Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Συνεντεύξεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Συνεντεύξεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη, Δεκεμβρίου 01, 2020

«Δεν έχουμε καταλάβει πόσο πολύ μας αγαπάει ο Θεός, πόσο ταπεινώνεται για εμάς»

 

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος μίλησε στην εκπομπή «Επικαιρότητα στην Πεμπτουσία» και τη Μαρία Γιαχνάκη για την επικαιρότητα. Ο Σεβασμιώτατος σχολίασε την πανδημία του κορωνοϊού και την επιρροή του στους ανθρώπους αλλά και τη στάση της Εκκλησίας. Ακόμα μίλησε για την Θεία Κοινωνία αλλά και την εορτή των Χριστουγέννων που έρχεται.  

Ακούστε το απόσπασμα: 

Ο Σεβασμιώτατος σημείωσε ότι είναι «μέρες που χρειάζονται πολλή προσοχή και πολλή προσευχή» ενώ μιλώντας για την κατάσταση του κορωνοϊού και την αντιμετώπιση του ποιμνίου του σημείωσε ότι μερικές φορές «ξεφεύγει από τα κανονικά όρια και αγγίζει τον πανικό. Υπάρχουν και οι υπόλοιποι που κινούνται στο άλλο άκρο της μεγάλης επιπολαιότητας. Νομίζω ότι η Εκκλησία πάντοτε καλλιεργούσε και καλλιεργεί την οδό της ισορροπίας».

«Από τη μία εξαντλεί ότι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος και από την άλλη ζητάει την βοήθεια του Θεού. Ο γιατρός νοσηλεύει και ο Θεός θεραπεύει όπως έλεγαν και οι παλιοί» τόνισε ο Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος για τη στάση της Εκκλησίας.

Στη συνέχεια ο Σεβασμιώτατος μίλησε για την αγάπη που προβάλλεται τον τελευταίο καιρό και σημείωσε ότι είναι η «μια πλευρά της αγάπης. Υπάρχει και η άλλη οδός της αγάπης η οποία λέει ότι εγώ που είμαι υγιής δεν αποφεύγω εσένα που είσαι άρρωστος αλλά έρχομαι και σε υπηρετώ και σε βοηθάω. Είναι η αγάπη που είναι έμπρακτη και υπερβαίνει τον θάνατο».

Έπειτα ανέφερε μια αναφορά του ιστορικού Ευσέβιου για μια πανδημία που συνέβη τον 3ο αιώνα μετά Χριστόν και περιγράφει την αντίδραση τόσο των χριστιανών όσο και των ειδωλολατρών όπου οι χριστιανοί υπηρετούν και δεν απομακρύνονται από τους αρρώστους αλλά επιπλέον φροντίζουν και για την αξιοπρεπή ταφή τους με αυταπάρνηση αφού αρκετές φορές αυτοθυσιάζονται».

Στη συνέχεια τόνισε ότι πρέπει να κάνουμε έναν συγκερασμό «και τους ασθενείς να περιποιηθούμε και τον εαυτό μας να προφυλάξουμε. Χρειάζεται μια ισορροπία. Διότι φτάσαμε να σχολιάζουμε τα κρούσματα των Ιεραρχών ως ποινικά αδικήματα, αυτά δεν είναι ένδειξη σοβαρότητας αλλά αποτελέσματα μιας τρομοκρατίας που έχει επικρατήσει και κάνει τους ανθρώπους να φοβούνται να δηλώνουν ότι είναι άρρωστοι ή να κρύβονται».

«Η ασθένεια είναι μια μεταπτωτική κατάσταση που αφορά όλους τους ανθρώπους. Βλέπουμε και τους μεγάλους Αγίους της Εκκλησίας μας να υποφέρουν από ασθένειες. Είναι άλλο πράγμα αυτό και άλλο να πολεμείται η Θεία Ευχαριστία, αυτός είναι ο μεγαλύτερος πόλεμος»

Στους χριστιανούς μου λέω «μέχρι σήμερα κοινωνούμε χιλιάδες ανθρώπους χωρίς να ζητάμε πιστοποιητικό υγείας από κανέναν και γνωρίζουμε εμείς οι παπάδες ότι πολλοί από αυτούς που κοινωνούμε είναι ασθενείς και πολλοί μπορεί να έχουν μεταδοτικά νοσήματα και όμως την ίδια λαβίδα καταλύουμε την Θεία Ευχαριστία. Θα έπρεπε να μην υπάρχει κανένας κληρικός όρθιος»

Έπειτα ο Σεβασμιώτατος ανέφερε ότι η «Εκκλησία έχει την υπηρεσία του Τύπου που δίνει την επίσημη θέση της Εκκλησία. Ενώ χαρακτηριστικά ανέφερε «Η σιωπή είναι απάντηση και μερικές φορές πολύ δυνατή και ισχυρή απάντηση όπως έκανε ο Χριστός ενώ άλλες φορές ο Χριστός απαντούσε και ζητούσε και το λόγο. Για παράδειγμα στην ανάκριση του Πόντιου Πιλάτου σιωπούσε αλλά όταν ο δούλος του Αρχιερέως τον χαστούκισε δεν έστρεψε το άλλο μάγουλο και ρωτάει τον δούλο τι έγκλημα έκανε, γιατί από τη μία διδάσκει την συγχώρεση και από την άλλη τη δικαιοσύνη» ανέφερε ο Μητροπολίτης κ. Χρυσόστομος ενώ τόνισε χαρακτηριστικά: «Δεν είναι η Εκκλησία ο καρπαζοεισπράκτορας των εξυπνάκηδων».

«Εύχομαι έστω και υπό όρους να μπορεί ο κόσμος να εκκλησιαστεί τα Χριστούγεννα» σημείωσε ενώ είπε ακόμα: «Οι άνθρωποι υποφέρουν μακριά από την Εκκλησία. Ο άνθρωπος δεν έχει να κάνει μόνο με τις οικονομικές αξίες αλλά και με την ψυχή του. Έχω μια ελπίδα επειδή ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε πει ότι κλείνουμε τώρα για να είμαστε τα Χριστούγεννα στις εκκλησίες μας». 

«Μακάρι να μας φωτίσει  Θεός να καταλάβουμε κάτι από την αγάπη του» σημείωσε ο Μητροπολίτης Χαλκίδος ενώ πρόσθεσε «Δεν έχουμε καταλάβει πόσο πολύ μας αγαπάει ο Θεός, πόσο ταπεινώνεται για εμάς».

Στη συνέχεια σχολίασε μια δημοσκόπηση που κυκλοφόρησε στα Μ.Μ.Ε. για τη Θεία Κοινωνία που ανέφερε ότι ένα μεγάλο ποσοστό θεωρεί πως κολλάει ο κορωνοϊός από την Θεία Ευχαριστία και ανέφερε ότι «θα μπορούσαμε σαν Εκκλησία να αντιτάξουμε παρόμοια έρευνα ότι η Θεία Κοινωνία είναι η ολόκληρη η ζωή των ανθρώπων. Ενώ τόνισε ότι είναι θέμα πίστεως και η πίστη είναι πήδημα στο κενό.»


Πηγή

Σάββατο, Νοεμβρίου 14, 2020

Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Μακάριος: To θέμα της ενότητας είναι δώρο του Θεού

 Στην εκπομπή «Η Επικαιρότητα στην Πεμπτουσία» με την Μαρία Γιαχνάκη, η οποία μεταδίδεται ζωντανά καθημερινά 2 με 3 το μεσημέρι από το ραδιόφωνο pemptousia fm, φιλοξενήθηκε σήμερα ο Σεβ. Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κ. Μακάριος.

Ο Σεβασμιώτατος μίλησε για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει κανείς να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες και δη σε καιρό κορωνοϊού, αλλά και για τις δράσεις της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας, με τις δομές απεξάρτησης τοξικομανών, τα Συνέδρια Νεολαίας και το δυναμικό παρών έξω από το Κοινοβούλιο όταν επρόκειτο να περάσει στη Νέα Νότια Ουαλία το νομοσχέδιο που θα επέτρεπε την έκτρωση ακόμα και στον 9ο μήνα, αλλά και την ευθανασία μωρού σε περίπτωση αποτυχίας αυτής!

Ο κ. Μακάριος έκανε ειδική αναφορά στις ανάγκες των εξαρτημένων και απεξαρτημένων αδελφών μας, που είναι ψυχοσωματικές οντότητες και χρειάζονται την πνευματική υποστήριξη όσο και την ιατρική φροντίδα, ενώ δεν παρέλειψε να μιλήσει για την ποιμαντική ζωή στην Αυστραλία, τον μοναχισμό, την προσευχή και την αξία της!

Ως απαύγασμα του λόγου του Σεβασμιωτάτου κρατάμε τη συμβουλή του να κάνουμε νοερά προσευχή, την αποκάλυψη ότι στη Μελβούρνη οι αυτοκτονίες ήταν περισσότερες από τους θανάτους από κορωνοϊό από την αρχή της επιδημίας μέχρι σήμερα, γεγονός που αναδεικνύει την ανάγκη πνευματικής στήριξης των ανθρώπων και την παραδοχή ότι η υγεία από μόνη της χωρίς Χριστό δεν λέει τίποτα, αλλά και το ότι η ενότητα είναι δώρο Θεού και όχι ανθρώπινο επίτευγμα.

«Η παρηγοριά μας να είναι ο Χριστός!», κατέληξε ο Σεβ. Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας, τονίζοντας ότι πολλοί ασθενείς νιώθουν υγιείς γιατί έχουν τον Χριστό μέσα τους, αλλά πολλοί υγιείς, που τα έχουν όλα, είναι άρρωστοι, γιατί δεν έχουν τον Χριστό!».

Ακούστε όλη την εκπομπή προς πνευματική ωφέλεια από έναν εκπληκτικό Ιεράρχη:

πηγή

Τετάρτη, Ιανουαρίου 24, 2018

Το «ΟΧΙ» του Δωδώνης Χρυσοστόμου στα συλλαλητήρια (ΒΙΝΤΕΟ).


Την αντίθεσή του με τα συλλαλητήρια αλλά και τη συμμετοχή της Εκκλησίας σε αυτά εξέφρασε ο Μητροπολίτης Δωδώνης Χρυσόστομος, σε πρωινή του συνέντευξη.


Μιλώντας στον ΣΚΑΪ ο Σεβασμιώτατος υπεραμύνθηκε της άποψης του Αρχιεπισκόπου προσθέτοντας πως πρόκειται για μια προσωπική θέση και πως πλέον αναμένει τη Σύνοδο της Παρασκευής που θα συζητήσει το θέμα.
Μεταξύ άλλων ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος είπε: «Είμαι του δόγματος Σεραφείμ, η Εκκλησία ούτε πολιτεύεται ούτε αντιπολιτεύεται. Αλλά πορεύεται. Ο όρος Μακεδονία θίγει την εθνική μας συνείδηση. Θα μπορούσαμε βέβαια να πούμε και στον Αρχιεπίσκοπο, ότι τόσο χρόνια χρησιμοποιείται ως σύνθετη ονομασία κι επομένως έχουμε χάσει το τρένο γιατί το έχουμε αποδεχθεί κι εμείς. Αργήσαμε πολύ.
Δεν ήταν λάθος η θέση του Αρχιεπισκόπου για τα συλλαλητήρια. Ηταν η άποψή του. Γιατί να μην την καταθέσει. Γι’αυτό και είπαμε πως εμείς δεν πρέπει να δίνουμε γραμμή. Το συλλαλητήριο έγινε και δεν ήταν από μία ή δύο παρατάξεις. Η Εκκλησία δεν έχασε, επειδή ο Αρχιεπίσκοπος είπε «όχι» στα συλλαλητήρια. Δεν ήταν άποψη της Συνόδου αλλά προσωπική. Γι’αυτό και κάλεσε Σύνοδο για την Παρασκευή. Θα δούμε τι θα πει η Σύνοδος. Προσωπικά είμαι πάντα κατά του συλλαλητηρίου. Δεν πρέπει να βγάζουμε τους ανθρώπους στα πεζοδρόμια».

