Πέμπτη, Μαρτίου 31, 2011

ΑΡΧΗ ΣΟΦΙΑΣ ΦΟΒΟΣ ΚΥΡΙΟΥ.

οίημα Ἱερομονάχου Δανιὴλ Δανιηλίδου Κατουνακιώτου


Ὅστις τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ,

σαυτὸν θὰ ἀποκτήσῃ,

οὗτος θὰ γίνῃ ἱκανός,

τὸ πᾶν νὰ κατακτήσῃ.


Γιατὶ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ,

χαρίζει σωφροσύνην·

χαρίζ’ ἀνδρείαν σύνεσιν,

καὶ μετριοφροσύνην.


Χαρίζει θαῤῥος καὶ πολλὴν

τὴν γενναιοκαρδίαν,

ἀπ’ ἐναντίου δ’ οὐδενός,

αἰσθάνεται δειλίαν.


Διότι ἐλπίζ’ εἰς τὸν Θεόν,

κι’ αὐτὸν ἐπικαλεῖται,

κι’ ἀπὸ κινδύνου δὲ παντός,

πάντοτε ἐκλυτροῦται.


Στὰς θλίψεις κ’ εἰς τοὺς πειρασμούς,

χαίρει χαρὰν μεγάλην·

ποτέ του δὲν ἀγανακτεῖ,

καμία δὲν ἔχει ζάλην.


Γιατὶ γνωρίζ’ τ’ ἀγαθά,

ὅπου θὰ προξενήσῃ,

ἡ ‘πομονὴ στοὺς πειρασμούς,

ὅπου θὰ καρτερήσῃ.


Εἶν’ ἀγαθὰ οὐράνια,

ζωὴ δὲ μακαρία,

καὶ πανευφρόσυνος χαρά,

ἡ οὔσα αἰωνία…


Πάντα τὰ πρόσκαιρ’ ἀγαθά,

οὐδόλως τὰ θαυμάζει,

ὡς ὄναρ, τέφραν καὶ καπνόν,

τὰ ἅπαντα λογιάζει.


Κάλλος καὶ ἡδονὰς σαρκός,

ὡς τῆς ψυχῆς δημίους,

τὰ ἀποστρέφετ’ ὡς ἐχθρούς,

δεινοὺς ψυχολεθρίους.


Τοὺς λογισμοὺς δὲ τοὺς αἰσχρούς,

οὕσπερ καθυποβάλλει,

ὁ νοητὸς αἰσχρὸς ἐχθρός,

εὐθὺς τοὺς ἀποβάλλει…


Διὰ νὰ μὴ χρονίσωσι,

οὐτ’ ἐν τῇ διανοίᾳ,

καὶ εἶτα κυριεύσωσι,

καὶ νοῦν καὶ τὴν καρδίαν.


Τὴν δὲ διάνοιαν αὐτοῦ,

τὴν ἔχει γρηγοροῦσαν,

τὰς δ’ ἐναντίας προσβολάς,

ἀεὶ ἀποσοβοῦσαν.


Ἔχει σκοπὸν ἀκοίμητον,

αὐτὴν ἐπαγρυπνοῦσαν,

καὶ τὸν ἀόρατον ἐχθρόν,

ἀπαύστως πολεμοῦσαν.


Διότ’ ἄν τὴν διάνοιαν,

ἐν πρώτοις ἐκνικήσῃ,

εὐκόλως τότε καὶ τὸν νοῦν,

θὰ τὸν αἰχμαλωτίσῃ.


Καρδίαν δὲ καὶ τὴν ψυχήν,

θὰ κατακυριεύσῃ,

τότες ὦ! τρισαλλοίμονον,

θὰ θύσῃ θ’ ἀπολέσῃ…


Ὁ φόβος ὅμως τοῦ Θεοῦ,

ὅστις ἀρχὴ σοφίας,

ἀποσοβεῖ παντὸς ἐχθροῦ,

δεινὰς μηχανουργίας…





Κ’ εἰς ὁρατοὺς καὶ ἀφανεῖς,

ἐχθροὺς ὁρμᾷ γενναίως,

οἵτινες ὡς ἀπὸ πυρός,

διώκονται δρομαίως…


Λοιπὸν ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ,

φύλαξ τῆς παρθενίας,

αἴτιος βίου σώφρονος,

πάροχος τῆς ἁγνείας.


Σπόγγος ἐστὶ καθαρτικός,

ψυχῆς καὶ τῆς καρδίας,

παραίτιος σεμνοπρεποῦς,

καὶ θείας πολιτείας.


Ὡσαύτως ἁγιότητος,

καὶ πάσης δικαιοσύνης,

καὶ στηριγμὸς τῶν ἀρετῶν,

καὶ πάσης ἀγαθωσύνης.


Ὁ ἔχων φόβον τοῦ Θεοῦ,

εἶν’ ἐξησφαλισμένος,

καὶ τὴν αἰώνιον ζωήν,

νὰ λάβῃ ὡρισμένως…


Διότι χαλινὸς ἐστί,

πάσης κακοπραγίας,

διδάσκαλος δὲ ἀρετῆς,

καὶ πάσης εὐπραγίας.


Φόβον Θεοῦ, ὦ ἀδελφοί,

Πάντες ἐγκολπωθῶμεν,

ὅπως τέλους εἰρηνικοῦ,

πάντες ἀξιωθῶμεν.


Πάντοτε εἶναι ἕτοιμος,

ὅστις Θεὸν φοβῆται·

κ’ ἐν ὥρᾳ τοῦ θανάτου του,

οὐδόλως θὰ πτοῆται.





Μάλιστα ὡς πανήγυριν,

αὐτὴν θὰ περιμένῃ,

ὅτ’ εις ζωὴν αἰώνιον,

ἐντεῦθεν μεταβαίνει.


Ἐκεῖ ζωὴ ἀΐδιος,

ἄῤῥητος εὐφρροσύνη,

ἄφατος ἀγαλλίασις,

ἔνθεος χαρμοσύνη.


Μακάριος τρισμάκαριος,

ὅστις τὴν ἐπιτύχῃ,

ἄθλιος καὶ τρισάθλιος,

ὅστις τὴν ἀποτύχῃ…


Γιατὶ ὁ μὲν ἐκέρδισε,

ζωὴν τὴν μακαρίαν·

ὁ δέ, τὴν ἀτελεύτητον,

βασάνων τιμωρίαν.


Ὁ μὲν θὰ εἶναι στοὺς χορούς,

Ἀγγέλων καὶ Ἁγίων,

ὁ δὲ μὲ τῶν συντρόφων του,

δαιμόνων τῶν ἀγρίων…


Ταῦτα, ἄς τὰ σκεφθῇ καλῶς,

ὅστις Χριστὸν πιστεύει,

διότ’ ὅσα μᾶς ἐδίδαξεν,

εἰς πάντα ἀληθεύει.


Δὲν εἶναι μῦθ’ ἥ τοῦ Χριστοῦ,

θεία διδασκαλία,

ἀλλ’ εἶναι ῥήματα ζωῆς,

σάλπιγξ ἐπουρανία.


Μόνον ὁ ἄφρων καὶ τυφλός,

κι’ ὅλως ἐσκοτισμένος,

Θεοῦ ἀρνεῖται ὕπαρξιν,

τ’ ὕλῃ προσηλωμένος.





Τοῖς κτήνεσι ὁμοιωθείς,

ἐν τιμῇ ὤν, οὐ συνῆκε,

κι’ ἀλόγοις παρασυμβληθείς,

τὰ κρείττονα ἀφῆκε…


Ἀλλ’ ὦ Ἥλιε νοητέ,

τὰ πάντα ὁ φωτίζων,

μὴ παύσῃ εἰς τὸν φόβον σου,

πάντας ἡμᾶς στηρίζων.


Κερατέα: Οι πάνθηρες της καθεστωτικής «δημοκρατίας»!

undefined
Ένα τζάμι να σπάσει σε κάποια διαδήλωση τρέχουν, σαν τα κοράκια, οι «πόρνες» του τηλεθεάματος για να δείξουν τους «ταραξίες» που καταλύουν τη «δημοκρατία»!!!
Επί μήνες οι δυνάμεις καταστολής πολιορκούν τους κατοίκους της Κερατέας, τους βομβαρδίζουν με τόνους δακρυγόνα, βιοπραγούν αγρίως και η «ευαίσθητη», πλουραλιστική «ενημέρωση», αλλά και τα κόμματα ή Μεσσίες (Μίκης) που κηρύσσουν «ανυπακοή», δεν βγάζουν άχνα…
Στην Κερατέα έχουμε πόλεμο και ουδείς ασχολείται…
Στην Κερατέα το πράσινο κράτος και παρακράτος, επί τρεις μήνες, εξαπολύει άγριες πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον των κατοίκων της περιοχής και οι πάντες σφυρίζουν κλέφτικα…

Τώρα η κυβέρνηση με τις κατασταλτικές της στρατιές ετοιμάζει την τελευταία πολεμική έφοδο και πάλι οι «δημοκράτες» Φιλισταίοι σιωπούν, δηλαδή επικροτούν την κυβερνητική κακουργία, την αυθάδη κατάλυση και αυτών των κανόνων και νόμων της δικής τους αστικής δημοκρατίας.

Ο ηρωικός αγώνας των κατοίκων της περιοχής αποκαλύπτει χειροπιαστά τη φύση της «δημοκρατίας» τους και το ρόλο των καθεστωτικών κομμάτων, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που αυτό-ονομάζονται «αριστερά» κόμματα».

Όταν ο λαός ξεφύγει από το ρόλο που του επιφυλάσσουν τα καθεστωτικά κόμματα, όταν αρχίζει να απειθαρχεί στα καθεστωτικά και κομματικά διατάγματα, όταν σπάει τις καθεστωτικές και κομματικές αλυσίδες, ΤΟΤΕ από «καλός λαός» μεταβάλλεται σε «αναρχούμενος όχλος», σε «άσχημος λαός», σε «εγκληματικός λαός» που καταλύει τη …λαϊκή κυριαρχία!!!

Τότε όλοι οι αδιάλλακτοι της «δημοκρατικής ευαισθησίας» και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» ενώνονται και με μια φωνή προστάζουν: «αυτός ο όχλος πρέπει να κομματιαστεί, να μαχαιρωθεί κρυφά και φανερά, για τον ίδιο λόγο που σκοτώνουμε ένα λυσσασμένο σκυλί»!!!

Αυτή είναι η «δημοκρατία» τους!!!!

Αυτή τη «δημοκρατία» ξεσκεπάζει ο ηρωικός αγώνας των κατοίκων της Κερατέας: Τη «δημοκρατία» της υστερικής εισαγγελικής γλώσσας του καθεστώτος, των ΜΑΤ και των μηχανισμών σφαγής του λαού…

Εδώ, όμως απαστράπτει και η θηριώδης υποκρισία της καθεστωτικά ενσωματωμένης «αριστεράς».

Μιλάει για «ανυπακοή», αλλά μπροστά σε αγωνιστικές πράξεις ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ, οι κήρυκες της «ανυπακοής» εξαφανίζονται.

ΟΧΙ μόνο δεν τρέχουν σε πρακτική συμπαράσταση, όχι μόνο δεν κινητοποιούν τις κομματικές τους στρατιές (που τις κατεβάζουν κάθε τόσο σε γιορταστικές παρελάσεις στους δρόμους της Αθήνας) στις εστίες της αγωνιστικής ανυπακοής (Κερατέα), αλλά ούτε και ρητορικά δεν αναδεικνύουν το ζήτημα της Κερατέας ή άλλων εστιών αντίστασης στη δικτατορική κυβέρνηση της τρόικας.

Ο Αγώνας των κατοίκων της Κερατέας ξεγυμνώνει κάθε κάλπικο παρά, όλους αυτούς τους μεταμφιεσμένους με «αριστερά» χρώματα υπαλλήλους του καθεστώτος.

Ο Αγώνας αυτός τρομάζει του πάντες, ακριβώς γιατί αποτελεί το υπόδειγμα των αυθεντικών λαϊκών αντιστάσεων.

