Μορφές σύγχρονης απιστίας. (Κυριακή Ι΄Ματθαίου)

Ο σημερινός πολιτισμένος άνθρωπος μαζί με άλλα έχασε και τον καθρέπτη του Θεού, την φύση. Δεν ζει πια τόσο πολύ σε επαφή με το φυσικό περιβάλλον. Η φύσις σήμερα παρουσιάζει ενδιαφέρον από πλευράς τουριστικής και εκμεταλλεύσεως. Ολίγοι όμως είναι εκείνοι που βλέπουν σ’ αυτήν τα μεγαλεία του Θεού και που δοξάζουν τον Δημιουργό της. Ο άνθρωπος γύρω και επάνω του βλέπει τα έργα των χειρών του, τις μηχανές, τα οικοδομικά μεγαθήρια, τους ηλεκτρονικούς εγκεφάλους,  τους πυραύλους, τα διαστημόπλοια και τόσα άλλα μέσα ασύλληπτα μέχρι χθες και με την φαντασία ακόμη.  Όλα αυτά τον απομακρύνουν από την φύση, όπου είναι χαραγμένα τα ίχνη του Θεού, όπου γίνεται ανάγλυφη η παρουσία Του. Έτσι μεγαλώνει η πεποίθησης του ανθρώπου στον εαυτόν του και τις δυνατότητες του και απεναντίας σβήνει η ανάγκη της παρουσίας και της επεμβάσεως του Θεού. έτσι δημιουργείται η γενεά των αδιαφόρων, των ψυχρών,των απίστων ανθρώπων, που όμως δεν διακηρύττουν φανερά πως είναι άπιστοι. Τι κρίμα! Οι ανακαλύψεις που δεν είναι παρά αποκαλύψεις δυνάμεων, που ο Θεός δημιούργησε, οι ανακαλύψεις λέγω να γίνονται για μερικούς αφορμή υποσυνείδητης απιστίας! Αλλά γιατί είμεθα ανόητοι; Η πρόοδος αυτή δεν επιβεβαιώνει, ότι ο άνθρωπος επλάσθει «κατ΄εικόνα  Θεού»; και δεν παραδειγματιζόμαστε από τους μεγάλους σοφούς και θεμελιωτές των επιστημών, που όσο ανακαλύπτουν τα μυστήρια αυτά της δημιουργίας,τόσο περισσότερο γίνονται πιστοί και ευσεβείς και αναφωνούν το  «ως εμεγαλύνθη τα έργα Σου, Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας»;Και επιτέλους παρ’ όλες αυτές τις προόδους, τι ουσιαστικός επέτυχε ο άνθρωπος; Κατέστησε μήπως τον εαυτόν του ευτυχέστερο; Εξασφάλισε την διατροφή του; Μην ξεχνούμε ότι το ένα τρίτον του πληθυσμού της γης λιμοκτονεί και το άλλο ένα τρίτο υποσιτίζεται. Σταθεροποίησε μήπως την ειρήνη επάνω στη γη; Έγινε κύριος της ζωής και του θανάτου; Μην επαιρώμεθα, μην παρεκτρεπώμεθα, μην απιστούμε λοιπόν,αδελφοί μου, μπροστά στη θεία Μεγαλοσύνη.  Αδελφοί μου, ένας άθεος .έλεγε: « ορκίζομαι εις τον Θεόν, ότι είμαι άθεος».  Το χαρακτηριστικό αυτό παράδειγμα δείχνει, ότι άθεος στην πραγματικότητα κανείς δεν υπάρχει. Ο άνθρωπος εκ φύσεως θρησκεύει, πιστεύει στον Θεόν. Διάφορες όμως εξωτερικές επιδράσεις κλονίζουν  ή νοθεύουν την πίστη του ανθρώπου. Γι’ αυτό πρέπει ο Χριστιανός συχνά να ανανεώνει και να τροφοδοτεί την πίστη του.  Πρέπει όμως και να παρακαλεί τον Θεόν να  του αυξάνει την πίστη αυτή. Οι   Απόστολοι  οι  ίδιοι παρακαλούσαν  «Κύριε, πρόσθες ημίν πίστιν» (Λουκ.ιζ, 5)

Και εμείς ας απευθυνθούμε με θέρμη και ας παρακαλέσουμε: Κύριε, πιστεύουμε στην παντοδυναμία  και την Πρόνοιά Σου.  Πιστεύουμε στην αλήθεια του Ευαγγελίου  και της Εκκλησία Σου. Και αν προς στιγμήν οι ανακαλύψεις της επιστήμης μας ξιπάζουν και μας δημιουργούν την ψευδαίσθηση, ΄τι γίναμε θεοί, αρκεί ΄ένας καταποντισμός ή μία ασθένεια για να αποκαλυφθεί η γύμνια και η αδυναμία μας.  Και αν αναζητούμε σε ύποπτους δρόμους την αλήθεια, το κάνουμε από άγνοια. Φώτισε μας και κράτησε μας κοντά στην Εκκλησία Σου, μέσα στην Ορθοδοξία μας.  Και αν οι αντιπρόσωποί Σου, εδώ στη γη είναι μερικές φορές ανάξιοι του αξιώματος στον οποίο τους αναβίβασες, δώσε να καταλάβουμε, ότι Συ παραμένεις πάντα αμόλυντος και η χάρις Σου δεν αλλοιώνεται, έστω και αν μεταβιβάζεται με ανάξια και ακάθαρτα σκεύη. Και αν, Κύριε, ο αιώνιος εχθρός μας, ο διάβολος, από μίσος μας παρασύρει πολλές φορές και μας χαλκεύει δεσμά αμαρτίας, βοήθησε μας να απαλλαγούμε από το φορτίο αυτό.

Γνωρίζουμε ότι η αμαρτία είναι το σπουδαιότερο εμπόδιο στο να σε πλησιάσουμε και να σε πιστεύουμε. Κύριε, η πίστης μας διέρχεται πολλές φορές κρίσεις. Κατά βάθος Σε πιστεύουμε και θέλουμε να είμεθα μαζί Σου. Αλλά οι πειρασμοί  και τα εμπόδια μας αποκρίνουν  από κοντά Σου. Βοήθησε μας Κύριε.  Πρόσθεσε μας εμάς πίστη. Πιστεύουμε, Κύριε, βοήθησε μας να αποφύγουμε την απιστία . αμήν

Πατρο-Κοσμάς: «Τον Πάπα να καταράσθε»; --Κρήτης Ειρηναίος και Αιτωλίας Κοσμάς: Τον Πάπα να τιμάτε!

Πατρο-Κοσμάς: «Τον Πάπα να καταράσθε»; --Κρήτης Ειρηναίος και Αιτωλίας Κοσμάς: Τον Πάπα να τιμάτε!

Ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης στις εορτές του Αγίου Κοσμά στο Μέγα Δένδρο

      Οἰκουμενιστὲς καὶ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς ἀσεβοῦν.

       Γι’ αὐτοὺς «Τιμὴ μάρτυρος, προδοσίαμάρτυρος». Κάλεσε ὁ «ἀντι-Οἰκουμενιστὴς» Μητροπολίτης Αἰτωλίας Κοσμᾶς στὴν Μητρόπολή του, τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Κρήτης Εἰρηναῖο, ἕναν ἀπὸ τοὺςπρωταγωνιστὲς τῆς κακόδοξη Συνόδου τοῦΚολυμπαρίου. Τῆς Συνοδου ποὺ ὄχι μόνο δὲν κατεδίκασε τοὺς αἱρετικοὺς Παπικούς, ἀλλ’ ἀντίθετα τοὺς …προήγαγε σὲ ἱστορικὴ Ἐκκλησία! Καὶ τὸν κάλεσε νὰ τιμήσει (πρὶν καλά-καλὰ στεγνώσει ἡ μελάνη ἀπὸ τὴν ὑπογραφὴ τῶν Συνοδικῶν αἱρετικῶν ἀποφάσεων) τὸν ἅγιο Κοσμᾶ.

    Δὲν συλλογίστηκε ὁ Αἰτωλίας, δὲν θυμήθηκε, ὥστενὰ ντραπεῖ, πόσες φορὲς στὰ κηρύγματά του ἀναφέρθηκε στὴν διδασκαλία τοῦ Πατρο-Κοσμᾶ «τὸν Πάπα νὰ καταράσθε»;

    Δυστυχῶς, ὁ Μητροπολίτης Αἰτωλίας, δὲν εἶναι ἐκεῖνος ποὺ γνωρίσαμε πρὶν δεκαετίες, ὁ ταπεινὸς καὶ ὑπάκουος στὸν Χριστὸ Ἀρχιμανδρίτης. Ἀφέθηκε στὰ χέρια τοῦ περιβάλλοντός του, καὶ κυρίως στὰ χέρια καὶ τὶς ἐντολὲς τῶν Οἰκουμενιστῶν, κι ἔγινε ὅμοιος τους! Κρίμα!

     Με την ακολουθία του πανηγυρικού αρχιερατικού Εσπερινού ξεκίνησαν οι λατρευτικές εκδηλώσεις προς τιμήν του Ισαποστόλου και Εθναποστόλου Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, στην ομώνυμη Ιερά Μονή που βρίσκεται στο χωριό Μέγα Δένδρο Αιτωλίας, γενέτειρα του Αγίου.
Στον Εσπερινό χοροστάτησε ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Κερνίτσης κ. Χρύσανθος, προσκεκλημένος του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμά...

