Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα π. Αντώνιος Χρήστου. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα π. Αντώνιος Χρήστου. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο, Μαρτίου 04, 2017

Ορθοδοξία και Τεκτονισμός : Μία πίστη και δύο έννοιες ασυμβίβαστες.

Ορθοδοξία και Τεκτονισμός : Μία πίστη και δύο έννοιες ασυμβίβαστες.


Αγαπητοί μου αναγνώστες, επιτρέψτε μου να προσεγγίσω  το θέμα πρακτικά (και όχι με πολλές θεολογικό-ιστορικές αναλύσεις)  όπως το βίωσα προσωπικά, πριν λίγες μέρες.
Στον λογαριασμό  μου σε γνωστό μέσω κοινωνικής δικτύωσης, είχαν  περάσει πάνω από τρία χρόνια "φιλίας" με έναν χρήστη και μάλιστα συμπολίτη μου (δεν αναφέρω το όνομά του για ευνόητους λόγους).  Θυμάμαι όταν αποδέχτηκα την αίτηση φιλίας του, μου μίλησε για την στενή σχέση του με την Εκκλησία και ότι μάλιστα κατέχει εκκλησιαστικό  οφίκιο από συγκεκριμένο Πατριαρχείο(επίσης δεν το αναφέρω για ευνόητους  λόγους) , λόγω της έντονης φιλανθρωπικής του και όχι μόνο, δράσης στη συγκεκριμένη Εκκλησία.
Από τότε απλά έβλεπα μερικές αναρτήσεις και φωτογραφίες του, χωρίς να έχουμε  ιδιαίτερες επαφές ή συζητήσεις κτλ. Κάποια στιγμή σε επίσημη επίσκεψη του συγκεκριμένου Πατριάρχη (που του είχε απονείμει το οφίκιο) στη χώρα και την Εκκλησία μας, από φωτογραφίες που είχε ανεβάσει ο συγκεκριμένος χρήστης, έβλεπες  χειροπιαστά ότι έλεγε αλήθεια, αφού καθόταν μάλιστα από τις πρώτες θέσεις "των επισήμων", σε μια εκδήλωση προς τιμή του Πατριάρχη.
Ενώ συνέβησαν όλα αυτά, ξαφνικά , διαπιστώνω προχθές ότι ο συγκεκριμένος κύριος ανέβασε φωτογραφίες, ως συμμετέχων  σε Μασωνική-Τεκτονική λατρευτική εκδήλωση, χωρίς να εξηγεί τι ακριβώς ήταν αυτή (μάλλον  τελετή ανόδου βαθμού αν κατάλαβα καλά από τις φωτογραφίες και το γεγονός των σχολίων από κάτω που του έδιναν συγχαρητήρια). Εννοείται  ότι έπεσα από τα σύννεφα και σοκαρίστηκα. Καταρχήν μου έκανε εντύπωση γενικώς η δημοσίευση, γιατί από όσα γνωρίζω δεν δημοσιεύουν οι ίδιοι οι εν ενεργεία τέκτονες  τέτοιες τελετές, γιατί παίρνουν σκληρούς όρκους να μην αποκαλύπτουν τα τελούμενα στις Στοές και είναι απρόσιτες γενικά για κάθε αμύητο-μη Μασώνο.
Έγραψα λοιπόν  ένα σχόλιο κάτω από την φωτογραφία, ότι η ιδιότητα του Μασώνου είναι ασυμβίβαστη με αυτή του Ορθοδόξου Χριστιανού (κοινοποιώντας link με αναλυτικό κείμενο που το αιτιολογούσε συνοπτικά (http://www.impantokratoros.gr/E482DEBE.el.aspx) και ότι ήταν εμπαιγμός προς το πρόσωπό μου εκ μέρος του, αφού τόσο καιρό μου έκρυβε την μασωνική του ιδιότητα, ενώ ταυτόχρονα πρόβαλε το προφίλ του συνειδητού χριστιανού που απολάμβανε την αναγνώριση και την ιδιαίτερη τιμή από ψηλά ιστάμενους στην ιεραρχία. Στη συνέχεια προχώρησα σε διαγραφή  της "φιλίας" του συγκεκριμένου χρήστη.
Το θέμα δεν τελείωσε εκεί, ο συγκεκριμένος δεν τόλμησε να μου στείλει μήνυμα (εώς τώρα τουλάχιστον), μου έστειλε όμως ένας από τους φίλους του ο οποίος μου έλεγε ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι πολύ καλός και έχει προσφέρει πολλά χρήματα στην Εκκλησία. Εγώ επέμενα ότι είναι ασυμβίβαστη η Ορθόδοξη πίστη με την Μασωνία. Μου απαντάει εκ νέου : «Κάνετε λάθος πάτερ, ίσα-ίσα είναι βασική προϋπόθεση για να είναι ένας Μασώνος πρέπει απαραιτήτως να είναι Έλληνας Ορθόδοξος Χριστιανός!» Απάντησα φυσικά και έκλεισε εκεί η συζήτηση : «Εμείς έχουμε και πιστεύουμε στον μόνο αληθινό Θεό, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, ενώ εσείς πιστεύετε στον Μέγα Αρχιτέκτων του Σύμπαντος ή, συντετμημένα, ο ΜΑΤΣ. Ο ΜΑΤΣ για τους Μασώνους είναι το   «Υπέρτατο  Ον». Καμία σχέση όμως με τον δικό μας προσωπικό Τριαδικό Θεό.
Κλείνοντας το άρθρο αδελφοί μου, για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται η σύγχυση και ο συγκρητισμός στην εποχή μας. Για άλλη μια φορά, επιβεβαιώνεται η φράση του μακαριστού π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου : «Δεν ανησυχώ ότι θα αδειάσουν οι Εκκλησίες, ανησυχώ με τι πιστούς θα γεμίσουν...»!
Αυτή φράση ισχύει και γι αυτούς τους "μπερδεμένους" αλλά αφορά και για εμάς, που υποτίθεται είμαστε συνειδητοί ορθόδοξοι Χριστιανοί, ανελλιπώς εκκλησιαζόμενοι και δραστηριοποιούμενοι στην Εκκλησία, αλλά η καρδιά μας απέχει πολλές φορές από τον Χριστό και το Εκκλησιαστικό φρόνιμα! Όποιος έχει Τον Κύριο έχει τα πάντα, όποιος έχει τα πάντα χωρίς Τον Κύριο, δεν έχει τίποτα...!

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 23, 2017

«Εάν πεθάνεις, πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις, όταν πεθάνεις…!»

