Άγιος Λούππος

Ὑπῆρχε Λοῦππος δοῦλος, ἐκ δὲ τοῦ ξίφους Ἐλεύθερος προσῆλθε τῷ Χριστῷ φίλος. Εἰκάδι ἐν τριτάτῃ πέφνε Λοῦππον φασγάνου ἀκμή.

Για τον Άγιο αυτό δεν αναφέρεται πουθενά βιογραφικό του υπόμνημα στους Συναξαριστές. Μόνο στον Παρισινό Κώδικα 1617 αναγράφεται ότι, ο μάρτυρας αυτός ομολόγησε με θάρρος τον Χριστό μπροστά στον ειδωλολάτρη άρχοντα, ο όποιος με διάφορες κολακείες προσπάθησε να τον πείσει να θυσιάσει στα είδωλα. Αλλά επειδή δεν τα κατάφερε τον βασάνισε με τον πιο φρικιαστικό τρόπο και στο τέλος τον αποκεφάλισε.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα. Τὴν ἀπροσμάχητον, τοῦ Λόγου δύναμιν, Λοῦππε μακάριε, περιζωσάμενος, κατεπολέμησας στερρῶς, τὸν ἄρχοντα τῆς κακίας, σὺ γὰρ ὑπερέλαμψας, ἐν ἀγώσιν ἀθλήσεως, ὅθεν καὶ ἀπέλαβες, τὸ βραβεῖον τῶν ἄθλων σου, πρεσβεύων ἐκτενῶς ἀθλοφόρε, διδόναι ἠμὶν πταισμάτων λύσιν.

Σύναξη της Παναγιάς της Προυσιώτισσας στην Ευρυτανία (Παναγία η «ἐν τῷ Πυρσῷ τῆς Εὐρυτανίας»)

Προύσηθεν εικών, της Aγνής τη Eλλάδι, Ποταμός ίκται, θαυμάτων αεννάων.

Ψηλά, στις ελατόφυτες βουνοκορφές της νοτιοδυτικής Ευρυτανίας, και σφηνωμένη ανάμεσα σε κάθετους γκριζωπούς βράχους με άγρια μεγαλοπρέπεια, προβάλλει η ιερά μονή του Προύσου. Είναι σταυροπηγιακό και ιστορικό μοναστήρι, με μεγαλόπρεπα τριώροφα κτίρια. Ανάμεσα τους υπάρχει σπήλαιο λαξευμένο, που φιλοξενεί στο εσωτερικό του τον πρώτο και παλαιό ναό της μονής. Μέσα σ' αυτόν φυλάσσεται η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, που επονομάζεται Προυσιώτισσα και εορτάζει με κάθε εκκλησιαστική και βυζαντινή μεγαλοπρέπεια στις 22-23 Αυγούστου. Τη θαυματουργή αυτή εικόνα της Θεοτόκου λέγεται ότι την ζωγράφισε ο Ευαγγελιστής Λουκάς και ήλθε από την Προύσα της Μικράς Ασίας (σύμφωνα με το χειρόγραφο 3 του κώδικα της Ιεράς Μονής Προυσιωτίσσης). Την έφερε από την Προύσα κάποιος ευγενής νέος στα χρόνια της εικονομαχίας (829 μ.Χ.) επί εικονομάχου βασιλέως Θεοφίλου. Στο δρόμο όμως για την Ελλάδα, στην Καλλίπολη της Θράκης, την έχασε και η εικόνα αποκαλύφθηκε θαυματουργικά σ' ένα τσοπανόπουλο, με μια στήλη φωτός σαν πυρσός - γι' αυτό πήρε και την επωνυμία Πυρσός - στο μέρος όπου ήταν κρυμμένη. Ο νέος, που είχε εγκατασταθεί στην Πάτρα, όταν το έμαθε θέλησε να την πάρει. Αλλά η εικόνα θαυματουργικά γύρισε και πάλι στο άγριο μέρος της Ευρυτανίας, όπου αποκαλύφθηκε στους ντόπιους βοσκούς τη νύχτα από 22 προς 23 Αυγούστου. Τότε ο νέος, μαζί μ' έναν υπηρέτη του, πήγαν και αυτοί εκεί, όπου έγιναν μοναχοί μετανομασθέντες Διονύσιος και Τιμόθεος αντίστοιχα. Η εικόνα της Παναγίας είναι τύπου Οδηγήτριας και είναι επιχρυσωμένη με αργυροεπίχρυση ένδυση, δώρο του στρατηγού Γεωργίου Καραϊσκάκη που φιλοξενούνταν στη Μονή την περίοδο της επανάστασης του 1821 μ.Χ. Την ένδυση, την κατασκέυασε ο χρυσοχόος Γεωργίος Καρανίκας το 1824 μ.Χ., όπως μας αποκαλύπτει η ανάγλυφη επιγραφή πάνω από τον δεξιό ώμο της Παναγίας: «Η Παντάνασσα. Δι εξόδων του γενναιοτάτου στρατηγού Γεωργίου Καραϊσκάκη, χειρί Γεωργίου Καρανίκα, 1824». Στο ιστορικό της μονής αναφέρεται ότι επί τουρκοκρατίας καταστράφηκε πολλές φορές. Η τελευταία όμως καταστροφή, που μετέβαλε τα κτίρια σε σωρούς ερειπίων, έγινε το 1944 μ.Χ. από τους γερμανούς. Μετά την καταστροφή των κτισμάτων, ένας αξιωματικός θέλησε να κάψει και την εκκλησία. Προσπάθησε πολλές φορές, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ενώ λοιπόν στεκόταν άπ' έξω κι έδινε διαταγές, τιμωρήθηκε παραδειγματικά από το χέρι της Παναγίας. Μια αόρατη δύναμη τον έριξε με ορμή πάνω στο πλακόστρωτο. Το χτύπημα ήταν δυνατό, και ο γερμανός ανίκανος να σηκωθεί. Τον σήκωσαν οι στρατιώτες και τον έβαλαν πάνω σε ζώο για να τον μεταφέρουν στο Αγρίνιο. Έτσι ο ναός παρέμεινε αβλαβής, όπως διαφυλάχθηκε ακέραιος δια μέσου των αιώνων. Πέρασαν τέσσερα χρόνια. Ο εμφίλιος πόλεμος τώρα μαίνεται στην ελληνική ύπαιθρο. Οι κάτοικοι της Ευρυτανίας και ορεινής Ναυπακτίας εγκαταλείπουν τα χωριά τους και προσφευγουν για ασφάλεια σε άλλα μέρη της Ελλάδος. Μαζί τους προσφεύγει και η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας. Ακολουθεί κι αυτή την τύχη των παιδιών της και μεταφέρεται από τους μοναχούς του Προύσου στη ακρόπολη της Ναυπάκτου. Το μοναστήρι παραμένει τελείως έρημο. Ύστερα από καιρό αρχίζουν οι επιχειρήσεις του στρατού. Η ενάτη μεραρχία αναλαμβάνει εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στην Ευρυτανία. Μερικά τμήματα περνούν από τον Προυσό. Ορισμένοι αξιωματικοί και στρατιώτες πλησιάζουν στη σκοτεινή εκκλησούλα της σπηλιάς και μπαίνουν για να προσκυνήσουν. Εκεί μέσα αντικρίζουν ένα παράδοξο θέαμα: Μπροστά το τέμπλο, στ' αριστερά της ωραίας πύλης, να αναμμένο καντήλι και μια καλόγρια γονατιστή. Οι στρατιώτες απορούν. Πως ζει αυτή η μοναχή εδώ,τι στιγμή που η Ευρυτανία είναι τελείως έρημη από κατοίκους; Πως συντηρείται, τι τρώει, που βρίσκει λάδι για το καντήλι; Την ερωτούν λοιπόν, κι εκείνη σεμνά και πονεμένα τους απαντά: «Παιδιά μου, ζω εδώ μοναχή μου δυόμισι τώρα χρόνια. Για τη δική μου ζωή δεν χρειάζονται φαγητό και ψωμί. Μου αρκεί ότι έχω το καντήλι μου αναμμένο». Οι στρατιώτες, κουρασμένοι από τις επιχειρήσεις και βιαστικοί να φύγουν, δεν έδωσαν προσοχή στα λόγια της. Την επομένη όμως, όταν τα έφεραν πάλι στη μνήμη τους, κατάλαβαν πως επρόκειτο νια κάτι θαυμαστό. Κι όταν αργότερα περνούσαν από τη Ναύπακτο, ζήτησαν με επιμονή άδεια από τον διοικητή τους νια να επισκεφθούν τον μητροπολίτη. Ο επίσκοπος Ναυπακτίας και Ευρυτανίας Χριστόφορος τους υποδέχθηκε με αγάπη, κι αφού τους άκουσε συγκινημένος, έριξε φως στο μυστήριο. «Ο ναός, τους είπε, που επισκεφθήκατε, ανήκει στην έρημη τώρα ιερά μονή Προυσιώτισσας, της οποίας η θαυματουργή εικόνα βρίσκεται πάνω από δύο χρόνια εδώ, στο παρεκκλήσι της μητροπόλεως μας, στον άγιο Διονύσιο. Πηγαίνετε να την προσκυνήσετε, και θα καταλάβετε». Πήγαν πράγματι και προσκύνησαν. Τότε αυθόρμητα στον καθένα δόθηκε η εξήγηση στην απορία του: Στην εικόνα της Θεομήτορος αναγνώρισαν τη μοναχή εκείνη που συνάντησαν στο εκκλησάκι της σπηλιάς, ψηλά στον Προυσό!