Το πρωί, στο Καθολικό της Ιεράς Μονής, τελέσθηκαν η ακολουθία του Όρθρου και η Αρχιερατική Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Κρήτης κ. Ειρηναίου.
Τον θείο λόγο κήρυξε ο Μητροπολίτης Καρπενησίου κ. Γεώργιος, ο οποίος αναφέρθηκε στους αγίους της Εκκλησίας μας, τονίζοντας ότι « οι άγιοι στην ζωή τους ξεπέρασαν τον εαυτό τους, ξεπέρασαν το εγώ τους κι έζησαν με ταπείνωση και αγάπη για τον άλλο άνθρωπο. Οι άγιοι, όπως ο μεγάλος άγιος Κοσμάς, έδωσαν τα πάντα για τον Χριστό και τον συνάνθρωπο και θυσιάστηκαν για την αλήθεια. Ζώντας έτσι έγιναν η ζύμη, το αλάτι και το φως του κόσμου».
Κάνοντας μια αναφορά στην σημερινή πραγματικότητα, ο Σεβασμιώτατος κ. Γεώργιος είπε πως «πολλές φορές αρέσει σε εμάς τους χριστιανούς να φορτώνουμε τα πάντα στους άλλους, να κρίνουμε τους άλλους, να τους απορρίπτουμε και να νομίζουμε ότι για την πορεία που έχει πάρει η κοινωνία μας φταίνε οι κακοί. Στην πραγματικότητα όμως εκείνοι που φταίμε είμαστε οι χριστιανοί, οι άνθρωποι της Εκκλησίας, που χάσαμε τον προσανατολισμό μας, χάσαμε τα τάλαντα με τα οποία μας προίκισε ο Θεός, πάψαμε να αγαπάμε και πάψαμε έτσι να είμαστε το αλάτι της γης». Ολοκληρώνοντας την ομιλία του, ο Σεβασμιώτατος, προέτρεψε τους πιστούς να θυμηθούν το Ευαγγέλιο της κρίσεως για να δουν το μέτρο με το οποίο θα μας κρίνει ο Θεός. Γιατί ο Θεός δεν ζητά από εμάς να προσφέρουμε δώρα πολύτιμα, όπως κάνουμε εμείς στη σχέση μας με τον συνάνθρωπο. Ζητά την ειλικρίνειά μας, το σκοτάδι μας το πνευματικό, την πνευματική μας ακαθαρσία. Να τα εναποθέσουμε στο πετραχήλι του πνευματικού, εκεί που θα λάβουμε το Φώς, ώστε έτσι να καθαρθούμε και να ξαναγίνουμε το φως του κόσμου».
Πριν την απόλυση της Θείας Λειτουργίας, ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Κοσμάς ευχαρίστησε ιδιαιτέρως τον Αρχιεπίσκοπο Κρήτης κ. Ειρηναίο, για την παρουσία του στη γενέτειρα του Αγίου Κοσμά και για τον μεγάλο κόπο τον οποίο έκανε για να έλθει να ευλογήσει την τοπική μας Εκκλησία, παρά το βεβαρυμένο πρόγραμμά του.

«Κι όμως, ήρθατε με πολύ χαρά» τόνισε ο Σεβασμιώτατος κ. Κοσμάς, «για να προστήτε των λατρευτικών εκδηλώσεων επί τη
μνήμη του μεγάλου προστάτου μας και Πολιούχου Αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Ήρθατε να τελέσετε το μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας, να μας ευλογήσετε, και το απόγευμα κατά την περιφορά της εικόνος του Αγίου μας, να μας προσφέρετε λόγον οικοδομής, λόγο Αγίου Κοσμά.
Ομολογώ, χωρίς να θέλω να φιλοφρονήσω, πάντα από τότε που γνωριστήκαμε, με εδίδασκε η ταπείνωσή σας, η απλότης σας, η πραότης σας, η ειληκρινής ευσέβειά σας Όλοι οι Αιτωλοακαρνάνες, κληρικοί και λαϊκοί, σας ευχαριστούμε σήμερα και ταπεινά ευχόμαστε να σας χαρίζει ο Κύριος, δια πρεσβειών του Αγίου Κοσμά, έτη πολλά κατά πάντα υγειή και αγιασμένα, για να διδάσκετε και να οδηγείτε κάθε ψυχή του ποιμνίου σας στη σωτηρία.
Εύχεσθε και για μας να ανοίγουμε πάντοτε τις καρδιές μας για να δεχόμαστε το μήνυμα του Αγίου Κοσμά, να ζούμε την Ορθοδοξία μας, να αγαπούμε την Ελλάδα μας όπως κι εκείνος, να δώσουμε στα παιδιά μας την αληθινή Ρωμιοσύνη που έδωκε ο Άγιος Κοσμάς».
Επίσης ο Μητροπολίτης κ. Κοσμάς, ευχαρίστησε τους αγίους Αρχιερείς για την παρουσία τους, τους Ιερείς, την Καθηγουμένη της Ιεράς Μονής, τις αρχές του τόπου και τον πιστό λαό που προσήλθαν με τόση ευλάβεια για να τιμήσουν τον μεγάλο Άγιο Κοσμά.
Λαμβάνοντας τον λόγο ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ. Ειρηναίος, ευχήθηκε στον Ποιμενάρχη μας για τα ονομαστήριά του, έτη πολλά και ευλογημένα, λέγοντας τα εξής:
«Μέσα μου υπάρχει πάρα πολύ μεγάλος σεβασμός στο πρόσωπο του εορτάζοντος σήμερα, του τοπικού Επισκόπου του και κυριάρχη της Μητροπόλεως αυτής και εύχομαι για την ονομαστική του εορτή. Χαίρω πάρα πολύ που το όνομά του είναι συνδεδεμένο με το όνομα του Αγίου Κοσμά.
Σεβασμιώτατε, είσαστε πάρα πολύ ευγενικός, καλός, αληθινός, και σας ευχαριστούμε και σας συνχαίρουμε πάρα πολύ για την πρόσκλησή σας να έρθουμε εδώ. Με όλη μου τη χαρά ανταποκρίθηκα στην πρόσκλησή σας, Σεβασμιώτατε, σεβόμενος πάρα πολύ και το πρόσωπό σας και την εορτή σας, και τον λόγο σας. Αισθάνομαι μεγάλη χαρά και είμαι μαζί σας εδώ στον πόθο σας, στον Ιερό Ναό στην Ιερά αυτή Μονή. στην εορτή του Αγίου Κοσμά.
Η Κρήτη αγαπά πάρα πολύ τον Άγιο Κοσμά. Εδώ στον τόπο της καταγωγής, στον τόπο από τον οποίον γεννήθηκε και ξεκίνησε ο Άγιος, σ’ αυτόν τον τόπο η Κρήτη μεταφέρει δια του Σεβασμιωτάτου Αρκαλοχωρίου και εμού προσωπικώς, όλη της την αγάπη, όλο το σεβασμό, όλη την εκτίμηση προς τον τόπο αυτόν και στον Ι. Ναό του Αγίου.
Σεβασμιώτατε, και πάλι σας συγχαίρω και ευχαριστώ. Ευχαριστώ και όλους εσάς αγαπητοί μου αδελφοί, όλον τον ευλογημένο λαό, τον οποίον εθαύμασα και θαυμάζω για τον τρόπο με τον οποίον υπάρχει, για τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται, για τον τρόπο με τον οποίο συμμετέχει εις την εορτή του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Εύχομαι σε όλους προκοπή, και ευχαριστώ το Θεό και τον Άγιο Κοσμά, που με αξίωσε να ευρεθώ σήμερα στην εορτή και στην πανήγυρη του Αγίου αυτού του Μεγάλου, του νεοέλληνα Αγίου, ο οποίος τόσα πολλά προσέφερε και τόσο πολύ μας εμπνέει και μας κατευθύνει, για να δούμε πως πρέπει σήμερα να προχωρούμε».
Στη συνέχεια, ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης μαζί με τους αγίους Αρχιερείς, μετέβησαν στο χωριό Μέγα Δένδρο και τέλεσαν ειδική δέηση στο χώρο που σώζονται τα θεμέλια της πατρικής οικίας του Αγίου Κοσμά.

