήτερ, Χρυσοβαλάντου η δόξα, ημων δr προσφυγή και βοήθεια.

Προσευχή για την απαλλαγή από την κατάθλιψη


κατάθλιψη
Η εποχή μας χαρακτηρίζεται εποχή της παράκρουσης και τα προβλήματα και οι ατυχίες είναι ένα κομμάτι της ζωής. Ο καθένας, ιδίως στις μέρες μας, βιώνει τη δυστυχία και πολλοί άνθρωποι μπορεί να βιώσουν την κατάθλιψη. Οι εμπειρίες της αποτυχίας συχνά οδηγούν σε ποικίλα ψυχολογικά προβλήματα. Υπάρχει, όμως, μία προσευχή που μας βοηθά να απαλλαγούμε από την κατάθλιψη και απόέ ττοιου είδους προβλήματα.
Η προσευχή για την απαλλαγή από την κατάθλιψη είναι η εξής:
Δέσποτα Πολυέλεε Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με καί καθάρισόν με ἀπό πάσης μελαγχολίας καί ταραχῆς καί δειλίας. Ἀπάλλαξόν με ἀπό τοῦ ψυχικοῦ πνιγμοῦ καί τῆς δαιμονιώδους θλίψεως, ἥν αἰσθάνομαι ἐν τῷ σώματι καί ἐν τῇ ψυχῇ μου. Σύ εἶ ἡ Χαρά ἡμῶν καί ἡ Ἐλπίς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς καί τῶν ἐν θαλάσσῃ μακράν. Ἵλεως γενοῦ μοι Δέσποτα ἐπί ταῖς ἁμαρτίαις μου. Ἇρον ἀπ’ ἐμοῦ τόν κλειόν τόν βαρύν τόν τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἀπογνώσεως. Ἀπέλασον πάσαν μελαγχολίαν καί ἀκηδίαν μακράν ἀπ’ ἐμοῦ. Στερέωσόν με ἐν τῇ ἀγάπη τῇ Σῇ καί τῇ ἀκαταισχύντῳ ἐλπίδι καί τῇ ἀκραδάντῷ πίστει τῇ εἰς Σέ, διά πρεσβειῶν τῆς Παναχράντου Σου Μητρός καί πάντων Σου τῶν Ἁγίων, Ἀμήν


το είδαμε εδώ

Η χριστιανοσύνη υπό πολιορκία



Οι λαοί της Ευρώπης παρακολουθούν οργισμένοι αλλά και έντρομοι την επέλαση της τρομοκρατικής εμπροσθοφυλακής του Ισλάμ εντός των οικιών τους. Νέοι, μεσήλικες, βρέφη, ηλικιωμένοι, όλοι γίνονται στόχοι των μουσουλμάνων που κήρυξαν «ιερό πόλεμο» εναντίον των αλλοπίστων.

Κυριολεκτικά δεν περνάει ούτε ημέρα που να μη μεταδίδεται κάποια φρικτή είδηση για τις θηριωδίες που διαπράττουν ισλαμιστές σε βάρος αθώων. Οι στρατιώτες του Ισλαμικού Κράτους, όμως, δεν θεωρούν κανέναν αθώο. Ολοι οι χριστιανοί είναι για εκείνους θεμιτοί στόχοι απλά επειδή είναι... χριστιανοί! Το ίδιο ισχύει και για τους Εβραίους, τους Γεζίντι, τους ινδουιστές, όλους όσοι δεν πιστεύουν στον ισλαμισμό.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι οι λεπίδες των αφιονισμένων φονιάδων του Ισλαμικού Κράτους, προτού καρφωθούν στα σώματα των εν Χριστώ αδελφών μας και των πιστών άλλων θρησκευμάτων, έχουν ακονιστεί από τους δόλιους ή ανόητους προπαγανδιστές της πολιτικής ορθότητας και των ανοιχτών συνόρων.


