Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα π. Διονύσιος Τάτσης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα π. Διονύσιος Τάτσης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη, Μαρτίου 10, 2022

Σκανδαλώδης ἀντιπαράθεσις

 

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Ἡ ἀντιπαράθεση τῶν Μητροπολιτῶν μὲ τοὺς ἱερεῖς τους εἶναι ἕνα μεγάλο σκάνδαλο. Οἱ πρῶτοι ἀμφισβητοῦν τοὺς δεύτερους, ὡς πρὸς τὴ διαχείριση τοῦ ἱεροῦ χρήματος! Τὰ θέλουν ὅλα δικά τους καὶ σοφίζονται τρόπους ἐλέγχου καὶ ἀφαίμαξης τοῦ περιεχομένου τῶν παγκαρίων τῶν ναῶν. Τὸ πάθος τῆς πλεονεξίας τῶν Μητροπολιτῶν αὐτῶν εἶναι ἀκόρεστο. Ὅσα νὰ τοὺς δώσεις δὲν ἱκανοποιοῦνται. Συνήθως ἀνήκουν στὴ νέα γενιά, ἔχουν πολλὲς προσωπικὲς ἐπιθυμίες, καταδυναστεύονται ἀπὸ τὸ κοσμικὸ φρόνημα... καὶ κυριαρχοῦνται ἀπὸ τὴν ἐσφαλμένη ἐντύπωση ὅτι μητρόπολη εἶναι μόνο τὸ μέγαρο καὶ τὰ γραφεῖα, ἐνῷ τὶς ἐνορίες τὶς βλέπουν ὡς ἀνεξάντλητες πηγὲς ἐσόδων! Περιφρονοῦν τὶς ὅποιες δραστηριότητες ἔχουν καὶ ἀδιαφοροῦν, γιὰ νὰ καλύψουν τὶς λειτουργικὲς ἀνάγκες τῶν ναῶν, ἀλλὰ καὶ πολλὲς ἀνάγκες τῶν φτωχῶν ἐνοριτῶν τους. Οἱ συγκεκριμένοι Μητροπολίτες ἔχουν ἔμμονη ἰδέα τὴν αὔξηση τῶν εἰσφορῶν ἀπὸ τοὺς ναοὺς καὶ τὶς συχνὲς ἐφ’ ἅπαξ χορηγίες, γιὰ νὰ ἐνισχύεται τὸ ἔργο τους, τὸ ὁποῖο πολλὲς φορὲς εἶναι ἀνύπαρκτο καὶ ὅταν μιλοῦν γι’ αὐτὸ στοὺς πιστούς, χωρὶς ντροπὴ καὶ χωρὶς ἀξιοπρέπεια, τὸ μόνον ποὺ πετυχαίνουν εἶναι ἡ πρόκληση καὶ ὁ σκανδαλισμός.

Δὲν πρέπει νὰ λησμονοῦμε ὅτι τὴ Μητρόπολη τὴν ἀποτελεῖ ὁ Μητροπολίτης, οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ πιστοί. Δηλαδὴ τὸ ποίμνιο καὶ οἱ ποιμένες. Εἶναι ἐσφαλμένη ἡ ἀντίληψη ὅτι μοναδικὸς ἐκκλησιαστικὸς ἄρχοντας εἶναι ὁ Μητροπολίτης καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι πρέπει νὰ ἔχουν δουλικὸ φρόνημα ἀπέναντί του καὶ ὅταν τὰ λάθη του καὶ τὰ σκάνδαλά του εἶναι πασίγνωστα! Ἂς περιγράψουμε ὅμως τὴν πραγματικότητα. Οἱ Μητροπόλεις εἶναι δημόσιες ὑπηρεσίες. Οἱ Μητροπολίτες εἶναι μισθωτοὶ τοῦ δημοσίου, ὅπως καὶ οἱ ἐργαζόμενοι ὡς μόνιμοι ὑπάλληλοι. Τὸ κράτος ἐπιπλέον ἀποσπᾶ καὶ ὑπαλλήλους ἀπὸ τὸ δημόσιο, γιὰ νὰ ἐργαστοῦν στὰ γραφεῖα καὶ μάλιστα μετὰ ἀπὸ ἐπιλογὴ τῶν Μητροπολιτῶν. Τελικὰ τὰ λειτουργικὰ ἔξοδα τῆς Μητρόπολης εἶναι ἐλάχιστα. Ἂν τὰ συγκρίνουμε μὲ τὰ λειτουργικὰ ἔξοδα ἑνὸς ἐνοριακοῦ Ναοῦ μιᾶς πόλης, θὰ διαπιστώσουμε ὅτι ἡ ἐνορία ἔχει περισσότερα ἔξοδα, τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ καλύπτει μὲ τὸν ὀβολὸ τῶν ἐκκλησιαζομένων!

Εἶναι λάθος, ὅπως προαναφέραμε, ἕνας Μητροπολίτης νὰ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὸ ποιμαντικὸ ἔργο τῶν ἐνοριῶν καὶ νὰ περιφρονεῖ τοὺς ἐφημερίους, οἱ ὁποῖοι ἐργάζονται μὲ φόβο Θεοῦ καὶ χωρὶς αὐτοὺς δὲν ὑπάρχει ἔργο στὴ Μητρόπολη. Μόνος του ὁ Μητροπολίτης εἶναι παντελῶς ἀδύναμος, ἀλλὰ καὶ ἀξιολύπητος καὶ ἂς κρατάει «ποιμαντικὴ» ράβδο ἐκφοβισμοῦ.

Ὁ Μητροπολίτης πρέπει νὰ εἶναι στοργικὸς ἀπέναντι στοὺς ἱερεῖς του. Νὰ ἀναγνωρίζει τὸ ἔργο τους, νὰ ἔχει εὐγένεια καὶ νὰ εἶναι ἀξιοπρεπής. Καὶ στὴν περίπτωση ποὺ κάποιος ἱερέας εἶναι ὀκνηρὸς καὶ ἀνάξιος, μὲ ἀγάπη θὰ τὸν ἀντιμετωπίσει, θὰ τὸν συμβουλέψει σχετικὰ καὶ μὲ ἀγάπη, ἂν χρειαστεῖ, θὰ τὸν τιμωρήσει. Ποτὲ ὅμως δεσποτικὸς πέλεκυς παντοῦ. Ἡ τακτικὴ αὐτὴ εἶναι μιᾶς ἄλλης ἐποχῆς, ποὺ δὲν ὑπῆρχε ἴχνος ἀρετῆς σὲ κληρικοὺς καὶ λαϊκούς.

Ἂς ἐπανέλθουμε ὅμως στὸ θέμα τῆς διαχείρισης τοῦ ἱεροῦ χρήματος. Οἱ ναοὶ δὲν ἔχουν σταθερὰ ἔσοδα. Αὐτὰ ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ τῶν ἐκκλησιαζομένων καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη ποὺ ἔχουν οἱ πιστοὶ στὰ ἐκκλησιαστικὰ συμβούλια. Ὅταν οἱ ὑπεύθυνοι κληρικοὶ εἶναι ἐνάρετοι, ἔχουν ἐξασφαλισμένη τὴν ἀγάπη τῶν ἐνοριτῶν τους, ποτὲ δὲν λείπουν τὰ χρήματα καὶ τὰ ὅποια ἔργα γίνονται, ὁλοκληρώνονται. Ὅπως καὶ τὰ ἱδρύματα εὔκολα ἐξασφαλίζουν τὰ ἔξοδά τους. Οἱ προσφορὲς τῶν πιστῶν εἶναι μόνιμες, θὰ λέγαμε. Ὅταν ὅμως δὲν ὑπάρχει ἐμπιστοσύνη στοὺς κληρικούς, ὅλα ἀνατρέπονται. Σταματάει κάθε προσφορὰ καὶ ἂς εἶναι ἀδιάκοπες οἱ ἐκκλήσεις.

Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς Μητροπολίτες. Ὅταν δὲν ἔχουν τὴν ἀγάπη τοῦ λαοῦ, ὅταν εἶναι ἀπωθητικοί, ὅταν ἔχουν κοσμικὸ φρόνημα καὶ συνευφραίνονται μὲ τοὺς ἄρχοντες τῆς ἐφήμερης κοσμικῆς ἐξουσίας -οἱ ὁποῖοι στὴν πλειονότητά τους δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία- δὲν ὑπάρχουν προσφορές. Τὸ ἀνώτερο ἀξίωμα τῆς ἀρχιεροσύνης, ὅταν εἶναι ἀδειανό, δηλαδὴ ὁ ἄνθρωπος ποὺ τὸ κατέχει δὲν ἔχει πνευματικότητα καὶ ἀρετές, δὲν ἐμπνέει, ἀντίθετα σκανδαλίζει. Προφανῶς δὲν ἐμπνέει οὔτε καὶ τοὺς ἐφημέριους, οἱ ὁποῖοι παρὰ τὶς ἀπειλές, τὶς τιμωρίες καὶ τοὺς ἐκβιασμούς, δὲν ἐμπιστεύονται τὶς προσφορὲς τῶν πιστῶν στὰ χέρια τοῦ Μητροπολίτη, ποὺ εἶναι φιλόδοξος καὶ ἐπιδιώκει μόνο τὴν προβολή του, ἀδιαφορώντας στὸ τί συμβαίνει ἔξω ἀπὸ τὸ μέγαρο, στὸ ὁποῖο ἀναπαύεται μακαρίως.

Οἱ νέοι Μητροπολίτες δέχονται εὐχαρίστως τὶς προσφορὲς ποὺ τοὺς κάνουν κοσμικοὶ ἄνθρωποι καὶ ἀδιαφοροῦν ἂν προέρχονται ἀπὸ ἁμαρτωλὲς πηγές. Μάλιστα ἐπαινοῦν καὶ βραβεύουν δημοσίως τοὺς χορηγούς τους, κάτι ποὺ εἶναι ἀπαράδεκτο καὶ σκανδαλίζει τοὺς πιστούς.

Κλείνοντας, πρέπει νὰ θυμίσω τὴν τακτικὴ τοῦ Ἁγίου Παϊσίου τοῦ ἁγιορείτου, ὁ ὁποῖος ἦταν ὄντως ἀκτήμων. Ὅταν τοῦ ἔστελναν χρήματα, ἄλλοτε τὰ ἐπέστρεφε στοὺς ἀποστολεῖς καὶ ὅταν δὲν τοὺς γνώριζε, τὰ διέθετε στοὺς φτωχούς, ὅσο τὸ δυνατὸ πιὸ γρήγορα, γιατί τοῦ ἀνέτρεπαν τὸ πνευματικό του πρόγραμμα. Δὲν ἤθελε νὰ σκέφτεται τὰ χρήματα καὶ ποῦ πρέπει νὰ τὰ διαθέσει. Τὸ ἀσκητικὸ φρόνημα τοῦ ἁγίου Παϊσίου πρέπει νὰ παραδειγματίζει τοὺς Μητροπολίτες καὶ νὰ τοὺς ὑπενθυμίζει τὶς ὑποσχέσεις τῆς μοναχικῆς κουρᾶς ποὺ εἶχαν δώσει, ὅταν εἶχαν ἀποφασίσει νὰ ἐργαστοῦν γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ ὄχι φυσικὰ νὰ πλουτίσουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία…
το μεταφέρουμε από εδώ

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 24, 2020

Οι πολέμιοι του Χριστού

 


 

Οἱ πολέμιοι τοῦ Χριστοῦ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ὑπάρχουν ἀνάμεσά μας πολλοὶ ἄνθρωποι ποὺ δὲν πιστεύουν στὸν Θεὸ καὶ ζοῦν δίχως προσδοκία αἰωνίου ζωῆς. Δὲν κατανοῦν τί θὰ πεῖ σωτηρία, πῶς δηλαδὴ θὰ πετύχουν στὴν παροῦσα ζωή καὶ πῶς θὰ ἐξασφαλίσουν τὴ μακαριότητα τῆς αἰωνίας ζωῆς. Καὶ αὐτὸ συμβαίνει εἴκοσι αἰῶνες μετὰ τὴ γέννηση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ! Μένουν, δυστυχῶς, ἀσυγκίνητοι ἀπὸ τὸ μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπως μένουν ἀσυγκίνητοι καὶ ἀπὸ τὴν πλουσιότατη πνευματικὴ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι βαθὺς ὁ ὕπνος τῆς ἀδιαφορίας τους καὶ ἀπογοητεύει ἐκείνους ποὺ θέλουν νὰ τοὺς ἀφυπνίσουν καὶ νὰ τοὺς μιλήσουν γιὰ τὸν Χριστό.

