Οι ήρωες του 1821 και οι σύγχρονοι Γραικύλοι

 

Γράφει  ὁ Ἀρχ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος Ἱεροκήρυκας - Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης

Θὰ πρέπει νὰ διαθέτει κανεὶς ἀρκετὴ ἀφέλεια γιὰ νὰ δεχθεῖ ὅτι ἡ προσπάθεια ποὺ καλλιεργεῖται  τελευταίως ἀπὸ διαφόρους γνωστοὺς-ἀγνώστους κύκλους, περὶ ἀναθεωρήσεως τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας, κινεῖται ἀπὸ ἁγνὰ ἐλατήρια καὶ κατευθύνεται ἀπὸ ἀγαθὲς διαθέσεις.

Φυσικά, μόνο αὐτὸ δὲ συμβαίνει. Καὶ τοῦτο φαίνεται ξεκάθαρα, σ’ ὅσους τουλάχιστον θέλουν νὰ βλέπουν τὰ  πρόσωπα καὶ τὰ πράγματα στὴ σωστή τους διάσταση. Ἀρκεῖ καὶ μόνο τὸ νὰ δεῖ κανεὶς ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ κινοῦν τὴν ὅλη διαδικασία, ἀλλὰ καὶ τοὺς διαύλους ἐπικοινωνίας (Μ.Μ.Ε. = Μέσα Μαζικῆς Ἐξαχρειώσεως) ποὺ χρησιμοποιοῦνται, μέσω τῶν ὁποίων  προβάλονται εὐκαίρως ἀκαίρως καὶ συστηματικῶς οἱ ὀθνεῖες ἀντιλήψεις ποὺ ροκανίζουν τὰ θεμέλια του Ἑλληνικοῦ μας Ἔθνους.

Λησμονοῦν βέβαια ὅλοι αὐτοὶ ποὺ τολμοῦν νὰ ἀγγίζουν ἀκόμα καὶ αὐτὴ τὴν ἠθικὴ ὑπόσταση τῶν ἐνδόξων ἡρώων του 1821 ὅτι δὲν ἔπαυσαν, οὔτε φυσικὰ θὰ παύσουν νὰ λειτουργοῦν οἱ πνευματικοὶ νόμοι οἱ ὁποῖοι διέπουν καὶ ρυθμίζουν τὴν ἰσορροπία καὶ τὴν ἠθικὴ τάξη. Πολλὲς φορὲς οἱ νόμοι αὐτοί, μαζὶ μὲ τὴν Ἱστορία καὶ τοὺς δικούς της ἀδέκαστους νόμους, ἐκδικοῦνται παραδειγματικὰ ὅσους...

τολμοῦν νὰ ὑπερβαίνουν τὰ ἐσκαμμένα...

Βεβαίως, δὲν θὰ τοὺς κάνουμε τὴν τιμὴ νὰ ἀσχοληθοῦμε σήμερα μὲ τὸν γραικυλισμὸ ποὺ ἀποπνέουν καὶ ἐκπροσωποῦν, τόσο γιὰ νὰ μὴ μολύνουμε τὴν ἀτμόσφαιρα, ὅσο κυρίως γιὰ νὰ ὑπογραμμίσουμε δύο ἀλήθειες ποὺ ἔχουν ἄμεση σχέση μὲ τὶς σελαγίζουσες μορφὲς ποὺ ἔδωσαν τὴν ζωή τους «γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν Πίστην τὴν Ἁγίαν καὶ τῆς Πατρίδος τὴν Ἐλευθερίαν».

Ά) Ἂς προσπαθήσουμε νὰ σκεφθοῦμε, ἔστω καὶ γιὰ λίγο, ποιὰ θὰ ἦταν ἡ σύγχρονη εἰκόνα τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἂν δὲν εἶχε θεμελιωθεῖ πνευματικὰ ἐπάνω στὴν ἀνεπανάληπτη καὶ μοναδικὴ Ἐθνικὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1821.