Ἀπολυτίκιον Ήχος α'. Της Ελλάδος απάσης συ προΐστασαι πρόμαχος και τερατουργός εξαισίων τη εκ Προύσσης εικόνι Σου, Πανάχραντε Παρθένε Μαριάμ, και γαρ φωτίζεις εν τάχει τους τυφλούς δεινούς τε απελαύνεις δαίμονας και παραλύτους δε συσφίγγεις αγαθή. Κρημνών τε σώζεις και πάσης βλάβης τους σοι προστρέχοντας. Δόξα τω σω ασπόρω τοκετώ, δοξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα το ενεργούντι δια σου τοιαύτα θαύματα. Μεγαλυνάριον Δεύτε την εικόνα την ιερά, της Προυσιωτίσσης, ασπαζόμεθα ευλαβώς, βρύουσαν παντοίων νόσων και πάσης βλάβης, ρώσιν δαψιλεστάτην και χάρην άφθονον. Ἕτερον Μεγαλυνάριον Σφαίρας ουρανίους φωταγωγείς, αχράντω οικήσει την υδρόγειον δε βολαις, αρρήτων θαυμάτων, αυγάζεις όθεν πίστει, πάντες σε προσκυνούμεν ω Προυσιώτισσα.

Απόδοση εορτής κοιμήσεως Θεοτόκου

Σήμερα η εκκλησία μας εορτάζει την Απόδοση της κοιμήσεως Θεοτόκου. Επίσης, στις 22 και 23 Αυγούστου, εορτάζει με κάθε εκκλησιαστική και βυζαντινή μεγαλοπρέπεια, η ιστορική Μονή της Παναγίας της Προυσιώτισσας στον Προυσσό Ευρυτανίας. (Βλέπε και 22 Αυγούστου).

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος α’. Ἐν τὴ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τὴ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε, Μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταὶς πρεσβείαις ταὶς σαὶς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν. Κοντάκιον Ἦχος πλ. β’. Αὐτόμελον. Τὴν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον, καὶ προστασίαις ἀμετάθετον ἐλπίδα, τάφος καὶ νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν, ὡς γὰρ ζωῆς Μητέρα, πρὸς τὴν ζωὴν μετέστησεν, ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον.

Ο Χριστός ως θεμέλιο της ζωής μας

Ο Ιησούς Χριστός πρέπει να είναι και το θεμέλιο της δικής μας ζωής. Το ευαγγέλιο να αποτελεί την άσειστη και αμετακίνητη βάση επάνω στην οποία θα στηρίξουμε το οικοδόμημα της ζωής μας. « Η ζωή ημών ετεθεμελίωτο και ητοίμαστο εν Χριστώ Ιησού» κατά το Μέγα Αθανάσιο. Μόνο όταν η ζωή μας είναι θεμελιωμένη πάνω στο Θεάνθρωπο Κύριο δεν κινδυνεύει να σωριαστεί σε ερείπια. Οικοδόμημα είναι ολόκληρη η ανθρώπινη ζωή σε όλες της τις πτυχές, στην οικογενειακή, την επαγγελματική αλλά και την κοινωνική. Το οικοδόμημα αυτό πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι κτίστηκε σε γερά θεμέλια και δεν υπάρχει κίνδυνος να καταστραφεί, όταν πέσει βροχή και πλημμυρίσουν ποτάμια και φυσήξουν άνεμοι το σπίτι το οποίο θα είναι κτισμένο στο βράχο δεν θα γκρεμιστεί «και κατέβει η βροχή και ήλθον οι ποταμοί και έπνευσαν οι άνεμοι και προσέπεσον τη οικία εκείνη, και ουκ έπεσε∙ τεμεθελίωτο γαρ επί την πέτραν» (Μτθ. 7,25) αλλά δε θα συμβεί το ίδιο και με αυτό το σπίτι που θα είναι κτισμένο στην άμμο, « και κατέβη η βροχή και ήλθον οι ποταμοί και έπνευσαν οι άνεμοι και προσέκοψαν τη οικία εκείνη, και έπεσε, και ην η πτώσις μεγάλη».(Μτθ. 7,27)
Πηγή : Διακόνημα
Την ευλογία του Ιησού Χριστού έχουμε στο γάμο και με τη δική Του χάρη γίνεται «μυστήριο μέγα» το μυστήριο του γάμου. Όπως ο γάμος πρέπει να γίνεται «κατά Κύριον» όπως λέει ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος έτσι και πάνω στον Κύριο πρέπει να έχει τα θεμέλιά της η ζωή της οικογένειας. Αν δεν έχουμε «κτίσει» την οικογενειακή μας ζωή σε γερά θεμέλια, στα γερά θεμέλια της Εκκλησίας της οποίας θεμέλιο είναι ο Ιησούς Χριστός τότε θα δούμε το «οικοδόμημά» μας να γκρεμίζεται και δυστυχώς στις μέρες μας είναι πολύ συχνό το φαινόμενο της καταστροφής των οικογενειών.
Είναι ανάγκη ο γάμος και η οικογενειακή μας ζωή να επανακτήσουν την ιερότητά τους. Ο Χριστός να αποτελέσει το θεμέλιό τους. Μόνο αν καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι να έχουμε ως βάση μας τη διδασκαλία του Κύρίου μας, τότε ο γάμος θα επανεύρει την ενότητα και την αρμονία του και τα παιδιά θα ανατρέφονται «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» (Εφ. 6, 4).
Γερά θεμέλια πρέπει να έχουμε και στην επαγγελματική μας ζωή. Ο Χριστός σώζει ολόκληρο τον άνθρωπο και μεταμορφώνει κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής και αυτό περιλαμβάνει και την επαγγελματική μας δραστηριότητα. Ο Χριστός ευλόγησε τον ανθρώπινο μόχθο και με τη διδασκαλία του μας συνιστά να είμαστε δίκαιοι και καταδικάζει την εκμετάλλευση. Το ευαγγέλιο διδάσκει την ειλικρίνεια, την εντιμότητα και την ευσυνειδησία. Ο απόστολος Παύλος καταξιώνει την εργασία, επικρίνει την οκνηρία και συμβουλεύει να εργαζόμαστε πρόθυμα και με χαρά «εκ ψυχής εργάζεσθε» (Κολ. 3,23). Πόσο καλύτερες θα ήταν οι συνθήκες εργασίας αν αποφασίζαμε όλοι να θέσουμε ως θεμέλιο της επαγγελματικής μας ζωής το Χριστό.
Ρένος Κωνσταντίνου, θεολόγος

Πηγή: lllazaros.blogspot.gr

Άγιος Αγαθόνικος και οι μαζί μ' αυτόν Ζωτικός, Ζήνων, Θεοπρέπιος, Ακίνδυνος και Σεβηριανός

Eις τον Aγαθόνικον. Ἀγαθονίκου κλῆσις ἀψευδεστάτη, Χρηστὴν βοῶσα τοῦδε νίκην ἐκ ξίφους. Eις τον Ζήνωνα, Θεοπρέπιον, και Aκίνδυνον. Τρεῖς καρτεροῦντες μηχανήματος βίαν, Τὰς μηχανὰς λύουσι τοῦ παμμηχάνου. Eις τον Σεβηριανόν. Ἐν μάρτυσι τμηθεῖσιν αὐχένα ξίφει, Σεβηριανὸς τάττεται τμηθεὶς ξίφει. Eις τον Ζωτικόν. Ἰδοὺ παρ᾽ ἡμῖν καὶ Κυρηναῖος νέος, Οὐκ ἀγγαρευθείς, ἀλλ' ἑκὼν Σταυρὸν φέρων. Ἔκτανε δευτερίῃ ξίφος εἰκάδι Ἀγαθόνικον.

Όταν ο κόμης Ευτόλμιος επέστρεφε από την περιοδεία του στον Πόντο, οπού είχε πάει για να καταδιώξει χριστιανούς, σταμάτησε στην Κάρπη όπου βρήκε τον Ζωτικό και τον θανάτωσε μαζί με τους μαθητές του. Εκεί έμαθε ότι ο πρίγκιπας της πόλης έγινε χριστιανός από κάποιο Αγαθόνικο. Τότε, συνέλαβε τον πρίγκιπα και τον Αγαθόνικο (που ήταν από τη Νικομήδεια), και αφού τους τιμώρησε μαζί με άλλους χριστιανούς, κατόπιν όλους μαζί τους οδήγησε στο βασιλιά, που βρισκόταν στη Θράκη. Αλλά στο δρόμο, κοντά σε ένα χωριό ονομαζόμενο Ποταμός, σκότωσε τους Ζήνωνα, Θεοπρέπιο, Ακίνδυνο και Σεβηριανό, διότι από τις πολλές πληγές που είχαν στα πόδια τους, δεν μπορούσαν πλέον να βαδίσουν. Όταν έφθασε στο χωριό Άμμους κοντά στη Σιλυβρία, με βασιλική διαταγή αποκεφάλισε, έτσι όπως τους είχε δεμένους, τον Αγαθόνικο, τον πρίγκιπα και τους άλλους χριστιανούς. Έτσι, όλοι ακολούθησαν το παράδειγμα του εσφαγμένου Αρνίου, του Χριστού, και άξια θα συναριθμηθούν μ' αυτούς που θα είναι «γεγραμμένοι εν τω βιβλίω της ζωής του αρνίου» (Αποκάλυψη, κα' 27). Δηλαδή, μ' αυτούς που θα είναι γραμμένοι στο βιβλίο της αιώνιας ζωής του Αρνίου, δηλαδή του Χριστού.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος γ’ . Θείας πίστεως. Νίκης τρόπαιον, κατὰ τῆς πλάνης, Ἀγαθόνικε, λαμπρὸν ἐγείρας, τῶν ἄφθαρτων ἀγαθῶν, κατηξίωσαι τοῦ γὰρ Δεσπότου ζηλώσας τὸν θάνατον, τῆς ἀθανάτου ζωῆς ὤφθης μέτοχος. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος. Κοντάκιον Ἦχος α’. Χορὸς Ἀγγελικὸς. Τὴν κλῆσιν ἀγαθήν, κεκτημένος θεόφρον, ἀνδρῶν τῶν πονηρῶν, ἀπεστράφης τὸ σέβας, μὴ πτήξας τὰ βάσανα, Ἀγαθόνικε ἔνδοξε· ὅθεν γέγονας, τῶν ἀγαθῶν κληρονόμος, καὶ ἀπείληφας, σὺν τοῖς συνάθλοις ἀξίως, τὸν ἄφθαρτον στέφανον. Ὁ Οἶκος Τὸν ἀγαθὸν καὶ φιλάνθρωπον καθικέτευε, Ἀγαθόνικε πάνσοφε, τοῦ ἀγαθῦναι τὴν κάκωσιν τῆς ἐμῆς καρδίας, καὶ δωρήσασθαι λόγον μοι, τοῦ ἀξίως ὑμνῆσαί σου τούς ἀγῶνας, οὓς ἤθλησας ὑπὲρ τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ ἡμῶν, πῶς πανταχόθεν περιεσκόπεις οἷά περ ποιμήν, μάρτυς, καὶ τοὺς λύκους ἐκδιώκων ἐποδήγεις σου τὴν ποίμνην πρὸς γῆν ἀληθείας, βοῶν ἐν παρρησίᾳ· Ὡς πρόβατα ἐγνώσθημεν σφαγῆς· διὸ θάνωμεν, ἵνα κομισώμεθα τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

Ἡ ὑπερηφάνεια αἰτία τῆς ἀπουσίας χαρᾶς

Πέμπτη, 28 Ἀπριλίου, 1977

     Σὲ σχέση μὲ τὴν κρίση ποὺ ὑπάρχει στὴν προσέλευση φοιτητῶν, σκεφτόμουν: γιατί οἱ ἄνθρωποι τόσο συχνὰ ἁπλῶς καταστρέφουν τὴ ζωή τους, βλάπτουν τὸν ἑαυτό τους, σὰν νὰ διακατέχονται ἀπὸ κάποια amor fati.

