Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Εκτρώσεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Εκτρώσεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη, Οκτωβρίου 12, 2016

Τὸ ἐνοχικὸ ὑπόβαθρο μιᾶς ἔκτρωσης






Κάποιος φίλος, ἄνθρωπος τῆς Ἐκκλησίας, μὲ παρεκάλεσε, πρὸ ἀρκετοῦ χρόνου, νὰ ἀσχοληθῶ μὲ ἕνα περίεργο, ὅπως μοῦ εἶπε, ἀλλὰ καὶ συγχρόνως τραγικὸ γεγονός, ποὺ συνέβη σ' ἕνα συγγενικό του πρόσωπο.

Ἐπρόκειτο γιὰ μία κυρία ἑξήντα περίπου ἐτῶν, ἡ ὁποία εὐρίσκετο σὲ κατάσταση ἔντονου ἄγχους καὶ πανικοῦ, ἀπὸ τὴ στιγμή, ποὺ κρατώντας στὴν ἀγκαλιὰ της τὸ βρέφος τῆς κόρης της, αἰσθάνθηκε τὴν πιεστικὴ ἀνάγκη νὰ πάρη τὸ μαχαίρι νὰ τὸ κατακρεούργηση!

Τὴ στιγμὴ αὐτῆς τῆς παράλογης παρορμήσεώς της ἦταν μόνη στὸ σπίτι της. Ἔλειπε ὁ σύζυγος της ἀλλὰ καὶ οἱ γονεῖς τοῦ βρέφους, οἱ ὁποῖοι ἀπουσίαζαν στὸ ἐξωτερικὸ γιὰ μία ἑβδομάδα Γι' αὐτὸ ἄλλωστε καὶ εἶχε ἐκείνη τὴν εὐθύνη τῆς φροντίδας του, μέχρι νὰ ἐπιστρέψουν οἱ γονεῖς του στὸ σπίτι τους.

Ἡ κρισιμότητα τῆς στιγμῆς ἐκείνης, γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ βρέφους, τὴν ὑποχρέωσε νὰ ἀπευθυνθεῖ στὸν πλησιέστερο συγγενὴ της, ὁ ὁποῖος καὶ μοῦ ζήτησε νὰ μὲ ἐπισκεφθοῦν τὸ γρηγορότερο, γιὰ μία πρώτη διερεύνηση τῆς παράλογης αὐτῆς παρορμήσεως τῆς κ. Κ.

Κατὰ τὴ συζήτηση μὲ τὴν κ. Κ. πληροφορήθηκα ὅτι ἡ ἴδια ἦταν ἄτεκνη καὶ ἐπειδὴ δὲν μπόρεσε νὰ ἀποκτήση παιδιὰ ἡ ἴδια, υἱοθέτησε ἕνα κορίτσι, ποὺ ἦταν ἀκριβῶς ἡ μητέρα τοῦ σημερινοῦ βρέφους. Ἡ ἀτεκνία τῆς κ. Κ. σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν υἱοθέτηση τῆς κόρης της, ἔστρεψαν ἀμέσως τὴ σκέψη μου σὲ μία παρανοϊκὴ ζηλοτυπία ὡς πιθανὸ αἴτιο τῆς φαντασιώσεως μιᾶς παράλογης παρορμήσεως πράξεως σφαγῆς. Σκέφθηκα ὅτι, ὅ,τι ἐκείνης τῆς ἔλειπε σὲ ὁλόκληρη τὴ ζωή της καὶ μείωνε τὴ γυναικεία εἰκόνα της ἐνώπιον τοῦ ἑαυτοῦ της, δηλ. ἡ μητρότητα τὸ ἔβλεπε μὲ ἔντονη ζηλοτυπία στὸ πρόσωπο τῆς υἱοθετημένης κόρης της, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν ἀσυνείδητη - φαντασιακὴ ἐκκόλαψη τῆς παράλογης παρορμήσεώς της.

Ἄλλα ἐπειδὴ κάθε πρώτη σκέψη, σὲ παρόμοιες περιπτώσεις, δὲν μπορεῖ νὰ ἀπολυτοποιεῖται αὐτοστιγμεὶ πρὸς εὔκολη κατάληξη σ’ ἕνα μόνο συμπέρασμα πιθανῶς ἀπατηλό, συνέχισα τὴ συζήτηση μὲ τὴν κ. Κ. μὲ τὴν προσδοκία κάποιου ἐρεθίσματος ἐκ μέρους της, ποὺ θὰ μοῦ ἔδινε
ἀφορμὴ γιὰ κάποιο πιὸ πιθανὸ συμπέρασμα.

Ἔτσι κατὰ τὴ συνέχεια τῆς συζητήσεώς μας, ἀμφισβητώντας, κάποια στιγμή, μέσα μου (δοκιμαστικῶς) τὴν ἀτεκνία τῆς κ. Κ., τὴν ἐρώτησα, κάπως ἀπότομα
— Ἔχετε κάνει μήπως παλαιότερα κάποια ἔκτρωση;
Ἐξεπλάγην, ὅταν ἐκείνη μοῦ εἶπεν ἐντελῶς αὐθόρμητα ὅτι εἶχε κάνει δύο ἐκτρώσεις στὴν ἡλικία τῶν δέκα ἑπτὰ ἐτῶν, κατὰ τὴ διάρκεια «προγαμιαίων» σχέσεών της μὲ τὸν νῦν σύζυγό της.

Ἡ κ. Κ. μοῦ παρουσιάσθηκε ὡς ἄνθρωπος τῆς Ἐκκλησίας, κατὰ τὸν διάλογό μας, γι' αὐτὸ καὶ τὴν ἐρώτησα
— Ἔχετε ἐξομολογηθεῖ αὐτὲς τὶς δύο σας πράξεις στὸν πνευματικό σας;

Μοῦ ἀπάντησε τελείως καθησυχασμένη• «μὰ βέβαια, τώρα μάλιστα ὑστέρα ἀπὸ τόσα χρόνια καὶ μὲ τὴ συγχώρηση ποὺ πῆρα ἀπὸ τὸν πνευματικό μου, τὸ θέμα τῶν δύο ἐκτρώσεων ἔχει ξεχασθεῖ καὶ δὲν μὲ ἀπασχολεῖ καθόλου».

Τὸ θέμα δύο στυγερῶν ἐνσυνείδητων ἐγκληματικῶν πράξεων δὲν ἀπασχολοῦσε πλέον καθόλου, ὑστέρα ἀπὸ τόσα χρόνια τὴν κ. Κ. ἀλλὰ ἀπασχολοῦσε ἀσφαλῶς συνεχῶς τὸν βεβαρημένο ἀσυνείδητο ψυχισμό της, μὲ τὸ «σύμπλεγμα» μιᾶς ἀπωθημένης, καὶ ἕτοιμης πάντοτε νὰ ἐκδικηθῆ (1), γιὰ τὴν ἀπώθησή της αὐτή, ἔνοχης!

Ἄργησε βέβαια, στὴν περίπτωση τῆς κ. Κ. νὰ ἐκδηλωθεῖ πρὸς τὰ ἔξω ἡ ἐκδίκηση αὐτή, ἐπειδὴ δὲν εἶχε βρεθεῖ ἐκείνη ἡ ἴδια ἡ κ. Κ. μέχρι τότε, στὸ συνδυασμένο δίκτυο ἐξωγενῶν καὶ ἐνδογενῶν (ὁμολόγων ψυχοδυναμικῶς) ἐρεθισμάτων, τὰ ὁποῖα θὰ προκαλοῦσαν, μ' ἕνα ψυχαναγκαστικὸ συμπλεγματικὸ δυναμισμό, ὅπως τώρα, τὴν φαντασιακὴ ἀναβίωση (2), μιᾶς πράξεως σφαγῆς!
Ἄλλα βέβαια, ὅπως προκύπτει ἀπὸ βασικὲς ἀρχὲς τῆς ψυχολογίας τοῦ Jung, τὸ ἀσυνείδητο οὔτε ξεχνᾶ οὔτε ἀπατᾶται. Ἐμεῖς μόνο νομίζουμε ὅτι ξεχνᾶμε, γι' αὐτὸ καὶ ἀπατώμεθα (3).

—Μὰ δὲν ἐξάλειψε τὸ ἁμάρτημα ἀπὸ τὸν ψυχικό της κόσμο ἡ ἐξομολόγηση τῆς δεκαεπτάχρονης «σφαγέως» καὶ δὲν ἐξουδετέρωσε ἔτσι τὸν ψυχοδυναμισμὸ τῆς ἀπωθήσεως; θὰ ἐρωτοῦσε κάποιος... ἀπατώμενος!

Δὲν γνωρίζουμε φυσικὰ τί εἴδους ἐξομολόγηση ἔγινε καὶ πῶς ἀντιμετώπισε τὴν περίπτωση αὐτὴ ὁ πνευματικός τῆς κ. Κ. Μπορεῖ ὅμως νὰ ὑπενθυμίση κανεὶς στὸ σημεῖο τοῦτο, ὅτι τὰ μεγάλα ἐγκλήματα ὅπως εἶναι οἱ ἐκτρώσεις, ποὺ βιώνονται ὡς σφαγὴ στὸ ἴδιο τὸ σῶμα τοῦ ἐνεργοῦντος τὸ ἔγκλημα ἀποτελοῦν ὑπαρξιακὸ γεγονὸς καθολικῶν διαστάσεων, γι' αὐτὸ καὶ μιὰ ἐνδεχόμενη, πραγματικὴ θεραπεία θὰ ἀπαιτοῦσε ὁρισμένα μέσα βιωματικῆς καὶ ψυχικῆς ἀσκήσεως, κατὰ τὸ πνεῦμα τῆς ποιμαντικῆς καὶ μυστηριακῆς διακονίας τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε, ἕνα τόσο ὑπαρξιακὸ τραυματικὸ γεγονός, νὰ θεραπευθεῖ (μὲ τὴν οἰκονομία πάντοτε καὶ διὰ τοῦ ἐλέους καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ) μὲ μία ἄλλη ποιότητα παιδαγωγίας καθάρσεως, ὄχι μόνο μιᾶς ἁπλῆς (ἐπιπόλαιης;) ἐξομολογήσεως!

Πάντως στὴν περίπτωση τῆς κ. Κ., παρὰ τὴν ἐξομολόγηση στὸν πνευματικό της, ποὺ τὴν καθησύχαζε, ὡς πρὸς τὶς καταστροφικὲς συνέπειες τῶν δύο ἐκτρώσεών της, οἱ τελευταῖες τὴν «ἐκδικήθηκαν» διττῶς. Πρῶτα - πρῶτα λόγω τῶν δύο αὐτῶν πράξεων σφαγῆς, ἐστέρευσε μέσα της ἡ πηγὴ τῆς μητρότητας ὁριστικά. Καὶ ὕστερα ἡ φαντασίωση μιᾶς ἐπίμονης, ψυχαναγκαστικῆς πιέσεως, ἐπαναλήψεως τῆς σφαγῆς αὐτῆς, σ' ἕνα βρέφος ποὺ ὄντως ἀγαποῦσε καὶ λάτρευε, ἀναστάτωσε τὸν ψυχικό της κόσμο, μὲ ἰσχυρὸ ἄγχος καὶ πανικὸ καὶ τὴν ἐνέπλεξε σ' ἕνα ἐξουθενωτικὸ νευρωτικὰ (4) γεγονός.

Δηλαδὴ σ' ἕνα ὑπαρξιακὸ πρόβλημα μιᾶς ἀποτυχημένης ἀξιολογικῆς (5) ἐπιλογῆς (μεταξύ τῆς ἀξίας μιᾶς ζωῆς ἀφ' ἑνὸς καὶ ἀφ' ἑτέρου μιᾶς ἀπαξιωμένης σκοπιμότητας), μὲ ὅλες τὶς συγκρουσιακὲς καὶ ἄλλες παθογόνες ψυχοδυναμικές τῆς συνέπειες.

Ἀναμφίβολα ἡ ἐκκολαφθεῖσα φαντασίωση ἀπειλῆς μίας νέας σφαγῆς, στὴν περίπτωση τῆς κ. Κ. (6), δὲν ἀποτελεῖ μία ψυχικὴ διαταραχὴ μὲ ἀρνητικὸ μόνο χαρακτήρα ἀλλὰ καὶ θετικό. Ἐπειδὴ ἡ φαντασίωση αὐτὴ εἶναι ἕνα ἰσχυρὸ σῆμα κίνδυνου τῆς ἰσορροπίας τοῦ ἀνθρωπίνου ψυχισμοῦ ἀπὸ τὴν διόγκωση (Inflatiοη) τοῦ ἀσυνειδήτου μὲ ἰσχυρὲς πιέσεις ἀπωθουμένων ἐνοχικῶν βιωμάτων.

Τὸ ἴδιο τὸ ἀσυνείδητο, μὲ δική του πρωτοβουλία (7), ἐπιδιώκει τὴν ἀποφόρτισή του, δείχνοντας μὲ τὴ φαντασίωση αὐτὴ τὸ δρόμο τῆς καθάρσεώς του, μέσω μίας ἔντονης, ὅσο καὶ δραματικῆς, συνειδητοποιήσεως, ἀπὸ τὸ φορέα τῆς ἀπωθήσεως τῆς ἐνοχικῆς του εὐθύνης γιὰ τὸ αἴτιο τῆς ἀπωθήσεως αὐτῆς.

