Γέροντας Παΐσιος: Η αδιαφορία για τον Θεό φέρνει την αδιαφορία και για όλα τα άλλα

Η αδιαφορία για τον Θεό φέρνει την αδιαφορία και για όλα τα άλλα, φέρνει την αποσύνθεση. Η πίστη στον Θεό είναι μεγάλη υπόθεση. Λατρεύει ο άνθρωπος τον Θεό και ύστερα αγαπάει τους γονείς του, το σπίτι του, τους συγγενείς του, την δουλειά του, το χωριό του, τον νόμο του, το κράτος του, την πατρίδα του.
Άγνοια δεν δικαιολογείται σήμερα στον κόσμο. Λείπει η καλή διάθεση, το φιλότιμο. Εκείνος που έχει καλή διάθεση για να γνωρίσει τον Χριστό, θα Τον γνωρίσει. Θα πάρει στροφή. Και αν δεν βρεθεί ούτε θεολόγος, ούτε ένας καλόγερος, και δεν ακούσει τον λόγο του Θεού, άμα έχει καλή διάθεση, θα πάρει στροφή ή από ένα φίδι ή από ένα θηρίο ή από μια αστραπή, από έναν κατακλυσμό, ή από κάποιο άλλο γεγονός. Θα τον οικονομήσει ο Θεός.
Και δίκαιο να έχει κανείς, όταν πάει να δικαιώσει τον εαυτό του, πάλι ανάπαυση δεν έχει, πόσο μάλλον να μην έχει δίκαιο και να δικαιολογεί την πτώση του με αναιδέστατο τρόπο. Γι” αυτό, όσο μπορούμε, να προσέχουμε την αναίδεια και την περιφρόνηση όχι μόνον προς τα θεία αλλά και προς τον πλησίον μας, διότι είναι εικόνα Θεού. Οι αναιδείς άνθρωποι βρίσκονται στο πρώτο στάδιο της βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος.

Εκείνοι που περιφρονούν τα θεία βρίσκονται στο δεύτερο, και στο τρίτο βρίσκεται ο διάβολος.
Γέροντας Παΐσιος

πηγή

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ

                Το καθαυτό απολυτρωτικό έργο του Χριστού στον κόσμο ολοκληρώθηκε με την Ανάληψή Του στους ουρανούς. Ο ίδιος ο Κύριός μας, λίγο πριν οδηγηθεί στο πάθος του, προσευχόμενος στον Θεό, μας αποκαλύπτει ποιο ήταν για Εκείνον αυτό το έργο:«εφανέρωσά σου το όνομα τοις ανθρώποις ούς δέδωκάς μοι εκ του κόσμου» (Ιωάν. 17, 6). Εγώ σε έκανα γνωστό στους ανθρώπους που τους πήρες μέσα από τον κόσμο και μου τους εμπιστεύτηκες. Αναρωτιόμαστε, καθώς ακούμε αυτόν τον λόγο. Άραγε οι άνθρωποι δεν ήξεραν ότι ο Θεός υπάρχει; Περίμεναν τον Χριστό να τους Τον καταστήσει γνωστό; Ποιο είναι το όνομα του Θεού, το οποίο φανέρωσε ο Χριστός στους ανθρώπους και σε ποιους το φανέρωσε; Πόσο σπουδαία ήταν αυτή η κίνηση, για να την θεωρεί ο Χριστός ως την ουσία του έργου Του;

                Οι άνθρωποι ήξεραν ότι υπάρχει κάποιος θεός, είτε με την μορφή της πολυθεΐας και της ειδωλολατρίας  είτε με την αποκάλυψη στον Αβραάμ και στους Εβραίους. Άλλοι αναζητούσαν ένα ή κάποιους θεούς  μέσω της φιλοσοφίας, της κοσμολογίας, της επιστήμης, σχημάτιζαν την μορφή τους στο νου και την καρδιά τους, οργάνωναν θρησκευτικά συστήματα και τελετές, αντιμετώπιζαν το μεγάλο άγχος του θανάτου δι’ αυτών και προσδοκούσαν πολλοί εξ αυτών την κοινωνία μαζί Του ή μαζί τους με πιο άμεση γνώση και συνάντηση. Ο Χριστός όμως, ερχόμενος στον κόσμο, φανέρωσε το αληθινό όνομα του Θεού στους ανθρώπους. Κατέδειξε και με τη διδασκαλία και με τη ζωή Του και με τα πάθη και την Ανάστασή Του ότι ο Θεός είναι Τριαδικός. Είναι κοινωνία Τριών προσώπων και ταυτόχρονα Ένας κατά την ουσία.  Πατήρ , Υιός και Άγιον Πνεύμα είναι το όνομα του Θεού και σ’ αυτό το όνομα μας κάλεσε να βαπτιζόμαστε, πάντα τα έθνη (Ματθ.28,19). Αυτό το όνομα δείχνει έναν Θεό που καλύπτει όλες τις ανθρώπινες αναζητήσεις. Τον Θεό Δημιουργό του παντός, «εκ του μή όντος εις το είναι», τον Θεό που δεν περιορίζεται στον εαυτό Του, αλλά είναι κοινωνία, δηλαδή συνύπαρξη τριών ετέρων προσώπων, τον Θεό που είναι η Σοφία του Παντός, τον Θεό που έρχεται σε κοινωνία, συνάντηση με τους ανθρώπους που δημιούργησε, όχι επιλέγοντας έναν λαό μόνο, για την προετοιμασία του κόσμου, αλλά ζητώντας κάθε άνθρωπο να σωθεί και έλθει σε επίγνωση της αλήθειας.

                Κι εδώ έρχεται το δεύτερο χαρακτηριστικό του ονόματος του Θεού. Είναι Αγάπη. Δεν είναι μόνο ο ποιητής και ο παντοκράτωρ. Είναι και αυτός που αγαπά τον άνθρωπο και τον κόσμο και θέλει να δώσει σε όλους τους ανθρώπους τη δυνατότητα της κοινωνίας μαζί Του. Και η αγάπη αυτή δεν νικιέται από κανέναν εμπόδιο, από καμία κατάσταση που χωρίζει την τελειότητα του Θεού από τον κόσμο που ελεύθερα επιλέγει να πορεύεται με κριτήριο τον δικό του εαυτό, να ζητά να θεοποιηθεί χωρίς τον Θεό. Ο Χριστός φανερώνει τον Θεό ως Αγάπη. Και αγάπη σημαίνει κένωση, σημαίνει θυσία, σημαίνει δίψα για συνάντηση με τον καθένα, ακόμη και μέχρις άδου ταμείων. Αγάπη όμως δεν παύει να σημαίνει και ελευθερία και σεβασμός στην ανθρώπινη απόφαση να είναι  ή να μην είναι με τον Θεό. Σημαίνει σεβασμός στην πτώση, στην αποτυχία του ανθρώπου να αγαπήσει με την ίδια φορά τον Αγαπήσαντα αυτόν, στην επιλογή του ανθρώπου να διαλέγει αντί για την προτεραιότητα του Θεού, την εν τω κόσμω ηδονή, όπως κι αν αυτή εκφράζεται, διά των παθών, διά του πνεύματος της εξουσίας, διά της κτητικότητας, διά του ανταγωνισμού.
             Υπάρχει κι ένα τρίτο χαρακτηριστικό του ονόματος του Θεού. Γνωρίζεται στο Πρόσωπο του Χριστού. Όποιος γνωρίζει τον Θεάνθρωπο Κύριό μας, ο Οποίος γίνεται η σαρκωμένη Αγάπη, μπορεί να γνωρίσει τον Θεό-Πατέρα και να γευτεί τους καρπούς της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος. Και η αποκάλυψη αυτή βιώνεται  στη ζωή της Εκκλησίας. Ξεκινά από την  δωρεά του Βαπτίσματος που δίνεται στον άνθρωπο, όχι μόνο με σκοπό την κάθαρση από την αμαρτία  και το κακό, αλλά και για την είσοδό του ως μέλος με πλήρη δικαιώματα στο θεανθρώπινο σώμα. Συνεχίζεται με το μυστήριο του Χρίσματος, στο οποίο ο άνθρωπος μετέχει στο τρισσόν αξίωμα του Κυρίου, στο βασιλικό, δηλαδή ενεργοποιεί την δυνατότητα να αγαπά διακονώντας  τους πάντες, στο ιερατικό, δηλαδή ενεργοποιεί την δυνατότητά του να αναφέρει όλο τον κόσμο στον Θεό, να ασκεί τα χαρίσματά του προς δόξαν Θεού και ως ευχαριστία και δοξολογία για κάθε τι που του δόθηκε, και στο προφητικό, δηλαδή ενεργοποιεί τη δυνατότητα να μιλά για το Θεό με τα λόγια και τα έργα του, να γίνεται ηγέτης στη ζωή τη δική του και των άλλων, όχι όμως της εξουσίας, αλλά της ταπεινής φανέρωσης όσων έχει λάβει. Τελειούται στην Θεία Ευχαριστία, στην οποία ο άνθρωπος κοινωνεί τον Ίδιο τον Θεό, στο πρόσωπο του Χριστού, και γίνεται ένα με τους συνανθρώπους του, ζώντας τη χαρά της Βασιλείας του Θεού. Ανανεώνεται στην Μετάνοια, όπου ο άνθρωπος διαπιστώνει τις αδυναμίες και τα τραύματά του και επιστρέφει στην αγκάλη του Θεού.  Και γίνεται συνάντηση αγάπης με τον πλησίον στον Γάμο και στην Ιερωσύνη, για να μπορεί ο άνθρωπος να γεύεται και στην καθημερινή του ζωή την ενότητα με τον Θεό και τον τρόπο της αιωνιότητας.

                Ποιος είναι ο Θεός, τι προσφέρει και τι ζητά από τον άνθρωπο φανέρωσε ο Χριστός πρώτα σε όλους όσους διάλεξε ο Θεός μέσα από τον κόσμο και τους προσέφερε σε Εκείνον. Είναι οι πρώτοι κεκλημένοι, οι μαθητές του Κυρίου και όσοι Τον ακολούθησαν εκ της καρδίας τους. Και στη συνέχεια είναι όλοι οι άνθρωποι οι οποίοι αναζητούν νόημα ζωής και τον Θεό στον χρόνο που τους δίδεται. Η πρόσκληση είναι ανοιχτή. Και όσοι την αποδέχονται πάλι εκ της καρδίας τους καθίστανται οι άγιοι του Θεού. Καθίστανται, ανάλογα με τα χαρίσματά τους, οι Πατέρες της Εκκλησίας, αυτοί που συνεχίζουν να φανερώνουν το όνομα του Θεού  σε κάθε εποχή, παλεύοντας με τον κοσμοκράτορα του αιώνος τούτου, που θέλει να χωρίσει τους ανθρώπους από τον Θεό και να τους κάνει να επιλέξουν τον θάνατο αντί της ζωής. Καθίστανται οι μάρτυρες της αληθείας, όπως κι αν χρειάστηκε την εκφράσουν, με τον λόγο, την υπομονή στις θλίψεις και τους πειρασμούς, με την αφιέρωση στον Θεό, με την αγάπη στον πλησίον, με την μετάνοια, με κάθε έργο. Και γι’ αυτό στα πρόσωπά τους δοξάζουμε τον Θεό και τους καθιστούμε πρότυπά μας.        