Ἐντελῶς διαφορετικοὶ εἶναι οἱ συνειδητοὶ χριστιανοί, ποὺ ἔχουν ἐνδιαφέρον γιὰ τὴ σωτηρία τους καὶ διψοῦν νὰ συναντήσουν πνευματικὰ τὸν Χριστό. Προετοιμάζονται ἀναλόγως καὶ ὑποβάλλονται σὲ μικρὲς ἢ μεγάλες θυσίες ἀρκεῖ νὰ μάθουν καὶ νὰ ζήσουν τὸ θέλημα τοῦ Σωτῆρος. Ἀκολουθοῦν, θὰ ἔλεγα, τὸ παράδειγμα τῶν Μάγων ποὺ πῆγαν νὰ προσκυνήσουν τὸν Μεσσία, ἀψηφώντας τὰ ἐμπόδια ποὺ θὰ συναντοῦσαν στὴν πορεία τους. Οἱ σοφοὶ αὐτοὶ ἀστρονόμοι ξεκίνησαν μὲ ὁδηγὸ τὸ ἀστέρι – ποὺ εἶχε δυνατὸ φῶς καὶ φαινόταν καὶ τὴν ἡμέρα -ἀλλὰ καὶ τὰ ὅσα εἶχαν πεῖ οἱ προφῆτες. Οἱ ἴδιοι ἦταν σίγουροι ὅτι εἶχε γεννηθεῖ ὁ νέος Βασιλιάς, ὁ Μεσσίας ποὺ περίμεναν, καὶ ἀποφάσισαν νὰ πᾶνε νὰ τὸν προσκυνήσουν. Ζήτησαν μάλιστα ἀπὸ τὸν κοσμικὸ βασιλιά τῆς περιοχῆς, τὸν θηριώδη Ἡρῴδη, νὰ τοὺς ἐνημερώσει ποῦ ἀκριβῶς εἶχε γεννηθεῖ ὁ νέος Βασιλιάς. Ἐκεῖνος ρώτησε τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ γραμματεῖς καὶ ἔμαθε τὴν προφητεία ὅτι εἶναι ἡ Βηθλέεμ. Στοὺς Μάγους εἶπε ἐκεῖ νὰ πᾶνε νὰ προσκυνήσουν τὸ βασιλιά καὶ γυρίζοντας νὰ τὸν ἐνημερώσουν σχετικὰ, γιὰ νὰ πάει καὶ αὐτὸς νὰ προσκυνήσει! Δὲν τοὺς φανέρωσε τὴν ταραχὴ καὶ τὸ φόβο του μήπως ὁ νέος βασιλιὰς γίνει ἀντίζηλός του. Ἐμφανίστηκε ὑποκριτικὰ ὡς καλοπροαίρετος, ἐνῷ ἤδη εἶχε ἀρχίσει νὰ σχεδιάζει τὴν ἐξόντωσή του. Οἱ Μάγοι ἔφυγαν ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ μὲ ὁδηγὸ τὸ ἀστέρι, ποὺ ξαναφάνηκε στὸν οὐρανό, συνέχισαν τὴν πορεία τους. Ἔφθασαν στὴ Βηθλέεμ, προσκύνησαν τὸν Μεσσία καὶ τοῦ προσέφεραν τὰ δῶρα τους, χρυσό, λιβάνι καὶ σμύρνα. Ἡ ἐπιθυμία τους εἶχε πραγματοποιηθεῖ. Μὲ βαθιὰ ἱκανοποίηση πῆραν τὸ δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς, χωρὶς νὰ ξαναπεράσουν ἀπὸ τὸ βασιλιά Ἡρῴδη, σύμφωνα μὲ τὴν ὁδηγία ποὺ τοὺς δόθηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ «κατ’ ὄναρ». Δὲν ἔπρεπε νὰ διευκολύνουν τὸν αἰμοδιψῆ βασιλιά, ὁ ὁποῖ­ος στὴν ταραχὴ του διέταξε τὴ σφαγὴ χιλιάδων νηπίων τῆς Βηθλεὲμ (Ματθ. β΄ 1,12).

Οἱ Μάγοι καὶ ὁ Ἡρῴδης ἦταν διαφορετικοὶ χαρακτῆρες. Οἱ πρῶτοι ἦταν ἀξιοθαύμαστοι καὶ ἀξιομίμητοι, ἐνῷ ὁ δεύτερος ἦταν φοβερός, ἀποκρουστικὸς καὶ θηριώδης. Οἱ πρῶτοι προσκύνησαν τὸν ἀναμενόμενο Μεσσία, ἐνῷ ὁ δεύτερος σχεδίαζε τὴν ἐξόντωσή του!

Οἱ σοφοὶ ἀστρονόμοι τῆς ἀνατολῆς δὲν βρίσκουν πολλοὺς μιμητὲς στὴν ἐποχή μας. Οἱ σημερινοὶ ἐπιστήμονες, σὲ ὅλους τούς τομεῖς, εἶναι συν­ήθως ὑπερήφανοι καὶ δὲν ἀναζητοῦν τὸν Κύριο. Εἶναι δεδηλωμένοι ἄθεοι. Μερικοὶ εἶναι ἄθεοι χωρὶς νὰ τὸ φανερώνουν, ἀλλὰ φαίνονται ἀπὸ τὴν πρώτη ματιὰ καὶ τὴν πρώτη κουβέντα. Τηροῦν ὅμως μερικοὶ προσχήματα, γιὰ νὰ ἀποφεύγουν τὴν ὀργὴ τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων τοῦ λαοῦ. Ἄλλοι πάλι ἀποφεύγουν τὴ λέξη «ἄθεοι» καὶ χρησιμοποιοῦν τὴ λέξη «ἀγνωστικιστής», ποὺ σημαίνει ἄνθρωπος ποὺ δέχεται ὅτι ἡ γνώση τοῦ ἀπολύτου, τῆς πρώτης ἀρχῆς τῶν ὄντων, τοῦ Θεοῦ δηλαδή, εἶναι ἀδύνατη. Τὴ λέξη αὐτὴ πολλοὶ τὴν ἀκοῦν καὶ ἐλάχιστοι τὴν καταλαβαίνουν. Οἱ ἄθεοι ἐπιστήμονες ἀρνοῦνται τὸ ταπεινὸ φρόνημα καὶ κατακρίνουν τὴν Ἐκκλησία χωρὶς νὰ ἔχουν τὴν ἀναγκαία γνώση. Κάποτε οἱ γνώσεις τους δὲν ξεπερνοῦν τὶς στοιχειώδεις γνώσεις ποὺ ἔχουν οἱ μαθητὲς τῆς δευτεροβάθμιας ἐκπαίδευσης. Αὐτοὶ βαδίζουν χωρὶς ὁδηγὸ τὸ φωτεινὸ ἀστέρι τῆς Βηθλέεμ.Δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε ὅτι οἱ Μάγοι ἀκολούθησαν τὸ θεόσταλτο ἀστέρι καὶ βρέθηκαν στὴν οἰκία τοῦ Μεσσία, ἐνῷ οἱ ἄθεοι ἐπιστήμονες ἀκολουθοῦν τὶς δικές τους θεωρίες καὶ ἀπομακρύνονται συνεχῶς ἀπὸ τὸν Θεό!

Γιὰ τοὺς μιμητὲς τοῦ Ἡρῴδη δὲν ἔχω λόγια νὰ τοὺς περιγράψω. Ἄλλοτε γιὰ δεκαετίες καὶ ἄλλοτε γιὰ αἰῶνες πολέμησαν καὶ πολεμοῦν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, χωρὶς ὅμως νὰ ἔχουν τὰ ἀποτελέσματα ποὺ ἤθελαν καὶ θέλουν. Ἐκεῖνοι χτυποῦσαν καὶ χτυποῦν καὶ ἡ Ἐκκλησία πάντα εὐλογεῖ, γι’ αὐτὸ καὶ ἀποδεικνύονται ἀνίκανοι καὶ ἂς φαίνονται πολλὲς φορὲς νικητὲς ποὺ θριαμβεύουν.

Ορθόδοξος Τύπος

Πηγή

Κυριακή, Οκτωβρίου 23, 2016

Δυσεύρετοι οἱ ἄξιοι κληρικοί

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου πατρός ∆ιονυσίου Τάτση
ΣΥΧΝΑ εἶναι τά παράπονα τῶν χριστιανῶν γιά τούς ἱερεῖς καί ἀρχιερεῖς. Τούς ἐνοχλεῖ τό κοσµικό τους φρόνηµα, ἡ ἀπρόσεκτη συµπεριφορά τους, ἡ ἔλλειψη ἱεραποστολικοῦ ζήλου, ἡ φιλαργυρία καί πλεονεξία τους, ἀλλά καί ἡ φιλοδοξία καί ἡ φιληδονία τους. Τούς προκαλεῖ ἐπίσης τό γεγονός ὅτι εἶναι ἄξιοι διάδοχοι τῶν Φαρισαίων, τούς ὁποίους ὁ Χριστός εἶχε ἐλέγξει µέ τά σκληρότερα λόγια. Ἡ ὑποκρισία ποτέ δέν ἀπέδωσε µόνιµους καρπούς στό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας.
Στήν ἀρχή οἱ ὑποκριτές κληρικοί ἐντυπωσιάζουν τό λαό, µετά ὅµως ἀπό σύντοµο χρονικό διάστηµα, διαλύονται οἱ καλές ἐντυπώσεις καί ἀποκαλύπτεται ἡ ἀναξιότητά τους.
Εἶναι ἀναγκαῖο οἱ κληρικοί ὅλων τῶν βαθµίδων νά συναισθάνονται τήν ἱερότητα τῆς ἀποστολῆς τους καί νά εἶναι σταθεροί στόν προσωπικό τους πνευµατικό ἀγώνα κατά τῶν...
παθῶν καί τῶν ἁµαρτωλῶν συνηθειῶν. Συνήθως οἱ κληρικοί, ὅταν χειροτονοῦνται, ἔχουν συναίσθηση τῆς ἀποστολῆς τους. Γρήγορα ὅµως, πιεζόµενοι ἀπό τά αὐξηµένα καθήκοντα καί τίς ποικίλες δραστηριότητες, γίνονται ψυχροί ἐπαγγελµατίες καί ἐξωστρεφεῖς κοινωνικοί ἐργάτες. Ἰδιαίτερα αὐτό παρατηρεῖται στούς ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι παράλληλα µέ τήν πνευµατική ἐξουσία ἀποκτοῦν καί κοσµική, ἀταίριαστη σ᾿ ἕνα ἀληθινό κληρικό.

Οἱ κληρικοί πρέπει πρωτίστως νά ἐµπνέονται ἀπό τόν ἴδιο τό Χριστό. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀναφερόµενος στήν ἀρχιερωσύνη τοῦ Χριστοῦ, λέει τά ἑξῆς χαρακτηριστικά: «Τέτοιος ἀρχιερέας µᾶς χρειαζόταν· ἅγιος, ἄκακος, ἀψεγάδιαστος, χωρίς σχέση µέ τήν ἀνθρώπινη ἁµαρτία, ὁ ὁποῖος ἀνέβηκε πάνω ἀπό τά οὐράνια» (Ἑβρ. ζ΄ 26). Οἱ κληρικοί πρέπει νά εἶναι ἅγιοι, ἤ ἀκριβέστερα νά ἀγωνίζονται γιά τόν ἐξαγιασµό τους, ἄκακοι καί ἀπονήρευτοι, χωρίς ἀδυναµίες καί ἀπρόσεκτη συµπεριφορά καί ἀκούραστοι πνευµατικοί ἀγωνιστές.

Ὁ ἱερός Χρυσόστοµος, ἀναφερόµενος στό ἔργο τῶν κληρικῶν, λέει: «∆ίκαια οἱ ἱερεῖς πρέπει νά θεωροῦνται ὄχι µόνο ἰσχυρότεροι ἀπό τούς ἄρχοντες καί τούς βασιλεῖς, ἀλλά καί πολυτιµότεροι ἀπό τούς πατέρες. Γιατί οἱ µέν πατέρες µᾶς ἐγέννησαν σωµατικά, ἐνῶ οἱ ἱερεῖς εἶναι αἴτιοι τῆς πνευµατικῆς µας γεννήσεως, τήν ὁποία χαρίζει ὁ Θεός, τῆς εὐτυχισµένης ἐκείνης ἀναγεννήσεως, τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας καί τῆς υἱοθεσίας, πού µᾶς παρέχει δωρεάν ὁ Θεός».