Οἱ σκέψεις αὐτὲς μὲ ὁδήγησαν στὴν ἀνάγκη, σὲ μία πρώτη ἐκτίμηση τοῦ προβλήματος τῆς κ. Κ., νὰ προτείνω νὰ δεχθεῖ νὰ ἐπισκεφθεῖ κάποιο εἰδικὸ ἀπὸ τὸ χῶρο τῆς ψυχικῆς ὑγείας, γιὰ μία βραχεία ψυχοθεραπευτικὴ βοήθεια, ἐπειδή, ἐξάλλου, τὸ ἰσχυρό της ἄγχος καὶ ὁ καταλυτικός της πανικός, δικαιολογοῦσαν ὁπωσδήποτε καὶ μία βραχεία φαρμακευτικὴ ἀγωγὴ ἠρεμιστικοῦ - κατασταλτικοῦ χαρακτήρας. Ἄλλα ἡ κ. Κ. ἀρνήθηκε μὲ ἀπόλυτο τρόπο μία τέτοια ὑπόδειξη καὶ ἡ συζήτησή μας καὶ ή συνεργασία μας σταμάτησε ἐκεῖ, ἐπειδὴ δὲν ἤθελε νὰ ἀκούσει τὴ λέξη ψυχίατρος. Πίστευε (8) μὲ βεβαιότητα ὅτι δὲν χρειαζόταν ψυχιατρικὴ βοήθεια

Ὕστερα ὅμως ἀπὸ τὴν παρέλευση κάποιου χρόνου, ἐζήτησα ἀπὸ τὸ φίλο μου νὰ μὲ πληροφορήσει τί κάνει ἡ συγγενής του μὲ τὸ πρόβλημά της καὶ πῶς τὸ ἀντιμετωπίζει. Ἐντυπωσιάστηκα καὶ πάλι, ὅταν μοῦ εἶπε, ὅτι, λίγες μέρες μετὰ τὴ δική μας συνεργασία, ἡ κ. Κ., εὑρισκόμενη μὲ τὸν σύζυγό της στοὺς διαδρόμους ἑνὸς νοσοκομείου πρὸς ἐπίσκεψη κάποιου ἀσθενοῦς, βλέποντας κάποια στιγμὴ μία πινακίδα ἑνὸς ἰατρικοῦ γραφείου τοῦ νοσοκομείου μὲ τὴ λέξη• ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ, ὥρμησε μέσα γιὰ νὰ παραδοθεῖ ἄνευ ὁρῶν στὴ βοήθεια τοῦ ψυχιάτρου, λόγω τῆς συνεχιζόμενης ἀφόρητης ψυχικῆς της ταλαιπωρίας ἀπὸ τὸ ἐξουθενωτικό της ἄγχος καὶ τὸν ἀδάμαστο πανικό της.

Ἀπὸ τὸ ὄντως τραγικὸ αὐτὸ γεγονὸς μπορεῖ κανεὶς νὰ βγάλει πολλὰ ἴσως συμπεράσματα γιὰ τὴν αἰτιολογία του καὶ τὴν ἐπιβαλλόμενη θεραπεία του.

Ὅμως κάτι ποὺ εἶναι ἰδιαίτερα σημαντικό, γιὰ τὴ δυνατότητα κάποιας ἀποτελεσματικῆς θεραπείας, εἶναι ἡ διαπίστωση ὅτι γιὰ μιὰ τέτοια θεραπεία, ἡ ποιμαντικὴ πράξη τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἀσκεῖται συνήθως, φαίνεται νὰ εἶναι ἐντελῶς ἀνεπαρκὴς μέχρι ἀνύπαρκτη.

Κανονικὰ ἕνα τέτοιο ἀνθρώπινο - τραυματικὸ γεγονός, ὅπως εἶναι ἡ ἔκτρωση, πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζεται κάτω ἀπὸ τὴν ποιμαντικὴ ἐπιστασία καὶ πρόνοια τοῦ Ἱερέως - ποιμένος, σὲ συνεργασία μὲ ἕνα ἁρμόδιο τοῦ χώρου τῆς ψυχικῆς ὑγείας. Διότι ἡ ἐνδεχόμενη προσφυγὴ τοῦ ἐνδιαφερομένου χριστιανοῦ ἀνθρώπου, ἐρήμην τοῦ ἱερέως πνευματικοῦ του, ἀκόμα καὶ στὸν πιὸ καλοπροαίρετο ψυχίατρο ἤ ψυχοθεραπευτή, μένει οὐσιαστικὰ ἀναποτελεσματική, ἐὰν δὲν ἐκτραπῆ σὲ λύσεις ἐπιδεινώσεως τοῦ προβλήματος (9).

Τὸ τελευταῖο σημαίνει ὅτι γιὰ τὴν ποιμαντικὴ προσπάθεια θεραπείας τῶν ψυχικῶν ἢ ψυχοπαθολογικῶν συνεπειῶν τῆς ἐκτρώσεως, χρειάζεται ἡ συνεργασία τοῦ ποιμαντικοῦ ὀργάνου τῆς Ἐκκλησίας μὲ ἕνα θετικό, ἀπέναντι στὸ θρησκευτικὸ γενικὰ γεγονός, εἰδικό τοῦ χώρου τῆς ψυχικῆς ὑγείας, ὅταν μάλιστα τὰ συμπτώματα μιᾶς ψυχικῆς διαταραχῆς εἶναι σὲ τέτοια ἔνταση, ποὺ τὸ ὄργανο αὐτὸ τῆς Ἐκκλησίας δὲν θὰ μποροῦσε ἀπὸ μόνο του νὰ τὰ ἀντιμετωπίση κατασταλτικὰ γιὰ μία εὐχερέστερη πνευματικὴ βοήθεια (10).

Ἐξάλλου ἡ ἀναγκαιότητα μιᾶς τέτοιας συνεργασίας, σὲ μία τέτοια περίπτωση, ὅπως ἡ σχολιαζόμενη, προκύπτει ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι μία ἔκτρωση, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ ἐκτελεσθεῖ, μεταβάλλεται σὲ παράγοντα διαταραχῆς τῶν ἀξιολογικῶν - πνευματικῶν σχέσεων τοῦ αὐτουργοῦ τῆς ἐκτρώσεως μὲ τὸ δημιουργό του, ἐφόσον ὄχι μόνο αὐτὸς ὁ ἴδιος ἀλλὰ καὶ τὸ συλληφθὲν καὶ ἤδη ἐκριζωθὲν σφαγιαστικῶς, ἀπὸ τὴ σωματικὴ μητρικὴ συνάφεια, ἔμβρυο, ἀνήκουν στὸ δημιουργό τους ὡς προσωπική του ἰδιοκτησία (11).

Αὐτὸς ἄλλωστε εἶναι ὁ λόγος, ποὺ μιὰ ἐνδεχόμενη ἀποκλειστικὴ ἀντιμετώπιση ἀπὸ μόνο τὸν εἰδικό τοῦ χώρου τῆς ψυχικῆς ὑγείας, δημιουργεῖ ἐπιφυλάξεις, σὲ κάθε συνειδητὸ χριστιανό, ὡς πρὸς τὸ ἀναμενόμενο θεραπευτικὸ ἀποτέλεσμα, ἐπειδὴ ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἔχει πάντοτε ἐπίγνωση τῆς ἀδιάλυτης πνευματικῆς σχέσεώς του μὲ τὸ δημιουργό του ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ νόμο του, ποὺ καθορίζει τὴν ἀξιολογικὴ ποιότητα τῆς ὑπαρξιακῆς του καταξιώσεως.

Ὁ εἰδικὸς ὅμως τοῦ χώρου τῆς ψυχικῆς ὑγείας συνήθως ἀγνοεῖ αὐτὴ τὴν ἐσώτατη σχέση δημιουργοῦ καὶ δημιουργήματος καὶ κυρίως τὸ ἀξιολογικὸ - ὑπαρξιακὸ νόημά της καὶ γι΄ αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ ἀντιληφθεῖ τὶς καθολικὲς διαστάσεις τοῦ προσωπικοῦ - ἐνοχικοῦ του προβληματισμοῦ.

Τὸ ὑπαρξιακὸ - ἀξιολογικὸ δέσιμο δημιουργοῦ καὶ δημιουργήματος ἐξεικονίζεται μὲ ἐξαιρετικὴ σαφήνεια στὸν ΡΛΗ' Ψαλμὸ καὶ γιὰ τὸ λόγο αὐτό, ὁ Ψαλμὸς αὐτὸς διαφωτίζει καλύτερα τὸ ἐνοχικὸ ὑπόβαθρο μιᾶς σφαγιαστικῆς πράξεως χωρισμοῦ δημιουργοῦ καὶ δημιουργήματος διὰ τῆς ἐκτρώσεως.

Ἂς δοῦμε σ' ἕνα σύντομο διάγραμμα τὶς διαστάσεις τῶν ὑποδηλούμενων στὸν Ψαλμὸ εὐθυνῶν τοῦ ἀνθρώπου ἀπέναντι στὸ θεὸ γιὰ τὴν δική του ὕπαρξη, ἀλλὰ καὶ τοῦ σφαγιασθέντος ἐμβρύου.

Στὸ πρῶτο μέρος τοῦ Ψαλμοῦ (στ. 1-5α) ἐξαίρεται ἡ ἄμεση καὶ θαυμαστὴ γνώση ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ, τῆς συνολικῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου («Ἰδοὺ Κύριε, σὺ ἔγνως πάντα, τὰ ἔσχατα καὶ τὰ ἀρχαῖα», ἐπειδὴ ἀκριβῶς εἶναι ὁ δημιουργός του («σὺ ἔπλασάς με καὶ ἔθηκας ἐπ' ἐμὲ τὴν χείρα σου»), ἐνῶ στὴν ἀρχὴ τοῦ δευτέρου μέρους (στ. 7-12) βεβαιώνεται, ἐκ μέρους τοῦ ψαλμωδοῦ, ἡ συνεχὴς καὶ ἀδιάλειπτη σχέση μὲ τὸ Θεὸ δημιουργό του («Ποῦ πορευθῶ ἀπὸ τοῦ πνεύματός σου καὶ ἀπὸ τοῦ προσώπου σου ποῦ φύγω»;).

Ἡ πραγματικότητα τῆς ἀδιάλειπτης αὐτῆς σχέσεως στηρίζεται στὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Θεός, ὡς δημιουργός τοῦ ἀνθρώπου, γνωρίζει ἄμεσα καὶ διαχρονικὰ ὅλη τὴν ἐξελικτικὴ πορεία τῆς σωματικῆς ἀναπτύξεώς του ἀπὸ τῆς συλλήψεώς του («σὺ ἐκτήσω τοὺς νεφρούς μου, Κύριε, ἀντελάβου μου ἐκ γαστρὸς μητρός μου»).

Τίποτε δὲν ἔμεινε, κατὰ τὴν πορεία τῆς ἐξελίξεως αὐτῆς, κρυφὸ ἀπὸ τὰ μάτια τοῦ Θεοῦ («οὐκ ἐκρύβη τὸ ὀστοῦν μου ἀπό σοῦ, σὺ ἐποίησας ἐν κρυφῇ, καὶ ὑπόστασίς μου ἐν τοῖς κατωτάτοις τῆς γῆς») (12).

Ἡ ἀνάπτυξη αὐτὴ ἐνῶ ξεκίνησε ἀπὸ μία ἀκατέργαστη σάρκινη μάζα, κατέληξε στὴν τέλεια (13) δημιουργία ἑνὸς θείου ἐξεικονίσματος (14), καταγραφομένου εὐθὺς ἀμέσως στὸ βιβλίο τοῦ Θεοῦ («τὸ ἀκατέργαστόν μου εἶδον οἱ ὀφθαλμοί σου, καὶ ἐπὶ τὸ βιβλίον τὸ σὸν πάντες γραφήσονται»).

Ἡ ἀπατηλὴ ἑπομένως ἐντύπωση τῆς ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὴν προσωπικὴ προβληματική τῆς ἐκτρώσεως, μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου, διὰ τῆς λήθης (δηλ. τῆς ἀπωθήσεως), δὲν λύνει τὸ ζωτικὸ - ἐνοχικὸ πρόβλημα τῆς ἀδιάλειπτης σχέσεως τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴν κρίση τοῦ θεοῦ. Ὅ,τι γράφεται στὸ βιβλίο τῆς ζωῆς ὡς «ὕπαρξη», δὲν ξεγράφεται (15) λόγω τῆς ἐκτρώσεως, ἀλλὰ παραμένει ὡς ἀνοιχτὸ χρέος καὶ ὀφειλὴ ἀποδόσεως... λογαριασμοῦ στὸν ἰδιοκτήτη αὐτῆς τῆς ὑπάρξεως, ἐφόσον ἄλλωστε καὶ κατὰ τὸν ἅγ. Μάξιμο τὸν Ὁμολογητή, ὁ Θεὸς εἶναι ὁ μόνος ἀκριβὴς γνώστης, ἀνὰ πᾶσαν στιγμήν, καὶ τοῦ ἀγνώστου (ἀσυνειδήτου) ψυχισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου. «Ὁ Θεὸς τὸ ἀφανὲς κίνημα τῆς ψυχῆς, καὶ τὴν ἀόρατον ὁρμήν, καὶ τὸν λόγον αὐτόν, καθ' ὅν ὥρμηται ἡ ψυχή, καὶ τὸν τοῦ λόγου σκοπὸν· τουτέστι, τὸ παντὸς πράγματος προεπινοούμενον τέλος βλέπων, κρίνει δικαίως τὰ παρὰ τῶν ἀνθρώπων πραττόμενα»! (16)





ΥΠΟΣΗΜΕIΩΣΕΙΣ



1. 
Σύμφωνα μὲ τὶς γενικὲς ἀρχὲς τῆς Ψυχολογίας τοῦ Βάθους «πᾶν ἀπωθούμενον προβάλλεται» (πρὸς τὰ ἔξω) ἀλλὰ καὶ «πᾶν ἀπωθούμενον ἐκδικεῖται».
Ὁ ψυχίατρος Igor Caruso σημειώνει σχετικὰ ὅτι «τὸ νευρωτικὸν σύμπτωμα εἶναι τιμωρία καὶ ὑπόμνησης εἰς μίαν κατάστασιν συγκρούσεως τῆς συνειδήσεως». (Ψυχανάλυσις καὶ σύνθεσις τῆς ὑπάρξεως. Μετ. Ἀθ. Καραντώνη. Ἀθῆναι 1953, σ. 106).