                Το έργο του Χριστού ολοκληρώθηκε με την Ανάληψή Του. Ανέβασε στον ουρανό την ανθρώπινη φύση, φανέρωσε το όνομα του Θεού στους ανθρώπους και έστειλε το Άγιο Πνεύμα για να συγκροτεί τον θεσμό της Εκκλησίας, στον οποίο οι άνθρωποι μπορούμε να Τον συναντούμε και να γευόμαστε τη χαρά της κοινωνίας μαζί Του. Σ’ αυτή την πορεία οι Πατέρες της Εκκλησίας και όλοι οι Άγιοι αποτελούν τους οδοδείκτες. Ο καθένας μας μέσα στον παρόντα χρόνο και την εποχή στην ποία κληθήκαμε να ζούμε, θα δώσει την προσωπική του απάντηση, αν το όνομα του Θεού που φανέρωσε ο Κύριός μας είναι γι’ αυτόν το υπέρ πάν όνομα, αν θα αποδεχθεί το της υιοθεσίας χάρισμα, αν θα αφήσει το λυτρωτικό έργο του Χριστού να επενεργήσει στον ίδιο.  Είναι η δική μας σειρά. Η δική μας ευθύνη. Η δική μας τελικά απόφαση να Τον συναντήσουμε, καθιστώντας το έργο Του σωτήριο για μας. Διότι δεν διαλέγει ο Θεός ποιους θα σώσει, αλλά διαλέγουμε εμείς αν θα Τον δούμε και θα Τον ζήσουμε ως τον Σωτήρα και Λυτρωτή μας.

Κέρκυρα, 24 Μαΐου 2015    

π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της Κυριακής 24 Mαΐου 2015 (Των 318 Αγίων Πατέρων Α´ Οικ. Συνόδου)

Το Αποστολικό Ανάγνωσμα

Πράξεις Αποστόλων (κ΄16-18, 28-36)

Ἐν ταις ημέραις εκείναις, ἔκρινεν ὁ Παῦλος παραπλεῦσαι τὴν Ἔφεσον, ὅπως μὴ γένηται αὐτῷ χρονοτριβῆσαι ἐν τῇ Ἀσίᾳ· ἔσπευδε γάρ, εἰ δυνατὸν ἦν αὐτῷ, τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς γενέσθαι εἰς Ἱεροσόλυμα. Ἀπὸ δὲ τῆς Μιλήτου πέμψας εἰς Ἔφεσον μετεκαλέσατο τοὺς πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας. Ὡς δὲ παρεγένοντο πρὸς αὐτόν, εἶπεν αὐτοῖς·ὑμεῖς ἐπίστασθε, ἀπὸ πρώτης ἡμέρας ἀφ᾿ ἧς ἐπέβην εἰς τὴν Ἀσίαν, πῶς μεθ᾿ ὑμῶν τὸν πάντα χρόνον ἐγενόμην.
Προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος. Ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου· καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν.
Διὸ γρηγορεῖτε, μνημονεύοντες ὅτι τριετίαν νύκτα καὶ ἡμέραν οὐκ ἐπαυσάμην μετὰ δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον. Καὶ τὰ νῦν παρατίθεμαι ὑμᾶς, ἀδελφοί, τῷ Θεῷ καὶ τῷ λόγῳ τῆς χάριτος αὐτοῦ τῷ δυναμένῳ ἐποικοδομῆσαι καὶ δοῦναι ὑμῖν κληρονομίαν ἐν τοῖς ἡγιασμένοις πᾶσιν. Ἀργυρίου ἢ χρυσίου ἢ ἱματισμοῦ οὐδενὸς ἐπεθύμησα· αὐτοὶ γινώσκετε ὅτι ταῖς χρείαις μου καὶ τοῖς οὖσι μετ᾿ ἐμοῦ ὑπηρέτησαν αἱ χεῖρες αὗται. Πάντα ὑπέδειξα ὑμῖν ὅτι οὕτω κοπιῶντας δεῖ ἀντιλαμβάνεσθαι τῶν ἀσθενούντων, μνημονεύειν τε τῶν λόγων τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ὅτι αὐτὸς εἶπε· μακάριόν ἐστι μᾶλλον διδόναι ἢ λαμβάνειν. Καὶ ταῦτα εἰπών, θεὶς τὰ γόνατα αὐτοῦ σὺν πᾶσιν αὐτοῖς προσηύξατο.

Ἀπόδοση: 
Τις ημέρες ἐκείνες, ὁ Παῦλος εἶχε ἀποφασίσει νὰ προσπεράσωμεν τὴν Ἔφεσον διὰ νὰ μὴ χρονοτριβήσῃ εἰς τὴν Ἀσίαν. Ἦτο βιαστικὸς διὰ νὰ βρίσκεται εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, ἐὰν τοῦ ἦτο δυνατόν, τὴν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς. Ἀπὸ τὴν Μίλητον ἔστειλε εἰς τὴν Ἔφεσον καὶ ἐκάλεσε τοὺς πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας. Ὅταν δὲ ἦλθαν πρὸς αὐτόν, τοὺς εἶπε, «Ξέρετε πῶς ἔζησα μαζί σας ὅλον τὸν χρόνον ἀπὸ τὴν πρώτην ἡμέραν ποὺ ἐπάτησα εἰς τὴν Ἀσίαν.
Προσέχετε λοιπὸν τοὺς ἑαυτούς σας καὶ ὁλόκληρον τὸ ποίμνιον, εἰς τὸ ὁποῖον τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον σὰς ἐτοποθέτησε ἐπισκόπους, διὰ νὰ ποιμαίνετε τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, τὴν ὁποίαν ἀπέκτησε μὲ τὸ δικό του αἷμα. Διότι ξέρω τοῦτο, ὅτι μετὰ τὴν ἀναχώρησίν μου θὰ μποῦν μεταξύ σας λύκοι ἄγριοι καὶ δὲν θὰ φεισθοῦν τὸ ποίμνιον, καὶ ἀπὸ σᾶς τοὺς ἰδίους θὰ ἐγερθοῦν ἄνδρες οἱ ὁποῖοι θὰ διαστρέψουν τὴν ἀλήθειαν διὰ νὰ παρασύρουν τοὺς μαθητὰς ὥστε νὰ ἀκολουθήσουν αὐτούς.
Διὰ τοῦτο νὰ εἶσθε ἄγρυπνοι καὶ νὰ θυμᾶσθε ὅτι, ἐπὶ τριετίαν νύχτα καὶ ἡμέραν, δὲν ἔπαυσα νὰ νουθετῶ τὸν καθένα ἀπὸ σᾶς μὲ δάκρυα. Καὶ τώρα, ἀδελφοί, σᾶς ἀφιερώνω εἰς τὸν Θεὸν καὶ εἰς τὸν λόγον τῆς χάριτός του, ὁ ὁποῖος ἔχει τὴν δύναμιν νὰ αὐξήσῃ τὴν οἰκοδομήν σας καὶ νὰ σᾶς δώσῃ κληρονομίαν μεταξὺ ὅλων τῶν ἁγιασμένων. Δὲν ἐπεθύμησα κανενὸς τὸ χρῆμα ἢ τὸ χρυσάφι ἢ τὸν ρουχισμόν. Ξέρετε σεῖς οἱ ἴδιοι ὅτι τὰς ἀνάγκας τὰς δικάς μου καὶ τῶν συντρόφων μου ἐξυπηρέτησαν τὰ χέρια μου αὐτά. Σᾶς ἔδειξα, μὲ κάθε τρόπον, ὅτι ἔτσι μὲ τὸν κόπον τῆς ἐργασίας σας πρέπει νὰ βοηθᾶτε τοὺς ἀδυνάτους καὶ νὰ θυμᾶσθε τὰ λόγια τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ποὺ εἶπε αὐτὸς ὁ ἴδιος: «Εἶναι εὐτυχέστερον νὰ δίνῃ κανεὶς παρὰ νὰ παίρνῃ». Καὶ ὅταν εἶπε αὐτά, ἐγονάτισε μὲ ὅλους καὶ προσευχήθηκε.

Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα
Κατά Ιωάννην (ιζ΄ 1–13)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐπάρας ὁ Ἰησοῦς τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἶπε· πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασόν σου τὸν υἱόν, ἵνα καὶ ὁ υἱός σου δοξάσῃ σε, καθὼς ἔδωκας αὐτῷ ἐξουσίαν πάσης σαρκός, ἵνα πᾶν ὃ δέδωκας αὐτῷ δώσῃ αὐτοῖς ζωὴν αἰώνιον. Αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν. Ἐγώ σε ἐδόξασα ἐπὶ τῆς γῆς, τὸ ἔργον ἐτελείωσα ὃ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω· καὶ νῦν δόξασόν με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί. Ἐφανέρωσά σου τὸ ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις οὓς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κόσμου. Σοὶ ἦσαν καὶ ἐμοὶ αὐτοὺς δέδωκας, καὶ τὸν λόγον σου τετηρήκασι. Νῦν ἔγνωκαν ὅτι πάντα ὅσα δέδωκάς μοι παρὰ σοῦ ἐστιν· ὅτι τὰ ρήματα ἃ δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, καὶ αὐτοὶ ἔλαβον, καὶ ἔγνωσαν ἀληθῶς ὅτι παρὰ σοῦ ἐξῆλθον, καὶ ἐπίστευσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας.
Ἐγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ· οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ, ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι, ὅτι σοί εἰσι, καὶ τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστι καὶ τὰ σὰ ἐμά, καὶ δεδόξασμαι ἐν αὐτοῖς. Καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἐν τῷ κόσμῳ, καὶ οὗτοι ἐν τῷ κόσμῳ εἰσί, καὶ ἐγὼ πρὸς σὲ ἔρχομαι. Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς. Ὅτε ἤμην μετ' αὐτῶν ἐν τῷ κόσμῳ, ἐγὼ ἐτήρουν αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου· οὓς δέδωκάς μοι ἐφύλαξα, καὶ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο εἰ μὴ ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ. Νῦν δὲ πρὸς σὲ ἔρχομαι, καὶ ταῦτα λαλῶ ἐν τῷ κόσμῳ ἵνα ἔχωσι τὴν χαρὰν τὴν ἐμὴν πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς.


Απόδοση:
Τόν καιρό ἐκείνο, αὐτὰ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἐσήκωσε τὰ μάτια του εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἶπε, «Πατέρα, ἦλθε ἡ ὥρα· δόξασε τὸν Υἱόν σου, διὰ νὰ σὲ δοξάσῃ καὶ ὁ Υἱός σου, σύμφωνα μὲ τὴν ἐξουσίαν ποὺ τοῦ ἔδωκες ἐπὶ ὅλων τῶν ἀνθρώπων, διὰ νὰ δώσῃ ζωὴν αἰώνιον εἰς τὸν καθένα ἀπὸ ἐκείνους ποὺ τοῦ ἔδωκες. Αὐτὴ εἶναι ἡ αἰώνιος ζωή: τὸ νὰ γνωρίζουν σὲ τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν ὁποῖον ἔστειλες. Ἐγὼ σὲ ἐδόξασα ἐπὶ τῆς γῆς, ἐτελείωσα τὸ ἔργον ποὺ μοῦ ἔδωκες νὰ κάνω, καὶ τώρα δόξασέ με σύ, Πατέρα, πλησίον σου μὲ τὴν δόξαν ποὺ εἶχα μαζί σου πρὶν νὰ ὑπάρξῃ ὁ κόσμος. Ἐφανέρωσα τὸ ὄνομά σου εἰς τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς ὁποίους μοῦ ἔδωκες ἀπὸ τὸν κόσμον. Δικοί σου ἦσαν καὶ τοὺς ἔδωκες σ’ ἐμένα, καὶ τὸν λόγον σου ἔχουν τηρήσει. Τώρα κατάλαβαν ὅτι ὅλα ὅσα μοῦ ἔδωκες, εἶναι ἀπὸ σένα, διότι τὰ λόγια ποὺ μοῦ ἔδωκες, τοὺς τὰ ἔδωκα καὶ αὐτοὶ τὰ ἐδέχθησαν καὶ ἐγνώρισαν ἀληθινὰ ὅτι ἐβγῆκα ἀπὸ σένα καὶ ἐπίστεψαν ὅτι σὺ μὲ ἔστειλες.
Ἐγὼ γι’ αὐτοὺς παρακαλῶ, δὲν παρακαλῶ γιὰ τὸν κόσμο, ἀλλὰ γιὰ ἐκείνους ποὺ μοῦ ἔδωκες, ἐπειδὴ εἶναι δικοί σου, καὶ ὅλα τὰ δικά μου εἶναι δικά σου καὶ τὰ δικά σου εἶναι δικά μου, καὶ ἔχω δοξασθῆ δι’ αὐτῶν. Δὲν θὰ εἶμαι πλέον εἰς τὸν κόσμον, ἐνῷ αὐτοὶ θὰ εἶναι εἰς τὸν κόσμον, καὶ ἐγὼ ἔρχομαι σ’ ἐσένα. Πατέρα ἅγιε, φύλαξέ τους μὲ τὴν δύναμιν τοῦ ὀνόματός σου ποὺ μοῦ ἔδωκες, διὰ νὰ εἶναι ἕνα ὅπως εἴμεθα ἐμεῖς. Ὅταν ἤμουν μαζί τους εἰς τὸν κόσμον, ἐγὼ τοὺς ἐφύλαττα μὲ τὴν δύναμιν τοῦ ὀνόματός σου· ἐκείνους ποὺ μοῦ ἔδωκες τοὺς ἐφύλαξα καὶ κανένας ἀπ’ αὐτοὺς δὲν ἐχάθηκε παρὰ ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, διὰ νὰ ἐκπληρωθῇ ἡ γραφή. Ἀλλὰ τώρα ἔρχομαι σ’ ἐσένα, καὶ αὐτὰ τὰ λέγω ἐνῷ εἶμαι ἀκόμη εἰς τὸν κόσμον, διὰ νὰ ἔχουν τὴν χαράν μου μέσα τους τελείαν.