Εκ  του  Γραφείου  Τύπου  και  Επικοινωνίας της  Ιεράς  Μητροπόλεως
απο την Πατερικη παραδοσι

Κυριακή Ι΄ Ματθαίου, Ευαγγ. ανάγνωσμα: Ματθ. ιζ΄ 14-23 (28-8-2016)

Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, προέρχεται από το δέκατο έβδομο κεφάλαιο του Ευαγγελιστή Ματθαίου και  περιγράφει το θαύμα της θεραπείας του σεληνιαζομένου νέου. Το περιστατικό αυτό χρονικά, έλαβε χώρα αμέσως μετά το γεγονός της Μεταμορφώσεως του Χριστού στο όρος Θαβώρ.
Όταν κατέβηκε ο Ιησούς από το όρος μαζί με τους τρείς προκρίτους μαθητές Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη, βρήκαν εκεί το πλήθος συγκεντρωμένο γύρω από τους άλλους αποστόλους, καθώς και το άρρωστο παιδί. Αφού δε βρήκε τον Χρι­στό, ο δύστυχος πατέρας έφερε το παιδί στους μαθητές του, εκείνοι όμως δεν μπόρεσαν να βοηθήσουν «Και προσήνεγκα αυτόν τοις μαθηταίς σου και ουκ ηδυνήθησαν αυτόν θεραπεύσαι». Δεν είχαν τη δύναμη να το κάνουν αυτό για τρεις λόγους: α. επειδή οι ίδιοι δεν είχαν αρκετή πίστη· β. επειδή κι ο πατέρας του παιδιού δεν είχε πίστη· και γ. επειδή η πίστη έλειπε κι από τους γραμματείς που παρευρίσκονταν εκεί και συζητούσαν με τους μα­θητές, όπως αναφέρει ο Ευαγγελιστής Μάρκος ο οποίος παραθέτει περισσότερες λεπτομέρειες για το θαύμα αυτό στο ένατο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του.
Η απιστία του πατέρα τού παιδιού γίνεται φανερή από τα λόγια που είπε στο Χριστό. Δε μίλησε όπως ο λεπρός, που είπε: «Κύριε, εάν θέλης δύνασαί με καθαρίσαι» (Ματθ. η' 2).Τότε μίλησε ένας άνθρωπος που είχε δυνατή πίστη. Δε μίλησε όπως ο Ιάειρος, όταν κάλεσε το Χριστό για ν' αναστήσει την κόρη του: «ελθών επίθες επ' αυτήν την χείρά σου και ζήσεται» (Ματθ. θ' 18). Κι εδώ μίλησε ένας άνθρωπος με δυνατή πίστη. Ακόμη  μίλησε πολύ λιγότερο και από τον εκατόνταρχο στην Καπερναούμ, που ήταν άρρωστος ο δούλος του: «μόνον ειπέ λόγω και ιαθήσεται ο παις μου» (Ματθ. η' 8). Εκεί μίλησε η πολύ μεγάλη πίστη. Εκείνη όμως ασφαλώς που είχε τη μεγαλύτερη πίστη ήταν η αιμορροούσα γυναίκα που δεν είπε τίποτα. Παρά μόνο σύρθηκε στα πόδια τού Χριστού και άγγιξε το ιμάτιό του. Ο πατέρας του παιδιού δε μίλησε σαν κι αυτούς. Αυτός είπε στο Χριστό: «εί τι δύνασαι, βοήθησον ημίν» (Μάρκ. θ' 22).
Ο Χριστός στη συνέχεια, ταλανίζει την απιστία των συμπατριωτών του και συνεπώς και του πατέρα του παιδιού, αλλά και των μαθητών του: «Ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη! Εώς πότε έσομαι μεθ’ υμών; Εώς πότε ανέξομαι υμών;». Η γενεά εκείνη, της οποίας αρχηγοί ήταν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, το σαπισμένο και δυσώδες δηλ. κατεστημένο του Ισραήλ, ήταν όχι μόνο άπιστη, αλλά και διεστραμμένη διότι ενώ έβλεπαν τα μοναδικά θαύματα που επιτελούσε ο Ιησούς, επέμεναν στην απιστία τους και περισσότερο βλασφημούσαν, αποδίδοντας την Θεϊκή δύναμη σε δαιμονική ενέργεια.
Ο Κύριος λοιπόν με την άμετρη δύναμή του, αλλά και την άρρητη φιλανθρωπία του θεραπεύει τον νέο και απαλλάσσει «το έργο των χειρών του» από την τυραννία του διαβόλου, επεμβαίνει τη στιγμή που το δαιμόνιο  για ακόμη μια φορά επιτίθεται στο δυστυχισμένο νέο ρίχνοντας και κτυπώντας τον στο έδαφος.  Και ενώ οι μαθητές «ουκ ηδυνήθησαν αυτόν θεραπεύεσαι» , ο Ιησούς το «επιτίμησε» και έφυγε από το νέο και έγινε εντελώς καλά.
Το δαιμονισμένο παιδί φανερώνει την αναστάτωση και την κυριαρχία των δαιμονικών δυνάμεων στην ζωή του κόσμου και των ανθρώπων καθημερινά. Πολλοί αρνούνται την ύπαρξη του Σατανά και θεωρούν ότι η ύπαρξη του διαβόλου ανήκει στις μεσαιωνικές προλήψεις και στην πρωτόγονη νοημοσύνη. Στις περιπτώσεις αυτές ο διάβολος μπαινοβγαίνει ελεύθερα και χωρίς καμιά αντίσταση στις καρδιές των ανθρώπων και επιτελεί το έργο της απωλείας καταφέρνοντας να μας στήνει την πιο έξυπνη παγίδα: τον φαινομενικό θρίαμβο της ανθρώπινης ανεξαρτησίας. Ο άνθρωπος λοιπόν, όταν βρίσκεται μακριά του Θεού να είναι ανίκανος να φυλάξει τον εαυτό του.  Τα πάθη και οι αμαρτίες τον υποδουλώνουν και γίνεται υποχείριο των δαιμόνων, μη μπορώντας να απαλλαγεί.  Η συνάντηση όμως και επαφή με τον Χριστό δίνει στον άνθρωπο την ελευθερία του.
Όταν έπειτα οι μαθητές ρώτησαν τον Χριστό, γιατί οι ίδιοι απέτυχαν να βοηθήσουν τον ασθενή νέο, τους είπε το εξής «δια την απιστίαν υμών. Αμήν γαρ λέγω υμίν, εάν έχητε πίστιν ως κόκκον συνάπεως, ερείτε τω όρει τούτω μετάβηθι εντεύθεν εκεί και μεταβήσεται, και ουδέν αδυνατήσει υμίν». Ίσως ο Χριστός αυτή τη στιγμή τους έδειχνε το Όρος της Μεταμορφώσεως και γινόταν έτσι μια έμμεση αναφορά στο θαυμαστό εκείνο γεγονός που είχε προηγηθεί πριν λίγες ώρες εκεί.
Θέλοντας ο Χριστός να διδάξει και αυτούς αλλά κι εμάς τους μετέπειτα Χριστιανούς και μαθητές του πως αποκτούνται τα πνευματικά χαρίσματα, λέει στους Αποστόλους: «αυτό το γένος δεν εκδιώκεται με άλλον τρόπο, παρά μόνο με προσευχή και νηστεία». Η νηστεία μαζί με την πίστη προσφέρει μεγάλη δύναμη.  Αυξάνει την ευσέβεια και μεταβάλλει τον άνθρωπο σε άγγελο και μπορεί έτσι να αγωνίζεται εναντίον των ασωμάτων δαιμόνων.  Αυτό όμως δεν μπορεί να το κάνει από μόνη της η νηστεία, αλλά χρειάζεται  και προσευχή και μάλιστα η προσευχή είναι αυτή που κατέχει την πρώτη θέση.
Στην προσευχή ο άνθρωπος στέκεται «ενώπιος ενωπίω» με τον Θεό, σε μία σχέση παιδιού προς πατέρα. Είναι και η προσευχή εκδήλωση εμπιστοσύνης στον Θεό, αλλά ταυτόχρονα και αναγνώριση των ορίων μας, της μεγάλης διαφοράς που μας χωρίζει από Εκείνον. Με την προσευχή αναγνωρίζουμε την ευτέλεια και την αδυναμία μας και ξανοιγόμαστε στο πέλαγος της μεγαλοσύνης και της παντοδυναμίας του Θεού. Ο Χριστός πολλές φορές, διαβεβαίωσε τόσο τους αποστόλους όσο και όλους τους ακροατές του, λέγοντάς τους: «Πάντα όσα αν αιτήσησθε εν τη προσευχή πιστεύοντες λήψεσθε». Όσα ζητήσετε με πίστη κατά την προσευχή σας, θα σας δοθούν. Με το να πει σήμερα ο Χριστός ότι «τούτο το γένος ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία», θέλει να καταστήσει σαφές ότι με τις ανθρώπινες δυνάμεις η εκδίωξη του δαιμονίου ήταν αδύνατη. Μόνον η επίκληση του Θεού, που επιτυγχάνεται με θερμή προσευχή, μπορούσε να απαλλάξει το νέο από το δαιμόνιο.
Και η δύναμη της νηστείας είναι μεγάλη, όπως μας διαβεβαίωσε ο Χριστός. Αυτός που νηστεύει είναι απαλλαγμένος από περιττά βάρη, ελαφραίνει το σώμα και αποκτά φτερά για να μπορεί να προσεύχεται με καθαρή καρδιά.  Η νηστεία σβήνει τις πονηρές επιθυμίες, ταπεινώνει την υπερηφανευόμενη ψυχή και εξευμενίζει τον Θεό.  Καθώς ο άνθρωπος καθαρίζεται από τις περιττές ανάγκες και μέριμνες με τη νηστεία, μπορεί και προσεύχεται πιο δυνατά και ειλικρινά.  Αυτή η προσευχή γίνεται δυνατότερη από τη φωτιά και προσελκύει ευκολότερα τη χάρη του Θεού. Η στέρηση από τη νηστεία και η αποφυγή των άλλων αμαρτωλών παθών, είναι μερικές θυσίες, που μας κάνουν έστω και στο ελάχιστο κοινωνούς στη θυσία και τα παθήματα του Κυρίου μας.  Γι αυτό ο Κύριος, αφού μίλησε στους Μαθητές του για νηστεία, στη συνέχεια αναφέρθηκε στο θάνατό του, ίσως γιατί και με τη μικρή θυσία της νηστείας, γινόμαστε «κοινωνοί» στη δική του Θυσία.  Με την πίστη, ο άνθρωπος αναγνωρίζει την αποτυχία του να τελειωθεί μακριά από τον Θεό και επιστρέφει στην πηγή της ζωής, τον Θεό, που εγκατέλειψε.  Έτσι γίνεται κοινωνός της Χάριτος και νικά τον διάβολο.
Με την προσευχή ο άνθρωπος μπορεί να ξεφύγει από το πνευματικό αδιέξοδο που έχει οδηγηθεί, γιατί νιώθει τη χάρη του Θεού να τον κυριεύει πλημμυρίζοντας την καρδιά του με αγάπη και πνευματική ηρεμία. Κάθε άνθρωπος που προσεύχεται αληθινά-πραγματικά δεν επιστρέφει ποτέ άδειος από την προσευχή. Δηλαδή αν ζητούμε κάτι από τον Κύριο και δεν έχουμε ανταπόκριση, αυτό μπορεί να συμβαίνει γιατί ίσως δεν προσευχόμαστε σωστά. «Αιτείτε και ου λαμβάνετε, διότι κακώς αιτείσθε» (Ιακ. δ’ 3).
Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή ο Κύριος, μας διδάσκει ότι πρέπει να πολεμούμε τους πειρασμούς και τα πάθη μας με προσευχή προς το Θεό, σε συνδυασμό με τη νηστεία, έτσι ώστε με τη δύναμη και τη χάρη του Θεού να βγαίνουμε νικητές. Η δυνατή πίστη στον Θεό, η προσευχή και η νηστεία, αποτελούν τα μεγαλύτερα πνευματικά εφόδια για την πνευματική μας ανάταση.