2. Ἡ ἀναβίωση αὐτὴ κατανοεῖται ὡς ἀσυνείδητη παλινδρόμηση (regresion) τοῦ συνειδητοῦ ἐγὼ στὴν ἑστία τοῦ ἀπωθούμενου συμπλέγματος ἐνοχῆς.

3. C,Jung. Symbole der Wandlung.1952, σ. 105.

4. Κατὰ τὸν ψυχίατρο - ψυχοπαθολόγο J. H. Schultz- «ἡ νεύρωση εἶναι μιὰ ἀσθένεια τῆς προσωπικότητας ποὺ συγκρούεται μὲ τὸν ἑαυτό της».

5. Ἡ νεύρωση βιώνεται πάντοτε ὡς «ἀποστασία ἐκ τῆς ἱεραρχίας τῶν ἀξιῶν» καὶ μάλιστα ὡς «λιποταξία ἐκ τῆς ὑπερφυσικῆς Ἱεραρχίας τῶν ἀξιῶν» (Caruso, ἀνωτ. σσ. 88 καὶ 78 ἀντίστοιχα).

6.
 «Ὅπου ἐκδηλοῦται ἕν νευρωτικὸν σύμπτωμα ὑπάρχει καὶ μία τάσις πρὸς λύσιν, πρὸς λύτρωσιν», ἐπειδὴ «ἡ νεύρωσις δὲν εἶναι ἁπλῶς μία διαταραχὴ τῆς ψυχικῆς ἰσορροπίας» ἀλλὰ ἐπίσης «μία ἐνεργὸς προσπάθεια πρὸς ἀποκατάστασιν καλύτερης ἰσορροπίας» Caruso, ἀνωτ. σσ. 106 καὶ 149 ἀντίστοιχα).

7. Κατὰ τὸν Jung• «Τὸ ἀσυνείδητο δὲν δρᾶ μόνο ἀντανακλαστικὰ ἀλλὰ καὶ αὐτοτελῶς καὶ ἀποτελεῖ δημιουργικὴ δράση». Γι΄ αὐτὸ ἡ «ἐνστικτώδης ἀποστολὴ τοῦ ἀσυνειδήτου εἶναι νὰ ὁδηγεῖ τὸ συνειδητὸ στὴν ὁμαλὴ καὶ ἀπρόσκοπτη ψυχικὴ ἐξέλιξη»

8. Ἔχει ἐντοπισθεῖ νωρὶς ἡ τάση τοῦ νευρωτικοῦ ἀνθρώπου νὰ θεωρεῖ ὅτι τὸ πρόβλημά του εἶναι ὀργανικὸ - σωματικὸ καὶ ὄχι ψυχικό. Ἔτσι ἐνεργεῖται σωματοποίηση τοῦ προβλήματός του, ὡς ἀσυνείδητος τρόπος ἀπωθήσεως τῶν πραγματικῶν αἰτίων τῆς καταστάσεώς του.

9.
 Μία ψυχιατρικὴ ἢ ψυχοθεραπευτικὴ ἀγωγὴ «εἴς τινας περιπτώσεις» «ἀποικοδόμει» καὶ ἀποβάλλει διὰ τῆς ἀναλύσεως «τὴν ὑπαρξιακὴν σύγκρουσιν μαζὶ μὲ τὴν θετικήν της πλευρὰν» (Caruso, ἀνωτ. σ. 157). Ὁ ψυχίατρος ἢ ὁ ψυχοθεραπευτὴς ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἀντιληφθῆ τὸ ἀξιολογικὸ πρόβλημα τῆς συγκρούσεως αὐτῆς, ἐνδέχεται νὰ ἐκτίμηση ἐσφαλμένως τὸ νόημά της καὶ νὰ ἀναζήτηση θεραπευτικὲς λύσεις ἄσχετες μὲ τὰ πραγματικά της αἴτια.

10. Ἡ βιβλιογραφία ποὺ ἀφορᾶ σὲ μία τέτοια συνεργασία εἶναι αὐτονόητη στὴν ποιμαντικὴ πρακτικὴ ἑτερόδοξων περιοχῶν. Βλπ. ἐνδεικτικῶς Jane R. Rzepka.

11. Κατὰ τὸν δγ. Μάξιμο τὸν Ὁμολογητή, ὁ ἄνθρωπος «ἔχει τὸ εἶναι δεδανεισμένον», ἑπομένως ἡ ὕπαρξή του ἀνήκει στὸν δημιουργό του (ΡG 90, στ. 893. Πρβλ. καὶ στ. 737).

12. «Ἐν τοῖς κατωτάτοις τῆς γῆς» = «εἰς τὸ σκότος τῆς μητρικῆς κοιλίας ὡς εἰς τὰ κατώτατα τῆς γῆς θαμμένη καὶ ἀποκεκρυμμένη» (Π. Τρεμπέλα Τὸ Ψαλτήριον μετὰ συντόμου ἑρμηνείας. Ἀθῆναι 1955, σ. 579).

13. «Καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὰ πάντα ὅσα ἐποίησε, καὶ Ἰδοὺ καλὰ λίαν» (Γεν. α' 31).

14. «Καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, κατ' εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτὸν» (Γεν. 1, 17).

15. Κατὰ τὸν ἄγ. Μάξιμο, ὁ ἄνθρωπος «μοῖρα καὶ λέγεται καὶ ἐστι Θεοῦ, διὰ τὸν αὐτοῦ προόντα ἐν τῷ Θεῶ λόγον» (ΡG 90, στ. 1080). Πρὶν δημιουργηθῆ ὁ ἄνθρωπος, ὑπῆρχε στὸ νοῦ τοῦ Θεοῦ. Ἑπομένως• «εἰς τοῦτο ἡμᾶς πεποίηκεν ὁ Θεός, ἵνα γενώμεθα θείας κοινωνοὶ φύσεως, καὶ τῆς αὐτοῦ ἀϊδιότητος μέτοχοι» (ΡG 90, στ. 1193). Ἡ ἔκτρωση, ὡς ματαίωση τῆς πορείας τοῦ ἀνθρώπου νὰ φθάση στὴ θέωση, διευρύνει, στὸ μέτρο τῆς ματαιωθείσης αὐτῆς θεώσεως, τὶς διαστάσεις τῆς προσωπικῆς εὐθύνης τοῦ αὐτουργοῦ τοῦ ἐγκλήματος αὐτοῦ.

16. ΡG 91, ΣΤ. 713, 715.

πηγή

Παρασκευή, Μαΐου 22, 2015

Έκτρωση και μετάνοια




Στη δεκαετία που ήμουν στον άγιο Βασίλειο Πειραιώς, γύρω στα 1975-76 σε μια Μαιευτική κλινική μεταβαίνει μια νεαρά κυρία, 27 περίπου ετών, και συναντά τον Διευθυντή της κλινικής, που ήταν γνωστός Γυναικολόγος, και του ζητά να κάνει τη γνωστή επέμβαση  της εκτρώσεως έναντι μεγάλης αμοιβής, αφού η άμβλωσις ήταν τότε απαγορευμένη από το νόμο.
 Ο γιατρός-μαιευτήρας, που ήταν άνθρωπος του Θεού και με συμμετοχή στα Μυστήρια, αρνήθηκε και της είπε:
-Κυρία μου, η κλινική μου είναι φωλιά ζωής και δεν θα την κάνω σήμερα «σφαγείον».
-Είναι δικαίωμά μου, εγώ το ορίζω κι εγώ θα το ρίξω… Άλλωστε, εσείς θα πληρωθείτε καλά. Μου φτάνει το ένα παιδί, άλλο δεν χρειάζομαι.
-Δεν γίνομαι συνένοχος στην αμαρτία σας. Μου το απαγορεύει ο όρκος που έδωσα σαν γιατρός και η συνείδησή μου!!! Ανταπάντησε ο ευλογημένος αυτός Γυναικολόγος.
Και η ευκατάστατη κυρία έφυγε νευριασμένη, για να βρει άλλο γιατρό για την άμβλωση.
Από τότε πέρασαν δύο χρόνια. Ένα πρωινό δέχθηκε στο ιατρείο του ο γιατρός την επίσκεψη μιας  μαυροφορεμένης γυναίκας.
Του γιατρού του φάνηκε γνωστή και πριν μιλήσει η γυναίκα, την θυμήθηκε. Μαζί της ήταν και ο σύζυγός της, γνωστός μεγαλοεπιχειρηματίας.
-Γιατρέ, με θυμάστε; Είπε αργά και με πόνο η κυρία.
-Ναι, σας θυμάμαι. Αλλά γιατί φοράτε μαύρα και είσθε τόσο καταβεβλημένη;
-Γιατρέ, με τιμώρησε ο Θεός! Μετά την έκτρωση, που την έκανα σε άλλη κλινική, ύστερα από ένα δίμηνο έχασα το μονάκριβο παιδί μου, τριών ετών, από καλπάζουσα λευχαιμία. Μέχρι την Αμερική πήγαμε, χωρίς κανένα αποτέλεσμα…Αργότερα είδα και τα χειρότερα. Λόγω της εκτρώσεως, υπέστη ζημιά η μήτρα μου και τώρα δεν μπορώ να κάνω παιδί, γι’ αυτό και ήρθα σε σας.
Έσκυψε το κεφάλι της και άρχισε να κλαίει.
-Μην κλαίτε, κυρία μου. Θα προσπαθήσω ως γιατρός να σας βοηθήσω. Επιθυμώ όμως να κάνετε κάτι, που είναι σοβαρό και που θα βοηθήσει αποτελεσματικά στη ψυχοσωματική σας θεραπεία.
-Ό,τι θέλετε, γιατρέ!...
-Θα πάτε εντός της εβδομάδος σ’ έναν καλό Πνευματικό-Εξομολόγο και θα πάρετε «άφεσιν αμαρτιών» και θα τηρήσετε τον κανόνα που θα σας βάλει. Και μετά την Εξομολόγηση, την άλλη μέρα, θα κάμετε αυτές τις ιατρικές εξετάσεις. (Ο Πνευματικός είναι ο πατήρ Γεώργιος Πικριδάς).
Έφυγαν, και την άλλη μέρα το απόγευμα πήγαν στον Πνευματικό. Πολύ Γνωστός τότε και με κύρος.
Και ιδού, μεταξύ των άλλων ο κανόνας που τους έβαλε:
Πρώτον: Με την κληρονομιά που θα έδιδαν στο τρίχρονο αγοράκι που έχασαν, θα έκτιζαν μια νέα πτέρυγα σ’ ένα νοσοκομείο, όποιο αυτοί θα διάλεγαν.
Δεύτερον: Θα έκαναν όσα παιδιά θα τους χάριζε ο Θεός, χωρίς αναστολές και δισταγμούς. Δόξα τω Θεώ, λεφτά είχαν.
Τρίτον: Θα εκκλησιάζονται, θα προσεύχονται, θα μελετούν την Αγία Γραφή, θα συμμετέχουν στη Θεία Κοινωνία (μετά τον κανόνα) και θα κάνουν αύξηση των αποδοχών των εργαζομένων στις επιχειρήσεις τους.
Και όντως τήρησαν τις υποδείξεις του Πνευματικού κατά γράμμα. Και ύστερα από πέντε μήνες έμεινε έγκυος η κυρία και γέννησε ένα αγοράκι που πήρε και το όνομα του πρώτου παιδιού. Ακολούθησαν άλλα τέσσερα, δηλαδή σύνολο πέντε παιδιά. Τρία αγόρια και δυό κορίτσια. Και από τότε αυτή η κυρία κλαίει συνεχώς…, κλαίει όμως από ΕΥΤΥΧΙΑ.