Οσον αφορά τις διαπραγματεύσεις, σχολίασε: «Τόσα χρόνια έχουν τον όρο Μακεδονία και δε μας ενοχλεί τόσα χρόνια. Αυτό που μας ενοχλεί είναι ο πιθανός αλυτρωτισμός. Δε νομίζω ότι θα βρεθεί λύση. Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού».
Δε θέλησε να σχολιάσει δημοσίως τις φωτογραφίες του Μητροπολίτη Καλαβρύτων Αμβρόσιο με βουλευτές της Χρυσής Αυγής και είπε: «Εχω προσωπική άποψη αλλά δε θα την καταθέσω. Εγώ δε χωρίζω το ποίμνιο. Η Εκκλησία δεν πρέπει να χωρίζει και να διαχωρίζει».
Τέλος, για το αν πρέπει να γίνει συλλαλητήριο, θυμήθηκε την περίοδο της συλλογής υπογραφών για τις ταυτότητες: «Είναι υπόθεση της κυβέρνησης και της Βουλής. Εγώ ήμουν αντίθετος και για το δημοψήφισμα για τις ταυτότητες. Οταν μαζέψαμε υπογραφές, είχα πει πως είναι πολύ καλές για προσάναμμα για τα τζάκια. Η Εκκλησία πρέπει να ενώνει».
 πηγή
το είδαμε εδώ

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 27, 2017

Βαρθολομαίος για τους πλειστηριασμούς: Αναφαίρετο το δικαίωμα της στέγασης


Οι πλειστηριασμοί είναι το «φλέγον» θέμα της επικαιρότητας και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος παίρνει σαφή θέση, μιλώντας στο περιοδικό «Σχεδία», που εκδίδεται για την στήριξη των αστέγων.
«Πιστεύουμε βαθύτατα στο ανθρώπινο και αναφαίρετο δικαίωμα της στέγασης, που αποτελεί τη βασική προϋπόθεση για να δημιουργήσουμε σωστές οικογένειες και υγιή πρόσωπα για την κοινωνία μας» δηλώνει ξεκάθαρα ο κ. Βαρθολομαίος.
Ως προς την έλλειψη στέγης και το προσφυγικό, υπογραμμίζει: «Ο Χριστός, ως νήπιο, έγινε «ο πρώτος άστεγος Θεός» -ας επιτραπεί ο όρος- που βίωσε την προσφυγιά και την ξενιτιά, αναγκαζόμενος να εγκαταλείψει τον τόπο της γεννήσεώς Του και να μεταβεί με τους γονείς του στην Αίγυπτο».
Αναφερόμενος στον διαθρησκειακό διάλογο, υπογραμμίζει: «Δεν σημαίνει ότι κάποιος πρέπει να αρνηθεί την πίστη του, αλλά να αλλάξει τη σκέψη ή τη στάση του έναντι του άλλου. Οι προκαταλήψεις και η επιθετικότητα προέρχονται από την παρερμηνεία της θρησκείας».
Σχολιάζοντας την θρησκευτική τρομοκρατία, επισημαίνει πως «επανειλημμένως έχουμε καταδικάσει κάθε μορφή βίας και κάθε πόλεμο που γίνονται εν ονόματι της πίστεως. Κάθε πόλεμος στο όνομα της θρησκείας είναι πόλεμος ενάντια στην ίδια τη θρησκεία».
Αναφερόμενος στον θρησκευτικό φονταμενταλισμό, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κρούει τον κώδωνα του κινδύνου: «Ο θρησκευτικός φανατισμός και ο φονταμενταλισμός απομακρύνουν τους ανθρώπους από τον Θεό. Εάν, μάλιστα, ανεχτούμε κι εμείς οι ορθόδοξοι τη δημιουργία τέτοιων φαινομένων στις ενορίες και στις κατά τόπους Μητροπόλεις, τότε να ξέρετε ότι τα παιδιά μας στο μέλλον δεν θα μπορούν να βρουν και να συναντήσουν βιωματικά τον Θεό της ειρήνης».
Τέλος, για το περιβάλλον και τη Συμφωνία του Παρισιού, από την οποία ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ απέσυρε τις ΗΠΑ, ο Οικουμενικός Πατριάρχης διαμηνύει: «Καλούμαστε όλοι να προχωρήσουμε στην υλοποίηση των δεσμεύσεων που έχουμε αναλάβει, για να προστατεύσουμε και τον τελευταίο κόκκο άμμου σε αυτόν τον πλανήτη, που είναι ο οίκος μας, το σπίτι μας».

Κυριακή, Φεβρουαρίου 26, 2017

"ΑΝ ΒΡΕΘΩ ΣΕ ΔΥΣΚΟΛΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΑ ΚΑΝΩ ΝΟΕΡΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ... ΣΑΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΟΥΜΑΙ ΟΤΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ «ΕΦΗΜΕΡΕΥΕΙ» Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ..."



Ο ΟΜΟΤΙΜΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ ΠΑΝΑΓΙΙΩΤΗΣ ΔΗΜΑΚΑΚΟΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΘΕΙΑΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ...




Συνέντευξη στον Γιώργο Ρήγα

Ο πραγματικός ερευνητής αναζητά την αλήθεια και, τελικά, εκεί είναι που συναντά τον Θεό. Τέτοιο είναι το παράδειγμα του Παναγιώτη Δημακάκου, ομότιμου καθηγητή της Ιατρικής Σχολής Αθηνών, ο οποίος σημειώνει στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας»: 
«Θρησκεία και επιστήμη είναι δίδυμες αδελφές. Δεν συγκρούονται, αλλά είναι πυλώνες του κτιρίου που λέγεται αλήθεια».


Φλογερός ευπατρίδης και πρωτοπόρος στον τομέα της αγγειοχειρουργικής, με χιλιάδες επεμβάσεις στο ενεργητικό του, γνώρισε την αναγνώριση σε μεγάλα ιατρικά κέντρα στο εξωτερικό, αλλά επέστρεψε για να δημιουργήσει στον τόπο του. Παρά τις πολλές διακρίσεις του, με σεμνότητα και συγκίνηση εξομολογείται πως έχει την προσευχή ως νοερό όπλο. 

Με προσωπική του φροντίδα, το δωμάτιο στο οποίο εκοιμήθη ο Άγιος Νεκτάριος στο Αρεταίειο Νοσοκομείο έγινε χώρος προσκυνήματος, ενώ το παρεκκλήσι του αγίου στο νοσοκομείο αγιογραφήθηκε με τα θαύματά του.



Από τη μακρά εμπειρία σας στο χειρουργικό τραπέζι, έχετε ζήσει περιπτώσεις θείας παρέμβασης;

Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά. Μπορώ να σας πω την περίπτωση ενός αρρώστου 52 ετών από τη Σαμοθράκη, με 5 παιδιά, όπου είχε αποφραγμένη την αορτή του. Καθάρισα την αορτή και είδα ότι οι βλάβες αυτές προχωρούσαν και στις νεφρικές αρτηρίες. Αν μείνουν οι νεφροί μία ώρα χωρίς ροή αίματος και οξυγόνο, νεκρώνουν. Αυτό τότε δεν φαινόταν στις εξετάσεις και είχε ήδη περάσει μισή ώρα, ώσπου να καθαρίσω την αορτή και να την κλείσω. 

Συνειδητοποιώ πλέον ότι θα έχω έναν νεφροπαθή ασθενή, που θα πρέπει 2 και 3 φορές την εβδομάδα να υποβάλλεται σε αιμοκάθαρση. Με λούζει κυριολεκτικά κρύος ιδρώτας, τα νεότερα παιδιά βέβαια δεν συνειδητοποιούν τίποτα, και εκείνη την ώρα ψελλίζω μέσα από τη μάσκα τρεις φορές, σαν προσευχή: «Γλυκέ μου Χριστέ, άπλωσε τα χέρια Σου και κατηύθυνε τα δικά μου δάχτυλα».

 Όπως έχω ανοιχτή την αορτή και εκφύονται τα αγγεία, «τυφλά» βγάζω με τις λαβίδες ό,τι σκληρά αθηρώματα και σε λιγότερο από μισή ώρα κάνω την πιο «τρελή» επέμβαση που θα μπορούσα να κάνω. Πέντε παιδιά τον περίμεναν εκεί έξω κι εγώ έκανα κάτι ανορθόδοξο!

Όταν κάναμε την επομένη μια ενδοφλέβια αγγειογραφία, που μας φωτογραφίζει τις αρτηρίες, ομολογώ ότι ο ασθενής φαινόταν, όχι σαν να είναι χειρουργημένος, αλλά όπως τον γέννησε η μάνα του. Σαν να μην είχε αρρωστήσει ποτέ! Τότε στην επίσκεψή μου επάνω έκανα ομολογία στους νέους συναδέλφους μου: «Δεν χειρούργησα εγώ, παρακάλεσα και χειρούργησε κάποιος άλλος». Δεν το ξεχνώ ποτέ αυτό.

Ψελλίζω μέσα από τη μάσκα τρεις φορές, σαν προσευχή: «Γλυκέ μου Χριστέ, άπλωσε τα χέρια Σου και κατηύθυνε τα δικά μου δάχτυλα»

Μπορούμε να μιλήσουμε και για περιστατικά που έχουν επανέλθει;

Θυμάμαι το παράδειγμα ενός ασθενούς που παρουσίασε ανακοπή της καρδιάς και είχε διάρκεια ανάνηψης πλέον της μίας ώρας. Όταν επανήλθε, με σοβαρότητα και ικανοποίηση, σαν να συμμετείχε ενεργά στην όλη διαδικασία. «Γιατρέ, είχατε σοβαρό πρόβλημα μαζί μου. 

Αργήσατε και κουραστήκατε πολύ», μου είπε και με ευχαρίστησε. Οι άρρωστοι σε «αποχωρητικές» καταστάσεις, όταν καταβάλλουμε προσπάθειες επανόδου τους στη ζωή, φαίνεται ότι συμμετέχουν στη διαδικασία αυτή. Κάποιοι μαρτυρούν ότι βρέθηκαν σε κάποιον κόσμο φωτεινό και όμορφο. Είναι ικανοποιημένοι. Κάποιοι άλλοι περιγράφουν λεπτομέρειες από τις ιατρικές μας ενέργειες, ακόμη κι από συζητήσεις, κατά τον χρόνο της ανάνηψης.

Εσείς προσωπικά έχετε προσευχηθεί για ασθενείς σας;

Χειρούργησα μια γυναίκα 65 ετών στην καρωτίδα, σε μια, κατά τα άλλα, επέμβαση ρουτίνας. Η ασθενής όταν ξύπνησε από τη νάρκωση ήταν ημιπληγική από τη μία πλευρά, στο χέρι και στο πόδι, δεν επικοινωνούσε κι έλεγε πράγματα ασυνάρτητα. Στην αγγειογραφία και στο κρανίο όλα έδειχναν απολύτως φυσιολογικά. 