     Θὰ ὑπέθετε κανεὶς πὼς ἕνας ἁπλὸς ἐγωισμὸς καὶ τὸ ἔνστικτό τῆς αὐτοσυντήρησης θὰ τοὺς προφύλασσαν , ἀλλὰ ὄχι, οὔτε αὐτὸ τὸ ἔνστικτο δὲν τοὺς σταματᾶ. Μπορεῖς νὰ διακρίνεις καθαρὰ ἕνα εἶδος τρέλας, ἕνα πραγματικὸ πάθος γιὰ καταστροφή. Αὐτὸ τὸ πάθος εἶναι τὸ «Ἐγώ», δηλ. ἡ ὑπερηφάνεια.

     Ἡ ὑπερηφάνεια μεταμόρφωσε τὸν «ἄγγελο φωτός» σὲ Διάβολο, καὶ τώρα μόνον ἡ ὑπερηφάνεια ἔχει τὴ δύναμη νὰ καταστρέφει τοὺς ἀνθρώπους. Συνεπῶς, τὸ καθετὶ ποὺ συνδέεται, κατὰ τὸν ἕνα ἤ τὸν ἄλλο τρόπο, μὲ τὴν ὑπερηφάνεια, ἀκόμη καὶ σὲ μικροσκοπικὲς δόσεις, συνδέεται μὲ τὸν Διάβολο καὶ μὲ τὸ διαβολικό.

     Ἡ θρησκεία ἐπίσης ἀποτελεῖ ἕνα ἕτοιμο πεδίο δράσης γιὰ τὶς δυνάμεις τοῦ διαβόλου. Τὰ πάντα, ἀπολύτως τὰ πάντα στὴ θρησκεία, εἶναι ἀμφιλεγόμενα, κι αὐτὴ ἡ ἀσάφεια μπορεῖ ν' ἀρθεῖ μόνο μὲ τὴν ταπείνωση, ἔτσι ὥστε ὁλόκληρη ἡ πνευματικὴ ζωὴ νὰ εἶναι, ἤ νὰ πρέπει νὰ κατευθύνεται, στὴν ἀναζήτηση τῆς ταπείνωσης.

     Τὸ σημάδι τῆς ταπείνωσης: χαρά! Ἡ ὑπερηφάνεια ἀποκλείει τὴ χαρά. Ἔπειτα: ἁπλότητα, δηλαδὴ ἀπουσία κάθε στροφῆς πρὸς τὸν ἑαυτό μας. Τελικά, ἐμπιστοσύνη, ὡς ἡ κύρια κατευθυντήρια γραμμὴ τῆς ζωῆς, ποὺ ἐφαρμόζεται στὸ καθετὶ (καθαρότητα καρδιᾶς, ὅταν ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ δεῖ τὸν Θεό). Σημάδια τῆς ὑπερηφάνειας εἶναι: ἡ ἀπουσία χαρᾶς, περιπλοκότητα καὶ φόβος. Ὅλα αὐτὰ μποροῦν νὰ ἐπαληθευθοῦν κάθε μέρα, κάθε ὥρα, παρατηρώντας τὸν ἑαυτό μας καὶ μελετώντας τὴ ζωὴ γύρω μας.

     Εἶναι τρομερὸ νὰ σκέφτεσαι πώς, κατὰ μία ἔννοια, καὶ ἡ Ἐκκλησία ζεῖ μὲ ὑπερηφάνεια - «τὰ δίκαια τῶν ἐκκλησιῶν», «τὰ δίκαια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου», «ἡ ἀξιοπρέπεια τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας», κ.λπ. καὶ μὲ μιά πλημμύρα ἄχαρης, περίπλοκης καὶ ἐπίφοβης «πνευματικότητας». Εἶναι μιά συνεχὴς αὐτοκαταστροφή.

     Προσπαθοῦμε νὰ προστατεύσουμε τὴν «Ἀλήθεια», παλεύουμε μὲ κάτι καὶ γιὰ κάτι δίχως νὰ καταλαβαίνουμε πὼς ἡ Ἀλήθεια ἐμφανίζεται καὶ νικᾶ μόνον ὅπου εἶναι ζωντανή: «...ταπεινώσου, γίνε σὰν δοῦλος», καὶ θὰ ἔχεις μιά χαρὰ καὶ μία ἁπλότητα ποὺ ἀπελευθερώνουν, ἐκεῖ ὅπου ἡ ταπείνωση ἀκτινοβολεῖ τὴ θεϊκή της ὀμορφιά, ὅπου ὁ Θεὸς ἀποκαλύπτεται στὴ δημιουργία καὶ στὴ σωτηρία. Πῶς θὰ μπορέσω ἐγὼ ὁ ἴδιος νὰ ζήσω μαζί της; Πῶς θὰ μπορέσω νὰ πείσω τοὺς ἄλλους;………..

     ………….Συνεχίζω τὶς χθεσινὲς σημειώσεις μου γιὰ τὴν ὑπερηφάνεια, τὸν ἐγωκεντρισμό, ὡς πηγὴ ἁμαρτίας, ὡς τὸ περιεχόμενο τῆς ἁμαρτίας καὶ ὡς ἡ καταστροφική, ὀλέθρια δύναμή της.

     Σκεφτόμουν σήμερα τὴ σχέση ἀνάμεσα στὴν ἁμαρτία, στὴ σάρκα καὶ στὴ λαγνεία. Λαγνεία εἶναι οὐσιαστικὰ ἡ ἴδια ἐγωκεντρικότητα, ἡ ἴδια ὑπερηφάνεια, ποὺ στρέφει τὸ σῶμα στὸν ἑαυτό του, στὴν αὐτοδικαίωση καὶ στὴν αὐτοϊκανοποίησή του. Ἔτσι, εἶναι ἀδύνατη ἡ γνήσια ταπείνωση δίχως τὴ νίκη ἐνάντια στὴ σάρκα, ἡ ὁποία τελικὰ συνίσταται στὴν πνευματοποίηση τοῦ σώματος.

     Ἀλλὰ ἡ μάχη μὲ τὴ σάρκα μπορεῖ εὔκολα νὰ μετατραπεῖ σὲ ὑπερηφάνεια καὶ σὲ πηγὴ ὑπερηφάνειας ἂν δὲν ριζώνει στὴν ἀναζήτηση καὶ ἐπιδίωξη τῆς ταπείνωσης. Ὁ ἀσκητισμὸς μπορεῖ νὰ ἐντρυφᾶ στὸν ἑαυτό του κι ὄχι στὸν Θεό. Τὰ σημάδια εἶναι σαφῆ. Ὁ φωτεινὸς ἀσκητισμὸς εἶναι χαρούμενος, ἁπλός, ἐλπιδοφόρος.

     Ὁ ψευδὴς ἀσκητισμός, χωρὶς ἐξαίρεση, ζεῖ ἀπεχθανόμενος τὴ σάρκα, τὸν κόσμο, τὴ ζωή. Τρέφεται μὲ τὴν περιφρόνηση, συμμετέχει στὴ βλασφημία τοῦ Διαβόλου ἀπέναντι στὴν κτίση. Γιὰ ἕναν τέτοιο ἀσκητή, ἡ ἁμαρτία - ὅπως καὶ ὁ πειρασμὸς καὶ ὁ κίνδυνος - φαίνεται νὰ βρίσκεται παντοῦ. Ἐνῶ ἡ νίκη πάνω στὴ σάρκα δὲν γίνεται ποτὲ ἀπέχθεια καὶ πάντα ὁδηγεῖ στὸν «καθαρὸ ὀφθαλμό». «Ἐὰν δὲ ὁ ὀφθαλμός σου πονηρὸς ἦ, ὅλον τὸ σῶμα σου σκοτεινὸν ἔσται» (Ματθ. 6,23).

Άγιος Αθανάσιος ο Πατελλάρος, ο Καθήμενος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Ο Αθανάσιος Γ΄ (κατά κόσμον Αλέξιος Πατελάρος) διετέλεσε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως για μικρά χρονικά διαστήματα, το 1634 μ.Χ. και το 1652 μ.Χ.

Γεννήθηκε στο χωριό Αξός Μυλοποτάμου του Ρεθύμνου μεταξύ των ετών 1580 μ.Χ. και 1597 μ.Χ. Σπούδασε Αρχαία Ελληνική Φιλολογία, Φιλοσοφία και Θεολογία. Ήξερε ελληνικά και λατινικά και διακρινόταν για τη γενικότερη μόρφωσή του, το κήρυγμά του και την ποίηση που έγραφε. Μελετούσε την Αγία Γραφή, και μάλιστα μετέφρασε μέρος της στα νέα ελληνικά. Στη Μονή Ιβήρων σώζεται σήμερα και μετάφραση του Ψαλτηρίου που έκανε ο ίδιος.