Τί θὰ ὑπῆρχε σήμερα στὸν Ἱερὸ τοῦτο βράχο ποὺ λέγεται ΕΛΛΑΣ, ἂν οἱ πρωταγωνιστὲς τοῦ Ἔπους (γνωστοὶ καὶ ἀνώνυμοι), βίωναν τὴν κοσμοθεωρία τῶν συκοφαντῶν τους καὶ εἶχαν παρουσιάσει τὴν ἀνάλογη γραικυλικὴ συμπεριφορὰ τοῦ «σφάξε μὲ Ἀγά μου ν’ ἁγιάσω» ἢ τὴν κατάπτυστη θεωρία τοῦ «ὅλοι εἴμαστε τὸ ἴδιο»;

Δὲν χρειάζεται τολμηρὴ φαντασία γιὰ νὰ συλλάβει κανεὶς τὴν φρικτὴ εἰκόνα ποὺ θὰ παρουσίαζε σήμερα  ὁ Ἑλληνισμός, ἂν τότε  δὲν πραγματοποιοῦσε τὸν ἀπροσμέτρητο ἄθλο τοῦ ξεσηκωμοῦ.

Τὸ αἱματηρὸ ξεκλήρισμα τοῦ Ποντιακοῦ καὶ Μικρασιατικοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὁ διχασμὸς τῆς Κύπρου καὶ ἡ τραγωδία τῆς ἀλυτρώτου εἰσέτι Β. Ἠπείρου -γιὰ νὰ μὴν ἀναφερθοῦμε καὶ σὲ ἄλλες ἀλησμόνητες Ἑλληνικὲς Πατρίδες- δίνουν ἀνάγλυφη τὴν εἰκόνα καὶ κάνει τὸν καθένα ποὺ δὲν ἔχασε ἀπὸ τὴν συνείδησή του καὶ τὸ τελευταῖο μόριο τοῦ πατριωτισμοῦ, νὰ συγκλονίζεται. Καὶ ἀκριβῶς, διότι ἡ ἀκέραιη Ἱστορικὴ ἀλήθεια συγκλονίζει μὰ καὶ ἐλέγχει, κάνει ὅσους ἀπεργάζονται (ματαίως) τὸν ὄλεθρο τοῦ Ἔθνους, νὰ ἀγωνιοῦν στὸ πῶς θ’ ἀλλοιώσουν τὰ ἱστορικὰ δεδομένα, καταντώντας βεβαίως οἱ ἴδιοι, τὸ λιγότερον καταγέλαστοι...

Ὅσον ἀφορᾶ τώρα κάποιες κυρίες οἱ ὁποῖες βαυκαλίζονται ὅτι «γράφουν ἱστορία» καὶ διδάσκουν «πὼς περνούσαμε καλὰ μὲ τοὺς Ὀθωμανοὺς» καὶ ὅτι «τὸ γυναικεῖο φύλο ἀπολάμβανε ἀπὸ τὸν Τοῦρκο, σεβασμοῦ καὶ ἐλευθερίας», αὐτές, ἂς ἀνοίξουν τὰ μάτια τους νὰ δοῦν πόσο καλὰ περνᾶ τὴν ζωὴ τοῦ ἀκόμα καὶ σήμερα ὁ γυναικεῖος πληθυσμὸς στὶς χῶρες ποὺ κυριαρχοῦν οἱ συνήθειες τὶς ὁποῖες ἀηδιαστικῶς οἱ ἴδιες ἐκθειάζουν...

Ἀλλὰ δόξα τῷ Θεῶ, οἱ γυναῖκες τοῦ Ζαλόγγου στὴν Ἤπειρο, οἱ θρυλικὲς γυναῖκες στὴν Ἀλαγονία τῆς Καλαμάτας καὶ ὅπου ἀλλοῦ, μὲ τὴν συγκλονιστική τους αὐτοθυσία, θὰ παραμένουν ἐσαεὶ τὰ φωτεινὰ μετέωρα τῶν Ἑλληνίδων γυναικών. Πρὸς καταισχύνη λοιπὸν τῶν ἀνιστόρητων  τὸ λιγότερον καὶ πρὸς δόξαν τῶν γνησίων Ἑλληνίδων, τὰ ἡρωικὰ αὐτὰ πρόσωπα θὰ διασαλπίζουν μὲ τὴ θυσία τους πὼς οἱ γυναῖκες στὴν Ἑλλάδα μᾶς γεννῶνται γιὰ νὰ ζοῦν ἐλεύθερες καὶ μόνο ἐλεύθερες. Ἀπὸ τὴν βασιλοπούλα Ἄγραυλο τὴν κόρη τοῦ βασιλέα τῶν Ἀθηνῶν Κέκροπα, μέχρι καὶ τὸ τέλος τῆς Ἱστορίας, οἱ Ἑλληνίδες γνωρίζουν νὰ προτιμοῦν τὸν θάνατο παρὰ τὴν σκλαβιὰ καὶ τὴν ἀτίμωση καὶ πόσο μᾶλλον αὐτὴ τὴν Ὀθωμανική. Ὄντως, γιὰ νὰ θυμηθοῦμε καὶ τὸν ποιητή: «Ἀπὸ τὴν Ἤπειρο στὸ Μωριά, κι ἀπ’ τὸ σκοτάδι στὴ λευτεριά, τὸ πανηγύρι κρατάει χρόνια, στὰ μαρμαρένια του Χάρου ἁλώνια».