Ὡστόσο, οἱ λαϊκοί συχνά σκανδαλίζονται ἀπό τούς ἀνάξιους κληρικούς, πού ὑπάρχουν δυστυχῶς στήν Ἐκκλησία. Γι᾿ αὐτό χρειάζεται µεγάλη προσοχή προκειµένου νά χειροτονοῦνται ἄνθρωποι µέ φόβο Θεοῦ καί ἱεραποστολικό ζῆλο. Ἐκεῖ πρέπει νά ἔχουν µονίµως στραµµένο τό ἐνδιαφέρον τους οἱ ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι ἔχουν καί τήν κύρια εὐθύνη. Μόνο τότε θά βελτιωθεῖ ἡ κατάσταση καί οἱ ἐνάρετοι κληρικοί δέν θά εἶναι δυσεύρετοι, ὅπως συµβαίνει στίς µέρες µας.
Ὀρθόδοξος Τύπος, 21.10.2016

Ρωμαίικο οδοιπορικό 

πηγή

Παρασκευή, Αυγούστου 19, 2016

Ψευδεπίγραφοι «Γέροντες»



Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση
ΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ, ποὺ ἐφημερεύουν στὶς μεγάλες πόλεις πρέπει νὰ εἶναι ἰδιαίτερα προσεκτικοί, γιατὶ καλοῦνται νὰ ἀντιμετωπίσουν πολλοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἔχουν διάφορα προβλήματα καὶ νὰ ἐπουλώσουν πληγὲς σώματος καὶ ψυχῆς. Ἰδιαίτερα οἱ νεαροὶ ἄγαμοι κληρικοί, οἱ ὁποῖοι ἀνυπομονοῦν νὰ ἐπιβληθοῦν στὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ ὡς ἐνάρετοι καὶ θεοφώτιστοι γέροντες. Ἡ ἀπειρία τους, τὸ κοσμικὸ φρόνημα, ἡ ἔπαρση καὶ ἡ “μοναχική” τους ἰδιότητα τοὺς ὁδηγοῦν σὲ ἐσφαλμένες ἐπιλογὲς καὶ ἀδιάκριτες ἀποφάσεις.....
Τὸ γεγονὸς δὲ ὅτι εἶναι καὶ προϊστάμενοι τῶν ναῶν ἐπιδεινώνει τὴν κατάστασή τους καὶ τοὺς καθιστᾶ πνευματικὰ ἐπικίνδυνους στὸ ποίμνιό τους καὶ κυρίως στοὺς νέους, ποὺ ἀνυποψίαστοι τοὺς πλησιάζουν.
Εἶναι πολλὰ τὰ προβλήματα, ποὺ δημιουργοῦνται καὶ ὄχι σπάνια καταλήγουν καὶ σὲ σκάνδαλα. Καὶ δὲν ἀναφέρομαι μόνο σὲ ἠθικῆς φύσεως σκάνδαλα. Πρέπει νὰ γίνει ἀπὸ ὅλους δεκτὸ ὅτι μόνο μὲ ταπεινοὺς καὶ ἀθόρυβους κληρικοὺς ἀναπτύσσεται τὸ ποιμαντικὸ ἔργο τῆς Ἐκκησίας. Οἱ φιλόδοξοι κληρικοὶ δὲν προσφέρουν τίποτα τὸ οὐσιαστικό. Ζημιὰ κάνουν. Οὔτε τὰ περιποιημένα ράσα, οὔτε τὰ ἐπανωκαλύμμαυχα, οὔτε τὰ πολυτελῆ ἄμφια, οὔτε οἱ χρυσοὶ Σταυροὶ καὶ τὰ θορυβώδη κηρύγματα μποροῦν νὰ καλύψουν τὴν πνευματικὴ πτωχεία τους. Γρήγορα ἀποκαλύπτεται, μὲ ἄμεσο θλιβερὸ ἐπακόλουθο τὴν ἀπογοήτευση τῶν ἀνθρώπων.
Οἱ ἄπειροι αὐτοὶ κληρικοὶ δὲν μποροῦν νὰ ὑποφέρουν τὴ μοναξιά. Θέλουν πάντα κοντά τους ἀνθρώπους νὰ τοὺς ὑπηρετοῦν. Οὔτε τὰ ἄμφιά τους δὲν μεταφέρουν μόνοι τους. Κάποιο πνευματικοπαίδι πρέπει νὰ κρατάει τὸ βαλιτσάκι, κάποιο ἄλλο τὸ ἱεραποστολικὸ ὑλικό, κάποιο ἄλλο τὴν ὀμπρέλα ἢ τὸ διπλωμένο ράσο τους. Εἶναι οἱ Ἀρχιμανδρίτες μὲ τὰ ἄβουλα πνευματικοπαίδια τους. Καὶ ποῦ νά ᾽ξεραν οἱ ἐν Χριστῷ ἀδελφοὶ ὅτι κάποιοι ἄλλοι κληρικοί, μὲ δεκάδες χρόνια στὴν ἱερωσύνη, δὲν ἔχουν οὔτε καὶ θέλουν ὑπηρέτες. Τὰ κάνουν ὅλα μόνοι τους. Στὸν Ἱερὸ Ναό τους δὲν ἔχουν νεωκόρο καὶ βοηθούς. Σὲ μερικὲς περιπτώσεις δὲν ἔχουν οὔτε ψάλτες. Καὶ παρόλες τὶς δυσκολίες αὐτές, λειτουργοῦν καὶ κηρύττουν, χωρὶς νὰ ἐπιβαρύνουν κανέναν.
Ἕνας ἁγιορείτης μοναχός, ἀναφερόμενος στὴν ἐπίμονη ἀναζήτηση τοῦ πιστοῦ λαοῦ νὰ συναντήσει ἐνάρετους γέροντες καὶ να τοὺς ἐμπιστευθεῖ τὰ προβλήματά του, τονίζει ὅτι δημιουργεῖται συχνὰ ἕνα σοβαρὸ καὶ δυσεπίλυτο πρόβλημα. Γράφει: «Κάποιοι ἀνώριμοι, φιλόδοξοι, ἄπειροι, ἄγευστοι τελείως βασικῶν πνευματικῶν καταστάσεων κληρικοὶ ἐμφανίζονται ὡς γέροντες, ἱκανοποιώντας ἔτσι ἐπιθυμίες, πάθη καὶ φαντασίες. Τὸ φαινόμενο εἶναι ἀξιοπρόσεκτο καὶ ἀξιοδάκρυτο. Νέοι, ποὺ δὲν ἔκαναν ποτὲ ὑπακοή, νὰ ζητοῦν ἀπόλυτη ὑπακοὴ ἀπὸ τὰ πνευματοπαίδια τους. Οἱ ἴδιοι νὰ ζοῦν μία ρηχὴ πνευματικὴ ζωὴ καὶ νὰ ἐπιβάλουν κανόνες ἀδύνατους γι᾽ ἀρχάριους. Νὰ εἶναι ὑπεράγαν αὐστηροὶ στοὺς ἄλλους καὶ ἰδιαίτερα ἐπιεικεῖς στοὺς ἑαυτούς τους. Νὰ θέλουν νὰ κάνουν τὶς ἐνορίες μοναστήρια καὶ νὰ ὑποχρεώνουν τοὺς ἀκολούθους τους σ᾽ ἕνα βαρὺ τυπικό, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ θαυμάζονται ὡς παραδοσιακοὶ καὶ αὐστηροί. Νὰ δημιουργοῦν φανατικούς, δεσμευμένους, ἀνελεύθερους ὀπαδούς. Νὰ ταλαιπωροῦν τελικὰ ψυχὲς καὶ νὰ τὶς καθυστεροῦν ἀπὸ τὴν πραγματικὴ πνευματική τους ἀνάβαση, καθυστερώντας στὴν ἐνασχόληση περιττῶν καὶ κουραστικῶν λεπτομερειῶν. (Μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου, Χριστὸς χριστιανοὺς χαρὰ χαρίζει, Ἐκδόσεις ΤΗΝΟΣ 2008, σελ. 42).
Εἶναι καιρὸς νὰ περιοριστεῖ αὐτὸ τὸ φαινόμενο καὶ οἱ κληρικοὶ νὰ γίνουν στοργικοὶ πατέρες καὶ ὄχι ἀθεόφοβοι δυνάστες.


πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 12/3/2010

Σάββατο, Ιουλίου 23, 2016

«Ἐπιθυμία καλοῦ ἔργου»

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου
 πατρός ∆ιονυσίου Τάτση

Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώµατος εἶναι σχεδὸν κοινὴ σὲ ὅλους τοὺς ἄγαµους κληρικούς, οἱ ὁποῖοι κατέχουν τὸ πτυχίο τοῦ θεολόγου. Αὐτὸ τὸ βλέπουµε στὴν προθυµία τους, ἀλλὰ καὶ ἀνυποµονησία τους, νὰ ἐγγραφοῦν στὸ σχετικὸ κατάλογο. Ἡ ἐπιθυµία προφανῶς πρέπει νὰ συνοδεύεται ἀπὸ πολλὰ οὐσιαστικὰ προσόντα καὶ ὄχι ἀπὸ µερικὰ τυπικὰ προσόντα.
Μόνο τότε µποροῦµε νὰ ποῦµε ὅτι ὁ ὑποψήφιος καλὸ ἔργο ἐπιθυµεῖ. Εὔχοµαι οἱ περισσότεροι ὑποψήφιοι νὰ ἀνήκουν σ’ αὐτὴ τὴν κατηγορία. Ἡ πραγµατικότητα ὅµως δείχνει τὸ ἀντίθετο. Καὶ αὐτὸ εἶναι πολὺ ἀνησυχητικό. Χωρὶς νὰ γενικεύω ἤ νὰ ὑπολογίζω ποσοστά, βλέπω ὅτι πολλοὶ κληρικοὶ ἐπιθυµοῦν τὸ ἀξίωµα τοῦ ἐπισκόπου, ἐνῶ εἶναι ἠθικὰ ἐρείπια καὶ δὲν ἔχουν καµιὰ ἐµπειρία πνευµατικοῦ ἀγώνα. Εἶναι ὅµως ὑπερβολικὰ φιλόδοξοι καὶ ἔχουν ἐξασκηθεῖ στὴν ὑποκρισία. Γι’ αὐτὸ καὶ τελικὰ πετυχαίνουν τὸ σκοπό τους.
Εἶναι ἱερὸ καθῆκον τῶν ἐκλεκτόρων δηλ. ὅλων τῶν µελῶν τῆς ἱεραρχίας, νὰ εἶναι προσεκτικοὶ ἀπέναντι στοὺς ὑποψήφιους, νὰ εἶναι βέβαιοι γιὰ τὴν ἀξιοσύνη τους και νὰ µὴ ὑπολογίζουν τὶς ὑποδείξεις τοῦ ἀρχιεπισκόπου, ποὺ συνήθως θέλει νὰ ἐκλέγονται γνωστά του πρόσωπα, ἀδιαφορώντας ἄν εἶναι ἄξια καὶ προετοιµασµένα γιὰ τὸ ὑψηλὸ ἀξίωµα τῆς...
ἀρχιερωσύνης. Ὑπάρχουν βέβαια καὶ οἱ λίγες ἐξαιρέσεις. Ὅµως ἡ ἐµπειρία ἐπιβεβαιώνει ὅτι ἡ πλειοψηφία τῶν ἐκλεκτόρων ἄγεται καὶ φέρεται ἀπὸ τὸν ἀρχιεπίσκοπο. Αὐτὸ σηµαίνει ὅτι στὴν Ἐκκλησία δὲν λειτουργεῖ τὸ συνοδικὸ σύστηµα καὶ βέβαια οὔτε τὸ Ἅγιο Πνεῦµα καθοδηγεῖ τοὺς ἐκλέκτορες. Ὅσα ἀντίθετα λέγονται δὲν ἔχουν καµιὰ ἀξία. Εἶναι προκλητικὰ καὶ ὑποκριτικά. ∆υστυχῶς, συνηθίσαµε αὐτὴ τὴν ἀπαράδεκτη τακτικὴ ἐκλογῆς τῶν ἐπισκόπων καὶ ὅποιος τὴν ἀµφισβητεῖ θεωρεῖται ἀσεβής! Ὅµως ἡ ἀσέβεια βρίσκεται ἀλλοῦ. Βρίσκεται στοὺς πειθαρχικοὺς καὶ «εὐσεβεῖς», οἱ ὁποῖοι ἐνεργοῦν ἰδιοτελῶς, ἀφοῦ περιµένουν ἀπὸ τὴν εὔνοια τοῦ ἀρχιεπισκόπου τὴν πραγµατοποίηση τῶν ἐπιθυµιῶν καὶ τῶν ὀνείρων τους.