του π.Αντωνίου Χρήστου
Η ρύση αυτή του τίτλου του άρθρου μας, που είναι βγαλμένη από την αγιορείτικη σοφία και εμπειρία, υπήρχε σε κάδρο στην αίθουσα του Κατηχητικού Σχολείου της Ενορίας της ιδιαίτερης πατρίδας μας, που αν και ήμασταν παιδάκια, πάντα μας γέμιζε τη καρδιά και μας έδινε ελπίδα για τη ζωή.
Είμαστε σίγουροι ότι κάποιος που δεν θα έχει ξαναδιαβάσει αυτή την ρύση ίσως να απορήσει τι ακριβώς σημαίνει. Πολύ επιγραμματικά λοιπόν εξηγούμε : α) ότι αν πεθάνουμε (για τον κόσμο, το κοσμικό φρόνιμα και παλαιό άνθρωπο με το βάπτισμά μας και την υπόλοιπη ασκητική και μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας), β) πριν πεθάνουμε (βιολογικά σε αυτή την ζωή), γ) δεν θα πεθάνουμε (αλλά αυτό θα είναι κοίμηση, αφού πνευματικά θα είμαστε ζωντανοί στην αγκαλιά Του Θεού μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία του που θα ζήσουμε οριστικά αιώνια μαζί Του, εφόσον βέβαια είμαστε με τους δικαίους) και δ) όταν πεθάνεις (όταν έρθει οριστικά ο βιολογικός θάνατος του χωρισμού της ψυχής από το σώμα και τερματίσει ψυχοσωματικά η επίγεια παρουσία του ανθρώπου).
Με δεδομένα τα παραπάνω και με αφορμή την ξαφνική κοίμηση που συντάραξε πρόσφατα την τοπική κοινωνία της Γλυφάδας και όχι μόνο, μιας μαθήτριας 16 ετών, σήμερα θα ασχοληθούμε επιγραμματικά με το μυστήριο του θανάτου και ειδικότερα με το ερώτημα : Γιατί ο Θεός επιτρέπει να πεθαίνουν νέοι άνθρωποι ακόμη και βρέφη; Θα θέλαμε πριν απαντήσουμε, να ενημερώσουμε τους αναγνώστες που δεν μας γνωρίζουν προσωπικώς εκ των προτέρων, ότι δεν μιλούμε «εκ του ασφαλούς», γιατί στην ίδια σχεδόν τρυφερή ηλικία της εφηβείας (εμείς τότε 13,5 ετών και εκείνος 15,5), αποχωριστήκαμε σωματικά από τροχαίο δυστύχημα, τον αδελφό μας Κυριάκο, οπότε έχουμε βιώσει όλη αυτή την δύσκολή κατάσταση με όλον αυτόν τον ξαφνικό πόνο της απώλειας ενός δικού σου και μάλιστα νεαρού ανθρώπου.
Ο Θεός μας, είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου και έπλασε τον άνθρωπο για να ζει σε κοινωνία μαζί Του αιώνια. Ο άνθρωπος όμως, δια της πλάνης του διαβόλου, κάνοντας κακή χρήση της ελευθερίας του, διέπραξε το προπατορικό αμάρτημα, αφού ουσιαστικά ζήτησε «να ζήσει» χωρίς Τον Θεό και αυτό τον οδήγησε στην αμαρτία και κατά συνέπεια στον θάνατο! Όμως ο Θεός δεν μας άφησε έτσι καταδικασμένους, αλλά έστειλε τον Υιό του Μονογενή, πέθανε για εμάς, καθαρίζοντάς μας με το αίμα Του πάνω στο Σταυρό, για να ζήσουμε εμείς! Νικώντας τον θάνατο με την ζωηφόρο Ανάστασή Του, μας απάλλαξε αντικειμενικά από αυτόν (αφού πλέον δεν είναι το τέρμα, αλλά το πέρασμα προς την όντως πραγματική ζωή) με την βασική προϋπόθεση ότι θα θέλουμε και εμείς υποκειμενικά, ο κάθε ένας άνθρωπος ξεχωριστά, να ακολουθήσουμε Τον Κύριο και την αρετή στη ζωή μας!
Ο θάνατος ως γεγονός υπάρχει ακόμη, αλλά είναι ουσιαστικά κατηργημένος με βάση την φράση του τίτλου μας και όσα αναφέραμε για το νόημά της. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η Αρχιερατική συγχωρητική ευχή της Εξόδιου ή Επιμνημόσυνου Ακολουθίας, ότι το μυστήριο του θανάτου μάλιστα είναι σωτήριος και υπάρχει «για να μη γίνει το κακό αθάνατο». Ο συμβολισμός του σιταριού που χρησιμοποιούμε στα κόλλυβα, είναι ακριβώς και η εποπτική θεολογία της, ότι όπως το σιτάρι μπαίνει στη γη σαπίζει αλλά βγαίνει νέο φυτό, έτσι και εμείς μπορεί μεν να πεθαίνουμε , αλλά στην ουσία «κοιμόμαστε» και προσδοκούμε την Ανάσταση, αφού θα ενωθεί πάλι η ψυχή με το σώμα λαμβάνοντας όλοι τον ανακαινισμένο σώμα που είχε και ο Κύριος μας, μετά την Ανάστασή Του.
Θα πει κάποιος ωραία τα παραπάνω, μπορεί να τα αποδεχόμαστε, αλλά δεν είναι αδικία βρέφη-μικρά παιδιά ή έφηβοι και νέοι να φεύγουν από αυτή τη ζωή πριν καλά-καλά την ζήσουν και την γνωρίσουν; Γιατί άλλοι να πηγαίνουν σε βαθειά γεράματα και άλλοι νεαροί να φεύγουν τόσο νωρίς, σκορπώντας θλίψη σε γονείς και συγγενείς; Κανείς δεν μπορεί να εξιχνιάσει τη δίκαιη και φιλάνθρωπη κρίση και πρόνοια Του Θεού. Το σίγουρο είναι αδελφοί μου ότι θα φύγουμε από αυτό τον κόσμο. Ως άνθρωποι, το σήμερα μας ανήκει και έχουμε ευθύνη να το αξιοποιούμε, το αύριο είναι αβέβαιο και κυρίως ανήκει στο Θεό και γι αυτό είναι μάταια πολλά σχέδια, αφού δεν ξέρουμε (εκτός από μερικούς πνευματικούς ανθρώπους, που έχουν χαριτωθεί με αυτή την πληροφορία από τον Θεό) αν θα ζούμε για να υλοποιήσουμε. Έχουμε προσδοκίες και όνειρα, αλλά αν είναι θέλημα Θεού θα πραγματοποιηθούν ή όχι. Υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο του αιφνίδιου θανάτου, γι αυτό πάντα ο πιστός πρέπει να είναι πνευματικά έτοιμος και να έχει την αρετή «της μνήμης θανάτου», την αίσθηση της προσωρινότητας δηλαδή και όχι μονιμότητας αυτής της ζωής, που ο κοσμικός άνθρωπος και η διαφήμιση καλλιεργεί.
Θα κλείσουμε με την πολύ κατατοπιστική απάντηση στα ερωτήματα του Αγίου Παΐσιου του Αγιορείτου :«Εάν δει ότι κάποιος θα γίνει καλύτερος, τον αφήνει να ζήσει. Εάν δει όμως ότι θα γίνει χειρότερος, τον παίρνει για να τον σώσει. Μερικούς πάλι, που έχουν αμαρτωλή ζωή, αλλά έχουν τη διάθεση να κάνουν το καλό, τους παίρνει κοντά Του, πριν προλάβουν να το κάνουν, επειδή ξέρει ότι θα έκαναν το καλό μόλις τους δινόταν η ευκαιρία. Είναι δηλαδή σαν να τους λέει: “Μην κουράζεσθε, αρκεί η καλή διάθεση που έχετε”. Άλλον, επειδή είναι πολύ καλός, τον διαλέγει και τον παίρνει κοντά Του, γιατί ο παράδεισος χρειάζεται μπουμπούκια.
Φυσικά, οι γονείς και οι συγγενείς είναι λίγο δύσκολο να το καταλάβουν αυτό. Βλέπεις, πεθαίνει ένα παιδάκι, το παίρνει αγγελούδι ο Χριστός και κλαίνε και οδύρονται οι γονείς, ενώ έπρεπε να χαίρονται. Γιατί πού ξέρουν τι θα γινόταν, αν μεγάλωνε;» Πρέπει έτσι να χαίρονται οι γονείς. Άλλωστε «από εκείνη τη στιγμή έχουν έναν πρεσβευτή στον Παράδεισο. Όταν πεθάνουν, θα ’ρθουν τα παιδιά τους με τα εξαπτέρυγα στην πόρτα του Παραδείσου να υποδεχθούν την ψυχή τους. Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό! «Στα παιδάκια πάλι που ταλαιπωρήθηκαν εδώ από αρρώστιες ή από κάποια αναπηρία ο Χριστός θα πει: “Ελάτε στον Παράδεισο και διαλέξτε το καλύτερο μέρος”. Και τότε εκείνα θα Του πουν: “Ωραία είναι εδώ, Χριστέ μας, αλλά θέλουμε και τη μανούλα μας κοντά μας”. Και ο Χριστός θα τα ακούσει και θα σώσει με κάποιον τρόπο και την μητέρα».