Εορτή του Οσίου Συμεών, του Θαυμαστορείτου

Τη μνήμη του Οσίου Συμεών του Θαυμαστορείτου τιμά σήμερα, 24 Μαΐου, η Εκκλησία μας.

Ο Όσιος Συμεών, έζησε την εποχή του αυτοκράτορα Ιουστίνου Β' (574 μ.Χ.). Καταγόταν από την Έδεσσα, αλλά γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Συρίας.

Όταν ευρίσκετο στην ηλικία των πέντε ετών ένας τρομερός σεισμός κατέστρεψε μεγάλο μέρος της Αντιόχειας.Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και ο πατέρας του Ιωάννης, ο οποίος σκοτώθηκε όταν κατέρρευσε η στέγη του σπιτιού του. Η μητέρα του Μάρθα όμως, διασώθηκε διότι απουσίαζε από την πόλη όπως και ο Συμεών ο οποίος είχε πάει να προσκυνήσει το ναό του Αγίου Στεφάνου. Έκτοτε με φόβο θεού η Μάρθα ανέτρεφε και μεγάλωνε το γιο της.

Σε πολύ νεαρή ηλικία, πλήρης χάριτος και πνεύματος, ο Συμεών μετέβη στη Σελεύκεια, κοντά στο όρος του χωριού Πίλασα, σε κάποιο φημισμένο μοναστήρι όπου μόναζε ένας περίφημος ασκητής, ο Ιωάννης. Κοντά του ο Συμεών μελέτησε συστηματικότερα τις άγιες Γραφές και ασκήθηκε στην προσευχή και την ταπεινοφροσύνη.Γρήγορα έγινε παράδειγμα μίμησης και για τούς άλλους αδελφούς της Μονής.

Όμως ο διάβολος ο οποίος μισεί το καλό και την πνευματική πρόοδο των ανθρώπων έβαλε κάποιο φθονερό συμμοναστή του να τον σκοτώσει με μαχαίρι, αλλά από θαύμα το χέρι του ξεράθηκε επί τόπου. Όμως ο αμνησίκακος Συμεών όχι μόνον δε θύμωσε αλλά και προσευχήθηκε θερμά στον πανσθενουργό Κύριο να θεραπεύσει τον αδελφό του όπως και έγινε.

Αργότερα ο όσιος αποσύρθηκε στο Θαυμαστό Όρος σ' ένα τόπο όπου υπήρχαν μόνο ξερόλιθοι. Εκεί έζησε σκληρά ασκητική ζωή επί σαράντα πέντε έτη. Εκοιμήθη ειρηνικά και αξιώθηκε της αιωνίου μακαριότητας το 590 μ.Χ., σε ηλικία ογδόντα πέντε ετών.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Όσιος Συμεών αξιώθηκε του χαρίσματος της προοράσεως και της θεραπείας κάθε ασθένειας. Έτσι προανήγγειλε την κοίμηση του διδασκάλου του, την κοίμηση του Αρχιεπισκόπου Εφραίμ (545 μ.Χ.), τους σεισμούς της Αντιόχειας και Κωνσταντινουπόλεως (557 μ.Χ.) και άλλα γεγονότα.

Απολυτίκιο:
Ήχος α'. Της ερήμου πολίτης.
Ως αείφωτος λύχνος δωρεών της ασκήσεως, εν τω Θαυμαστώ Πάτερ Όρει, διαπρέψας ανέλαμψας, και κλίμακα εκ γης, προς ουρανόν, τον στύλόν σου υπέθου αληθώς, Συμεών θαυματοφόρε τοις ευσεβώς, προστρέχουσι τη Μάνδρα σου. Δόξα τω δεδωκότι σου ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι διά σού, πάσιν ιάματα.

Η αγαθή ελπίδα

του Νικήτα  Στηθάτου
από  την Α΄ Εκατοντάδα Πρακτικών Κεφαλαίων 


23. Οι πνευματικοί αγώνες και κόποι προκαλούν ευφροσύνη στην ψυχή, αφού βέβαια προηγηθεί ειρήνευση των παθών. Αυτό λοιπόν που είναι δύσκολο σε όσους είναι δούλοι στην αίσθηση, αυτό στην ψυχή που είναι φιλόπονη και απέκτησε με ιερούς ιδρώτες τον πόθο του Θεού και έχει πληγωθεί από τον έρωτα της θείας γνώσεως, είναι εύκολο και μάλλον γλυκύτατο. Στους πρώτους, επειδή παραδόθηκαν στις ανέσεις του σώματος και στις απολαύσεις των ηδονών, οι κόποι και αγώνες της αρετής είναι δύσκολοι και τους φαίνονται σκληροί, γιατί δε φρόντισαν να ξεπλύνουν την αλμύρα των ηδονών με τα νάματα των δακρύων. Η ψυχή όμως που είπαμε, ποθεί και αποδέχεται τους κόπους και τους αγώνες, καθώς έχει αποκρούσει με βδελυγμία τις ηδονές που προξενούν οδύνη και έχει αποτινάξει την καλοπέραση μαζί με την αγάπη προς το σώμα. Ένα πράγμα μονάχα της είναι λυπηρό, η χαλάρωση των κόπων και το σταμάτημα των αγώνων. Ό,τι λοιπόν σ' εκείνους προξενεί σωματική ευφροσύνη, αυτό, στην ψυχή που έστρεψε τις επιθυμίες της στα θεία, είναι αιτία λύπης. Και ό,τι είναι σ' αυτήν αιτία πνευματικής ευφροσύνης, σ' εκείνους είναι αίτια στεναγμών και οδύνης.πηγή

'Οταν μας κυριεύει ο εγωισμός,.. μικρό θέμα,... μεγάλος καυγάς.....

Για ν' απαντήσει ο Θεός στο αίτημα μας και να μας δώσει ότι του ζητάμε, πρέπει πρώτα απ' όλα να έχουμε ταπείνωση, την οποία εμείς δεν έχουμε.

'Ολοι μας, μικροί και μεγάλοι, έχουμε πολύ εγωισμό και δεν δεχόμαστε υπόδειξη και παρατήρηση. 'Ολα τα γνωρίζουμε, είμεθα όλοι σοφοί.

'Οταν μας κυριεύει ο εγωισμός, μικρό θέμα, μεγάλος καυγάς.

Ο Θεός μας δίνει πολλές ευκαιρείες για να κερδίσουμε τον Παράδεισο, αλλ' εμείς αυτές τις ευκαιρείες δεν τις δεχόμαστε όλες, τις διώχνουμε.

Εάν όσα οφείλει ο άνθρωπος τα ξεπλήρωσε σ' αυτή τη ζωή, σώζεται.

π. Παϊσιος 
πηγή

«“ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ”. Κάποτε θὰ ἔλθει καὶ τὸ αἰώνιο βράδυ». (Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας)

Γρηγορεῖτε! (Πράξ. κ´ 31)

«Γρηγορεῖτε», εἶναι τὸ σύνθημα τῆς Ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς ζωῆς μας. Ἀγρυπνεῖτε καὶ ἐργάζεσθε τὰ ἔργα τοῦ φωτός, μᾶς προτρέπουν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, ὁ Ματθαῖος (Κεφ. κϛ´ 21), ὁ Λουκᾶς (Πραξ. κ´ 31) καὶ ὁ Παῦλος (Α´ Κορ. ιϛ´ 13). Ἡ ζωή μας στὴ γῆ αὐτὴ εἶναι πολὺ σύντομη καὶ δὲν δικαιολογεῖται χάσιμο χρόνου. Ὁ πονηρὸς ἐργάζεται ἀσταμάτητα, γιὰ νὰ μᾶς παρασύρει, γιὰ νὰ παρασύρει κάθε πιστὸ στὴν ἀπώλεια. Δὲν κουράζεται ποτέ. Αὐτὴ εἶναι ἡ δουλειά του. Γιὰ τὸ Χριστιανό, ὅμως, ἡ μὴ ἐγρήγορση, ἡ ραθυμία, εἶναι θανατηφόρα, γιατὶ μᾶς ρίχνει χωρὶς ἀντίσταση στὰ δίχτυα τοῦ παμβεβήλου, στὰ δίχτυα τοῦ σκότους τῆς ἀπωλείας.
.             Ὁ οἰκονόμος τοῦ χρόνου τῆς ζωῆς, ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Δομβοΐτης, ποὺ πρόσεχε τὸ χρόνο του ὅσο τίποτα ἄλλο καὶ ἔλεγε ὅτι ὁ Κύριος θὰ μᾶς κρίνει γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, ἀφοῦ ὡς ἄνθρωποι εἴμαστε ἐπιρρεπεῖς στὴν ἁμαρτία, πολὺ ὅμως περισσότερο θὰ μᾶς κρίνει γιὰ τὸ ὅτι δὲν ἀξιοποιήσαμε σωστὰ τὸ χρόνο τῆς ζωῆς μας. Σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ποιήματά του ὁ μεγάλος αὐτὸς σύγχρονος ἀσκητὴς μᾶς προτρέπει λέγοντας:

Ὅσο εἶν’ μέρα κι’ εἶναι φῶς μὴ κάθεσαι, ἐργάζου,μὲ προσευχὲς κι’ ἔργα καλὰ πρὸς ἔξοδο ἑτοιμάζου.Στοῦ βίου πιὰ περπάτησες πολὺ τὸ μονοπάτικαὶ δὲν σ’ ἀπόμεινε ἀπ’ αὐτὸ παρὰ μικρὸ κομμάτι.

Σὲ λίγο νύχτα σκοτεινὴ τὰ μάτια θὰ σφαλίσῃκαὶ τάφος κρύος μεσ’ στὴ γῆ τὸ σῶμα σου θὰ κλείσῃ.Μὴ ραθυμῇς, μὴ στέκεσαι, μὴ χάνῃς τὸν καιρόν σου«ἕως ἡμέρα ἔτι ἐστίν» ἐργάζου σ’ τὸν ἀγρό σου.Καὶ θἄρθῃ κι’ ἡ συγκομιδὴ καὶ ἡ καρποφορίαποτὲ δὲν μένει ἄκαρπος ἡ θεία ἐργασία.