Κυριακή Ι΄ Επιστολών, Αποστ. Ανάγνωσμα: Α’ Κορινθίους 4: 9-16 (28-8-2016)

Το έργο της διαδόσεως του Ευαγγελίου υπήρξε αφάνταστα βαρύ και επίμοχθο. Οι Απόστολοι «ως πρόβατα εν μέσω λύκων», όπως προείπε ο ίδιος ο Κύριος (Ματθ. 10,16), χρειάστηκε να κοπιάσουν πολύ και να δοκιμάσουν αναρίθμητους πειρασμούς για να μεταδώσουν το χαρμόσυνο μήνυμα της εν Χριστώ σωτηρίας στους ανθρώπους. Στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα, ο απ. Παύλος μας περιγράφει την αποστολική ζωή, το πως δηλαδή έζησαν και πόσο αγωνίστηκαν οι Απόστολοι, προσπαθώντας να σπείρουν το λόγο του Ευαγγελίου στις καρδιές των ανθρώπων και να θεμελιώσουν τις διάφορες κατά τόπους Εκκλησίες.

 Ο απόστολος Παύλος χαρακτηρίζει τους Κορινθίους «φρόνιμους»  και «ένδοξους», ενώ αντίθετα ονομάζει τους αποστόλους «μωρούς», «ασθενείς» και «άτιμους». Θέλει με αυτό τον τρόπο να υπογραμμίσει την φιλαυτία των Κορινθίων αλλά και να τονίσει την καταφρόνια που δοκίμαζαν οι Απόστολοι στα μάτια του κόσμου. Η συμπεριφορά του κόσμου προς τους αποστόλους ήταν σημάδι αδυναμίας κατανόησης του ευαγγελικού τους έργου και έλλειψη κοινωνικής αναγνώρισης, γι’ αυτό και το έργο της διαδόσεως του Ευαγγελίου γινόταν ακόμα πιο δύσκολο για τους Αποστόλους.

 «Δοκώ γαρ ότι ο Θεός ημάς τους αποστόλους εσχάτους απέδειξεν ως επιθανατίους». Έτσι έμοιαζαν οι Απόστολοι, με κατάδικους που εμφανίζονται στο γήπεδο έτοιμοι για θάνατο και γίνονται θέαμα ενώπιον των πάντων. Πραγματικά πολύ εύστοχη η παρατήρηση ότι ο αληθινός απόστολος, ο γνήσιος ποιμένας είναι έτοιμος κάθε μέρα να πεθάνει, για να μην πούμε καλύτερα ότι κάθε μέρα πεθαίνει και κάθε μέρα ανασταίνεται. Πεθαίνει πάνω στο χρέος του και ανασταίνεται μέσα στη χάρη του Θεού.

 Όσο ένδοξο μας παρουσιάζεται σήμερα το αξίωμα και το έργο των Αποστόλων, τόσο βαρύ και κινδυνώδες ήταν τότε που το ασκούσαν. Κύριο γνωρίσματα της αποστολικής ζωής ήταν η πείνα, η δίψα, η γύμνια, η κακομεταχείριση από τους άλλους, η συνεχής μετακίνηση από τόπο σε τόπο χωρίς μόνιμη έδρα. Η ζωή τους δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η μίμηση του παραδείγματος και η ενσάρκωση της διδαχής που τους είχε παραδώσει ο ίδιος ο Κύριος. Ήταν πραγματική συμμετοχή και κοινωνία στα παθήματα του Χριστού. Σήμερα πολλοί φτάσαμε να πιστεύουμε πως η υλική άνεση και η κοσμική δύναμη είναι σημάδια χριστιανικής γνησιότητας, όμως βλέποντας τη ζωή των Αποστόλων καταλαβαίνουμε ότι αυτό δεν ισχύει.

 Η προτροπή που απευθύνει αμέσως μετά προς τους Κορινθίους ο απόστολος Παύλος «μιμηταί μου γίνεσθε», δηλαδή να γίνουν μιμητές του, μπορεί να ακούγεται λίγο τολμηρή, αλλά είναι η σχέση πατέρα και παιδιών που του επιτρέπει να μιλήσει με αυτό τον τρόπο. Ο απόστολος Παύλος ήταν ο πνευματικός τους πατέρας και οι Κορίνθιοι πνευματικά του παιδιά. Εκείνος τους είχε οδηγήσει στο Χριστό, τους είχε αναγεννήσει πνευματικά με το κήρυγμα του ευαγγελίου, το οποίο εκείνος πρώτος είχε κηρύξει στην Κόρινθο.  Είναι πολύ φυσικό όχι μόνο γιατί πρέπει τα παιδιά να προσπαθούν να μοιάσουν στον πατέρα τους, αλλά κυρίως γιατί η ζωή του απόστόλου Παύλου ήταν αντανάκλαση της ζωής του Ιησού Χριστού.

 Προβάλλοντας ο απόστολος Παύλος τον εαυτό του ως παράδειγμα για μίμηση, δείχνει στους Κορίνθιους πως η ζωή του Ιησού Χριστού που τους είχε κηρύξει δεν ήταν ακατόρθωτη αφού και ο ίδιος, άνθρωπος όμοιος με εκείνους, την είχε κατορθώσει.

 Ευαγγελική διδαχή χωρίς ευαγγελικό βίο είναι προσπάθεια που δεν τελεσφορεί. Όσοι διακονούν το ευαγγέλιο οφείλουν να ζουν με τέτοια προσοχή και ακρίβεια, ώστε ο βίος τους να αποτελεί πρότυπο για μίμηση από εκείνους τους οποίους διδάσκουν.

 Η εκκλησία μας ονομάζεται αποστολική, κι’ αυτό γιατί θεμελιώθηκε πάνω στο κήρυγμα των Αποστόλων. Η πίστη μας χαρακτηρίζεται αποστολική, διότι είναι η μία πίστη των Αποστόλων. Το έργο της εκκλησίας λέγεται αποστολικό επειδή αποτελεί συνέχεια του έργου και του κηρύγματος των Αποστόλων. Οι ποιμένες της εκκλησίας είναι διάδοχοι των Αποστόλων. Από εκείνους, κατά αδιάκοπη συνέχεια παρέλαβαν τον «κλήρον» της αποστολικής διακονίας και το δικό τους έργο συνεχίζουν προεκτείνοντάς το μέσα στην ιστορία.

 Αυτό ακριβώς συνιστά ο απόστολος Παύλος στους Κορινθίους με τη φράση: «Παρακαλώ υμάς, μιμηταί μου γίνεσθε». Η αποστολική σύσταση δεν αφορά μόνο τους τότε χριστιανούς αλλά έχει διαχρονική σημασία. Μας προσκαλεί να ακολουθήσουμε τα ίχνη των Αποστόλων, να μιμηθούμε τη ζωή τους, τη μία και αληθινή ζωή που είναι η ζωή του Ιησού Χριστού.

