Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα π. Στυλιανός Μακρής. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα π. Στυλιανός Μακρής. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη, Αυγούστου 04, 2016

Μεταμόρφωση: Τελικά τί είδαν οι μαθητές και τί οι προφήτες;

Μεταμόρφωση: Τελικά τί είδαν οι μαθητές και τί οι προφήτες;


Συζήτηση με τον π. Στυλιανό Μακρή
-Πάτερ, τελικά τι είδαν οι μαθητές στο όρος Θαβώρ και τί είδαν οι προφήτες που συζήτησαν με τον Χριστό;
-Είδαν το «μετά» της ομορφιάς.
Δηλαδή, όχι απλώς την σαρκωμένη ομορφιά, τον «Ωραίο κάλλει Χριστό», αλλά αυτό που προορίζεται να γίνει ο καθένας στην καινή κτίση δηλαδή Όμορφος, τουτέστιν με την μορφή του θείου κάλλους.
Όλοι είδαν τον ίδιο Χριστό στο όρος Θαβώρ.
«Αλλ’ ως εχώρουν...». Δηλαδή όσο η προσωπική πνευματική τους κατάσταση τούς επέτρεπε.
Η Μεταμόρφωση είναι μία Αποκάλυψη.
Αποκάλυψη της μορφής του Πρώτου και του Εσχάτου.
Γι’αυτό και οι μαθητές εντυπωσιάστηκαν από αυτήν την Ομορφιά που βίωσαν και πρότειναν να μείνουνε εκεί κι άλλο.
Οι προφήτες είδαν την σαρκωμένη που γνώρισαν ως άσαρκη.
Το θέμα είναι να καταργήσουμε το δύσμορφον των παθών μας, ώστε να φτάσουμε και εμείς στο «μετά» της δικής μας μορφής, δηλαδή στην μεταμόρφωσή μας, στην ομορφιά μας, στην ομορφιά Του.
το είδαμε εδώ

Σάββατο, Μαΐου 21, 2016

Κυριακή του παραλύτου: Δεν έχουμε άνθρωπο; έχουμε όμως Θεάνθρωπο!


λόκληρη  ζωή μας εναι μία λληλουχία συνεχν πιθυμιν. Τ εναι μας συνίσταται στ θέλειν κα μ θέλειν. Μλλον δ κα τ μθέλειν εναι κα ατ ποτέλεσμα θελήσεως. Ταυτιζόμαστε μ τ «θέλω» μας, δελφοί μου, καθς ατ ποτελον κφάνσεις τς προσωπικότητός μας. Χωρς θέλημα τπόβαθρο το νθρωπίνου προσώπου κατάῤῥέει. Στ σημεριν εαγγελικνάγνωσμα τ λαχταριστ «θέλω» τοπαραλύτου στν ρώτηση το Κυρίου, νθελε ν γίν καλά, εναι ατονόητο. νας ταλαιπωρημένος γι τριάντα κτ χρόνιασθενς δίνει μία λλη παράμετρο στδιάσταση τς πιθυμίας του: «Δν χω, Κύριε,νθρωπο, γι ν μ βάλ στ θαυματουργικδεξαμενή»· τουτέστιν: «γ θέλω ν γίνω καλά, μως κανένας δν θέλει ν μ βοηθήσν γίνω καλά».