   .             Κάθε ἡμέρα τῆς ζωῆς τελειώνει σύντομα καὶ τὸ βράδυ ἔρχεται φυσιολογικά. Κάποτε θὰ ἔλθει καὶ τὸ αἰώνιο βράδυ. Θὰ εἶναι τὸ βράδυ ποὺ θὰ μᾶς καλέσει κοντά Του ὁ Νυμφίος μας καὶ ἀλλοίμονο ἐὰν τὸ λυχνάρι τῆς ψυχῆς μας βρεθεῖ ἐκείνη τὴ στιγμὴ χωρὶς λάδι! Γι’ αὐτὸ ἂς γρηγοροῦμε καὶ ἂς ἱκετεύουμε τὸν Κύριο μαζὶ μὲ τὸν Ὅσιο Ἰωάννη:

Μόνον δός μου Σύ, Χριστέ μου, σἄν ἐρθῆ κεῖνον τὸ βράδυἡ ψυχή μου νὰ μὴ νοιώσῃ ἴχνος ἄϋλο σκοτάδι.Κι’ ὅλη φῶς, χαρὰ κι’ ἀγάπη ἀπ’ τοῦ βίου τὴν ἑσπέρατὴν αἰώνια ν’ ἀντικρύσῃ καὶ ἀνέσπερη ἡμέρα.

.             Σ’ αὐτὴ τὴν ἐγρήγορση, τὴ σωστική, μᾶς προστρέπει καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος λέγοντας: «Γρηγορεῖτε, ὅτι οὐκ οἴδατε τὴν ἡμέραν οὐδὲ τὴν ὥραν, ἐν ᾗ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται» (Ματθ. κε´ 13). Καὶ τί σημαίνει ἐγρήγορση; Σημαίνει ἀδιάλειπτη προσευχή, ψαλμωδία, δάκρυα, μελέτη θείων Γραφῶν, ἀνάταση τοῦ νοῦ στὸν οὐρανὸ καὶ τὸ βλέμμα κατεβασμένο στὴ γῆ, ἐλεημοσύνες καὶ ἐμμονὴ στὴν Ὀρθόδοξη παράδοσή μας. Ἐγρήγορση σημαίνει, ἐπίσης, τάξη στὴ ζωή μας καὶ ἀκρίβεια καὶ αὐστηρότητα στὸ ὡρολόγιο πρόγραμμα τῆς διαθέσεως τοῦ ἡμερήσιου χρόνου μας. Σημαίνει ἀπαγόρευση κρίσεως προσώπων, μεταφορᾶς νέων εἰδήσεων καὶ πληροφοριῶν πάσης φύσεως καθὼς καὶ διηγήσεων χρονοβόρων. Ἐγρήγορση σημαίνει κατανάλωση ὅλου τοῦ χρόνου τῆς ἐπικοινωνίας μας μὲ τοὺς ἄλλους σὲ καθαρὰ πνευματικῆς καὶ ἐπικοιδομητικῆς φύσεως θέματα καθὼς καὶ στὴν κοινὴ ἀνάγνωση ἱερῶν κειμένων. Ἐγρήγοσρη σημαίνει καὶ προσευχητικὴ διάθεση. Ἡ προσευχὴ μᾶς εἶναι πάντοτε ἀπαραίτητη καὶ μᾶς χρειάζεται, ὄντας ὠφέλιμη. Καὶ τοῦτο γιατί αὐτὴ μᾶς κρατεῖ σὲ κοινωνία μὲ τὸ Θεὸ καὶ μᾶς συντηρεῖ κάτω ἀπὸ τὴ σκέπη Του. Ἡ προσευχὴ μᾶς φυλάει ἀπὸ τὴ φιλαυτία καὶ τὴν ἐγωϊστικὴ αὐτοπεποίθηση καθὼς καὶ ἀπὸ τὸ παραστράτημα τῆς ματαιοδοξίας καὶ τῆς ὑπερηφάνειας. Σὲ περίοδο θλίψεως καὶ κινδύνων, ὁρατῶν καὶ ἀοράτων, ἡ προσευχὴ μᾶς εἶναι ἀκόμη πιὸ ἀπαραίτητη. Γιατὶ εἶναι ἡ ἔκφραση τῆς δικῆς μας ταπεινώσεως καὶ τῆς ἐλπίδας μας στὸ Θεό. Γιατὶ μᾶς φέρνει κοντὰ στὴ θεία βοήθεια, στὸ θεῖο ἔλεος. Ἔτσι δὲν αὐτονομούμαστε καὶ ὁ παντοδύναμος Θεὸς ἔρχεται συνεργός μας καὶ μᾶς βγάζει ἀπὸ τὶς δυσκολίες.
.             Ἐγρήγορση σημαίνει καὶ διαρκῆ προετοιμασία γιὰ πόλεμο. Σημαίνει ἑτοιμότητα στὴν ἀντιμετώπιση τοῦ ἐχθροῦ ποὺ παραμένει ἀνύστακτος. Αὐτὸς μὲ διαφορετικὲς μορφὲς κάθε φορὰ μᾶς ἐπιτίθεται, ὅπως ἐπιτίθεται καὶ στὴν Ἐκκλησία μας, «ὡς λέων ὠρυόμενος ζητῶν τίνα καταπίει» (Πετρ. ε´ 8). Δὲν γνωρίζει, ὅμως, ὁ ταλαίπωρος ὅτι πάντοτε ὁ Χριστὸς νικᾶ, ὁ Χριστὸς θριαμβεύει, ἀφοῦ εἶναι ὁ νικητὴς τοῦ θανάτου, εἶναι «τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ματθ. ε´ 14), εἶναι «ἡ ζωὴ καὶ ἡ ἀνάστασις» (Ἰωάν. ια´ 25), εἶναι «ἡ ὁδός», καὶ ἡ μόνη «ἀλήθεια» (Ἰωάν. ιδ´ 6).
.             Σήμερα ὁ μισόκαλος μᾶς πολεμᾶ τόσο προσωπικὰ ὅσο καὶ σὰν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μὲ τὶς αἱρέσεις, μὲ τὴν ἐκκοσμίκευση, τὸν ἀναζήτηση τοῦ χρήματος, τὴν ἀπόκτηση περιουσιακῶν στοιχείων, τὴν ἀκριβὴ διασκέδαση, τὸν ἀνέμελο τουρισμό, ποὺ προβάλλει περισσότερο ἀπὸ τὰ ἀξιοθέατα, τὶς τρυφηλὲς ἀπολαύσεις, τὴν πολυφαγία, τὴν ἄκρατη οἰνοποσία καὶ ποτοποσία, τὶς κάθε εἴδους σωματικὲς ἠδονές, ποὺ ἔχουν ἔμβλημά τους τὴν ἀποστροφὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στὴ ρήση: «φάγωμεν, πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνήσκομεν» (Α´ Κορ. ιε´ 32). Μᾶς πολεμᾶ μὲ τὴν προβολὴ τῆς χλιδάτης ζωῆς, τοῦ εὔκολου πλουτισμοῦ, τῶν ἀνέσεων, τοῦ διαφημισμένου ἀνθρωπισμοῦ καὶ τοῦ ἐνδιαφέροντος γιὰ μακρινοὺς λαούς, ἐνῶ μᾶς κάνει νὰ παραβλέπουμε τοὺς πλησίον μας, τοὺς ὁποίους ἀφήνουμε νὰ ὑποφέρουν καὶ παραμένουμε ἀδρανεῖς στὶς ἐκκλήσεις τους, ποὺ μᾶς κοιτάζουν καὶ μᾶς φωνάζουν μαζὶ μὲ τὸν παράλυτο τῆς Βηθεσδὰ «Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω» (Ἰωάν. ε´ 7). Μᾶς πολεμᾶ μὲ τὸν ξενόφερτο τρόπο ζωῆς μὲ τὰ ἐκκοφανικὰ ἀκούσματα, μὲ τὰ ναρκωτικά, μὲ τὸ Internet, ποὺ ἀποτελεῖ τὴν ἀχίλλειο πτέρνα τοῦ πολιτισμοῦ, ἀπὸ τὴν ὁποία εἰσάγεται στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ὁ θάνατος, στὰ μέλη της ποὺ λησμόνησαν τὴν ἐντολὴ τοῦ Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν «Στήκετε καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις» (Β´ Θεσ. β´ 15). Μᾶς πολεμᾶ μὲ τὸ δούρειο ἵππο, μὲ τὸν ἐχθρὸ ποὺ ἐλλοχεύει μέσα στὴν Ἐκκλησία, ἐχθρὸ ποὺ ὕπουλα προσπαθεῖ νὰ ἀφανίσει τὴν Ὀρθοδοξία μας, μὲ τὸν οἰκουμενισμό, αὐτὸν ποὺ ἐπινοεῖται διαφόρους τρόπους γιὰ νὰ μᾶς ρίξει στὴ δηλητηριώδη ἀγκάλη τῶν ἀζυμιτῶν. Αὐτοὶ προβάλλουν τὸ πρωτεῖο καὶ τὸ ἀλάθητο τοῦ Πάπα καὶ μὲ τὴν οὐνία καὶ τὴν οἰκονομικὴ ἰσχὺ ποὺ αὐτὸς διαθέτει σὰν ὁδοστρωτήρας ἀφανίζουν ὅσους βρίσκονται στὸ δρόμο τους.
.             Γρηγορεῖτε, λοιπόν, μὴν καθεύδετε ἄλλο! Στερεωθεῖτε! Μὴν σᾶς ἐμπαίζουν τὰ κύματα τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς διαφθορᾶς. «Ἀνδρίζεσθε καὶ κραταιοῦσθε» (Α´ Κορ. ιστ´ 13) καὶ ἀντισταθεῖτε! Τὸ κακὸ ποὺ προβάλλεται σὰν καλὸ εἶναι θρασύδειλο. Γίνετε ρωμαλέοι καὶ στιβαροί! Μὴν σᾶς παγιδεύει ἡ λύπη ἀποτυχιῶν καὶ ἡ ἀπογοήτευση. Μὴν σᾶς θαμπώνει ἡ λάμψη τῆς τεχνοκρατίας καὶ τῶν ἐπιστημονικῶν ἐπιτευγμάτων. Μὴν σᾶς δελεάζουν τὰ θέλγητρα τῦς ὑπερκαταναλωτικῆς κοινωνίας μας. Μὴν σᾶς ἀποκαρδιώνει ὁ κατακλυσμός τῶν κατασκευασμένων εἰδήσεων τῶν μέσων μαζικῆς ἐπικοινωνίας, ποὺ προέρχεται ἀπὸ κέντρα διαβολικά. Μὴν σᾶς καταπτοοῦν τὰ φόβητρα τοῦ κόσμου. Ἔχουμε Σωτῆρα δίπλα μας, ἔχουμε τὸν ἀναστημένο μας Ἰησοῦ καὶ σὲ Αὐτὸν θαρροῦμε βέβαιοι ὄντες ὅτι στὸ τέλος μαζί Του βὰ βγοῦμε νικητές. Ἀλλὰ μόνο μαζί Του, γιατί, δυστυχῶς, μόνοι μας θελήσαμε νὰ σώσουμε τὴ γῆ καὶ τὴν καταστρέψαμε. Ζητήσαμε νὰ ἐκμηδενίσουμε μὲ τὴν τεχνολογία τὶς ἀποστάσεις καὶ ἀπομείναμε μόνοι, ἀνάδελφοι καὶ ἄφιλοι. Χτίσαμε τὸ νέο σχολεῖο χωρὶς τοίχους ἠθικῆς καὶ πίστεως καὶ ἡ παιδεία μας ἀπαξιώθηκε ἐντελῶς. Διαδηλώσαμε μὲ πάθος γιὰ δικαιοσύνη καὶ ἀνθρώπινα δικαιώματα καὶ ἄθελά μας στηρίξαμε ἄδικες κοινωνικὲς δομές. Ἀνησυχήσαμε καὶ ἀνησυχοῦμε γιὰ τὰ ἐθνικά μας δίκαια καὶ συνεχίζουμε νὰ κοιμόμαστε περιμένοντας μόνος του νὰ περάσει ὁ ἐφιάλτης. Καταδικάσαμε τὶς ἠθικὲς ἀναστολὲς καὶ δημιουργήσαμε ἕνα τεράστιο ἐσωτερικὸ κενό. Μόνο σὲ περίοδο πτωχείας καὶ κρίσεως, ὅταν οἱ τσέπες μας δὲν ἔχουν χρήματα, πέφτουμε σὲ περισυλλογὴ καὶ προβληματισμό. Ἀλλὰ καὶ τότε, ὅπως τώρα, συνεχίζουμε νὰ καθεύδουμε! Ἂς ξυπνήσουμε ἀπὸ τὸ λήθαργο ποὺ βρισκόμαστε καὶ ἂς διατηρηθοῦμε σὲ ἐγρήγορση λυγίζοντας τὰ γόνατα τῶν καρδιῶν μας στὴν προσευχὴ καὶ τὴν ἐπίγνωση τῆς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας μας. Τότε μόνο θὰ κερδίσουμε τὴ μάχη.