Μιλώ με τους συγγενείς κι ανοίγω για δεύτερη φορά, προκειμένου να ελέγξω. Ακολούθησε συμβούλιο καθηγητών, ειδικών, αλλά κανείς δεν μπορούσε να δώσει απάντηση. Αποφασίσαμε την παραμονή της ασθενούς στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας μέχρι την άλλη ημέρα το πρωί, σε βαθιά νάρκωση. Δεν θα ξεχάσω την ημερομηνία: 8 Νοεμβρίου 2006, παραμονή του Αγίου Νεκταρίου. 

Δεν μπορούσα να εκκλησιαστώ, γιατί είχα στις 7 το πρωί προγραμματισμένο χειρουργείο. Γινόταν αγρυπνία στον Ι.Ν. του Αγίου Νεκταρίου στο Νέο Ηράκλειο. Στάθηκα για πολλή ώρα, παρακάλεσα τον άγιο και κοινώνησα. Την επομένη νωρίς το πρωί άνοιξα τον μικρό ναό που έχουμε φτιάξει για τον άγιο στο Αρεταίειο, άναψα ένα κεράκι, ζήτησα και πάλι τη βοήθειά του και πήγα και χειρούργησα. 

Η ασθενής ξύπνησε, είχε θαυμάσια επικοινωνία με το περιβάλλον, κινούσε ελεύθερα όλα τα άκρα, πήρε το πρόγευμά της κανονικά, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, με φυσιολογική επικοινωνία μαζί μας.


Νιώθετε την παρουσία του αγίου στο Αρεταίειο;

Ο άγιος, αφότου εγκαταστάθηκε μόνιμα το 1908 στην Αίγινα, σπάνια την εγκατέλειπε. Απέκρυπτε, μάλιστα, το πρόβλημα της υγείας του, υποφέροντας σιωπηλά τους σωματικούς πόνους και το βαρύ μαρτύριο. Όταν, όμως, η κατάστασή του επιδεινώθηκε, δέχθηκε την υπόδειξη του γιατρού για εισαγωγή σε νοσοκομείο της Αθήνας.

 Έκτοτε παραμένει μεγάλη η ευλογία του για το Αρεταίειο και το πανεπιστήμιό μας, αφού φιλοξένησε για νοσηλεία τον μεγάλο άγιο του 20ού αιώνα. Σύμφωνα με προσωπική μαρτυρία του ιατρού Καραπλή, οι γάζες που είχαν χρησιμοποιηθεί με την κοίμησή του ευωδίαζαν και γι’ αυτό δεν τις πέταξαν, αλλά τις τοποθέτησαν μέσα στη γη. Νοσηλεύτηκε στη γ’ θέση (απορίας), όπου στην παρακείμενη κλίνη νοσηλευόταν ύστερα από ατύχημα ένας παραπληγικός ασθενής. 

Από τότε κιόλας, αμέσως μετά την κοίμησή του, έγινε το πρώτο  θαύμα του Αγίου Νεκταρίου εδώ στο Αρεταίειο. Κατά την αλλαγή του ιερού λειψάνου, η μοναχή Ευφημία τοποθέτησε τη φανέλα του αγίου στο κρεβάτι του παραπληγικού, ο οποίος αιφνίδια σηκώθηκε και άρχισε να βηματίζει ελεύθερα. Αυτό ήταν το πρώτο από μια σειρά θαυμάτων του Αγίου Νεκταρίου που έγιναν στο νοσοκομείο μας. 

Έκτοτε, στο δωμάτιο υπάρχει η εικόνα του, ένα καντήλι που καίει συνεχώς και από το 2000 είναι τόπος προσκυνήματος, χωρίς να νοσηλεύονται ασθενείς. Όνειρό μου ήταν ο χώρος αυτός να γίνει εκκλησία και μάλιστα είχα βρει και τα οικονομικά μέσα για να το υλοποιήσω… αλλά η διοίκηση δεν ήθελε να ακούσει τίποτα από αυτά.


Πολλοί επιστήμονες κοιτάζουν με δυσπιστία ό,τι δεν εξηγείται με όρους επιστημονικούς. Τι θα τους λέγατε;

Ο αληθινός επιστήμονας αναζητά την αλήθεια. Επειδή ο Θεός αλήθεια εστί, εξαρτάται από τον Θεό. Γίνεται έτσι λάτρης, μύστης, ακόλουθος, μαθητής του. Ο ίδιος, ομολογώ, δεκαετίες τώρα, δεν χειρουργώ χωρίς να έχει προηγηθεί προσευχή και, κατά κανόνα, καθαρίζω με το αντισηπτικό την περιοχή του δέρματος που θα χειρουργήσω, ξεκινώντας με το σημείο του Σταυρού για ευλογία. 

Αν, μάλιστα, βρεθώ σε δύσκολα χειρουργεία, κάνω νοερά προσευχή. Σας εξομολογούμαι ότι πολλές φορές «εφημερεύει» ο ίδιος ο Χριστός και ζούμε την παρουσία του...

Με τις μαρτυρίες αυτές μπορώ να πω σε κάθε συνάδελφο: το απόλυτο είναι θεία κτίση. Το σχετικό με την πρόοδο της επιστήμης, την πείρα, την Τέχνη, την τόλμη και την αρετή χειρουργούμε.

 Δεν ανήκει, όμως, σε εμάς το 100%. Μπορεί να έχω εκτελέσει μία επέμβαση 200.000 φορές και ύστερα από τόση πείρα να παρουσιάσει κάποιος μια εμπλοκή, ένα κακό. Γι’ αυτό ο ίδιος προσωπικά έχω την προσευχή ως νοερό όπλο.

Η ασθένεια είναι κρίκος θρησκείας και επιστήμης. Αυτές οι δύο είναι δίδυμες αδελφές. Δεν συγκρούονται, αλλά είναι πυλώνες του κτιρίου που λέγεται αλήθεια.




Από τη μακρά εμπειρία σας, έχετε γνωρίσει ασθενείς που ξεπέρασαν το κλινικό πρόβλημα με όπλο την πίστη τους;

Ασθενείς με πίστη έχουν ιδιαίτερο χάρισμα, είναι γαλήνιοι, ήρεμοι, γεμάτοι ελπίδα και προσευχόμενοι συγκεντρώνουν περισσότερη δύναμη. Το θαύμα, άλλωστε, είναι προϊόν πίστεως, δώρο μέγιστο για όσους την κατέχουν, δύναμη ανεξάντλητη. Το θαύμα εμφανίζεται σιωπηλά, αθόρυβα, και, ξαναλέω, επιτυγχάνεται μέσω πίστεως, η οποία ούτε υποχρεωτική ούτε καταναγκαστική είναι, αλλά εδρεύει και πηγάζει από την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου.

Ποια εφόδια πρέπει να έχει ένας νέος γιατρός;

Το κάλλος της ιατρικής επιστήμης βρίσκεται στην εμπιστοσύνη, την οποία ο ίδιος ο Δημιουργός έχει εκδηλώσει για την ιπποκράτεια επιστήμη, για τον διάκονο του ανθρώπινου πόνου στην Παλαιά Διαθήκη: «Και ιατρώ δος τόπον, και γαρ αυτόν έκτισε Κύριος». 

Ο γιατρός είναι το πρώτο και το τελευταίο πρόσωπο που βλέπει κανείς όταν έρχεται και όταν εγκαταλείπει τα γήινα. Στην ενδιάμεση λοιπόν ζωή, η αποστολή του είναι να φροντίζει την καλή ποιότητα υγείας, διότι χαρά μεγαλύτερη δεν υπάρχει από το να είναι κανείς υγιής. Όλοι καταλαβαίνουμε πόσο ευτυχής είναι ο ζητιάνος, όταν είναι υγιής, συγκριτικά με έναν άρρωστο βασιλιά. 

Γι’ αυτόν τον λόγο ο γιατρός πρέπει να είναι ένας οικουμενικός ευπατρίδης, όταν πλησιάζει τον άρρωστό του, στοργικός πατέρας, όπως ο Κύριος που μας δημιούργησε, με τριπλή προσωπικότητα: καλό επιστήμονα, ανθρωπιστή και με πίστη στον Χριστό. Αν έχει αυτές τις προϋποθέσεις, τότε μπορεί να δει και τις περιπτώσεις που αναφέραμε με τη θεία παρέμβαση σε πολλές στιγμές της ζωής του.

Έχουμε έναν γερασμένο πληθυσμό, με 120.000 θανάτους και μόνο 100.000 γεννήσεις... 
Με την Ελλάδα να ψυχορραγεί στην εντατική μονάδα, έχουμε ελεύθερες τις εκτρώσεις, με 1.000 δολοφονίες κάθε πρωί!

Τι φοβάστε από την κρίση στον τόπο;

Ένα έθνος και μία πατρίδα μπορεί να ελπίζουν, αν η νεολαία υπερέχει των γερόντων, αν οι γεννήσεις υπερέχουν των θανάτων. 

Τώρα εμείς έχουμε έναν γερασμένο πληθυσμό, με 120.000 θανάτους και μόνο 100.000 γεννήσεις. Με την Ελλάδα να ψυχορραγεί στην εντατική μονάδα, έχουμε ελεύθερες τις εκτρώσεις, με 1.000 δολοφονίες κάθε πρωί! Χίλια ελληνόπουλα κάθε πρωί σκοτώνονται. Αν κοιτάξεις το καρδιογράφημα ενός εμβρύου, θα δεις την καρδιά του να χτυπά από την 4η εβδομάδα. 

Μιλάμε για δολοφονίες σε άτομα που δεν μπορούν να αμυνθούν. Δείτε τα νούμερα: Πετάμε στους οχετούς 350.000 ζωές τον χρόνο, δηλαδή μια πόλη σαν την Πάτρα. Αντί να στηρίξουμε, λοιπόν, την οικογένεια και τα νέα ζευγάρια, που φοβούνται εξαιτίας της οικονομικής ανασφάλειας, δημιουργούμε αφύσικους στην οικογένεια θεσμούς.