Εκάρη μοναχός στο Σιναϊτικό Μετόχι του Χάνδακα. Κατόπιν μετέβη στο Άγιο Όρος, όπου εγκαταστάθηκε σε κελί που έκτισε ο ίδιος στην περιοχή της Μονής Παντοκράτορος. Χειροτονήθηκε διάκονος, ιερέας και επίσκοπος στη Θεσσαλονίκη. Το 1631 μ.Χ. εξελέγη Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης.

Το Μάρτιο του 1634 μ.Χ. εξελέγη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως με τη βοήθεια του Σουλτάνου, αλλά και λατινοφρόνων και Ιησουητών. Η διάρκεια της πρώτης του Πατριαρχίας δεν είναι γνωστή. Εκθρονίστηκε πάντως συντομότατα (ίσως και εντός έτους) και επέστρεψε στο Άγιο Όρος. Διέμεινε στο αρχαίο μονύδριο του Ξύστρου, το οποίο βρισκόταν κοντά στις Καρυές, το οποίο και μεγάλωσε με προσωπική εργασία. Είναι η σημερινή Σκήτη του Αγίου Ανδρέα, της οποίας θεωρείται κτήτωρ. Από εκεί επεδίωξε τη βοήθεια του Πάπα, για να επανέλθει στο Θρόνο του. Το 1635 μ.Χ. βρέθηκε στη Βενετία, από όπου κατηγορούσε τον Πατριάρχη Κύριλλο Λούκαρι ως αιρετικό, αλλά και τον Πάπα που δεν τον βοηθούσε.

Το 1639 μ.Χ. ο Πατριάρχης Παρθένιος Α΄ του παραχώρησε τη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης και τη Μονή Βλατάδων. Το 1643 μ.Χ. ο Αθανάσιος μετέβη στη Μολδαβία και στη Βλαχία, όπου κέρδισε τη συμπαράσταση του τοπικού ηγεμόνα Βαλείου και αναρριχήθηκε εκ νέου στον Πατριαρχικό Θρόνο το 1652 μ.Χ. για δεκαπέντε ημέρες. Την ημέρα της εκθρόνισής του έβγαλε κήρυγμα με βάση το χωρίο «Σῦ εἰ Πέτρος καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν Ἐκκλησίαν» και αντέκρουσε τα επιχειρήματα που συνιστούν το παπικό πρωτείο με ιδιαίτερη οξύτητα. Το κήρυγμά του αυτό προκάλεσε την μήνι των λατινοφρόνων, με προεξάρχοντα τον Αθανάσιο τον Κύπριο, ο οποίος το 1655 μ.Χ. κυκλοφόρησε πραγματεία με τον τίτλο «Ἀντιπατελλάριον».

Μετά τη νέα έκπτωσή του από το Θρόνο, ο Αθανάσιος μετέβη στη Ρωσία και αργότερα στο Ιάσιο της Ρουμανίας. Στη Ρωσία άσκησε σημαντικό ιεραποστολικό έργο και αντιλατινική δράση, πράγμα που δικαιολογεί και την ιδιαίτερη τιμή των Ρώσων στο πρόσωπό του. Απεβίωσε στις 5 Απριλίου 1654 μ.Χ. στη Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος του Λούμπνι, στο Χάρκοβο της Ουκρανίας, όπου ενταφιάστηκε καθήμενος, κατά το τυπικό της Ανατολικής Εκκλησίας. Ο τάφος του υπήρξε πηγή αγιάσματος και ιαμάτων.

Η Ρωσική Εκκλησία αναγνώρισε την αγιότητά του την 1η Φεβρουαρίου του 1662 μ.Χ., οπότε έγινε ανακομιδή των λειψάνων του και όρισε σαν ημερομηνία εορτής την 2α Μαΐου. Η Μονή του Λούμπνι μετατράπηκε σε φυλακή το 1917 μ.Χ. και σε στρατόπεδο το 1937 μ.Χ. Το σκήνωμα του Αθανασίου Πατελάρου διασώθηκε στην αποθήκη ενός μουσείου. Το 1990 μ.Χ. αποδόθηκε και πάλι στη Ρωσική Εκκλησία και διατηρείται στο Χάρκοβο της Ουκρανίας.

Στις 21 Αυγούστου 1993 μ.Χ., η Αξός ως γενέτειρα του Αγίου Αθανασίου υπεδέχθη μικρό τεμάχιο του ιερού λειψάνου του το οποίο έφερε από το Χάρκοβο ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόδωρος (τότε επίσκοπος Κυρήνης). Από τότε η μνήμη του Αγίου Αθανασίου Πατελάρου εορτάζεται την 21η Αυγούστου κάθε έτους.

Το 1995 μ.Χ., ολιγομελής αντιπροσωπεία της εκκλησίας με επικεφαλής τον Μητροπολίτη (τότε ηγούμενο της Ιεράς Μονής Ατάλης-Μπαλί) κ.κ. Ανθιμο, και τους Αξικούς: Παππά Γιώργη Κουτάντο, Παππά Μιχάλη Καμαρίτη, Στέλιο Κ. Κουτάντο (Πρόεδρο κοινότητας Αξού), Γιάννη Β. Δαφέρμο και Γιάννη Δ. Παπαδάκη (πρόεδρο Πολιτιστικού Συλλόγου Αξού) επισκέφθηκε την Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Λούμπνι και την πόλη του Χάρκοβο.

Ο Μητροπολίτης Χαρκόβου κ.κ. Νικόδημος, παρέδωσε στην αντιπροσωπεία, μικρό τεμάχιο του ιερού λειψάνου και αρχιερατική στολή του Αγίου, τα οποία μεταφέρθηκαν στην γενέτειρα του και φυλάσσονται από 21 Αυγούστου 2008 μ.Χ. στον ομώνυμο Ναό του Αγίου στην Αξο.

Τα «Ρεθεμνιώτικα Νέα» σε ρεπορτάζ αναφέρουν ότι τα λείψανα του Αγίου εκλάπησαν μετά από τη διάρρηξη του ναού τον Φεβρουάριο του 2010 και καταβάλλονται προσπάθειες για την ανεύρεση τους. Οι ιερόσυλοι παραβίασαν την κλειδωμένη πόρτα, πήραν εκατό ευρώ από το παγκάρι και στη συνέχεια άρπαξαν την λειψανοθήκη που είχε μέρος του ιερού λειψάνου του Αγίου Αθανασίου και εξαφανίστηκαν.

Άγιος Θαδδαίος ο Απόστολος

Θαδδαῖε! ποῖον ἄλλο σοι πλέξω στέφος, Ἤ αὐτόπτην λέγειν σε, καὶ μύστην Λόγου; Εἰκάδι πρώτῃ Θαδδαῖος βιότοιο ἀπέπτη.

Εβραίος από την Έδεσσα ο Απόστολος Θαδδαίος και πολύ μορφωμένος στις θείες Γραφές, είχε ανεβεί στην Ιερουσαλήμ για προσκύνημα την εποχή του Ιωάννου του Βαπτιστού. Όταν άκουσε το κήρυγμα του και είδε την αγγελική του ζωή, τόσο πολύ εντυπωσιάστηκε, ώστε επεδίωξε και βαπτίστηκε απ' αυτόν. Μετά όμως, όταν άκουσε τη διδασκαλία και είδε τα θαύματα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τον ακολούθησε μέχρι το σωτήριο Πάθος. Μετά την Ανάληψη του Κυρίου, επέστρεψε στην πατρίδα του Έδεσσα. Εκεί καθάρισε από τη λέπρα τον τοπάρχη Αύγαρο και κατόπιν τον βάπτισε χριστιανό. Αφού δίδαξε και φώτισε με το λόγο της αληθείας πολλούς και ίδρυσε πολλές εκκλησίες στις πόλεις της Συρίας, έφθασε στη Βηρυτό. Ο Θαδδαίος και εκεί με τη χάρη του Θεού δίδαξε το Ευαγγέλιο και βάπτισε πολλούς. Τελικά, εκεί παρέδωσε ειρηνικά το πνεύμα του, αφού στη ζωή του εφάρμοσε πλήρως την εντολή που έδωσε ο Κύριος στους μαθητές Του: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντας αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Ματθαίου κη' 19). Πηγαίνετε, δηλαδή, και κάνετε μαθητές σας όλα τα έθνη, βαπτίζοντας αυτούς στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Ο Μ. Γαλανός, για τον Απόστολο αυτό αναφέρει: «Μερικοί υποθέτουν, ότι πρόκειται για έναν από τους 70 αποστόλους, που καταγόταν από την Έδεσσα, ήταν όμως Ιουδαίος. Άλλα βέβαιο μπορεί να θεωρηθεί, ότι ο απόστολος Θαδδαίος είναι ο υπό το όνομα αυτό φερόμενος μεταξύ των 12. Ονομαζόταν δε αλλιώς και Λεββαίος και ήταν αδελφός του Ιακώβου του μικρού. Σ' αυτόν ανήκει και η επιστολή Ιούδα στο Ευαγγέλιο. Διότι καθ' αυτό Ιούδας ονομαζόταν, τα δε άλλα δύο ονόματα ήταν πρόσθετα, όπως συμβαίνει πάντοτε στους Ιουδαίους μέχρι και σήμερα. Ο Θαδδαίος κήρυξε το Ευαγγέλιο στη Μεσοποταμία, όπου και έλαβε μαρτυρικό θάνατο».