Ἄς ἐπιστρέψουµε ὅµως στὸ θέµα µας. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν Α΄ πρὸς Τιµόθεον ἐπιστολή του περιγράφει τὰ προσόντα ποὺ πρέπει νὰ ἔχει ὁ ἐπίσκοπος καὶ κατ’ ἐπέκταση κάθε λειτουργὸς τῆς Ἐκκλησίας. Πρέπει νὰ εἶναι ἀκατηγόρητος, νηφάλιος, συνετός, εὐπρεπής, φιλόξενος, καλὸς δάσκαλος, ὄχι φίλος τοῦ οἴνου, νὰ µὴ εἶναι βίαιος καὶ αἰσχροκερδὴς ἀλλὰ ἐπιεικής, εἰρηνικὸς καὶ ἀφιλοχρήµατος. Ἐπίσης νὰ µὴ εἶναι καινούριος στὴν πίστη, γιὰ νὰ µὴ τὸ πάρει ἐπάνω του καὶ καταδικαστεῖ, ὅπως ὁ διάβολος. Ἀκόµα πρέπει νὰ ἔχει καλὴ φήµη κι ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, γιὰ νὰ µὴ ἐξευτελιστεῖ καὶ πέσει ἔτσι στὴν παγίδα τοῦ διαβόλου (γ΄ 2-7).

Ὅλα τὰ ἀνωτέρω προσόντα πρέπει νὰ ὑπάρχουν στὸν ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος στὴ συνέχεια θὰ ἐµπνέει τοὺς κληρικούς, τοὺς µοναχοὺς καὶ τοὺς πιστοὺς νὰ τὰ ἀποκτήσουν κι ἐκεῖνοι γιὰ νὰ ἀκολουθοῦν σταθερὰ τὰ βήµατα τοῦ πνευµατικοῦ τους πατέρα.

Ὅταν δὲν συµβαίνει αὐτό, τὰ προβλήµατα εἶναι πολλὰ καὶ δυσεπίλυτα. Τὰ σκάνδαλα ἐπίσης θὰ εἶναι καθηµερινὰ καὶ ὁ κόσµος θὰ ἀποµακρύνεται σταδιακὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἡ µεγάλη ἀπώλεια, ποὺ δύσκολα ἀναπληρώνεται. Ἐὰν δὲ σκεφτεῖ κανεὶς ὅτι ἕνας ἐπίσκοπος µπορεῖ νὰ µείνει σὲ µιὰ µητρόπολη δύο, τρεῖς καὶ περισσότερες δεκαετίες -µέχρι τὸ θάνατό του δηλαδή, ἀφοῦ εἶναι ἰσόβιος- φαντάζεται τί πρόκειται νὰ συµβεῖ καὶ πόσο δύσκολη θὰ εἶναι ἡ προσπάθεια τοῦ διαδόχου του νὰ βελτιώσει τὴν κατάσταση καὶ νὰ ξαναφέρει τὸ λαὸ στὴν Ἐκκλησία! Καὶ κάτι ἀκόµα ἐπίσης ἀνησυχητικό. Ἕνας ἀπρόσεκτος, γιὰ νὰ µὴ πῶ ἀνάξιος, ἐπίσκοπος χειροτονεῖ συνήθως ἀνθρώπους τῆς ἴδιας νοοτροπίας καὶ τοῦ ἤθους, οἱ ὁποῖοι δύσκολα ἀλλάζουν τρόπο ζωῆς καὶ ἀκόµα πιὸ δύσκολα ἀποκτοῦν ἱερὸ ζῆλο, γιὰ νὰ ἐργαστοῦν ὡς ἀληθινοὶ ποιµένες.

Ἡ ἐκλογὴ ἑνὸς ἐπισκόπου εἶναι πολὺ σοβαρὸ θέµα καὶ ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ τὸ ἀντιµετωπίζει µὲ ἰδιαίτερη εὐαισθησία. Οἱ ἐκλέκτορες µητροπολίτες ἔχουν µεγάλη εὐθύνη καὶ πρέπει νὰ ἐκλέγουν τοὺς ἄξιους καὶ ὄχι τοὺς γνωστοὺς καὶ φίλους. Μεγαλύτερη εὐθύνη ἔχει ὁ ἑκάστοτε ἀρχιεπίσκοπος, ποὺ ἐπηρεάζει εὔκολα τοὺς ἐκλέκτορες καὶ τοὺς προτείνει τὸν ἐκλεκτό του, χωρὶς νὰ ἐνδιαφέρεται ἐὰν ἔχει τὰ προσόντα ποὺ ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.
Ὀρθόδοξος Τύπος, 22/7/2016

Παρασκευή, Ιουνίου 24, 2016

Πρωτοπρ. ∆ιονύσιος Τάτσης, «Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος»: Πορεία κατὰ κρημνῶν!





«Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος»: Πορεία κατὰ κρημνῶν!
 Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση
ΑΝΗΣΥΧΟΥΝ οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί γιά τίς ἀποφάσεις τῆς “Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου” τῆς Ὀρθοδοξίας, γιατί τά σχέδια τῶν ἀποφάσεων ἔχουν συνταχθεῖ ἀπό τό Οἰκουµενικό Πατριαρχεῖο καί λοιπούς οἰκουµενιστές καί θά κληθεῖ ἡ Σύνοδος (δεκατέσσερις ψηφοφόροι!) νά τά ὑπογράψουν, ὄχι γιά νά ὑπερασπιστοῦν τήν ὀρθόδοξη πίστη, καταδικάζοντας τούς αἱρετικούς παπικούς, προτεστάντες, µονοφυσίτες, κλπ., ἀλλά γιά νά τούς ἀναγνωρίσουν ὡς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς, µέ τούς ὁποίους µποροῦν νά συµπροσεύχονται, νά ὁµονοοῦν καί νά ὑπηρετοῦν τά σκοτεινά σχέδια τοῦ οἰκουµενισµοῦ, ὁ ὁποῖος ὑπηρετεῖ τήν δαιµονική πανθρησκεία. Μέ ἄλλα λόγια ἡ “Μεγάλη” Σύνοδος δέν πρόκειται νά λύσει προβλήµατα, πού ἀντιµετωπίζει ἡ Ἐκκλησία, ἀλλά θά δηµιουργήσει νέα ἐπώδυνα, πρός εὐφροσύνην τῶν ἑτεροδόξων καί περιφρόνησιν τῶν Ὀρθοδόξων.

Ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης θά ἀσχοληθεῖ µέ τούς ἑτερόδοξους, ὄχι γιά νά τούς ὑποδείξει τίς αἱρετικές τους διδασκαλίες καί νά τούς ὑπενθυµίσει ὅτι µποροῦν νά ἐπιστρέψουν στήν Ἐκκλησία, ἀλλά γιά νά ἀναγνωρίσει τίς “ἐκκλησιές” τους καί νά διευκολυνθεῖ ἡ ἕνωση τῶν “ἐκκλησιῶν”!
Εἶναι προκλητική ἡ δραστηριότητα τῶν οἰκουµενιστῶν, προκειµένου νά ἀµφισβητήσουν τίς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουµενικῶν Συνόδων, νά περιφρονήσουν τούς Ἱερούς Κανόνες πού ἀπαγορεύουν τίς συµπροσευχές µέ τούς αἱρετικούς καί γενικότερα νά ἄρουν (πανορθοδόξως!) ὅλα τά ἐµπόδια, προκειµένου ὁ οἰκουµενισµός νά ἐµφανιστεῖ ὡς ἔκφραση θείου θελήµατος. ∆ηλαδή, ἡ παναίρεση νά ἐµφανιστεῖ ὀρθή διδασκαλία, τήν ὁποία ὅλοι πρέπει νά ἀποδεχτοῦν. Πρόκειται γιά ἐπιτυχία τοῦ διαβόλου, ἡ ὁποία θά λάβει καί πανορθόδοξο κῦρος!
Πόνος, µεγάλος πόνος, ἡ “Ἁγία καί Μεγάλη” Σύνοδος τοῦ οἰκουµενισµοῦ. Παρόλο πού οἱ νεώτεροι ἅγιοι τῆς Ὀρθοδοξίας καταδίκαζαν τόν ὀλέθριο οἰκουµενισµό καί ἤλεγχαν αὐστηρά πατριάρχες καί ἀρχιεπισκόπους, πού πρωτοστατοῦσαν σ’ αὐτόν, ὁ Οἰκουµενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολοµαῖος καί ὅλοι οἱ ἄφωνοι Μητροπολίτες τοῦ κλίµατος τοῦ Φαναρίου καί τῆς διασπορᾶς, ἐνισχυόµενοι καί ἀπό πολλούς ἄλλους προκαθηµένους αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, ὀνειρεύονται ἐπιτυχίες, οἱ ὁποῖες ἄν πραγµατοποιηθοῦν, θά εἶναι πορεία κατά κρηµνῶν, τόσο τῶν ἰδίων ὅσο κι ἐκείνων πού τούς ἀκολουθοῦν.
Γιά τά µέλη τῆς Συνόδου ἔχουν διατυπωθεῖ πολλές ἐπιφυλάξεις. Μεταφέρω ἐδῶ ἐκεῖνο πού εἶχε πεῖ σέ µία ὁµιλία τοῦ ὁ ἀείµνηστος ἀρχιµανδρίτης Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος πρό εἴκοσι πέντε ἐτῶν καί εἶναι ἰδιαιτέρως ἐπίκαιρο: “Αὐτοί οἱ ἐπίσκοποι πού θά καθίσουν, γιά νά συζητήσουν τά θέµατα αὐτῆς τῆς Συνόδου σέ ποιά πνευµατική κατάσταση βρίσκονται; Ὀρθοδοξοῦν ἤ δέν ὀρθοδοξοῦν; Ἀπ’ ὅσο µποροῦµε νά ξέρουµε σήµερα, καί ἐγώ καί ἐσεῖς, καί ὅλοι µας, ἐκεῖ- νοι πού θά παρακαθίσουν ἔχουν ἁλωθεῖ ἀπό τόν Οἰκουµενισµό. Ἀπερίφραστα, ἐκτός ἴσως ἀπό κάποιες ἐξαιρέσεις, αὐτοί οἱ ἄνθρωποι δέν ὀρθοδοξοῦν, ἔστω καί ἄν λέγονται πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι καί ἐπίσκοποι. ∆έν ὀρθοδοξοῦν! Τό γνωρίζουµε αὐτό ἀπό ἀτοµικές δηλώσεις πού κάνουν, ἀπό τόν τρόπο πού κινοῦνται καί ἐκφράζονται. Τό γνωρίζουµε αὐτό. Θά τό πῶ ἄλλη µία φορά: ἔχουν ἁλωθεῖ καί ἀπό τήν Μασονία καί ἀπό τόν Οἰκουµενισµό! Αὐτοί λοιπόν οἱ ἄνθρωποι, ὅταν θά καθίσουν στό τραπέζι τῶν συζητήσεων, θά κινηθοῦν ἐν Πνεύµατι Ἁγίῳ; ∆έν τό νοµίζω. ∆έν τό νοµίζω! Εἶναι πολύ σοβαρά τά πράγµατα. Πάρα πολύ σοβαρά!”.
Εὔχοµαι οἱ ἀποφάσεις τῆς Συνόδου νά µή ὑπηρετήσουν τόν ὀλέθριο οἰκουµενισµό. Ἀντίθετα, πρέπει νά τόν καταδικάσουν, γιά νά φανεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι µία καί οἱ ἑτερόδοξοι βαδίζουν τό δρόµο τῆς ἀπωλείας. Ἐµεῖς πάντως δέν θά µποῦµε στήν ἴδια βάρκα µέ τούς αἱρετικούς, γιατί τό ναυάγιο εἶναι σίγουρο καί ἡ κόλαση ὁλάνοιχτη!
∆υστυχῶς, τό Φανάρι ἀπό δεκαετίες εἶναι σβησµένο. ∆έν ὑπάρχει φῶς σωτηρίας. ∆έν ὑπάρχει ἐλπίδα. Μάταια λέµε ὅτι ἔχουµε ἐκεῖ τόν Πατριάρχη τοῦ Γένους, πού ἀγρυπνεῖ γιά τήν ἀκεραιότητα τῆς Ὀρθοδοξίας καί διατηρεῖ τή συνέχεια τῆς ἱστορίας. Οἱ ἐξελίξεις τόν διαψεύδουν...
Ορθόδοξος Τύπος,17/06/2016

Κυριακή, Μαΐου 22, 2016

Πλούσιοι καὶ πτωχοί



Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση
ΟΛΟΙ οἱ ἄνθρωποι ἐπιδιώκουν τό πλοῦτο, χωρίς ὅµως νά τόν ἀποκτοῦν ὅλοι. Γιά τούς περισσότερους ὁ πλοῦτος εἶναι ἄπιαστο ὄνειρο. Ἐκεῖνο ὅµως πού ἰσχύει καί πρέπει πάντα νά τό θυµόµαστε, εἶναι ὅτι ὁ συνειδητός χριστιανός ποτέ δέν θά γίνει πλούσιος ἀπό τόν κόπο του. Μπορεῖ ὅµως νά εἶναι πλούσιος, ἐάν ἔχει κληρονοµήσει περιουσία. Στήν πρώτη περίπτωση ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἔχει στραµµένο τό νοῦ του στούς ἀδελφούς καί τούς βοηθάει τό κατά δύναµη.