Είναι ανάγκη να επαγρυπνούμε !

  • Κάποιοι αδελφοί από τη Σκήτη (Σκήτη: Τόπος μοναχικών οικισμών βορειοδυτικά του Καΐρου) ξεκίνησαν να επισκεφθούν τον αββά Αντώνιο. Μπήκαν λοιπόν σ’ ένα καράβι για να πάνε και σ’ αυτό βρήκαν έναν άλλο Γέροντα, που ήθελε κι αυτός να πάει εκεί. Δεν τον γνώριζαν όμως αυτόν οι αδελφοί. Καθισμένοι λοιπόν μέσα στο καράβι ανέφεραν μεταξύ τους αποφθέγματα Πατέρων (Είναι η αρχαιότερη μαρτυρία περί προφορικής χρήσεως Αποφθεγμάτων των Πατέρων. Έχουμε δηλαδή ένα προδρομικό στάδιο προς την γραπτή συλλογή που ακολούθησε αργότερα) ή ρητά από την Γραφή και από ανάμεσα για το εργόχειρό τους. Ο Γέροντας έμενε εντελώς σιωπηλός. Σαν βγήκαν στο λιμάνι παρατήρησαν ότι και ο Γέροντας πήγαινε προς τον Αββά Αντώνιο. Κι όταν έφτασαν εκεί τους είπε ο αββάς Αντώνιος:«Καλή συνοδεία βρήκατε τον Γέροντα αυτόν». Στον Γέροντα είπε: «Καλούς αδελφούς είχες μαζί σου, αββά» και ο Γέροντας του απαντά:«Καλοί βέβαια είναι, αλλά η αυλή τους δεν έχει πόρτα και όποιος θέλει μπαίνει στον στάβλο και λύνει το γαϊδούρι». Αυτό το είπε γιατί ό,τι ερχόταν στο στόμα τους, το έλεγαν.
  • Επισκέφθηκε κάποιος από τους Γέροντες τον αββά Αχιλλά και τον είδε να φτύνει αίμα από το στόμα του και τον ρωτάει: «Τι είναι αυτό, πάτερ;» Αποκρίθηκε ο Γέροντας: «Είναι λόγος αδελφού που με λύπησε και αγωνίστηκα να μην το ανακοινώσω. Παρακάλεσα τον Θεό να με απαλλάξει απ’ αυτό (Δηλαδή από την θύμηση των λόγων του αδελφού) και έγινε ο λόγος αίμα στο στόμα μου και τον έφτυσα. Έτσι βρήκα την ανάπαυσή μου και λησμόνησα τη λύπη μου ».
  • Έστειλε κάποτε ο Επιφάνιος, ο επίσκοπος Κύπρου ,μήνυμα στον αββά Ιλαρίωνα και τον παρακαλούσε: «Έλα να δούμε ο ένας τον άλλον ,πριν αποχωρήσουμε από το σώμα». Πράγματι πήγε ο αββάς και χάρηκαν που βρέθηκαν. Την ώρα που έτρωγαν, έφεραν στο τραπέζι πτηνό. Το πήρε ο Επίσκοπος και το πρόσφερε στον αββά Ιλαρίωνα. Του λέει τότε ο Γέροντας: «Συγχώρεσέ με, από τότε που πήρα το σχήμα δεν έφαγα σφαχτό». Ο Επίσκοπος αποκρίνεται: «Εγώ από τότε που πήρα το σχήμα, δεν άφησα κανέναν να κοιμηθεί έχοντας κάτι εναντίον μου, ούτε εγώ κοιμήθηκα έχοντας κάτι εναντίον κάποιου άλλου». Του λέει τότε ο Γέροντας: «Συγχώρα με, ο δικός σου τρόπος ζωής είναι ανώτερος απ’ το δικό μου».
  • Είπε ο αββάς Ησαΐας: «Τη σιωπή να την αγαπάς περισσότερο από το λόγο, γιατί η σιωπή φέρνει θησαυρό ,ενώ η ομιλία τον διασκορπίζει».
  • Κάποιος αδελφός ρώτησε τον αββά Ισίδωρο, τον πρεσβύτερο της Σκήτης: «Γιατί οι δαίμονες σε φοβούνται τόσο πολύ;» Του απαντά ο Γέροντας: «Από την ώρα που έγινα μοναχός προσπαθώ να μην επιτρέπω την οργή να ανέβει στο στόμα μου».
  • Έλεγε πάλι ότι τριάντα χρόνια έχει από τότε που αντιλαμβάνεται την παρουσία της αμαρτίας στη σκέψη του, ποτέ όμως δεν έδωσε τη συγκατάθεσή του ούτε σε επιθυμία ούτε σε οργή.
  • Είπε ο αββάς Μακάριος:«Εάν επιπλήττοντας κάποιον, αισθανθείς μέσα σου να κινείται οργή, ικανοποιείς δικό σου πάθος και δεν σε υποχρεώνει κανείς να χάσεις τον εαυτό σου, για να σώσεις άλλους».
  • Είπε πάλι (ο αββάς Ποιμήν): «Εάν ο άνθρωπος θα θυμάται το ρητό της Γραφής ότι τα λόγια σου θα σε δικαιώσουν και τα λόγια σου θα σε καταδικάσουν, θα προτιμάει μάλλον να σιωπά».
  • Είπε ακόμη ο Γέροντας ότι ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Παμβώ εάν είναι καλό να επαινούμε τον πλησίον και του απάντησε: «Καλύτερη είναι η σιωπή».
  • Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Τιθόη: «Πώς να περιφρουρήσω την καρδιά μου;» Κι ο Γέροντας του λέει: «Πώς να φυλάξουμε την καρδιά μας, όταν είναι ανοικτές η γλώσσα και η κοιλιά μας;»
  • Είπε πάλι: «Εκείνος που δεν κυριαρχεί στη γλώσσα του σε ώρα οργής, αυτός ούτε στα πάθη του θα κυριαρχήσει ποτέ».
  • Είπε ακόμη:«Προτιμότερο είναι να τρώει κανείς κρέας και να πίνει κρασί, παρά να τρώει τις σάρκες των αδελφών του με την καταλαλιά».
  • Είπε ο ίδιος: «Το φίδι με όσα ψιθύρισε έβγαλε την Εύα από τον Παράδεισο. Μ’ αυτό λοιπόν μοιάζει κι εκείνος που φλυαρεί κατά του πλησίον. Γιατί και την ψυχή αυτού που ακούει την οδηγεί στην καταστροφή και τη δική του τη διακινδυνεύει.»
( Από το Μεγάλο Γεροντικό)

Η μεγίστη αξία των πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου αλλά και η ελπίδα μας

Χαίρε ηδύπνοον κρίνον, Δέσποινα.

Θέλουμε να πούμε τόσα πολλά για την Παναγία μας και δεν ευρίσκομε λόγια για να εκφέρομε την ευγνωμοσύνη μας προς Αυτήν, και πολλές φορές στεκόμαστε άφωνοι και βουβοί, μπροστά στο μεγαλείο Της, γιατί Αυτήν διάλεξε ο Θεός ανάμεσα στα δισεκατομμύρια των γυναικών που πέρασαν και θα περάσουν μέχρι της συντελείας των αιώνων για να Την κάμει Μητέρα Του.
Ο υμνογράφος της Εκκλησίας μας με πολλή συγκίνηση εξυμνεί και χαιρετίζει την Παναγία σαν τον πάλευκον και ευωδέστατον κρίνον, γι’ αυτό στην πρώτη ακόμα ωδή, μας έψαλλε σήμερα η Εκκλησία μας δια των ιεροψαλτών, το «Χαίρε κρίνον ηδύπνοον Δέσποινα, πιστούς ευωδιάζον» που σημαίνει «Χαίρε ω Δέσποινα, του Ουρανού και της Γής Δέσποινα, συ που είσαι το εύοσμον κρίνον, που μοσχοβολά και σκορπίζει την ευωδία του στους πιστούς χριστιανούς όλων των εποχών».
Ο κρίνος βέβαια ως λευκός, αντιπροσωπεύει την αγνότητα και την καθαρότητα της ψυχής της, και δεν έχει καμία σχέση με τους μύθους οι οποίοι κατά κάποιον τρόπον έχουνε ξεπηδήσει από την παπική εκκλησία η οποία παρουσιάζει τον Αρχάγγελον Γαβριήλ, δήθεν να μυρίζει έναν κρίνον. Αυτό δεν είναι δογματικώς σωστό, άλλο παρομοίωσις, άλλο συμβολισμός και άλλο πράξις. Εκείνο που μετέφερε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ ήταν το χαρμόσυνο μήνυμα, το «Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σού, σύ θα γίνεις μητέρα του Θεού».
Για να εγκωμιάσει λοιπόν ο ποιητής την πάναγνη κόρη της Ναζαρέτ, ο ποιητής του κανόνος, διάλεξε από τα πιο όμορφα και από τα πιο ευωδιαστά και μυρωδάτα άνθη του αγρού, τον κρίνον, που συμβολίζει βέβαια όπως είπα προηγουμένως την αγνότητα.