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

Το είδαμε εδώ

Πυρά Μητρ. Ηλείας για τα αποπροσανατολιστικά μηνύματα της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ και τα ναρκωτικά

Με αφορμή ένα δημοσίευμα στην εφημερίδα "ΠΑΤΡΙΣ" Πύργου, ο Μητροπολίτης Ηλείας κ. Γερμανός θέλησε να δώσει μια απάντηση καθώς αναφέρονταν και στο πρόσωπό του. "Η Ορθόδοξη Εκκλησία και οι πιστοί της ποτέ δεν κάνουν πόλεμο" αναφέρει μεταξύ άλλων.

Αναλυτικά το σχόλιό του :

Προς
Τόν αξιότιμον Διευθυντήν της Εφημερίδος ΠΑΤΡΙΣ Πύργου
Ενταύθα
 Αγαπητέ μου κ. Διευθυντά,

Εδιάβασα το αιχμηρό σχόλιό σας στο χθεσινό (11-5-2015) Φύλλο της ΠΑΤΡΙΔΟΣ με τον τίτλον «Ξέσπασε «πόλεμος»; ..... που αναφέρεται και στο πρόσωπόν μου και θέλω στο σχόλιό σας αυτό, να κάνω και εγώ ένα σχόλιο:

Πρώτον· Η Ορθόδοξη Εκκλησία και οι πιστοί της ποτέ δεν κάνουν πόλεμο. Είναι πάντοτε υπέρ της ειρήνης του ανθρώπου με τον Τριαδικόν Θεόν ημών, που φέρνει και την ειρήνη του ανθρώπου με τον εαυτόν του, με τους συνανθρώπους του και με την φύσιν όλην, ζωϊκή και φυτική. Είναι υπέρ της ειρήνης και κηρύσσει παντού και πάντοτε την αλήθεια. Αν αυτό δεν αρέσει σε κάποιους είναι δικαίωμά τους. Εμείς δεν τους πολεμάμε. Προσευχόμαστε να αρέση και σ’ αυτούς η αλήθεια, να την αγαπήσουν και να ζήσουν μέσα σ’ αυτήν. Τότε αληθινά θα ηρεμήσουν.

Δεύτερον· Το τσουχτερό σχόλιό σας με αναγκάζει να ειπώ τα εξής:
Παλιότερα κάποιοι Αριστεροί ψευδόμενοι έλεγαν ότι «η Εκκλησία είναι το όπιον του Λαού». Τώρα, (Το Σάββατο 9 Μαΐου 2015) η Νεολαία του Σύριζα και ο Τομέας των ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Σύριζα επραγματοποίησαν συλαλλητήριον υπέρ της αποποινικοποιήσεως των ελαφρών ναρκωτικών.

Ερωτώ· Μήπως αντί να φροντίζουν για το «ψωμί μας, την παιδεία και την ελευθερία μας», ενδιαφέρονται να συνηθίσουμε να πίνουμε στη ζωή μας ναρκωτικά, για να μη καταλαβαίνουμε τι γίνεται γύρω μας και να πέσουμε σε ύπνο μακάριο;

το είδαμε εδώt

Η ταλαιπωρία των παιδιών εξαιτίας των γονέων

 

του Οσίου Παϊσίου
- Γέροντα, μια μητέρα μας ρώτησε τι να κάνη που η κόρη της βρίζει την Παναγία.
- Να εξετάση από πού ξεκινάει το κακό. Μερικές φορές σε τέτοιες περιπτώσεις φταίνε οι γονείς. Όταν οι ίδιοι δεν συμπεριφέρωνται καλά, δεν βοηθούν τα παιδιά και εκείνα μιλούν με αναίδεια.

Τότε δέχονται μια επήρεια δαιμονική και αντιδρούν άσχημα. Άλλοτε πάλι οι γονείς νομίζουν ότι με το ζόρι θα κάνουν καλά παιδιά. Μπαίνει και ο εγωισμός και τους κάνει να μιλούν με αγανάκτηση, ενώ πρέπει να τους φέρωνται πάντα με το καλό.
Σήμερα μια γυναίκα με έσκασε! Έχει ένα παιδάκι και το δέρνει αλύπητα. Από την φοβία το κακόμοιρο τρέμει. Δεν μπορεί να μιλήση. Έπαθαν τα νεύρα του. «Έχει δαιμόνιο», της λένε και αυτή το αφήνει νηστικό,για να φύγη δήθεν το δαιμόνιο. «Δεν του δίνω να φάη, μου είπε, για να φύγη το δαιμόνιο». «Βρε, είσαι στα καλά σου; Της λέω. Δώσε στο παιδί να φάη. Κοίταξε, τα δικά σου δαιμόνια να φύγουν. Εσύ έγινες αφορμή και σακατεύτηκε το παιδί. Το παιδί δεν έχει δαιμόνιο. Τρέμει, γιατί φοβάται εσένα που το δέρνεις! Το κοινωνάς τακτικά;». «Όχι», μου λέει. Άντε να συνεννοηθής!
- Γέροντα, μήπως, επειδή μερικές φορές βρίζει, για αυτό λένε ότι έχει δαιμόνιο;
- Βρίζει! Όταν με το ζόρισμα που του κάνει η μάνα πάη να το πνίξη, δεν ξέρει κι εκείνο τι κάνει μετά. Κρίμα το καημένο! Δαιμονισμένη είναι η μάνα του, δεν είναι το παιδί.
Πάντως θα δούμε παράξενα πράγματα την ημέρα της Κρίσεως! Στα χρόνια της ειδωλολατρίας οι μητέρες έκαιγαν τα παιδιά τους μπροστά στο άγαλμα του Μολόχ, για να συμμετάσχουν στη δοξολογία προς τον Θεό! Αν γνώριζαν τον πραγματικό Θεό τι θυσίες θα έκαναν! Αυτές θα έχουν ελαφρυντικά την ημέρα της Κρίσεως, γιατί παρασύρθηκαν. Οι σημερινές όμως μητέρες με την αδιαφορία που έχουν για τα παιδιά τους τι ελαφρυντικά θα έχουν; Θα τους πη ο Θεός: «Εσείς γνωρίζατε τον αληθινό Θεό, βαπτισθήκατε, τόσα ακούσατε, τόσα μάθατε, ο Ίδιος ο Θεός σταυρώθηκε για να σας σώση, και τι κάνατε; Βαριόσασταν να πάτε τα παιδιά σας να τα κοινωνήσετε στην εκκλησία! Εκείνες νόμιζαν ότι ο Μολόχ είναι ο αληθινός Θεός και πρόσφεραν θυσία ακόμη και τα παιδιά τους. Εσείς τι κάνατε;».
Τα σφάλματα των γονέων τα πληρώνουν τα παιδιά! Μερικοί γονείς καταστρέφουν τα παιδιά τους, αλλά ο Θεός δεν είναι άδικος. Έχει μεγάλη και ιδιαίτερη αγάπη για τα παιδιά που έχουν αδικηθή στον κόσμο αυτόν είτε από τους γονείς τους είτε από άλλους ανθρώπους. Όταν οι γονείς γίνωνται αιτία να πάρη στραβό δρόμο το παιδί, ο Θεός δεν θα το αφήση, γιατί δικαιούται την θεία βοήθεια.
Θα οικονομήση έτσι τα πράγματα, ώστε να βοηθηθή. Να, βλέπουμε μερικούς νέους, αλλά και ηλικιωμένους ακόμη, πως κάποια στιγμή παίρνουν απότομα μια καλή στροφή. Θυμάμαι μια περίπτωση: Σε μια οικογένεια με δυο παιδιά, ο πατέρας, η μάνα και η κόρη ήταν άθεοι. Το αγόρι έμπλεξε πρώτα με τον μαρξισμό. Δεν αναπαύθηκε, πήγε στον Ινδουισμό. Δεν αναπαύθηκε κι εκεί, και ήρθε στο Άγιον Όρος. Ερχόταν συχνά στο Καλύβι, πήγαινε και σε άλλα Κελλιά. Οι γονείς του όλον αυτό τον καιρό «Χριστέ μου, παναγία μου, φύλαξε το παιδί μας», έλεγαν. Αφού κάθισε ένα διάστημα στο Όρος και κάπως συνήλθε και δυνάμωσε πνευματικά, γύρισε στο σπίτι του -γιατί δεν ήταν για τον Μοναχισμό- και βοήθησε πνευματικά τον πατερά και την μάνα του. Τώρα, βλέπω, ο πατέρας του πρώτος-πρώτος στέκεται στην αγρυπνία. Λέει τον Προοιμιακό στην εκκλησία, διαβάζει στο σπίτι τον εσπερινό, το απόδειπνο, την παράκληση. Πως τα οικονόμησε ο Θεός! Πήγε ο διάβολος να κάνη κακό, αλλά ο Θεός τα έφερε από δω-από κει και τους έφερε όλους σε λογαριασμό.
- Και το κορίτσι, Γέροντα;
- Κι αυτό σιγά-σιγά έρχεται σε λογαριασμό. Δίνει ευκαιρίες ο Θεός.
- Γέροντα, μερικοί γονείς που αρχίζουν να ζουν πνευματικά σε μεγάλη ηλικία στενοχωρούνται που δεν έδωσαν χριστιανική αγάπη στα παιδιά τους, όταν ήταν μικρά.
- Αν έχουν ειλικρινή μετάνοια και παρακαλέσουν τον Θεό να βοηθήση τα παιδιά τους, ο Θεός κάτι θα κάνη για αυτά. Θα τους ρίξη κανένα σωσίβιο, για να σωθούν από την φουρτούνα στην οποία βρίσκονται. Ακόμη και αν δεν παρουσιασθούν άνθρωποι, για να τα βοηθήσουν, μπορεί και κάτι που θα δουν να συντελέση, ώστε να πάρουν μια καλή στροφή. Να ξέρετε, αυτοί οι γονείς είχαν καλή διάθεση, αλλά δεν βοηθήθηκαν μικροί από την οικογένειά τους και δικαιούνται την θεία βοήθεια.
- Καμμιά φορά, Γέροντα, τα παιδιά ζουν πνευματική ζωή, αλλά συναντούν πολλές δυσκολίες από τους γονείς τους που είναι αδιάφοροι.
- Για αυτά τα παιδιά ο Θεός φροντίζει περισσότερο από τα άλλα που έχουν γονείς που ζουν πνευματικά, όπως φροντίζει και για τα ορφανά.
Πηγή: «Περί Προσευχής», Γέροντος Παϊσίου

πηγή
το είδαμε εδώ

Σήμερα είναι καιρός να ετοιμασθούν οι ψυχές... γέροντας Παίσιος

Σήμερα είναι καιρός να ετοιμασθούν οι ψυχές, γιατί, αν συμβεί κάτι, δεν ξέρω τι θα γίνει.