Ὑπηρετεῖ τήν ἔµπρακτη ἀγάπη. Ἐπιθυµία δέν εἶναι ἡ συγκέντρωση πλούτου ἀλλά ἡ ἀγάπη. Στή δεύτερη περίπτωση διαθέτει τόν πλοῦτο του στούς φτωχούς. ∆έν τόν κρατάει γιά τόν ἑαυτό του.
Τήν φτώχεια, ἀντίθετα, δέν τή θέλουν οἱ ἄνθρωποι. Ἡ στέρηση τούς καταθλίβει καί ἡ σύγκριση µέ τούς πλούσιους τούς ἐξοργίζει. Συχνά λυποῦνται καί κάποτε ἀπελπίζονται, ὅταν δέν µποροῦν νά καλύψουν τίς βασικές τους ἀνάγκες. ∆έν πρέπει ὅµως νά φτάνουν στά ἄκρα. Πρέπει νά ἀγωνίζονται γιά τή ζωή καί πάντα µέ ἀξιοπρέπεια.
Οἱ πλούσιοι ἔχουν µόνιµη ἔγνοια τήν αὔξηση τοῦ πλούτου τους, µέ ὅποιο τρόπο καί µέσο µποροῦν. ∆έν ἔχουν ἠθικές ἀναστολές, οὔτε καί ὑπολογίζουν πολύ τή δικαιοσύνη, γιατί πάντα ξεφεύγουν ἤ ἀντιµετωπίζονται ἐπιεικῶς!
Ὁ ἱερός Χρυσόστοµος πολλές φορές µιλοῦσε γιά τόν πλοῦτο καί τή φτώχεια καί κατέληγε στό συµπέρασµα ὅτι «δέν καταστρέφει ὁ πλοῦτος, οὔτε ἡ φτώχεια, ἀλλά ἡ κακή προαίρεση πού δέν µπορεῖ νά χρησιµοποιήσει, ὅπως πρέπει, τό καθένα ἀπό αὐτά». Παράλληλα ὑπενθύµιζε καί τό καθῆκον τῆς προσφορᾶς πρός τούς ἀδελφούς: «Αὐτά πού µαζεύονται χάνονται καί αὐτά πού σκορπίζονται παραµένουν. Ἀπό τό χέρι τοῦ Θεοῦ κανένας δέν µπορεῖ νά τά ἁρπάξει».
Τά χρήµατα πού δίνουµε στούς φτωχούς µένουν γραµµένα, εἶναι κατάθεση στό ὄνοµα τοῦ Θεοῦ, πού σηµαίνει ὅτι εἶναι ἀσφαλισµένα καί µέ αὐτά µποροῦµε νά ἀνοίξουµε τήν πόρτα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.
Πολλοί καλοπροαίρετοι χριστιανοί διερωτῶνται, γιατί γίνεται τόσος λόγος γιά τήν ἐλεηµοσύνη καί ὄχι γιά τόν πνευµατικό ἀγώνα; ∆ίχως ἐλεηµοσύνη, δέν θά σωθοῦµε; Μήπως εἶναι ὑπερβολικός αὐτός ὁ ἰσχυρισµός; Εἶναι δυνατόν νά ἀποκλεισθοῦν ἀπό τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν ὅλοι οἱ φτωχοί, πού δέν µποροῦν νά κάνουν ἐλεηµοσύνη; Ἡ ἀπάντηση σ᾿ αὐτούς τούς προβληµατισµούς εἶναι ἁπλή. Ἡ ἐλεηµοσύνη εἶναι ἱερό καθῆκον καί προϋποθέτει πνευµατικό ἀγώνα, γιά νά ὑλοποιηθεῖ. Ὁ συνειδητός χριστιανός αἰσθάνεται ὑποχρέωσή του νά ἐλεήσει. Ἔρχεται φυσιολογικά, θά ἔλεγα. Ἀντίθετα, ἐκεῖνος πού δέν ἀγωνίζεται πνευµατικά, δέν αἰσθάνεται τήν ἀνάγκη νά βοηθήσει τούς ἀδελφούς του.
Ὅταν λείπει ἡ ἐλεηµοσύνη, ἡ καρδιά παραµένει σκληρή καί τά πάθη δέν καταπολεµοῦνται. Καί αὐτό εἶναι πολύ ἐπικίνδυνο.
Ορθόδοξος Τύπος, 20/05/2016
    το είδαμε  εδώ

Σάββατο, Απριλίου 02, 2016

«Εἶμαι ὑποτακτικὸς ὅλου τοῦ κόσμου»

Ο Όσιος Παΐσιος στο υπαίθριο αρχονταρίκι της Παναγούδας με επισκέπτες
«Εἶμαι ὑποτακτικὸς ὅλου τοῦ κόσμου»
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση
Ο ΑΓΙΟΣ Παΐσιος ὁ ἁγιορείτης ἐντυπωσίαζε τούς πολλούς ἐπισκέπτες του, ὅταν πηγαινοερχόταν στό ὑπαίθριο ἀρχονταρίκι, γιά νά τούς προσφέρει λουκούµι καί νερό. Ἕνας ἐνάρετος καί γνωστός γέροντας δέν εἶχε ἕνα ὑποτακτικό νά τόν βοηθάει!
Ὅλα τά ἔκανε µόνος του. Καί ὅταν τελείωνε τό κέρασµα, καθόταν καί αὐτός στό πεζούλι ἤ σ᾿ ἕνα κούτσουρο, γιά νά ἀκούσει τούς ἐπισκέπτες του καί νά ἀπαντήσει στίς ἐρωτήσεις τους. Γρήγορα ὅµως σηκωνόταν, γιατί ἔξω στό σύρµα εἶχαν ἔλθει καί ἄλλοι. Ἄνοιγε, χαιρετοῦσε, κερνοῦσε καί συνέχιζε τήν ἐπικοινωνία.
Σ᾿ ἐκείνους πού τόν ρωτοῦσαν γιατί δέν ἔχει κάποιον ὑποτακτικό, ὁ γέροντας ἀπαντοῦσε: «∆έν ἔχω ὑποτακτικό, γιατί εἶµαι ὑποτακτικός ὅλου τοῦ κόσµου». Πράγµατι ὁ ἅγιος ἦταν ὑποτακτικός ὅλου τοῦ κόσµου. Οἱ δεκάδες καί ἑκατοντάδες καθηµερινοί ἐπισκέπτες ἤθελαν νά ἐπικοινωνήσουν µαζί του καί αὐτός πάντα ἔκανε ὑπακοή. ∆έν ἀρνοῦνταν νά τούς ἀκούσει καί νά συνοµιλήσει. Αὐτό ἀπαιτοῦσε πνεῦµα ὑπακοῆς καί ἀγάπης. Ὑπακοῆς ἔµπονης καί ἀγάπης κουραστικῆς.
Μερικοί ἐπισκέπτες εἶχαν ψυχολογικά προβλήµατα καί τόν ἀπασχολοῦσαν ὧρες, γεγονός πού τόν ἐξαντλοῦσε, χωρίς ὅµως νά τό δείχνει. ∆έν ἤθελε νά σχηµατίσουν τήν ἐντύπωση ὅτι δέν ἤθελε νά τούς ἀκούσει, γι᾿ αὐτό δέν τούς διέκοπτε. Ἄκουγε µέ ὑπακοή τήν πολύωρη ἐξιστόρηση τῶν πασχόντων ἀδελφῶν!
Θά µπορούσαµε νά ἐξηγήσουµε τό λόγο τοῦ ἁγίου γέροντος µέ πέντε φράσεις. Ἔκανε ὑπακοή στόν καθένα πού τόν ἐπισκεπτόταν. Θεράπευε τούς λογισµούς τῶν ἀνθρώπων. Τούς ἀνέπαυε µέ τίς συµβουλές του. Ἄκουγε τά προβλήµατά τους. Προσευχόταν γι᾿ αὐτούς.
Ἡ ὑπακοή τοῦ ἁγίου Παϊσίου ἔφτανε τά ὅρια τῆς θυσίας. Ἡ ἐπικοινωνία του µέ τούς ἀνθρώπους δέν ἦταν ἁπλή, µέ χαµόγελα καί κατά συνθήκην λόγια. Ἦταν συµµετοχή στή ζωή τους. ∆ιόρθωνε τίς σκέψεις τους. Μιλοῦσε γιά τούς καλούς λογισµούς. Ἔδινε κατευθύνσεις πῶς θά τούς ἀποκτοῦν καί τί πρέπει νά ἀποφεύγουν. Τούς ἔβγαζε ἀπό τά ἀδιέξοδα καί τούς προβληµατισµούς. Σήκωνε ἀπό τή ζωή τῶν ἀνθρώπων τά ἐµπόδια, ἄλλοτε ὑπαρκτά καί ἄλλοτε φανταστικά. Καί ἀφοῦ γινόταν κοινωνός τῶν προβληµάτων τους προσευχόταν γι᾿ αὐτούς. Εἶχε πολλές ὑποθέσεις, πού ἔπρεπε καθηµερινά νά διεκπεραιώνει. ∆έν ἦταν ποτέ ἄνεργος. Ἡ ὑπακοή του στόν κόσµο καί ἡ προσευχή του γιά τόν κόσµο ἦταν τό µεγάλο πνευµατικό του ἔργο, γιά τό ὁποῖο ὁ Θεός τόν ἔκανε δικό του. Ἀλλά καί ὁ λαός τόν εἶχε ὡς ἅγιο στή συνείδησή του, κάτι πού πρόσφατα ἐπισηµοποιήθηκε µέ τήν πράξη ἁγιοκατάταξης τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου.
Ὁ ἅγιος Παΐσιος εἶναι πηγή φωτός. Τό παράδειγµά του ἄς γίνει ὁδηγός στή ζωή µας, γιά νά διακονοῦµε τούς ἀδελφούς καί ἰδιαίτερα τούς πονεµένους καί τούς ἐν ἀγνοίᾳ εὑρισκόµενους.

Ορθόδοξος Τύπος, 1/4/2016

Κυριακή, Μαρτίου 20, 2016

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Οἱ ἄξιοι ἱερεῖς


Γέροντας Ιερώνυμος της Αίγινας
Οἱ ἄξιοι ἱερεῖς
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση
Πολλοί καλοπροαίρετοι ἱερεῖς συχνά ἐκφράζουν τό παράπονό τους ὅτι δέν µποροῦν νά ἐπικοινωνήσουν µέ τό µητροπολίτη τους, γιά νά τοῦ ἐκθέσουν τά προβλήµατα πού ἀντιµετωπίζουν στή διακονία τους, ἀλλά καί νά τοῦ γνωρίσουν τίς δυσκολίες τους λόγῳ προσωπικῶν ἀδυναµιῶν. ∆υστυχῶς, ἀρκετοί µητροπολίτες εἶναι πολυµέριµνοι καί δέν ἔχουν χρόνο γιά κάτι τέτοιο. Ἡ ἐπικοινωνία µέ τόν κόσµο τούς εἶναι πιό εὐχάριστη, παρά ἡ ἐπικοινωνία µέ τούς ἱερεῖς τους!