Αλήθεια πόσον άσπιλη και άχραντη και αμόλυντη πρέπει να υπήρξε η Υπεραγία Θεοτόκος. Διατήρησε πεντακάθαρη την ψυχή της και το σώμα της από την αμαρτία. Αγωνίστηκε με την Χάρη και την βοήθεια του Θεού, για να μην σπιλώσει την αγνότητά της, τον πολύτιμον και ουράνιον αυτόν θησαυρόν της ψυχής και του σώματος, που δυστυχώς εμείς οι σημερινοί Νεοέλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί μολύνουμε κάθε μέρα με την διαγωγή μας.
Σημαίνει ότι η Παναγία παρέμεινε και άσπιλη και πάναγνη και στο σώμα και στην ψυχή, γι’ αυτό θα πούμε και θα αναφερθούμε σε μερικούς λόγους, αποσπάσματα από τους λόγους των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός μας λέγει τα εξής. -Τα διαβάζουμε διότι που να τα θυμόμαστε από μνήμης.- «Έγινε με τη θέλησή της κατάλυμα της κάθε αρετής, διότι κατόρθωνε να απομακρύνει από το νου της, απ’ το μυαλό της, κάθε βιοτική και σαρκική επιθυμία. Έτσι διατήρησε την ψυχή της αμόλυντη και καθαρή μαζί με το σώμα. Άλλωστε αυτό άρμοζε σ’ Αυτήν αφού ήταν προορισμένη να υποδεχτεί στα σπλάχνα της, εκ Πνεύματος Αγίου τον Θεόν Λόγον, και Αυτόν να κρατήσει σαν ενανθρωπίσαντα Θεόν στην αγκαλιά της την παρθενική. Για να κρατήσει στην αγκαλιά της το Βρέφος, που ήτο ο Θεάνθρωπος Κύριος. Έτσι δεν άφησε λοιπόν το ρυπαρό και το άθλιο εκείνο περιβάλλον της Ναζαρέτ, διότι το αναρωτήθηκε κι ο Ναθαναήλ «εκ Ναζαρέτ δύναταί τι αγαθόν είναι», τόσο βρώμικη ήταν η πόλις, μέσα σ’ αυτήν την πόλη στην οποία έζησε τόσα χρόνια η Παναγία, φρόντισε λοιπόν να μην μολύνει στο παραμικρόν την ηθική της καθαρότητα». Παρέμεινε λοιπόν σύμφωνα και με τον υμνογράφο της Εκκλησίας μας, λευκότατος κρίνος μέσα στην γνωστή ανηθικότητα της ιδιαιτέρας πατρίδος της. Εμείς λοιπόν δεν έχομε – άρα - την δικαιολογία να πούμε ότι φταίει και κατά τρόπον και η εποχή μας, γι’ αυτό και δεν μπορούν σήμερα τα παιδιά μας, οι νέοι και οι νέες, να κρατήσουν αγνότητα και καθαρότητα. Όπως λοιπόν εκείνη αντιστάθηκε με την Χάριν του Θεού στις δαιμονικές επιθέσεις και παρέμεινε άτρωτη, καθαρή και ανεπηρέαστη, έτσι μπορούμε και μείς να βοηθήσομε με τις προσευχές μας, με τις νηστείες μας και με τους προσωπικούς μας κόπους και αγώνες, να φροντίσομε λέω, όσο είναι δυνατόν για την καθαρότητα των παιδιών μας. Γι’ αυτά Της τα πνευματικά κατορθώματα ο Άγιος Δαμασκηνός συνεχίζοντας αναφωνάζει, «Ω Ιερά Θυγατέρα των Ιωακείμ και της Άννης, που ξέφυγες από τις παγίδες και τις εξουσίες και τα πεπυρωμένα βέλη του πονηρού, και διατηρήθηκες πανάμωμη, για να γίνεις Νύμφη Θεού, και Μητέρα κατά το ανθρώπινον του Θεού Λόγου».
Πραγματι χριστιανοί μου, η Παναγία μας ανεδείχθη όπως τονίζει χαρακτηριστικά, ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, «πάσης ακτίνος φωτεινοτέρα, και πάσης καθαρότητος καθαροτερα». Ήτο ανάμεσα λοιπόν στους Ιουδαίους εκείνης της εποχής, της βρωμερής εποχής, το εύοσμον άνθος, ο αληθινός και κατάλευκος κρίνος της αγνότητος, ο γεμάτος από θεία ευωδία. Και τώρα τελευταία που διάβαζα για έναν όσιο, έλεγε λοιπόν ότι «ο διατηρών την αγνότητα στο σώμα αλλά κυρίως όμως στην ψυχή, δηλαδή στο νου, στις σκέψεις, στις επιθυμίες, στις διαθέσεις, σε όλον τον ψυχοσωματικόν κόσμον, αποπνέει το άρωμα που είναι βραβείον της Παναγίας, μέσα από αυτόν τον αγωνιστή ή την αγωνίστρια της καθαρότητος». Έχει δηλαδή το σώμα θεία ευωδία. Και επειδή σε όλη της τη ζωή η Υπεραγία Θεοτόκος παρέμεινε το πανάλευκο λουλούδι της ηθικής καθαρότητος, γι’ αυτό και προς αυτήν την θεϊκήν τελειότητα, θέλει να οδηγήσει όλους τους χριστιανούς, και ιδιαιτέρως, ιδιαιτέρως, εσάς τις γυναίκες, διότι στους χαιρετισμούς κατά κύριον λόγον σεις κατακλύζετε τους ναούς. Η γυναικεία της επιθυμία βέβαια είναι να μπορέσομε όλοι μας, όχι μόνον εσείς, αλλά και οι άνδρες και οι νέοι και οι νέες, και τα παιδιά, μικρά και μεγάλα, να αποκτήσομε τον πολυτιμότατον αυτό θησαυρό της ψυχικής και της σωματικής καθαρότητος. Δεν θέλει μόνον, η Παναγία, οι μοναχοί, να παραμένουν καθαροί και ακηλίδωτοι, αλλά θέλει και τους εγγάμους, τους παντρεμένους και τις παντρεμένες, καθαρούς και αμόλυντους. Όλοι μας οφείλουμε να αγωνιζόμαστε κάθε μέρα, ώστε να εφαρμόζουμε την θεόγραφη εντολή, δια μέσω του Αποστόλου Παύλου, που λέγει προς όλους τους χριστιανούς, «σεαυτόν, αγνόν τήρει», «να τηρείς τον εαυτό σου αγνόν».

Ο δε Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος μας λέγει τα εξής, για την απόκτηση και την διατήρηση αυτής της ηθικής καθαρότητος: «Για να μπορέσομε να αποκτήσουμε αυτήν την αγνότητα και την σωφροσύνη», λέγει ο Άγιος, «πρέπει να μιμηθούμε τους Αγίους. Αυτοί τα κατάφεραν, να αποκτήσουν πρώτα, και να διατηρήσουν αυτήν την αγνότητα, αφενός μεν με την αλήθεια της πίστεως, δηλαδή με την τήρηση των Ευαγγελικών εντολών, μέχρι ομολογίας και μαρτυρικής θυσίας, και δεύτερον με το Αίμα του Ιησού Χριστού, τον εκκλησιασμό, την Θεία Λατρεία, την Θεία Κοινωνία, την συμμετοχή στο Ποτήριον της Ζωής, βέβαια δια μέσου της Ιεράς Εξομολογήσεως. Μόνο μ’ αυτούς τους δύο τρόπους» μας λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, «είναι δυνατή η απόκτησις και η διατήρησις της ηθικής καθαρότητος. Γι’ αυτό πρέπει λοιπόν να απαλλαγούμε από τα πάθη μας, απ’ τις κακίες μας και τις πονηριές μας, απ’ το μίσος και την υπερηφάνεια, και τα τόσα άλλα κακά που έχουμε, και τα οποία βέβαια, δεν ξέρω πόσοι από μας τα εξομολογούμεθα. Να ελευθερώσουμε δηλαδή τον εαυτόν μας από την αμαρτία, από την εξουσίαν των δαιμόνων, και από την ποικιλόμορφη κακία. Θα πάμε στην Εκκλησία γιατί είναι το μεγάλο θεραπευτήριο, και κει ο γιατρός με το νυστέρι του θα κάμει την θεραπείαν. Θα βγάλει ό,τι σάπιο υπάρχει μέσα στον άνθρωπο, για να μπορέσουμε να παραστήσουμε τα σώματά μας μπροστά στο Θεό, σαν ζωντανή θυσία, αγία και ευάρεστη. Αυτό κατορθώνεται μόνον μέσα στην Εκκλησία. Βέβαια θα πρέπει κατόπιν εν συνεχεία, να ακολουθήσουμε πιστά τις συμβουλές και τις προτροπές της Εκκλησίας, και με πολλή επιμονή να μπορέσομε να εφαρμόζουμε την εγκράτεια σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής μας». Αυτά κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο με απλά λόγια. Ο Άγιος λοιπόν μας λέγει, το επαναλαμβάνω, ότι για να πετύχουμε την καθαρότητα αυτήν την εσωτερική, και της ψυχής και του σώματος, χρειάζεται ο προσωπικός μας αγώνας για την τήρηση όλων των εντολών, και τη συμμετοχή μας στα σωστικά μυστήρια Θείας Ευχαριστίας και Ιεράς Εξομολογήσεως.

Λοιπόν ο λόγος του Θεού, που δεν τον διαβάζομε, ή δεν τον ακούμε, και τα μυστήρια, είναι αυτά τα οποία οργώνουν το χωράφι της ψυχής μας, και σπέρνεται εκεί αυτός ο σπόρος, για να φυτρώσει σ’ αυτό το χωράφι το άνθος των αρετών. Βέβαια να μην αναφέρομε τώρα το πλήθος των αρετών που είναι τόσες πολλές και έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές σ’ αυτές. Αλλά βέβαια ο πιο πολύτιμος καρπός είναι αυτός της σωφροσύνης. Άρα η ηθική καθαρότητα μαζί με τις άλλες αρετές πρέπει να φυλαχθούν σαν πολύτιμος θησαυρός μέχρι το τέλος της ζωής μας. Καθαροί λοιπόν πρέπει να μένομε σε όλα, στα πάντα, ώστε σε μας να εφαρμόζεται ο λόγος και ο μακαρισμός του Θεού, ο οποίος λέγει το «μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται». Πού τον Θεόν όψονται;
- Κατά πρώτον στο πρόσωπον του πλησίον, που είναι εικόνα του Θεού, έστω και αν αυτός είναι ο εχθρός μας. Αυτός που μας πειράζει και μας βασανίζει κάθε μέρα.
-Δεύτερον τον «Θεόν όψονται και οψόμεθα» μέσα στις καρδιές μας.
-Τρίτον τον «Θεόν όψονται και οψόμεθα» στο Άγιο Δισκοπότηρον, όταν ο ιερεύς καλεί όλους και λέγει «μετά φόβου Θεού, πίστεως, και αγάπης προσέλθετε», και
-Τέταρτον τον «Θεόν όψονται και οψόμεθα» στην Βασιλεία των Ουρανών.

Χριστιανοί μου όλοι εμείς, οι λίγοι ή πολλοί, που συγκεντρωθήκαμε σήμερα για να τιμήσουμε την Παναγία μας με τον κανόνα και τους Χαιρετισμούς, αυτό το «ηδύπνοον κρίνον» όπως αναφέραμε προηγουμένως, αναλάβαμε και την υποχρέωση να διατηρήσομε και τη δική μας καθαρότητα, να απαρνηθούμε τις αμαρτωλές μας συνήθειες, να νεκρώσουμε τα τυραννικά πάθη της ψυχής μας, και να γίνουμε αληθινοί χριστιανοί. Αληθινοί χριστιανοί με αληθινή μετάνοια, με αληθινή πίστη, διότι θα μας έρθουν μέρες δύσκολες, και τότε θα ζητηθεί από τον καθέναν και θα έρθει στον καθέναν ο Θεός για να βρει καρπόν, για να βρει το άνθος της αρετής και για να βρει και τον καρπόν της πίστεως, αυτόν που θα μας διατηρήσει μακριά από τον εχθρόν της κακίας, αυτόν τον καρπόν που θα είναι η σωτηρίας μας. Όσο ζούμε εδώ στη γη, και για μας τους ίδιους και για τις οικογένειές μας, και για τα παιδιά μας και για τα εγγόνια μας. Αυτόν τον καρπόν και αυτό το άνθος, πρέπει να τον έχουμε ήδη καλλιεργήσει, ανθίσει και καρποφορήσει, όταν θα έρθει η ώρα της κρίσεως, όχι της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου, αλλά της κρίσεως της πίστεως.
Ας προσέχουμε λίγο περισσότερο την ζωή μας αδελφοί μου, ας την προσέχουμε.

Η Παναγία βοήθειά μας,
Αμήν.

Σύγχρονοι Ρουμάνοι Ερημίτες....

Δεν είναι εύκολο να είσαι χριστιανός

    * Ένα μικρό οδοιπορικό στην Όρθοδοξη Ρουμανία και πως βιώνουν την πίστη άνθρωποι απλοί.Οι συνεντεύξεις των μοναχών είναι από τους:
      Γέροντας IIie Cleopa (1912 – †1998)
      π. Ioanichie Bălan ( 1930 – †2007)
      Ερημίτης Όρος Tarcău Μολδαβία

      Χωρίς την καθαρότητα, κανείς δεν μπορεί να φτάσει την αγιότητα!
      Τιπότα δε θα σε φέρει κοντά στο Θεό εκτός από την προσευχή!




Το αρχείο από agiazoni.gr
Αναμετάδοση από augoustinos-kantiotis.gr
Ενημέρωση από elladapoyantisteketai.blogspot.com 

Όσιος Νίκων Σουχόι


undefined
ΜΙΜΝΗΣΚΕΣΘΕ των δέσμιων ως συνδεδεμένοι, των κακουχουμένων ως και αυτοί όντες εν σώματι», προέτρεπε ο δέσμιος του Χριστού απόστολος Παύλος τους εξ Ιουδαίων χριστιανούς. Και η προτροπή του μας φέρνει στο νου τα δεσμά και τις κακουχίες του μακαρίου δεσμώτη Νίκωνος.
Ο φιλόχριστος Νίκων καταγόταν από την πόλη του Κιέβου και προερχόταν από οικογένεια πλούσια και αρχοντική. Περιφρόνησε όμως και πλούτη και δόξα, προτιμώντας «τον ονειδισμόν του Χριστού».
Ήρθε στο μοναστήρι των Σπηλαίων κι έγινε γρήγορα ένας από τους πιο αγωνιστές μοναχούς. Ελευθέρωσε το νου του από κάθε κοσμικό λογισμό κι έκλινε τον τράχηλο στη σωτήρια «αιχμαλωσία» της υπακοής.
Όταν έκαναν την επιδρομή στη ρωσική γη οι Πολόφτσοι, αιχμαλώτισαν, εκτός από τον όσιο Ευστράτιο και το μακάριο Νίκωνα. Σιδηροδέσμιο τον οδήγησαν στη χώρα τους και τον φυλάκισαν μαζί με άλλους πολλούς χριστιανούς.
Όταν έπαψαν οι εχθροπραξίες κι έγινε ανακωχή, κάποιος φιλάνθρωπος από το Κίεβο ήρθε με χρυσάφι, ζητώντας από τους Πολόφτσους την εξαγορά αιχμαλώτων. Ζήτησε τον όσιο Νίκωνα από τους πρώτους, σ' ένδειξη σεβασμού προς το μοναχικό του σχήμα. Αλλά ο όσιος δεν αποδέχθηκε τη φιλάνθρωπη προσφορά του χριστιανού.
- Σ' ευχαριστώ, αδελφέ μου, του είπε. Ο Κύριος να σ' ευλογεί για την αγάπη σου. Αλλά δεν έχω ανάγκη εγώ την εξαγορά σου. Ελευθέρωσε με τα χρήματα σου άλλους αιχμαλώτους.
Ο καλός άνθρωπος σκέφτηκε ότι ο όσιος περιμένει την εξαγορά του από τους πλούσιους συγγενείς του, γι' αυτό και δεν επέμεινε. Πλήρωσε για άλλους, τους ελευθέρωσε και γύρισε μαζί τους στο Κίεβο.
Εκεί βρήκε τους συγγενείς του οσίου και τους πληροφόρησε για την κατάστασή του και τον τόπο της αιχμαλωσίας του.