Κυριακή Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. ιζ΄ 14 – 23) «Φέρετέ μοι αὐτόν ὧδε»

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμός  46

Κυριακή   Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. ιζ΄ 14 – 23)

«Φέρετέ μοι αὐτόν ὧδε»

Ἀπό μικρό παιδί πλεγμένος στά δίχτυα τοῦ Σατανᾶ ὁ νέος ὁ σεληνιαζόμενος τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος, ἀδελφοί μου, εἶχε καταντήσει κάτω ἀπό τή βασανιστική ἐξουσία του ψυχικό καί σωματικό ἐρείπιο. Ἀπό τή στιγμή ὅμως πού ἡ ἀγάπη καί ἡ δύναμη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ τόν ἐθεράπευσαν, ἕνας καινούργιος κόσμος ἔγινε μέσα του, ὁ κόσμος τῆς χαρᾶς καί τῆς γαλήνης, τοῦ θάρρους καί τῆς αἰσιοδοξίας, τῆς ὑγείας καί τῆς εὐτυχίας.

Μά καί σήμερα οἱ νέοι, πολλοί νέοι, σεληνιάζονται καί «κακῶς πάσχουν», κάτω ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ Σατανᾶ καί τῶν παθῶν τῆς ἁμαρτίας καί γίνονται συχνά, σωματικά καί ἠθικά ἐρείπια. Γι’αὐτό, μέ τήν ἴδια λαχτάρα καί σήμερα ὁ Χριστός μᾶς φωνάζει τό: «Φέρετέ μοι αὐτόν ὧδε».

Νά ὁδηγήσωμε δηλ. τά παιδιά καί τούς νέους κοντά Του. Γιατί κοντά στό Χριστό καί μέσα στό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου Του τά παιδιά μεγαλώνουν σάν σέ θερμοκήπιο, στήν ἀρχή, προφυλαγμένα ἀπό τούς σκληρούς βοριάδες καί τίς καταστρεπτικές καταιγίδες τῆς ἁμαρτωλῆς κοινωνίας μας. Καί, ἀφοῦ στεθεροποιηθοῦν καί ἀποκτήσουν βάσεις γερές, εἶναι ἕτοιμα, ὕστερα, νά ἀντιμετωπίσουν τίς ἐπιθέσεις τίς πολύμορφες τοῦ κακοῦ καί νά νικήσουν. Ὁ Χριστός καί τό Εὐαγγέλιό Του εἶναι ὁ καλύτερος παιδαγωγός, ὁ τρυφερώτερος φίλος, ὁ δυνατώτερος προστάτης. Κοντά Του οἱ νέοι μας βρίσκουν τή δύναμη, πού θά χρειασθῇ νά ἀναπτύξουν ὅλες τους τίς δημιουργικές πρωτοβουλίες, νά πραγματοποιήσουν τά ὄνειρά τους, νά χτίσουν ἕνα κόσμο καλύτερο ἀπό αὐτόν πού τούς περιβάλλει, νά ἀπολαύσουν τήν εὐτυχία τῆς ζωῆς ὁλοκληρωμένη, νά περιμένουν, μέ βεβαιότητα, καί τήν εὐτυχία τῆς αἰώνιας ζωῆς.

Ὁ Χριστός εἶναι ὁ αἰώνιος νέος, ὁ αἰώνιος νικητής, ὁ μόνος μακάριος, ὁ μόνος ἐλεύθερος, ὁ νέος καί νεοποιός, ἡ συνισταμένη ὅλων τῶν εὐγενικῶν ἰδανικῶν, πού ποθῇ κάθε ὡραία νεανική καρδιά. Εἶναι ὁ μόνος ἡγέτης καί ἀρχηγός, πού δέν ἀπαγοητεύει ποτέ, πού τά ὑπόσχεται καί τά δίνει ὅλα στούς φίλους καί ὁπαδούς Του καί τίποτε δέν περιμένει, δέν δέχεται ἀπό αὐτούς, σάν ἀνταμοιβή. Πρέπει βέβαια νά Τόν ἀναζητήσουν καί νά Τόν βροῦν. Νά Τόν παραδεχτοῦν καί νά Τοῦ ἀφοσιωθοῦν, νά Τοῦ παραδώσουν τήν καρδιά καί τήν σκέψη τους, νά Τόν ζήσουν στή ζωή τους. Τότε, ἀκολουθῶντας τόν δύσκολο δρόμο τῆς ἀρετῆς, θά φτάσουν πολύαθλοι καί νικητές, ὅπως ὁ ἀρχαῖος, ὁ μυθικός ἥρωας Ἡρακλῆς, στούς κόσμους τῶν ἡμιθέων. Τά νειᾶτα τους θά μείνουν αἰώνια, γιατί ἡ δόξα καί ἡ ὀμορφιά τῆς ἁγιότητας θά ἐξουδετερώσῃ καί θά ἐμποδίσῃ τό γερασμό τῆς ἁμαρτίας νά τούς ρυτιδώσῃ τήν ψυχή, νά διαβρώσῃ τήν καρδιά καί νά κατασπιλώσῃ τό σῶμα.

Ὁ δίκαιος Ἄβελ, ὁ πάγκαλος Ἰωσήφ, ἡ Παρθένος Μαρία, ὁ ἠγαπημένος μαθητής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, στρατειά ὁλόκληρη καί νέφος ἡρώων καί μαρτύρων, μέχρι σήμερα ἀστράφτουν καί φωτίζουν, καί ἠλεκτρίζουν ἀπό τήν αἰώνια δόξα τους ὅλους ἐκείνους, πού φλέγονται γιά τά μεγάλα καί αἰώνια ἰδανικά. Ὅσοι γηράσαμε καί καμπουριάσαμε κάτω ἀπό τό βάρος τῶν παθῶν τῆς ἁμαρτίας, ὅσοι εἴμαστε «κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι»ἀπό τό ἄγχος καί τόν πόνο τῆς ζωῆς- καί ποιός δέν εἶναι;- ὅσοι βρισκόμαστε κοντά στό κατῶφλι τῆς ἄλλης ζωῆς, σ’ Ἐκεῖνον ἄς στρέψωμε τό βλέμμα τῆς ἐλπίδας καί ἄς Τοῦ δοθοῦμε τελικά. Θά εἶναι ἡ πιό ὄμορφη πρᾶξη τῆς ζωῆς μας. Ἀλλά καί ὅσοι μέ τά φτερά τῆς νιότης ξεκινοῦν καί πετᾶνε γιά κάποιους ἄλλους κόσμους καί κάποιες ἄλλες χαρές, «ἐλᾶτε νειᾶτα στό Λυτρωτή, τό Σταυρωμένο θριαμβευτή. Τί χαρά τά νειᾶτα νά δοθοῦν στό Χριστό, γι’ Αὐτόν ν’ἀγωνισθοῦν, μέ τή σημαία τοῦ ἔργου Του ἐμπρός νά προχωροῦν!».                                            Γένοιτο!

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου

Ὁ ἀπ. Παῦλος ὑποδειγματικὸ πρότυπο «Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε» (Α΄ Κορ. 4,16) +Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος

Ὁἀπόστολος Παῦλος, ἀγαπητοί μου, εἶχε διδάξει τοὺς Κορινθίους τὰ ὑψηλὰ μα-θήματα τῆς ἠθικῆς ζωῆς τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ποιά μαθήματα δηλαδή· μαθήματα ταπεινο-φροσύνης, σωφροσύνης, ἁγνότητος, ἐλεη-μο σύνης, ὁμονοίας, ἀγάπης. Ἦταν ὅμως εὔ-κολο οἱ Κορίνθιοι ν᾿ ἀκούσουν καὶ νὰ ἐφαρ-μό σουν τὰ χριστιανικὰ αὐτὰ μαθήματα τοῦ ἀ-

ποστόλου Παύλου; Καθόλου εὔκολο. Γιατί δὲν ἦταν εὔ κολο;

Διότι οἱ Χριστιανοὶ τῆς Κορίνθου ζοῦσαν μέ-σα σὲ μία κοινωνία τελείως ἀντίθετη μὲ τὸν τρόπο ζω ῆς ποὺ τοὺς δίδασκε ὁ ἀπόστολος Παῦλος· ζοῦσαν σὲ μία ἀπὸ τὶς πιὸ διεφθαρμένες κοινωνίες τοῦ ἀρχαίου κόσμου. Στὴν Κόρινθο ἡ Ἀ φροδί τη καὶ ὁ Βάκχος, οἱ εἰδωλο-λατρικοὶ θεοὶ ποὺ ὑπέθαλπαν καὶ ἐξω θοῦσαν τοὺς λατρευτάς τους σὲ ἀθέμιτες ἀπολαύ-σεις καὶ ξεσήκωναν τὰ κατώτερα πάθη τοῦ ὄ - χλου, αὐτοὶ ποὺ θεοποι οῦσαν τὶς σαρκικὲς ἡ-δονὲς καὶ τὴ μέθη, ἦταν οἱ κατ᾿ ἐ ξοχὴν λα-τρευτοὶ θεοί. Ἐκεῖνα ποὺ ὁ ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ καυτηρίαζε ὡς ἁ μαρτία, αὐτὰ ἡ κοι-νω νία τῆς Κορίνθου τὰ εἶ χε ὄχι ἁπλῶς ὡς τρόπο ζωῆς ἀνεκτὸ καὶ θεμιτὸ - νόμιμο, ἀλλὰ ὡς τρόπο λατρείας ποὺ «εὐλογοῦσαν» οἱ θε-οὶ καὶ ὡς «ἱερὸ» καθῆκον ποὺ ἐπέβαλ λε ἡ θρησκεία τῆς κοινωνίας. Χιλιάδες δι εφθαρμέ-νοι ἄν θρωποι, ἄντρες καὶ γυναῖκες, μὲ τὴν ἀ - κόλαστη συμ περιφορά τους σκόρπιζαν τὸ μό-λυσμα τῆς ἁ μαρτίας σὲ ὁλόκληρη τὴν πόλι.