Τί κι ἂν κάποιες ταλαίπωρες ὑπάρξεις ὡς βάκιλλοι ἀναπτύσσονται ἐπάνω στὴν ἀκαθαρσία τῆς Τουρκολαγνείας; Τί κι ἂν οἱ ἀσπάλακες σβαρνίζονται μέσα στὰ ὑπαρξιακά τους σκότη καὶ στὴν δυσωδία τῶν παθῶν τῆς ἀτιμίας; Τὰ «μελισσάκια» τῆς Ἑλληνοχριστιανικῆς ἀρετῆς, θὰ τρυγοῦν πάντοτε τὸ γλυκύτατο νέκταρ τῆς πονεμένης Ρωμηοσύνης καὶ θὰ εὐωδιάζουν τὸ ἄρωμα τοῦ πάμφωτου καὶ ἀξαπέραστου Ἑλληνοχριστιανικοῦ μας πολιτισμοῦ!

Β)  Ἡ εὐλογημένη Ἐπανάσταση τοῦ 1821 μᾶς ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Ἑλληνισμὸς δὲν εἶναι τόσο ὑλικό, ὅσο κυρίως εἶναι πνευματικὸ μέγεθος. Εἶναι ἀνάγκη νὰ μὴ χάνουμε ἀπὸ τὴν ὀθόνη τῆς καρδιᾶς μᾶς αὐτὸ τὸ πνεῦμα τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Καὶ τὸ πνεῦμα ποὺ στάθηκε ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς τοῦ Ἔθνους μας δὲν εἶναι βεβαίως κάτι τὸ γενικὸ καὶ ἀόριστο. Εἶναι κάτι τὸ ἀπολύτως συγκεκριμένο. Ὅπως συγκεκριμένο καὶ γάργαρο εἶναι τὸ κρυστάλλινο ὕδωρ τῆς νερομάνας τοῦ βουνοῦ ποὺ ξεδιψᾶ τὸν κουρασμένο διαβάτη.

Ποιὸ εἶναι τώρα αὐτὸ τὸ συγκεκριμένο περιεχόμενο τοῦ πνεύματος τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ εἰκοσιένα; Εἶναι ἕνας ὑπέροχος καὶ ἄφθαρτος κόσμος ἀξιῶν καὶ ἰδανικῶν, παραδόσεων καὶ ἱστορικῶν καταβολῶν, ποὺ κινεῖται γύρω ἀπὸ τὴν Ἁγιοπνευματοδίδακτη Ὀρθοδοξία, σὰν ἀπὸ σταθερὸ καὶ ἀμετακίνητο ἄξονα. Καὶ τοῦτο τὸ πνεῦμα τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὡς γνωστόν, τὸ διαφύλαξε ἄφθαρτο καὶ ἀνέγγιχτο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας κατὰ τὰ μαῦρα καὶ πικρὰ χρόνια της Τουρκικῆς σκλαβιᾶς. (Ἂς μᾶς δείξουν οἱ σύγχρονοι Γραικύλοι ἕναν Ἐθνικὸ ἀγωνιστὴ ποὺ νὰ εἶχε ἀρνηθεῖ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη του ἢ νὰ ἐκήρυττε τὸν διεθνισμό, ὅπως τρομάρα τους καὶ οἱ σημερινοὶ δῆθεν ἀναθεωρητὲς τῆς Ἱστορίας. Καὶ ἂς μὴ μᾶς προβάλλουν κάποιοι τὸν Ρήγα Φεραῖο, διότι ὁ Ρήγας ἦταν συνειδητὸς Ὀρθόδοξος Χριστιανός, ἀλλὰ καὶ καθαρὰ Ἑλληνοκεντρικός).

Ἐπιλεκτικὰ καὶ ἐπειδὴ ὁλόκληρη ἡ γλυκιά μας πατρίδα βρέχεται ἀπὸ θάλασσα τὴν «ὄμορφη τὴν Ἑλληνική», ἂς σταθοῦμε μπροστὰ στὸν πυρπολητὴ Κανάρη καὶ μὲ κομμένη ἀνάσα ἀπὸ τὴν συγκίνηση, ἂς τὸν ἀκούσουμε μὲ τὴν σεμνότητα ποὺ τὸν χαρακτηρίζει νὰ μᾶς διηγεῖται τὸ πρωτάκουστο κατόρθωμά του.