Χωρίς καθυστέρηση εκείνοι ήρθαν στη χώρα των Πολόφτσων με πολύ χρυσάφι, για να ζητήσουν την απελευθέρωσή του. Μόλις όμως τους είδε ο αιχμάλωτος είπε:
— Μην ξοδεύετε άδικα την περιουσία σας. Αν ο Κύριος ήθελε να είμαι ελεύθερος, δεν θα με παρέδιδε στα χέρια των βαρβάρων. Εκείνος στέλνει τις ευεργεσίες, εκείνος παραχωρεί και τις δοκιμασίες. «Ει δε τα αγαθά εδεξάμεθα εκ χειρός Κυρίου, τα κακά ουχ υποίσομεν;».
Μάταια προσπάθησαν οι συγγενείς του οσίου να τον μεταπείσουν. Μάταια τον ικέτευσαν. Μάταια έκλαψαν. Ο δούλος του Θεού ήταν ανυποχώρητος. Στο τέλος, οργισμένοι από τη στάση του, τον επέπληξαν αυστηρά κι έφυγαν για το Κίεβο άπρακτοι.
Οι Πολόφτσοι τότε, βλέποντας ότι εξαιτίας της αρνήσεως του σκλάβου μοναχού στερήθηκαν μεγάλο πλούτο, έγιναν θηρία από την οργή. Για να τον εκδικηθούν άρχισαν άσπλαχνα να τον βασανίζουν.
Επί τρία χρόνια τον μαστίγωναν, τον έκαιγαν, τον ράβδιζαν, τον έσκιζαν με κοφτερά μαχαίρια. Και σαν έφτανε στα πρόθυρα του θανάτου, τον άφηναν για λίγο να συνέλθει κι έπειτα άρχιζαν πάλι τα βασανιστήρια. Τροφή και νερό του έδιναν μέρα παρά μέρα ή κάθε τρεις ημέρες. Όταν δεν τον βασάνιζαν, τον έδεναν χειροπόδαρα με βαριές σιδερένιες αλυσίδες. Το καλοκαίρι τον άφηναν να λιώνει κάτω από τον κοφτερό ήλιο. Και το χειμώνα τον έβγαζαν στο χιόνι και μελάνιαζε ολόκληρος από την παγωνιά.
Παρά τα φοβερά του μαρτύρια όμως, ο γενναίος στρατιώτης του Χριστού είχε το κουράγιο να εμψυχώνει και να στηρίζει τους συναιχμαλώτους του.
Με τη χάρη του Θεού μάλιστα επιτέλεσε εξαίσια θαύματα για την ανακούφιση τους. Δυο χαρακτηριστικά απ' αυτά θ' αναφέρουμε.
Κάποτε αρρώστησαν κι έπεσαν κάτω σχεδόν όλοι οι αιχμάλωτοι από την πείνα και τις κακουχίες. Έφτασαν οι περισσότεροι κοντά στο θάνατο. Όταν ζήτησαν τροφή από τους ειδωλολάτρες δεσμοφύλακες, τους έφεραν ειδωλόθυτα για να τους μιάνουν. Ο όσιος με πύρινους λόγους τους έδωσε θάρρος, αποτρέποντας τους από το μολυσμό. Έπειτα έπεσε σε θερμή προσευχή. Και σε λίγο έγινε το θαύμα! Όλοι οι ως τότε ανήμποροι σηκώθηκαν όρθιοι, νιώθοντας υγιείς και ακμαίοι, χορτάτοι και δυνατοί, κι ας μην είχαν φάει ή πιει τίποτα. Και σε λίγο καιρό έδωσε ο Θεός και απελευθερώθηκαν όλοι με εξαγορά. Άλλοτε πάλι συνέβη ν' αρρωστήσει βαριά ο αρχιδεσμοφύλακας των αιχμαλώτων. Καταλαβαίνοντας ότι πλησιάζει το τέλος του, κάλεσε τη γυναίκα και τα παιδιά του και τους έδωσε εντολή να σταυρώσουν τον καλόγερο Νίκωνα πάνω από τον τάφο του. Νόμιζε ο ανόητος ειδωλολάτρης ότι μ' αυτή τη φρικτή ανθρωποθυσία, θα εξευμένιζε τα δαιμόνια, που λάτρευε σαν θεούς.
Ο όσιος το πληροφορήθηκε. Και προβλέποντας τη μελλοντική μετάνοια του βαρβάρου, όπως θα δούμε παρακάτω, προσευχήθηκε θερμά στον Κύριο να τον θεραπεύσει. Πράγματι, την ίδια ώρα ο Πολόφτσος έγινε καλά και σηκώθηκε από την κλίνη, όπου ήταν κατάκοιτος. Βυθισμένος όμως όπως ήταν στο σκοτάδι της ειδωλολατρίας, δόξασε τα δαιμόνια νια τη θεραπεία του!
Έπειτα συνέχισε όπως πρώτα ν' απειλή και να προτρέπει τον όσιο:
— Ειδοποίησε, ανόητε, τους συγγενείς σου, να φέρουν πολύ χρυσάφι και να σε γλιτώσουν από τα χέρια μας. Ειδοποίησέ τους, γιατί αλλιώς θα βρεις πικρό και οδυνηρό θάνατο!
- Ο Κύριος θα με λυτρώσει δωρεάν από τ' άνομα χέρια σας, αποκρίθηκε ειρηνικά ο όσιος. Ο αδελφός μου Ευστράτιος, που τον πουλήσατε στους Εβραίους κι εκείνοι τον σταύρωσαν, ήρθε και με πληροφόρησε για τη σύντομη απελευθέρωσή μου. «Με τις προσευχές των οσίων πατέρων μας Αντωνίου και Θεοδοσίου», μου είπε, «σε τρεις ημέρες θα βρίσκεσαι στο μοναστήρι των Σπηλαίων».
Οι Πολόφτσοι δεν κατάλαβαν τη σημασία των λόγων του οσίου. Ο αρχιδεσμοφύλακας νόμισε πως ο αιχμάλωτος είχε την πρόθεση να δραπετεύσει. Για να εμποδίσει λοιπόν την απόδρασή του, τράβηξε το ξίφος και του κατάφερε αλλεπάλληλα χτυπήματα στα πόδια. Ποτάμι άρχισε να τρέχει το αίμα από τις κομμένες φλέβες του γενναίου Νίκωνος, που υπέμεινε το μαρτύριο χωρίς την παραμικρή κραυγή πόνου. Πριν φύγει ο αιμοβόρος βάρβαρος άφησε ισχυρή φρουρά για τη φύλαξή του. Ήταν έτσι βέβαιος ότι δεν θα μπορούσε να δραπέτευση.
Πέρασαν τρεις ημέρες. Ο φιλάνθρωπος Θεός είχε σταματήσει την αιμορραγία από τα πόδια του αθλοφόρου, αλλά οι πληγές ήταν φρικτές και η μετακίνηση του αδύνατη.
Ξαφνικά, γύρω στο μεσημέρι, οι οπλισμένοι στρατιώτες έχασαν τον όσιο από τα μάτια τους. Είχε γίνει αόρατος! Άκουγαν για λίγο τη φωνή του μόνο να ψέλνει: —Πάσα πνοή αινεσάτω τον Κύριον!... Αινείτε τον Κύριον εκ των ουρανών!...
Σε λίγο όμως δεν άκουγαν ούτε τη φωνή. Ο όσιος είχε φύγει μακριά! Μεταφέρθηκε αυτοστιγμεί αόρατα στην εκκλησία της Κυρίας Θεοτόκου των Σπηλαίων!
Την ώρα εκείνη οι πατέρες τελούσαν τη Θεία Λειτουργία κι έψελναν τα Τυπικά. Σαν είδαν ξάφνου μπροστά τους το μακάριο Νίκωνα, τα έχασαν. Διέκοψαν την ψαλμωδία και τον περικύκλωσαν σαστισμένοι. Με δέος και έκπληξη τον ρωτούσαν:
— Αδελφέ, πως βρέθηκες εδώ; Σε είχαμε για χαμένο. Πως ήρθες; Τι συνέβη;
Βροχή έπεφταν οι ερωτήσεις επάνω στον όσιο. Εκείνος στην αρχή σιωπούσε, μη θέλοντας ν' αποκάλυψη το θαύμα. Πως να το κρύψει όμως, όταν οι αδελφοί τον έβλεπαν δεμένο με τα σιδερένια δεσμά, με το σώμα καταπληγωμένο και κυρτωμένο από τις ταλαιπωρίες και την ασιτία, με τα κατακομμένα πόδια;
Όλοι οι πατέρες συνέχισαν να τον ικετεύουν.
— Σ' εξορκίζουμε αδελφέ, πες μας όλη την αλήθεια. Μη μας κρύψεις τίποτα, για να δοξάσουμε το Θεό και να τιμήσουμε τα θαυμαστά έργα Του!
Τότε ο όσιος διηγήθηκε όλα όσα του συνέβησαν στα χρόνια της αιχμαλωσίας. Παρακάλεσε όμως τους αδελφούς να μην του βγάλουν τα δεσμά, αλλά να τον αφήσουν να τελειώσει μ' αυτά την επίγεια ζωή του.
Αλλά επενέβη ο ηγούμενος.
- Αδελφέ, είπε, αν ο Κύριος ήθελε να σε βλέπει μέσα σ' αυτά τα δεσμά, δεν θα σ' ελευθέρωνε θαυματουργικά από την αιχμαλωσία. Κάνε λοιπόν υπακοή και βγάλ' τα.
Ο όσιος δεν έφερε αντίρρηση. Τα μαρτυρικά εκείνα σίδερα μεταφέρθηκαν στην εκκλησία. Αργότερα τα έλιωσαν και τα χρησιμοποίησαν για την κατασκευή βοηθητικών σκευών του ιερού βήματος.
Πέρασε πολύς καιρός. Με τους Πολόφτσους υπογράφθηκε συνθήκη ειρήνης. Πολλοί βάρβαροι ασπάστηκαν τότε την αγία πίστη του Χριστού και βαπτίστηκαν. Ανάμεσα σ' αυτούς ήταν και ο Πολόφτσος, εκείνος που κατέκαψε τα πόδια του μακαρίου Νίκωνος.Όταν ήρθε κάποτε στη μονή των Σπηλαίων για να προσκυνήσει, είδε το γερασμένο πια όσιο και τον αναγνώρισε.
Πήγε αμέσως στον ηγούμενο. Με δάκρυα μετανοίας και συντριβής του διηγήθηκε με κάθε λεπτομέρεια την ανόσια συμπεριφορά του απέναντι στον άγιο του Θεού και ζήτησε συγχώρηση για τις μεγάλες αμαρτίες που είχε διαπράξει τότε που αγνοούσε την αλήθεια. Ο ηγούμενος δόξασε το Θεό και αφού παρηγόρησε τον Πολόφτσο με συμβουλές και νουθεσίες, του είπε να γυρίσει στον τόπο του.
Εκείνος όμως δεν θέλησε να φύγει πια από το μοναστήρι! Έπεσε στα πόδια του ηγουμένου και τον παρακαλούσε με θρήνους να τον δεχτή και να τον συγκαταλέξει στη χορεία των πατέρων της μονής, κάνοντάς τον μοναχό.
Συγκινημένος ο ηγούμενος τον κράτησε, τον δοκίμασε αρκετό χρόνο και, αφού τον έκρινε άξιο, του έδωσε το άγιο αγγελικό σχήμα.
Ο Πολόφτσος τελείωσε με μετάνοια την επίγεια ζωή του, υπηρετώντας με αξιοθαύμαστη αυταπάρνηση την αδελφότητα και ιδιαίτερα τον ανήμπορο πρώην αιχμάλωτό του όσιο Νίκωνα.
Στη μνήμη των πατέρων της Λαύρας, ο μακάριος Νίκων έμεινε με την επωνυμία «σουχόι», δηλαδή ξηρός, γιατί από την ασιτία, τη δίψα, τις κακουχίες, τα τραύματα και τις αιμορραγίες, αποστεώνθηκε και στέγνωσε, «επάγη δέρμα αυτού επί τα οστέα αυτού, εξηράνθη, εγεννήθη ώσπερ ξύλον», κατά τον προφήτη Ιερεμία.
Έτσι σχεδόν εξαϋλωμένος και ασώματος ο όσιος, πολιτευόταν σαν άγγελος πάνω στη γη, φλεγόμενος από αγάπη στο Θεό και λάμποντας σαν ήλιος ακτινοβόλος σ' όλη τη ρωσική γη.
Μετά τη μακαριά κοίμηση του οσίου Νίκωνος, το σεπτό λείψανό του, παρέμεινε αμάραντο και άφθαρτο, περιβεβλημένο τη δόξα τ' ουρανού.
Αυτή η δόξα περιβάλλει μέχρι σήμερα το τίμιο σκήνωμα, που παραμένει στο σπήλαιο της Λαύρας, μαρτυρώντας με ιάσεις και ποικίλα θαύματα, τη μακαριότητα που απολαμβάνει στις ουράνιες μονές η ψυχή του αγίου Νίκωνος, κοντά στο Δεσπότη Χριστό.