Είθε να μην επιτρέψη ο Θεός να έρθουν δύσκολες μέρες, αλλά αν έρθουν, με έναν μικρό σεισμό, με ένα τράνταγμα, θα σωριάσουν ολόκληρες αδελφότητες, ολόκληρα μοναστήρια, γιατί ο καθένας θα πάη να σώση τον εαυτό του και θα τραβήξη την πορεία του.

Χρειάζεται πολλή προσοχή, για να μη μας εγκατάλειψη ο Θεός. Οι ψυχές να έχουν κάτι πνευματικό. Αυτό σας τιμάει. Θα γίνει μεγάλο τράνταγμα.

Τόσα σας λέω, τόσο σκληρά έχω μιλήσει! Εμένα κάτι να μου έλεγαν, θα προβληματιζόμουν, θα σκεφτόμουν γιατί μου το είπαν, τι ήθελαν. Γιά να μην πω βράδυα, ένα βράδυ δεν θα κοιμόμουν. Αν δεν έβλεπα τα δύσκολα χρόνια που έρχονται, δεν θα ανησυχούσα τόσο. Αλλά αυτό που βλέπω είναι ότι αργότερα θα δυσκολευθήτε πολύ. Δεν με καταλαβαίνετε. Τότε θα με καταλάβετε.

- Αν βρεθή, Γέροντα, μόνος του κανείς σε δύσκολα χρόνια, τι θα κάνει;

- Άρχισε τώρα να κάνεις πρώτα υπακοή, να απόκτησης διάκριση, και τότε θα δούμε. Γι' αυτό είπαμε να κόψουμε τα κουσούρια πρώτα. Αν έχη κανείς κουσούρια, δεν θα τα βγάλη πέρα. Αν τώρα γκρινιάζη για όλα και νομίζη ότι αυτός είναι λεβεντόπαιδο και όλοι οι άλλοι είναι χάλια, τότε...; Κοιτάξτε να διορθωθήτε, για να δικαιούσθε την θεία βοήθεια.

Να στηριχθήτε ακόμη περισσότερο στον Θεό. Θα έχουμε πιο δύσκολα χρόνια. Ακόμη είναι άγουρα τα ...; φρούτα· δεν ωρίμασαν. Όταν εσείς θα είστε ώριμες πνευματικά, ξέρετε τι θα είστε; Όχυρο. Όχι μόνο για εδώ, αλλά θα μπορήτε να βοηθάτε και πιο πέρα.

Γιατί, διαφορετικά, θα έχετε και εσείς ανάγκη από ανθρώπινη βοήθεια και προστασία. Καί ξέρετε τι κακό είναι ένα μοναστήρι, με ένα σωρό αδελφές, να έχη ανάγκη από λαικούς;

Σήμερα ο μοναχός πρέπει να ζήση πνευματικά, για να είναι έτοιμος να ξεπεράση μια δυσκολία. Να ετοιμασθή, για να μην τον στενοχωρήση η στέρηση, γιατί μετά μπορεί να φθάση στην άρνηση. Θα έρθη εποχή που θα ξεραθούν τα ποτάμια, όλοι θα διψάσουν, όλοι θα υποφέρουν.

Γιά μας τους μοναχούς δεν είναι τόσο φοβερό· εμείς και να διψάσουμε, πρέπει να διψάσουμε, γιατί εμείς ξεκινήσαμε για κακουχία. «Ο,τι δεν έκανα εκουσίως ως καλόγερος, θα πω, το κάνω τώρα ακουσίως, για να καταλάβω τι θα πη καλόγερος. Σ' ευχαριστώ, Θεέ μου».

Αλλά ο καημένος ο κόσμος! Όταν φθάνουν οι άνθρωποι στο σημείο να εφευρίσκουν βόμβες που να σκοτώνωνται οι άνθρωποι και να μην καταστρέφωνται τα κτίρια, τι να πω; Όταν είπε ο Χριστός «μια ψυχή αξίζει όσο ο κόσμος όλος»[1], και αυτοί έχουν τα κτίρια πιο πολύ από όλο τον κόσμο, αυτό είναι φοβερό!

- Γέροντα, νιώθω αγωνία, φόβο, για ο,τι μας περιμένει.

- Αυτός ο φόβος μας βοηθάει να γαντζωθούμε στον Χριστό. Όχι ότι πρέπει να χαίρεται κανείς γι' αυτήν την κατάσταση που περιμένουμε, άλλα να χαίρεται, γιατί θα αγωνισθή για τον Χριστό. Δηλαδή δεν θα περάσουμε μια κατοχή ενός Χίτλερ η ενός Μουσολίνι, άλλα θα δώσουμε εξετάσεις για τον Χριστό.

Δεν είναι ότι θα έχουμε εμείς πολυβόλα, ατομικές βόμβες ανώτερες, και θα νικήσουμε. Τώρα ο αγώνας θα είναι πνευματικός. Θα παλέψουμε με τον ίδιο τον διάβολο. Ο διάβολος όμως δεν έχει καμμιά εξουσία, αν δεν του δώσουμε εμείς εξουσία.

Τι να φοβηθούμε; Αν ήταν Χίτλερ η Μουσολίνι, ήταν άλλο. Να μην υπάρχη φόβος. Να χαιρώμαστε που η μάχη είναι πνευματική.

Εάν ζήτε μοναχικά, πατερικά, και προσέχετε, θα δικαιούσθε την θεία επέμβαση σε κάθε επίθεση του εχθρού. Αν υπάρχουν άνθρωποι προσευχής, ταπεινοί, που έχουν πόνο και αγάπη, είναι κεφάλαια πνευματικά, είναι «βάσεις» πνευματικές. Δυό-τρεις ψυχές να υπάρχουν σε ένα μοναστήρι που να σκέφτονται τον πόνο των άλλων και να προσεύχονται, είναι πνευματικό οχυρό.

το είδαμε εδώ

Της μάνας η αγιασμένη ελπίδα!

Του Αρχιμ. Επιφανίου Οικονόμου

Αγαπητή κ. Ακρίτα,

Διάβασα σήμερα (23/5/2015) στα ΝΕΑ το άρθρο σας με τίτλο «Της μάνας τ’ αγιασμένο πληκτρολόγιο». Πόνος και θλίψη με κατέβαλε από την άκριτη κρίση σας επί ενός θέματος το οποίο προσεγγίσατε κατά τα φαινόμενα. Δεν ξέρετε, όμως, ότι τα φαινόμενα απατούν;

Με διάθεση απόλυτα ειρωνική, υποπέσατε σε «προοδευτικό» παραλήρημα. Φαίνεται ότι ζηλέψατε τη δόξα του κ. Φίλη (γιατί να την πάρει όλη αυτός;)

Θελήσατε να σχολιάσετε την πρωτοβουλία όχι ενός, αλλά όλων των Ιεραρχών της Εκκλησίας μας και του συνόλου του Ιερού Κλήρου, να σταθούν κοντά στα παιδιά μας, που δοκιμάζονται τις μέρες αυτές στο καμίνι των Πανελλαδικών εξετάσεων, όπως συμβαίνει δεκαετίες τώρα στον τόπο μας.

Πηγή : Ρομφαία

Και αντί να επαινέσετε αυτή την πρωτοβουλία, αντί να δείτε το δάσος, σταθήκατε στο δένδρο, χάνοντας, ως συνήθως, την ουσία. 

Ο Ιεράρχης της φωτογραφίας είναι ένας εκ των δύο νεωτέρων στην ηλικία Ιεραρχών της Εκκλησίας της Ελλάδος. Τί, στην ευχή, έκανε, λοιπόν, αυτός ο Ιεράρχης, τον οποίο, λίγο ως πολύ, περιγράψατε ως σκοταδιστή, φορέα μεσαιωνικών αντιλήψεων και λογικών;

Κάλεσε τους μαθητές της επαρχίας του (Κομοτηνή), που διαγωνίζονται στις εξετάσεις, στο Ναό. Όσοι θέλησαν κι ένιωσαν την ανάγκη, ανταποκρίθηκαν. Τέλεσε γι’ αυτούς τη Θεία Λειτουργία. (αλήθεια, την έχετε ακουστά;).

Τους προέτρεψε να συμμετάσχουν στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας (αυτό σίγουρα δε το γνωρίζετε). Τους μίλησε πατρικά (με ποιο δικαίωμα;). Τους στήριξε ψυχολογικά, μπροστά την πρώτη ουσιαστική δοκιμασία της ζωής τους (ποιον ρώτησε;).

Δίδαξε στα παιδιά ότι, μαζί με τον κόπο που κατέβαλαν, το διάβασμα, τα ξενύχτια, χρειάζονται και τη Χάρη του Θεού και τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, γιατί από μόνοι μας, εμείς οι άνθρωποι, είμαστε λίγοι, είμαστε ανεπαρκείς να καταφέρουμε τα πάντα.

Έχουμε ανάγκη από τη βοήθεια και το έλεος του Θεού (αυτό κι αν είναι οπισθοδρόμηση!). Στο τέλος, για να θυμούνται τη στιγμή, την όμορφη αυτή Λειτουργική σύναξη, τους έδωσε ως ενθύμιο , ως ευλογία, και ένα στυλό, πάνω στο οποίο ήταν γραμμένη η ευχή: «ο Θεός μαζί σου!» (έγκλημα!!!)

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει, τούτες τις μέρες σε όλη την Ελλάδα, σε κάθε Μητρόπολη, σε κάθε Ναό, όπου κάποιοι οπισθοδρομικοί, κατά τη γνώμη σας, παπάδες, γονείς και μαθητές, ζητούν την ευλογία και την άνωθεν ενίσχυση για τον αγώνα των εξετάσεων.

Αυτή είναι η ιστορία κ. Ακρίτα. Πείτε μου, τώρα, πού βλέπετε το κακό σε όλα αυτά; Ποιος μίλησε για «αγιασμένα» στυλό, από την πλευρά της Εκκλησίας; Ακούσατε ποτέ κάποιον ιερωμένο να ισχυρίζεται ότι η χρήση αυτού του στυλό έχει «θαυματουργικές ιδιότητες»; Αν ίσχυε αυτό, δεν θα οργανώναμε στις ενορίες μας δωρεάν κοινωνικά φροντιστήρια για τα άπορα παιδιά, ώστε επί ίσοις όροις να συμμετάσχουν στις εξετάσεις σε καιρούς κρίσης. Αλήθεια, το ξέρατε αυτό;

Προφανώς όχι! Εσάς σας πονά η «ειδωλολατρία». Αλήθεια πού την είδατε για να την δω κι εγώ; Και μην επικαλεστείτε τα επιχειρήματα του κ. Φίλη, που μας διασκεδάζουν πολύ αυτόν τον καιρό. 

Αλήθεια, είναι κακό που η Εκκλησία, στα πρόσωπα των λειτουργών της, έδωσε την ευλογία στα παιδιά των εξετάσεων; Μήπως είναι κακή η ευλογία; Μήπως να καταγγείλουμε την Εκκλησία που ευλογεί τον λαό μας και να ποινικοποιήσουμε τον αγιασμό του κόσμου; Μήπως πρέπει ν’ ανοίξουμε και πάλι τα γκουλάγκ και να στείλουμε τους οπισθοδρομικούς στα κάτεργα; Ή μήπως αγνοείτε ότι η Εκκλησία υπάρχει σ’ αυτό τον κόσμο για έναν και μόνο λόγο: για να ευλογεί και ν’ αγιάζει.

Όχι για να προσφέρει φαγητό, ρούχα, χρήματα κ.άλ., αλλά για να ευλογεί και ν’ αγιάζει. Όλα τα άλλα ακολουθούν. Αν δεν υπάρχουν τα πρώτα, χάνονται και τα δεύτερα. Αν δεν υπάρχουν τα πρώτα, η Εκκλησία παύει να είναι Εκκλησία και μετατρέπεται σε κοινωνικό φορέα, οργανισμό κοινωνικής αλληλεγγύης, σωματείο περιορισμένης ευθύνης.