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε. Θεοῦ τοῦ ἐν σώματι, ἐπιφανέντος ἠμίν, αὐτόπτης γενόμενος, καὶ ἱερὸς μαθητής, Θαδδαῖε Ἀπόστολε, ἔλαμψας τοὶς ἐν σκότει, τὴν σωτήριον χάριν ὤφθης τῶν ἐν Ἐδέσσῃ, ἰατὴρ λαμπαδοῦχος, διὸ τοὺς προσιόντας σοί, σκέπε ἑκάστοτε. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’. Ἀπόστολε ἅγιε Θαδδαῖε, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν. Κοντάκιον Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον. Ἑορτὴ χαρμόσυνος, τοῦ Ἀποστόλου ἐπέστη, εὐφροσύνως σήμερον, ἐπιτελέσωμεν ταύτην· νέμει γάρ, τοῖς αὐτὸν πίστει ἀεὶ τιμῶσι, λύτρωσιν ἁμαρτημάτων, καὶ ῥῶσιν θείαν· καὶ γὰρ ἔχει παρρησίαν, ὡς θεῖος μύστης Χριστοῦ τῆς χάριτος. Κάθισμα Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον. Προσπελάσας Ἡλίῳ τῷ νοητῷ, παρ' αὐτοῦ τὰς ἀκτῖνας τὰς μυστικάς, ἐδέξω καὶ γέγονας, ὡς ἀστὴρ φαεινότατος, καταυγάζων πάσης, τῆς γῆς τὰ πληρώματα, καὶ σκεδάζων πλάνης, ὁμίχλην μακάριε· ὅθεν τὴν φωσφόρον καὶ ἁγίαν σου μνήμην, πιστῶς ἑορτάζομεν, καὶ συμφώνως βοῶμέν σοι· Θαδδαῖε, Ἀπόστολε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου. Ὁ Οἶκος Τὸν Χριστοῦ Μαθητὴν ἅπαντες εὐφημήσωμεν, τὸν αὐτόπτην τοῦ Λόγου τιμήσωμεν σήμερον. Οὗτος γὰρ τῷ κόσμῳ ἐκήρυξε τὸ πάνσεπτον Εὐαγγέλιον, καὶ τὰ ἔθνη σαγηνεύσας ἐκ τοῦ βυθοῦ τῆς πλάνης ἀνήγαγε, τὴν δὲ ὁδὸν τῆς ἀληθείας ὑποδείξας, δι' αὐτῆς ἀνάγει τοὺς πιστοὺς πρὸς πατρίδα οὐράνιον, καὶ τῷ θείῳ θρόνῳ λαμπρῶς παριστάμενος, φωτισμὸν παρέχει δαψιλῶς τοῖς αὐτὸν ἐκ πόθου γεραίρουσι. Καὶ γὰρ ἔχει παρρησίαν, ὡς θεῖος μύστης Χριστοῦ τῆς χάριτος.

Η Αγία Βάσσα

Μητρὸς μιᾶς κάλλιστα παιδία τρία, Σὺν μητρὶ Βάσσῃ πρὸς τομὴν ψυχὴ μία. Βάσσαν σὺν τοκέεσσι τάμε ξίφος εἰκάδι πρώτῃ.

Η Αγία Βάσσα έζησε στα χρόνια του Διοκλητιανού, και κατοικούσε στην Έδεσσα (το πιθανότερο της Μακεδονίας). Είχε παντρευτεί ειδωλολάτρη Ιερέα, τον Ουαλέριο, από τον οποίο απέκτησε τρεις γιους, τον Θεόγνιο, τον Αγάπιο και τον Πιστό. Στη Βάσσα όμως, ψυχή που αγαπούσε την αλήθεια και την αρετή, δόθηκε η ευκαιρία να διδαχθεί και να προσέλθει στη χριστιανική πίστη. Μαζί της έφερε και τους τρεις γιους της, που την αγαπούσαν με όλη τους την καρδιά. Όταν πληροφορήθηκε αυτό το πράγμα ο Ουαλέριος (περί το 290 μ.Χ.), προσπάθησε με ποικίλα τεχνάσματα να τους επαναφέρει στην ειδωλολατρία. Μάταια όμως. Διότι αντίθετα η Βάσσα, αγωνιζόταν αυτή να διαφωτίσει τον ειδωλολάτρη άντρα της. Εξοργισμένος τότε ο Ουαλέριος, κατάγγειλε και τους τέσσερις στον ανθύπατο Βικάριο, που αμέσως διέταξε τη σύλληψη τους. Και ο μεν πρωτότοκος Θεόγνιος, όταν ομολόγησε τον Ιησού αμέσως πέθανε, αφού του έσχισαν τα στήθη και τις πλευρές. Οι δε υπόλοιποι ρίχτηκαν στην φυλακή. Αλλά επειδή δεν κάμφθηκε το φρόνημα τους, τον μεν Αγάπιο τον σκότωσαν, αφού του έγδαραν το δέρμα από το κεφάλι μέχρι το στήθος και κατόπιν έκαψαν το γδαρμένο σώμα. Το μαρτύριο ήταν φρικτό, αλλά ο νεαρός αθλητής φώναξε: «ουδέν ούτως ηδύ, ως το πάσχειν υπέρ Χριστού». Τον δε τρίτο γιο, τον Πιστό, τον αποκεφάλισαν. Τη μητέρα την άφησαν ελεύθερη. Κατόπιν όμως την συνέλαβε ο έπαρχος Κυζίκου, και αφού της έσπασε πόδια και χέρια, την αποκεφάλισε.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Ὡς καλλίτεκνος μήτηρ τὴ Τριάδι προσήγαγες, Βάσσα Ἀθληφόρε θεόφρον, τοὺς καρποὺς τῆς κοιλίας σου, Θέογνιον Ἀγάπιον Πιστόν, ἀθλήσαντας τῷ λόγῳ σου στερρῶς, μεθ' ὧν θείας ἀπολαύουσα χαρμονῆς, σῷζε τοὺς ἐκβοώντας σοὶ· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι διὰ σου, πάσιν ἰάματα.

Άγιος Νικολάος Βελιμίροβιτς: Ποιά είναι η τελευταία μας προσδοκία;

Ποιά είναι η τελευταία μας προσδοκία; Τη νύχτα προσδοκούμε την ημέρα και την ημέρα προσδοκούμε τη νύχτα· και πάλι την ημέρα και πάλι τη νύχτα. Αλλά η προσδοκία αυτή δεν είναι η τελευταία. Ποιά είναι η τελευταία μας προσδοκία, αδελφοί; Σε καιρούς χαράς τρέμουμε περιμένοντας λύπες και σε καιρούς λύπης προσδοκούμε με ελπίδα τη χαρά· και ξανά λύπη και ξανά χαρά. Αλλά καμιά απ’ αυτές τις προσδοκίες δεν είναι η τελευταία μας.
Αδελφοί, η τελευταία μας προσδοκία είναι η προσδοκία της Κρίσεως του Θεού. Όταν έλθει η Κρίση του Θεού – η Φοβερά Ημέρα Κυρίου, που έρχεται καιομένη ως κλίβανος (Μαλαχίας 4,1) – όλοι τότε θα λάβουμε αυτό που μας αξίζει: για κάποιους θα είναι η ημέρα η ανέσπερος, που δεν τη διαδέχεται νύχτα, ενώ για άλλους θα είναι νύχτα που δεν τη διαδέχεται ημέρα· χαρά που δεν μεταβάλλεται σε λύπη, για κάποιους· για άλλους λύπη που δεν μεταβάλλεται σε χαρά. Αδελφοί, αυτή είναι η τελευταία προσδοκία για την ανθρωπότητα – είτε το γνωρίζουμε είτε όχι, είτε το σκεπτόμαστε είτε όχι.
Όμως, εσείς οι πιστοί πρέπει να το γνωρίζετε αυτό και πρέπει να το σκέπτεστε. Ας είναι αυτή η γνώση το ζενίθ όλων των γνώσεών σας και ας είναι αυτή η σκέψη οδηγός για όλες τις άλλες σκέψεις σας. Στη γνώση και την περισυλλογή όλων αυτών, προσθέστε ακόμη κάτι πολύ σημαντικό: τη σπουδή σας, ώστε άσπιλοι και αμώμητοι αυτώ ευρεθήναι εν ειρήνη.
Σπουδάσατε φιλοπόνως και με ζήλο, να έχετε καθαρό νου και καρδιά, να είσαστε αμώμητοι, για να μην σας τύπτει η συνείδησή σας και να ειρηνεύετε με τον Θεό. Μόνον τότε η τελευταία προσδοκία δεν θα σας τρομάξει με την απροσδόκητη έλευσή της· ούτε θα σας εκσφενδονίσει αίφνης μέσα στη ζοφώδη νύχτα χωρίς ημέρα, ή στη λύπη χωρίς χαρά.
Όπως και καθετί άλλο στη ζωή του Κυρίου Ιησού Χριστού ήταν απροσδόκητο για τον άνθρωπο, έτσι απροσδόκητη επίσης θα είναι και η Δεύτερη Έλευσή Του – εν δόξη και δυνάμει πολλή. Απροσδόκητη ήταν η κατά σάρκα Γέννησή Του από την Παρθένο Παναγία· απροσδόκητη ήταν η πτωχεία Του· απροσδόκητη ήταν η θαυματουργία Του και η κάθε λέξη Του, η άκρα ταπείνωσή Του και ο εκούσιος θάνατός Του. Απροσδόκητη θα είναι επίσης η Δευτέρα Παρουσία Του – ένας συγκλονισμός που θα προκαλεί μεγαλύτερο δέος από κάθε άλλον!
Ω Κύριε, Δικαιοκρίτα, πώς θα σε συναντήσουμε εμείς, οι οποίοι δεν είμαστε περιβεβλημένοι με την αγνότητα, το ένδυμα το άσπιλο και αμώμητο ή με την ειρήνη; Βοήθησέ μας, Κύριε -ώστε να προετοιμαστούμε όσο καλύτερα γίνεται για τη φοβερή συνάντηση με Εσένα.
Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Ιούλιος, εκδ. Άθως, σ. 310-312)

το είδαμε εδώ

" Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός : Ἀπόστολος τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἔθνους "

Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 17ῃ Αὐγούστου 2015

 Ἀριθ.  Πρωτ. 35

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ  182α

ΘΕΜΑ:  Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός : Ἀπόστολος τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἔθνους.

            Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,

-Α-

            «Μηδεὶς τὸ ἑαυτοῦ ζητείτω, ἀλλὰ τὸ τοῦ ἑτέρου ἕκαστος» (Α΄ Κορ. ι΄ 24). Αὐτὸν τὸν λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ποὺ ἦταν λόγος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐδιάβασε μιὰ μέρα ὁ ἱερομόναχος Κοσμᾶς, ποὺ ἐμόναζε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Φιλοθέου τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἦταν ἡ ἐποχή, ποὺ θύελλα μεγάλη χτυποῦσε τὸν Ἑλληνισμό, ἰδιαίτερα τῆς Βορείου Ἠπείρου. Οἱ Τοῦρκοι, παρακινούμενοι ἀπὸ τὸν ἐχθρὸ τῆς ἀλήθειας, τὸν Σατανᾶ, ἔκαναν ὁλομέτωπη ἐπίθεση ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας, πιέζοντας τοὺς χριστιανοὺς ν’ ἀλλαξοπιστήσουν. Καί, δυστυχῶς, ἀρκετοὶ προσχωροῦσαν στὸν μωαμεθανισμό, εἴτε ἀπὸ φόβο γιὰ τὴν ζωή τους, εἴτε γιὰ νὰ σώσουν τὴν ὅποια περιουσία τους, εἴτε γιὰ ἄλλους λόγους. Χάνοντας, ὅμως, τὴν ὀρθόδοξη πίστη, ἔχαναν συγχρόνως καὶ τὴν ἐθνική τους συνείδηση, γινόντουσαν ἐξωμότες, κι’ ἀπὸ τοὺς Τούρκους χειρότεροι μισέλληνες. Γιατί, χωρὶς τὴν Θρησκεία του, ὁ Ἕλληνας παύει νὰ ἀνήκει στὸν Ἑλληνισμό. Αὐτὸ εἶναι ἕνα βασικὸ δίδαγμα τῆς Ἱστορίας.

-Β-

            Ἦταν φυσικό, λοιπόν, ὁ Ἱερομόναχος Κοσμᾶς νὰ ἔχῃ ἰσχυροὺς λογισμούς, γιὰ τὸ τὶ θὰ ἔπρεπε νὰ γίνῃ γιὰ νὰ σωθῇ ὁ Ἑλληνισμός. Ἔτσι, μιὰ μέρα, διαβάζοντας στὸ κελλί του τὴν Ἁγία Γραφή, τὸ βλέμμα του προσηλώθηκε σ’ ἕνα λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ποὺ τὸν εἶχε διατυπώσει στὴν πρώτη ἐπιστολή του πρὸς τοὺς χριστιανοὺς τῆς Κορίνθου : μηδεὶς τὸ ἑαυτοῦ ζητεῖτω, ἀλλὰ τὸ τοῦ ἑτέρου ἕκαστος» (Α΄ Κορ. ι΄24). Αὐτὸν τὸν λόγο, ὁ Κοσμᾶς τὸν θεώρησε σὰν ἀπάντηση τοῦ Οὐρανοῦ στὶς ἀνησυχίες καὶ τοὺς λογισμούς του : Μὴ σκέφτεσαι μόνο τὸ δικό σου πνευματικὸ συμφέρον, ἀλλὰ καὶ τὸ συμφέρον τῶν ἄλλων χριστιανῶν. Αὐτὸ σοῦ ἐπιβάλλει νὰ ἀφήσῃς τὴν Μονὴ τῆς μετανοίας σου καὶ νὰ ξεκινήσῃς τὸ δύσκολο. ἀλλὰ ὡραῖο ἔργο τοῦ εὐαγγελισμοῦ καὶ τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν «ὑπὲρ ὧν Χριστὸς ἀπέθανε» (Ρωμ. ε΄ 8).

-Γ-

            Τὸν λόγο αὐτὸν τῆς Γραφῆς ὁ Κοσμᾶς τὸν θεώρησε ὅπως καὶ ἦταν, δηλαδὴ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ νὰ γίνῃ Ἱεραπόστολος τῶν συνελλήνων ἀδελφῶν του, οἱ ὁποῖοι ζοῦσαν κάτω ἀπὸ τὸν ἀδυσώπητο ζυγὸ τῶν Τούρκων, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἐπικίνδυνη προσηλυτιστικὴ προπαγάνδα τῶν παπικῶν καὶ τῶν προτεσταντῶν λεγομένων «χριστιανῶν», ποὺ ἐκμεταλλευόμενοι τὴν δυστυχία τοῦ λαοῦ, προσπαθοῦσαν, μὲ χρήματα κυρίως, νὰ ἀποκτήσουν ὀπαδούς.

-Δ-

            Ἔτσι, ὁ ἐνάρετος καὶ φωτισμένος ἐκεῖνος ἁγιορείτης Ἱερομόναχος ξεκίνησε τὸ σωτηριῶδες ἔργο του, ἔχοντας τὴν εὐλογία τῆς Μονῆς του καὶ τὶς εὐχὲς τοῦ τότε Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Σεραφεὶμ τοῦ Β΄. Ἐπραγματοποίησε τέσσερις ἱεραποστολικὲς περιοδεῖες, ὀργώνοντας κυριολεκτικὰ ὅλο τὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο, ἰδιαίτερα ὅμως τὴν πολύπαθη περιοχὴ τῆς Βορείου Ἠπείρου, ὅπου οἱ ἐξισλαμισμοὶ εἶχαν προσλάβει ἐξαιρετικὰ ἀνησυχητικὲς διαστάσεις, ὁπότε ἐκινδύνευε ἄμεσα ὁ ἐκεῖ Ἑλληνισμός. Μιλοῦσε, συνεσκιασμένα βέβαια, ἐναντίον τῶν Τούρκων, πιὸ φανερὰ ἐναντίον τοῦ δυτικοῦ χριστιανισμοῦ καὶ τοῦ πάπα, καὶ ἐντελῶς ξεκάθαρα γιὰ τοὺς ἑβραίους, οἱ ὁποῖοι, τελικά, μεθόδευσαν τὴν ἐξόντωσή του. Ἔτσι ὁ φλογερὸς ἱεραπόστολος Κοσμᾶς ὁ Αἱτωλός, στὶς 24 Αὐγούστου 1779 ἀπαγχονίστηκε στὸ χωριὸ Μόγιαλι τοῦ Φίερι, ἐνῷ ἐνταφιάστηκε στὸ Κολικόντασι, διότι ἐκεῖ βρέθηκε τὸ σεπτὸ λείψανό του, παρασυρμένο ἀπὸ τὰ νερὰ τοῦ ποταμοῦ Ἄψου.

-Ε-

            Ἡ τοπική μας Ἐκκλησία, γιὰ νὰ τιμήσῃ ἀκόμη μιὰ φορὰ τὸν Ἅγιο, ὀργανώνει τὶς ἀκόλουθες ἐκδηλώσεις: α) Τὴν Κυριακή, 23 Αὐγούστου, θὰ ψαλῇ ὁ μέγας πανηγυρικὸς ἑσπερινός, στὶς 7 μ.μ. β) Στὴν συνέχεια θὰ πραγματοποιηθῇ σύντομη λιτανεία τῆς Εἰκόνας καὶ τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου μέχρι τὴν πλατεῖα, ὅπου θὰ γίνῃ δέηση. Κατόπιν ἐπιστροφὴ στὸν Ναό, ἀπόλυση καὶ διανομὴ τῆς ἀρτοκλασίας. γ) Τὴν Δευτέρα, 24 Αὐγούστου, ὄρθρος καὶ ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία. Στοὺς τόσο δύσκολους καιροὺς ποὺ περνᾶμε, ἡ συμμετοχή μας στὶς παραπάνω ἐκδηλώσεις θὰ μᾶς αὐξήσῃ τὴν πίστη, ὥστε μὲ τὴν δύναμη τοῦ Κυρίου νὰ ξεπεράσουμε τὶς δεινὲς αὐτὲς περιστάσεις.

Διάπυρος πρὸς Χριστὸν εὐχέτης

Ο   ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης  Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ

πηγή

Προφήτης Σαμουήλ

Μύσας τελευτῇ καὶ Σαμουὴλ ὁ βλέπων, Τὸ ζῶν ἀεὶ φῶς καὶ τελευτήσας βλέπει. Βῆ δ' ὁρόων μέλλοντα Σαμουὴλ εἰκάδι ἔνθεν.

Ο Προφήτης Σαμουήλ γεννήθηκε στην Αρμαθαίμ Σιφά στο όρος Εφραίμ, από τη φυλή του Λευΐ. Ήταν γιος του Ελκανά και της Άννας, η οποία ήταν στείρα και δια της προσευχής ο Θεός της χάρισε παιδί, τον Σαμουήλ, που τον αφιέρωσε στο Θεό για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της. Ο Σαμουήλ όταν μεγάλωσε, υπηρέτησε τον Κύριο και έγινε μέγας προφήτης και κριτής του λαού δικαιότατος. Αυτός έχρισε βασιλείς, το Σαούλ και το Δαυίδ, προφήτευσε 40 χρόνια και πέθανε σε βαθιά γεράματα. Ας αναφέρουμε, όμως, μερικούς οικοδομητικούς λόγους του, που ξεφώνησε στο λαό του Ισραήλ, αλλά ισχύουν και για τους λαούς κάθε εποχής. Λέει λοιπόν: «Ἐὰν φοβηθεῖτε τὸν Κύριον καὶ δουλεύσητε αὔτω καὶ ἀκούσητε τῆς φωνῆς αὐτοῦ καὶ μὴ ἐρίσητε τῷ στόματι Κυρίου καὶ ἦτε καὶ ὑμεῖς καὶ ὁ βασιλεὺς ὁ βασιλεύων ἐφ' ὑμῶν ὀπίσω Κυρίου πορευόμενοι ἐὰν δὲ μὴ ἀκούσητε τῆς φωνῆς Κυρίου... ἔσται χεὶρ Κυρίου ἐφ' ὑμᾶς καὶ ἐπὶ τὸν βασιλέα ὑμῶν» (Α' Βασίλειων, ιβ΄ 14-15). Δηλαδή, αν φοβάστε και υπολογίζετε τον Κύριο, και Τον λατρεύετε και υπακούετε στα προστάγματα Του, και δεν αντιδράσετε προς αυτά που σας παραγγέλλει ο Κύριος, και ακολουθείτε σταθερά και σεις και ο κυβερνήτης που σας κυβερνά το δρόμο που σας υποδεικνύει ο Κύριος, σας λέγω όλα θα πηγαίνουν καλά. Θα έχετε την ευλογία του Κυρίου. Αν όμως δεν υπακούσετε στα προστάγματα του Κυρίου, τότε θα πέσει επάνω σε σας και τον κυβερνήτη σας, βαρύ το χέρι του Κυρίου και θα τιμωρηθείτε. Να σημειώσουμε επίσης, ότι ο Προφήτης Σαμουήλ συνέγραψε τα Α' και Β' Bασιλειών (στην εβραϊκή βίβλο τα δύο αυτά βιβλία είναι ενωμένα και φέρουν το όνομα του). Το δε, κέρας του Σαμουήλ το οποίο είχε το λάδι με το οποίο χρίστηκε βασιλέας ο Δαβίδ βρισκόταν στην Kωνσταντινούπολη, στην Mονή την καλουμένη Mυριοκέρατον. Τέλος, να αναφέρουμε ότι ο Σαμουήλ ίδρυσε το μυστηριακό τάγμα των Εσσαίων.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε. Ἐκ στείρας ἐβλάστησας, δικαιοσύνης καρπός, προφαίνων τὴν μέλλουσαν, εὐεργεσίαν ἠμίν, Σαμουὴλ θεσπέσιε ὅθεν ἱερατεύσας, παιδιόθεν Κυρίω, ἔχρισας ὡς Προφήτης, Βασιλεῖς θείω μύρω. Καὶ νῦν τῶν σὲ εὐφημούντων, μάκαρ μνημόνευε.