«Ένα δώρο η ζωή, μα συχνά το ξεχνάω…»

Δευτέρα πρωί. Τα σύννεφα έχουν κρύψει τον ήλιο. Βρίσκομαι στη στάση του λεωφορείου. Συνωστισμός. Βγάζω το mp3 από τη τσέπη, συντονισμένο στον αγαπημένο μου ραδιοφωνικό σταθμό. Επιβιβάζομαι επιτέλους στο λεωφορείο. Κάπου εκεί μεταξύ γκρίνιας και τσαντίλας, ακούω με προσοχή τους στίχους ενός τραγουδιού.
Και τα χείλη μου ψελλίζουν… «Όμορφη μέρα με βλέμμα χαράς, χρώματα γύρω κι ελπίδες για μας, είναι ένα δώρο η ζωή, μα συχνά το ξεχνάω…Όλα είναι ίδια μα δενμοιάζουν πια με συνήθεια».
Οι στίχοι αυτοί μου έφταναν για να χαλαρώσω. Με ανοιχτά τα μάτια, ταξιδεύω με καθετί που παρουσιάζεται στο οπτικό μου πεδίο. Από το παρτέρι με τα λουλούδια στο πεζοδρόμιο μέχρι και όποιον βρίσκεται απέναντί μου. Άσχημο, όμορφο, κοντό, ψηλό, νέο, ηλικιωμένο, άντρα, γυναίκα, Έλληνα, αλλοδαπό. Όλα αυτά δίχως να μιλούν, κραυγάζουν πως η ζωή είναι ένα δώρο…χρώματα και ελπίδες…που μεταμορφώνουν τις ζοφερές ημέρες σε όμορφες, καταφέρνοντας με αυτό τον τρόπο να
μας πείθουν πως… «όλα είναι ίδια μα δεν μοιάζουν πια με συνήθεια».
Ακριβώς αυτό βιούται καθημερινά και στην ορθόδοξη εκκλησία. Κάποτε είχε πάει μια παρέα νεαρών σε ένα μοναστήρι όπου και διέμειναν λίγες ημέρες ακολουθώντας το πρόγραμμα της μονής. Ένα απόγευμα λοιπόν κάποιος εξέφρασε την εξής εύλογη απορία σε ένα μοναχό. «Καλά, πάτερ, κάθε μέρα εκκλησία, πρωί μεσημέρι, βράδυ, τα ίδια και τα ίδια, δεν έχετε βαρεθεί;». Δυστυχώς δεν γνωρίζω την απάντηση που δόθηκε.
Ο μοναχός παλεύει να κάνει την προσευχή τρόπο ζωής -γιατί είναι τρόπος ζωής η προσευχητική διάθεση- Ζει με αυτό. Ο ποδοσφαιριστής παίζει συνέχεια μπάλα.
Ο μαθητής πάει καθημερινά στο σχολείο και ο εργαζόμενος στην εργασία του. Ο άνεργος ψάχνει για εργασία. Αυτός που ασχολείται με το στίβο τρέχει γύρω, γύρω, κάνει διατάσεις, άλματα. Είναι τα ίδια και τα ίδια;
Στην εποχή μας παρατηρείται το εξής φαινόμενο, η ρουτίνα μάς στερεί τη χαρά της ζωής. Έρχονται στιγμές που νιώθουμε εγκλωβισμένοι σε μια ανιαρά επαναλαμβανόμενη πραγματικότητα. Δεν δημιουργούμε για εμάς αλλά για τον εμπλουτισμό του βιογραφικού μας. Αρκετές επιλογές δεν είναι της αρεσκείας μας, αλλά της ανταπόκρισης στις απαιτήσεις της εποχής. Παραμένουμε μίζεροι παρόλο που είμαστε αυτάρκεις σε σχέση με τον διπλανό μας. Ύστερα από κάθε απόκτηση ενός αγαθού, ένα καινούριο «θέλω» μας στερεί το χαμόγελο. Τελικά, είμαστε μέσα σε όλα και …εκτός εαυτού.
Άλλα θέλουμε και άλλα επιλέγουμε. Ο καταναλωτισμός έχει εισβάλει για τα καλά στη ζωή μας. Ο μόχθος περιορίζεται στην απόκτηση όλο και περισσότερων υλικών αγαθών. Αντί να είναι «μέσα» γίνονται σκοπός ζωής. Επαγγελλόμενοι ευκολίες, δυσκολευόμαστε ακόμη περισσότερο. Φανερώνονται «ανάγκες» κάνοντας μας να λαχανιάζουμε για να τις υπηρετούμε. Είμαστε πολύ καλά ρυθμισμένοι σε ένα “στάνταρ” που δεν επιλέξαμε. Βομβαρδιζόμαστε με συνεχείς πληροφορίες, που επικαλούνται το συναίσθημα ή τη λογική. Προσβάλλεται η κριτική μας σκέψη.
Δίχως κόπο λοιπόν λανσάρεται ένας μαζικός τρόπος σκέψης και δράσης ο οποίος εμποδίζει την έκφραση και συντρίβει τη διαφορετικότητα των ανθρώπων. Όλα παρουσιάζονται σοβαροφανή και λογικοφανή, δεσμεύοντας μας σε έναν άγουστο καθωσπρεπισμό. Σε έναν ρηχό και συνάμα ψυχρό εγκεφαλικό τρόπο σκέψης και δράσης. Αγχωνόμαστε προκειμένου να ανταπεξέλθουμε στο πρόγραμμα που μας έχουν επιβάλει. Παραμένουμε βαλτωμένοι σε μικρότητες, σε δικές μας σκληρές άμυνες…και οι ευκαιρίες περνούν. Μα δεν σταματάμε τα βασανιζόμαστε.
Ο καθένας έχει το δικό του τρόπο και με αυτόν πορεύεται, ξεδιπλώνοντας τα δικά του, μοναδικά χαρίσματα. Αυτό εν τέλει είναι και το ωραίο. Εμείς παγιδευόμαστε
σε κοσμικά κριτήρια ψάχνοντας την ευτυχία σε αυτά. Ενώ διαφορετικά γινόμαστε ευτυχείς. Πώς; Ακολουθώντας όσα κάνουν εμάς χαρούμενους. Κι ας πηγαίνουν κόντρα στο πνεύμα της εποχής. Ζούμε για εμάς …όχι για τον κόσμο.
Όλοι πασχίζουν να εισαχθούν στο Πανεπιστήμιο. Τα υπόλοιπα υποτιμούνται. Κάποιος αποτυγχάνει και θέλει να ανοίξει η γη να τον καταπιεί. Όλοι παλεύουμε ναείμαστε πτυχιούχοι όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Να προλάβουμε τι; Ποιος θέτει τα όρια; Ύστερα να βρούμε μια καλή δουλειά, έναν ή μία καλή και καλό αντίστοιχα σύζυγο και μετά το γάμο…δεν υπάρχει προσωπική ζωή! – Τα παραπάνω σαφώς και δεν προτρέπουν να κινούμαστε στο άλλο άκρο, με την τακτική: «όσα πάνε και όσα έρθουν» – Οι αποφάσεις μας λαμβάνονται σε πολύ επιφανειακό και συνάμα ανούσιο επίπεδο. Ιχνηλατούμε απαθείς στο δρόμο που μας χαράζουν. Ενώ ο καθένας μπορεί να δημιουργεί το δικό του μονοπάτι αφήνοντας τα ίχνη του. Ποτέ και με τίποτα λοιπόν δεν είμαστε ευχαριστημένοι. Χωρίς να κάνουμε τίποτα για να υπερβούμε αυτή την ψυχοφθόρα κατάσταση.
Συνεχώς κάτι μας λείπει και δεν γνωρίζουμε τι είναι. Βλέπουμε τη ζωή κοντόφθαλμα. Βαδίζουμε στο έρεβος των λογισμών μας. Για όλα αυτά πιθανότατα φταίει το ότι στηριζόμαστε αποκλειστικά και μόνο στις δικές μας δυνάμεις. Διαπιστώνουμε πως κάθε φορά που σχεδιάζουμε κάτι, που περιμένουμε με μανία τα αποτελέσματα των δικών μας ενεργειών, οι εξελίξεις το ανατρέπουν, τραυματίζοντας τον εγωισμό μας. Έλεγε ένας μοναχός: «Άσε λιγάκι το κατσαβίδι και στο Θεό βρε παιδί μου! Βιδώνεις από ʽδω, από ʽκει και δεν τα καταφέρνεις…».
Σε ένα τοίχο της Αθήνας έχει γραφεί: «Σπάστε τους καθρέφτες μάς δείχνουν ποιοι είμαστε». Άμα συνειδητοποιούσαμε αυτό μόνο, -ποιοι είμαστε, όχι ποιοι νομίζουμε
πως είμαστε- θα βρίσκαμε λύσεις…Θα άνοιγαν πορτούλες…Αντίθετα, λέμε μια προσευχή αλλά ταυτόχρονα πάλι σκεφτόμαστε πώς θα τα καταφέρουμε. Μπρος ή πίσω;
Τα ίδια και τα ίδια. Απογοητευόμαστε και λυγίζουμε…και ποιος ορίζει την επιτυχία ή την αποτυχία; Παραθέτω μια ιστορία που μου εξιστόρησε κάποια πονεμένη ψυχή, που δεν έχει πολλά, αλλά τα έχει όλα. Απολαύστε τη…
«Ένας άνδρας ζούσε με τον γιο του και το πολυτιμότερο αγαθό τους, ένα άλογο. Μια μέρα το άλογο εξαφανίστηκε. Όταν οι συγχωριανοί πήγαν να τον παρηγορήσουν, εκείνος τους ρώτησε πώς ήξεραν ότι αυτό που συνέβη ήταν κακοτυχία. Μετά κάμποσο καιρό το άλογο επέστρεψε μαζί με ένα κοπάδι άγρια άλογα. Ο άνδρας είχε γίνει ξαφνικά πλούσιος. Ήρθαν ξανά οι συγχωριανοί και αυτήν τη φορά τον συνεχάρησαν για την καλή του τύχη. Εκείνος τους απάντησε ξανά με μια ερώτηση: «Πώς ξέρετε ότι πρόκειται για καλοτυχία;» Όταν ο γιος του άρχισε να καβαλάει τα άλογα, ένα από αυτά τον πέταξε κάτω και έσπασε το πόδι του. Το πόδι θεραπεύτηκε αλλά το οστό έδεσε στραβά και ο γιος έμεινε κουτσός. Ξανά οι χωρικοί επισκέφθηκαν τον άνδρα για να τον παρηγορήσουν για το κακό που βρήκε την οικογένειά του, και ο άνδρας τούς ρώτησε πώς ήξεραν ότι αυτό που συνέβη ήταν κακό. Όταν ξέσπασε πόλεμος στη χώρα και όλοι οι νέοι πήγαν στο μέτωπο, ο κουτσός γιος δεν εκλήθη για στρατιώτης και έμεινε στο σπίτι του ασφαλής».Τα συμπεράσματα δικά σας.
Κάποιοι έξυπνοι και ταυτόχρονα «τρελοί» για το κοσμικό πνεύμα έχουν συλλάβει το νόημα και είναι άνετοι. Έχουν ξεφύγει… Τους δείχνεις το φεγγάρι και κοιτούν το φεγγάρι, όχι το δάχτυλο όπως εμείς. Ζουν την αιώνια προοπτική από τώρα… Γιʼ αυτό οι «τρελοί» δεν έχουν ηλικία. Μακάρι να ʽχαμε λιγάκι από αυτή την …ωραία τρέλα… Αγκυλωνόμαστε στον πόνο δίχως να τον αντιστρέψουμε σε ευκαιρία ταπείνωσης, ωφελείας, προσευχής, μαθητείας στην εν Χριστώ ζωή. Που περιέχει τα πάντα!
Ο Θεός είναι παρών και εμείς αναρωτιόμαστε που είναι; Διαμαρτυρόμαστε. Ό,τι θέλουμε, όταν το θέλουμε και όπως το θέλουμε. Το θέλημά μας είναι αληθές; Εκείνος δεν ξέρει καλύτερα; Απαντάμε: ναι ξέρει, αλλά αυτό που θέλω εγώ πρέπει να γίνει. Γιʼ αυτό δεν βλέπουμε αποτελέσματα. Αυτοί οι…έξυπνοι κάνουν το σταυρό τους, τον αγώνα τους και πραγματοποιούν ελεύθερη πτώση στο κενό. Και την περνούν «φίνα» με απλότητα, με άνεση, με ευρύτητα και με δοκιμασίες αποδεικνύουν έμπρακτα την αγάπη τους στο Θεό –μια αγάπη που δεν περιορίζεται σε ορισμένα τυπικά καθήκοντα – έχει ξεφύγει…
Θα κλείσω με ένα μήνυμα που αναγράφεται στον τάφο ενός ενάρετου γέροντος: «όλα για ʽσένα Θεέ μου, ό, τι θέλεις και όπως το θέλεις».
Κανένα τέλος δεν τελειώνει με άδεια χέρια.
Ένα δώρο η ζωή, μα συχνά το ξεχνάω…