Σάββατο, Ιανουαρίου 28, 2017

«Όλα τα θαύματα του Ιησού έχουν άγγιγμα.Κι εμείς φοβόμαστε σήμερα να δείξουμε την αγάπη μας»

«Όλα τα θαύματα του Ιησού έχουν άγγιγμα.Κι εμείς φοβόμαστε σήμερα να δείξουμε την αγάπη μας» Ο π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος μιλά στο thebest.gr
O π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος δεν είναι ένας ιερέας σαν τους άλλους. Σαν τους περισσότερους τουλάχιστον. Έχει facebook και τα κείμενα που γράφει εκεί αγγίζουν πολλούς. Κι όχι επιφανειακά. Εξομολογητικός και συμπάσχων περισσότερο, παρά ένας αμέτοχος και αυστηρός κριτής, ο παπά Χαράλαμπος αγαπά τους ανθρώπους και προτιμά να είναι δίπλα τους, όχι απέναντί τους. Έχει γράψει αρκετά βιβλία έχει κάνει ακόμα περισσότερες ομιλίες και η στάση του και τα λόγια του δίνουν παρηγοριά και απενεχοποιούν θα έλεγα. Γνωρίζοντας καλά τόσο τη θεολογία όσο και την ψυχολογία, μιλά με την καρδιά.
Σε μία από τις αναρτήσεις του γράφει: «Σε είδα μες στα λασπόνερα μια παγωμένη νύχτα του Γενάρη. Έρημη σε απόγνωση, γεμάτη λάθη. Άνθρωπος δεν υπήρχε δίπλα σου. Είχαν φύγει όλοι, μαζί κι ο εαυτός σου. Ίσως πρώτος αυτός απ όλους. «Δεν μπορώ άλλο πάτερ», κατάφερες να ξεστομίσεις. «Κάνω διαρκώς τα ίδια λάθη. Ξέρω το σωστό μα μια δύναμη εντός μου, με τραβάει στο πάθος και το λάθος. Τα επιλέγουμε τελικά πατέρα μου, τα πάθη ή μας επιλέγουν; Από την μέρα που γεννήθηκα θυμάμαι να παλεύω για να ανασάνω. Να γδέρνομαι για να επιβιώσω. Να μάχομαι να κρατηθώ σε αυτό που ονομάζουμε ζωή. Γιατί; Άραγε γιατί; Για πόσο ακόμη πάτερ μου θα παλεύω με την αόρατη πληγή; Με την λαβωματιά εκείνη που δεν κατοικεί στο σώμα μου μα όμως τρυπάει το μυαλό και τα σώθηκα μου; Χρόνια ψάχνω σπιθαμή προς σπιθαμή την σάρκα μου, την γύμνωσα, την άφησα ερειπωμένη, μα πληγή δεν βρήκα. Τι με πονάει πάτερ; Που είναι αυτή η λαβωματιά να την θεραπεύσω;