Τὸ ἠθικὸ λοιπὸν ἐπίπεδο τῆς Κορίνθου εἶ-χε πέσει τόσο χαμηλά, ὥστε ὁποιοσδήποτε δι δάσκαλος θὰ ἐπιχειροῦσε νὰ ἐξ υγιάνῃ τὰ ἤθη καὶ ν᾽ ἀνυψώσῃ τὴ ζωὴ σὲ βαθμὸ ἠθικώ-τερο καὶ εὐγενέστερο, θὰ συναντοῦσε ἐμπό-δια πολλὰ καὶ μεγάλα.

Ἕνα ἀπὸ τὰ ἐμπόδια αὐτὰ θὰ ἦταν καὶ ἡ ἔμμονη ἰδέα, ἡ ἀντίληψι τῶν πολλῶν, ποὺ ἐ-

πικρατεῖ συνήθως στὶς διεφθαρμένες πόλεις, ὅτι ὑπὸ τὶς συνθῆκες αὐτὲς ὁ ἄνθρωπος εἶνε ἀδύνατον νὰ ζήσῃ σύμφωνα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο, νὰ ἐφαρμόσῃ τὴν ἠθική, τὴν ἠ θικὴ τοῦ Χρι-στιανισμοῦ μάλιστα.

Ἀδύνατον! θὰ φώναζε ἡ διεφθαρμένη κοι-νωνία. Ἀδύνατον! θὰ διαμαρτύρονταν οἱ ὑ λι-σταὶ φιλόσοφοι καὶ διδάσκαλοι τῆς Κορίνθου, νὰ ζήσουν οἱ ἄνθρωποι καὶ μάλιστα οἱ Κορίν-θιοι σύμφωνα μὲ τὸ εὐαγγέλιο τοῦ Παύλου. Ἀδύνατον! θὰ σφύριζε στὰ αὐτιὰ τῶν ἀ κροα-τῶν τοῦ Παύλου ὁ σατανᾶς, ποὺ ἔβλεπε πὼς ἡ πελατεία του, μὲ τὰ φλο γερὰ κηρύγμα τα τοῦ ἀποστόλου γιὰ τὴν ἀρετή, κινδυνεύει νὰ διαρρεύσῃ πρὸς τὸ στρατόπεδο τοῦ Χριστοῦ.

* * *

Ἀδύνατον; Ἀλλὰ νά λοιπὸν ὁ Παῦλος. Τί ἦ-ταν αὐτός; Μήπως ἦ ταν ἄγγελος χωρὶς σῶ μα ἢ μήπως ἦταν φάντασμα; Ἄνθρωπος ἦταν κι αὐτός, ὅπως ὅλοι οἱ ἄλλοι, ἄνθρωπος ὅπως καὶ οἱ Κορίνθιοι, ἄν θρωπος μὲ σωματικὲς ἀ-νάγκες ὅπως ὅ λος ὁ κόσμος. Καὶ ποῦ ζοῦσε; Μήπως στὴν ἔ ρημο, ἔ ξω ἀπ᾽ τὸν κόσμο; Ὄχι, δὲν ζοῦσε στὴν ἔρημο· ζοῦσε μέσα στὶς πό-λεις, ὅπου πλεονά ζει ἡ ἁμαρτία. Καὶ ὅμως ὁ Παῦλος ἔζησε τὴ χριστιανικὴ ζωὴ μὲ ἀκρί-βεια, ἐφάρμοσε τὰ διδάγματα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔφθασε σὲ ἕνα ἐπίπεδο τελειότητος μοναδι-κό· ἐνῷ ζοῦσε πάνω σ᾽ αὐτὴ τὴ γῆ, φαινόταν ὅτι ζῇ καὶ πολιτεύεται στοὺς οὐ ρανούς.

Ὁ Παῦλος ἔζησε μὲ συνέπεια. Καν είς δὲν μποροῦσε νὰ τοῦ βρῇ ἀντιφάσεις, νὰ ξεχωρί-σῃ τὴ διδασκαλία του ἀ πὸ τὴ ζωή του. Δίδα-σκε ὅ,τι ἦταν, καὶ ἦταν ὅ,τι δίδασκε. Φῶς ἡ δι-δασκαλία του, φῶς καὶ τὸ παράδειγμά του. Καὶ ἔτσι ἐξηγεῖται πῶς εἶχε τὸ θάρρος, ν᾿ ἀπευ-θυνθῇ στοὺς Κο ρινθίους, νὰ τοὺς προσκα-λέσῃ νὰ δοῦν στὸ δικό του πρόσωπο τὴ μορφὴ τοῦ Χριστοῦ.