Γέροντας Γαβριήλ(1926-1995)-Ο γεωργιανός μοναχός που έκαψε τα πορτραίτα των Στάλιν και Λένιν!

undefined
O π.Γαβριήλ ο Γεωργιανός γεννήθηκε στις 26 Αυγούστου 1926 στην Τυφλίδα.Ο πατέρας του ήταν φανατικός κομμουνιστής.Η μητέρα του ,η οποία αργότερα έγινε μοναχή με το όνομα Άννα,εκοιμήθη στις 26 Απριλίου 2000 και είναι θαμμένη δίπλα στον γιο της.Οι γείτονές του τον θυμούνται από μικρό παιδί να νηστεύει και παρόλη την αθειστική ανατροφή που έλαβε,στα 12 του χρόνια ήξερε το ευαγγέλιο απέξω.Έγινε μοναχός το 1955 επί κομμουνιστικού καθαστώτος.Για σαράντα χρόνια έζησε σε νεκροταφεία,φυλακές και ψυχιατρεία.Επί δεκαπέντε χρόνια ζητιάνευε ταπεινωμένος,λοιδωρούμενος και περιφρονημένος απ'όλους.
Η ''σαλότητά''του αρχισε να εκδηλώνεται στις 1 Μαίου 1965.Σ'αυτήν την επίσημη για τους κομμουνιστές ημέρα,παρουσία των αρχών,είχε συγκεντρωθεί μεγάλο πλήθος στην κεντρική πλατεία της Τυφλίδας.Πίσω από τους επίσημους δυο τεράστια πορτραίτα του Στάλιν και του Λένιν κάλυπταν ένα μεγάλο μέρος ενος κτιρίου.Ξαφνικά,και ενώ στην ασφυκτικά γεμάτη από κόσμο πλατεία οι εκδηλώσεις είχαν φτάσει στο αποκορύφωμά τους,η 12μετρη φωτογραφία του Στάλιν έπιασε φωτιά.Τι είχε γίνει;Ο μοναχός Γαβριήλ καταφέρνοντας να φτάσει στον πρώτο όροφο του κυβερνητικού κτιρίου,ανοιξε το παράθυρο και περιέλουσε το πίσω μέρος των πορτραίτων με βενζίνη βάζοντας φωτιά.Μετά από λίγο κάηκε και το πορτραίτο του Λένιν.Ο τρόμος είχε απλωθεί πάνω από το πλήθος και επικρατούσε νεκρική σιγή.Όσο τα πορτραίτα καιγόνταν ο μοναχός Γαβριήλ φώναζε από το παράθυρο τα παρακάτω λόγια:
«Ο Κύριος είπε να μη φτιάχνουμε είδωλα.Να μην έχετε άλλους θεούς εκτός από εμένα.Καλοί μου άνθρωποι συνέλθετε!Όσοι έζησαν σ'αυτήν τη γη ήταν πάντα χριστιανοί!Εσείς γιατί προσκυνάτε τα είδωλα;Η δόξα ανήκει μόνο στο Θεό.Ο Ιησούς Χριστός πέθανε και την τρίτη ημέρα αναστήθηκε...Τα είδωλά σας όμως δε θα αναστηθούν ποτέ.Ακόμη και όταν ζούσαν ήταν νεκροί»!
undefined
Αμέσως τον κατέβασαν κάτω με ένα πυροσβεστικό όχημα του οποίου ύψωσαν την σκάλα.Επειτα το πλήθος όρμησε επάνω του.Τον χτύπησα με κλωτσιές,με τις κάνες των όπλων,με τους πυροσβεστικούς σωλήνες,φωνάζοντας:«Αφήστε με να αποτελειώσω αυτήν την ψείρα!...» Όλοι ήθελαν να πατήσουν αυτόν τον ''εχθρό του λαού''για να δείξουν τον ζήλο τους.Με δυσκολία τον έβγαλαν οι πυροσβέστες από τα νύχια του πλήθους.Ο λόγος που δεν τον πυροβόλησαν ήταν ότι μετά απ'όλα αυτά έδειχνε ακριβώς σαν ένα πτώμα.Το κεφάλι του ήταν ανοιγμένο και του είχαν σπάσει 17 κόκκαλα.Για έναν μήνα ήταν στο νοσοκομείο αναισθητος.Μετά από πολλά χρόνια τον έβγαλαν από τη φυλακή αφού του έδωσαν ένα ''πιστοποιητικό τρέλλας''.Ζούσε μαζί με τη μητέρα του.Κανείς δεν τον δεχόνταν σπίτι του,ούτε σε καμία δουλειά.Όλοι τον ήξεραν και τον φοβόνταν.Ούτε αυτός ούτε η μάνα του μπορούσαν να βγούν έξω κατά τη διάρκεια της ημέρας.Εαν έβγαιναν οι γείτονες αμόλουσαν τα σκυλιά επάνω τους
Για πολύ καιρό ο μοναχός Γαβριήλ ζούσε περιφρονημένος και διωκόμενος από τους ανθρώπους.Μυστικά αποτραβιόνταν σε μια μικρή σπηλιά που είχε σκάψει σ'έναν βράχο και προσευχόνταν με δάκρυα.Την εποχή εκείνη οι εκκλησίες ήταν κατεστραμμένες και οι άνθρωποι φοβούνταν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους.Ο γέροντας Γαβριήλ είχε φτιάξει στην αυλή του μια μικρή εκκλησία με τέσσερις τρούλους.Του την κατέστρεψαν πολλές φορές,αυτός όμως την ξαναέφτιαχνε με μεγαλύτερο ζήλο.
undefined
Το εκκλησάκι του γέροντα Γαβριήλ
Όταν ο καιρός των διωγμών πέρασε,πολλοί άνθρωποι άρχισαν να αναζητούν στο πρόσωπό του έναν πνευματικό καθοδηγητή.Είχε το προορατικό χάρισμα ενώ υπάρχουν πολλές μαρτυρίες για θαύματα που έχει επιτελέσει.Τα τελευταία χρόνια της ζωής του αποτραβήχθηκε στη Μονή Mtskheta όπου έγινε αρχιμανδρίτης και όπου και τον κήδεψαν.
Πριν πεθάνει του πήραν αίμα για κάποιες αναλύσεις.Αυτό το αιμα δεν χάλασε.
undefined
Το αίμα του γέροντα
Ο Θεός της αληθείας εδοξάσθη σ'αυτόν.Η μορφή του γέροντα Γαβριήλ έδειχνε ξεκάθαρα ότι ο Χριστός κατοικεί στην ψυχή του.Εκοιμήθη στις 2 Νοεμβρίου 1995

«Ότι είναι κακό στον άνθρωπο είναι συμπτωματικό.Να μην περιφρονείτε κανέναν,ακόμη κι αν βλέπετε πόσο ανήθικοι,μέθυσοι και βλάσφημοι είναι.Η Εικόνα του Θεού υπάρχει και σ'αυτούς κάπου,χωρίς βέβαια να το συνειδητοποιούν..Είναι φυσιολογικό ο εχθρός να θέλει να λερώσει αυτήν την Εικόνα.Δεν είναι καθόλου εύκολο να βλέπεις την εικόνα του Θεού σε εκείνους που σε ονειδίζουν και σου συμπεριφέρονται σαν θηρία.Αυτούς όμως πρέπει να τους λυπάσαι ακόμη πιο πολύ επειδή η ψυχή τους έχει παραμορφωθεί,χωρίς ίσως να μπορεί  να επανορθωθεί ποτέ,καταδικάζοντας τη ψυχή τους σε αιώνια βάσανα...Πόσο δύσκολο είναι αυτό:Ν'αγαπήσει κάποιος τους εχθρούς του!(Γέροντας Γαβριήλ)