Από το βιβλίο: «Πνευματικές Διαδρομές στους Μακαρισμούς» του πρωτοπρεσβύτερου Στεφάνου Κ. Αναγνωστόπουλου.
το είδαμε εδώ

Παρασκευή, Μαΐου 08, 2015

Ο παιδοκτόνος και η υποκρισία μας




Διακονώ είκοσι χρόνια στους χώρους κράτησης του Νομού Μαγνησίας ως εθελοντής Ιερεύς, αλλά και ως Υπεύθυνος του Συλλόγου Συμπαραστάσεως Κρατουμένων Βόλου "Ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ". 
Από τη θέση αυτή, κυρίως ως ιερεύς, γνώρισα "εκ των έσω" πολλούς συνανθρώπους μου που εγκλημάτησαν με διαφόρους τρόπους.  
Κάποιοι από αυτούς φόνευσαν όχι μόνο μία φορά, αλλά και περισσότερες.... 
Κι όμως, διέκρινα πως είχα εμπρός μου την φθαρμένη εικόνα του Θεού, λόγω των αμαρτιών και όχι ένα ... "κτήνος". 
Σε πολλές περιπτώσεις, αγαπητά μου αδέλφια, έγινα μάρτυρας της αληθινής μετάνοιας αυτών των ανθρώπων. Τους είδα και τους άκουσα να ζητούν το έλεος του Θεού με δάκρυα στα μάτια.... 
Και το βρήκαν... 
Θυμάμαι τον Μιχάλη, τον μπάρμπα -Δημήτρη, τον Βάϊο, τον Δημήτρη... και τόσους άλλους... 
Όλοι αυτοί συνέχισαν τη ζωή τους ως άνθρωποι του Θεού, χρήσιμοι για την οικογένειά τους, αλλά και για την ίδια την κοινωνία ...
Κάποιοι άλλοι κρατούμενοι ισοβίτες ήθελαν λίγη βοήθεια για να καταλάβουν  "το μέγεθος και το βάρος του εγκλήματός τους".... 
Είχαν την ανάγκη ν' ακούσουν από κάποιον χριστιανό την αλήθεια πως ο Θεός τους αγαπά ακόμη και είναι σε θέση να τους συγχωρέσει αν μετανοήσουν τη στιγμή που "η σύγχρονη χριστιανική κοινωνία των ελευθέρων" δεν τους συγχωρήσει...
Κάποιοι άλλοι παρέμειναν αμετανόητοι, διότι δεν άνοιξαν την ψυχής τους για να εισέλθει η Χάρις του Θεού...
ΝΑΙ, αγαπητοί μου,  
Ο ΠΑΙΔΟΚΤΟΝΟΣ διέπραξε ένα φοβερό έγκλημα με απίστευτο και φρικιαστικό τρόπο....
Αλλά ας σκεφθούμε, μήπως κι εμείς γίναμε φονείς των παιδιών μας;
Τι έχουν να πουν  οι μητέρες και οι πατέρες που φόνευσαν τα παιδιά τους σε κάποιο χειρουργείο; 
Τι νομίζεται πως είναι η έκτρωση; 
ΕΙΝΑΙ ΦΟΝΟΣ εκ προμελέτης. 
ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ που σκοτώνουν τα παιδιά τους πιστεύετε πως είναι καλύτεροι από τον σημερινό ΠΑΙΔΟΚΤΟΝΟ;
Αυτό το γνωρίζει καλύτερα από μας ο Θεός.
Δεν έχει σημασία η εικόνα που παρουσιάζουμε ενώπιον των ανθρώπων, αλλά η ΕΙΚΟΝΑ που παρουσιάζουμε ενώπιον του Θεού...
Ας σταματήσουμε να παίζουμε τον ρόλο του εισαγγελέα για τους άλλους και ας στρέψουμε τους προβολείς μέσα μας για να διακρίνουμε πως κι εμείς είμαστε ΑΜΑΡΤΩΛΟΙ...

Ας αφήσουμε το έργο της κρίσεως και της καταδίκης του εγκληματία στα χέρια της δικαιοσύνης, κι εμείς ας προσευχηθούμε γι' αυτόν που οδηγήθηκε στο έγκλημα με τη βοήθεια πολλών ηθικών αυτουργών...
Ιερεύς Θεόδωρος Μπατάκας
το είδαμε εδώ

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 04, 2015

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΗ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ

«Νὰ κρατηθεῖ τὸ παιδὶ καὶ νὰ γεννηθεῖ φυσιολογικά, 

ὅποιες καὶ ἂν εἶναι οἱ συνέπειες».

Μπροστὰ σὲ μιὰ ἀνεπιθύμητη ἐγκυμοσύνη

Τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»
ἀρ. τ. 2104, 01.02.15

.                Τὸ ξάνοιγμα τῶν παιδιῶν μας στὴ ζωὴ μπορεῖ νὰ ἔχει κάποιες φορὲς στραβοπατήματα καὶ δυσκολίες, στὶς ὁποῖες ἔχουμε ἀναφερθεῖ στὰ προηγούμενα: ἐλεύθερες ἐπικοινωνίες, σύναψη δεσμῶν ποὺ δὲν προχωροῦν, σχέσεις πρόωρες καὶ παροδικές, ποὺ τελικὰ μπορεῖ νὰ ἀφήσουν πληγωμένες τὶς ψυχὲς μ’ ἕνα βαθὺ αἴσθημα ἀποτυχίας καὶ ἀπογοητεύσεως.
.                 Κάποτε σ’ ὅλα αὐτὰ ἔρχεται νὰ προσ­τεθεῖ καὶ μιὰ ἀνεπιθύμητη ἐγκυμοσύνη. Τί γίνεται τότε; Δὲν τὸ περιμέναμε. Δὲν τὸ θέλαμε. Δὲν μποροῦμε νὰ τὸ σηκώσουμε. Λοιπόν; Τί θὰ κάνουμε; Ἡ εὐθύνη εἶναι τεράστια καὶ δυσανάλογη πρὸς τὶς ἀντοχές μας. Τὸ πρόβλημα φαίνεται ἄλυτο. Ἡ ἀνακοίνωση τοῦ γεγονότος στοὺς συγγενεῖς ἀδύνατη. Βρισκόμαστε σὲ ἀδιέξοδο. Καὶ ἡ λύση φαίνεται πὼς εἶναι μία καὶ μοναδική: Διακοπὴ κυήσεως. Κανεὶς δὲν θὰ πάρει εἴδηση. Κανένα φορτίο δὲν θὰ ἔχουμε νὰ σηκώσουμε στὴ συνέχεια. Ὅλα θὰ τελειώσουν ἥσυχα. Ἕνα λάθος ἦταν. Θὰ συνεχίσουμε τὴ ζωή μας ἥσυχοι χωρὶς τὶς συνέπειές του.
.                  Ἔτσι σκέπτονται συνήθως οἱ νέοι, γιατὶ αὐτὴ εἶναι ἡ νοοτροπία τοῦ κόσμου σήμερα.
Ἀλλὰ δὲν εἶναι ἔτσι.
«Κανεὶς δὲν θὰ πάρει εἴδηση». Θὰ τὸ γνωρίζει ὅμως ὁ Θεός.
«Κανένα φορτίο δὲν θὰ σηκώσουμε στὴ συνέχεια». Τὴν εὐθύνη γιὰ τὴν ­ἀφαίρεση μιᾶς ζωῆς ποιός θὰ τὴ σηκώσει; Τὴ βαρύ­τατη ἁμαρτία μας ποιός θὰ τὴν ξεπληρώσει;
«Ὅλα θὰ τελειώσουν ἥσυχα». Ναί, ὅλοι μπορεῖ νὰ εἶναι ἥσυχοι, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ συν­είδησή μας. Καὶ ποιός μπορεῖ νὰ τὴν ἀκούει συνέχεια νὰ διαμαρτύρεται; Ποιός μπορεῖ νὰ ἀντέξει τοὺς δριμύτατους ­ἐλέγχους της, τὰ ἀνελέητα κτυπήματά της;
Τὸ πράγμα δὲν εἶναι τόσο ἁπλὸ ὅσο νομίζουμε.
.                  Πῶς θὰ σταθοῦν οἱ γονεῖς μπροστὰ σ’ αὐτὸ τὸ μεγάλο πρόβλημα, ποὺ ἔγινε δυσ­τυχῶς συχνὸ στὶς μέρες μας;
.                  Εἶναι βασικὸ νὰ ποῦμε πρῶτα ὅτι οἱ γονεῖς πρέπει νὰ ἐξασφαλίζουν καλὴ σχέση καὶ ἐπικοινωνία μὲ τὰ παιδιά. Ἀπὸ τὶς μικρὲς ἡλικίες τους νὰ κερδίζουν τὴν ἐμπιστοσύνη τους, ὥστε νὰ τοὺς δίνουν τὴν ἄνεση νὰ ἀνακοινώνουν τὶς δυσκολίες τους, νὰ λένε τὶς ἀπορίες τους, νὰ ὁμολογοῦν τὰ σφάλματά τους, νὰ ζητοῦν βοήθεια καὶ καθοδήγηση. Ὅταν ὑπάρχει ἀληθινὴ ἀγάπη, κατανόηση πρὸς τὰ παιδιὰ καὶ ψύχραιμη καὶ συνετὴ ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων τους, τότε εἶναι ­εὔκολο, καὶ ὅταν ἡ ἡλικία τους ­προχωρεῖ, νὰ καταφεύγουν στὶς δύσκολες περιστάσεις στοὺς γονεῖς μὲ ἐμπιστοσύνη στὴ γνώμη τους καὶ μ’ ἕνα βαθὺ αἴσθημα ἀσφάλειας.
.                  Ἂν λοιπὸν ἡ κόρη ἀνακοινώσει στοὺς γονεῖς μιὰ ἀνεπιθύμητη ἐγκυμοσύνη ἢ ὁ γυιὸς πεῖ ὅτι ἔγινε ὁ αἴτιος, οἱ γονεῖς ἂς τοὺς ἀκούσουν συγκρατημένοι. Τὸ μέγεθος τῆς ἐκτροπῆς εἶναι φυσικὸ νὰ τοὺς θλίψει καὶ νὰ τοὺς ἀνασταστώσει. Ἀλλὰ ἡ ἀναστάτωση δὲν ὠφελεῖ. Πρέπει νὰ κρατήσουν ψυχραιμία καὶ νηφαλιότητα, γιὰ νὰ εἶναι πιὸ οὐσιαστικὴ καὶ ἀποτελεσματικὴ ἡ βοήθειά τους.
.                  Τὸ παιδί, ἐφ᾽ ὅσον ἀνακοινώνει τὸ πρόβλημα, ἔκανε ἤδη ἕνα βῆμα θετικό. Θὰ μποροῦσε νὰ μὴν πεῖ τίποτε καὶ νὰ δώσει «λύση» χωρὶς νὰ πάρει κανεὶς εἴδηση. Τὸ ὅτι τὸ λέει, σημαίνει ὅτι παλεύει μέσα του καὶ ζητεῖ βοήθεια.
.                   Καὶ στὴν παροῦσα φάση δὲν πρέπει νὰ τὸ ἐπιτιμήσουμε, ἀλλὰ νὰ τὸ στηρίξουμε. Νὰ μὴν ἐρεθίσουμε τὴν πληγή, ἀλλὰ νὰ τὴν ἐπουλώσουμε. Ὥστε νὰ διορθωθεῖ, ὅσο γίνεται, τὸ κακὸ καὶ νὰ μὴ γίνει μεγαλύτερο. Ἂν τὸ παιδί μας εἶναι ἀναστατωμένο καὶ προβληματισμένο μπροστὰ στὴν κατάσταση ποὺ ἔχει νὰ ἀντιμετωπίσει, νὰ συστήσουμε νὰ μὴ βιασθεῖ νὰ ἐνεργήσει, διότι μπορεῖ νὰ κάνει ἕνα μεγαλύτερο λάθος. Νὰ τοῦ ποῦμε ὅτι, μὲ τὸν φωτισμὸ τοῦ Θεοῦ, ὅλα τὰ λάθη μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπισθοῦν μὲ τρόπους ποὺ εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποσοβήσουν μεγαλύτερα δεινὰ καὶ νὰ ἀνακουφίσουν καὶ εἰρηνεύσουν τὴν ψυχή μας. Ἂν πάλι φαίνεται ἀποφασισμένο νὰ προχωρήσει σὲ ἔκτρωση, τότε ἡ παρέμβασή μας πρέπει νὰ εἶναι πιὸ ἀποφασιστικὴ καὶ δυναμική.
.                   Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις νὰ μιλήσουμε γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὴν εὐθύνη μας ἀπέναν­τί Του. Ἂν τὰ παιδιά μας φαίνονται ἀδιάφορα ὡς πρὸς τὴν πίστη, σὲ τέτοιες περιπτώσεις μπορεῖ νὰ μαλακώσουν καὶ νὰ σκεφθοῦν πιὸ πνευματικά.
.                  Ἂν πάλι εἶναι κοντὰ στὸν Θεό, ἀλλὰ ἔκαναν τὸ λάθος, μποροῦν πιὸ εὔκολα νὰ τὸ διορθώσουν.
.                  Οὕτως ἢ ἄλλως τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ ὅλα τὰ καλύπτει, ἡ εἰλικρινὴς μετάνοια ὅλα τὰ διορθώνει. Στὸ Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως μποροῦν νὰ πάρουν ἄφεση οἱ μετανοημένες ψυχὲς καὶ νὰ ἠρεμήσουν. Ἐκεῖ μποροῦν ἀπὸ τὸν συνετὸ Πνευματικὸ νὰ βροῦν τὴ σωστὴ καθοδήγηση καὶ γιὰ τὸ μεγάλο αὐτὸ καὶ δύσκολο πρόβλημα ποὺ τὶς ταλαιπωρεῖ.
.                  Ὁπωσδήποτε ἡ καλύτερη λύση θὰ ἦ­­ταν ὁ γάμος, ἐφ᾽ ὅσον βέβαια ὑπάρχουν οἱ ἀ­­παραίτητες προϋποθέσεις. Αὐτὸ θὰ μπο­ροῦσε νὰ εἰρηνεύσει τὶς ψυχὲς τῶν νέων ποὺ ἔκαναν τὸ λάθος, νὰ ­ἐξασφαλίσει δὲ καὶ στὸ παιδὶ ποὺ θὰ γεννηθεῖ τὶς κατάλληλες συνθῆκες γιὰ τὴ σωστὴ καὶ φυσιολογικὴ ἀνάπτυξή του.
.                  Ἂν ὅμως αὐτὸ δὲν εἶναι δυνατόν, μὲ κανέναν τρόπο δὲν θὰ δεχθοῦμε τὴν ἔκτρωση. Ἀντίθετα, θὰ συστήσουμε τὴν ἀπόφαση, ποὺ θέλει ἡρωισμό, νὰ κρατηθεῖ τὸ παιδὶ καὶ νὰ γεννηθεῖ φυσιολογικά, ὅποιες καὶ ἂν εἶναι οἱ συνέπειες. Δὲν εἶναι ἄνθρωπος τὸ κυοφορούμενο; Δὲν εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ;
.                 Δὲν ἔχει ἀθάνατη ψυχή; Δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ δεῖ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου, ὅπως τὸ βλέπουμε ὅλοι μας; Δὲν εἶναι μιὰ ὕπαρξη μὲ αἰώνια προοπτική; Πῶς λοιπὸν αὐτὸ τὸ ἀθῶο καὶ ἀνυπεράσπιστο πλάσμα τοῦ Θεοῦ θὰ τὸ ἐξοντώσουμε; Ὄχι!
.                  Μὲ κανέναν τρόπο δὲν πρέπει νὰ προσ­θέσουμε στὴν ἁμαρτία μιᾶς παράνομης σχέσεως καὶ τὴν ἁμαρτία ἑνὸς χωρὶς οἶκτο φό­νου.
.                  Θὰ στηρίξουν οἱ γονεῖς τὸ παιδί τους. Θὰ βοηθήσουν στὴ συντήρηση τῆς κόρης ποὺ παρασύρθηκε καὶ τοῦ παιδιοῦ της. Θὰ βοηθήσουν στὸ νὰ σηκώσει ἕνα σταυρὸ ποὺ μπορεῖ νὰ μείνει σ’ ὅλη της τὴ ζωὴ καὶ νὰ ἀπαιτεῖ ἰσόβια αὐταπάρνηση. Θὰ ὑποδείξουν τὴν ὁδὸ τοῦ καθήκοντος, ὅσο καὶ ἂν αὐτὸ εἶναι βαρύ, μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι ἡ ὁδὸς αὐτὴ μπορεῖ νὰ γίνει τελικὰ ὁδὸς καθάρσεως καὶ ἐξαγιασμοῦ.
.                  Καὶ ἂν εἶναι ὁ γυιὸς ποὺ ἔκανε τὸ λάθος, παρόμοια λόγια νὰ τοῦ ποῦν. Νὰ κάνει ὅ,τι μπορεῖ γιὰ νὰ μείνει στὴ ζωὴ τὸ παιδί του.
.                  Ἡ ζωὴ πρέπει νὰ νικήσει· ὄχι ὁ θάνατος. Ὁ Χριστός, ἡ αἰώνια ζωή· ὄχι ὁ διάβολος καὶ ὁ αἰώνιος θάνατος.