Αυτός είναι ο ρόλος της: να ευλογεί και να αγιάζει όλους όσοι ελεύθερα και ακώλυτα καταφεύγουν στην Χάρη του Θεού και ζητούν τον έλεός Του! Είναι κακό αυτό, κατά τη γνώμη σας, κ. Ακρίτα;

Αυτό που σας ενόχλησε, προφανώς, δεν είναι το στυλό. Είναι η ανταπόκριση των παιδιών στο κάλεσμα της μεγάλης τους Μάνας, της Εκκλησίας. Σας πληροφορώ, λοιπόν, (για να χαρείτε) ότι γέμισαν οι Ναοί μας, αυτές τις μέρες, από τα παιδιά των εξετάσεων και τους γονείς τους (Τί ντροπή, Θεέ μου!).

Και η ενόχλησή σας είναι τόσο έντονη, ώστε δε διστάζετε να λοιδορήσετε αυτά τα παιδιά, να τα κατατάξετε σε άλλη εποχή, σε άλλο πλανήτη, σε άλλο κόσμο, εσείς που, όπως φαίνεται, έρχεστε με φόρα από την τέταρτη χιλιετία! (ή μήπως από το βαθύτατο χθες!).

Βλέπετε, είναι τόσο κακό που στην εποχή της μεγάλης «προόδου», υπάρχουν νέοι άνθρωποι που πιστεύουν στο Θεό, αντιστέκονται στην ισοπέδωση των αξιών που επαγγέλλεστε, προσεύχονται, κάνουν τον αγώνα τους, ζητώντας, παράλληλα, την βοήθεια του Θεού! Αυτό είναι «το κλειδί της επιτυχίας», που επιζητούν κι όχι ασφαλώς το στυλό, όπως ατυχώς ισχυρίζεστε.

Είναι αλήθεια ότι με απογοητεύσατε. Σας διαβάζω χρόνια και ελκύομαι από τον έξυπνο λόγο σας κάποιες φορές και την εύστοχη κριτική σας, κάποιες άλλες.

Εν προκειμένω, όμως, αγαπητή μου κ. Ακρίτα, την πατήσατε. Πέσατε στο πηγάδι του βλακώδους λαϊκισμού, που επ’ εσχάτων ευδοκιμεί στην πατρίδα μας, νομίζοντας ότι μπορεί να ξεριζώσει από τις άδολες καρδιές νέων και μεγαλυτέρων την πίστη και την ελπίδα στη βοήθεια του Θεού.

Και αυτό δε συνιστά ειδωλολατρία, αγαπητή μου. Συνιστά αληθινή, ουσιαστική και ειρηνική αντίσταση...

πηγή

Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή των Αγίων Πατέρων “Πάτερ ἃγιε τήρησον αὐτούς...”

Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη
Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

“Πάτερ ἃγιε τήρησον αὐτούς...”

    Η αρχιερατική προσευχή του Κυρίου μας, περιλαμβάνει όλους τους ανθρώπους όλων των αιώνων. Δίνει όμως και μια ιδιαίτερη  θέση σ᾽ όσους δέχθηκαν και θα δεχθούν την σπορά του θείου λόγου σαν γη αγαθή και καρποφόρα. Γι᾽ αυτό ο Κύριος την υπέροχη και εξειρετική αυτή ώρα της επικοινωνίας του με τον Θεό Πατέρα, μεσιτεύει θερμότερα για εκείνους που πίστευσαν και θα πιστεύσουν σ᾽ Εκείνο που τον έστειλε και σ᾽ Αυτόν. Γι᾽ αυτούς παρακαλεί τον Πατέρα του να τους πάρει κάτω από τη σκέπη του τώρα, που αυτός θα έφευγε σωματικώς  από την γη. Όσο ήταν κοντά τους, τους φρουρούσε και τους προστάτευε Αυτός. Τους τηρούσε μέσα στον κόσμο, αλλά και αλώβητους από την επήρεια του κακού. Τώρα που θα έφευγε χρειαζόταν κάτι άλλο. Η χάρη, που θα τους διατηρούσε μέσα στον κόσμο, χωρίς όμως να επηρεασθούν από το πνεύμα του. Χωρίς να συσχηματισθούν. Να παραβούν τις αρχές τους. Να συνθυκολογήσουν με την αμαρτία και το πολύμορφο κακό. “Πάτερ ἃγιε, τήρησον αὐτούς ἐν τῷ ὁνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι...”.
    Ο Κύριος ζητάει από τον ουράνιο Πατέρα του να φυλαχθούν αυτοί οι λίγοι, γιατί αυτοί οι λίγοι, με τη ζωή τους, με το έργο τους και το λόγο τους, θα γίνουν τότε το αλάτι της γης, που θα δώσει ουσία σ᾽ όλη την άγευστη ζωή των ανθρώπων. Αυτοί οι λίγοι θα κρατούν ψηλά το όνομα και του Πατέρα και του Υιού. Θα είναι μια ζωντανή μαρτυρία.
    Και τώρα μέσα στην ψυχή μας αν δεν την έχει καύσει ο καυτερός ήλιος της μη πνευματικής ζωής, έρχεται το ερώτημα: Ανήκουμε σ᾽ εκείνους για τους οποίους προσευχήθηκε ο Κύριος Ιησούς; Ανήκουμε σ᾽ εκείνους για τους οποίους είπε “οὓς δέδωκάς μοι”; Έχουμε καταταχθεί ελεύθερα στο μικρό, μα εκλεκτό ποίμνιο; 
    Εάν ναι, τότε προσευχήθηκε και για μας, να μάς τηρεί ο ουράνιος Πατέρας μέσα στον κόσμο, αλλά και ανεπηρέαστους από τον κόσμο. Και συνεχίζει να προσεύχεται, γιατί έχουμε σήμερα στον αιώνα που ζούμε, περισσότερο ίσως ανάγκη να τηρηθούμε ακέραιοι, να σταθούμε όρθιοι στις επάλξεις της πίστης.
    Διότι η οχλοβοή, που σηκώνει σήμερα το κακό, είναι πιο δυνατή. Το ρεύμα της αμαρτίας πιο ορμητικό. Οι προκλήσεις πιο πολλές και τα αποτελέσματα πιο θλιβερά. Έτσι βλέπουμε πιστούς να προσαρμόζονται προς το περιβάλλον τους και να εγκαταλείπουν τη μια έπειτα την άλλη, όλες τις πεποιθήσεις, που ήταν λίγο πριν τόσο πολύτιμες γι᾽ αυτούς. Πίστευαν στον θρίαμβο της πίστεως και τώρα σιγά – σιγά επηρεασμένοι από τα κηρύγματα της σύγχρονης εποχής ξεχνούν τον ιερό ενθουσιασμό που είχαν. Πριν η αρετή τους ενθουσίαζε. Ζούσαν με δικαιοσύνη, με τιμιότητα, με ειλικρίνεια, έστω κι αν δέχονταν ειρωνικά σχόλια ή έμεναν στάσιμοι. Τώρα μπροστά στις ίδιες ή και μικρότερες δυσκολίες οι δυνάμεις τους λιγοστεύουν. Και με την πάροδο του χρόνου συνθυκολογούν πρώτα στο ένα θέμα, κατόπιν στο άλλο. Πριν πίστευαν στην ιερότητα των μυστηρίων της Εκκλησίας μας. Σήμερα επηρεασμένοι από το κοσμικό πνεύμα υποχωρούν στα ιερά τους καθήκοντα. Πριν αγωνίζονταν να πολιτεύονται έντιμα, ειλικρινά. Σήμερα προσαρμόζονται στο πνεύμα της απάτης και του ψεύδους.
    Είναι εύκολο να συνθηκολογείς με τις απαιτήσεις της εποχής, εύκολο να ζεις σύμφωνα με τα “γούστα” του κόσμου που ζει χωρίς Θεό. Αλλά ηθικά μεγάλος λογίζεται εκείνος, που μέσα στην ηθική αυτή κατάπτωση της εποχής μας κρατάει γερά τα ιδανικά, την πίστη, την ελπίδα, και ζητάει με αγώνα, συχνά και με θυσίες να εφαρμόσει στη ζωή του το νόμο του Θεού.
    Πως όμως θα πετύχουμε ένα τόσο μεγάλο πνευματικό κατόρθωμα; Αν νοιώσουμε ότι έχουμε χρέος να φανερώσουμε την παρουσία του Θεού στον κόσμο μας με την φωτεινή ζωή μας, την δημιουργική μας δράση, την προσωπική μας μαρτυρία. Αμήν.

Των αγίων 318 Θεoφόρων Πατέρων της Α' Οικουμενικής Συνόδου - Δημήτριος Παναγόπουλος

πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Ποιµένες καὶ λύκοι «Eἰσελεύσονται... λύκοι βαρεῖς, μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου» (Πράξ. 20, 29-30)

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου ∆. Μεταλληνοῦ 

«Eἰσελεύσονται... λύκοι βαρεῖς, μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου» (Πράξ. 20, 29-30) 

ΚΑΙΡΙΑ σηµασία γιὰ τὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Ἀπ. Παύλου, ποὺ µᾶς παρέδωσε ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὸ βιβλίο τῶν «Πράξεων». Μὲ τὸν θεῖο φωτισµὸ του ὁ Ἀπόστολος προδιαγράφει τὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας, τὶς περιπέτειές της µέσα στὸν κόσµο. Καὶ τονίζει ἀπερίφραστα ὅτι τὸ µεγαλύτερο κακὸ θὰ εἶναι ἡ ἐµφάνιση τῶν «λύκων», ποὺ θὰ τολµοῦν θρασύτατα νὰ παίρνουν τὴν θέση τῶν Ποιµένων. Ποιµένες καὶ «λύκοι» παρουσιάζονται παράλληλα ἀπὸ τὸν Ἀπ. Παῦλο, γιὰ νὰ φανεῖ ἡ οὐρανοµήκης...

διαφορά τους. 

Ποιµένες τῆς ποίµνης τοῦ Χριστοῦ

Πνευµατοπρόβλητοι ἐπίσκοποι τοῦ ποιµνίου εἶναι οἱ γνήσιοι Ποιµένες. Ἐπιφορτισµένοι δηλαδὴ µὲ τὴν ἀδιάκοπη φροντίδα καὶ τὴν ἐπίβλεψη τῶν πιστῶν, γιὰ νὰ µείνουν µέσα στὸ Σῶµα τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ σωθοῦν. Ὅ,τι περισσότερο βαρύνει στὴ συνείδηση τῶν Ποιµένων εἶναι, ὅτι τὸ ποίµνιο, τὸ σύνολο τῶν πιστῶν, δὲν ἀνήκει σ᾽ αὐτούς, δὲν εἶναι δικό τους, ἀλλὰ τοῦ ΜΟΝΟΥ Μεγάλου Ποιµένος, τοῦ Χριστοῦ. Σῶµα δικό Του εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Γι᾽ αὐτὸ καὶ λέγεται «σῶµα Χριστοῦ» καὶ ὄχι «σῶµα χριστιανῶν». Γιατί αὐτὸς ἔσωσε τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν κατέστησε σῶµα Του µὲ τὸ πανάγιο Αἷµα Του. Γι᾽ αὐτὸ µὲ «προσοχή», µὲ στοργὴ καὶ ἀγάπη, φροντίζουν οἱ Ποιµένες γιὰ τὸ ποίµνιο, ποὺ ὁ Χριστὸς τοὺς ἐµπιστεύθηκε (πρβλ. Ἰωάν. κα´ 15 ἑ.), πρόθυµοι πάντα νὰ θυσιασθοῦν γι᾽ αὐτό, γιὰ τὴν προκοπή του.