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΙΣΤΕΩΝ

Πρωτ. Ιωάννης  Ρωμανίδης

          ΣΤΟΝ άνθρωπο υπάρχουν δύο πίστεις. Η μία πίστη είναι η εγκεφαλική, η λογική πίστη της αποδοχής. Ο άνθρωπος εδώ αποδέχεται κάτι λογικό και πιστεύει σ’ αυτό που αποδέχεται. Αυτή όμως δεν είναι πίστη που δικαιώνει τον άνθρωπο.
          Όταν η Αγ. Γραφή λέγει, ότι ο άνθρωπος με μόνη της πίστη σώζεται, δεν εννοεί απλά την πίστη της αποδοχής. Η άλλη πίστη είναι η καρδιακή πίστη, η πίστη  της καρδιάς, διότι δεν υπάρχει η πίστη αυτή στη λογική, δηλ. στη διάνοια, αλλά στο χώρο της καρδιάς. Η πίστη αυτή είναι δώρο του Θεού και ονομάζεται « ενδιάθετη πίστη». Αυτή την πίστη παρακαλούσε ο πατέρας του σεληνιασμένου νέου στο Ευαγγέλιο τον Χριστό να του χαρίσει λέγοντας: « Κύριε βοήθει μου τη απιστία». Αυτός βέβαια πίστευε λογικά, δεν είχε όμως τη βαθειά, την ενδιάθετη πίστη, που είναι δώρο του Θεού.
          Η ενδιάθετη πίστη όμως προέρχεται από εμπειρία χάριτος, και αφού είναι εμπειρία χάριτος, τι μπορεί να είναι για τον ορθόδοξο η ενδιάθετη πίστη; Είναι η νοερά προσευχή. Οπότε, όταν ο άνθρωπος έχει τη νοερά ευχή μέσα στην καρδιά του, που είναι η προσευχή του Αγ. Πνεύματος, τότε έχει την ενδιάθετη πίστη και με την πίστη μέσω της προσευχής βλέπει αόρατα πράγματα. Γι’ αυτό και όταν συμβαίνει τέτοιου είδους όραμα ,λέγεται θεωρία και θεωρία σημαίνει όραση.
          Η όραση γίνεται γενικά με δύο τρόπους. Ή με την ευχή μέσα στην καρδιά, όταν ο άνθρωπος δεν έχει φθάσει ακόμα στη θέωση, οπότε μπορεί να βλέπει μέσω της προσευχής ,ή με τη θέωση, όπου καταργείται αυτή η ενδιάθετη πίστη καθώς και η ελπίδα και μένει μόνο η αγάπη προς τον Θεό, ως δώρο του Θεού. Αυτό εννοεί ο Παύλος, όταν λέγει: « όταν έλθει το τέλειον καταργηθήσεται η πίστις και η ελπίδα και μένει μόνη η αγάπη». Και η αγάπη αυτή είναι η θέωση. Στη θέωση καταργείται η γνώση που είναι η νοερά ευχή και μένει μόνο η αγάπη. Το ίδιο και οι πατέρες ερμηνεύουν σωστά τα θέματα αυτά».

"Πατερική Θεολογία"

ΔΥΟ ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΕΣ ΠΡΙΝ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΤΕ, ΑΓΙΕ ΖΑΚΥΝΘΟΥ!











ΔΥΟ ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΕΣ ΠΡΙΝ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΤΕ,
ΑΓΙΕ ΖΑΚΥΝΘΟΥ!
Του Παναγιώτη Τελεβάντου
=========
Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Ζακύνθου κ. Χρυσόστομος ανακοίνωσε την πρόθεσή του να παραιτηθεί από την έδρα του την 1ην Σεπτεμβρίου, επειδή νιώθει ότι δεν έχει πια τις ακμαίες δυνάμεις που είχε μέχρι πριν λίγα χρόνια για να επιτελέσει τα καθήκοντά του.

Η ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
__________

Απεκάλυψε μάλιστα ότι ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο θα έπρεπε να αποχωρήσει από τη θέση του υπευθύνου της ΕΚΥΟ ασχέτως του ότι ο ίδιος αρνείται να το ομολογήσει.

Εκφράζω για μια ακόμη φορά τη χαρά μου για την απομάκρυνση του Σεβασμιότατου Ιωαννίνων από τη θέση του υπευθύνου των οικονομικών υπηρεσιών της Εκκλησίας αλλά και επειδή η Ιερά Σύνοδος εξέλεξε τους Μητροπολίτες Ελασσώνος, Σάμου και Υδρας ως αντικαταστάτες του.

Για την ακρίβεια του λόγου τον Σεβασμιότατο Ελασσώνος αγνοώ παντελώς, γι’ αυτό και προσεύχομαι να είναι το κατάλληλο πρόσωπο για τη θέση που επελέγη, αλλά όλοι γνωρίζουν την αρετή και το παραδοσιακό φρόνημα των Μητροπολιτών Σάμου και Υδρας.

ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
__________

Αυτό που απομένει είναι ο Σεβασμιότατος Ιωαννίνων να παραιτηθεί και από τη Μητρόπολή του. Οχι μόνον για τους λόγους που επικαλέστηκε ο Μητροπολίτης Ζακύνθου - το προβεβηκώς της ηλικίας και τον κόπο των ετών και την συνακόλουθη κατάπτωση των δυνάμεων -, αλλά προπαντός επειδή ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων είναι τοις πάσιν γνωστός - ούτε που μπαίνει άλλωστε στον κόπο να το κρύψει - ότι είναι νεωτεριστής κληρικός, όπως μαρτυρεί η παντελώς απάδουσα προς την ιεροπρέπεια εμφάνισή του, αλλά και οι εντελώς απαράδεκτες θέσεις που διατυπώνει για την τιμή προς τα άγια λείψανα, τον βλάσφημο Καζαντζάκη, κτλ.. Αρα “ο οφείλεις ποιήσαι, Σεβασμιότατε Ιωαννίνων, ποίησον τάχιον”.

Η ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΖΑΚΥΝΘΟΥ
___________

Στον Αγιο Ζακύνθου τώρα. Με την ίδια χαρά Σεβασμιότατε Ζακύνθου, που ακούσαμε την παραίτηση του Αγίου Ιωαννίνων από την διεύθυνση της ΕΚΥΟ θα ακούσουμε και τη δική σας οριστική παραίτηση από τη Μητρόπολη που ποιμαίνετε. Για πολλούς λόγους. Καταρχήν επειδή και εσείς - όπως ακριβώς ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων - είστε “μοντέρνος παπάς”. Είναι γνωστό τι έχετε πει κατά καιρούς για το ράσο των κληρικών και αλλά θέματα. Σε όλους υπάρχει διάχυτη η εντύπωση ότι δεν “μυρίζετε λιβάνι”. Είστε άνθρωπος με μεγάλες διοικητικές και οργανωτικές ικανότητες, ένας πολύ καλός “μάνατζερ”, κατά τη λαική έκφραση, αλλά όχι πάντως κληρικός που εμπνέετε τους πιστούς.
ΝΑ ΑΡΘΕΙ Η ΑΔΙΚΙΑ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ
___________

Πριν όμως παραιτηθείτε έχετε δύο οφειλές προς την Εκκλησία. Η πρώτη: Να μεριμνήσετε να λήξει με κανονικό τρόπο η αδικία σε βάρος του κανονικού Μητροπολίτη Αττικής και Μεγαρίδος κ. Νικόδημου.

Δεν θα σας κουράσω με την επανάληψη της απαρίθμησης του άδικου, αντικανονικού και παράνομου τρόπου με τον οποίο εξεβλήθη από το θρόνο του και του επεβλήθη το διαβόητο επιτίμιο της “ακοινωνησίας”. Ούτε πόσες δικαστικές αποφάσεις τον δικαίωσαν κατ’ επανάληψη. Ούτε θα σας υπενθυμίσω με λεπτομέρειες πόσο σοβαρές μελέτες έχουν γραφτεί και από ποιους για το αντικανονικό, παράνομο και άδικο των ποινών που κατά καιρούς επεβλήθησαν στον Αγιο Αττικής. Τα γνωρίζετε όλα αυτά καλύτερα από τον καθένα.

Ο ΙΔΙΟΣ ΟΜΟΛΟΓΕΙΤΕ ΟΤΙ ΕΝΕΠΑΙΧΘΗ
__________

Σε ένα μόνον θα σταθώ. Στο ότι εσείς ο ίδιος ομολογήσατε ότι οι εκάστοτε υποψήφιοι Αρχιεπίσκοποι εξεμεταλλεύθησαν την “αφέλεια” όπως την χαρακτηρίσατε, του Αγίου Αττικής, για να αποκτήσουν τον επίζηλο Θρόνο και αφού τον απέκτησαν τον “ξεγέλασαν”, κατά τη δική σας πάντοτε έκφραση.

Σεβασμιότατε! Αφού απακαλείτε “αφελή” τον Σεβασμιότατο Αττικής, επειδή έγινε αντικείμενο “εμπαιγμού”, γιατί δεν κάνετε κάτι για να αποκατασταθεί η κανονική τάξη στην Εκκλησία;

Τα χέρια των μοιχεπιβατών - ζώντων τε και τεθνεώτων - αλλά και των υπευθύνων της καρατόμησης των 12 αδιαβλήτων ιεραρχών αρχής γενομένης από τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, που σας προώθησε στην αρχιερωσύνη-, στάζουν από το αίμα των αδικοσφαγμένων αδελφών τους.

Δεν είναι καιρός ύστερα από 37 χρόνια κατάφωρης συνεχιζόμενης αδικίας να αποκατασταθεί η δικαιοσύνη; Θα τολμήσετε να σταθείτε εν ημέρα Κρίσεως μπροστά στο Φοβερό Δικαστήριο με το αίμα του Σεβασμιότατου Αττικής στα χέρια σας;

Ελπίζω ότι ο Αγιος Θεός θα λαλήσει αγαθά εις την καρδίαν σας και την επισκοπική σας συνείδηση και θα μεριμνήσετε για την αποκατάσταση της βοώσας αυτής αδικίας.

ΝΑ ΑΝΑΙΡΕΣΕΤΕ ΤΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΤΟ “ΠΕΝΘΧΑΟΥΖ”
___________

Και η δεύτερη εκκρεμότητα. Κάνατε κάποιες φρικτές δηλώσεις πριν χρόνια με συνέντευξη που δώσατε, ως μη οφείλατε, στο πορνοπεριοδικό “Πένθαχουζ”, με τις οποίες αμνηστεύσατε τις προγαμιαίες σχέσεις. Δηλώσεις τις οποίες δεν έχετε μέχρι τώρα ανακαλέσει. Δεν είναι επιτέλους καιρός να το πράξετε; Θα τολμήσετε να εμφανιστείτε στο Βήμα του Δίκαιου Κριτή με το βάρος της διαστροφής της Ευγγελικής αλήθειας;

Σας παρακαλώ θερμά να μην αφήσετε τις δύο αυτές εκκρεμότητες να βαραίνουν τη συνείδησή σας χωρίς να δώσετε άμεση κατά Θεόν λύση και να μην αποχωρήσετε από την ενεργό υπηρεσία τον προσεχή Σεπτέμβριο πριν άρετε το μεγάλο σκανδαλισμό του λαού του Θεού εξαιτίας των δύο αυτών εκκρεμοτήτων.

Παραθέτουμε στη συνέχεια την είδηση που μας έδωσε την αφορμή για τη σύνταξη του πιο πάνω σχολίου.
*****
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: “ΘΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΩ”
==============
Την πρόθεση του να παραιτηθεί την 1η Σεπτεμβρίου του 2011 εξέφρασε σε πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ζακύνθου κ. Χρυσόστομος. Στην συνέχεια ο Σεβασμιώτατος ερωτήθηκε για την παραίτηση του Μητροπολίτη Ιωαννίνων Θεόκλητου και για την φημολογούμενη ρήξη του με τον Αρχιεπίσκοπο.
Δεν έχω διαβάσει την παραίτησή του για να δω εάν έχει κάτι το οποίο επισημαίνει το λόγο, σημειώνει ο κ. Χρυσόστομος.
Μετά από πολλά πολλά χρόνια που είναι στην υπηρεσία αυτή, ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων, υπάρχει ένα κενό, ότι έχει και επαρχεία και επομένως στα 80 του δεν μπορεί να είναι και Αθήνα και Ήπειρο. Εγώ δεν το ξέρω αν είναι αυτό, αλλά σας λέω πως δικαιολογώ τα πράγματα.
Ύστερα μαζί με την ηλικία μας έρχεται κάποια κόπωσις, κάποιες ασθένειες μικρές ή μεγάλες, υπάρχει μία αδυναμία αντικειμενική. Πιθανολογώ ότι αυτός είναι ο λόγος τον οποίο κανείς δεν αναγνωρίζει και συνήθως δεν το επισημαίνουμε. Δεν λέει ποτέ κανείς ξέρεις εγώ δεν μπορώ, εγώ είμαι γέρος και τα λοιπά.
Εγώ λέω το εξής δεν είμαι ο ίδιος που ήμουν εδώ και δέκα χρόνια, ούτε καν εδώ και πέντε. Και όμως είμαι έτοιμος στα 72 μου την 1η Σεπτεμβρίου να υποβάλω την παραίτηση μου. Εάν κάτι έχει στηθεί γύρω από το όνομα μου είναι η συνέπεια. Εάν λοιπόν εφόσον το εξήγγειλα με δική μου απόφαση με δική μου σκέψη, δεν το εφαρμόσω τώρα θα πέσει το οικοδόμημα.
Ενώ διαφώνησε με την θέσπιση νόμου για το όριο ηλικίας των Ιεραρχών επικαλούμενος την λογική που πρέπει να επικρατεί στον εκκλησιαστικό χώρο. Στην συνέχεια ο κ. Χρυσόστομος ανέφερε ότι υπάρχουν Ιεράρχες που δεν μπορούν να ασκήσουν τα καθήκοντα τους, αλλά παρόλα αυτά δεν παραιτούνται.