η Παναγία και ο γεωργοκτηνοτρόφος…

Είναι, λέει, οι «εταίροι» μας στη συντριπτική τους πλειονότητα χριστιανοί. Και πάνω απ’ όλους οι χριστιανοδημοκράτες και χριστιανοκοινωνιστές Γερμανοί. Αλλά τι λέει,στην προκειμένη περίπτωση, το Ευαγγέλιο; Και πιο συγκεκριμένα το χαρακτηριστικό παράδειγμα της Παναγίας, της οποίας γιορτάσαμε την Κοίμηση (15 Αυγούστου). Και η οποία-όπως είναι ευνόητο- δεν είχε σπουδάσει οικονομολόγος ή κοινωνιολόγος σε κάποιο, όπως τα σημερινά, της παγκόσμιας κακοδαιμονίας «πνευματικό» ίδρυμα…
Όταν, λοιπόν, η Παναγία αναφέρεται στους δυνάστες και τους πλούσιους, όπως είναι στην προκειμένη περίπτωση οι νεοναζί γερμαναράδες και οι άλλοι συνευδοκούντες στα κακουργήματά τους, μιλάει για το διασκόρπισμά τους και το γκρέμισμά τους. Προκειμένου να υψωθούν οι ταπεινωμένοι και οι πεινασμένοι. Για να χορτάσουν το ψωμάκι, που με μυριάδες χέρια τους το κλέβουν και το ληστεύουν όλοι οι-κατ’ ευφημισμόν- χριστιανοδημοκράτες και χριστιανοκοινωνιστές (Λουκά: α:51-53). Που σημαίνει ότι όλα αυτά τα «χριστιανικά» παραμορφώματα δεν έχουν την παραμικρή σχέση ούτε με το σοσιαλισμό ούτε με τη δημοκρατία ούτε πολύ περισσότερο με το χριστιανισμό. Απλά τα καπηλεύονται.
Και υπάρχει και παράδειγμα για το έτερο σκέλος των «εταίρων» μας, που είναι οι τοκογλύφοι! Οι οποίοι-όπως λέγεται- είναι σε μεγάλο ποσοστό σιωνιστές. Που σημαίνει οπαδοί της ιουδαϊκής θρησκείας. Της οποίας ψυχή και η καρδιά είναι η διδασκαλία των προφητών. Των ασυμβίβαστων, δηλαδή, κηρύκων της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Ποιο είναι το παράδειγμα; Ο προφήτης Μιχαίας(+14 Αυγούστου)! Ο οποίος έζησε πριν από 28 αιώνες και που, ενώ αρχικά ήταν γεωργοκτηνοτρόφος, οι περιπέτειες της ζωής τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει την ύπαιθρο και να ζήσει στην πόλη. Όπου οι προκλητικέςκοινωνικές και οικονομικές ανισότητες έκαναν την καρδιά του να πλημμυρίσει από ιερή αγανάκτηση. Με αποτέλεσμα μια αδυσώπητη θεϊκή φωνή σαν ηφαιστειακή λάβα να ξεχυθεί απ’ τη γραφίδα του και το λόγο του:
«Αλίμονο σ’ αυτούς, έλεγε, που καταδυναστεύουν και καταληστεύουν και γδύνουν τους φτωχούς και τους διώχνουν απ’ τα σπίτια τους και τις περιουσίες τους. Επειδή έχουν δύναμη στα χέρια τους…»!
Επισήμαινε το γεγονός ότι όλο αυτό το κακό γινόταν με τη συμπαιγνία των πάσης φύσεως εξουσιαστών. Αυτών «που έχουν ως έργο τους, δήθεν, τη δικαιοσύνη, αλλά, στην πραγματικότητα την αποστρέφονται και διαστρέφουν την αλήθεια. Και, αντί να υπερασπίζονται, γδέρνουν το λαό και τρώνε τις σάρκες του και συντρίβουν τα κόκαλά του. Και δεν διστάζουν ακόμη και σε φόνους να φτάσουν. Για να χτίζουν έτσι και να καλλωπίζουν τις πόλεις τους και τα σπίτια τους με το αίμα του φτωχού λαού…»!
«Τι κάνουν οι δικαστές; Τι κάνει το ιερατείο; Συμμετέχουν κι αυτοί στη συμπαιγνία της κοινωνικής τρομοκρατίας και αδικίας. Δωροδοκούνται, για να υποστηρίζουν τα συμφέροντα του κατεστημένου. Ταυτίζουν το δίκιο και τη διδασκαλία του Θεού με τα συμφέροντα τα δικά τους, των βασιλιάδων, των αρχόντων και των πλουσίων. Είναι λαοπλάνοι και ανθρωποφάγοι…»!
«Τι κάνουν οι, λεγόμενοι, πνευματικοί άνθρωποι, (οι ψευδοπροφήτες); Παραπλανούν και εξαπατούν το λαό. Υποστηρίζουν και λιβανίζουν αυτούς που τους ταΐζουν. Και τρομοκρατούν όλους εκείνους, που δεν μπουκώνουν το στόμα τους και δεν εξαγοράζουν τη σιωπή τους με το φαΐ και το χρήμα.…»!
Αλήθεια, διαβάζοντας όλα τα παραπάνω, δεν έχετε την αίσθηση ότι ο άνθρωπος, που τα λέει αυτά, ζει τώρα ανάμεσά μας και ότι δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να στηλιτεύει τη σημερινή πραγματικότητα; Και που, αν ζούσε πριν από εξήντα χρόνια, θα κινδύνευε να θωρηθεί επικίνδυνος για την κοινωνία. Με αποτέλεσμα να φιλοξενηθεί ως εξόριστος σε κάποιο ξερονήσι. Ή κάποιο πρωινό να στηθεί μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, για να γίνει, όπως λέει το λαϊκό άσμα, «κόκκινο κρίνο» σε κάποια αλάνα, ως εχθρός της πατρίδας και της θρησκείας….
Και για να συνειδητοποιήσετε το μέγεθος της διαστροφής σχετικά με την τωρινή κοινωνική και θρησκευτική μας πραγματικότητα επιχειρήστε μια σύγκριση ανάμεσα στους σήμερα παραμορφωμένους «σοφούς» και «αγίους» και τον Μιχαία. Ο οποίος, όπως προαναφέραμε δεν ήταν παρά ένας απλός γεωργοκτηνοτρόφος, που έζησε πριν από είκοσι οχτώ περίπου αιώνες. Που όμως δεν ασχολήθηκε με το «άνηθον και το κύμινον» της θρησκείας, όπως συμβαίνει, δυστυχώς, με τη συντριπτική πλειονότητα των θρησκευόμενων. Αλλά καταπιάστηκε με τα «βαρύτερα του νόμου», όπως είναι η δικαιοσύνη, που αποτελεί την ψυχή και την καρδιά της ηθικής και της θρησκείας. Χωρίς την οποία η οποιαδήποτε ηθική και θρησκεία είναι βδελυρή απάτη και αποκρουστική υποκρισία. Αλήθεια δεν νομίζετε ότι το πνευματικό και ηθικό του επίπεδο βρίσκεται ασύγκριτα ψηλότερα απ’ τη συντριπτική πλειονότητα των σημερινών, λεγόμενων, χριστιανών; Και προπάντων τη, λεγόμενη, εκκλησιαστική ηγεσία!
Ή μήπως δεν βρίσκεται σε διαμετρική αντίθεση με αυτούς που σήμερα καταληστεύουν και υπονομεύουν ολάκερη την ανθρωπότητα και όμως διατείνονται ότι έχουν την ίδια πίστη με τους προφήτες! Πράγμα που ασφαλώς κάνουν και όλοι οι χριστιανοδημοκράτες και οι χριστιανικοινωνιστές, που καπηλεύονται πολυειδώς και πολυτρόπως το χριστιανισμό!
Και το δυστύχημα είναι πως, όπως φαίνεται, η άθλια αυτή καπηλεία της χριστιανικής, αλλά και της προφητικής διδασκαλίας θα τραβήξει σε μάκρος ! Εφόσον θα υπάρχουν αυτοί, που στο όνομα του Χριστού και των προφητών, θα πλουτίζουν με τον ιδρώτα και το αίμα των αθώων. Αυτοί που θα δίνουν αντιπαροχή τη συνείδησή τους για τα αργύρια της προδοσίας του ανθρώπου. Αυτοί που τα δρεπάνια και άροτρα του λαού θα τα κάνουν «έξυπνες» βόμβες και επονείδιστα χρέη, για την εκ του ασφαλούς δολοφονία του!
Οι ομογάλακτοι αρχιερείς της καπηλείας της προφητικής και χριστιανικής διδασκαλίας!…

παπα-Ηλίας
https://papailiasyfantis.wordpress.com
e mail: papailias6391@gmail.com

«Το κακομαθημένο πλουσιόπαιδο»

«Το κακομαθημένο πλουσιόπαιδο»

Ηλιάδης Σάββας, δάσκαλος

«Μὴ κρίνετε, καὶ οὐ μὴ κριθῆτε» 

(Λουκά 6,37), είπε ο Χριστός.