Άρθρο για λογαριασμό της Εφημερίδας

«ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ»

Κυριακή, Αυγούστου 21, 2016

Άλλο ιερά πανήγυρις της Εκκλησίας μας και άλλο εμποροπανήγυρις και γλέντια…Πως η παράδοση μπορεί να εκφυλιστεί σε φολκλόρ

Πως η παράδοση μπορεί να εκφυλιστεί σε φολκλόρ
Του π. Αντωνίου Χρήστου, εφημερίου του Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Δικηγορικών Γλυφάδας

Το καλοκαίρι, εκτός από εποχή διακοπών, είναι και γεμάτο με μνήμες ιδιαίτερα λαοφιλών αγίων. Η επαρχία γεμίζει από κόσμο, ντόπιους και τουρίστες, αλλά η επίσκεψή τους συμπίπτει πολλές φορές με τη μνήμη-πανήγυρι του πολιούχου ενός χωριού ή πολλών και γραφικών εξωκλησιών στην ηπειρωτική και τη νησιωτική Ελλάδα. Όλοι μας, λίγο, πολύ, από τα παιδικά μας χρόνια μέχρι και σήμερα έχουμε να θυμηθούμε κάτι από τη συμμετοχή μας σε τέτοιες πανηγύρεις. Μερικοί μάλιστα δεν θεωρούν ότι έκαναν καλοκαίρι αν δεν βρίσκονταν στην πανήγυρι ενός αγίου που εόρταζε. Μέχρι εδώ όλα καλά, ευλογημένα και άγια.
Η Εκκλησία μας, σε ό,τι κάνει, πάντα έχει σκοπό τη σωτηρία του ανθρώπου. Η μνήμη του αγίου, που εορτάζεται πάντα την ημέρα που αυτός εκοιμήθη, σκοπό έχει και τον δικό μας αγιασμό από τη μίμηση αυτού. Το κέντρο της ζωής μας (και όχι μόνο της λατρευτικής, που λένε κάποιοι) είναι η Θεία Λειτουργία. Γι’ αυτό η ιερά πανήγυρις κέντρο και κορύφωση έχει τη μετοχή μας στα άχραντα Μυστήρια. Ο πανηγυρικός Εσπερινός και η παράκληση του αγίου μάς προετοιμάζουν, αλλά δεν αντικαθιστούν σε καμία περίπτωση το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Το ένα είναι Μυστήριο, τα άλλα Ακολουθίες!
Θεμελιώδης διαφορά, που ο απλός κόσμος δεν δείχνει να την υπολογίζει. Όποια Ακολουθία γίνεται Λειτουργία τη λέει και το χειρότερο είναι ότι δεν οριοθετεί, όπως η Εκκλησία μας θέλει, την πανήγυρι στη ζωή του.
Πώς να μετέχει όμως κανείς της Θ. Λειτουργίας, όταν φροντίζει να συμμετέχει στις «φιέστες» που στήνουν διάφοροι σύλλογοι παραμονές μιας εορτής μετά τον Εσπερινό; Η ακρίβεια είναι ότι προσφέρεται κάτι νηστίσιμο για να προετοιμαστούμε να κοινωνήσουμε την άλλη μέρα. Αυτό στην πράξη ανατρέπεται. Διοργανώνονται εμποροπανηγύρεις πέριξ της εκκλησίας, με αποτέλεσμα, όταν γίνεται η λιτάνευση της ιεράς εικόνας, αυτή πολλές φορές να περνάει ανάμεσα σε εμπορεύματα και μάλιστα ακατάλληλα, όπως π.χ. εσώρουχα, πράγμα που δεν αρμόζει. Μετά το τέλος της λιτανείας, ξεκινά το γλέντι με οργανοπαίκτες και τραγουδιστές, φαγοπότι, χορούς και κραιπάλη έως το πρωί. Αποτέλεσμα: χιλιάδες κόσμος στον Εσπερινό και στο γλέντι, μερικές εκατοντάδες μόνο το πρωί και από αυτούς ελάχιστοι κοινωνούν. Αλήθεια, γι’ αυτό μαρτύρησαν οι άγιοι; Για το κέρδος είναι οι πανηγύρεις; Μάλιστα, δεν εξαιρώ εδώ και το «ιερό παζάρι» που στήνεται και εντός του ιερού ναού πολλές φορές. Όλοι ξέρουμε τι έκανε ο Χριστός μας όταν συνάντησε αντίστοιχο θέαμα στα Ιεροσόλυμα, αλλά εμείς δεν παίρνουμε το μήνυμα…!
 