Ενώ η Δύση δέχεται επίθεση εδώ και χρόνια, υπάρχουν ακόμα πεμπτοφαλαγγίτες δήθεν «ανθρωπιστές» που υπερασπίζονται μετά μανίας το «δικαίωμα» των δολοφόνων να αφαιρούν ζωές συνανθρώπων μας, να βιάζουν, να πυροβολούν εφήβους, να ποδοπατούν με φορτηγά μωρά και νήπια, να αποκεφαλίζουν ιερείς εντός των εκκλησιών.

Η υπεράσπιση του εξισλαμισμού της Δύσης και η δικαιολόγηση των φόνων γίνονται μέσω της επίκλησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων - λες και τα θύματα δεν έχουν δικαιώματα!

Η μεγαλύτερη παραδοχή συνενοχής και εγκληματικής αδιαφορίας για όσα συμβαίνουν με το Ισλάμ στην Ευρώπη έγινε από τον Γάλλο πρωθυπουργό Μανουέλ Βαλς. Ο κ. Βαλς, μαθαίνοντας τα νέα για τον αποκεφαλισμό του καθολικού ιερέα εντός της εκκλησίας όπου λειτουργούσε, στη Νορμανδία, και διαπιστώνοντας τελευταίος και καταϊδρωμένος το προφανές, υποσχέθηκε τη δημιουργία «μπλοκ» για την αντιμετώπιση της λαίλαπας.

Πόσο αίμα αθώων χρειάστηκε να χύσουν οι εχθροί του χριστιανισμού και του τρόπου της ζωής μας για να πάρουν χαμπάρι οι ανίκανοι Ευρωπαίοι ηγέτες ότι οι ζωές των πολιτών είναι πολυτιμότερες από τα πολιτικώς ορθά φληναφήματα που μηρυκάζουν;