«Καπετὰν Κανάρη, πῶς ἀποφάσισες αὐτὴν τὴν ἀποκοτιά;» τὸν ρώτησε κάποιος ξένος τὸν ἀτρόμητο μπουρλοτιέρη μας. Καὶ μὲ αὐθεντικὴ Ἑλληνοχριστιανικὴ λεβεντιὰ ὁ γενναῖος Ψαριανὸς ἀπάντησε: «ΜΕΤΑΛΑΒΑ τὸ Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ στὰ Ψαρά, ἀσπάστηκα καὶ ἀποχαιρέτισα τὴ γυναίκα μου καὶ εἶπα ἀποφασιστικὰ σὰν ἀντιμετώπισα τὸ χρέος μου: «Καπετὰν Κωνσταντή, ἀπόψε πεθαίνεις»!  

Αὐτὴ τὴν λιτή, Ἑλληνικὴ ἀπάντηση ἔδωσε ὁ πιστότατος Κανάρης, ἐκφράζοντας βεβαίως καὶ τὴν ὅλην περιρρέουσαν ἀτμόσφαιρα τῆς ἐποχῆς του.

Ἀλλ’ ἂς ξαναδοῦμε φίλοι μου προσεκτικὰ τὴν ἀπάντησή του. Μέσα στὶς τρεῖς ἁπλές του φράσεις, θὰ δοῦμε νὰ ξετυλίγονται μπροστὰ στὰ μάτια μας τὰ Ἰδανικὰ τῆς Ἑλληνικῆς μας Φυλῆς.

α) Ὀρθοδοξία (Μετάλαβα τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ)

β) Πατρίδα – Ἐλευθερία (Κωνσταντή, ἀπόψε πεθαίνεις).

γ) Οἰκογένεια (ἀσπάστηκα καὶ ἀποχαιρέτισα τὴ γυναίκα μου)

Ἀλήθεια, μπορεῖ νὰ σκέπτεται καὶ νὰ ἐνεργεῖ κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο ἕνας ποὺ περνᾶ καλὰ καὶ τὰ ἔχει ὅλα ἀπὸ τὸν Τοῦρκο βάρβαρο κατακτητή; Καὶ εἶναι νὰ μὴν ἀγανακτεῖ κανεὶς ὅταν ἀκούει τὶς τόσες ἀνοησίες ἀπὸ τοὺς ἀνεγκέφαλους, χωρὶς νὰ παρουσιάζεται μία διαμαρτυρία, τουλάχιστον ἀπὸ τοὺς ἐπίσημους φορεῖς τῆς χώρας μας ;  (Ἐκκλησιαστικούς, Πολιτικούς, Ἀκαδημαϊκοὺς κ.α.) Ἢ νὰ ὑποθέσει κανεὶς ὅτι ὁλόκληρος ὁ πνευματικὸς κόσμος τῆς πατρίδας μᾶς ὑπέστη πνευματικὸ εὐνουχισμὸ καὶ δὲν τολμᾶ νὰ ὑψώσει ἀνάστημα; Ἀλλὰ τότε ἡ παρουσία του, ἂν ἤδη δὲν ἔχει γίνει,  κινδυνεύει, θάττον ἢ βράδυον νὰ καταντήσει ὄχι μόνο περιττὴ ἀλλὰ ἐπιβλαβὴς καὶ ἐπιζήμια... Καὶ φυσικά, οὔτε λόγος νὰ γίνεται ἐν προκειμένω περὶ δῆθεν συνετῆς σιωπῆς ἢ περὶ διακριτικῆς ἀντιμετωπίσεως...