 Χιλιάδες κόσμος στον Εσπερινό και στο γλέντι, μερικές εκατοντάδες μόνο το πρωί και από αυτούς ελάχιστοι κοινωνούν. Αλήθεια, γι’ αυτό μαρτύρησαν οι άγιοι;
Θα πει κάποιος: «Μα όλα αυτά είναι παράδοση, γίνονται πολλά χρόνια κ.τ.λ. Δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε». Στην παράδοση της Εκκλησίας μας ήταν το γλέντι να γίνεται μετά τη Θ. Λειτουργία, το μεσημέρι, και όχι το βράδυ, όπως έχει επικρατήσει τις περισσότερες φορές. Δεν είπε κανείς να μη φάνε ψωμί οι πραγματευτές που φέρνουν τα εμπορεύματά τους, αρκεί να σέβονται την ιερότητα του χώρου και της στιγμής. Αν υπάρχει διακριτικότητα, όλοι ωφελούνται.
ο πανηγύρι με ευλογία της Εκκλησίας επιτρέπει ψάρι, όμως δεν καταλύεται η νηστεία της Τετάρτης και της Παρασκευής με κρέατα και άλλα αρτύσιμα, όπως γίνεται συνήθως. Ποιον άγιο να τιμήσουμε έτσι; Κοσμικά; Αμαρτωλά; Τέτοια πανηγύρια μόνο ο Διάβολος τα θέλει και όσοι ξεχνούν τι είναι Ορθόδοξος Χριστιανός και ποια η αποστολή μας στον κόσμο.
Ας ζούμε λοιπόν με χαρά τις ιερές πανηγύρεις μας, όταν είμαστε πραγματικά πιστοί, πραγματικά προσκυνητές και όχι μόνο τουρίστες περιφερόμενοι, που συμμετέχουμε σε ένα «φολκλόρ» το οποίο ξεθωριάζει την επομένη της μνήμης του αγίου. Εμείς, οι κληρικοί, ας διαφωτίσουμε ανάλογα τον κόσμο και οι άρχοντες και οι πανηγυριστές ας ταπεινωθούν και ας υπακούσουν για όφελος όλων. Καλές πνευματικές ιερές πανηγύρεις εύχομαι. Να ζήσουμε, αδελφοί μου. Αμήν!


Τρίτη, Αυγούστου 16, 2016

Το «δυστύχημα» του να είσαι κληρικός...

Η ιεροσύνη και η διακονία μέσα από μια πρακτική και ρεαλιστική προσέγγιση
Toυ π. Αντώνιου Χρήστου, εφημέριου του Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Δικηγορικών Γλυφάδας

Είμαστε σίγουροι ότι ο τίτλος του άρθρου θα παραξενέψει τον αναγνώστη και ενδεχομένως τον σκανδαλίσει. Πριν βγάλει όμως κάποιος βιαστικό συμπέρασμα, ας κάνει τον κόπο να διαβάσει έως το τέλος το άρθρο, με δεδομένο ότι, τη Χάριτι του Θεού, τον Αύγουστο κλείνω μία δεκαετία (2006-2016) μέσα στο ράσο ως κληρικός (2 χρόνια ως διάκονος και 8 ως ιερεύς). Σε αυτό το άρθρο, με βάση αυτή την επέτειο, θα μιλήσουμε για την ιεροσύνη και τη διακονία του κληρικού, όχι όμως θεολογικά, αλλά πρακτικά και ρεαλιστικά, αναφερόμενοι στις αντιξοότητες που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας κληρικός στην πορεία του «εντός» και «εκτός» Εκκλησίας.

α) Ανώμαλη προσγείωση από μια «εικονική πραγματικότητα» στην πραγματικότητα: Οι εκκλησιαστικές και θεολογικές σχολές, από τις οποίες αποφοίτησε και ο γράφων, αντικειμενικά προσφέρουν υψηλά εφόδια σε κάποιον κληρικό. Διαβάζεις και ερευνάς την πορεία της Εκκλησίας μέσα στους αιώνες, τους Μεγάλους Πατέρες και τη θεολογία τους, μαθαίνεις δογματική, λειτουργική, βίους αγίων και αντιλαμβάνεσαι τη θεοπνευστία και την αλήθεια της Ορθοδοξίας. Ως εδώ καλά και άριστα. Το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά που διαβάζεις μετά τη χειροτονία σου πας να τα ζήσεις και να τα βιώσεις στην πράξη σε μια τοπική μητρόπολη γενικότερα και ενορία ειδικότερα. Εκεί διαπιστώνεις ότι πολλές φορές απέχει πολύ η θεωρία από την πράξη!
Εχεις διδαχθεί το υψηλό υπούργημα της ιεροσύνης, το πνευματικό ανάστημα του Μ. Βασιλείου και του Ιερού Χρυσοστόμου και απότομα προσγειώνεσαι στην απαραίτητη μεν, απέραντη δε γραφική δουλειά της ενορίας ή μητροπόλεως (Πρωτόκολλο, Εισερχόμενα, Εξερχόμενα, εκδόσεις πιστοποιητικών και αδειών γάμων, βεβαιώσεις, επιστολές, συντάξεις προϋπολογισμών - απολογισμών, αποδείξεις εισπράξεων, ευχαριστήρια κ.ά.) και αντί για Μ. Βασίλειο και Ιερό Χρυσόστομο και τους διορατικούς Γεροντάδες έχεις να κάνεις με τον μπαρμπα-Θανάση, την κυρία Κατίνα και τόσους άλλους, αξιοπρεπείς ανθρώπους κατά τα άλλα, αλλά με μια δυσπιστία προς το σχήμα και το πρόσωπό σου, η οποία όσο δεν σε γνωρίζουν τόσο μεγαλύτερη είναι και εξετάζουν και σχολιάζουν την κάθε σου κίνηση και συμπεριφορά για μήνες, συνήθως πίσω από την πλάτη σου.
Φυσικά, δεν εννοώ να μην υπάρχει εκκλησιαστική οργάνωση, απλώς επισημαίνω ότι κανείς δεν φρόντισε να σε διδάξει και να σε προετοιμάσει γι’ αυτό στις σχολές από όπου αποφοιτάς (μόνο τώρα τελευταία ευτυχώς αρχίζει και διδάσκεται εκκλησιαστική διοίκηση σε κάτι επιμορφωτικά σεμινάρια από το Ιδρυμα Ποιμαντικής της Αρχιεπισκοπής Αθηνών). Δεν υποτιμώ επίσης τα ονόματα και τις ιδιότητες που προανέφερα. Κάθε πρόσωπο έχει αξία και είναι ανεπανάληπτο, απλώς η εν Χριστώ κοινωνία-πολιτεία από δεδομένο γίνεται ζητούμενο και αρκετές φορές είδος προς εξαφάνιση...!