Οἱ ἅγιοι Πατέρες, µικροὶ καὶ µεγάλοι, γνωστοὶ καὶ ἄγνωστοι, ἔχουν τὴν συνείδηση, ὅτι τὸ ἔργο τους στὴν Ἐκκλησία εἶναι πνευµατικό, ἀναγεννητικὸ καὶ ὄχι ἁπλῶς διοικητικὸ ἢ ἐξουσιαστικό. Κεκαθαρµένοι καὶ φωτισµένοι ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦµα οἱ ἴδιοι, γνωρίζουν ὅτι ἐτάχθησαν φρουροὶ τῆς πνευµατικῆς ὑγείας τοῦ ποιµνίου, γιατροὶ καὶ θεραπευτές του. Γι᾽ αὐτὸ δὲν µεταδίδουν µιὰ διανοητικὴ πίστη, ποὺ ἐξαντλεῖται σὲ εὐσεβεῖς στοχασµοὺς καὶ θρησκευτικὲς ὡραιολογίες, ἀλλὰ ὁδηγοῦν στὴν θεραπεία, τὴν κάθαρση καὶ τὸν ἁγιοπνευµατικὸ φωτισµό. Θέτουν σὲ λειτουργία τὸν ἀδρανοποιηµένο ἀπὸ τὴν πτώση νοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ βοηθοῦν τὸν πιστὸ νὰ προχωρήσει ἀπὸ τὴν πράξη (τήρηση τῶν ἐντολῶν καὶ κάθαρση παθῶν) στὴ θεωρία (φωτισµό, ποὺ ὁδηγεῖ στὴ θέωση), καὶ παράλληλα φροντίζουν γιὰ τὴν κοινωνία καὶ ἑνότητα,τῶν πιστῶν στὴν Ἀλήθεια καὶ Ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴν ∆ικαιοσύνη Του. Εἰσάγουν, ἔτσι τὸ ποίµνιο στὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι ἡ συνέχεια τῆς ζωῆς της, µέσα στὴ Χάρη καὶ στὶς ἐµπειρίες τοῦ Ἁγ. Πνεύµατος. Τελικὸς δὲ σκοπός τους δὲν εἶναι νὰ δηµιουργήσουν καλοὺς καὶ«εὔχρηστους» πολίτες ἢ «ἠθικὲς προσωπικότητες», ἀλλὰ Πνευµατοφόρους ἀνθρώπους, ποὺ δὲν ἔχουν στόχο ἁπλῶς τὴν ἠθικότητα, ἀλλὰ πῶς θὰ ὁδηγηθοῦν στὴν θέωση. Σ᾽ ἀντίθεση ὅµως µὲ τοὺς γνήσιους Ποιµένες οἱ ἐνσυνείδητα, ἢ καὶ ἀσυνείδητα ἀκόµη, διαστροφεῖς τοῦ ποιµαντικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας εἶναι oἱ λύκοι, ποὺ µὲ τόση ἀγωνία ἀναφέρει ὁ Παῦλος. Εἶναι ὅλοι οἱ ψευδοδιδάσκαλοι, οἱ διεφθαρµένοι διδάσκαλοι, οἱ πλάνοι καὶ δόλιοι, ποὺ λαθραῖα εἰσέρχονται στὴν ποίµνη τοῦ Χριστοῦ ἢ ποὺ ζοῦν καὶ δροῦν µέσα στὴν Ἐκκλησία ὄντας «λύκοι» ὅµως. Τὰ λόγια τοῦ Παύλου γι᾽ αὐτοὺς εἶναι καθαρὰ προφητικά. Στὶς Ποιµαντικές του Ἐπιστολὲς µνηµονεύονται τέτοιοι ψευδοδιδάσκαλοι. Τὸ ἔργο τους εἶναι αὐτόχρηµα σατανικό. Ἀντιποιοῦνται τὴν θέση τοῦ γνησίου Ποιµένος καὶ ἐµφανίζονται µὲ τὸ ἔνδυµά Του καὶ γι᾽ αὐτὸ εἶναι ἰδιαίτερα ἐπικίνδυνοι. Οἰκειοποιοῦνται τὸ ποίµνιο καὶ τὸ ἐκµεταλλεύονται, πνευµατικὰ καὶ ὑλικά, σὰν νὰ ἦταν φέουδό τους. ∆ὲν ἐργάζονται, οὔτε ἀγωνιοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τοῦ Σώµατος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ µεταβάλλουν τοὺς πιστοὺς σὲ ὀπαδούς τους, καὶ σχηµατίζουν ἰδιαίτερες ὁµάδες, ὄχι πιὰ µὲ πιστοὺς στὸν Χριστό, ἀλλὰ µὲ ὀπαδοὺς δικούς τους. «Ὁ γὰρ τῶν αἱρετικῶν σκοπὸς σπουδάζει περιποιῆσαι ἑαυτοῖς λαόν, οὐ τῷ Κυρίῳ ἵνα ἑαυτοῖς ἐγκαυχῶνται» (Ἀµµώνιος).

Ἡ ὁµαδοποίηση τῶν πιστῶν πάντα ὁδηγεῖ στὴν ὀπαδοποίησή τους, ἔστω καὶ ἂν δὲν ἔχουν καταδικασθεῖ ἐπίσηµα ὡς αἱρετικὲς αὐτὲς οἱ ὁµάδες. Ὅπως ὅµως οἱ Ποιµένες, ἔχουν ὡρισµένες ἐσωτερικὲς πνευµατικὲς προϋποθέσεις,τὸ ἴδιο ἔχουν, κατὰ τοὺς ἁγίους Πατέρες, καὶ οἱ ἀντιποιµένες, οἱ «λύκοι», τὶς δικές τους προϋποθέσεις. Καὶ ὅταν ἀσυνείδητα ἀκόµη φθάνουν στὴν κατάσταση τοῦ «λύκου», ὀπαδοποιώντας χωρὶς ἴχνος γνησιότητος τοὺς πιστούς, στεροῦνται τῆς πνευµατικῆς ἐµπειρίας τῶν γνησίων Ποιµένων. ∆ὲν ἔχουν οἱ ἴδιοι περάσει ἀπὸ τὴν πνευµατικὴ θεραπεία τῆς Ἐκκλησίας, καὶ παρ᾽ ὅλα αὐτὰ ἀναλαµβάνουν τὸ ἔργο τῆς «θεραπείας» τῶν ἄλλων! Οἱ ἅγιοι Πατέρες ἔχουν κοινὲς ἐσωτερικὲς ἐµπειρίες, γιατί ἔχουν ὅλοι τὸν ἴδιο φωτισµό. Γι᾽ αὐτὸ µένουν ἑνωµένοι µὲ τὸν Χριστὸ καὶ κρατοῦν καὶ τὸ ποίµνιο τοῦ Χριστοῦ ἑνωµένο. Οἱ διάφοροι ὅµως «λύκοι», ἀντὶ γιὰ ἅγιο Πνεῦµα καὶ φωτισµό, ἔχουν µέσα τους τὴν πονηρία καὶ τὰ πάθη τους. Στὴ χειρότερη περίπτωση, εἰσέρχονται στὸ ποίµνιο, γιὰ νὰ «θύσουν καὶ ἀπολέσουν», ὄντες ὄχι ποιµένες, ἀλλὰ «κλέπται» (Ἰωάν. ι´ 10). Ἔτσι, δὲν βλέπουν τὴν ἀποστολή τους ὡς συνεχῇ προσφορὰ καὶ θυσία ὑπὲρ τοῦ ποιµνίου, ἀλλὰ ὡς στάδιο κοσµικῆς καριέρας καὶ κέρδους. Στὴν καλύτερη περίπτωση, µπορεῖ νὰ ἔχουν τὴ θέληση νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὸ ποίµνιο. ∆ὲν µποροῦν ὅµως νὰ τοῦ προσφέρουν κάτι, γιατί µέσα τους δὲν ἔχουν αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ προσφέρουν, Πνεῦµα δηλαδὴ Ἅγιο καὶ Ἀλήθεια. Εἶναι ἴσως ἠθικοὶ (ἐξωτερικὰ) καὶ γι᾽ αὐτὸ ἀσφαλῶς καὶ ἠθικολόγοι, ποὺ µαστιγώνουν ἀνελέητα τὴν διαφθορὰ τῶν ἄλλων. ∆ὲν εἶναι ὅµως (ἐσωτερικὰ) κεκαθαρµένοι καὶ φωτισµένοι, καὶ γι᾽ αὐτὸ δὲν µποροῦν νὰ γίνουν ποτὲ γιατροί, ἀλλὰ µένουν ἀδέξιοι «κοµπογιαννίτες», ποὺ ἠθικολογοῦν, ἀλλὰ δὲν ὁδηγοῦν στὴν θεραπεία τὸ ποίµνιό τους, κρατώντας το στὸ ἐπίπεδο τῆς εἰδωλολατρίας καὶ ἀθεΐας. Εἰδωλολατρίας, γιατί τὸ µαθαίνουν νὰ θαυµάζει καὶ νὰ πιστεύει στὸν «ἐνάρετο» καὶ «καθαρὸ» ἑαυτό του (πρβλ. τοὺς «πεποιθότας ἐφ᾽ ἑαυτοῖς» Φαρισαίους, Λουκ. ιη´ 9)· καὶ «ἀθεΐας», γιατί, µὴ προχωρώντας διὰ τῆς ἐσωτερικῆς καθάρσεως στὸν ἁγιοπνευµατικὸ φωτισµό, δὲν γνωρίζει ποτὲ τὸν Ἀληθινὸ Χριστὸ καὶ µένει στὸ σκοτάδι τῆς τυπολατρίας.

Μόνον οἱ Ἅγιοι Πατέρες ὅλων τῶν αἰώνων, ὡς γνήσιοι Ποιµένες, συνεχίζουν τὸ ἔργο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, καὶ ἐφαρµόζουν τὶς ὁδηγίες του γιὰ τὴν προφύλαξη τῆς Ποίµνης τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τοὺς διαφόρους λύκους. Μὲ τὸν θεῖο Λόγο καὶ τὴν «σφενδόνα τοῦ Πνεύµατος» ἀποµακρύνουν «τοὺς βαρεῖς καὶ λοιµώδεις λύκους». Μὲ τὴν ἀνύστακτη φροντίδα τους καὶ τὰ δάκρυα τῆς ἀγάπης τους νουθετοῦν, παρακαλοῦν, διορθώνουν. Βλέποντας τὴν Ἐκκλησία ὡς Ποίµνη τοῦ Χριστοῦ - καὶ ὄχι δική τους- δὲν ἐπιβαρύνουν κανένα, ἀλλὰ προσφέρουν στὸ Ποίµνιο τὰ πάντα, πνευµατικὰ καὶ ὑλικά, ὅσα ἔχουν. Γίνονται αὐτοὶ φτωχοὶ (ὑλικά), γιὰ νὰ πλουτίζουν πνευµατικὰ τοὺς ἄλλους. Μποροῦν νὰ διακηρύττουν: «ἀργυρίου ἢ χρυσίου ἢ ἱµατισµοῦ οὐδενὸς ἐπεθύµησα». Πλούσιοι σὲ Πνεῦµα, βλέπουν τὰ ὑλικὰ ὡς µέσο διακονίας τῶν πνευµατικῶν τους παιδιῶν καὶ ὄχι πλουτισµοῦ δικοῦ τους... Μιλοῦµε συχνὰ γιὰ λιµὸ πίστεως, γιὰ πτώση τῆς χριστιανικότητος στοὺς καιρούς µας. Εἶναι, γιατί, ἐνῶ εἴµαστε τόσο πλούσιοι σὲ «λύκους», εἴµαστε τόσο φτωχοὶ δυστυχῶς σὲ ποιµένες.

Ορθόδοξος Τύπος, 22/5/2015