Ησύχασε, δεν θα την βρεις. Είναι αδιόρατη, βαθιά, δεν την ακουμπάει η ματιά. Μην την φοβίζεις άλλο την ψυχή σου μην τρομάζεις. Μην απαιτείς πολλά. Κι αυτά που δε μπορεί να κάνει μην ζητάς. Κάτσε λιγάκι δίπλα της, μην της φωνάζεις, μην αντιδράς και την πιέζεις. Πες της πως την αγαπάς, αγκάλιασε την. Και αποδέξου την πληγή. Πάψε να θες να φύγει, να χαθεί να σε εγκαταλείψει. Η πιο μεγάλη προίκα σου είναι αυτή κι ας σε φοβίζει. Άλλωστε αυτά που μας φοβίζουν πάντα κρύβουν μια αλήθεια που αρνούμαστε να ακούσουμε. Τόσα χρόνια ψάχνεις λύσεις, ζητάς ερμηνείες, την απάντηση σε ένα γιατί που όλο και μακραίνει. Αλήθεια δεν κουράστηκες να ζητάς απαντήσεις σε μια ζωή που μόνο ερωτήματα έχει; Πάψε. Ησύχασε. Άφησε μια φορά να σου μιλήσει, να ακουστεί, να μαρτυρήσει τα ανείπωτα θαμμένα εκείνα… Με το θόρυβο δεν κρύβονται οι πληγές, ουρλιάζουν πιο πολύ για ν' ακουστούν….»
Μετά και από παραινέσεις αναγνωστών και ακολούθων του ο π. Χαράλαμπος ήρθε στην Πάτρα την Τρίτη , για να παρουσιάσει το νέο βιβλίο του με τίτλο «Η ενοχή της χαράς-Χτίζοντας χαμόγελα σε μια εποχή οδύνης», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Αρμός¨» Το «Πολύεδρο» ήταν πολύ μικρό για όλους αυτούς που ήθελαν να τον δουν και να τον ακούσουν. Άνδρες ,γυναίκες, νέοι, μεσήλικες κι από διάφορους επαγγελματικούς κλάδους. Αυτό ήταν το κοινό του. Ποικίλο.
Ο ένας είχε τυχαία ακούσει μια ομιλία του μέσω youtube.com, άλλος είχε διαβάσει κάτι. Κάπως έτσι ο ένας άρχισε να μιλά στον άλλον για τον ιερέα. Έτσι έγινε και με μένα. Ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο μου είπε για εκείνον κι άρχισα να τον παρακολουθώ. Λίγο πριν την παρουσίαση κάναμε μια κουβέντα.
Της Ελευθερίας Μακρυγένη
Έχετε σπουδάσει ψυχολογία;
Όχι αλλά ασχολούμαι και διαβάζω πάρα πολύ. Δεν σταματάω.Σχεδόν από τότε που άρχισα να ασχολούμαι με τη Θεολογία συγχρόνως άρχισα να ασχολούμαι και με τον χώρο της ψυχολογίας.
Η θεολογία με την ψυχολογία έρχεται σε σύγκρουση;
Όχι. Είναι δύο διαφορετικά πεδία και μιλούν για τελείως διαφορετικά αντικείμενα. Η αναφορά της θεολογίας στην ψυχή δεν έχει καμία σχέση με την αναφορά της ψυχολογίας στην ψυχή. Η ψυχολογία αναφέρεται στις συναισθηματικές και νοητικές λειτουργίες του ατόμου, ενώ η θεολογία όταν μιλά για ψυχή μιλά για το βαθύτατο υπαρξιακό κέντρο του ανθρώπου, το οποίο ονομάζει ψυχή, πνεύμα ή βαθία καρδία κατά άλλους πατέρες, το οποίο είναι ουσιαστικά το κομμάτι αυτό το οποίο συγκεντρώνει και συνέχει την όλη ζωή.. Είναι ο πυρήνας της υπάρξεως του ανθρώπου.
Αυτοί οι δύο δρόμοι σε σας συγκλίνουν;
Συγκλίνουν σε κάποια σημεία, όχι σε όλα Δηλαδή σε ένα κομμάτι που μπορεί ως ένα εργαλείο η ψυχολογία, να με βοηθήσει να καταλάβω καλύτερα κάποιες συναισθηματικές και νοητικές λειτουργίες του ανθρώπου. Αυτό το χρησιμοποιώ στην προσέγγισή του ανθρώπου και στον ποιμαντικό μου λόγο. Μου δίνει δυνατότητες να γνωρίσω και να καταλάβω καλύτερα το ανθρώπινο πρόσωπο.
Αυτό σας κάνει να διαφοροποιείστε από πολλούς ιερείς. Έχετε συναντήσει ποτέ «ενστάσεις» μέσα από τον χώρο της εκκλησίας;
Ίσως σε μια προηγούμενη δεκαετία ναι, τώρα τα πράγματα έχουν εξομαλυνθεί. Νομίζω αρχίζουν σιγά σιγά οι δύο χώροι να γνωρίζονται, διότι εκατέρωθεν υπήρξαν προκαταλήψεις και ανασφάλειες. Και από τη μεριά της ψυχολογίας και από τη μεριά της εκκλησίας.Αλλά πλέον νομίζω ότι έχουν αρχίσει να συναντιούνται και να τα κουβεντιάζουν και να τα μιλάνε . Η γνωριμία και η επικοινωνία διώχνει τον φόβο.
Βρεθήκατε ποτέ αντιμέτωπος με τον φόβο ανάμεσα στους δύο χώρους;
Ναι μου έχει τύχει και τώρα κάποιοι ακόμα κρατάνε κάποιες επιφυλάξεις. Μα, κι εγώ κρατάω, αλλά μπορώ να την αξιοποιήσω την ψυχολογία στο ποσοστό που μου είναι χρήσιμη στο έργο στο οποίο κάνω. Είναι όμως ένας σημαντικός ανθρωπιστικός χώρος.
Βλέπω ότι στην επικοινωνία σας με τον κόσμο, την οποία βοηθούν πολύ τα social media ότι μιλάτε και για τις δικές σας δυσκολίες, για τα «σκοτάδια» που έχετε περάσει. Ποια είναι η πιο δύσκολη στιγμή που έχετε βιώσει;
Εμπειρικά και βιωματικά προσπαθώ να μιλάω. Αυτό δεν σημαίνει πως ότι γράφω έχει αναφορά το πρόσωπό μου και μόνο. Μπορεί να είναι μια εμπειρία και μία συνάντηση με έναν άλλον άνθρωπο. Μια εμπειρία ενός άλλου ανθρώπου, μια εξομολόγηση που ακούγοντάς τη να με ταρακούνησε εσωτερικά, να δόνησε την ψυχή μου και να ταυτίστηκα ενδεχομένως. Κι αυτό να το έκανα κείμενο, κήρυγμα, ομιλία. Τα κείμενά μου είναι εμπειρίες δικές μου και εμπειρίες του κόσμου που συναναστρέφομαι. Πάνε χρόνια που άφησα την ακαδημαϊκή θεολογία γιατί δεν μ΄ενδιέφερε. Δεν με ενδιέφερε μια επιστήμη ξερή και μόνο. Με ενδιέφερε ένας θεολογικός λόγος ο οποίος γίνεται ζωή, γίνεται συντροφιά, αλληλεγγύη, μια πρόταση ζωής για αγάπη, για έρωτα. Πώς αντιμετωπίζω το πένθος, την αρρώστια, το άγχος , τις σχέσεις με τον άλλον άνθρωπο; Με ενδιέφερε τι έχει να πει ο Χριστός σε αυτή την απτή καθημερινότητα της βιοπάλης και της αμεσότητας της ζωής. Δεν μπορώ αυτόν τον ξύλινο λόγο, ο οποίος είναι πολύ καλός για ένα βιβλίο ή για μια ακαδημαϊκή βραδιά, αλλά δεν έχει σχέση με τη ζωή. Ενώ ο Χριστός έχει απόλυτη και μοναδική σχέση με τη ζωή. Ήταν μέσα στη ζωή, δίπλα στους ανθρώπους, ασχολήθηκε με τα πάγια, τα βασικά θέματά τους.
Ζητάτε συνέχεια τη βοήθεια του Θεού;
Ο Θεός είναι το κέντρο της ύπαρξής μου. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αναφορά στον Θεό. Ο Χριστός είναι το πρόσωπο που έχει καταλυτικά επηρεάσει την ύπαρξή μου. Τώρα κατά πόσο επιτυγχάνω να έχω μια θεοειδή ζωή ή χριστιανική ζωή, είναι ένα άλλο θέμα, αλλά τουλάχιστον το ποθώ, το επιθυμώ, είναι ο έρωτάς μου αυτός. Άλλοτε επιτυγχάνουμε, άλλοτε αποτυγχάνουμε. Και στο κάτω κάτω, ξέρεις, δεν μας σώζουν οι επιτυχίες μας, αλλά μας ζώζει η αγάπη Του. Εγώ εμπιστεύομαι μια αγάπη, δεν εμπιστεύομαι τον εαυτό μου και τις επιτυχίες μου ούτε σκιάζομαι από αυτά.Αυτά είναι χαριτωμένα σε ένα επίπεδο τελείως επιφανειακό. Η ουσία είναι ότι εγώ ελπίζω στην αγάπη του Θεού. Η μόνη αρετή μου είναι αυτή.
Αυτό σας ανακουφίζει σε δύσκολες στιγμές;
Ναι, γιατί παλαιότερα συγκρουόμουν πάρα πολύ με τον εαυτό μου. Τον πολεμούσα, θεωρούσα ότι είναι ο μεγάλος μου εχθρός. Αλλά πια κατάλαβα ότι και αυτόν πρέπει να τον αγαπήσω και να συμφιλιωθώ με το θηρίο που κρύβω μέσα μου και να ασπαστώ τις πληγές μου. Ότι χρειάζεται να συμφιλιωθώ και με τα σκοτάδια μου. Έχω φως έχω όμως και σκοτεινά σημεία, τα οποία δεν θα φύγουνε επειδή θα διαμαρτύρομαι και θα φωνάζω. Ή επειδή θα κλαίω σαν ανήλικος. Ούτε θα φύγουν με διάφορα ξόρκια. Θα φύγουν όταν ΄αποδεχτώ, συμφιλιωθώ, τα αναγνωρίσω και σιγά-σιγά, αρχίζω να τα φωτίζω. Οπότε λέω οκ ,ναι, έχω κι αυτή την πλευρά. Δεν ταράζομαι όμως πλέον. Ξέρω ότι έχω και αυτή την πλευρά και προσπαθώ να τη φωτίσω με τη χάρη του Ιησού Χριστού.
Σε αυτή την αποδοχή φτάσατε φαντάζομαι μετά από κάποιες εμπειρίες, γιατί είναι μια διαδικασία ωρίμανσης
Βέβαια αυτό δεν έγινε αυτόματα. Έχω περάσει πάρα πολλά και περνάω πάρα πολλά. Η μετάνοια στο χώρο της εκκλησίας δεν είναι ένα στατικό γεγονός. Άλλο είναι να αναγνωρίσω ένα λάθος και να πω συγγνώμη κι άλλο να μετανοήσω. Μετάνοια σημαίνει να αλλάξω την όλη ύπαρξή μου, να αλλάξω τον νου. «Μετα-νοώ». Τον νου δηλαδή ως μια οπτική του κόσμου.Πώς βλέπω τη ζωή;Πώς βλέπω την υγεία μου; Την ασθένειά μου;Πώς βλέπω τον έρωτα;τη σχέση με το άλλο φύλο;τις σχέσεις με τους ανθρώπους. Πώς βλεπω τα πάντα.Τον Θεό, τον εαυτό μου, το σώμα μου.Οπότε αυτό καταλαβαίνεται, επειδή έχουμε κάποιες εγγραφές μέσα μας , δεν είναι εύκολο να αλλάξουν.Στην πορεία κι εγώ κονταροχτυπήθηκα με τον εαυτό μου.Πέρασα θλίψη, πικρίες , συγκρούσεις και κατέβηκα πολλές φορές στην κόλαση.Και δεν σταματάνε αυτά.
Πώς αποφασίσατε να γίνετε ιερέας; Ήταν κάτι που επιθυμούσατε από μικρή ηλικία;
Όχι από μικρή ηλικία. Γεννήθηκα σε μια αριστερή οικογένεια. Ο πατέρας μου μας είχε εμποτίσει με μια ιδιαίτερη ευαισθησία απέναντι στον ανθρώπινο πόνο, στο ανθρώπινο πρόσωπο, στη φτωχολογιά, στα λαϊκά στρώματα και γενικά στον εμπερίστατο άνθρωπο, που είναι δυσκολεμένος. Αυτό το είχα από μικρό παιδί. Στα πρώιμα, εφηβικά μου χρόνια πήγα να χαθώ σε χώρους εναλλακτικούς, πολιτικούς. Ώσπου κάποια στιγμή το πρόσωπο του Χριστού εμφανίστηκε μπροστά μου. Και με μία εμπειρία η οποία δεν είναι κοινωνήσιμη, είναι πολύ προσωπική, έγινε σταθμός της ζωής μου και ουσιαστικά ήταν ένα κάλεσμα για μένα. Έκτοτε άλλαξε όλη η ζωή μου.
Το τελευταίο βιβλίο σας μιλά για την ενοχή της χαράς, η οποία νομίζω ότι μας διατρέχει σήμερα κι έχει διατρέξει και τον χώρο της εκκλησίας εκτιμώ
Και εγώ ο ίδιος πέρασα από την ενοχή της χαράς .Οι Χριστιανοί πολλές φορές αισθάνονται πολύ ένοχοι απέναντι στη χαρά. Αισθάνονται δηλαδή ότι όταν τα πράγματα πάνε καλά δεν είναι τόσο καλοί άνθρωποι γιατί πρέπει να έχουν σταυρό, να έχουν πόνο, οδύνη στη ζωή τους. Κι ότι ο Θεός εκεί που αγαπάει εκεί παιδεύει.
Αυτό που ήθελα να καταδείξω είναι ότι ο Θεός δεν είναι μόνο η δοκιμασία αλλά είναι και η χαρά και πως χριστιανός χωρίς να είναι χαρούμενος δεν υφίσταται.
Γιατί ξέρετε το να είσαι υγιής είναι θέμα. Το να γνωρίσεις τα χαρίσματά σου είναι θέμα. Έχεις ευθύνη. Η κλάψα δεν έχει ευθύνη. Η αρρώστια δεν έχει ευθύνη. Λέμε τι περιμένεις από άρρωστο άνθρωπο;Oπότε η χαρά είναι βάρος. Δεν είναι τόσο απλό το πράγμα.Τι θα την κάνω τη χαρά τώρα; Η χαρά θέλει ώριμους και πνευματικούς ανθρώπους για να τη διαχειριστούνε. ,η χαρά μοιράζεται. Ο πόνος είναι πιο ατομικός και παίζεις ένα ρόλο, θυματοποιείσαι, θες να σε προσέχουνε, θες να σε περιποιούνται, ενώ ο άλλος που είναι χαρούμενος, υγιής, καλείται να δώσει, να στηρίξει. Οπότε εκεί έχει μια ευθύνη. Και πολλοί αρνούνται την υγεία, αρνούνται τη χαρά, γιατί στην πραγματικότητα αρνούνται την ευθύνη απέναντι στη ζωή. Αν εγώ είναι ένας άχρηστος οκ, αλλά αν ο Θεός μου έχει δώσει χαρίσματα, αυτά τι θα τα κάνω;
Όλο αυτό θέλει δουλειά. Με τη χάρη του Θεού μπορούν να γίνουν κάποιες θαυμαστές θεραπευτικές διεργασίες. Με τη θεία κοινωνία, την εξομολόγηση, την προσευχή.Αλλά το πρόβλημά μας είναι ότι αυτά είναι τόσο στεγανοποιημένα που όταν ακούει ο άλλος για προσευχή το μυαλό του πάει κάπου συγκεκριμένα. Ενώ δεν είναι κάτι συγκεκριμένο, αλλά κάτι πολύ βαθύτερο. Αν εννοηθεί ότι στέκομαι μπροστά στα εικονίσματα αυτό δεν έχει βάθος. Μπορεί να ξεκινάει κάποια στιγμή από εκεί. Αλλά πρέπει να φτάσεις στο σημείο να μην κάνεις προσευχή, αλλά να είσαι προσευχή. Δηλαδή όλη η ύπαρξή μου μετέχει την παρουσία του Θεού στα πάντα.Σε ένα λουλούδι, σε ένα ηλιοβασίλεμα, σε ένα πρόσωπο, σε ένα χαμόγελο, σε μια αγκαλιά.Σε όλη τη ζωή.Γίνομαι χαρούμενος γιατί όλα τα γεύομαι ως παρουσία του Θεού. Όλα να τα χαίρεστε λέει ο Άγιος Πορφύριος. Κι από τις μικρές λέει αγάπες θα πάτε στις μεγάλες.Πέρασα κι από αυτά τα πράγματα μέχρι με τη χάρη του Θεού να αρχίσω ν αντιλαμβάνομαι ότι ο Θεός είναι παντού. Με την ουσιαστική έννοια. Το θέμα είναι πώς θα καθαρίσω τον εαυτό μου να τον δω στα μάτια σου.
Πώς μπορεί να γίνει αυτό;
Με την ασκητική αγωγή που προτείνει η εκκλησία, αλλά όχι έτσι που την έχουμε παραχαράξει. Αν σας πω ασκητική το μυαλό σας θα πάει σε συγκεκριμένες νόρμες και μορφές.
Δεν εννοείτε προφανώς να κλειστούμε σε μοναστήρι..
Το μοναστήρι είναι ένας υπέροχος χώρος , ένας υπέροχος στίβος ασκήσεως . Λατρεύω τα μοναστήρια αλλά όταν ο μοναχισμός είναι θείο χάρισμα κι όχι όταν είναι φυγή και κρυψώνα. Και δόξα τω Θεώ έχουμε αρκετούς με αυτό το θείο χάρισμα. Η παρθενία κατά τους Πατέρες της εκκλησίας δεν είναι για όλους.Στο ποσοστό που είναι χάρισμα έχει μέσα και μια φυσιολογία.Ενώ όταν δεν είναι χάρισμα ο άνθρωπος ιδιοτροπεί, παραξενεύει, αυτό που λέμε γεροπαράξενος., γεροντοκόρη. Γιατί; Γιατί δεν είναι η φυσιολογία σου.Είναι το ψέμα σου.Κρύφτηκες πίσω από εκεί.Δεν είσαι αληθινός σε αυτό που κάνεις.Θα γίνεις αυστηρός, με τους άλλους, θα γίνεις κριτικός, θα σου φταίνε τα πάντα.Όταν όμως αυτό που ζεις είναι αυτό που είσαι , ρέει.
Ποια συγκινητική στιγμή από αυτές που έχετε ζήσει με τον κόσμα θα ξεχωρίζατε;
Θα πω κάτι που με συγκίνησε χθες (την προηγούμενη μέρα της παρουσίασης του βιβλίου στην Πάτρα), στο Μενίδι.Ένα παιδί σε αναπηρικό κοριτσάκι ήρθε από το Γουδί γιατί ήθελε να ακούσει τον λόγο του Θεού και να μιλήσουμε. Αυτό είναι συγκίνηση.Ο κόσμος έχει πολύ αγάπη να δώσει.Το θέμα είναι πώς θα τον ξεκλειδώσεις.Οι αγκαλιές που μου κάνει ο κόσμος, η αγάπη. Με ακουμπάνε, με αγγίζουν γιατί κι εγώ κάνω το ίδιο.Δεν φοβάμαι το άγγιγμα του ανθρώπου, γιατί δεν το φοβόταν ο Ιησούς. Όλα τα θαύματα του Ιησού έχουν άγγιγμα. Κι εμείς φοβόμαστε σήμερα να δείξουμε την αγάπη μας.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
Πηγή της ψευδούς θρησκείας είναι η ανικανότητα να χαρείς, ή μάλλον η άρνηση της χαράς, ενώ η χαρά, δίχως αμφιβολία,αποτελεί καρπό της παρουσίας του Θεού. Έξω από τη χαρά όλα γίνονται δαιμονικά,μια βαθύτερη διαστροφή κάθε θρησκευτικής εμπειρίας. Μια θρησκεία φόβου. Θρησκεία της ψευτοταπείνωσης. Θρησκεία της ενοχής: τα πάντα είναι πειρασμοί και παγίδες. Οι «θρησκευόμενοι» άνθρωποι, κατά κάποιο τρόπο, βλέπουν τη χαρά με υποψία. Ένα αίσθημα ενοχής ή ηθικότητας δεν μας απελευθερώνει από τον κόσμο και τους πειρασμούς του. Η χαρά είναι το θεμέλιο της ελευθερίας, όπου καλούμαστε να σταθούμε.
Πού, πώς και πότε διαστρεβλώθηκε και αμβλύνθηκε αυτή η ατμόσφαιρα του Χριστιανισμού; ―ή μάλλον, πού, πώς και πότε οι Χριστιανοί άρχισαν να κωφεύουν στη χαρά; Πού, πώς και πότε η Εκκλησία, αντί ν’ απελευθερώνει τους βασανισμένους ανθρώπους, άρχισε να τους εκφοβίζει και να τους τρομοκρατεί με σαδιστικό τρόπο;

Δευτέρα, Ιανουαρίου 09, 2017

Επίσκοπος Λογγίνος-Πατέρας 400 παιδιών!Μία συνέντευξη που αγγίζει την ψυχή!