πηγή
το είδαμε :εδώ

Τετάρτη, Ιουλίου 27, 2016

Τα βράδια μας αλλιώς ή το καλύτερο after...ever



Είναι γεγονός ότι οι όμορφες βραδιές της ζωής μου θα έκαναν πολλούς να ζηλέψουν και την ηδύτητα αλλά και την "πολυποικιλότητά τους". Ακόμη και αυτές για τις οποίες αργότερα μετάνιωσα, είχαν κάποτε την σαγήνη τους. Τόσο δηλαδή που δεν θα δίσταζα να πω (σε πολλούς) " οι νύχτες μου είναι ομορφότερες από τις μέρες σας ".
Ωστόσο το χθεσινό μου βράδυ δείχνει πως η ζωή είναι γεμάτη όμορφες εκπλήξεις και τα ωραιότερα ίσως να μην έχουν ακόμη συμβεί!
Έξω απ' την πόλη, στα Λεχώνια και δίπλα από το ναό του Αη Γιώργη στο παρεκκλήσι των αγίων Σάββα και Αικατερίνης του Σινά νυχτερινή θεία λειτουργία επί τη μνήμη της Αγίας Παρασκευής που ξημέρωνε η μέρα της.
Αυτό το υπέροχο συντελείται κάθε τέτοια βραδιά εδώ και πολλά χρόνια καθώς Παρασκευή λένε την πρεσβυτέρα του εκεί εφημερίου, που είναι φίλη μας. Τα πρώτα χρόνια πηγαίναμε για την παπαδιά. Τώρα πια πηγαίνουμε για την Αγία και λέμε και τα "χρόνια πολλά" στην παπαδιά.
Έχω την εντύπωση ότι κάθε χρόνο είναι και καλύτερα, λες και ολοένα και πιο πολύ... πλησιαζόμαστε με την Αγία Παρασκευή (εκείνη έρχεται, εμείς πηγαίνουμε περισσότερο, θα σας γελάσω...).
Η νύχτα ήταν ζεστή(λιγωτικά ζεστή), τα παράθυρα άνοιγαν ή έκλειναν ανάλογα με το κλιματιστικό, ο κόσμος σε καρέκλες έξω από το μικρό εκκλησάκι και όσοι χωρούσαμε στριμωχνόμαστε εντός του ναίσκου σε μια ατμόσφαιρα Παπαδιαμαντική, όπου οι ψάλτριες άλλοτε θύμιζαν τις ευλαβείς πλην όμως όχι πάντα ορθοφωνούσες πανηγυρίστριες μιας άλλης Σκιάθου και άλλοτε πάλι έμελπον τα βυζαντινά άσματα σαν να έλεγαν όντως τα τραγούδια του Θεού.
Οι ιερείς έκαναν νοήματα στους επιτρόπους, ο λαός έκανε νοήματα στους Αγίους, οι Άγιοι στο Θεό, τα πρόσφορα κόβονταν για αντίδωρο σε ένα τραπεζάκι παραδίπλα στο εκκλησίασμα καθώς δεν υπήρχε ανάλογη ευχέρεια στο λιλιπούτειο ιερό, οι άρτοι της αρτοκλασίας ανέμεναν (όπως όλοι μας άλλωστε) το "Θεοτόκε Παρθένε" της γνωστής και πάντα ιδιαζούσης αγαλλιάσεως, οι γυναίκες φορούσαν στ' αλήθεια "τα καλά τους" (χρόνια είχα να το δω αυτό), οι εικόνες του χαμηλού τέμπλου καμάρωναν και ήταν φανερό πως δεν θα άλλαζαν με τίποτε το μαρτύριο που τους έφερε σε τούτη την θέση, το θυμίαμα μύριζε από χιλιόμετρα πως ήταν από αλλού (δεν ξέρω αν από Παράδεισο ή από Άγιον Όρος) και το μικρό παπαδοπαίδι που είπε σθεναρά το "Πάτερ ημών" μας άφησε μια τρυφεράδα καλοκαιρινού γλυκού του κουταλιού στο στόμα όταν είπε με στόμφο " ως και ημείς... αφήνομε τοις οφειλέταις ημών". 
Το παιδάκι μιλάει στον Πατέρα του και έχει το θάρρος να μιλάει όπως θέλει. Μιλάει με την παρρησία του αθώου υπηρέτου του Κυρίου Τον Οποίον υπηρετεί από νήπιο, από τα τρία του χρόνια, φορώντας ένα μικρό ρασάκι σαν τον παπά (επίγειο) πατέρα του. Εκείνη την ώρα που το άκουσα προσευχήθηκα να μην το διορθώσει ποτέ κανείς το αγόρι και να το αφήσουν να κάνει τα "λάθη" της οικειότητος με τον Θεό, τα "λάθη" που ίσως το σώσουν από τις μελλοντικές του αμαρτίες...
Προχωρούσαν οι ώρες και σαν να κουνιόταν λίγο οι Μάρτυρες, οι Όσιοι και γενικώς οι "παριστάμενοι" και εξ' ουρανού αφιχθέντες -επ' ολίγον, για την τιμή της Μεγαλομάρτυρος-. Φαντάστηκα πως κουνιόταν για να ξεμουδιάσουν καθώς εμένα το πόδι μου ήταν λίγο μουδιασμένο αλλά πάλι είπα πως δεν γίνεται αυτό με τους Αγίους, άρα άλλαζαν ελαφρώς στάση ανάλογα με το σημείο που βρισκόταν η λειτουργία. Έτσι λέω εγώ αλλά ποιός μπορεί να ξέρει, τί αληθινά συμβαίνει όταν είναι Ιούλιος, περασμένα μεσάνυχτα και κάτω από τα φώτα ολόφωτα μιας εκκλησιάς δίπλα στον δρόμο οι άνθρωποι προκαλούν -σταυροκοπούμενοι- τους άλλους που οδεύουν σε παρα θιν' αλός μπαράκια;
Θυμήθηκα τα δικά μου κοκτέϊλ μιας... άλλης ζωής και ένιωσα ασφαλής σαν να ήμουν στην μήτρα της μάνας μου εδώ που ήμουν απόψε, προστατευμένη με τις "πλάτες" των βασάνων της Αγίας Παρασκευής, των καρφιών του Κυρίου μου...και αυτό το "μου" με έκανε να μην θέλω να φύγω ποτέ από το εκκλησάκι...αλλά ήδη είχε γίνει η απόλυση, κρατούσα στις χούφτες μου αντίδωρο και άρτο και έξω η παπαδιά κερνούσε αμυγδαλωτά! 
Βλέπετε, παραμένω αμετανόητη γλυκατζού...Τί να κάνουμε;