Βεβαίως, ὡς ἄνθρωποι οἱ πρωταγωνιστὲς τῆς Ἐπαναστάσεως, ὅπως φυσικὰ καὶ ὁ λαός, εἴχανε τὰ πάθη καὶ τὰ ἐλαττώματά τους, τὶς ἀδυναμίες τους καὶ τὶς ἠθικές τους πτώσεις. Μά, ἂν δὲν ἀποδιοργανώθηκαν ἠθικῶς (ὅπως συμβαίνει δυστυχῶς σήμερα), ἂν δὲν ἀποκτηνώθηκαν ἀνεπανόρθωτα (ὅπως σχεδιάζουν οἱ σύγχρονοι «ἐθνοπατέρες» μὲ τοὺς νόμους τους...), καὶ ἂν δὲν συμβιβάστηκαν ἀδιαμαρτύρητα μὲ τὴ μοίρα τῆς σκλαβιᾶς τοὺς (ὅπως προσπαθοῦν νὰ τὸ περάσουν ὡς τρόπον ζωῆς σήμερα στὴν κοινωνία καὶ κυρίως στὴ νεολαία μας), τοῦτο ἔχει τὴν ἐξήγησή του. Τοῦτο ὀφείλεται στοῦ «Χριστοῦ τὴν Πίστη τὴν Ἁγία» δήλ. στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ δὴ τὴν Ἑλληνικὴ μὲ τὴν ἀκατανίκητη ἀναγεννητική της δύναμη.

Ὁπωσδήποτε, ὅλοι αὐτοὶ οἱ κύριοι ποὺ στρογγυλοκάθισαν στὶς πολυθρόνες τους καὶ μᾶς κηρύττουν τὰ «ἄρρητα ρήματα» τῆς θολοκουλτούρας καὶ τῆς διαστροφῆς εἶναι βέβαιον ὅτι γνωρίζουν πολὺ καλὰ τὶς ἀλήθειες αὐτές. Καὶ ἀκριβῶς, διότι ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα προσπαθοῦν μὲ τὴν διαστροφὴ τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας, νὰ χτυπήσουν τὸ δένδρο τῆς Ρωμηοσύνης στὶς ρίζες του.

Τοὺς τὸ λέμε ὅμως ξεκάθαρα. Ματαιοπονοῦν. Ματαιοπονοῦν οἱ ταλαίπωροι καὶ ὁ «Κύριος ἐκγελάσεται αὐτούς», μὲ ἀποτέλεσμα, ἡ ὅλη τρισαθλία τους προσπάθεια, τελικῶς νὰ τοὺς γυρίσει «μπούμεραγκ» κατὰ τὸ δὴ λεγόμενον. (Ἀλλ’ ἒπ’ αὐτοῦ, δοθείσης εὐκαιρίας θὰ ἐπανέλθουμε...).

Κλείνοντας τὸ ἄρθρο αὐτό, δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ εὐχηθοῦμε: Ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος «ὑπέγραψε τὴν Ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδος (Κολοκοτρώνης)», νὰ ἀναπαύει τὶς ψυχὲς τῶν ἀειμνήστων Ἀγωνιστῶν ἐν χώρα ζώντων ὥστε νὰ πρεσβεύουν αὐτοὶ οἱ δίκαιοι, οἱ ὅσιοι καὶ μάρτυρες, ὑπὲρ τοῦ  Ἔθνους μας καὶ ὑπὲρ τῶν ἀλυτρώτων ἐπίσης ἀδελφῶν μας...

Τέλος δὲ ἀδελφοί μου, ἂς μὴ πτοούμεθα ἀπὸ τὶς ἀνιστόρητες καὶ ἄνανδρες φωνὲς τῶν ὅσων μέσα στὶς φλέβες τους, ἔπαυσε νὰ κοχλάζει τὸ ζωντανὸ καὶ ἁγνὸ αἷμα τῆς Ρωμηοσύνης. Τῶν ὅσων μέσα στὶς ἀρτηρίες τοὺς ἀργοκυλάει τὸ πύον τοῦ δαιμονισμένου ἀθεϊσμοῦ καὶ τοῦ ἐπάρατου διεθνισμοῦ.

Ἂς κοάζουν οἱ βάτραχοι τῆς ψευτοκουλτούρας καὶ τοῦ ἀνθελληνισμοῦ.

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ἡ Πανάχραντος Μητέρα του, Κυρία Θεοτόκος, ποὺ ἔχει ὡς κλῆρον της στὴν Πατρίδα μας τὸ περιβόλι τῆς (Ἅγιον Ὅρος), εὐλόγησαν καὶ συνεχίζουν νὰ εὐλογοῦν τὸ Ἔθνος μας. Αὐτὸ δὲ τὸ Ἔθνος θὰ ζήσει καὶ θὰ συνεχίσει τὴν πορεία του πρὸς πεῖσμα τῶν δαιμόνων καὶ τῶν ὀργάνων τους, ἀλλὰ καὶ πρὸς αἰωνία δόξα ὅσων ἀγωνίζονται γιὰ τὰ ἀθάνατα Ἰδανικὰ τῆς Φυλῆς μας.

ΖΗΤΩ ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟ 1821 – ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΑΣ ΕΘΝΟΣ