β) Από το «Ο Χριστός εν τω μέσω ημών», στο «Αρον- άρον, σταύρωσον αυτόν»: Στις αστικές μητροπόλεις και ενορίες κατά κανόνα υπάρχουν πάνω από δύο ιερείς σε μία ενορία, ανάλογα με τον πληθυσμό. Ενδεχομένως να υπάρχουν και τρεις μέχρι και πέντε και, σε ελάχιστες περιπτώσεις, έξι. Αυτό, υπό ιδανικές συνθήκες, θα ήταν ευλογία Θεού. Ομως, στην πράξη ένας νέος κληρικός, όταν τοποθετείται σε μια ενορία, συνήθως σαν τον Στρατό, βιώνει ανάλογες καταστάσεις χάσματος μεταξύ «παλιών» και «νέων» (περισσότερες και βαρύτερες υπηρεσίες, «καψόνια», «τρικλοποδιές», πισώπλατα μαχαιρώματα, ψεύτικες κατηγορίες και σκόπιμη δυσφήμηση του προσώπου του στα μάτια του επισκόπου και του κόσμου κ.ά.).
Στη Θεία Λειτουργία, στον ασπασμό της Αγάπης μεταξύ των κληρικών, λένε ο ένας στον άλλον «Ο Χριστός εν τω μέσω ημών», όμως αυτό (ευτυχώς με αρκετές εξαιρέσεις) καταντά στην πράξη «θεατρική κίνηση», χωρίς πρακτικό αντίκρισμα, αφού συνήθως δημιουργούνται κόντρες και χάσματα μεταξύ προϊσταμένου και συνεφημερίων, «κλίκες», αντιθέσεις, φατρίες και ένα σωρό δυσάρεστες καταστάσεις, που διχάζουν και τον κόσμο και την ενορία. Υπάρχουν ταπεινοί ιερείς που τα ανέχονται και με υπομονή τα αντιμετωπίζουν ως δοκιμασίες, άλλοι όμως κληρικοί που είναι εκ φύσεως δυναμικοί χαρακτήρες αντιδρούν και μάλιστα ανοιχτά. Ως αποτέλεσμα διχάζεται η ενορία και δηλητηριάζονται η ενότητα και το ομαλό κλίμα της. Τότε επεμβαίνει η κεντρική διοίκηση (επίσκοπος, πρωτοσύγκελος, γενικός αρχιερατικός) και συνήθως γίνεται μετάθεση κάποιου εκ των κληρικών, αλλά αντί να ειρηνεύσουν τα πράγματα, πολλές φορές οξύνονται και χειροτερεύουν.
 
Συνήθως δημιουργούνται κόντρες και χάσματα μεταξύ προϊσταμένου και συνεφημερίων, «κλίκες», αντιθέσεις, φατρίες και ένα σωρό δυσάρεστες καταστάσεις, που διχάζουν και τον κόσμο και την ενορία
γ) Από κληρικός-πατέρας-πρόσωπο πάντα παπαδάκι-πατριός σε σύγκριση με τον προηγούμενο ιερέα: Όταν ένας ιερέας με πολυετή διακονία σε μια ενορία συνταξιοδοτηθεί ή κοιμηθεί, αναμφισβήτητα έχει αφήσει το στίγμα του, έχει καθιερωθεί στη συνείδηση του κόσμου και συνήθως έχουν παγιωθεί κάποιες συνήθειες και πρακτικές που τον εξυπηρετούσαν. Αυτό από τη φύση του δεν είναι κακό. Το κακό ξεκινά όταν έρχεται άλλος ιερέας στη θέση του, αφού έχει καλλιεργηθεί συνειδητά ή ασυνείδητα μια προσωπολατρία. Τότε η συνεχής σύγκριση του νέου ιερέα σε σχέση με τον παλιό από το εκκλησίασμα είναι αναπόφευκτη και η «πατρότητα» του νέου ιερέα όχι μόνο δεν θεωρείται δεδομένη, αλλά αμφισβητείται συνεχώς, ιδιαιτέρως όταν εκείνος δεν συνεχίζει κάποιες παγιωμένες συνήθειες που είχε θεσπίσει ο προηγούμενος, οι οποίες πολλές φορές μάλιστα είναι αντίθετες προς τη γραμμή της μητροπόλεως και της παραδόσεως της Εκκλησίας γενικότερα (υπάρχει βέβαια ένας άτυπος κανόνας, ότι για έναν χρόνο δεν αλλάζεις τίποτα μέχρι να γνωριστείς με τον κόσμο που ποιμαίνεις. Η κεντρική διοίκηση όμως της μητροπόλεως συνήθως δεν σου πιστώνει τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα και ζητάει πιο άμεσες και ριζικές αλλαγές πολύ σύντομα).
Γενικότερα υπάρχει μια αντίδραση, μια αποχή και μια «ανυπακοή» στις νέες κατευθυντήριες γραμμές του νέου ιερέα. Αυτά που γίνονται δεκτά είναι όσα συνήθιζε ο άλλος ιερέας και ό,τι απέφευγε ή δεν χρησιμοποιούσε σκόπιμα ο παλιός ιερέας δεν τα ακολουθεί κατά κανόνα το ποίμνιο, με αποτέλεσμα οι ενέργειες του νέου κληρικού να αποδοκιμάζονται ή να αντιμετωπίζονται με έντονη κριτική και αμφισβήτηση.