Τρίτη, Ιουλίου 26, 2016

Ἅγιος Παντελεήμων


       Οἱ μνῆμες τῶν Ἁγίων, ἀγαπητοί μου, δέν ἔρχονται γιά νά τρῶμε, νά πίνουμε καί νά περνοῦμε ἄσκοπα τόν καιρό μας. Δέν πρέπει νά τίς ἀφήνουμε νά περνοῦν, χωρίς νά ἀποκομίζουμε πνευματικό ὄφελος. Πρέπει νά διδασκώμεθα ἀπό τήν ζωή, τό μαρτύριο καί τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων. Μέ αὐτήν τήν προϋπόθεση ξεκινοῦμε τήν ἁπλῆ ὁμιλία μας γιά τόν Ἅγιο Παντελεήνονα.
Γεννήθηκε στήν Νικομήδεια τῆς Μ. Ἀσίας. Ὁ πατέρας του Εὐστόργιος ἦταν εἰδωλολάτρης καί μάλιστα ἀξιωματοῦχος, μέλος τῆς συγκλήτου. Ἡ μητέρα του Εὐβούλη ἦταν χριστιανή καί μάλιστα πολύ πιστή. Εἶναι Ἁγία τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ὁ Ἅγιος Παντελεήμων ἔμεινε ὀρφανός σέ νεαρή ἡλικία. Ἔτσι τίς χριστιανικές νουθεσίες καί συμβουλές τοῦ ἔδινε τώρα ὁ ἱερεύς τῆς Νικομηδείας καί πνευματικός τῆς μητέρας του Ἅγιος Ἑρμόλαος, τόν ὁποῖο γιορτάσαμε χθές μαζί μέ τήν Ἁγία Παρασκευή.
Ἐνωρίς ὁ πατέρας του τόν παρέδωσε σ᾿ ἕνα φημισμένο γιατρό τῆς ἐποχῆς, τόν Εὐφρόσυνο, γιά νά τοῦ διδάξει τήν ἰατρική ἐπιστήμη. Σέ λίγο ὁ Παντολέον, ἔτσι ἦταν στήν ἀρχή τό ὄνομά του, ξεπέρασε ὅλους τούς συνομηλίκους του στήν μόρφωση, στήν ἐπιστήμη μά καί στήν ἀρετή. Ὅλοι μιλοῦσαν γιά τόν θαυμάσιο χαρακτήρα του. Ἀκόμη καί ὁ αὐτοκράτορας, ὁ ὁποῖος τόν προώριζε γιά γιατρό τῶν ἀνακτόρων. Βέβαια ἀκόμη ἦταν εἰδωλολάτρης, δέν εἶχε βαπτισθεῖ, δέν εἶχε ἐπιλέξει ποιά πίστη θά ἀκολουθήσει, τοῦ πατέρα του ἤ τῆς μητέρας του;
Κάποτε, ἐνόσῳ ἀκόμη σπούδαζε τήν ἰατρική ἐπιστήμη, ἕνα φίδι φαρμακερό δάγκωσε κάποιο παιδί καί ἐκεῖνο ἔπεσε νεκρό. Σκέφθηκε λοιπόν ὁ Ἅγιος, ἄν ὁ Χριστός ἀνέσταινε τό παιδί, τότε καί ὁ ἴδιος θά γινόταν χριστιανός, ἀφοῦ αὐτό θά ἐσήμαινε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός. Πράγματι μέ τήν προσευχή του στόν Χριστό τό παιδί ἀναστήθηκε. Τότε ὁ Παντελεήμων κατάλαβε ποιά εἶναι ἡ ἀληθινή πίστη καί ἔτρεξε στόν Ἅγιο Ἑρμόλαο, ἀπό τόν ὁποῖο ζήτησε τό Ἅγιο Βάπτισμα καί ἔτσι ἔγινε χριστιανός.