 To είδαμε εδώ

Τετάρτη, Ιουνίου 18, 2014

Η ΠΑΙΔΟΚΤΟΝΟΣ ΑΜΒΛΩΣΙΣ

Η ΠΑΙΔΟΚΤΟΝΟΣ ΑΜΒΛΩΣΙΣ

Πολλά εἴδη ξεπεσμοῦ ὑφίστανται καί πολλές μορφές διαστροφῆς κυριαρχοῦν εἰς τήν ἀνθρωπίνη ὕπαρξι ὅταν αὐτή ἑκουσίως ἀποκόπτεται ἐκ τῆς ἐπικοινωνίας καί τοῦ συνδέσμου της μέ τόν Θεόν. Ἡ μεγαλυτέρα ὅμως ἐγκληματική διαστροφή, πού προϊόντος τοῦ χρόνου αὐξάνεται ραγδαίως εἶναι τό κακό τῶν ἀμβλώσεων. Ὁμολογουμένως, δέν ὑπάρχει χειρότερο καί ἀπαισιώτερο γεγονός ἀπό τό νά θανατώνῃ ὁ ἄνθρωπος τόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο καί μάλιστα εἰς τήν ἐμβρυακή του ἡλικία, πόσῳ δέ μᾶλλον ἡ μητέρα τό παιδί της.
Διά τῶν ἀμβλώσεων ἐπανερχόμεθα εἰς τίς ἀρχαῖες τραγικές καταστάσεις πού ἐβίωνε ἡ κοινωνία τῶν ἀνθρώπων καί γιά τήν ὁποία κοινωνία οἱ Λατῖνοι ἔλεγαν τήν γνωστή φρᾶσι «Homo homini lupus», δηλαδή ἄνθρωπος ἀνθρώπῳ λύκος. Εἶναι δέ τόσο ἀποτρόπαια ἡ κατάστασις ὅπως διαμορφώνεται αὐτή ἀπό τόν ἑκούσιο φόνο τοῦ ἀνυπερασπίστου ἀνθρώπου, πού θυμίζει ἐκεῖνο πού ἔγραψε ὁ ἡγέτης τῶν Μενσεβίκων στήν Ρωσία Youri Martov, ὅτι:
«Ἀπό τήν πρώτην ἡμέραν τῆς καταλήψεως τῆς ἐξουσίας οἱ Μπολσεβίκοι ἤρχισαν νά σκοτώνουν: Τούς αἰχμαλώτους (ὅπως πράττουν αἱ πρωτόγονοι φυλαί), τούς ἐχθρούς των, τούς ἀντιπάλους των... Τό κτῆνος ἐγεύθη τό ζεστόν ἀνθρώπινον αἷμα. Ἡ μηχανή ἡ φονεύουσα τόν ἄνθρωπον λειτουργεῖ ἔκτοτε ἀδιαλείπτως. Ηὐξήθησαν αἱ φρικαλεότητες καί τά ἄτομα ὑπεβιβάσθησαν εἰς τήν κτηνωδίαν καί τόν πρωτογονισμόν... Ὁ δήμιος κατέστη ἡ κεντρική μορφή τῆς Ρωσικῆς ζωῆς!» (1)
Παραλλάσσοντας τώρα τά ἀνωτέρω σέ κάποια σημεῖα τους, ἀνεπιφυλάκτως μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι: «Ἀπό τήν πρώτην ἡμέραν τῆς ὑπογραφῆς τῆς ἀποποινικοποιήσεως τῶν ἀμβλώσεων, οἱ ἄνθρωποι ἄρχισαν νά φονεύουν τά ἀνυπεράσπιστα ἔμβρυα-ἀνθρώπους (ὅπως πράττουν αἱ πρωτόγονοι φυλαί) ὡσάν νά εἶναι ἀντίπαλοί των... Τό κτῆνος (μητέρα τίς περισσότερες φορές συνεργοῦντος τοῦ πατρός, ἰατρός, κ.λ.π.) ἐγεύθη τό ζεστόν ἀνθρώπινον αἷμα. Ἡ ἄμβλωσις ἡ φονεύουσα τόν ἄνθρωπον λειτουργεῖ ἔκτοτε ἀδιαλείπτως καί ἐπισήμως. Ηὐξήθησαν αἱ φρικαλεότητες καί τά ἄτομα ὑπεβιβάσθησαν εἰς τήν κτηνωδίαν καί τόν πρωτογονισμόν... Ὁ φόνος διά τῶν ἀμβλώσεων κατέστη ἡ κεντρική μορφή τῆς Ἑλληνικῆς καί Παγκοσμίου κοινωνίας»!
Βεβαίως, περί τῶν ἀμβλώσεων ἤ ἄλλως τῶν ἐκτρώσεων, καί ἐπί τό κομψώτερον, διά νά ἁπαλύνεται-συγκαλύπτεται ἡ ὠμή πραγματικότης τοῦ ἐγκλήματος, περί τῆς «τεχνητῆς διακοπῆς τῆς κυήσεως, ἤ τῆς ἀνεπιθυμήτου ἐγκυμοσύνης», ἔχουν γραφῆ ἀρκούντως ἱκανές ἐπιστημονικές μελέτες. Μελέτες ἰατρικές, θεολογικές, κοινωνιολογικές, νομικές καί ἄλλες, οἱ ὁποῖες ἀποδεικνύουν ξεκάθαρα ὅτι πρόκειται περί ἐγκλήματος, μάλιστα ψυχροῦ καί ἐκ προμελέτης, καί ὄχι μόνον. Ἑπομένως, θά καταλήγαμε εἰς κοινόν τόπον ἐάν ἐπαναλαμβάναμε τά ἐπιστημονικά ἐπιχειρήματα διά νά ἀποδείξωμε τοῦ λόγου τό ἀληθές.
Ἐπιβάλλεται ὅμως εἰς τά στενά πλαίσια αὐτοῦ τοῦ κειμένου νά τονισθοῦν κάποιες ἀλήθειες, οἱ ὁποῖες ἀφυπνίζουν τούς καθ᾽ ὕλην ἁρμοδίους καί ταυτοχρόνως κάνουν νά ἀγανακτοῦν ὅσους ζοῦν αὐτήν τήν φρίκη ἀλλά δέν δύνανται νά τήν σταματήσουν. Καί ὅπως σέ κάθε ἐγκληματική ἐνέργεια ὑπάρχουν οἱ φυσικοί καί ἠθικοί αὐτουργοί, ἔτσι κι ἐδῶ στίς ἐγκληματικές ἐκτρώσεις συλλαμβάνονται ἐπ᾽ αὐτοφώρῳ οἱ παραπάνω φυσικοί καί ἠθικοί αὐτουργοί, ἀλλά καί ὅσοι ἀνέχονται αὐτήν τήν κατάρα τῆς γενοκτονίας. Τῆς Παγκοσμίου γενοκτονίας, ἀλλά καί τῆς γενοκτονίας τῶν Ἑλλήνων γιά νά περιορισθοῦμε εἰς τά καθ᾽ ἡμᾶς.
Πρίν περάσωμε νά δοῦμε την ὄζουσαν πληγήν τῶν ὑπευθύνων τῆς καταστάσεως αὐτῆς θά πρέπῃ νά ἀναφέρωμε ὅτι σύμφωνα μέ ἐπίσημες μετρήσεις ὁ ἀριθμός τῶν ἀμβλώσεων μόνον εἰς τήν Πατρίδα μας ἔφθασε καί ξεπέρασε τόν ἀστρονομικόν διά τόν πληθυσμόν τῆς Ἑλλάδος ἀριθμόν τῶν 400.000 ἐτησίως. Τραγικόν, ταυτοχρόνως δέ ἀπίστευτον καί ὅμως ἀληθινόν! Ὥστε περισσότερα ἀπό 1000 ἑλληνόπουλα θυσιάζονται καθημερινῶς εἰς τόν Μολώχ(2) τῶν ἐκτρώσεων. Ὁπωσδήποτε καί εἰς τό ἔγκλημα αὐτό διεκδικοῦμε, τηρουμένης τῆς πληθυσμιακῆς ἀναλογίας, παγκοσμία πρωτιά καί ἄνευ ἀντιρρήσεων καταλαμβάνομε τό ρεκόρ Γκίνες.
Δέν ἐξαντλεῖ ὅμως δυστυχῶς τό παραπάνω ρεκόρ ὁλόκληρη τήν πικρή ἀλήθεια περί τῶν ἐκτρώσεων εἰς τήν Ἑλλάδα, εἰς τήν χώρα ὅπου ἡ πραγματικότης, λόγῳ οἰκονομικῶν συμφερόντων καί ὄχι μόνον, καλύπτεται καί θάπτεται ἀπό τήν φρίκη τοῦ ἐπισήμου κρατικοῦ ψεύδους. Καί τοῦτο διότι ὁ πραγματικός ἀριθμός τοῦ ἀσταματήτου τούτου ἐγκλήματος εἶναι πολύ μεγαλύτερος λόγῳ τῆς ἀποκρύψεως τῆς ἀληθείας. Καί συνήθως «ἱεροκρυφίως» ἀποκρύπτεται ἡ ἀλήθεια ἐν συνεννοήσει πάντοτε μητέρας καί ἰατροῦ, δηλαδή, κατόπιν ἐντολῆς τῆς φόνισσας μητέρας, ὁ ἰατρός, μέ δέλεαρ τό ἀφορολόγητο ἁδρό χρῆμα, ἀναλαμβάνει χρέος ἐκτελεστῆ τοῦ ἐμβρύου-ἀνθρώπου. Οὐδείς λοιπόν γνωρίζει τόν ἀκριβῆ αὐτοῦ τοῦ ἐγκλήματος ἀριθμόν παρά μόνον ὁ Θεός πού τίς οἶδεν γιά πόσο ἀκόμη, ἕνεκα τῆς ἀνεκφράστου ἀγάπης καί μακροθυμίας Του  θά συγκρατῇ τήν δικαίαν ὀργήν Του καί θά ἀνέχεται αὐτό τό ἔγκλημα, δηλαδή νά διαμελίζεται ἀνυπερασπίστως τό πλάσμα Του, πού τελεῖται ἐπιστημονικῷ τῷ τρόπῳ καί ὑπό τήν σκιάν τῆς Θέμιδος(3).
Ἔχομε λοιπόν 400.000 καί πλέον ἐκτρώσεις εἰς τήν Ἑλλάδα ἐτησίως, καί αὐτές μόνον ἐπισήμως! Ἀλήθεια, σέ ποιόν πόλεμο φονεύονται ἄνω τῶν χιλίων ἀνθρώπων ἡμερησίως; Ἀλλά ἐάν αὐτό πού συμβαίνει δέν ἀποτελῇ ὁμαδική παράκρουσι καί ἐθνική παραφροσύνη, τότε σέ τί εἴδους καταστάσεις θά ἀποδοθοῦν οἱ ὅροι αὐτοί πού περιγράφουν τόν παραλογισμό;
Οἱ μικροί ἄγγελοι, τά ὑποψήφια θύματα, πού κυοφοροῦνται καί φονεύονται, ἐκτός τῶν ἄλλων ἀποτελοῦν τόν θησαυρό τοῦ παρόντος καί τήν ἐλπίδα τοῦ αὔριο.
Μέ μαθηματική ἀκρίβεια, ὄχι ἁπλῶς καταντοῦμε χώρα ἐξοντωμένων γερόντων, ἀφοῦ οἱ θάνατοι, σύμφωνα μέ τήν στατιστική, ξεπέρασαν τίς γεννήσεις, ἀλλά τείνομε πρός ἀφανισμόν καί ὡς ἔθνος, ἄν λάβῃ κανείς ὑπ᾽ ὄψιν του τό ἐξωφρενικό δεδομένο ὅτι ἀπό τά παιδιά πού γεννῶνται εἰς τόν Ἑλλαδικό χῶρο τά περισσότερα πλησιάζουν νά εἶναι τέκνα ὄχι Ἑλλήνων, ἀλλά ἀλλοδαπῶν, πού μέ τεχνητή «πολιτική γονιμοποίησι» καταγράφονται ὡς Ἕλληνες πολίτες ἀποκτῶντες καί τήν Ἑλληνική ἰθαγένεια...
Ὑπάρχει κανείς πού μπορεῖ νά ἀρνηθῇ τήν πραγματικότητα πού καταγράφουν τά ἐπίσημα στοιχεῖα; Ἐάν ναί, τότε αὐτός εὑρίσκεται ἐκτός πραγματικότητος καί τοῦ προσάπτεται τό ἀκαταλόγιστον.
Ἐπίσης εἰς τήν ἐποχή μας, ἐποχήν κατά τήν ὁποίαν ἡ οἰκονομική κρίσις μαστίζει ὁλόκληρον τόν πληθυσμόν, καί μάλιστα τούς ἀδυνάτους καί τά χαμηλά κοινωνικά στρώματα, οὐδόλως ἀποτελεῖ παρονυχίδα ὅτι τό ἴδιο τό κράτος δέν ἀποκλείεται νά συν-καλύπτῃ, τίς ἀμβλώσεις δικαιολογῶντας τις ὡς ἀποβολές, κλπ., μέ τήν κάλυψι κάποιων ἀσφαλιστικῶν ταμείων (ἐννοεῖται, καί μέ κάποιο χρηματικό φιλοδώρημα-φάκελλο διά τούς «εὐεργέτας» ἰατρούς, συνεργάτες καί βοηθούς αὐτῶν), καί ἔτσι νά καθίσταται τό κράτος συνεργόν εἰς τήν σφαγήν τῶν ἕως ὀλίγων ἑβδομάδων ἐμβρύων-ἀνθρώπων. Ὁπότε ἐγείρεται καί ἄλλο θέμα. Φορολογεῖται ἄραγε ὁ Ἕλληνας πολίτης καί γιά φόνους μικρῶν ἀγγέλων μέσῳ τῆς εἰσφορᾶς εἰς τά ἀσφαλιστικά ταμεῖα; Δηλαδή φορολογεῖται ὁ Ἑλληνικός λαός γιά τήν ἐπίσημη γενοκτονία; Καί, ἐάν φορολογῆται, δέν εἶναι τότε συνεργός εἰς τά ἐγκλήματα τῶν ἀμβλώσεων; Ὁ νοῶν νοείτω. μως ἱκανόν ἐστί.