δ) Ο κληρικός είναι πρόσωπο με μηδενική προσωπική ζωή, πάντα δακτυλοδεικτούμενος, με ζωή που δαπανάται ανάμεσα σε μητρόπολη-ενορία-οικογένεια: Ο κληρικός διακονεί τον Θεό. Αυτό είναι το θεολογικό πλαίσιο που συνοπτικά τα λέει και τα περικλείει όλα. Στη πράξη όμως έχει να κάνει με μια αλληλεπίδραση και εξάρτηση με τη μητρόπολη στην οποία ανήκει. Όταν ο επίσκοπος είναι πραγματικός Πατέρας, όλα κυλούν όμορφα. Το πρόβλημα είναι όταν ο επίσκοπος είναι δεσπότης, καταπιεστικός και φορτικός στους κληρικούς. Επίσης μπορεί ο επίσκοπος όντως να είναι πατέρας, αλλά τα πρόσωπα που τον περιβάλλουν στη Μητρόπολη και έχουν τις επιτελικές θέσεις να είναι «βασιλικώτεροι του βασιλέως» και να κινούνται με διάθεση εκδικητική προς κάποιον κληρικό. Όσοι κληρικοί έχουν κτυπηθεί, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, από κακή εκκλησιαστική διοίκηση πραγματικά έχουν υποφέρει και πολλές φορές καταστραφεί κυριολεκτικά.
Μετά τη μητρόπολη, η ενορία είναι ο «στίβος μάχης» του κάθε κληρικού. Στους συνειδητούς και «μη επαγγελματίες» κληρικούς, ο ιερός ναός είναι το «πρώτο σπίτι» και όχι το δεύτερο... όπως λένε σε άλλους κλάδους για κάποιον που ασχολείται με τη δουλειά του πολύ. Ακολουθίες, Θείες Λειτουργίες, αγρυπνίες, Μυστήρια, ποιμαντικές δράσεις, εκδηλώσεις, εξομολογήσεις, γραφική εργασία, προσκυνηματικές εκδρομές, συνεδριάσεις του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου και του Φιλόπτωχου Ταμείου κ.ά. δεσμεύουν τις περισσότερες ώρες του 24ώρου για έναν ιερέα. Γι’ αυτό μιλάμε για λειτούργημα και όχι για επάγγελμα.
 
Μπορεί ο επίσκοπος όντως να είναι πατέρας, αλλά τα πρόσωπα που τον περιβάλλουν στη Μητρόπολη και έχουν τις επιτελικές θέσεις να είναι «βασιλικώτεροι του βασιλέως» και να κινούνται με διάθεση εκδικητική προς κάποιον κληρικό
Κάποια στιγμή ο κληρικός επιτέλους γυρνάει σπίτι. Ο κόσμος νομίζει ότι πάει για να «ξεκουραστεί». Στην πράξη αυτό διαφέρει πολύ, γιατί, ιδιαίτερα αν υπάρχουν πολλά και μικρά τέκνα, ο ιερέας είναι και ο πατέρας της οικογένειας, που πρέπει να εξασφαλίσει τα προς το ζην εξωτερικά και τις ομαλές οικογενειακές συνθήκες εσωτερικά, σε συνεργασία με την πρεσβυτέρα. Να πάει τα παιδιά στα φροντιστήρια, στους γιατρούς, αλλά και μια βόλτα, όπως όλος ο κόσμος. Εδώ έχουμε να κάνουμε όμως με τις προκαταλήψεις του κόσμου. Όσο πιο κλειστή είναι μια κοινωνία τόσο δυσκολεύεται να καταλάβει ότι ο κληρικός ανήκει επίσης στην οικογένειά του, έχει ευθύνη και πρέπει να φροντίζει και την οικογενειακή ζωή του.
Ο καθηγητής μας στο Εκκλησιαστικό Λύκειο, π. Χρήστος Μακρής, μας έλεγε χαρακτηριστικά (και όσο περνάει ο χρόνος στη διακονία μας στο ράσο διαπιστώνουμε πόσο δίκιο είχε): «Προσέξτε καλά. Η κυρία Μαρία έχει τυρί και της το τρώει ένα ποντίκι. Αν τη ρωτήσεις ποιος σου τρώει, κ. Μαρία, το τυρί, αυτή θα πει τα ποντίκια! Έτσι θα λένε και για εσάς όταν γίνετε ιερείς. Ένας ιερέας θα κάνει ένα κακό, “οι παπάδες!” θα λέει ο κόσμος πάντα...! Επίσης, σε έναν δρόμο θα έχουν κατέβει για να κάνουν την ψιλή τους ανάγκη 50 άνθρωποι και ένας ιερέας. Αυτός που θα διηγηθεί τι συνέβη θα πει “50 πήγαν προς νερού τους σε έναν δρόμο και ένας παπάς”! Ποτέ ο ιερέας δεν περνά απαρατήρητος, γι’ αυτό προσέξτε καλά τη συμπεριφορά σας...!». Πραγματικά δακτυλοδεικτούμενος ο ιερέας και πάντα γίνεται στόχος από κακοπροαίρετους ανθρώπους, ιδιαίτερα στην αντιεκκλησιαστική και αντικληρική εποχή που ζούμε.
Γι’ αυτό λοιπόν στον τίτλο του άρθρου μας μιλήσαμε για το «δυστύχημα» του να είναι κανείς κληρικός, φυσικά με καθαρά κοσμικά κριτήρια. Ένας κληρικός γνωρίζει ότι όχι μόνο θα αντιμετωπίζει όλα τα παραπάνω, αλλά και ότι πρέπει να είναι έτοιμος να δώσει ακόμη και το αίμα του για τον Χριστό. Σκοπός μας δεν είναι η εδώ καλοπέραση, η αναγνώριση και ο έπαινος των ανθρώπων, αλλά η θυσιαστική αγάπη, η κακοπέραση και ο χλευασμός, όπως έπραξε ίδιος ο Κύριος, που σταυρώθηκε για όλους εμάς και μάλιστα ως ο μόνος αναμάρτητος. Αυτός είναι το πρότυπο και αυτή τη ζωή ευαγγελίστηκε και μίλησε για στενή και τεθλιμμένη οδό. Το Συναξάρι είναι γεμάτο με άγιους κληρικούς παντός βαθμού, που πέρασαν τα πάνδεινα και εντός και εκτός Εκκλησίας. Ουαί όμως σε αυτούς που ιεροκατηγορούν συστηματικά και στοχοποιούν αδίκως κληρικούς...! Στη θέση τους θα ανησυχούσα για τη σωτηρία μου πολύ...  

Τρίτη, Ιανουαρίου 14, 2014

Απάντηση στο Άρθρο του κ. Βελιώτη - «Η αντιγραφική θεολογία»


Διάβασα σήμερα το κείμενο του κ. Σπυρίδων Βελιώτη (Ηλεκτρολόγου Μηχανικού Τ.Ε., MSc Περιβαλλοντικών Σπουδών, Θεολόγου, διαχειριστή του ιστολογίου veliotis) «Η αντιγραφική θεολογία» και στην αρχή το αξιολόγησα πολύ θετικά και όντως και ο γράφων αυτές τις γραμμές, πολλές φορές έχω βρεθεί στην ίδια θέση να αναζητώ κάτι και να το βλέπω το ίδιο σε πολλές σελίδες.