Αὐτό τό θαῦμα, αὐτή ἡ περίπτωση τοῦ ἁγίου Παντελεήμονος μαρτυρεῖ, εἶναι μία μεγάλη ἀπόδειξις, ὅτι ἡ πίστις στόν Ἰησοῦ Χριστό εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή πίστις, ὁ Χριστός εἶναι ὁ μοναδικός ἀληθινός Θεός κι᾿ ἐμεῖς πρέπει νά εἴμαστε σίγουροι γιά τήν πίστη μας. Ἔχουμε τό μεγάλο προνόμιο, τήν μεγίστη χάρη νά γνωρίζουμε τόν ἀληθινό Θεό, νά εἴμαστε παιδιά τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ἄν αὐτό δέν τό πιστεύουμε, τότε ὅ,τι καί ἄν κάνουμε εἶναι ἄχρηστο καί μάταιο.
Ὁ Παντελεήμων λοιπόν γιάτρευε τούς ἀσθενεῖς, ὄχι μόνο μέ τίς γνώσεις του, ἀλλά καί μέ τήν πίστη του, μέ τήν προσευχή του στόν Ἰησοῦ Χριστό. Βοηθοῦσε τούς φτωχούς. Ὄχι μόνο τούς ἐθεράπευε δωρεάν, ἀλλά καί τούς ἐνίσχυε οἰκονομικά. Μοίρασε ὅλη του τήν περιουσία στούς φτωχούς. Μέ πολλές καί ἐπίμονες προσπάθειες κατόρθωσε νά κάνει χριστιανό καί τόν πατέρα του. Καί ἀντί νά γίνει γιατρός στό παλάτι, ἔγινε μάρτυς Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἴδιος ὁ αὐτοκράτορας Μαξιμιανός διέταξε νά βασανίσουν τόν Ἅγιο καί κατόπιν νά τόν ἀποκεφαλίσουν.
Ἀρνήθηκε τίς τιμές καί τήν δόξα τοῦ κόσμου, γιά νά κερδίσει τόν Χριστό καί τήν δόξα τοῦ οὐρανοῦ. Αὐτό εἶναι μέγα μάθημα καί σπουδαῖο δίδαγμα γιά μᾶς. Πολλοί γιά γήϊνες ἀπολαύσεις, γιά πρόσκαιρες ἡδονές, γιά ψεύτικες καί πολύ παροδικές μικροχαρές χάνουν τόν οὐρανό. Λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος γιά ἕναν βοηθό καί συνεργάτη του: Δημᾶς με ἐγκατέλειπε ἀγαπήσας τόν νῦν αἰῶνα. Ἄφησε τόν ἀπόστολο Παῦλο, τόν ἐγκατέλειψε, ἀρνήθηκε τόν Χριστό γιά κοσμικά καί ἐφήμερα πράγματα.
Ἀντίθετα ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἄφησε τόν αὐτοκράτορα πατέρα του, τόν Κωνστάντιο Χλωρό, περιφρόνησε τήν κοσμική δόξα, τήν λαμπρή σταδιοδρομία πού θά εἶχε κοντά στόν εἰδωλολάτρη πατέρα του καί ἀκολούθησε τήν εὐσεβέστατη μητέρα του, τήν ἁγία Ἑλένη, τήν ὁποία χώρισε καί ἔδιωξε ὁ σύζυγός της, γιατί ἀκριβῶς ἦταν χριστιανή. Ὅμως ὁ Θεός τόν ὑπερύψωσε. Ἔτσι καί αὐτοκράτορας ἔγινε καί μεγάλο Ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας τόν ἀνέδειξε ὁ Θεός.