Μεγάλη τόλμη αὐτό. Ποιός ἄλλος θὰ εἶχε	μιμηθῆτε τὴν ἐγκράτειά μου, οἱ φιλάργυροι
τὴ δύναμι νὰ πῇ, ὅτι στὸ πρόσωπό του μπορεῖ	μιμηθῆτε τὴν ἀνιδιοτέλειά μου, οἱ φθονεροὶ
ὁ κάθε συνάνθρωπός του νὰ δῇ ἕνα τέλειο	μι μηθῆτε τὴν ἀγάπη μου, οἱ ὀκνηροὶ μιμηθῆ-
καὶ ἀξιομίμητο πρότυπο; Μόνο ἡ Παναγία καὶ	τε τὴν ἐργατικότητά μου, οἱ ἀνυπόμονοι μι-
ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Μέσα στὴν ἁγία Γραφὴ	μηθῆτε τὴν ὑπομονή μου, οἱ δειλοὶ μιμηθῆτε
ἀκοῦμε βέβαια πρῶτα τὸν ἴδιο τὸν Χρι στὸ νὰ	τὸ θάρρος μου… Θὰ χρειαζόταν νὰ ἔχουμε
προκα λῇ τοὺς ἐχθρούς του καὶ νὰ τοὺς λέῃ ἄ-	στὴ διάθεσί μας πολὺ χρόνο γιὰ νὰ δείξουμε
φοβα «Τίς ἐξ ὑμῶν ἐλέγχει με περὶ ἁ μαρ τί-	τὰ ὑπέροχα δείγματα καθεμιᾶς ἀπὸ τὶς ἀρε-
ας;», ποιός δηλαδὴ ἀπὸ σᾶς μπορεῖ νὰ βρῇ ἐ-	τὲς τοῦ ἀποστόλου Παύλου, συλλέγοντάς τα
πάνω μου κάποια ἁ μαρτία; (Ἰω. 8,46). Ἔπειτα, ἀπὸ	μέσα ἀπὸ τὶς Πράξεις τῶν ἀποστόλων καὶ τὶς
ὅλους τοὺς ἁ γίους ἀνθρώπους, ἀκοῦμε μόνο	14 Ἐπιστολές του. Τὸ ἀφήνω στὴ διάθεσι καὶ
τὴν Παναγία νὰ λέῃ «Ἀπὸ τοῦ νῦν μακα ριοῦσί	στὴν προθυμία τοῦ καθενός μας.
με πᾶσαι αἱ γενεαί», στὸ ἑξῆς δηλαδὴ θὰ μὲ	* * *
μακαρίζουν ὅλες οἱ γενεὲς τῶν ἀνθρώπων
	«Μιμηταί μου γίνεσθε». Ὁ Παῦλος εἶχε τὸ
(Λουκ. 1,48), καὶ ἐδῶ τὸν ἀπόστολο Παῦλο νὰ γρά-
	θάρρος νὰ γράφῃ τὰ λόγια αὐ τὰ στοὺς Κοριν-
φῃ στοὺς Κορινθίους τὰ βαρυσήμαντα λό για	θίους, νὰ προσκαλῇ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν ἐ-
«Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε»	χθροὺς καὶ φίλους τῆς ἐκκλησίας τῆς Κορίν-
(Α΄ Κορ. 4,16), μιμηθῆτε με δηλαδή.	θου νὰ ἐξετάσουν τὴ συμπεριφο ρά του, νὰ ἐ-
Ὦ Κορίνθιοι, λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀ-
	ρευνήσουν τὴ ζωή του, καὶ τότε νὰ πεισθοῦν,
κούσατε τὴ διδασκαλία μου; Σᾶς φάνηκε ἴσως	ὅτι τὰ ὅσα διδάσκει δὲν εἶνε μόνο λόγια, ἀλλὰ
ὑπερβολικὰ αὐ στηρὴ καὶ ἀ πραγματοποίητη;	εἶνε καὶ ἔργα· πρῶτος αὐτὸς τὰ ἐφάρμοσε
Ἀλλὰ στρέψτε λοι πὸν τὴν προσοχή σας καὶ	στὸν ἑαυτό του.
παρατηρῆστε τὴν ἐφαρμογή της· δῆ τε τὸ πα-	Ἀλλὰ τὸ θάρρος αὐτὸ τοῦ Παύλου, ἀγαπη-
ράδειγμά μου. Ἐξετάστε προσεκτι κὰ τὴ ζωή
	τοί μου, θὰ ἔπρεπε νὰ διακρίνῃ καὶ ὅλους ἐ-
μου. Κι ὅπως ἐγὼ ἀντέγραψα καὶ ἀποτύπωσα	μᾶς, οἱ ὁποῖοι μέσα στὴ σημερινὴ κοινωνία,
στὸν ἑαυτό μου τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ἔτσι	κοι νωνία διεφθαρμένη ὅπως καὶ ἡ κοινωνία
κ᾽ ἐσεῖς ἀντιγράψτε καὶ ἀποτυπῶστε στὴ δι-	τῆς ἀρχαίας Κορίνθου, φέρουμε τὸ τίμιο ὄνο-
κή σας καρδιὰ τὸν Χριστό· καὶ γιὰ νὰ μὴ δυσ-	μα τοῦ Χριστιανοῦ. Ναί· θὰ ἔπρεπε νὰ ζοῦμε
κολευθῆτε σ᾽ αὐτό, ἀντιγρά ψτε βλέποντας ἐ-	κ᾽ ἐμεῖς τόσο ἅγια, ὥστε στὴν κάθε στιγμὴ τῆς
μένα, ποὺ ἔζησα κοντά σας· μιμηθῆτε τὸ πα-	ζωῆς μας, ὅσοι εἶνε γύρω μας, ὅσοι ἐξαρτῶν-
ράδειγμά μου, τὴ ζωή μου. «Μιμηταί μου γί-	ται ἀπὸ μᾶς, ὅσοι βρίσκονται πάνω ἀπὸ ᾽μᾶς,
νεσθε».	ὅσοι εἶνε φίλοι τοῦ Χριστοῦ, ὅσοι εἶνε ἐχθροὶ
Καὶ πράγματι. Ὁ βίος τοῦ μεγάλου ἀποστό-
	τοῦ Χριστοῦ, ὅλοι αὐτοὶ νὰ ἔβλεπαν στὸ πρό-
λου εἶνε τὸ ὑπόδειγμα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς.	σωπό μας τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ καρδιά του εἶνε μιὰ ζωντανὴ εἰκόνα τοῦ Χρι-	«Μιμηταί μου γίνεσθε». Τὸ εἶπε ὁ Παῦλος
στοῦ. Δὲν ὑπάρχει ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ τὴν ὁ-
	πρὸς τοὺς χριστιανοὺς τῆς Κορίνθου. Ἐμεῖς
ποία ὁ ἀπόστολος νὰ μὴν ἔχῃ τηρήσει, δὲν ὑ-	δυστυχῶς δὲν μποροῦμε νὰ τὸ ποῦμε. Ὁ κό-
πάρχει χριστιανικὴ ἀρετὴ τὴν ὁ ποία νὰ μὴν ἔ-	σμος μᾶς παρατηρεῖ, καὶ ἀντὶ στὸ πρόσωπό
χῃ ζήσει, νὰ μὴν ἔχῃ ἐφαρμόσει. Καὶ γι᾿ αὐτὸ	μας καὶ στὸ χαρακτῆρα μας νὰ δῇ τὴν εἰκόνα
ὅλοι ἐμεῖς, ποὺ ἔχουμε τόσες ἐλλείψεις στὴ	τοῦ Χριστοῦ, τὴ μίμησι τοῦ Χριστοῦ, τὴν ἁγι-
ζωὴ καὶ στὸ χαρακτῆρα μας, μποροῦμε νὰ	ωσύνη τοῦ Χριστοῦ, βλέπει –φοβερὸ ἀλλ᾿ ἀ-
βλέπου με τὸν ἀπόστολο Παῦλο, νὰ παρατη-	ληθινό– ἢ τὴν εἰκόνα τοῦ ἑωσφόρου, μὲ ὅ λες
ροῦμε τὴν ἁγιότητά του καὶ τὴν καθαρότητά	τὶς κακίες καὶ τὰ πάθη, ἢ μιὰ ξεθωριασμένη
του, νὰ ζηλεύουμε τὴν ἀκρίβεια καὶ τὴ συνέ-	εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ἢ μία γελοιογραφία τοῦ
πειά του, νὰ μυούμεθα στὸ πνεῦμα του, νὰ μι-	Χριστοῦ. Αὐτοὶ εἴμαστε.
μούμεθα τὴ ζωὴ καὶ τὸ παράδειγμά του, νὰ	Ἀδελφοί μου, ὁποιοδήποτε ἐπάγγελμα καὶ
πατοῦμε στ᾽ ἀχνάρια του, καὶ ν᾽ ἀνα πληρώ-
	ἂν κάνουμε, ὁποιαδήποτε θέσι καὶ ἐὰν κατέ-
νουμε τὶς ἐλλείψεις μας, ὥστε ἡ εἰκόνα τοῦ	χουμε στὴν κοινωνία καὶ στὴν Ἐκκλησία, ἂς
Χριστοῦ νὰ γίνῃ μέσα μας ζωηρή, ὡραία, πλή-	σκεπάσουμε τὸ πρόσωπό μας ἀπὸ ντροπή,
ρης, μὲ ὅλα τὰ χρώματα τῆς ἀρετῆς.	διότι βρισκόμαστε τόσο μακριὰ ἀπὸ τὴ μίμη-
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέγοντας «Μιμηταί
	σι τοῦ Παύλου, ἀπὸ τὴ μίμησι τοῦ Χριστοῦ, ἀ-
μου γίνεσθε» εἶνε σὰν νὰ μᾶς λέῃ· Οἱ ὑπερή-	πὸ τὸν προορισμό μας ὡς Χριστιανῶν.
φανοι μιμηθῆτε τὴν ταπείνωσί μου, οἱ θυμώ-	(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
δεις μιμηθῆτε τὴν πραότητά μου, οἱ ἀκρατεῖς

Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, Κυριακή Ι΄ Ματθαίου (28.08.2016)

Το μήνυμα της Κυριακής (28.08.2016) - Κυριακή Ι΄ Ματθαίου
πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (κατά Ματθαίον ιζ', 14-23) "Το θαύμα της θεραπείας του σεληνιαζομένου νέου"«Κύριε, ἐλέησόν μου τόν υἱόν …» Οι σημερινοί γονείς οδηγούν τα παιδιά τους στον Χριστό;

«Κύριε, ἐλέησόν μου τόν υἱόν …»

Οι σημερινοί γονείς οδηγούν τα παιδιά τους στον Χριστό;

    Ὁ Κύριος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μέ τούς τρεῖς Μαθητές του Πέτρο, Ἰάκωβο καί Ἰωάννη, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦσαν τό στενό κύκλο τῶν Μαθητῶν, εὑρισκόταν πάνω στό ὄρος Θαβώρ, ὅπου ἔλαβε χώρα ἡ θεία Μεταμόρφωσή Του, που εορτάσαμε σύμφωνα με το τυπικό της Εκκλησίας μας την 6η του Αυγούστου, ενώ η ακριβής χρονική στιγμή του γεγονότος αυτού είναι ενδιαμέσως της Αγίας Τεσσαρακοστής. Η μεγάλη αυτή εορτή της Μεταμορφώσεως του Κυρίου, μετετέθη σοφώς από τους Πατέρες της Εκκλησίας μας για να μπορεί να εορτάζετε πανηγυρικώς από τους πιστούς. 

     Το Ευαγγέλιο εκείνης της ημέρας, της εορτής της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, μας θύμισε το ιστορικό αυτό γεγονός, όπου έλαμψε όλος ο τόπος και εμφανίστηκε ο ολοφώτιστος ο Ιησούς με τους Προφήτες Του, τον Ηλία και τον Μωυσή, ενώ την ίδια ημέρα η εκκλησιαστική παράδοση έχει εντάξει στο τυπικό της, την ευλόγηση από τους ιερείς του πρώτου καρπού της αμπέλου με την "ευχή της σταφυλής" στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, που θα είδατε και στον δικό μας Ναό, όσοι συμμετείχατε στον εορτασμό, ενώ μετά το "Δι' ευχών..." μοιράστηκαν και πάλι εκ των ιερέων μαζί με το αντίδωρο τα ευλογημένα αυτά πρώτα σταφύλια της χρονιάς, τα οποία και φέρνουν οι ίδιοι οι πιστοί από το πρωΐ και ευλογημένα πια τα επιστρέφουν στα σπιτικά τους για το μεσημεριανό τραπέζι.(αυτή είναι η ομορφιά της Ιεράς Παραδόσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, του ίδιου του λαού του Θεού δηλαδή, όπου τα πάντα θέλει να γίνονται με την ευλογία του Ιδρυτού της)

                     Η σημερινή ευαγγελική περικοπή από το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο που θα ακούσουμε την Κυριακή της 28ης Αυγούστου 2016, είναι η συνέχεια αυτής της ιστορίας. Τήν ἴδια ὥρα δηλαδή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού, αλλά ἐκεῖ ὅπου εὑρίσκοντο οἱ άλλοι ἐννέα Μαθητές, κάποιος πονεμένος πατέρας ὁδήγησε κοντά τους τό ἄρρωστο καί δαιμονόπληκτο παιδί του καί ζήτησε νά διώξουν τό δαιμόνιο καί νά τό ἐλευθερώσουν.