Σιγά σιγά όμως, βλέποντας πιο σφαιρικά το θέμα και την παράδοση της Εκκλησίας μας, άρχισαν σιγά σιγά να μου γεννιούνται ενστάσεις τις οποίες αναφέρω στις παρακάτω γραμμές και ο κάθε ένας αναγνώστης ας τα αξιολογήσει όπως θέλει:
Ά) Καταρχήν η ίδια αντιγραφή καθ’ αυτή στη ζωή της Εκκλησίας, όχι μόνο δεν είναι κακή αλλά ίσα - ίσα καυχιέται γι αυτό, γιατί στην εποχή πριν ανακαλυφθεί η τυπογραφία, οι υπολογιστές και τα φωτοτυπικά μηχανήματα, έτσι διαδίδονταν τα κείμενα και ιδιαίτερα οι μοναχοί διέσωσαν όχι μόνο το Ευαγγέλιο και τα πατερικά κείμενα αλλά και κείμενα της θύραθεν σοφίας αρχαίων φιλοσόφων κτλ. Η Κυριακή που μας πέρασε Κυριακή μετά τα Φώτα, διαβάστηκε η Ευαγγελική Περικοπή ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ Δ´ 12 – 17, είδαμε ότι ο Χριστός μας ξεκινά το δημόσιο έργο Του και κήρυγμά Του (Ματθ. Δ, 17): "Ἀπὸ τότε ἤρξατο ὁ Ἰησοῦς κηρύσσειν καὶ λέγειν· Μετανοεῖτε· ἤγγικεν γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν"! Δηλαδή ο Κύριος μας, λέει κάτι το οποίο έλεγε και ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και με βάση τη προσέγγιση και το συλλογισμό του κ. Βελιώτη θα κατηγορούσε τον Κύριο για αντιγραφή και όχι ως πρωτοτυπία. Μήπως όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα; Γι αυτό δεν είναι κακό η αντιγραφή των κειμένων, αρκεί να αναφέρουμε την κατάλληλη παραπομπή και να μη τα αλλοιώνουμε όπως έκανε ο διάβολος στον 2ο πειρασμό του στο Κύριο, στην απόπειρά του να Τον ξεγελάσει. Εδώ τα video clips των καλλιτεχνών όσο πιο πολλές προβολές έχουν και πιο πολλές κοινοποιήσεις στα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης, τόσο πιο πετυχημένα θεωρούνται, γιατί να μην ισχύει κάτι αντίστοιχο και για τα θεολογικά κείμενα (αφού θεωρεί ο κ. Βελιώτης ότι άλλαξαν οι εποχές) ;

Β) Το κείμενο του κ. Βελιώτη είναι γεμάτο αντιφάσεις : Στην αρχή ξεκινά με αποδοκιμασία της αντιγραφής και θέλει πρωτότυπα κείμενα θεολόγων από την πληθώρα πτυχιούχων που υπάρχουν και μετά αναρωτιέται ότι ποιος θα διαβάσει κείμενα εκτενή κτλ και αναφέρει μάλιστα για παράδειγμα τον Μ. Βασίλειο. Συγνώμη δηλαδή, αν βαρεθεί να διαβάσει κάποιος τον θεόπνευστο λόγο του Μ. Βασιλείου, θα διαβάσει τα κείμενα εμάς των νεοτέρων που σπουδάσαμε ακαδημαϊκά τη θεολογία χωρίς να είναι προϊόν πνευματικής εμπειρίας, όπως του Μ. Βασιλείου; Άλλωστε για την Εκκλησία θεολόγος δεν είναι ο πτυχιούχος της αλλά στον περίφημο Περί προσευχής λόγο του Νείλου του Ασκητού, που περιλαμβάνεται στη γνωστή μας Φιλοκαλία (οι ειδικοί τον αποδίδουν στον Ευάγριο τον Ποντικό, ασκητικό συγγραφέα) σημειώνεται η σημαντικότατη για το θέμα μας φράση: «Eι θεολόγος ει, προσεύξη αληθώς και ει αληθώς προσεύχη, θεολόγος ει». Με άλλα λόγια: «Αν είσαι θεολόγος, θα προσευχηθείς. Και αν προσεύχεσαι αληθινά, είσαι θεολόγος». Άρα λοιπόν δεν πάει με το πτυχίο το θεολογικό έργο, αλλά με βάση την άσκηση την εμπειρία και συνήθως όσο ποιο ταπεινός είναι κάποιος τόσο πιο πολύ αρνείται να γράφει…αλλά να ζει και μιλά με τη ζωή του. Βέβαια στο κείμενο του ο κ. Βελιώτης αναφέρει πολύ σωστά τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, αλλά δεν αναφέρει ποιος εγγυάται ότι το διαθέτει για να γράψει και ξεχνά προφανώς ότι χωρίς τον Φωτισμό αυτό, ακόμα και μεγάλοι πατέρες της Εκκλησίας έγραψαν λανθασμένα και δεν έγιναν αποδεκτά από την Εκκλησία. Γι αυτό καλύτερα λίγα μετρημένα και σωστά, παρά πολλά και χωρίς φωτισμό του Αγίου Πνεύματος!

Γ) Μη ξεχνάμε ότι η Εκκλησία μας στην αρχή ούτε καν τον κόπο να καταγράψει την πίστη της. Το έκανε όταν άρχισαν να διαδίδονται οι «ετεροδιδασκαλίες» και αναγκάστηκε να καταγράψει μέρος της Ιεράς της παραδόσεως και πάλι Ἰω. 21,25 «ἔστι δὲ καὶ ἄλλα πολλὰ ὅσα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς, ἅτινα ἐὰν γράφηται καθ' ἕν, οὐδὲ αὐτὸν οἶμαι τὸν κόσμον χωρῆσαι τὰ γραφόμενα βιβλία. Ἀμήν.» ! Άρα ο γραπτός λόγος, ποτέ δεν καλύπτει όλη την αλήθεια της Εκκλησίας και έχει την παράδοση, την αγιογραφία, την υμνολογία κτλ για να εκφράσει την εμπειρία της. Οπότε κανείς δεν θα γίνει σωστός χριστιανός μόνο από τα κείμενα που θα βρει, θα διαβάσει ή θα γράψει για τους άλλους. Κατά τη δική μου γνώμη, δεν θα προσβληθεί ο αναγνώστης αν του δώσεις κείμενα από τον Άγιο Μάξιμο, Μ. Βασίλειο κτλ, αλλά θα προσβληθεί αν νομίζεις ότι είσαι σαν αυτούς και πας να τους αντικαταστήσεις με τις δικές σου «θεολογίες».