Ἡ ἁγία Εὐψημία κάποτε παρουσιάσθηκε στόν μακαριστό π. Παΐσιο καί μεταξύ τῶν ἄλλων τοῦ εἶπε: Ἄν γνώριζα τήν δόξα καί τήν τιμή πού θά εἶχα στόν οὐρανό, ὄχι μόνο αὐτά τάμαρτύρια θά ὑπέμενα, ἀλλά θά ἤθελα σέ ὅλη μου τήν ζωή νά ἔχω τέτοια βασανιστήρια.
 Ὁ ἄγνωστος ἅγιος ἀσκητής, πού βρῆκε σκάβοντας ὁ π. Πανάρετος τοῦ εἶπε. Σκέπασέ με καί πάλι καί μή πεῖς τίποτε σέ κανένα. Μοῦ φτάνει ἡ δόξα πού ἔχω ἀπό τόν Θεό. Δέν ἔχω καθόλου ἀνάγκη τήν δόξα τῶν ἀνθρώπων.
Ἐπίσης στόν Συνοδικό Τόμο τῆς Ἑβδόμης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, κατά τήν ἀναστήλωση τῶν ἱερῶν Εἰκόνων διαβάζουμε κάτι πολύ συγκινητικό. Αἰωνία ἡ μνήμη τῶν εὐσεβεστάτων ἐκείνων Πατριαρχῶν καί Βασιλέων, οἱ ὁποῖοι ἀντήλλαξαν τήν ἐπίγεια δόξα καί ἐξουσία τους μέ τήν βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
Ὁ δέ Μωϋσῆς ἀρνήθηκε νά λέγεται γυιός τῆς κόρης τοῦ Φαραώ. Ἀρνήθηκε τίς τιμές μέσα στό παλάτι τῶν Αἰγυπτίων καί προτίμησε νά συγκακουχεῖται, νά ὑποφέρει μέ τόν λαό τοῦ Θεοῦ, γιατί ἀπέβλεπε στήν δόξα τοῦ οὐρανοῦ.
Ὁ ἅγιος Παντελεήμων μέσα σέ φοβερούς διωγμούς κατά τῶν χριστιανῶν, ἄφησε τήν εἰδωλολατρεία καί ἀκολούθησε τόν Χριστό. Κράτησε τήν ὑπόσχεση πού ἔδωσε. Ἄς τό σχολιάσουμε λίγο αὐτό, νά δοῦμε τί γίνεται στίς ἡμέρες μας;
Βρισκόμαστε σέ κάποια ἀνάγκη, σέ μία δύσκολη κατάσταση, ἔχουμε κάποια ἀρρώστια καί τάζουμε, ὑποσχόμαστε ἤ μᾶς συμβουλεύουν οἱ ἄλλοι, τάξε μία λαμπάδα σάν τό μπόϊ σου ἤ ἕνα δοχεῖο λάδι κ.ο.κ. Οὔτε ἐμεῖς σκεφθήκαμε, οὔτε ποτέ οἱ ἄλλοι μᾶς εἶπαν, ἀφοῦ ζητᾶς τήν ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ, νά πᾶς στήν Ἐκκλησία, νά νηστεύσεις, νά ἐξομολογηθεῖς καί νά κοινωνήσεις. Αὐτό εἶναι πού θά μᾶς ὀφελήσει. Καί τά ἄλλα εἶναι καλά, μά δέν φτάνουν. Ξοδεύουμε κάποια χρήματα, πληρώνουμε, κάνουμε τό πιό ἀνώδυνο, ἀποφεύγουμε ὅμως τά πνευματικά, πού εἶναι καί πιό δύσκολα.