Τό θέμα τῶν ἐκτρώσεων εἶναι τόσο σοβαρό καί οὐσιαστικό, ὥστε εὑρίσκεται ἔξω καί ἐπάνω ἀπό ὁποιοδήποτε πλαίσιο μπορεῖ νά θέσῃ ὁ ἄνθρωπος εἰς τήν συνειδησί του. 
Ἄνευ ἀντιρρήσεων, εἰς τά μαιευτήρια ὅπου σήμερα διαπράττονται αὐτές οἱ ἀνθρωποκτονίες, μᾶλλον ἑκατόμβες, τό ὀλιγώτερον θά πρέπῃ νά ὑπάρχουν πινακίδες πού νά ἔχουν χαραγμένη τήν φρᾶσι: «Ἐδῶ σφαγεῖα ἀνυπερασπίστων παιδιῶν»! Καί πόσον θρᾶσος χρειάζεται νά διαθέτῃ κανείς γιά νά κατηγορήσῃ τήν ἀρχαία κοινωνία τῆς Σπάρτης ὅταν εἶναι γνωστόν ὅτι (κακῶς βεβαίως) ἔρριπταν τά ἀνάπηρα γεννηθέντα νήπια, εἰς τό βάραθρον τοῦ Καιάδα(4) εἰς τό ὑψηλόν ὄρος τοῦ Ταϋγέτου;
Αὐτή δυστυχῶς εἶναι ἡ πραγματικότης, ὅσο καί ἄν ὡρισμένοι «διαρρηγνύουν τά ἱμάτιά τους» καί ἐπιμένουν νά παραμένουν ἀμετάθετοι εἰς τήν παράλογη γνώμη τους.
Ἄγγελοι κυοφορούμενοι εἶναι τά ἔμβρυα. Ἄν μποροῦσαν νά μιλήσουν τά σφαγιασθέντα ἔμβρυα, θά ἀπευθύνοντο πρῶτα εἰς τήν μητέρα τους καί θά ἔλεγαν «Μητέρα, γιατί μέ σκότωσες;» Καί διερωτώμεθα, πῶς μία μάνα, στά μάτια τῶν παιδιῶν πού ἐκράτησε, δέν βλέπει τά μάτια τῶν παιδιῶν πού διά τῶν ἀμβλώσεων ἐφόνευσε; Πῶς συμβαίνει νά ἀγκαλιάζῃ καί νά χαίρεται ἀπό τήν μία τά ὑπάρχοντα παιδιά της καί ἀπό τήν ἄλλη νά ἀμνημονῇ καί νά ἐφησυχάζῃ μέ τά  ''πεταμένα'' καί φονευθέντα; Ἤ τά βλέπει συνεχῶς καί δέν μπορεῖ νά ἡσυχάσῃ;
Δέν θά εἴμεθα δέ ἐκτός θεολογικῆς, λειτουργικῆς καί προσευχητικῆς πραγματικότητος, ἐάν κλῆρος καί λαός, κυρίως δέ τό ἔνδοξον Μοναχικόν μας Τάγμα, ταυτοχρόνως καί μαζί μέ τό «Κύριε ἐλέησον», ἔψαλλε «ἀπό φυλακῆς πρωΐας μέχρι νυκτός» τήν δέησιν σέ δοξολογικήν ἀναφοράν «Δόξα τῇ μακροθυμίᾳ Σου, Κύριε, δόξα Σοι»!
Καί πρίν περάσωμε εἰς τά πρόσωπα καί τούς ταγούς πού εὑρίσκονται εἰς τάς κορυφάς τῶν θεσμῶν καί τῶν πυλώνων τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους καί πού εὐθύνονται ἀπολύτως γι᾽ αὐτήν τήν Γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων, ἄς προσθέσωμε ὅτι πίσω ἀπό ὅλα αὐτά τά ἐγκλήματα κρύβεται φυσικά ἐχθρός τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί λυσσαλέος καί μοχθηρός ἐχθρός τῆς εἰκόνος Του, Διάβολος. Ὅμως δέν θά μποροῦσε ὁ Διάβολος νά κάνῃ τίποτε, ἐάν ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος μέ τήν προαίρεσίν του δέν συνεργοῦσε εἰς τόν ἀφανισμόν τοῦ ἀνθρώπου.
Δηλαδή, ἐάν ὁ ἄνθρωπος ζοῦσε κατά Θεόν, δέν θά ἔπεφτε σέ ἁμαρτήματα, ὅπως εἶναι οἱ πορνεῖες καί οἱ μοιχεῖες, διά τῶν προγαμιαίων καί ἐξωγαμιαίων σχέσεων, καί ὅ,τι ἄλλο μή κατά Θεόν ὁδηγεῖ τούς ἀνθρώπους εἰς τίς ἀμβλώσεις. Καί οἱ γυναῖκες δέν θά χρησιμοποιοῦσαν  τά ἐπιχειρήματα πού ἐπικαλοῦνται γιά νά καταφύγουν σέ ἐκτρώσεις, ὅπως εἶναι, ἄλλοτε ἡ δύσκολη οἰκονομική τους κατάστασις, πού δῆθεν δέν τίς ἐπιτρέπει νά μεγαλώσουν καί ἄλλο παιδί, ἄλλοτε τό ὅτι βάζουν τήν καρριέρα τους, δηλαδή τόν ἑαυτό τους, ἐπάνω ἀπό τό σπλάγχνο πού ἔχουν μέσα τους, κλπ., πού εἶναι «προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις» πού κυρίως εὐθύνονται οἱ μητέρες.
Νά ἀναφέρωμε καί τίς φοβερές ἐπιπτώσεις τῶν ἐκτρώσεων, ὅπως ὅτι ἡ ἔκτρωσις εἶναι πολλές φορές πιό ἐπικίνδυνη ἀπό τόν τοκετό, ὅτι παρουσιάζονται ἐπιπλοκές πού μποροῦν νά ὁδηγήσουν σέ στειρότητα, σέ ἀποβολές στό μέλλον, σέ προώρους τοκετούς, σέ παιδιά μέ προβλήματα ὑγείας, κλπ. Ἀκόμη, μετά ἀπό μία ἔκτρωσι πολλές γυναῖκες ὑποφέρουν ἀπό σοβαρά ψυχολογικά καί ἄλλα προβλήματα, ὅπως κατάθλιψι, μελαγχολία, θλῖψι, τύψεις, ἐφιαλτικά ὄνειρα, κλπ.
Εἶναι τόσο φοβερή ἡ πρᾶξις αὐτή, πού ἀγνοεῖ κανείς τό ὄνομα μέ τό ὁποῖο θά τήν χαρακτηρίσῃ, ἀφοῦ οἱ ὅροι ''ἔκτρωσις'' ἤ ''ἔγκλημα'' δέν ἀποδίδουν ἐπακριβῶς τήν τραγικότητα τῆς καταστάσεως, δεδομένου ὅτι ἀπό τήν στιγμήν τῆς συλλήψεως ἔχομε ἔμψυχη εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, δηλαδή ἄνθρωπο πού ἔχει τήν δυνατότητα νά γίνη κατά Χάριν θεός.
Ἐάν ὅμως δυσκολεύεται κανείς νά ἐπιλέξῃ ἤ νά κατασκευάσῃ τόν λεκτικό ὅρο τοῦ ἐγκλήματος τῶν ἀμβλώσεων, δέν δυσκολεύεται καθόλου νά ἐννοήσῃ ὅτι τό αἷμα αὐτῶν τῶν ἐμβρύων-ἀνθρώπων σύν τῷ χρόνῳ θά ξεχυλίσῃ σέ ἕναν πύρινο ποταμό αἵματος πού παρόμοιόν του δέν ἔχει γνωρίσει ἡ ἱστορία τοῦ ἔθνους μας. Ἀποτέλεσμα θά εἶναι νά κατακαύσῃ ὅλους αὐτούς τούς αἰσχρούς καί κακούργους πού οἱ ἴδιοι τόν ἐπορφύρωσαν καί μαζί μέ αὐτούς ὅλους ἐκείνους τούς ὑποκριτάς πού ἀνέχονταν τά ρυάκια τοῦ αἵματος, τό καύσιμο καί τήν καταστροφή τῶν ἁπαλῶν σαρκῶν, ἀκόμη καί τήν κατασκευή (ἵλεως γενοῦ ἡμῖν Κύριε) ποικίλων καλλυντικῶν, κλπ., ἀπό τά σφαγιασθέντα παιδάκια.
Φυσικά, ὅλοι εὐθυνόμεθα γιά τήν κατάστασι αὐτή καί ὅλοι μαζί θά δεχθοῦμε τά ἐπίχειρα τῆς ἀνυπακοῆς μας εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἰς τούς νόμους τῆς φύσεως καί εἰς τήν καταστρατήγησι τῶν πνευματικῶν νόμων καί ὁρίων τῆς συνειδήσεως-ἀσυνειδησίας μας.
Ὅμως, ὅπως σέ ὅλες τίς ἀρνητικές καταστάσεις καί συμφορές νομοτελειακῶς κάποιοι φέρουν καί τήν μεγαλυτέραν τῶν εὐθυνῶν, ἔτσι καί εἰς τήν περίπτωσιν τῶν ἀμβλώσεων εἶναι ἀδήριτος ἀνάγκη νά τονισθῇ, νά γραφῇ καί νά κηρυχθῇ ἕως τῶν ἄστρων τοῦ οὐρανοῦ ποιός φέρει τήν μεγαλυτέραν εὐθύνην.
Συνεπῶς, οἱ κυρίως ὑπεύθυνοι εἶναι οἱ τρεῖς πυλῶνες πού ἀποτελοῦν τήν ὀργανωμένη πολιτεία. Δηλαδή ἡ νομοθετική, ἡ ἐκτελεστική καί ἡ δικαστική ἐξουσία. Κυρίως ὅμως, ἄς παραδεχοῦμε ὅτι τήν μεγαλυτέραν τῶν εὐθυνῶν φέρει ἡ Ἐκκλησία. Ὅταν δέ λέμε Ἐκκλησία, ἐννοοῦμε ἰδίως τήν Ποιμένουσα Ἐκκλησία, μαζί βεβαίως καί μέ τό πλήρωμα τῶν πιστῶν πού ἀναισθήτως καί σκανδαλωδῶς ἀνέχονται τήν ὅλην αὐτήν κατάστασιν, καθιστῶντας διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ ὁλόκληρον τό ἐκκλησιαστικόν Σῶμα συνυπεύθυνον καί βεβαίως ἀναπολόγητον.
Δέν θά ἐπιμείνωμε περισσότερον εἰς τό νά παρουσιάσωμε τόν ὄγκον τῶν εὐθυνῶν πού βαραίνουν τήν νομοθετικήν, τήν ἐκτελεστικήν καί τήν δικαστικήν ἐξουσίαν, διότι ὁ κάθε νοήμων καί ὑπεύθυνος πολίτης ἀντιλαμβάνεται τίς αἰτίες, τίς παραμέτρους καί τίς συνέπειες αὐτῶν τῶν εὐθυνῶν.
Ἀλλά, ἐάν αὐτά καί ὄχι μόνον ἰσχύουν γιά τούς προαναφερθέντες πυλῶνες, πού διά τῆς «ἐκτρωματικῆς πραγματικότητος» τελικῶς καταντοῦν ἀπό πυλῶνες ἐξουσίας εἰς ἐθνικά βάραθρα καί γενεαλογικά καταχθόνια, γιά τήν Ποιμένουσα Ἐκκλησία καί τόν ὕπνον τῆς ἀναισθησίας, τήν σιωπήν, κλπ. τῶν πιστῶν τί θά πρέπῃ νά ἰσχύῃ;
Ἀπορεῖ κανείς πῶς καί οἱ πέτρες δέν ἔχουν ἀκόμη ξεσηκωθῆ μέ τά ὅσα συμβαίνουν! Τόν θρίαμβον τοῦ κακοῦ τόν ἐπιφέρει καί τόν ἀναδεικνύει ἡ ἀδιαμαρτύρητος ἀνοχή καί ἡ σιωπή τῆς κοινωνίας καί μάλιστα τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου. Κατανοοῦμε λοιπόν πώς τήν μεγαλυτέραν τῶν εὐθυνῶν, ἐπί πνευματικῆς καί πραγματιστικῆς βάσεως, φέρει ἡ Ποιμένουσα Ἐκκλησία καί αὐτός οὗτος ὁ Χριστιανικός καί δή ὁ Ὀρθόδοξος κόσμος.