Τ «θέλω» τν νθρώπων, ο πιθυμίες τους, διαμορφώνουν τν στορία. Κα στορία εναι τ χωροχρονικ πλαίσιο λληλοσυγκρούσεων κα ταύτισηςπιθυμιν. ,τι κακ κα ,τι καλ γίνεται στηρίζεται στς πιθυμίες μας, ποποτελον κφραση τς φυσικς μας δύναμης ν θέλουμε, δηλαδ τς θελήσεώς μας. Τ θέλημά μας διαπνέεται π τ «μορα» τς αωνιότητος. Τι σημαίνει ατό; Σημαίνει τι ατ πο θέλουμε, μέχρι τ στιγμ πο πλέον δν τθέλουμε, τ θέλουμε γι πάντα. ν λόγου χάριν θέλουμε τν μαρτία, σχέτωςν κάποια στιγμ τν βαρεθομε  τν μισήσουμε, στ χρονικ διάστημα ποτν τεκμηριώνουμε μ τν πράξη μας ς ποτέλεσμα θελήσεως, τν θέλουμεπ τν προϋπόθεση τς διάρκειας. χι μόνον  στορία γενικς, λλ κα προσωπική μας ζω εναι μία συνεχς ναλλαγ πιθυμιν. ταν μως πεθαίνουμε, τ θέλημά μας παγιώνεται σ ατ πο μέχρι τν τελευταα στιγμτο βίου μας πιθυμούσαμε. Ατ δν σημαίνει πς καταργεται μ τν θάνατο τ φυσικ  γνωμικ θέλημα το νθρώπου· πλς ριστικοποιεται στν προοπτικ τς αωνιότητος. ν λόγου χάριν γαπ τν Χριστό, πεθαίνοντας, θ συνεχίσω ν Τν γαπ κόμη περισσότερο κα μάλιστα αωνίως. ν Τνποστρέφομαι σ ατν τν ζωή,  θέα Του θ μο δημιουργ περισσότερηποστροφ κα αωνίως θ θέλω ν ζ μακρυά Του. Γι’ ατν τν λόγο Παναγία μας κκλησία προτρέπει τν καθένα μας ν ναρμονίσ γι τν σκοπ ατ τ θέλημά του πρς τ σωτήριο κα ποτ γωϊστικ θέλημα τοΘεο κα ταυτόχρονα Τν παρακαλε ν μς παραλάβ «ν μετανοί καξομολογήσει».
Γι ν τ καταλάβουμε, ς δομε τ παράδειγμα το γίου ληστο στΓολγοθά. Καθ’ λη του τν ζω θελε τ γκλημα, τν δικία, τν δονή, τνμαρτία. Λίγες στιγμς πρν π τν θάνατό του θέλησε τν μετάνοια. Ματν πορεύθηκε στν λλη ζωή, ν τ πολύχρονα ντίθετα θελήματαπαυσαν ν πάρχουν. Τρα βέβαια θ ωτήσετε τι σχέση χουν λα ατ μ τσημεριν εαγγελικ νάγνωσμα.
Λοιπόν, δελφοί μου· εμαστε λοι παράλυτοι πνευματικς, λλ δυστυχς δν θέλουμε τν θεραπεία μας. Κα μάλιστα μες σ σύγκριση μ τν παράλυτο τς Βηθεσδ εμαστε σ πολ καλύτερη κατάσταση, διότι μες «χομεννθρωπον». Ναι, χουμε νθρωπο, γι ν συνδράμ στν παραλυσία μας, γιν μς βουτήξ στ δεξαμεν τς χάριτος, στν κολυμβήθρα το λέους. Εναι δικός μας νθρωπος,  νθρωπός μας,  φίλος κα δελφς κα πατέρας καατρς κα σωτήρας· εναι Ατς πο γινε νθρωπος γι τν καθένα μας, Κύριός μας ησος Χριστός. λλ’ χουμε κι λλους δικούς μας νθρώπους, γιν μς βοηθήσουν. Εναι  Κυρία Θεοτόκος κα Παναγία μας, εναι ο γιοί μας, πο μς φωνάζουν ν τος καλέσουμε σ βοήθεια, γι ν μς βάλουν στδεξαμεν τν θαυμάτων· εναι ο ερες μας, πο προθυμοποιονται ν μς βουτήξουν στν κολυμβήθρα τν μυστηρίων· εναι ο ξομολόγοι, πο θχαρον ν μς βαπτίσουν μέσα στ καρδιακ δωρ τς μετανοίας, γι νξέλθουμε γιες, «μηκέτι μαρτάνοντες».
Πόσα χρόνια περίμενε  παράλυτος τς Βηθεσδ τν θεραπεία του! Πόσηπομον εχε ατς  ταλαίπωρος νθρωπος! «νθρωπον οκ εχε»· κι μως, να! Χριστς γινε  νθρωπός του! μες τι περιμένουμε; Πότε θ ζητήσουμε πτν δικό μας νθρωπο, τν Κύριό μας, κα π τος δικούς μας νθρώπους, τν Θεοτόκο, τος γίους, τος ερες μας, τν δική τους βοήθεια; Πόσο κοντά μας εναι! κι μως μες παράλυτοι, ξαπλωμένοι στ κρεβάτι τς κνηρίας, θέλουμε διαρκς ατ πο μς χωρίζουν αωνίως π τν Θεό.
ωτοσαν τν φιλόσοφο Διογένη, τί ψαχνε μ τ φανάρι ναμμένο μεσημεριάτικα κι κενος παντοσε: «νθρωπο γυρεύω». Ατν πο ψαχνε Διογένης, ξιώθηκε ν δ κα ν συνομιλήσ  παράλυτος τς Βηθεσδά. «Σήκωπάνω, πάρε τ κρεβάτι σου κα περπάτα», το επε κενος. «Σήκω πάνω, πάρε τν καρδιά σου κα περπάτα τ δρόμο το Πνεύματος, πο θ σ δηγήσ στλύτρωση», λέγει κα σ λους μς τος σωματικ γιες κα ταλαιπώρουςσθενες π τν ναλγησία τς γάπης, τν παραλυσία τς ψυχς μας, τνμέλεια γι τν σωτηρία μας. ς κούσουμε τ φωνή Του, δελφοί μου, κα θγίνουμε κι μες γιες.

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...