Αποτέλεσμα εικόνας για parintele mihail jar
 Δεν είναι ακαδημαικός,ούτε εφευρέτης,ούτε εξωγήινος.Είναι εθνικός ήρωας στην Ουκρανία παρότι είναι Ρουμάνος.Γιατί;Επειδή είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
 Είναι 50 ετών και έχει 400 παιδιά.Τα 33 από αυτά τα έχει υιοθετήσει,ενώ έχει την κηδεμονία των υπόλοιπων.Τα μεγαλώνει σε δύο μοναστήρια.Στο Μπαντσένι και στο Μποιάν.
Πρόκειται για τον επίσκοπο Λογγίνο.Τον γνωρίσατε πρώτη φορά μέσα από την ταινία «ΤΟ ΦΡΟΥΡΙΟ».Όταν γυρίστηκε η ταινία ήταν ο ιερομόναχος Μιχαήλ(Ζαρ).
Ξέρω ότι αυτή η ταινία άγγιξε πολλές ψυχές.Ξέρω πως άγγιξε τις ευαισθητες χορδές πολλών.Είναι μία ταινία για αγγέλους και αγίους ή αλλιώς για αγάπη και χριστιανική ομολογία.Είναι για την ψυχή μία δοκιμασία.Η παρουσία του Θεού σε αυτό το μοναστήρι είναι έντονη,τα θαύματα καθημερινά.

Σας παρουσιάζω λοιπόν μία συνέντευξη του επίσκοπου Λογγίνου,εξίσου συγκινητική που ίσως βοηθήσει να αναθεωρήσουμε πολλά.

Αποτέλεσμα εικόνας για parintele mihail jar
-Δοκίμασα πολλά στη ζωή μου αλλά όλοι οι δρόμοι με οδήγησαν στην εκκλησία,στην πίστη,στον Θεό.Εαν θα μου έλεγε κάποιος όταν έμεινα ορφανός και μόνος σε αυτόν τον κόσμο,πήγαινε στο μοναστήρι να γίνεις μοναχός,να υπηρετήσεις τον Κύριο,θα πήγαινα.Ο Θεός όμως μου έδωσε άλλον σταυρό,άλλον δρόμο,για να περάσω από πολλά βάσανα και θλίψεις και να φτάσω εκεί που βρίσκομαι σήμερα.Επειδή όταν έμεινα μόνος μου σε αυτόν τον κόσμο...

-Σε ποιά ηλικία;
-Στα δεκαέξι μου.Ήμουν μικρός και φιλάσθενος.Εργαζόμουν πολύ.Μία μέρα πήγαινα σχολείο και μία μέρα άρμεγα τις αγελάδες στην φάρμα για να μπορώ να ζήσω..Την νύχτα φύλαγα τις αγελάδες στην φάρμα,καθάριζα, και το πρωί πήγαινα στο σχολείο.Όλα τα παιδιά έφευγαν από κοντά μου επειδή μύριζα κοπριά,εγώ όμως είχα μέσα μου ειρήνη...Και έτσι άρχισε η ζωή μου.Θυμάμαι όμως τον μεγαλύτερο πόνο μου...
 Βγαίνοντας στο κατώφλι του σπιτιού μου και βλέποντας να βγαίνει ο καπνός από τις καμινάδες των γειτόνων,ρωτούσα τον Θεό:
«Θεέ μου,γιατί δεν έχω και εγώ ξύλα για να ανάψω φωτιά;Και πήγαινα,έβαζα όλα τα μαξιλάρια όπως τότε που κοιμόμουν με την μητέρα-η μητέρα ήταν άρρωστη και ήταν πολύ δύσκολα-και έβαζα τα μαξιλάρια πάνω στην σόμπα,ντυνόμουν,σκεπάζομουν με το πουπουλένιο πάπλωμα και ήμουν πολύ ευτυχισμένος εκεί κοντά στην μητέρα μου.
 Έτσι συνέχισα και όταν δεν την είχα.Μόνο που μου έλειπε η μητέρα και κοιμόμουν αγκαλιά με τα ρούχα της και την φωτογραφία της.Έτσι κοιμήθηκα πολλά χρόνια,η ψυχή μου όμως σχιζόνταν από την νοσταλγία της μητέρας μου.Επειδή σαν εκείνην δεν είχα κανέναν.
 Και όταν πεινούσα,πάλι ρωτούσα τον Θεό:
«Κύριε,γιατί δεν έχω τουλάχιστον ένα κομμάτι ψωμί;»Αφού δεν έχω ξύλα,τουλάχιστον να έχω ψωμί!Αφού μου πήρες την μανούλα,Κύριε,τουλάχιστον δώσε μου κάτι απ'όλα αυτά!»
Αλλά ο Θεός δεν μου απαντούσε τότε,επειδή δεν ήταν η στιγμή να μου απαντήσει,αλλά μου απαντάει σήμερα.Εαν είχα τότε απ'όλα,δεν θα είχαν αυτά τα τετρακόσια παιδια σήμερα,αυτά που έχουν.

-Πώς ξεπεράσατε αυτό το γεγονός που σας σημάδεψε,τον θάνατο της μητέρας σας;
-Διάβαζα όλο το βράδυ προσευχές,επειδή είχα μέσα μου έναν φόβο όταν νύχτωνε.Ήμουν μόνος στο σπίτι,διάβαζα προσευχές και έβαζα το βιβλίο κάτω από το μαξιλάρι.Μέχρι να κοιμηθώ όμως έβρεχα το μαξιλάρι με τα δάκρυά μου.Μου ήταν πολύ δύσκολο!Όμως αισθανόμουν και κάτι σαν ανακούφιση...δεν λέω ότι είδα κάτι,αλλά αισθανόμουν σαν να βρισκόμουν υπό την φροντίδα κάποιου.Αυτό είπε και η μητέρα πριν πεθάνει,ήταν τα τελευταία της λόγια:«Δεν έχω σε ποιόν να σε αφήσω,εαν σε αφήσω σε εκείνο το μέρος ή κάπου αλλού  δεν θα σου φερθούν καλά,γι αυτό σε αφήνω στα χέρια του Θεού.Αυτός θα σε φροντίζει!

Αποτέλεσμα εικόνας για parintele mihail jar
-Πότε σκεφτήκατε να πάτε στο μοναστήρι;Πώς σας ήλθε η ιδέα να ξεκινήσετε το μοναστήρι στο Μπαντσένι;
 Εγώ πέρασα πολλά στη ζωή μου.Παντρεύτηκα,είχα οικογένεια,είχα τρία παιδιά-ή θα έλεγα την έχω και σήμερα,πνευματική οικογένεια.Είχα μία ζωή ήσυχη,ήμουν ιερέας,λειτουργούσα...όμως στην καρδιά μου είχα πόθο να πάω στο μοναστήρι.

Όταν έβλεπα μοναχούς ή μοναχές στα μοναστήρια ή έρχονταν σε εμάς ή όταν ήλθαν οι καλύτεροι καιροί για την χώρα,οι ευλογημένοι....Ο πατέρας Υάκινθος ερχόνταν σε εμάς και όταν πέθανε,όλο το χωριό έτρεχε για να δει πως είναι ένας μοναχός.Ο πόθος ήταν μεγάλος,αλλά δεν ήξερα ότι ο καθένας θα μπορούσε να πάει στο μοναστήρι να αγαπήσει τον Θεό.Σκέφτηκα ότι εκεί πηγαίνουν άνθρωποι εκλεκτοί.Όταν ήμουν στο μοναστήρι και κυμάτιζαν από τον αέρα οι μανδύες των μοναχών,όταν περνούσαν από κοντά μου,εμένα μου φαίνονταν πως με νανουρίζουν,τόσο καλά αισθανόμουν.
Έπειτα αποφασίσαμε με την πρεσβυτέρα-είχαμε ήδη τρία παιδια-να υπηρετήσουμε τον Θεό με πιο σκληρή άσκηση,να μην κοιτάμε τα του σώματος αλλά τα της ψυχής.Ένα ολόκληρο βράδυ συζητήσαμε και είχαμε την ίδια σκέψη:Να υιοθετήσουμε ορφανά.
 Σίγουρα πήγαμε μαζί με την πρεσβυτέρα στο ορφανοτροφείο.Κοιτάγαμε,και όλο τρυγυρνούσαμε γύρω από ένα άρρωστο παιδί.
Μου λέει τότε:
-Τι όλο τριγυρίζεις κοντά του;Τόσα παιδιά υγιή βρίσκονται εδώ!Γιατί δεν κοιτάς τα άλλα;
Λέω τότε;«Ναί, πάμε στα άλλα παιδιά».Πάλι κοντά του όμως τριγυρνούσα και έλεγα:«Κοίτα το καημένο,δεν έχει κανέναν.Ποιός θα το βοηθήσει,ποιός θα το ταϊσει,ποιός θα το πλύνει;....και τελικά έτσι αποφασίσαμε και πήραμε τα δύο πρώτα παιδιά.

Αποτέλεσμα εικόνας για parintele mihail jar
-Σε ποιάν ηλικία παντρευτήκατε και πότε μπήκατε στο μοναστήρι;
-Παντρεύτηκα 22 ετών,25 ετών χειροτονήθηκα και έπειτα το 1997 εγώ και η πρεσβυτέρα γίναμε μοναχοί-η πρεσβυτέρα μου είναι τώρα η μοναχή Σαλώμη.Τα παιδιά μας είναι όλα παντρεμένα,έχουμε και εγγονάκια,εμείς όμως συνεχίσαμε να υπηρετούμε τον Θεό από αυτόν τον δρόμο.Η μοναχή Σαλώμη ασχολείται πιο πολύ με τα παιδιά που έχουν Εϊτζ,μαζί με τις μοναχές απο την Μονή Μποιάν.

-Πόσες μοναχές ζουν εκεί;
-Εκατόν τριάντα μοναχές,οι οποίες φροντίζουν τα παιδιά

****



Δεν σκεφτηκα ποτέ ότι μπορει να έχω τόσα παιδια

-Θυμάστε όταν πήρατε το πρώτο παιδί και το πήγατε στο μοναστήρι;
-Τα πρώτα παιδιά τα πήρα στο μοναστήρι το 1991-92.Έπειτα πήρα δύο αδελφάκια που και αυτά τα υιοθέτησα.
 Ανυπομονούσα να γυρίσω στο σπίτι,να τους κάνω το μπάνιο τους,πολύ μου αρέσει να κάνω μπάνιο στα παιδιά και να τα βάζω για ύπνο.Ότι έκανε η μητέρα μου,ήθελα να κάνω και εγώ:να τα φιλήσω και να τα αγκαλιάσω.
Εγώ ρωτούσα το βράδυ την μητέρα μου:«Μαμά,με ποιόν θα κοιμηθείς;Ήμασταν τέσσερα παιδιά.Εγώ επειδή ήμουν το μικρότερο και η μητέρα μου έλεγε:«με εσένα».Έτσι και εγώ,όταν με ρωτούσαν:«Πατέρα,με ποιόν θα κοιμηθείς;»εγώ τους έλεγα:«Με εσάς»Αυτή ήταν η ευτυχία μας,επειδή μπορούσα να τα χαϊδέψω και ν απαλύνω τον πόνο τους.