ΔΥΟ ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΕΣ ΠΡΙΝ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΤΕ,
ΑΓΙΕ ΖΑΚΥΝΘΟΥ!
Του Παναγιώτη Τελεβάντου
=========
Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Ζακύνθου κ. Χρυσόστομος ανακοίνωσε την πρόθεσή του να παραιτηθεί από την έδρα του την 1ην Σεπτεμβρίου, επειδή νιώθει ότι δεν έχει πια τις ακμαίες δυνάμεις που είχε μέχρι πριν λίγα χρόνια για να επιτελέσει τα καθήκοντά του.

Η ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
__________

Απεκάλυψε μάλιστα ότι ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο θα έπρεπε να αποχωρήσει από τη θέση του υπευθύνου της ΕΚΥΟ ασχέτως του ότι ο ίδιος αρνείται να το ομολογήσει.

Εκφράζω για μια ακόμη φορά τη χαρά μου για την απομάκρυνση του Σεβασμιότατου Ιωαννίνων από τη θέση του υπευθύνου των οικονομικών υπηρεσιών της Εκκλησίας αλλά και επειδή η Ιερά Σύνοδος εξέλεξε τους Μητροπολίτες Ελασσώνος, Σάμου και Υδρας ως αντικαταστάτες του.

Για την ακρίβεια του λόγου τον Σεβασμιότατο Ελασσώνος αγνοώ παντελώς, γι’ αυτό και προσεύχομαι να είναι το κατάλληλο πρόσωπο για τη θέση που επελέγη, αλλά όλοι γνωρίζουν την αρετή και το παραδοσιακό φρόνημα των Μητροπολιτών Σάμου και Υδρας.

ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
__________

Αυτό που απομένει είναι ο Σεβασμιότατος Ιωαννίνων να παραιτηθεί και από τη Μητρόπολή του. Οχι μόνον για τους λόγους που επικαλέστηκε ο Μητροπολίτης Ζακύνθου - το προβεβηκώς της ηλικίας και τον κόπο των ετών και την συνακόλουθη κατάπτωση των δυνάμεων -, αλλά προπαντός επειδή ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων είναι τοις πάσιν γνωστός - ούτε που μπαίνει άλλωστε στον κόπο να το κρύψει - ότι είναι νεωτεριστής κληρικός, όπως μαρτυρεί η παντελώς απάδουσα προς την ιεροπρέπεια εμφάνισή του, αλλά και οι εντελώς απαράδεκτες θέσεις που διατυπώνει για την τιμή προς τα άγια λείψανα, τον βλάσφημο Καζαντζάκη, κτλ.. Αρα “ο οφείλεις ποιήσαι, Σεβασμιότατε Ιωαννίνων, ποίησον τάχιον”.

Η ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΖΑΚΥΝΘΟΥ
___________

Στον Αγιο Ζακύνθου τώρα. Με την ίδια χαρά Σεβασμιότατε Ζακύνθου, που ακούσαμε την παραίτηση του Αγίου Ιωαννίνων από την διεύθυνση της ΕΚΥΟ θα ακούσουμε και τη δική σας οριστική παραίτηση από τη Μητρόπολη που ποιμαίνετε. Για πολλούς λόγους. Καταρχήν επειδή και εσείς - όπως ακριβώς ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων - είστε “μοντέρνος παπάς”. Είναι γνωστό τι έχετε πει κατά καιρούς για το ράσο των κληρικών και αλλά θέματα. Σε όλους υπάρχει διάχυτη η εντύπωση ότι δεν “μυρίζετε λιβάνι”. Είστε άνθρωπος με μεγάλες διοικητικές και οργανωτικές ικανότητες, ένας πολύ καλός “μάνατζερ”, κατά τη λαική έκφραση, αλλά όχι πάντως κληρικός που εμπνέετε τους πιστούς.
ΝΑ ΑΡΘΕΙ Η ΑΔΙΚΙΑ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ
___________

Πριν όμως παραιτηθείτε έχετε δύο οφειλές προς την Εκκλησία. Η πρώτη: Να μεριμνήσετε να λήξει με κανονικό τρόπο η αδικία σε βάρος του κανονικού Μητροπολίτη Αττικής και Μεγαρίδος κ. Νικόδημου.

Δεν θα σας κουράσω με την επανάληψη της απαρίθμησης του άδικου, αντικανονικού και παράνομου τρόπου με τον οποίο εξεβλήθη από το θρόνο του και του επεβλήθη το διαβόητο επιτίμιο της “ακοινωνησίας”. Ούτε πόσες δικαστικές αποφάσεις τον δικαίωσαν κατ’ επανάληψη. Ούτε θα σας υπενθυμίσω με λεπτομέρειες πόσο σοβαρές μελέτες έχουν γραφτεί και από ποιους για το αντικανονικό, παράνομο και άδικο των ποινών που κατά καιρούς επεβλήθησαν στον Αγιο Αττικής. Τα γνωρίζετε όλα αυτά καλύτερα από τον καθένα.

Ο ΙΔΙΟΣ ΟΜΟΛΟΓΕΙΤΕ ΟΤΙ ΕΝΕΠΑΙΧΘΗ
__________

Σε ένα μόνον θα σταθώ. Στο ότι εσείς ο ίδιος ομολογήσατε ότι οι εκάστοτε υποψήφιοι Αρχιεπίσκοποι εξεμεταλλεύθησαν την “αφέλεια” όπως την χαρακτηρίσατε, του Αγίου Αττικής, για να αποκτήσουν τον επίζηλο Θρόνο και αφού τον απέκτησαν τον “ξεγέλασαν”, κατά τη δική σας πάντοτε έκφραση.

Σεβασμιότατε! Αφού απακαλείτε “αφελή” τον Σεβασμιότατο Αττικής, επειδή έγινε αντικείμενο “εμπαιγμού”, γιατί δεν κάνετε κάτι για να αποκατασταθεί η κανονική τάξη στην Εκκλησία;

Τα χέρια των μοιχεπιβατών - ζώντων τε και τεθνεώτων - αλλά και των υπευθύνων της καρατόμησης των 12 αδιαβλήτων ιεραρχών αρχής γενομένης από τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, που σας προώθησε στην αρχιερωσύνη-, στάζουν από το αίμα των αδικοσφαγμένων αδελφών τους.

Δεν είναι καιρός ύστερα από 37 χρόνια κατάφωρης συνεχιζόμενης αδικίας να αποκατασταθεί η δικαιοσύνη; Θα τολμήσετε να σταθείτε εν ημέρα Κρίσεως μπροστά στο Φοβερό Δικαστήριο με το αίμα του Σεβασμιότατου Αττικής στα χέρια σας;

Ελπίζω ότι ο Αγιος Θεός θα λαλήσει αγαθά εις την καρδίαν σας και την επισκοπική σας συνείδηση και θα μεριμνήσετε για την αποκατάσταση της βοώσας αυτής αδικίας.

ΝΑ ΑΝΑΙΡΕΣΕΤΕ ΤΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΤΟ “ΠΕΝΘΧΑΟΥΖ”
___________

Και η δεύτερη εκκρεμότητα. Κάνατε κάποιες φρικτές δηλώσεις πριν χρόνια με συνέντευξη που δώσατε, ως μη οφείλατε, στο πορνοπεριοδικό “Πένθαχουζ”, με τις οποίες αμνηστεύσατε τις προγαμιαίες σχέσεις. Δηλώσεις τις οποίες δεν έχετε μέχρι τώρα ανακαλέσει. Δεν είναι επιτέλους καιρός να το πράξετε; Θα τολμήσετε να εμφανιστείτε στο Βήμα του Δίκαιου Κριτή με το βάρος της διαστροφής της Ευγγελικής αλήθειας;

Σας παρακαλώ θερμά να μην αφήσετε τις δύο αυτές εκκρεμότητες να βαραίνουν τη συνείδησή σας χωρίς να δώσετε άμεση κατά Θεόν λύση και να μην αποχωρήσετε από την ενεργό υπηρεσία τον προσεχή Σεπτέμβριο πριν άρετε το μεγάλο σκανδαλισμό του λαού του Θεού εξαιτίας των δύο αυτών εκκρεμοτήτων.

Παραθέτουμε στη συνέχεια την είδηση που μας έδωσε την αφορμή για τη σύνταξη του πιο πάνω σχολίου.
*****
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: “ΘΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΩ”
==============
Την πρόθεση του να παραιτηθεί την 1η Σεπτεμβρίου του 2011 εξέφρασε σε πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ζακύνθου κ. Χρυσόστομος. Στην συνέχεια ο Σεβασμιώτατος ερωτήθηκε για την παραίτηση του Μητροπολίτη Ιωαννίνων Θεόκλητου και για την φημολογούμενη ρήξη του με τον Αρχιεπίσκοπο.
Δεν έχω διαβάσει την παραίτησή του για να δω εάν έχει κάτι το οποίο επισημαίνει το λόγο, σημειώνει ο κ. Χρυσόστομος.
Μετά από πολλά πολλά χρόνια που είναι στην υπηρεσία αυτή, ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων, υπάρχει ένα κενό, ότι έχει και επαρχεία και επομένως στα 80 του δεν μπορεί να είναι και Αθήνα και Ήπειρο. Εγώ δεν το ξέρω αν είναι αυτό, αλλά σας λέω πως δικαιολογώ τα πράγματα.
Ύστερα μαζί με την ηλικία μας έρχεται κάποια κόπωσις, κάποιες ασθένειες μικρές ή μεγάλες, υπάρχει μία αδυναμία αντικειμενική. Πιθανολογώ ότι αυτός είναι ο λόγος τον οποίο κανείς δεν αναγνωρίζει και συνήθως δεν το επισημαίνουμε. Δεν λέει ποτέ κανείς ξέρεις εγώ δεν μπορώ, εγώ είμαι γέρος και τα λοιπά.
Εγώ λέω το εξής δεν είμαι ο ίδιος που ήμουν εδώ και δέκα χρόνια, ούτε καν εδώ και πέντε. Και όμως είμαι έτοιμος στα 72 μου την 1η Σεπτεμβρίου να υποβάλω την παραίτηση μου. Εάν κάτι έχει στηθεί γύρω από το όνομα μου είναι η συνέπεια. Εάν λοιπόν εφόσον το εξήγγειλα με δική μου απόφαση με δική μου σκέψη, δεν το εφαρμόσω τώρα θα πέσει το οικοδόμημα.
Ενώ διαφώνησε με την θέσπιση νόμου για το όριο ηλικίας των Ιεραρχών επικαλούμενος την λογική που πρέπει να επικρατεί στον εκκλησιαστικό χώρο. Στην συνέχεια ο κ. Χρυσόστομος ανέφερε ότι υπάρχουν Ιεράρχες που δεν μπορούν να ασκήσουν τα καθήκοντα τους, αλλά παρόλα αυτά δεν παραιτούνται.