Ἀπό τή µιά µεριά ἐκκωφαντικῶς µιλοῦν γιά τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας καί ἀπό τήν ἄλλη ἀδιαφοροῦν γιά τούς ἱερεῖς πού τό ὑλοποιοῦν! Ἐπιθυµία τους δέν εἶναι τό ποιµαντικό ἔργο, ἀλλά ἡ ἱκανοποίηση τῶν προσωπικῶν τους ἐπιλογῶν, πού σέ πολλές περιπτώσεις δέν ἔχουν καµιά σχέση µέ τήν κατά Χριστόν διακονία. Εἶναι κοσµικές δραστηριότητες, κενές πνευµατικοῦ περιεχοµένου.
Οἱ ἱερεῖς σ᾿ αὐτές τίς περιπτώσεις δέν πρέπει νά ἀπογοητεύονται. Μποροῦν νά συµβουλεύονται ἄλλους ἐν Χριστῷ ἀδελφούς τους καί νά συνεχίζουν τή διακονία τους µέ ἱερό ζῆλο καί ἀφοσίωση. Πνευµατική τροφοδοσία µποροῦν νά δέχονται καί µέ τή µελέτη διαφόρων βιβλίων, πού ἀναφέρονται σέ ἐνάρετους κληρικούς καί γέροντες. Ἐκεῖ ὑπάρχουν σπουδαῖες διδαχές καί παραινέσεις, οἱ ὁποῖες µποροῦν νά ἀποτελέσουν ὁδηγό στή διακονία τους.
Ἐνδεικτικά ἀναφέρω µερικές παραινέσεις τοῦ γέροντος Ἱερώνυµου τῆς Αἴγινας µέ τόν ἀπαραίτητο σχολιασµό. Τίς ἀντλῶ ἀπό τό βιβλίο τοῦ ἀρχιµ. Ἠλία Μαστρογιαννόπουλου «Ἅγιες µορφές τῆς νεωτέρας Ἑλλάδος», Ἀθήνα 1977, σελ. 30- 32. Γιά τό γέροντα Ἱερώνυµο ὁ π. Ἠλίας σηµειώνει τά ἑξῆς ἀξιοπρόσεκτα: «Ἦταν ἄνθρωπος τῆς νήψεως καί τῆς διακρίσεως καί ὅ,τι ἔλεγε, εἶχε µίαν ἰδιαίτερη βαρύτητα, ἐζύγιζε πολύ. Ἡ σοφία, τήν ὁποία εἶχε ἀντλήσει ὑποµονετικά στήν ἱερά µελέτη καί στή νοερά προσευχή, µαζί µέ τό χάρισµα τῆς διακρίσεως πού εἶχε, καθώς καί τό διορατικό του τάλαντο, ἔδιναν στήν ὁµιλία του µιά ξεχωριστή χάρη. Πολλοί πού τόν εἶχαν δεῖ στά σοκάκια τῆς Αἴγινας νά τούς δίνει µιά αὐτοσχέδια συµβουλή, δέν ξεχνοῦσαν ποτέ τό συναπάντηµά του. Καί ὅλα αὐτά τά συγκλονιστικά λόγια ἔβγαιναν ἀπό τό στόµα του, χωρίς καµιά βαρύτητα ἤ σκληράδα, ἀλλά κατά κανόνα µέ τό συνηθισµένο του ἀθῶο χαµόγελο. Τά λόγια τοῦ πατρός Ἱερωνύµου δέν λησµονοῦνται. Ἦταν καρπός ἔργου. Ἔδειχναν τίς βαθιές καπποδοκικές του ρίζες καί τήν ἰσόβια σταύρωσή του».
Ἔλεγε λοιπόν ὁ γέροντας πρός τούς ἱερεῖς: «Τά χέρια καί τό στόµα τοῦ ἱερέως δέν εἶναι δικά του, εἶναι τοῦ Χριστοῦ». Αὐτό σηµαίνει ὅτι χρειάζεται πλήρης ἀφοσίωση στό Θεό. Ὁ ἱερέας πρέπει νά ὑπηρετεῖ µέ ὅλες του τίς δυνάµεις τό Θεό. Νά µή εἶναι ὁ ἐπαγγελµατίας πού ἐκτελεῖ τυπικά τά καθήκoντά του, χωρίς τή συµµετοχή τῆς ψυχῆς του. Νά εἶναι ἱερέας πάντα. Ὄχι µόνο ὅταν εἶναι στό ναό, ἀλλά καί ὅταν ἀποµακρύνεται ἀπ᾿ αὐτόν. ∆ιαφορετικά δέν εἶναι ἄξιος ἱερέας.
Ὁ ἱερέας µοιάζει µέ τή «βελόνα στά χέρια τοῦ Χριστοῦ». Ὅταν εἶναι σκουριασµένη, δέν µπορεῖ νά φανεῖ χρήσιµη. Χρειάζεται ὁ ἱερέας νά ἀγωνίζεται πνευµατικά, νά ἔχει ἐγρήγορση καί νά καταπολεµεῖ τά πάθη του, νά ἀποµακρύνει δηλαδή τή σκουριά ἀπό τή βελόνα.
Ὁ γέροντας Ἱερώνυµος ἔλεγε σέ ἱερέα: «∆ίδασκε αὐτό πού κάνεις. Ἄν δέν δοκιµάσεις ζάχαρη, µή λές ὅτι εἶναι γλυκιά». Ὁ βιωµατικός λόγος εἶναι ἰδιαίτερα πειστικός. ∆έν εἶναι ἄπιαστη θεωρία, ἀλλά πρακτικός λόγος, πού παρακινεῖ στήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ.
Ἐπίσης ἔλεγε: «Φόρεσες τό ράσο; Ἔκαµες συνθήκην µέ τό Θεό. Μή τό λησµονεῖς ποτέ. Κοίταζε κάθε µέρα τό ράσο!». Τό ράσο εἶναι ἡ διαρκής ὑπόµνηση ὅτι ὁ ἱερέας ἔχει ὑποχρεώσεις ἀπό τό Θεό. Παράλληλα τό ράσο ἀφυπνίζει καί τούς λαϊκούς. Τούς ὑπενθυµίζει τά θρησκευτικά τους καθήκοντα. Πολλοί κληρικοί ὅµως ἔχουν κοσµικό φρόνηµα δέν τό τιµοῦν. Τό θεωροῦν περιττό ἔνδυµα καί συχνά τό ἀπεκδύονται γιά λόγους πρακτικούς, ὅπως ἐπιπόλαια ἰσχυρίζονται.
Ἡ φιλοχρηµατία εἶναι τό φοβερό πάθος πολλῶν ἱερέων. Θέλουν πάντα ὁ λαός νά τούς προσφέρει. Νά τούς δίνει χρήµατα γιά κάθε ἱεροπραξία. ∆έν λένε ἕνα «Κύριε, ἐλέησον» δωρεάν. Γι᾿ αὐτό καί ἐπιδιώκουν νά βρίσκονται σέ µεγάλες καί πλούσιες ἐνορίες. Ὁ γέροντας Ἱερώνυµος ὅµως θεωροῦσε τή φιλοχρηµατία µεγάλο πειρασµό. Ἔλεγε: «Μή κοιτάζεις ποτέ τό χρῆµα. Εἶναι χειρότερο καί ἀπό τόν διάβολο!».
Γιά τήν ἐπικοινωνία µέ ἄλλους ἀδελφούς ἔλεγε: «∆έν βλάπτει ποτέ ἡ ἐποικοδοµητική συζήτηση. Τό ποτήρι ὅσο τό σκουπίζεις τόσο καλύτερα καθαρίζει!». Συνήθως οἱ κληρικοί µεταξύ τους δέν µιλοῦν γιά πνευµατικά θέµατα. Τό ἐνδιαφέρον τους εἶναι στραµµένο στά ἐφήµερα καί µάταια.
Καί κάτι γιά τήν πνευµατική ἐγρήγορση, ἡ ὁποία στήν ἐποχή µας εἶναι ἰδιαίτερα ἀναγκαία, ἀφοῦ οἱ πειρασµοί εἶναι πολλοί. Ἔλεγε ὁ πολύπειρος γέροντας: «Ἀσφάλιζε καλά τήν πόρτα τῆς ψυχῆς σου. Τόν ἀέρα πού φυσᾶ ἔξω δέν µπορεῖς νά τόν σταµατήσεις. Τήν πόρτα ὅµως µπορεῖς νά τήν κλείσεις.».
Ἡ Ἐκκλησία µας ἔχει ἀνάγκη ἀπό ἄξιους ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι θά διατηροῦν τόν ἱερό τους ζῆλο καί θά ἐργάζονται µέ ταπείνωση, ὑπερπηδώντας τά προβλήµατα πού πάντα παρουσιάζονται.
Ορθόδοξος Τύπος, 11/03/2016

Παρασκευή, Μαρτίου 18, 2016

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Ἀνυπόκριτος ὑπεράσπισις τῆς Ὀρθοδοξίας

Ἀνυπόκριτος ὑπεράσπισις τῆς Ὀρθοδοξίας
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση
Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ καί οἱ προκλητικές ἐκδηλώσεις ποτέ δέν ἔλειψαν ἀπό τήν Ἐκκλησία. Πάντα ξεφυτρώνουν µητροπολίτες, ἀλλά καί ἁπλοί κληρικοί, πού κινοῦνται µέ βάση τό κοσµικό φρόνηµα πού ὑπάρχει µέσα τους καί τούς καταδυναστεύει.
Αὐτό τούς ὑπαγορεύει νά ἐµφανίζονται µέ πολλά πρόσωπα στόν ἁπλό λαό τοῦ Θεοῦ. Γίνοµαι πιό συγκεκριµένος µέ ἕνα παράδειγµα.
Ἐµφανίζεται ἕνας µητροπολίτης ὡς θερµός ὑποστηρικτής τῆς Ὀρθοδοξίας, κάνει σχετικά κηρύγµατα καί ἐξαπολύει ἐγκυκλίους µέ σκοπό νά διαφωτίσει τό ποίµνιό του. Ἡ πράξη αὐτή προφανῶς εἶναι ὀρθή. Ἐάν δέν προµαχήσει ἕνας µητροπολίτης γιά τήν ὀρθόδοξη πίστη, ποιός ἄλλος µπορεῖ νά τόν ἀντικαταστήσει; Καί µακάρι ὅλοι οἱ µητροπολίτες νά ἔκαναν τό ἴδιο. Μέχρις ἐδῶ καλά. Ὅµως τά πράγµατα ἀνατρέπονται, ὅταν βλέπεις ὅτι ὁ ὑπέρµαχος τῆς Ὀρθοδοξίας διατηρεῖ στενές σχέσεις µέ µητροπολίτες πού εἶναι οἰκουµενιστές, πού συµπροσεύχονται µέ τούς ἑτερόδοξους, πού δέν θεωροῦν τούς παπικούς καί προτεστάντες αἱρετικούς, πού ἔχουν φιλοδοξίες νά γίνουν καί ἀρχιεπίσκοποι, παρά τήν πραγµατική τους ἀναξιότητα. Καί δέν µιλάω γιά φιλικές καί προσωπικές σχέσεις, οἱ ὁποῖες δέν θά ἐνδιέφεραν καί κανένα, ἀλλά γιά κοινές ἐµφανίσεις στούς Ναούς καί στίς πανηγύρεις, ἀλλά καί στά λαµπρά ὀνοµαστήριά τους. ∆ιοργανώνονται πολυαρχιερατικά συλλείτουργα, γιά νά τιµηθοῦν οἱ Ἅγιοι καί νά προβληθοῦν οἱ ἴδιοι στό λαό µέ τά προκλητικά τους ἄµφια, τούς ἐγκωµιαστικούς λόγους πού ἀµοιβαίως ἐκφωνοῦν, τά παράσηµα πού ἀπονέµουν καί τά ἀκριβά δῶρα πού ἀνταλλάσσουν.
Ὅλη αὐτή ἡ προκλητική δραστηριότητα τῶν συγκεκριµένων µητροπολιτῶν σκανδαλίζει τούς πιστούς, οἱ ὁποῖοι ἄλλα νόµιζαν, ἄλλα περίµεναν καί ἄλλα βλέπουν καί ἀκοῦν! Καί συµπεραίνουν µέ λύπη καί ἀπογοήτευση ὅτι δέν ἦταν αὐτοί οἱ ἐκλεκτοί καί ἁγνοί ὑπερασπιστές τῆς Ὀρθοδοξίας, τούς ὁποίους, ἀλίµονο, γιά ἕνα διάστηµα θεωροῦσαν ἀληθινούς πνευµατικούς πατέρες, στούς ὁποίους θά µποροῦσαν νά στηριχθοῦν, ἰδιαίτερα τώρα πού οἱ πνευµατικοί κίνδυνοι ἔχουν αὐξηθεῖ.
∆υστυχῶς, ἡ συνέπεια λόγων καί πράξεων εἶναι δυσεύρετη στήν κατηγορία αὐτῶν τῶν µητροπολιτῶν. Ὡστόσο, δέν ἀπογοητευόµαστε, γιατί ὑπάρχουν καί οἱ ἐκλεκτοί, οἱ ὁποῖοι πιστεύουν σέ αὐτά πού δηµοσίως ὑποστηρίζουν καί σέ καµία περίπτωση δέν τά ἀναιροῦν µέ τίς πράξεις τους. Σ᾿ αὐτούς πρέπει νά καταφεύγουµε µέ ἐµπιστοσύνη καί ἐλπίδα. Οἱ ἄλλοι εἶναι ἄνθρωποι τοῦ παρόντος, χωρίς προσδοκία αἰωνίου ζωῆς.