Δ) Στα μισά του άρθρου και μετά ως το τέλος του ο κ. Βελιώτης ανοίγει ένα άλλο μεγάλο θέμα , αυτό του εκκλησιαστικού ρεπορτάζ και προφανώς υπονοεί τα δελτία τύπου των Ιερών Μητροπόλεων. 

Εδώ και αν υπάρχουν αντιφάσεις : 
α) Καταρχήν αυτά είναι συνήθως από την τρέχουσα Εκκλησιαστική Ζωή και ποιμαντική δραστηριότητα των Μητροπόλεων και των Ενοριών, οπότε τι θεολογικά κείμενα να γράψει κάποιος; π.χ. Αν διαβάσεις ότι στην τάδε Ιερά Μητρόπολη εόρτασαν τα Θεοφάνεια, προϋποθέτει ότι γνωρίζουμε τι είναι και τι θεολογικά εορτάζουμε τα Θεοφάνεια, οπότε παραλείπεται και μας πληροφορεί το άρθρο το πώς εορτάστηκε στην συγκεκριμένη Ιερά Μητρόπολη και εδώ έχει μεγάλη αξία γιατί σε κάθε τόπο έχει τα γενικά που γίνονται παντού (π.χ. αγιασμός υδάτων και ρίψη σταυρού) αλλά έχει και τα ιδιαίτερα έθιμα και χαρακτηριστικά, τα οποία φαίνονται ότι διαφοροποιούν αρχικώς, αλλά βαθύτερα δείχνουν την ενότητα και τον πλούτο της Ορθοδοξίας, αφού δεν ισοπεδώνουμε τα ανθρώπινα πρόσωπα στην Εκκλησία και γι αυτό από την αρχή στη λειτουργική υπάρχουν τόσο διαφορετικοί τύποι και τυπικά! Άλλωστε ένα είναι το Ευαγγέλιο αλλά το διασώζουν 4 Ευαγγελιστές και κατά την δική τους μαρτυρία και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, διαβάζουμε ότι διαβάζουμε! Αυτό γίνεται με τα Εκκλησιαστικά ρεπορτάζ, βλέπουμε ή πρέπει να βλέπουμε, πως χαρακτηριστικά το εόρτασαν και μας το μεταδίδουν και με εμάς πληροφοριακά που δεν ήμασταν εκεί! Εδώ είναι και η μεγάλη αντίφαση του κ. Βελιώτη, αφού για τα θεολογικά κείμενα θέλει να γράφουν και άλλοι πολλά, αλλά για την εκκλησιαστική ζωή υπονοεί να μη γράφετε τίποτα και κατηγορεί που σε αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει αντιγραφή αλλά τονίζονται τα ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά! 

γ) Η αξία της εικόνας ανέκαθεν υπήρχε στην Εκκλησία, άλλωστε για την Αγιογραφία συγκροτήθηκε ολόκληρη Οικουμενική Σύνοδο (η 7η Οικουμενική) και δεδομένο ότι κάθε άνθρωπος είναι κατ΄ Εικόνα και καθ΄ ομοίωσιν Θεού! Με τις φωτογραφικές μηχανές και τα video πλέον έχουμε τη δυνατότητα να αποθανατίζουμε γεγονότα από την εκκλησιαστική ζωή και αν ήμασταν παρόντες θα τα βλέπαμε από κοντά. Ζούμε στην εποχή της πληροφορίας, δεν καταλαβαίνω που είναι το πρόβλημα, αφού κανείς δεν αντιπροσωπεύει το Χριστό (δεν είμαστε Βατικανό) αλλά ο Επίσκοπος είναι εις τύπον και τόπον Χριστού και τα άμφια του κτλ τα λαμπρά δεν είναι έτσι γιατί θέλει να προκαλεί (όπως υπονοήθηκε) είτε σχόλια είτε για χλιδή, αλλά γιατί δεν λειτουργεί ο παλαιός άνθρωπος και γιατί όλα λαμπρά ένδοξα και ανακαινισμένα θα είναι στη Βασιλεία Των Ουρανών την οποία μυστηριακώς προγευόμαστε από τώρα! Οι μίτρες και οι αυτοκρατορικοί σάκοι κτλ, σαν έθνος δεν πρέπει να μας σκανδαλίζουν γιατί η Εκκλησία μας από τότε που έπεσε η αυτοκρατορία, διασώζει τον θεσμό της Εθναρχίας κτλ και μόνο υπερηφάνεια πρέπει να μας γεμίζει και όχι σκανδαλισμό!
Κλείνοντας με το συμπέρασμα του κ. Βελιώτη : Πόσο πιο όμορφο θα ήταν να γράφει κανείς δυο λόγια από την καρδιά του από το να καταφεύγει αποκλειστικά στην “αντιγραφική θεολογία”, αυτόν τον όψιμο κλάδο της ορθόδοξης ελλαδικής θεολογίας του 21ου αιώνα! Καταλαβαίνει κανείς και την υπερβολή αυτού του συμπεράσματος, αφού δεν υπάρχει τέτοιος κλάδος στη Θεολογία, ούτε την εμπειρική ούτε την Ακαδημαϊκή και όσον αναφορά την εμπειρική, γι αυτό υπάρχουν τα συναξάρια, για να τα διαβάζουμε και να «αντιγράφουμε-υιοθετούμεε» την ζωή των Αγίων και όσον αναφορά την Ακαδημαϊκή, όταν ανακαλυφθεί ότι η εργασία είναι προϊόν αντιγραφής τότε μηδενίζεσαι ή επιστρέφεται για να την αλλάξεις!
Με άλλα λόγια, στην Εκκλησία κάνουμε την Θ. Λειτουργία 20 αιώνες τώρα ακριβώς την ίδια και το ίδιο θα γίνει και μετά την Δευτέρα Παρουσία και δεν βαριόμαστε ποτέ! Γιατί όπου το πνεύμα Κυρίου εκεί και η Ελευθερία κατά τον Απόστολο Παύλο ( Κορ. Β΄, γ΄17 ) ! Αντίθετα ο κόσμος και το κοσμικό φρόνιμα προσπαθεί να πρωτοτυπήσει και τελικά σκλαβώνεται στη μόδα ….και στα αδιέξοδα των παθών και του εγωισμού του. Καλύτερα λοιπόν το ίδιο κείμενο και θεόπνευστο, παρά διαφορετικά…χωρίς να μυρίζει «λιβάνι»….! 
π. Αντώνιος Χρήστου 
Εφημέριος Ι.Ν. Αγίου Νεκταρίου Βούλας
πηγή

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...