Μα πώς να μην κρίνω  και πώς να μην κατακρίνω, αφού  το ζωντανό και όμοιο πλάσμα, το συγκρίσιμο με μένα, ο πλησίον, είναι  η  δυνατότερη και γλυκύτερη πρόκληση και ευκαιρία,  να διατρανώσω το έλλειμμα της αγάπης  που υπάρχει στην καρδιά μου, αγκαλιά με την υπερηφάνεια  και την κενοδοξία, κατακρίνοντάς τον και  εισπράττοντας  τη γλυκιά αίσθηση της αμαρτωλής  ηδονής; Πώς; Αφού αυτή  είναι η πικρή αλήθεια;

Και μετά, ξέρω. Το έχω μάθει. Το κενό, η πίκρα, η απογοήτευση. Κι αν δεν υπάρχει δάκρυ, πόνος, μετάνοια και… πετραχήλι,  παραμένει η κόλαση στην καρδιά, το αδιέξοδο. Αλλά εγώ συνεχίζω. Συνεχίζω με πλήρη αφροσύνη…

Αχ, αυτή η άπειρη αγάπη του Θεού!

*****

Μπήκα στο πρατήριο καυσίμων και πήρα θέση στη σειρά, πίσω από δυο άλλα αυτοκίνητα. Η σύζυγός μου κατέβηκε και απομακρύνθηκε σε κάποια απόσταση.

Ώσπου να γυρίσω το κεφάλι μου, να σου και βλέπω να με πλησιάζει αργά και μεγαλόπρεπα ένα πολυτελές αμάξι με δυο νεαρούς μέσα. Αμάξι για λίγους. Ωραιότατο και  πανάκριβο. Σταμάτησε ακριβώς μπροστά μου. Μπήκε  και μου πήρε τη σειρά με τέτοια άνεση και τέτοιο θράσος, που μου έκανε εντύπωση. Δεν πρόλαβα να συνειδητοποιήσω την πρώτη έκπληξη και ήρθε η συνέχεια.

Λες και έπεσε συναγερμός στο πρατήριο. Έτρεξαν αμέσως δυο υπάλληλοι κοντά του. Ο οδηγός, χωρίς να κουνηθεί από τη θέση του, άρχισε να τους δίνει εντολές, κουνώντας πέρα δώθε τα χέρια του. Κι εκείνοι, κάνοντας απόλυτη υπακοή, εκτελούσαν  ό,τι  τους  έλεγε.                                                                                                      

 Έβαλαν βενζίνη, έλεγξαν τα λάστιχα. Ύστερα άνοιξαν το καπό της μηχανής και άρχισαν να ασχολούνται μ` αυτήν. Εν τω μεταξύ εκείνος από μέσα έδωσε   εντολή σε άλλον, να του φέρει  κάποια πράγματα από το μαγαζάκι του πρατηρίου και όταν γύρισε, τον ξανάστειλε για κάτι άλλο. 

Εγώ είχα πάρει φωτιά. Φούντωσα από τα νεύρα μου, γιατί μου πήρε τη σειρά με το έτσι θέλω, αλλά και παρακολουθώντας όλη αυτή τη σκηνή:

«Κοίτα εκεί, να παίρνει τη σειρά με τέτοιο νταηλίκι! Κι απ` την άλλη να διατάζει ο πιτσιρικάς μεγάλους ανθρώπους και  να γίνεται το δικό του! Και ποιος νομίζει πως είναι; Αλλά τι περιμένεις; Ποιος ξέρει από ποια πλούσια οικογένεια είναι και τι ανατροφή του δώσανε. Τι νοοτροπία κουβαλάει και τι εγωισμό μπορεί να έχει. Αυτά τα πλουσιόπαιδα συνήθως είναι κακομαθημένα και νομίζουν πως είναι όλοι υποχρεωμένοι να τους υπηρετούν. Επειδή έχεις χρήματα, φίλε μου, νομίζεις πως μπορείς να τους κάνεις όλους υπηρέτες και δούλους σου;».

Παραμιλούσα μέσα από τα δόντια μου, θολωμένος από το θυμό και τους λογισμούς, που με καταπλάκωσαν σαν ποτάμι ορμητικό,  να με πνίξουν.

Ήμουν έτοιμος  να ανοίξω την πόρτα και να βγω, να παρέμβω, να δημιουργήσω κατάσταση, αλλά στάθηκα. Γιατί, την ίδια στιγμή, άνοιξε η πόρτα του συνοδηγού  και βγήκε ο άλλος νεαρός, που καθόταν δίπλα του. Κινήθηκε προς το πορτ- μπαγκάζ, το άνοιξε και έβγαλε από μέσα ένα ογκώδες μεταλλικό πράγμα, που στην αρχή δεν κατάλαβα τι ήταν. Όταν όμως το έφερε από τη μεριά του οδηγού και το ξεδίπλωσε, πάγωσε το αίμα μου! Κρύος ιδρώτας ένιωσα να περιλούζει όλο το σώμα μου. Δεν πίστευα στα μάτια μου! Αναπηρικό καρότσι!

Ώστε ήταν για τον νεαρό οδηγό!  Για τον νεαρό τον «κακομαθημένο»,  τον «εγωιστή», το «αναιδές πλουσιόπαιδο»!                                                                                           Άνοιξε η πόρτα και πρόβαλαν  τα δυο του πόδια ατροφικά, αδύνατα, ανίσχυρα να κρατήσουν το σώμα του όρθιο. Τον έπιασαν οι υπάλληλοι του πρατηρίου, τον πήραν αγκαλιά και τον  έβαλαν επάνω στο καρότσι.                                                                                     - Πω πω Θεέ μου! Συγχώρα με Κύριε! φώναξα και έκρυψα το πρόσωπό μου ανάμεσα στις παλάμες  μου.  Μαύρισαν τα πάντα γύρω μου. Ντρεπόμουν. Ντρεπόμουν. Ντρεπόμουν…

 Κατέρρευσα κυριολεκτικά. Ένας κόμπος έγινε η καρδιά μου…

 Κοιτούσα τους ανθρώπους, που τον κουβαλούσαν και ζήλευα. Ζήλευα τη χαρά τους, την προσφορά της αγάπης στον ανήμπορο αδελφό. Και συνάμα λυπόμουν, γιατί δεν είχα δικαίωμα συμμετοχής σ` αυτό το πανηγύρι της αληθινής χαράς, καθόσον  είχα πάρει το μερίδιό μου. Πρόλαβα και απόλαυσα τη βρώμικη χαρά της άδικης κρίσης και ήμουν χορτάτος μ` αυτήν.                      

Πόσο θα ήθελα να ήμουν κι εγώ ένας από αυτούς που τον σήκωναν. Να έβαζα κι εγώ το χέρι μου στο αναπηρικό καρότσι, να του ζητούσα συγγνώμη, να έπαιρνα πίσω ό,τι σκέφτηκα γι` αυτόν. Όμως ήταν αδύνατο. Τον πήραν γρήγορα και τον οδήγησαν στο μεγάλο κτίριο, που ήταν  στην πίσω μεριά. Κάποιος τράβηξε το αυτοκίνητό του παράμερα.

 Έβαλα βενζίνη και περίμενα στην άκρη. Εκείνη την ώρα είδα από τον καθρέφτη τη σύζυγό μου να πλησιάζει. Σκούπισα τον ιδρώτα από το πρόσωπό μου. Έκλεισε την πόρτα και  σιγοψιθύρισα:

- Σ` ευχαριστώ, Κύριε. Σ` ευχαριστώ, που μου χάρισες αυτό το ωραίο δώρο. Να δω κατάματα τη φτώχεια της καρδιάς μου και το μέγεθος της αναίδειάς μου.                              

 - Τι έχεις; με ρώτησε εκείνη, κάπως  ανήσυχη. Προσεύχεσαι; Σε βλέπω αναστατωμένο ή κάνω λάθος; Τι είναι αυτά  που λες;   

- Πάμε, της  είπα, πάμε και  θα σου πω.   Πήραμε  την κατηφόρα με τις στροφές, για την πόλη.

Και της τα είπα όλα. Λεπτομερώς:

Για το «κακομαθημένο πλουσιόπαιδο», που παρίστανε τον «αφέντη».

Για τους λογισμούς  που με καταπλάκωσαν, για την άδικη κρίση που του έκανα και για το θυμό μου εναντίον του.

Για την αναπηρική καρέκλα, που ήταν δικιά του.

Για τη σκληρότητα της δικής μου καρδιάς και το μεγαλείο της ταπεινής καρδιάς των υπαλλήλων του πρατηρίου. 

   Για το σεισμό, που ταρακούνησε και πάλι, για πολλοστή  φορά, το ψεύτικο  κατασκεύασμα του άλλου εαυτού μου και που ελπίζω και πάλι, πως θα είναι ο τελευταίος… Ελπίζω… 

   Τέλειωσε η πρώτη εξομολόγηση…

Είχαμε πιάσει τον ίσιο δρόμο, που διέσχιζε το μεγάλο κάμπο και οδηγούσε κατευθείαν στη μικρή και ήσυχη  πολιτεία μας. Ο ήχος της μηχανής ακουγόταν στρωτός, ρυθμικός  κι εγώ   κρατούσα δυνατά τη θύμηση μέσα μου. Και με γαλήνευε, με πήγαινε σε άλλους κόσμους…                          

Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με, Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με, κυλούσε η ευχή μέσα μου…                                                                                                                       

Τώρα περιμένει ο παππούλης με το πετραχήλι του…

Ηλιάδης Σάββας

Δάσκαλος

Κιλκίς, 19-8-2015

το είδαμε εδώ