-Και συνεχίσατε στο μοναστήρι.Από εκεί τα πήρατε στο μοναστήρι.Έπειτα,όλο πήρατε και πήρατε...
 -Όλους θα τους έπαιρνα σπίτι.Σίγουρα δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα έχω κάποτε τόσα παιδιά.

-Τετρακόσια!
 -Ναι.Και πάλι λίγα είναι.Πιο πολλά θα ήθελα,έχουμε την δυνατότητα.Δεν πρέπει μόνο να τα πάρεις αλλά να τους δείξεις και γονική στοργή.Σε εμάς δεν είναι όπως στα κρατικά,που τα κρατάνε μέχρι τα 18 τους.Τα παιδιά είναι δικά μας για όλη τους τη ζωή.Παντρεύτηκαν,τους κάναμε σπίτια...

-Έχετε παιδιά τόσο μεγάλα που ήδη παντρεύτηκαν;!
 -Ναι,πολλά παιδιά παντρεύτηκαν,τώρα έχουμε από αυτά και εγγόνια.Όλο και πολλαπλασιάζονται και κάθε χρόνο φτιάχνουνε 10-20 σπίτια.Συνεχίζουμε.Μας δώρησαν γη,θα φτιάξουμε εκεί σπίτια για τα παιδιά...Να τα μεγάλωσεις και να τα πετάξεις μετά στον δρόμο;Δεν πάει.Εαν τους δώσεις ένα σπιτάκι,μία δουλίτσα,τότε και αυτά με την σειρά τους θα συνεχίσουν να κάνουν το καλό,έτσι όπως τα μάθαμε εμείς.

 -Σεβασμιώτατε πατέρα Λογγίνε.Δεν αποφύγατε να πάρετε κοντά σας παιδιά με αναπηρίες και με Έιτζ.Γιατί το κάνατε αυτό;.Δεν θα σας ήταν πιο εύκολο να πάρετε παιδιά υγιή-εγκαταλελειμένα,αλλά υγιή-και να τα μεγαλώσετε;
  -Το σκέφτηκα και πολλοί με τρόμαζαν λέγοντάς μου πως θα είναι πολύ δύσκολα.Τότε αλήθεια μου ήταν δύσκολο.Τώρα όμως δεν μου είναι καθόλου δύσκολο,επειδή είμαστε πολλοί μοναχοί στο μοναστήρι.

-Πόσοι είστε;
-Ογδόντατρεις.Και αυτοί στην συνέχεια θα σηκώσουν τον σταυρό που σήκωσα και εγώ.Βρίσκονται δίπλα μου,με βοηθούν πολύ,όπως και οι μοναχές από το γυναικείο μοναστήρι που έφτιαξα εκεί που ήταν η ενορία μου.Εκεί υπάρχει θαυματουργή εικόνα της Παναγίας(Μποϊαν),μπροστά στην οποία θεραπεύτηκαν πολλά παιδιά.Δεν φοβήθηκα και δεν φοβάμαι ούτε τώρα,επειδή όταν πήρα τα παιδιά,εκείνα διάλεξαν εμένα και όχι εγώ τα παιδιά

-Πώς;
-Όταν έμπαινα εκεί,άπλωναν όλα τα χέρια τους και μου έλεγαν ''Μαμά!''.Δεν με έλεγαν πατέρα,με έλεγαν μαμά.Υπήρχαν άρρωστα παιδιά που δεν τα έπαιρνε κανένας.Έπαιρναν όλοι τα υγιή.Μάχη γινόνταν.Εγώ έπαιρνα όλα εκείνα τα παιδιά που δεν έπαιρνε κανένας.Έπαιρνα 10-15 την φορά.Είμαι όμως πολύ ευτυχισμένος!Δεν μπορώ να εκφράσω πόση χαρά έχω στην ψυχή που ό Θεός μου έδωσε έλεος και οικτιρμό.

***
Αποτέλεσμα εικόνας για parintele mihail jar
Και εσύ φοβάσαι;Δεν θα με πάρεις;

  - Πότε αποφασίσατε να πάρετε παιδιά με Έιτζ;Πώς το αποφασίσατε;
  -Η πρώτη περίπτωση ήταν ένα κοριτσάκι.Πήγα στο ορφανοτροφείο-έφερνα γάλα κάθε πρωί.Ο γιατρός εκεί μου είπε:«Θέλεις να δεις ένα παιδί με Έϊτζ;»
Είπα:«Θέλω να δω.Δεν είδα ποτέ μου»Και μπήκα.Τέσσερις πόρτες πέρασα μέχρι να φτάσω στο παιδί αυτό και ήταν μόνο του.Ήταν δύο ή τριών μηνών.Ήταν κόκκινη από το κλάμα.Έκλαιγε,σταματούσε και ξανά έκλαιγε,αλλά κανείς δεν την άκουγε.Πότε-πότε έμπαινε η νοσοκόμα,την τάιζε,την άλλαζε και έτσι τελείωναν όλα.Δεν υπήρχε κανείς να μείνει κοντά της,να την φροντίσει.
Τότε εγώ έβαλα τα χέρια πίσω στην πλάτη,βλέποντας τους γιατρούς πως φυλάγονταν.Το έκανα μην τυχόν την αγγίξω και μολύνω τα άλλα παιδιά.

-Σκεφτήκατε τα παιδιά,όχι τον εαυτό σας.
  -Τα παιδιά σκέφτηκα,μήπως τα μολύνω με κάτι.Έφυγα και οδηγούσα μόνος το αυτοκίνητο.Προχωρώντας στον δρόμο,ενώ είχα φτάσει κοντά στο μοναστήρι-και μη νομίσει κάποιος πως δεν ξέρω τι μου συνέβη-εμφανίστηκε το παιδί εκείνο μπροστά στο αυτοκίνητο...Σαν να ήταν στον αέρα το κοριτσάκι εκείνο και μου χαμογελούσε από το κρεβατάκι της.Είχε πονέσει η ψυχή μου όταν την αντίκρυσα και μου φάνηκε σαν να μου λέει«Και εσύ με φοβάσαι;Δεν θα με πάρεις;»
Μείωσα ταχύτητα και άρχισε να με πονάει το κεφάλι.Μόλις έφτασα στο μοναστήρι άφησα το αυτοκίνητο και πήγα στο δάσος να περπατήσω,αισθανόμουν ένα βάρος..Ξαφνικά,βλέπω μπροστά στα μάτια μου εκείνο το κοριτσάκι.«Δεν φοβάμαι.Θα σε πάρω»της λέω.Όλα τότε εξαφανίστηκαν,ακόμη και ο πονοκέφαλος.
Πήγα στο μοναστήρι και παρακάλεσα τους μοναχούς:«Ετοιμάστε ένα όμορφο δωμάτιο, με νερό,θα πάω αύριο να την φέρω».
Το βράδυ εκείνο έφερα τα πιο ωραία έπιπλα.Παρακάλεσα κάποιους φίλους μου να μου φέρουν το πιο όμορφο κρεβάτι για το πιο δυστυχισμένο πλάσμα.Να δείτε όμως το κορίτσι.Ένας άγγελος είναι..!

***

Το πρώτο θαύμα.«Εαν δεν ακούσεις,αύριο θα πεθάνει»

-Πόσων ετών είναι τώρα;
-Είναι 12 ετών,αλλά μόνο στην αγκαλιά μου κάθεται.Όταν με βλέπει φωνάζει:''Πατέρα'',και τους παραμερίζει όλους για να φτάσει πρώτη κοντά μου.
 Έτσι μικρούλα λοιπόν την πήρα.Κατά τρόπο θαυμαστό από τις 2 εως τις 4 το πρωί, όταν στο μοναστήρι κάνουμε Θεία Λειτουργία ποτέ δεν κοιμάται.Ξυπνούσε,την είδα μία φορά στην εκκλησία-αν και δεν επιτρέπεται.Όταν έβλεπε άλλα παιδιά έτρεμε,τόσο πολύ ήθελε να παίξει μαζί τους,αλλά δεν την αφήναμε να έλθει σε επαφή με τα άλλα παιδιά.

-Φοβόσασταν μήπως μολύνει τα άλλα παιδιά;
-Όχι,το είχαν απαγορεύσει οι γιατροί.Μας είπαν να κοιμάται χωριστά,να τρώει μόνη της.

-Απομονωμένη;
-Ναι,πλήρως απομονωμένη.Στην εκκλησία όμως κυκλοφορούσε ελεύθερα.Εμείς οι μεγάλοι την παίρναμε αγκαλιά και την φιλούσαμε αφού δεν υπήρχε κάτι να φοβηθούμε,αλλά για να μην υπάρξει πρόβλημα με τους άλλους.Και το βράδυ λοιπόν τριγυρνούσε στον ναό,πήγαινε κοντά στον κάθε μοναχό και τραβούσε το κομποσχοίνι και χαμογελούσε στον καθένα.Δύο ώρες,όσο κρατούσε η Θεία Λειτουργία.
Μία φορά φώναξα κάπως πιο αυστηρά:«Τα παιδιά τέτοιαν ώρα πρέπει να κοιμούνται.Γιατί είναι στην εκκλησία;»Ποτέ δεν ήθελε να κοιμηθεί εκείνη την ώρα και με το έλεος του Θεού θεραπεύτηκε!
Ένας ιερομόναχος που πολύ την αγαπούσε,ο πατήρ Σιλουανός μου έλεγε:
«Δεν μπορείτε να κάνετε κάτι για να μην πεθάνει;»
Εμείς περιμέναμε ότι θα πεθάνει,μέρα παρά μέρα.Εαν όχι σήμερα,αύριο.Έτσι μας έλεγαν οι γιατροί.Αυτό επειδή είχε μία βαριά μορφή Έίτζ,4ου βαθμού,δεν ξέρω πως το λένε εδώ στην Ρουμανία.
Εγώ είπα ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα και έδειξα τον ουρανό.Ο π.Σιλουανός τότε άρχισε να κλαίει και μαζί του έκλαιγα και εγώ και... ο ελεήμων Θεός την θεράπευσε.Όταν έκαναν αναλύσεις στο παιδί,είδαν ότι δεν είχε πια τίποτα.

Αποτέλεσμα εικόνας για maica domnului boian
Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας του Μποϊαν

-Είναι το μόνο παιδί, από τα τετρακόσια, στο οποίο έγινε κάποιο θαύμα;
-Έχουμε ογδόντα δύο παιδιά με Έϊτζ και θεραπεύτηκαν επτά.

-Ήταν θαύμα Θεού;Είστε πεπεισμένος;
-Ναι,είμαι πεπεισμένος ότι ήταν θαύμα Θεού.Κανείς δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο.Εμείς δεν αποκλείουμε την ιατρική,δεν είμαστε ενάντια.Άλλωστε παίρνω τα φάρμακα που μου έδωσαν οι γιατροί για την καρδιά.Μάλιστα τα παιδιά με Έϊτζ ξέρουν πως είμαι άρρωστος σαν εκείνα και ότι παίρνουμε τα ίδια φάρμακα.Θέλω να τους δώσω θάρρος.