Γιά νά μή μένωμε ὅμως ἁπλῶς εἰς τήν θεωρία καί εἰς τό γενικό ''κατηγορῶ'' τῶν ὑπευθύνων τῶν κοινωνικῶν πληγῶν καί δή τῆς Ποιμενούσης Ἐκκλησίας, ἄς προσηλώσωμε τό βλέμμα μας καί εἰς τήν ἐθνική καί ἐκκλησιαστική μας ἱστορία.
Σέ ὅλους θά πρέπῃ νά εἶναι γνωστό τό τί συνέβη μεταξύ τοῦ Ἁγίου Ἀμβροσίου Μεδιολάνων καί τοῦ Αὐτοκράτορος Θεοδόσιου. Ὅταν τό 390 ὁ Ἐπίσκοπος Μεδιολάνων ἔμαθε περί τῆς σφαγῆς ἑπτά χιλιάδων - κατ’ ἄλλους δέκα πέντε χιλιάδων - ἀνθρώπων κατά διαταγήν τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοδοσίου εἰς τήν Θεσσαλονίκη, ὄχι ἁπλῶς ἐθλίβη ὡς ἄνθρωπος, ἀλλά ἔπρεπε καί νά ἀποδείξῃ ὡς ὑπεύθυνος Ποιμένας ὅτι δέν ἀποτελοῦσε ὁ ἴδιος, ὡς ἐπίσκοπος, ἕνα ἁπλό διακοσμητικό στοιχεῖο εἰς τήν Αὐτοκρατορία, ἀλλά καί ὅτι ἦταν ἕνα σημαῖνον πρόσωπο τῆς Ἐκκλησίας. Γι᾽ αὐτό καί ἀπέφυγε νά ἴδῃ κατά πρόσωπον τόν Βασιλέα Θεοδόσιον ὅταν αὐτός ἔφθασε εἰς τά ὅρια τῆς ἐπισκοπικῆς του δικαιοδοσίας.
Ὁ Ἐπίσκοπος Ἀμβρόσιος τοῦ ἀποστέλλει ὅμως ἐπιστολή εἰς τήν ὁποίαν, ἀφοῦ παριστάνῃ τήν τρομερότητα τοῦ ἐγκλήματος, προσθέτει τά ἑξῆς μνημειώδη λόγια: «Τό ἁμάρτημα δέν ἐξαλείφεται εἰμή διά δακρύων καί μετανοίας· οὔτε ἄγγελοι, οὔτε ἀρχάγγελοι δύνανται νά συγχωρήσουν αὐτό ἄλλως· αὐτός ὁ Κύριος δέν παρέχει τήν ἄφεσιν εἰμή μόνον εἰς τούς μετανοοῦντας. Σέ συμβουλεύω· σέ παρακαλῶ· σέ προτρέπω. Δέν τολμῶ νά τελέσω τήν Ἁγίαν Προσφοράν, ἐάν θελήσῃς νά παρευρεθῇς εἰς αὐτήν. Ἐάν δέν συγχωρῆται ἐκεῖνος πού ἔχυσε τό αἷμα ἑνός ἀθώου, εἶναι δυνατόν νά συγχωρηθῇ ἐκεῖνος πού ἔχυσε τό αἷμα τόσων ἀνθρώπων;»
Ἀλλά δέν παρέμεινε μόνον εἰς τήν γραπτήν του διαμαρτυρίαν ὁ ἀτρόμητος ἐκεῖνος Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας. Διά τοῦτο καί ὅταν ὁ Θεοδόσιος ἐτόλμησε νά φθάσῃ εἰς τόν ναό, ὁ δυναμικός ἐκεῖνος ἐπίσκοπος, ὁ Ἀμβρόσιος, ἐσταμάτησε εἰς τά πρόθυρα τοῦ ναοῦ τόν πανίσχυρο Μονάρχη καί τόν ἐμπόδισε νά εἰσέλθῃ. Τό ἀποτέλεσμα φυσικά ἦταν ὁ Αὐτοκράτωρ νά συναισθανθῇ τό φοβερό του ἔγκλημα, νά λάβῃ τόν πνευματικό του κανόνα καί μετά ἀπό καιρόν καί κατόπιν γνησίας μετανοίας νά ἐνταχθῇ καί πάλιν εἰς τήν λειτουργικήν Σύναξιν τῆς Ἐκκλησίας. Ἀληθῶς, ἀδυνατεῖ κανείς τί νά πρωτοθαυμάσῃ. Τήν θαρραλέαν στάσιν τοῦ διαδόχου τῶν Ἀποστόλων, ἤ τήν αὐθεντικήν μετάνοιαν τοῦ ἐνδόξου Αὐτοκράτορος Θεοδοσίου;
Ὁ ἐθνικός μας ἱστορικός Κωνσταντῖνος Παπαρρηγόπουλος παρομοιάζει τήν σφαγήν αὐτήν ἐπί Θεοδοσίου μέ ἄλλην πού εἶχε ἐπισυμβῆ εἰς τήν ἀρχαία Ἑλλάδα καί ὅπου ἐπηκολούθησε σφοδρά διαμαρτυρία ἐκ μέρους τῶν ρητόρων τῆς ἐκκλησίας τοῦ δήμου. Γράφει ἐπ᾽ αὐτοῦ ὁ ἀλήστου μνήμης ἐκεῖνος ἱστορικός: «Ἀλλ᾽ ἄν οἰ ρήτορες τοῦ δήμου ἐξέλιπον πρό καιροῦ, προέκυψαν ἤδη οἱ τοῦ λαοῦ ἐπίσκοποι. Ὁ δέ Μεδιολάνων μέγας Ἀμβρόσιος ἀπέδειξεν λαμπρῶς ὅτι εἶχον εἰσέτι οἱ ἀδικούμενοι καί πάσχοντες προστάτας καί ἐκδικητάς ἰσχυρούς, τούς Ἱεράρχας αὐτῶν» (5).
Μπορεῖ νά συγκριθῇ ἐκείνη ἡ ἐποχή μέ τήν ἰδική μας τήν ρηχή καί ζοφώδη ἀπό τήν ὁποίαν ἀπουσιάζουν τά ἀνδρεῖα ἐκκλησιαστικά ἀναστήματα; Ναί, οἱ ποιμένες ἐπιβάλλεται νά ὑψώνουν τό ἀνάστημά των καί ὅταν πρέπῃ νά ἀρθρώνουν τήν πολύ μικρή, ἀλλά τόσο δύσκολο νά ἀρθρωθῇ λέξι, τό «ΟΧΙ». Ὅλοι δέ οἱ ἄρχοντες καί οἱ ἀρχόμενοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀκόμη καί αὐτοί οἱ μοναχοί εἶναι ἀνάγκη νά μελετοῦν καί νά ἐμπνέωνται ἐκ τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς πού τόσον ἐναργῶς καί φυσικά θεοπνεύστως, ὁ Ἰωάννης, ὁ Βοανεργές Μαθητής, περιγράφει περί τῆς ἐκδιώξεως τῶν ἐμπόρων ἐκ τοῦ Ναοῦ (Ἰωάν. Β´, 12-25).
Καί τίθεται ἐκ νέου ἐρώτημα ἀδυσώπητον: Σήμερα οἱ «Ρήτορες», ὁ νομικός κόσμος, ἡ Βουλή τῶν Ἑλλήνων, ἀλλά καί αὐτοί οἱ «ἀθάνατοι Ἀκαδημαϊκοί» αἴρονται εἰς τό ὕψος τῶν περιστάσεων, ἤ «ἄβυσσος ἄβυσσον ἐπικαλεῖται»; Κρατοῦν τόν λόγον των, ἤ ἔγιναν ἐπιλήσμονες τῶν ὅρκων των σχετικά μέ τήν προάσπισιν τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, πολλῷ δέ μᾶλλον τοῦ ἀγαθοῦ τῆς ζωῆς; Κηρύσσουν τήν ἀλήθειαν ἤ κομπόδεσαν τήν γλῶσσαν των μέ «γόρδιον δεσμόν», ἕως ὅτου, Κύριος οἶδε τό πότε, ἐμφανισθῇ κάποιος νέος Μέγας Ἀλέξανδρος;
Σήμερα, ὑπάρχουν εἰς τόν Ἑλλαδικόν χῶρον Ἐπίσκοποι πού θά ἀποδείξουν, ἔτι ἅπαξ λαμπρῶς, ὅτι ἔχουν οἱ ἀδικούμενοι, οἱ πάσχοντες καί οἱ ἀνυπεράσπιστοι ἄνθρωποι ἐν ἐμβρυακῇ καταστάσει, προστάτας καί ἐκδικητάς Ἱεράρχας ἰσχυρούς; Ἤ τό ὑπνῶττον Σῶμα αὐτῶν, μέ τήν ἄλλοτε ρέγχουσαν καί ἄλλοτε δειλιῶσαν καί ὄχι μόνον κεφαλήν, παίζει ρόλον μόνον διακοσμητικοῦ στοιχείου ''ὅπου φυσάει ὁ ἄνεμος'' σέ κενοῦ περιεχομένου, "θεατρικοῦ", οἰκουμενιστικοῦ, κλπ., ἐκδηλώσεις; Μέ αὐτήν δέ τήν ὑπάρχουσαν κατάστασιν, πῶς εἶναι δυνατόν νά περιμένῃ κανείς λόγον πύρινον, ἀκέραιον καί Πατερικόν περί μετανοίας;
Φυσικά, γνωρίζομε ὅτι εἰς τήν ἀθλίαν ἐποχήν τῶν ὑποχωρήσεων, συμβιβασμῶν, κλπ., πού ζοῦμε, εἰς τήν ἐποχήν πού προβάλλονται οἱ «ἅγιοι Σιώπιοι» (ὧν ἡ μνήμη καθημερινῶς τελεῖται), σπανίζει, ἐάν δέν ἔχῃ ἐξαφανισθῆ ἀπό προσώπου γῆς, τό «τρίπλοκον φραγγέλιον», τό ὁποῖον κραδαίνεται διά τοῦ ἐλεγκτικοῦ, γνησίου, αὐθεντικοῦ καί προφητικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ λόγου. Δυστυχῶς, σήμερα ἀπουσιάζουν οἱ προφητικές μορφές.
Οἱ συμβιβασμοί, οἱ ὑποχωρήσεις, ἡ σιωπή, κλπ., δέν ἀποδεικνύουν Ποιμένας γνησίους, ἀλλά μισθωτούς πού φεύγουν ὅταν βλέπουν τόν λύκο νά ἔρχεται καί ἀφήνουν τά πρόβατα νά τά κατασπαράξῃ. «Ὁ μισθωτός... ἀφίησι τά πρόβατα καί φεύγει...» (Ἰωάν, Ι´, 12-13). Ἐκτός ἐάν ὡρισμένοι θέλουν νά μᾶς πείσουν ὅτι μετηλλάχθησαν ἤ ἐξ ἀρχῆς ὑπῆρξαν «λύκοι βαρεῖς» (Πράξ. Κ´, 28-30).
Οἱ καιροί οὐ μενετοί, δι᾽ ὅλους ἡμᾶς. Δέν ἀρκεῖ νά ἐπέλθῃ ἁπλῶς μία στιγμιαία ἐθνική μετάνοια. Ἐπιβάλλεται νά ἀκούεται καί νά προσυπογράφεται λόγος διαμαρτυρίας. Εἰς τίς ἡμέρες μας καταντήσαμε νά μᾶς ἐλέγχουν, ἐμᾶς τούς Χριστιανούς, ἀκόμη καί οἱ εἰδωλολάτρες Νινευίτες. Ἐπιβάλλεται νά συνειδητοποιήσωμε τό μέγεθος τοῦ ἐγκλήματος τῶν ἀμβλώσεων καί νά μετανοήσωμε ἐκ βάθους ψυχῆς καί ἐμπράκτως. Ὁλόκληρος ἡ Ἑλλάς θά πρέπῃ θρηνητικῶς νά ἀπαγγέλῃ: «Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστί διά παντός» (Ψαλμ Ν´), καθώς καί «... ἄνδρα αἱμάτων καί δόλιον (πόσῳ μᾶλλον Ἔθνος) βδελύσσεται Κύριος» (Ψαλμ. ε´, 7).
Η Σύνοδος τῶν Ἱεραρχῶν ἐπιβάλλεται ἐν μετανοίᾳ νά ἀρθῇ εἰς τό ὕψος τῶν περιστάσεων καί ἀφοῦ ζητήσῃ τήν ἔμπρακτη μετάνοια τῶν ὑπευθύνων (κατάργησι τοῦ Νόμου περί τῆς ἀποποινικοποιήσεως τῶν ἐκτρώσεων, κλπ.) καί αὐτοί ἀρνηθοῦν, τότε ἄς προχωρήσῃ εἰς ἐκκλησιαστικήν ἀποκοπήν καί ἀφορισμόν τῶν ὑπευθύνων πού ἐφαρμόζουν σχέδια καί τακτικήν «Τζένγκις Χάν καί Ἀττίλα»(6) πρός τό χριστιανικόν καί Ἑλληνικόν μας Γένος. Ὁ νόμος πού ἀποποινικοποιεῖ τόν φόνον τῶν ἀγγέλων εἶναι κατά πολύ χειρότερος ἀπό ἐκείνην τήν φοβεράν διαταγήν τοῦ Ἡρώδου, πού ἐφόνευσε ἤδη γεννημένα παιδάκια καί τό μακελειό ἔλαβε χώρα σέ περιωρισμένη γεωγραφική κλίμακα.