Ὁ Χριστός παραπονέθηκε κάποτε στόν ἅγιο Ἱερώνυμο, ὅτι δέν τόν ἀγαπάει. Ἐγώ, Κύριε, δέν σέ ἀγαπῶ; Ἐγώ πού ἄφησα τήν πατρίδα μου, τό σπίτι μου, τούς δικούς μου, τήν σταδιοδρομία μου καί ἦρθα στήν ἔρημο; Γιά σένα τά ἔκανα ὅλα αὐτά, γιά τήν δική σου τήν ἀγάπη, Κύριε. Ἱερώνυμε, δέν μέ ἀγαπᾶς, ἐπέμενε ὁ Χριστός. Σήμερα εἶναι τά γενέθλιά μου καί περιμένω ἕνα δῶρο, ἀλλά δέν μοῦ τό προσφέρεις. Μά δέν ἔχω τίποτε, Κύριε. Τί νά σοῦ δώσω; Τίς ἁμαρτίες σου, Ἱερώνυμε. Τίς ἁμαρτίες σου θέλω, γιά νά τίς συγχωρήσω. Τήν καρδιά σου ζητῶ νά μοῦ δώσεις, γιά νά τήν καθαρίσω. Στήν Παλαιά Διαθήκη αὐτό μᾶς λέγει ὁ Θεός: Υἱέ, δός μοι σήν καρδίαν. Οὔτε τό πορτοφόλι μας θέλει, οὔτε τά χρήματά μας ζητάει. Θέλει τήν καρδιά μας.
Τήν χάρη του μᾶς τήν δίνει δωρεάν. Αὐτό εἶπε καί στούς ἀπόστόλους: Δωρεάν ἐλάβετε, δωρεάν δότε. Αὐτό εἶναι μισή ἀλήθεια καί μισό ψέμα. Ἡ ἀλήθεια εἶναι πώς ὁ Χριστός δέν θέλει νά τοῦ δώσουμε χρήματα, ὑλικά πράγματα. Μέ αὐτά δέν ἐξαγοράζουμε τήν χάρη τοῦ Θεοῦ. Κάτι ὅμως πρέπει νά τοῦ προσφέρουμε, κάτι πρέπει νά δώσουμε, μέ κάτι κι᾿ ἐμεῖς θά πληρώσουμε. Κι᾿ αὐτό εἶναι ἡ ἀληθινή ἀγάπη, ἡ βαθειά τεπείνωσις, ἡ σωστή πίστη, ἡ ἀπό καρδιᾶς συγχώρησις ὅσων μᾶς ἐλύπησαν κτλ. Αὐτά θά προσφέρουμε στόν Θεό. Θά ὑποσχεθοῦμε νά γίνουμε καλύτεροι χριστιανοί, πιό θερμοί, περισσότερον ἀγωνισταί.
Ἀγαπητοί μου,
Ὁ ἅγιος Παντελεήμων ὑποσχέθηκε νά γίνει χριστιανός καί τό ἔκανε μέσα σέ δύσκολους καιρούς. Ἐμᾶς μᾶς βάπτισαν, ὅταν εἴμασταν μικροί, ὅταν δέν καταλαβαίναμε τίποτε. Αὐτό δέν εἶναι καθόλου κακό. Νά τούς εὐχαριστοῦμε καί νά τούς εὐγνωμονοῦμε πρέπει. Τώρα πρέπει νά γίνουμε συνειδητοί χριστιανοί, ἄνθρωποι πίστεως καί ἀρετῆς. Ὁ Θεός, διά πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Παντελεήμονος,  νά μᾶς δίνει τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος καί νά μᾶς χαρίσει τήν βασιλεία του. Ἀμήν.


Μνήμη των αναιρεθέντων υπό του Ηρώδου αγίων νηπίων: Ο Ιερός Χρυσόστομος για την σφαγή των νηπίων

    Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΝΗΠΙΩΝ  [:Ματθ.2,13-23]     « Τότε Ἡρῴδης ἰδὼν ὅτι ἐνεπαίχθη ὑπὸ τῶν μάγων, ἐθυμώθη λίαν, καὶ ἀποσ...