          Οἱ Μαθητές ὅμως ἀφοῦ δοκίμασαν δέν τά κατάφεραν.  Ἔτσι ἀκολούθησε μιά σύγχυση.  Ὁ πατέρας ἔμενε ἀπογοητευμένος καί οἱ Γραμματεῖς, οἱ ὁποῖοι εὑρίσκοντο πλησίον ἄρχισαν νά κάνουν σχόλια σέ βάρος τῶν Μαθητῶν.  Ἐκείνη τήν ὥρα ἐμφανίσθηκε ὁ Κύριος κατερχόμενος ἀπό τό βουνό καί συνοδευόμενος ἀπό τούς τρεῖς Μαθητές, για να αποκαταστήσει πλήρως την τάξη, να θεραπεύσει τον νέο και να ψέξει τους μαθητές του για την έλλειψη πίστης που τους χαρακτήριζε.

             Μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι τόν σύγχρονο σταυρό τῆς κοινωνίας, τῆς οἰκογένειας καί ἑκάστου ἐνδιαφερομένου γιά τή νεολαία, ἀποτελοῦν οἱ διάφοροι πειρασμοί καί ποικίλοι κίνδυνοι, οἱ ὁποῖοι ἐπαπειλοῦν καί καθημερινά "δέρνουν" τήν νέα γενιά.  Ὁ νέος τοῦ εὐαγγελίου ἀποτελοῦσε ἕνα θῦμα τοῦ δαίμονος.  Ἡ δαιμονοπληξία ἔδερνε καθημερινά τόν ἴδιο, τυραννοῦσε ἀλύπητα τήν οἰκογένειά του καί παρεῖχε προβλήματα πολλά στό κοντινό καί μακρυνό περιβάλλον του.

             Ἡ πολυκέφαλη ἁμαρτία βλέπουμε, ὡς ἄλλη Λερναία Ὕδρα, να χτυπά με μανία τά σύγχρονα νιάτα, να τά ρίχνει συνεχῶς στό βάραθρο, να ἀνοίγει πληγές στή ζωή τῆς οἰκογένειας, να διαλύει τήν εὐτυχία τῶν ἀνθρώπων καί ἰδιαίτερα τῶν νέων και τέλος να ἀφήνει πίσω της ἐρείπια.  Μπορεῖ κάποιος νά ἰσχυρισθεῖ ὅτι ἡ ζωή ἑνός μέρους τῆς νεολαίας μας εἶναι ἀπογοητευτική καί δέν διαφέρει ἀπό τίς ἀντιδράσεις τοῦ δαιμονόπληκτου νέου της ευαγγελικής περικοπής που θα ακούσουμε την Κυριακή αυτή από τα χείλη των ιερέων μας σε όλη την Ορθόδοξη οικουμένη.  Τά ναρκωτικά, ἡ μέθη, τά σαρκικά ἁμαρτήματα, η προσκόλληση στα υλικά αγαθά, οἱ ἀπάτες και οι αυταπάτες της σύγχρονης κοινωνίας μας, ἡ τεμπελιά, η έλλειψη ενδιαφέροντος για οτιδήποτε θα μπορούσε να θρέφει υγιώς την ψυχή τους καί πολλά ἄλλα καταστρέφουν καθημερινά τά θεμέλια τῆς ζωῆς τους. Αυτά είναι τα όπλα που χρησιμοποιεί ο σατανάς για να υποδουλώσει τα παιδιά μας και πιστέψτε με είναι όπλα δυνατά γιατί προσφέρονται με πολύ σαγήνη και μαεστρία από αυτόν.

           Ὁ πατέρας τῆς περικοπῆς ἔστω καί μέ τήν ἀτελῆ πίστη του, ὁδήγησε τό παιδί του κοντά στό Χριστό.  Ὁ Κύριος ἐλευθέρωσε τό νέο ἀπό τίς ἐπιδράσεις τοῦ ἐχθροῦ τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ Σατανᾶ καί παρέδωσε τό νέο ὑγιή στόν πατέρα του.  Οἱ γονεῖς πρέπει νά γνωρίζουν ὅτι στό δύσκολο ἀγώνα τους νά ἀναθρέψουν τά παιδιά τους καί νά τά ἀποκαταστήσουν στή ζωή, «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου» (Ἐφεσ. στ΄4) δέν εἶναι μόνοι, αλλά δίπλα τους είναι ορθάνοιχτη η αγκαλιά της Εκκλησίας του Χριστού μας, απλά πρέπει να την διαβούν για να απολαύσουν την προστασία της, να σώσουν τα παιδιά τους.

           Ὁ Χριστός με την Εκκλησία Του απευθυνόμενος σε όλους τους γονείς, 

καλεῖ καί λέγει: «ἄφετε τά παιδία ἔρχεσθαι πρός με, καί μή κωλύετε αὐτά» (Μαρκ. ι΄14). 

Ἡ Ορθόδοξη θρησκευτικότητα πρέπει νά ἀποτελεῖ ἀπαραίτητο στοιχεῖο στήν καλλιέργεια τοῦ ἐσωτερικοῦ κόσμου τῶν παιδιῶν από τις οικογένειες τους, από τον πατέρα και την μητέρα, αλλά και από τον παππού και την γιαγιά, κατόπιν δε από το σχολείο, τώρα θα μου πείτε από ποιο σχολείο την στιγμή που για πρώτη φορά στην ιστορία της Παιδείας στην χώρα μας, την Ορθόδοξη κατά τα άλλα Ελλάδα, αποδομούνται τα ιερά και τα όσια, τα σύμβολα της χώρας μας και οι αξίες των πατέρων μας, που μάθαμε τόσα χρόνια,  και καθ' όλη αυτήν την διάρκεια της ζωής του νέου, παράλληλα με όλα τα άλλα, από την Εκκλησία μας, που θα του δώσει μαζί με την ευλογία της και τα χαρακτηριστικά εκείνα και τα όπλα για να νικήσει στην σώμα με σώμα μάχη που θα δώσει αργότερα με το κακό στην ενηλικίωση του. 

          Μόνο ἔτσι, και σε απόλυτη συνεργασία όλων των εμπλεκομένων στην διαμόρφωση του χαρακτήρα του παιδιού μας, θά ἔχει ἡ κοινωνία γερούς καί ἀκραιφνεῖς στυλοβάτες καί μελλοντικούς καλούς καί ἐνάρετους ἀναμορφωτές τῆς ζωῆς της, οἱ ὁποῖοι θά ὁδηγήσουν στήν σωτηρία καί θα εμφυσήσουν το χριστιανικό ήθος και στα δικά τους παιδιά και εις τον αιώνα του αιώνος... 

     Μόνο έτσι θα σωθεί η νεότητα της Ελλάδος και το μέλλον της χώρας μας γενικότερα από τις διαρκείς επιθέσεις των οπαδών της παγκοσμιοποίησης και ομαδοποίησης των όμορφων ανθρώπων που αποτελούν το ηρωϊκό έθνος μας, σε ένα αποτυχημένο όπως αποδείχθηκε κατασκεύασμα, που τώρα, μέσα από όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, το βλέπουμε καθαρά, πως οδηγεί στην καταστροφή, οδηγεί στην τρομοκρατία και στην παντελή έλλειψη Δημοκρατίας. 

Όμως, όπως πολύ πρόσφατα είδαμε στις τηλεοράσεις μας, οδηγεί και σε μανιασμένες μειοψηφίες αντεξουσιαστικών μαζών, κυρίως αποπροσανατολισμένα και επικίνδυνα νεαρά παιδιά, που τελικά, υπό την καθοδήγηση αοράτων και περίεργων δυνάμεων, όπως βλέπετε μας εξουσιάζουν πια, και κατατρώγουν την αξιοπρέπεια της δικής μας πλειοψηφίας, και μάλιστα είναι υπό την κρατική ασυλία, ενός φοβισμένου κράτους που αποδομώντας στο διάβα του οτιδήποτε καλό απορρέει από την Ορθόδοξη πίστη μας και την διδασκαλία του Χριστού μας, αναρωτιέται τώρα γιατί εξελισσόμαστε,  μέρα με την μέρα, σε καταστρεπτικά αγρίμια και κακέκτυπα των Ευρωπαίων, και όχι μόνο, "φίλων" μας.  

      Ας μην εφησυχάζουμε λοιπόν, τα παιδιά μας κινδυνεύουν έξω από την Εκκλησία και εμείς είμαστε οι υπεύθυνοι γιαυτό. Ανοίξτε τους τον δρόμο μέσα από τα σκουπίδια που τους εμποδίζουν για το όμορφο μέλλον τους και ελάτε και εσείς μαζί για να τα χαρείτε μαζί μας να προοδεύουν μέσα στην αγκαλιά της και στην προστασία των χιλιάδων των Αγίων της.    

           Αμήν.

πηγή