Ὀφείλομε ἐπί τέλους ὅλοι μας νά ἀποδεχθοῦμε ὅτι οἱ ἀμβλώσεις ἀποτελοῦν τήν εἰδεχθεστέραν μορφήν τῶν ἐγκλημάτων. Καί φυσικά δέν ἀναμένομε τούς «Γερανούς τοῦ Ἰβύκου»(7) γιά νά ἐπιβεβαιωθῇ ἡ πραγματικότης τοῦ ἐγκλήματος.
Οἱ Πατέρες καί Διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ἀπολύτως ξεκάθαροι εἰς τό θέμα αὐτό καί οἱ Ἱεροί Κανόνες ἀποδεικνύουν πασιφανῶς τοῦ λόγου τό ἀληθές, ὅτι δηλαδή ἡ ἄμβλωσις εἶναι φόνος.
Λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ὅτι τό ἔμβρυο ἔχει ἐξ ἀρχῆς τελεία ψυχή,  δέν μπορεῖ ὅμως νά ἐκδηλώσῃ τίς ἐνέργειές του λόγῳ τῆς ἀτελείας τοῦ σωματικοῦ στοιχείου. Οἱ ἐνέργειες τῆς ψυχῆς ἐμφανίζονται σταδιακά μέ τήν πρόοδο τῆς σωματικῆς ἀναπτύξεως. ψυχή «συνκτίζεται γηίνῳ σώματι», μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης ἀναφέρεται εἰς ἑνιαία ψυχοσωματική ὀντότητα τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν στιγμή τῆς συλλήψεως. Γιά τόν ἴδιο λόγο καί ὁ Μέγας Βασίλειος τοποθετεῖται ἀπαγορευτικά γιά τήν ἔκτρωσι, τήν ὁποία θεωρεῖ φόνο σέ ὁποιοδήποτε στάδιο ἀναπτύξεως καί ἄν εὑρίσκεται τό ἔμβρυο (Μεγάλου Βασιλείου, Κανονικαί Ἐπιστολαί).
Ὁπότε, πρέπει νά διακηρυχθῇ, νά διασαφηνισθῇ καί νά κατανοηθῇ ἐπί τέλους πώς κάθε ἔγκυος γυναῖκα, ὄχι μόνον κάποιων ἡμερῶν ἤ ὡρῶν, ἀλλά καί κλάσματος δευτερολέπτου, ἀπό τήν στιγμή τῆς γονιμοποιήσεως, κυοφορεῖ ἄνθρωπον. Τό ἔμβρυον, ἀπό τήν στιγμήν τῆς συλλήψεώς του εἶναι ἄνθρωπος καί γι᾽ αὐτό ἡ ἔκτρωσις εἶναι φόνος ἀνθρώπου.
Ἐπιβάλλεται συνεπῶς ὅλες οἱ γυναῖκες καί ἰδίως ὅσες κυοφοροῦν, νά συναισθανθοῦν τήν μεγάλην εὐθύνην πού φέρουν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἑαυτοῦ των, τῆς κοινωνίας καί φυσικά ἐνώπιον τοῦ ἀνθρώπου πού πρόκειται νά φέρουν εἰς τόν κόσμον. Καί ἐννοεῖται πώς οὐδεμία ἔχει τό δικαίωμα νά λέγῃ πώς εἶναι δῆθεν ἐλεύθερη καί μπορεῖ νά κάνῃ ὅ,τι θέλει. Ναί, εἶναι μέν «ἐλεύθερη», ἀλλά δέν ἔχει τό δικαίωμα νά καταδικάζῃ εἰς θάνατον καί νά φονεύῃ τό ἔμβρυον-ἄνθρωπον πού εἶναι ἀνυπεράσπιστο εἰς τά χέρια της καί θέλει νά ζήσῃ.
Ἀλλά, ἄς τονίσωμε καί τοῦτο: Ὁ ἄνθρωπος διά τῶν ἀμβλώσεων καταντᾶ χειρότερος καί αὐτῶν τῶν ἀλόγων ζώων καί τῶν κτηνῶν, ἀφοῦ ἡ ἄμβλωσις εἶναι ὄχι μόνον ἄγνωστη εἰς τό ζωϊκόν βασίλειον, ἀλλά τοὐναντίον βλέπομε ἀκόμη καί αὐτά τά ζῶα νά δείχνουν τέτοια καί τόση ἀγάπη καί προστασία εἰς τά νεογέννητά τους, πού ἐάν κανείς τολμήσῃ νά τά ἀγγίξῃ ἤ καί ἁπλῶς νά τά πλησιάσῃ δέχεται ἀμέσως τήν ἀγρία ἐπίθεσί των καί δή τῆς μητέρας των.
Ἑπομένως εἰς τό θέμα αὐτό κατά τραγικόν τρόπον μᾶς ἐλέγχουν καί μᾶς διδάσκουν, ἐμᾶς τούς λογικούς ἀνθρώπους, τά ἄλογα κτήνη καί φυσικά αὐτοί οἱ πίθηκοι, πού κάποιοι ἀνοήτως φρονοῦν ὅτι ἀποτελοῦν τούς προγόνους των. Ὄχι, δέν ἀποτελοῦν τούς προγόνους τῶν λογικῶν ἀνθρώπων οἱ πίθηκοι, ἀποτελοῦν ὅμως, (ὦ τραγική εἰρωνεία) τούς διδασκάλους ἀγάπης τῶν γονέων πρός τά τέκνα γιά ὅσους πρῶτα ἔχουν ἀρνηθῆ τήν πίστι στόν Θεό καί την φιλοστοργία πρός τά κυοφορούμενα ἀνθρώπινα ἔμβρυα.
Ἀλλά ἐάν φθάνωμε εἰς τό σημεῖον αὐτό, νά καταντοῦν οἱ ἄνθρωποι χειρότεροι τῶν ζώων, τότε κατανοεῖ κανείς τό βάραθρον τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου καί τήν ἀνάγκην τῆς ἀνορθώσεώς του διά τῆς μετανοίας καί τῆς γνώσεως καί αὐτῶν ἀκόμη τῶν στοιχειωδῶν ἀληθειῶν πού ἀφοροῦν τήν φύσιν τοῦ ἀνθρώπου.
Ὅσοι δέ ἔπεσαν εἰς τό ἀνάθεμα αὐτό τῶν ἀμβλώσεων, ἄς μήν ἀπελπίζωνται, ἀλλά καί ἄς μήν ἀμελοῦν τήν σωτηρίαν τους, διότι μόνον ἡ ἁπλῆ συναίσθησις τῶν πράξεών των δέν ἀρκεῖ. Χρειάζεται ἡ εὐλογημένη πορεία εἰς τήν ὁδόν τῆς μετανοίας. Τά δάκρυα τοῦ Πέτρου, μετά τήν πτῶσιν τῆς ἀρνήσεώς του, ἄς γίνουν καθοδηγητικά γιά ὅλους μας (Ματθ. κστ´, 69-75).
Ἐπιβάλλεται λοιπόν νά καταργηθῇ ὁ ἄνομος τοῦτος νόμος τῆς  ἀποποινικοποιήσεως τῶν ἀμβλώσεων, πού φονεύει ἀνθρώπους καί ἀφανίζει τό Ἑλληνικόν Ἔθνος, καί ἡ Ποιμένουσα Ἐκκλησία ἐπί τέλους νά ἀφυπνισθῇ καί νά ὀρθοτομῇ καί ἐπί τοῦ θέματος τούτου τόν λόγον τῆς ἀληθείας ἀπό «τῆς κεφαλῆς ἕως τῶν ἄκρων-ὀνύχων-μελῶν της».
Χρειάζεται δέ νά τονισθῇ τό καθῆκον πού ἔχουν ἡ Ἐκκλησία, ὁ ἰατρικός καί νομικός κόσμος καί γενικῶς ὅλοι οἱ ἁρμόδιοι εἰς τό νά διαφωτίσουν τόν κόσμον, καί ἰδίως τίς γυναῖκες, ὅτι οἱ ἀμβλώσεις εἶναι φόνος καί ὅτι οἱ γυναῖκες γίνονται παιδοκτόνοι.
Τονίζομε, ὅτι ἡ ἔκτρωσις εἶναι φόνος κατά κατηγορίαν: ἐκ προμελέτης, ἐκ συμμετοχῆς, ἐξ ἐξαναγκασμοῦ, ἐξ ἀγνοίας καί κάποιες φορές ἐξ ἀφελείας... Δέν παύει ὅμως πάντοτε νά εἶναι φόνος. Ἐπιβάλλεται ἐπείγουσα θεραπεία κατά κατηγορίαν. Γνησία μετάνοια γιά ὅλους τούς αὐτουργούς, τούς ἐκ προμελέτης, ἐκ συμμετοχῆς καί ἐξ ἐξαναγκασμοῦ, ἐπίσης δέ μετάνοια καί ἐπί πλέον πλατειά ἐνημέρωσις γιά τούς ἐξ ἀγνοίας καί ἐξ ἀφελείας.
Δέν ἔχομε λοιπόν παρά νά εὐχηθοῦμε οἱ ἀντικειμενικοί μας φόβοι νά μήν δολοφονηθοῦν, ἀλλά νά κυοφορήσουν ἐλπίδα καί μετάνοια. Οἱ ἐγκληματίες νά ἔλθουν σέ ἔμπρακτη μετάνοια καί οἱ Μήδειες(8) παιδοκτόνοι μητέρες νά μετανοήσουν καί νά ἐπιστρέψουν εἰς τόν φυσικό τους χῶρο καί νά γίνουν φιλότεκνες μητέρες.
Θρηνώδης καί σπαρακτική φωνή ἀκούεται ἀπ᾽ ἄκρου εἰς ἄκρον τῆς Ρωμηοσύνης. Φωνή ἐκ τῶν αἱματοποτισμένων βαράθρων ἀντηχεῖ, ἡ ὁποία ἑτοιμάζει βαρύ πνευματικόν κανόνα διά τά τέκνα τῆς ἀνομίας καί τοῦ ἐγκλήματος τῶν ἀμβλώσεων.
Ἑλλάς κλαίουσα τά τέκνα αὐτῆς καί οὐκ ἤθελε παρακληθῆναι, ὅτι οὐκ εἰσίν.
Ἵλεως γενοῦ ἡμῖν Κύριε ἐπί τῶν ἐγκλημάτων ἡμῶν.
Ἀμήν.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(1)   Βλέπε εἰς τό ἔργον του ''A bas la peine de mort''.
(2)    Μολώχ, θεός τῶν Μωαβιτῶν, εἰς τόν ὁποῖον οἱ λάτρεις του ἐθυσίαζαν βρέφη καί μικρά παιδιά.
(3)    Θέμις, θεότης τῆς δικαιοσύνης κατά τούς ἀρχαίους.
(4) Καιάδας, μεγάλο βάραθρο στό ὄρος Ταΰγετος εἰς τό ὁποῖο οἱ ἀρχαῖοι Σπαρτιάτες ἔρριπταν τά γεννηθέντα ἀνάπηρα νήπια.
        (5) Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, Τόμος Β´, Κεφ. β´, σελ. 101.
(6) Τζένγκις Χάν, Μογγόλος πολιτικός καί στρατιωτικός ἡγέτης. Θεωρεῖται κατ᾽ ἐξοχήν αἱμοβόρος κατακτητής (1155 - 1227 μ.Χ.).
Ἀττίλας, γεννήθηκε τό 406 μ.Χ. Ἡγέτης τῶν Οὔννων ἀπό τό 434 μ.Χ. ἕως τόν θάνατό του 453 μ.Χ. Θεωρεῖται ἐκ τῶν πλέον αἱμοβόρων καί αἱμοσταγῶν ἡγετῶν τῆς ἱστορίας.
(7) Γερανοί τοῦ Ἰβύκου, γύρω στά 550 π.Χ. Ληστές ἐπιτέθηκαν καί ἐτραυμάτισαν θανάσιμα τόν ποιητή Ἴβυκο. Τήν στιγμή ἐκείνη ἐπέρασαν ἀπό ἐπάνω του ἕνα κοπάδι γερανοί (πουλιά) καί τούς παρεκάλεσε νά ἐκδικηθοῦν τόν θάνατό του. Λίγο ἀργότερα, σέ ἕνα ἀνοικτό θέατρο τῆς Κορίνθου, κατά τήν παράστασι, ἐνεφανίσθησαν οἱ γερανοί κι ἕνας θεατής ἀκούσθηκε νά λέῃ πανικόβλητος: «Οἱ γερανοί τοῦ Ἰβύκου. Οἱ ἐκδικητές». Ἔτσι, οἱ θεατές κατάλαβαν ὅτι αὐτός ἦταν ὁ ἔνοχος.
(8) Μήδεια, πρόσωπο τῆς Ἑλληνικῆς Μυθολογίας, ἡ ὁποία ἐφόνευσε τά παιδιά της.

ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟΣ

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...