Ορθόδοξος Τύπος, 18/3/2016
πηγή

Κυριακή, Φεβρουαρίου 14, 2016

Πλοῦτος: Τὸ μεγάλο ἐμπόδιον

Ο άφρων πλούσιος

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση
Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ δὲν συµβαδίζει µὲ τὴν ἀπόκτηση περιουσίας. Ὁ πλοῦτος ἐµποδίζει τὴν ταπείνωση, ἐνῶ ἀποτελεῖ τὸ πρόσφορο ἔδαφος γιὰ τὴν ὑπερηφάνεια.
Ὁ πλούσιος ἔχει ἕνα ἀέρα ὑπεροχῆς. Νοµίζει ὅτι οἱ ἄλλοι εἶναι ὑποδεέστεροι καὶ ἀδύναµοι, ἐνῶ αὐτὸς µὲ τὸν πλοῦτο µπορεῖ νὰ πραγµατοποιήσει ὅ,τι θέ- λει καὶ νὰ ἱκανοποιήσει ὅλες τὶς ἐπιθυµίες του.
Ὁ πλοῦτος δὲν βοηθάει στὴν πνευµατικὴ πρόοδο οὔτε καὶ ἐξασφαλίζει τὴν πραγµατικὴ εὐτυχία. Καθηµερινὰ βλέπουµε στὴν κοινωνία πλούσιους ἀνθρώπους νὰ εἶναι δυστυχισµένοι καὶ φτωχοὺς νὰ εἶναι ἀµέριµνοι, ἥσυχοι καὶ χαρούµενοι. Οἱ πρῶτοι καταπονοῦνται µὲ τὸν πλοῦτο καὶ οἱ δεύτεροι χαίρονται τὴ ζωὴ µὲ τὴν ὀλιγάρκεια.
Τὸ µαρτύριο τοῦ πλουσίου τὸ βλέπουµε στὴ γνωστὴ παραβολὴ τοῦ Χριστοῦ. Ὅσο αὐξανόταν ἡ σοδειὰ τῶν ἀγρῶν του τόσο ἀνησυχοῦσε, γιατὶ εἶχε τὴν ἔγνοια νὰ τὴν ἀποθηκεύσει, νὰ µὴ τὴ χάσει, νὰ µὴ τὴν ἁρπάξουν κακοὶ ἄνθρωποι. Τελικὰ πέθανε χωρὶς νὰ προλάβει νὰ ἀπολαύσει τὸν πλοῦτο του.
Ὁ ἀββᾶς Εὐπρέπιος, ὅταν τὸν ρώτησε κάποιος ἀδελφὸς πῶς ἔρχεται στὴν ψυχὴ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, εἶπε: «Ἐὰν ὁ ἄνθρωπος ἔχει τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ἀκτηµοσύνη, ἔρχεται µέσα του ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ». ∆ηλαδὴ ἡ ἀκτηµοσύνη καὶ ἡ αὐτάρκεια ὁδηγοῦν στὸ φόβο τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ἡ ἀγωνία γιὰ τὴν ἀπόκτηση καὶ διαφύλαξη τοῦ πλούτου ἐµποδίζει τὸ φόβο τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Χριστός, ἀναφερόµενος στοὺς πλούσιους καὶ τὴν αἰώνια ζωή, εἶχε πεῖ στοὺς µαθητές του τοῦτο τὸ συγκλονιστικὸ λόγο: «Ἀµὴν λέγω ὑµῖν ὅτι δυσκόλως πλούσιος εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Πάλιν δὲ λέγων ὑµῖν, εὐκοπώτερόν ἐστι κάµηλον διὰ τρυπήµατος ραφίδος διελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν» (Ματθ. ιθ´ 23-24). Μόνο ἡ ἀπάρνηση τοῦ πλούτου καὶ ἡ διανοµή του στοὺς φτωχοὺς καθιστᾶ εὔκολη τὴν εἴσοδο στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὅσοι στοχαστοῦν πάνω στὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ καὶ πιστέψουν στὴν ὀρθότητά του, θὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὴν ἑκούσια αἰχµαλωσία στὸν πλοῦτο καὶ θὰ βιώσουν τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ µέσα στὴν ψυχή τους.
Ἡ ἀµµᾶς Εὐγενία ἔλεγε: «Μᾶς συµφέρει νὰ ζοῦµε σὰν ζητιάνοι, ἀρκεῖ µόνο νὰ εἴµαστε µαζὶ µὲ τὸν Ἰησοῦ. Γιατὶ ὅποιος εἶναι µαζὶ µὲ τὸν Ἰησοῦ, εἶναι πλούσιος καὶ ὅταν ἀκόµα ὑλικὰ εἶναι φτωχός». Καὶ συµπλήρωνε: «Αὐτὸς ποὺ προτιµᾶ τὰ γήινα ἀπὸ τὰ πνευµατικά, θὰ χάσει καὶ τὰ δύο• ἐνῶ ἐκεῖνος ποὺ ἐπιθυµεῖ τὰ οὐράνια, θὰ βρεῖ ὁπωσδήποτε καὶ ἐπίγεια ἀγαθά». Εὔκολα συµπεραίνει κανεὶς ὅτι ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀσχολεῖται µὲ τὰ πνευµατικὰ ἔχει διπλῆ ὠφέλεια, ἐνῶ ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀσχολεῖται µὲ τὰ γήινα ἔχει διπλῆ ἀπώλεια. Ὁ πρῶτος εἶναι κοντὰ στὸ Χριστὸ καὶ θὰ βρεθεῖ στὴ µακαριότητα τοῦ παραδείσου, ἐνῶ ὁ δεύτερος εἶναι µακριὰ ἀπὸ τὸ Χριστὸ καὶ δὲν θὰ σωθεῖ. Μὲ ἄλλα λόγια, ἡ αὐτάρκεια σώζει καὶ ἡ ἀφθονία καταστρέφει.
Ορθόδοξος Τύπος, 5/2/2016

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 05, 2016

Ζωὴ ταπεινὴ καὶ ἀθόρυβος Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση

Ζωὴ ταπεινὴ καὶ ἀθόρυβος
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση
Ο ΣΥΝΕΙ∆ΗΤΟΣ χριστιανὸς πρέπει νὰ εἶναι προσεκτικὸς ἀπέναντι στοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὸν θαυµάζουν καὶ τὸν ἐπαινοῦν, γιατὶ πάντα ὑπάρχει ὁ µεγάλος κίνδυνος νὰ ὁδηγηθεῖ στὴν ἔπαρση καὶ ὑπερηφάνεια καὶ τὰ ἐνδιαφέροντά του νὰ στραφοῦν στὰ ὑλικὰ καὶ ἐφήµερα. Τὸ θέµα εἶναι σοβαρὸ καὶ χρειάζεται διάκριση στὴν ἀντιµετώπισή του.
Πολλὲς φορὲς οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι ἐντυπωσιάζονται ἀπὸ µικρὰ πράγµατα καὶ τὰ περιγράφουν µὲ ὑπερβολικὸ τρόπο. Στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας τὸ φαινόµενο αὐτὸ εἶναι συχνό.
Ἐπαινοῦνται ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς καὶ µοναχοὶ γιὰ τὶς ἀρετές τους καὶ τὴ δραστηριότητά τους, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴ συνεργασία τους στὸ παρελθὸν µὲ ἐνάρετους ἀνθρώπους. Ὑπάρχουν ὅµως καὶ κληρικοὶ ποὺ στοχεύουν στὸν ἐκ τῶν ἀνθρώπων ἔπαινο, γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν τὴ φιλοδοξία τους, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ µποροῦν νὰ ἐκµεταλλεύονται τὴ λαϊκὴ εὐσέβεια. Ὁ νοῦς αὐτῶν τῶν κληρικῶν εἶναι στραµµένος στὸν ἑαυτό τους καὶ στὰ ἔργα τους. Ἀγωνίζονται γιὰ τὰ γήινα ἔργα καὶ ἀδρανοῦν γιὰ τὰ οὐράνια. Μὲ ἀποτέλεσµα νὰ µὴ ἔχουν πνευµατικὴ ζωή. Γνωρίζουν περισσότερο γιὰ τὶς οἰκοδοµὲς καὶ τὴ σύγχρονη τεχνολογία καὶ λιγότερα γιὰ τὴν καταπολέµηση τῶν παθῶν, τὴ µετάνοια καὶ τὴν προσευχή.

Ὁ ἀββᾶς Ζήνων, ποὺ ἦταν µαθητὴς τοῦ µακαρίου Σιλουανοῦ, συµβούλευε: «Μὴ κατοικήσεις σὲ τόπο ξακουστὸ οὔτε νὰ συγ- κατοικήσεις µὲ ἄνθρωπο, ποὺ ἔχει µεγάλο ὄνοµα οὔτε ποτὲ νὰ ρίξεις θεµέλιο, γιὰ νὰ χτίσεις γιὰ τὸν ἑαυτό σου κελί». Ἡ πνευµατικὴ ἐµπειρία τὸν εἶχε πείσει ὅτι ὁ ξακουστὸς τόπος κάνει καὶ τὸ µοναχὸ ξακουστό, ὅπως πάλι ὁ ἐνάρετος ἄνθρωπος προσελκύει πλῆθος ἀνθρώπων, κάτι ποὺ ἐξαφανίζει τὴν ἡσυχία καὶ καταπονεῖ αὐτόν, ποὺ εἶναι κοντά του καὶ τέλος ὁ ταπεινὸς ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ δὲν πρέπει νὰ δίνει ἰδιαίτερη σηµασία στὶς οἰκοδοµὲς καὶ τὰ περήφανα κτίρια. Νὰ κατοικεῖ σὲ κοινὰ καὶ µὴ ἐντυπωσιακὰ κτίρια.
Ὁ µοναχὸς τηρώντας τὴ συµβουλὴ τοῦ ἀββᾶ Ζήνωνα, µπορεῖ νὰ καλλιεργεῖ τὴν ψυχή του καὶ νὰ ἐλπίζει στὴ σωτηρία. Κάτι παρόµοιο ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς χριστιανοὺς τοῦ κόσµου, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται κατὰ Θεὸν καὶ ἀντιµετωπίζουν τοὺς ἐπαίνους τῶν ἀδελφῶν καὶ τὶς ἀνάλογες ἐκδη- λώσεις τους. Πρέπει νὰ εἶναι ταπεινοί, νὰ ἐπιλέγουν τὰ ταπεινὰ καὶ ταπεινὰ νὰ ἀντιµετωπίζουν αὐτοὺς ποὺ τοὺς ἐπαινοῦν. Νὰ µὴ θορυβοῦν οἱ ἴδιοι καὶ νὰ µὴ ἐπιτρέπουν καὶ στοὺς ἄλλους νὰ θορυβοῦν γι᾽ αὐτούς. Πολλοὶ κληρικοὶ ἔχουν ἀντίθετη γνώµη. Ὑποστηρίζουν ὅτι τὸ καλὸ πρέπει νὰ προβάλλεται, οἱ ἐνάρετοι νὰ γίνονται γνωστοὶ στὸ εὐρὺ κοινὸ πρὸς παραδειγµατισµό, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ ἀντιµετωπίζονται οἱ ἀντίχριστοι ποὺ ἀµφισβητοῦν τοὺς πιστοὺς καὶ πολλὲς φορὲς τοὺς συκοφαντοῦν ἀδικαιολόγητα. Ξεχνοῦν ὅµως ὅτι τὸ πνεῦµα τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο τοῦ κάθε χριστιανοῦ νὰ παραµένουν στὴν ἀφάνεια καὶ νὰ ἀποφεύγεται ἡ κοσµικὴ δόξα.