-Τους είπατε ότι έχετε Έϊτζ;
-Όχι,τους είπα ότι είμαι άρρωστος σαν και εκείνα.Να πω πω ψέματα δεν μπορώ,αλλά τους είπα:«Κοιτάχτε τα φάρμακά μου.Έχω και κόκκινα και άσπρα και έγχρωμα»,επειδή κάποιος έπιασε ένα από τα μεγαλύτερα παιδια με 'Είτζ,έναν 11χρονο και του είπε:
«Εσύ ξέρεις τι αρρώστια έχεις;Αυτό και αυτό».
Εκείνο τότε άρχισε να κλαίει δυνατά και να φωνάζει:«Γιατί με έφερε η μαμά μου σε αυτόν τον κόσμο;Δεν θέλω να ζήσω πια».
Τότε οι αδελφές μου είπαν:«Ελάτε επειδή είναι πολύ στενοχωρημένος,δεν τρώει και όλο κλαίει».
Πήγα εκεί και του είπα:«Σεργκέι και εγώ είμαι άρρωστος σαν εσένα,κοίτα,παίρνω χάπια και φάρμακα.Πρέπει όμως να πιστεύουμε,για να πάνε όλα καλά.Τι αδέλφια είμαστε αν θυμώνεις έτσι;Εγώ περίμενα να είσαι δυνατός να με βοηθήσεις και εμένα,και τώρα...»
 Άρχισε τότε να γελάει και είπε:«Πατέρα,εγώ σε αγαπώ!Δεν θα ξανακλάψω ποτέ!»
Και από τότε το παιδί είναι εύθυμο.Με τον καιρό όμως πρέπει να τους πούμε την αλήθεια,για να μην το κάνει κάποιος ξένος και τους προκαλέσει πόνο.
 Δεν ξέρω...Είναι τόσο όμορφα και τόσο καλόψυχα...Εαν κάποτε τα επισκεφτείτε θα δείτε ότι αυτά τα παιδιά είναι λες και κατέβηκαν από τον ουρανό.Φαίνεται όμως ο πόνος στην καρδιά τους.Φαίνεται!

***


Αποτέλεσμα εικόνας για parintele mihail jar


Αφήστε τον να πεθάνει ήσυχα,δεν έχουμε τι να του κάνουμε!

Είχαμε ένα άλλο παιδί με δύο καρκίνους.Το βράδυ, όταν έπαιρνε την τελευταία του πνοή το παιδί αυτό,ήλθαν όλοι οι γιατροί,κοίταξαν και είπαν:
«Αφήστε τον να  πεθάνει ήσυχα,δεν έχουμε τι να του κάνουμε».
Ήταν δύο ετών και ζύγιζε έξι κιλά,ανέδυε μία μυρωδιά έντονη,ήταν σε άσχημη κατάσταση.
 Τον πήρα στην αγκαλιά μου και άρχισα να κλαίω δυνατά.Το λυπόμουν τόσο πολύ που είπα:«Να ήταν εδώ η μαμά..!».Στον μεγάλο πόνο μόνο η μητέρα μπορεί να απαλύνει τον πόνο.Ο καθένας είχε ή έχει μητέρα και ξέρουμε πως όταν πονάμε,εαν εκείνη κολλήσει τα χείλη της στο μέτωπό μας ή μας αγκαλιάσει,ξεχνούμε τα πάντα.
  Μέσα σε αυτόν τον πόνο,έκλαιγα με το παιδί αγκαλιά και σκέφτηκα:εαν ήταν η μαμά του εδώ να τον αγκαλιάσει, θα του ήταν πιο εύκολο ακόμη και να πεθάνει.
Αλλά ο Θεός έκανε το θαύμα Του.Τον πήγα μπροστά στην εικόνα της Παναγίας του Μποϊάν και όπως τον κρατούσα αγκαλιά τον έβαλα μπροστά στην εικόνα.Δεν ήταν κανείς εκεί και άρχισα να προσεύχομαι:
«Παναγία μου,δεν έχει κανέναν σε αυτόν τον κόσμο.Είναι ένα ορφανό.Εαν μπορείς βοήθησέ το!»
Το παιδί άρχισε να αναπνέει ξανά αφού μέχρι τότε ανέπνεε δύσκολα.Άρχισε να κουνάει τα χέρια του,το κεφαλάκι,τα πόδια...το πρωί μάλιστα άρχισε να τρώει.Τώρα είναι δόκιμος στο μοναστήρι μας,Ιωάννη τον λένε.

Αποτέλεσμα εικόνας για episcop longhin jar
-Πώς ''μοιράζεστε''στα παιδιά;
 -Με ένα φιλί.Τα αγκαλιάζω.Πιο πολύ όμως κλαίω όταν δεν τα βλέπω.Στα άρρωστα παιδιά,όταν μπαίνω και βλέπω τον πόνο,όταν βλέπω αυτά που δεν έχουν πόδια,χέρια,που κάθονται μόνο στο κρεβάτι-υπάρχουν αρκετά παιδιά σε αυτήν την κατάσταση-μου έρχεται να κλάψω,αλλά δεν μπορώ επειδή πρέπει να τα ενισχύσω,τους χαμογελάω πάντοτε.Αν δω κάποιον που θέλει να κλάψει,του το απαγορεύω.Για τα παιδιά,επειδή πρέπει να βλέπουν ότι όλοι είμαστε ευτυχισμένοι και σηκώνουμε τον σταυρό μας.
Σίγουρα ο Θεός εργάζεται στην καρδιά τους.Ο Θεός στέλνει κάτι το ξεχωριστό σε αυτά τα παιδιά.Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν προβλήματα,αλλά σε εμάς όλα,δεν ξέρω γιατί,σκεπάζονται με μία θεϊκή αγάπη,με κάτι το ουράνιο,που μας δίνει αυτή την δύναμη.Δεν ξέρω πως βρίσκω τόση δύναμη-σίγουρα από το Θεό-για να δώσω σε όλα την ίδια αγάπη.

***
Αποτέλεσμα εικόνας για episcop longhin jar


Δεν επιθύμησα ποτέ να γίνω επίσκοπος

-Σας μένει καιρό να κάνετε τον κανόνα σας;Τώρα είσαστε βοηθός επισκόπου.Τα καταφέρνετε.Πιστεύω ότι τώρα παλεύετε πιο πολύ με τον χρόνο.
 -Σίγουρα είναι πολύ πιο δύσκολα.Δεν επιθύμησα ποτέ να γίνω επίσκοπος,πρώτον επειδή είμαι ανάξιος και δεύτερον πρέπει να αφιερώνω πολύ χρόνο στα παιδιά.Πολλές φορές δεν κοιμάμαι τη νύχτα.Πρέπει να έχουμε φαγητό και ρούχα εγκαίρως.Επίσης να έχουμε ζέστη,φάρμακα,νοσοκομεία.Πολλά παιδιά τα εγχειρίσαμε στο εξωτερικό,στην Γερμανία και σε άλλες χώρες,είναι πολύ δύσκολο.Τώρα είμαι ακόμη πιο απασχολημένος.Ο Θεός με το έλεός Του με βοηθάει να μην αφήσω κάτι στην άκρη.

-Καταφέρνετε να τους δείτε όλους καθημερινά;
-Εαν βρίσκομαι εδώ,προσπαθώ να τους δω όλους.Τελευταία όμως τους βλέπω λιγότερο συχνά και αυτό με κάνει να υποφέρω.Αυτό με κάνει να μην κοιμάμαι την νύχτα,να είμαι ανήσυχος,ακόμη και να κλαίω.Για ποιό λόγο;Επειδή δεν μπορώ να δω τα παιδιά μου αφού με στέλνουν σε άλλα μέρη.Να τώρα έλειψα μία εβδομάδα στην Σύνοδο.Πηγαίνω για Θείες Λειτουργίες σε άλλες αρχιεπισκοπές και έτσι λείπω πάλι δύο-τρεις μέρες και πονάει η ψυχή μου



-Σκέφτεστε πως ίσως είναι καλά για εκείνα τώρα,ξέροντας πως έχουν τώρα έναν πατέρα-αρχιερέα;Δεν είναι μικρό πράγμα
-Δεν μπορώ να απαντήσω επειδή δεν αισθάνομαι ακόμη επίσκοπος.Και δεν ξέρω αν θα το αισθανθώ ποτέ.Μην αμαρτάνω όμως,η Θεία Χάρη παραμένει Θεία Χάρις...παρακάλεσα την Σύνοδο να μην με κάνουν επίσκοπο αλλά αποφάσισαν ερήμην μου,και τώρα που πήγα μου είπαν:«Τι, εσύ τα βάζεις με την Σύνοδο και την Εκκλησία;»και αναγκάστηκα να πάω.
Δεν το αισθάνομαι όμως επειδή είναι κάτι πολύ υψηλό για εμένα,δεν μπορώ να το εννοήσω ακόμη.
Εγώ όμως παρέμεινα πατέρας,έμεινα κοντά στους χριστιανούς μου,όπως ήμουν είμαι,ακόμη κι αν είμαι επίσκοπος ή ιερέας,έχω ευθύνη μπροστά στον Θεό και όλοι είμαστε το ίδιο.Όταν θα βρεθούμε ενώπιον του Θεού θα δώσουμε λόγο για το τι κάναμε σε αυτήν την ζωή.Πιστεύω ότι για εμάς τους αρχιερείς θα είναι πιο δύσκολο να απαντήσουμε μπροστά στον Κύριο.

-Είστε σχεδόν πενήντα ετών.Μετανοιώνετε για κάτι;
-Μετανοίωνω που μπορούσα να κάνω περισσότερα και δεν έκανα.Δεν μπόρεσα να γίνω κοινωνός του πόνου πολλών ανθρώπων.
Για πολλά χρόνια ασχολήθηκα με το χτίσιμο εκκλησιών σε διάφορα χωριά,με την βοήθεια των ανθρώπων.Ήμουν απασχολημένος και δεν είχα χρόνο να ακούσω τον πόνο του λαού.Έπρεπε καλύτερα να κάνω για τον Θεό επειδή η ζωή αυτή περνάει γρήγορα,σύντομα θα φύγουμε από εδώ.Ευχαριστώ τον Θεό για την κάθε ημέρα που ζω,αφού αισθάνομαι αρκετά άρρωστος.Έπαθα τρία εμφράγματα και κουράζομαι ευκολότερα τώρα.Όταν μπορούμε να κάνουμε κάτι,τότε να το κάνουμε.Το κάθετι στον καιρό του για να μην περνάει μάταια.Ο Θεός δεν θα μας κρίνει για τις αμαρτίες μας αλλά για το καλό που μπορούσαμε να κάνουμε και δεν κάναμε.


Από το περιοδικό ''Lumea monahilor''τεύχος 83/2014
Επιμέλεια/Μετάφραση, π.Γεώργιος Κονισπολιάτης-proskynitis.blogspot.

το είδαμε εδώ

Μνήμη των αναιρεθέντων υπό του Ηρώδου αγίων νηπίων: Ο Ιερός Χρυσόστομος για την σφαγή των νηπίων

    Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΝΗΠΙΩΝ  [:Ματθ.2,13-23]     « Τότε Ἡρῴδης ἰδὼν ὅτι ἐνεπαίχθη ὑπὸ τῶν μάγων, ἐθυμώθη λίαν, καὶ ἀποσ...