Ορθόδοξος Τύπος, 29/1/2016


πηγή
το είδαμε εδώ

Σάββατο, Ιανουαρίου 30, 2016

Ὅταν τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ γίνεται σκότος τοῦ ∆ιαβόλου - Ορθόδοξος Τύπος


Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση 

  «ΥΜΕΙΣ ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσµου» (Ματθ. ε´ 14). Ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ Χριστοῦ πρωτίστως ἀναφέρεται στοὺς κληρικούς, οἱ ὁποῖοι πρέπει νὰ ἔχουν πνευµατικὴ εὐαισθησία καὶ σταθερὴ ἐπιθυµία νὰ βοηθοῦν τοὺς ἀνθρώπους, γιὰ νὰ στραφοῦν στὸν Θεὸ καὶ νὰ τηροῦν τὶς ἐντολές. Πολλοὶ κληρικοὶ ὅµως δὲν συµφωνοῦν µὲ αὐτό. Ἰσχυρίζονται ὅτι πρέπει νὰ στηρίζεται ὁ κληρικὸς καὶ στὰ δεδοµένα τῆς ἐπιστήµης καὶ νὰ δίνει νέες ἑρµηνεῖες τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ ἢ καὶ νὰ τὶς καταργεῖ, ἀφοῦ πιὰ ζοῦµε σὲ νέα ἐποχὴ καὶ οἱ ἄνθρωποι ἀρνοῦνται τὴν ἠθικὴ ζωὴ καὶ ἐπιλέγουν τὶς σαρκικὲς ἡδονές. Οἱ συγκεκριµένοι νεωτεριστὲς κληρικοὶ εἶναι ἐπιστήµονες διαφόρων εἰδικοτήτων καὶ τὴν Ἐκκλησία τὴν βλέπουν ὡς ἕνα παραδοσιακὸ χῶρο, ποὺ πρέπει νὰ ἐκσυγχρονιστεῖ, µὲ ὁδηγὸ πάντα τὴν κοσµικὴ σοφία τῆς ἐπιστήµης καὶ ἰδιαίτερα τῆς ψυχολογίας, τῆς ψυχιατρικῆς κ.λπ. Αὐτὸ τὸ βλέπουµε σὲ πολλὲς περιπτώσεις. Ἰδιαίτερα µᾶς ἐντυπωσιάζει ἀρνητικὰ ἡ προσπάθειά τους νὰ δικαιολογήσουν τὶς προγαµιαῖες σχέσεις, ἀλλὰ καὶ τὴν ὁµοφυλοφιλία, τὴν ὁποία θεωροῦν ἀθώα ἀδυναµία µερικῶν ἀξιοσυµπάθητων ἀνθρώπων!
  Μὲ τοὺς συγκεκριµένους αὐτοὺς κληρικοὺς δὲν µπορεῖ νὰ συµφωνήσει ὁ συνειδητὸς χριστιανός. Ἡ κατὰ κόσµον σοφία τους καὶ εἰδικότερα οἱ ἐπιδόσεις τους στὴν παιδοψυχιατρικὴ τοὺς ἔχουν ὁδηγήσει στὴ «θερµὴ» ὑπερηφάνεια καὶ ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ ἀνηθικότητα καὶ ἡ ὁµοφυλοφιλία δὲν εἶναι ἁµαρτία! Τὰ συµπεράσµατα τῆς ἐπιστήµης τους ἔχουν µεγαλύτρη ἀξία ἀπ᾽ ὅ,τι οἱ ἁπλές, σαφεῖς καὶ πρακτικὲς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ.
  Γιὰ νὰ µὴ φανεῖ ὅτι κατηγορῶ ἀδίκως αὐτοὺς τοὺς κληρικούς, µεταφέρω ἐδῶ ἀπὸ τὸ περιοδικὸ «Παρακαταθήκη» (τεῦχος 103, Ἰούλιος - Αὔγουστος 2015) µερικὰ χαρακτηριστικὰ ἀποσπάσµατα ἀπὸ ἕνα ἄρθρο τοῦ π. Βασιλειου Θερµοῦ, παιδοψυχίατρου, ποὺ δηµοσιεύτηκε στὸ βιβλίο 
 «Χριστιανικὴ ζωὴ καὶ σεξουαλικὲς σχέσεις» τῶν ἐκδόσεων «Ἐν πλῷ». Γράφει λοιπὸν ὁ π. Βασίλειος Θερµός:
 «Πῶς µποροῦµε νὰ καταλογίσουµε ἐγωκεντρικότητα σὲ ἕνα ὁµοφυλόφιλο, ὁ ὁποῖος ἀγαπᾶ τὸν σύντροφό του µὲ πιστότητα καὶ ἀφοσίωση;».
  «(Ἐδῶ ἔχουµε µία τεκµηρίωση τῆς διάχυτης ἐκκλησιαστικῆς προκατάληψης πὼς ἡ ὁµοφυλοφιλία πρέπει νὰ ἀντιµετωπίζεται ὡς πρωτίστως σεξουαλικὸ πάθος. Ἡ ἐσφαλµένη αὐτὴ ἀντίληψη εἶναι προσβλητικὴ πρὸς τὰ ἑκατοµµύρια παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἡ ἐρωτική τους ἀφύπνιση κατὰ τὴν ἐφηβεία συνοδεύεται ἀπὸ ὁµοφυλόφιλη συναισθηµατικὴ ἕλξη».
 «Τὸ σὲξ ὑπαγορεύεται ἀπὸ τὸ συναίσθηµα, ὅπως εἶναι καὶ ἡ φυσικὴ τάξη».
 «Ἀπὸ ποῦ συνάγεται ὅτι ἡ ὁµοφυλοφιλία ἀποτελεῖ τὸ βαθύτερο ἁµάρτηµα;».
   Ἐὰν δεχτοῦµε τὰ ὅσα ὑποστηρίζει ὁ π. Βασίλειος µὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ ψυχίατρου, ἡ χριστιανικὴ ἠθικὴ «πάει περίπατο». Τὸ βλέπουµε αὐτὸ καὶ στὸ ὀπισθόφυλλο τοῦ παραπάνω βιβλίου ὅπου διαβάζουµε καὶ τὰ ἑξῆς προκλητικά:
  «Παλιότερα µιλοῦσαν γιὰ «πανσεξουαλισµό», καὶ ξεσπάθωναν µὲ καταγγελίες γιὰ «ἠθικὸ ἐκτραχηλισµό» καὶ «πορνικὴ ἀσυδοσία»( Αὐτὴ ἡ ἠθικιστικὴ ρητορικὴ ἔχει πιὰ παρέλθει, εὐτυχῶς. Ὅπου ἀπαντᾶ σήµερα, µοιάζει µὲ καρικατούρα καὶ κατατάσσεται αὐτόµατα στὰ κειµήλια τῆς γραφικότητας µιᾶς ἄλλης ἐποχῆς». 
  Αὐτὰ καὶ ἄλλα πολλὰ ὑποστηρίζουν οἱ νεωτεριστὲς κληρικοὶ καὶ θεολόγοι! Κι ἐγὼ νόµιζα ὅτι ὁ διάβολος θὰ δυσκολευόταν νὰ βρεῖ ἀποτελεσµατικοὺς συνεργάτες στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας!
  Οἱ κληρικοὶ τῆς κατηγορίας αὐτῆς γράφουν τὸ δικό τους «εὐαγγέλιο» µὲ θράσος καὶ ἀθεοφοβία καὶ στὸ ὄνοµα τῆς ὀρθῆς ποιµαντικῆς πράξης! Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ οἱ ἴδιοι ἐπιπλέουν, διαφηµίζονται, πετυχαίνουν τὴν κυκλοφορία τῶν βιβλίων τους καὶ ἐµφανίζονται ὡς πρωτότυποι πνευµατικοί, ποὺ ὅµως ὁδηγοῦν τοὺς νέους στὴν ἄβυσσο, ἐκεῖ ποὺ καὶ οἱ ἴδιοι θὰ βρεθοῦν.
 Ὅλη αὐτὴ ἡ δαιµονικὴ φιλολογία γιὰ τὶς σαρκικὲς ἡδονὲς καὶ τὶς ὁµοφυλοφιλικὲς σχέσεις πρέπει νὰ θεωρεῖται ἀπαράδεκτη, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς καταδικάζει καὶ τὸν πονηρὸ λογισµὸ καὶ µᾶς ζητάει νὰ εἴµαστε προσεκτικοὶ στοὺς πειρασµούς, γιὰ νὰ µὴ πέσουµε στὶς σαρκικὲς ἡδονές. Θυµίζω ἐδῶ τὰ λόγια του: «Ὅποιος βλέπει µιὰ γυναίκα µὲ πονηρὴ ἐπιθυµία, ἔχει κιόλας διαπράξει µέσα του µοιχεία µ᾽ αὐτήν. Κι ἂν κάτι σπουδαῖο σὰν τὸ δεξί σου µάτι σὲ σκανδαλίζει, βγάλ᾽ το καὶ πέταξέ το, γιατὶ σὲ συµφέρει νὰ χάσεις ἕνα µέλος σου, παρὰ νὰ ριχτεῖ ὅλο τὸ σῶµα σου στὴν κόλαση. Κι ἂν κάτι τόσο σπουδαῖο σὰν τὸ δεξί σου χέρι σὲ σκανδαλίζει, κόψε το καὶ πέταξέ το, γιατὶ σὲ συµφέρει νὰ χάσεις ἕνα µέλος σου, παρὰ νὰ ριχτεῖ ὅλο τὸ σῶµα σου στὴν κόλαση» (Ματθ. ε´ 28-30).
 Τὰ ὅσα παράδοξα ὑποστηρίξουν οἱ κληρικοὶ - ἐπιστήµονες εἶναι ἰδιαίτερα ἐνοχλητικά, ἰδίως σὲ ὅσους ἀπὸ νεαρὴ ἡλικία εἶχαν τὴν εὐλογία νὰ παρακολουθοῦν τὶς διδαχὲς τοῦ ἁγίου Παϊσίου τοῦ ἁγιορείτου στὸ ὑπαίθριο ἀρχονταρίκι τοῦ Τιµίου Σταυροῦ καὶ τῆς Παναγούδας. Ἐκεῖνος εἶχε πολλὲς ἐπιφυλάξεις γιὰ τοὺς ψυχολόγους καὶ ψυχίατρους καὶ ἀπέτρεπε τοὺς ἀνθρώπους νὰ καταφεύγουν σ᾽ αὐτούς, γιατὶ τοὺς θεωροῦσε ἐπικίνδυνους καὶ ἀκατάλληλους. ∆ὲν ἤθελε νὰ τοὺς ἐµπιστεύονται οἱ ἄνθρωποι, γιατὶ δὲν ἔχουν ὀρθὴ πίστη καὶ ἡ ὑπερηφάνειά τους εἶναι δαιµονική.
 Πρέπει λοιπὸν νὰ εἴµαστε προσεκτικοὶ ἀπέναντι σ᾽ αὐτοὺς τοὺς ἐπιστήµονες - κληρικούς, οἱ ὁποῖοι κατεδαφίζουν τὴν ἠθικὴ στὶς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων καὶ διατηροῦν ἀνοιχτὲς τὶς πύλες τῆς ἀκολασίας.

Ορθόδοξος Τύπος, Αριθ Φύλλου 2101, 22 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2016

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...