ΚΥΡΙΑΚΗ ΘΩΜΑ ( Ιωάν. 20,19-31), π.Γ.Στ.

 

ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ

Εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι δεν είχε και πολύ άδικο ο Απόστολος Θωμάς. Γιατί καλούνταν να πιστέψει σε κάτι που έγινε απ’ αυτά που δεν συμβαίνουν συχνά. Πριν από τρείς μέρες είχε δει να συλλαμβάνουν τον Διδάσκαλο του, να Τον καταδικάζουν σε θάνατο και να τον καρφώνουν επάνω στο Σταυρό. Και μετά είδαν τον επικεφαλής του εκτελεστικού αποσπάσματος να του τρυπά με την λόγχη του την πλευρά χωρίς να αντιδρά, κάτι που βεβαιώνει ότι ο σταυρωμένος Χριστός ήταν νεκρός. Και τώρα ήλθαν οι άλλοι μαθητές να του πουν, ότι ο Διδάσκαλος ζει. Φυσικά ήταν αδύνατο αυτό. Συνεπώς είχε δίκαιο να απαιτήσει ότι ,μόνο τότε θα πίστευε, ότι ζει ο Διδάσκαλος του, αν θα έβλεπε ιδίοις όμμασι τον τύπον των ήλων  και αν δεν ψηλάφιζε τον τύπον των ήλων και την πλευρά Του. « Εάν μη ίδω… ου μη πιστεύσω».

Εν τούτοις  ο Θωμάς δεν είχε δίκαιο. Είπε, ότι ήθελε να δει με τα μάτια του. Μα για τρία χρόνια δεν έκανε τίποτε άλλο από το να βλέπει. Και τι δεν είδαν τα μάτι του! Ακόμη και νεκρούς να εγείρονται από το μνήμα ( Λάζαρος) και να συνεχίζουν τη ζωή τους μετά όπως προηγουμένως. Αλλά και πόσα δεν είχαν ακούσει! Τέλος για τρία χρόνια μπορούσε να ψηλαφούσε τα πάντα. Όλα ήταν στη διάθεση του να τα ελέγξει. Τυφλούς που έβρισκαν το φως τους .λεπρούς που καθαρίζονταν, παραλυτικούς που  σηκώνονταν όρθιοι, νεκρούς που επανέρχονταν στη ζωή. Και τώρα για να πιστέψει ήθελε δήθεν να δει και άλλα και να κάνει κι’άλλη ψηλάφηση.

Όμως στην περίπτωση του Θωμά το θαυμαστό δεν ήταν η δυσπιστία του. Εξ άλλου και οι υπόλοιποι Μαθητές του Χριστού δεν βρίσκονταν σε καλύτερη μοίρα απ’ αυτόν, αφού κι αυτοί θεωρούσαν ως γυναικείο παραλήρημα « το φαιδρόν της Αναστάσεως κήρυγμα», που άκουσαν από τις μυροφόρες. Και το σπουδαίο είναι ότι ο Χριστός στο Θωμά και στους άλλους Μαθητές Του εμπιστεύθηκε την αξία της θυσίας Του και την διάδοση της μοναδικής Αλήθειας Του .Σ’ αυτούς που έδειξαν τόση δυσπιστία, σ’ αυτούς ανέθεσε να διαδώσουν « εις τον κόσμον άπαντα» την πίστη του Χριστού.

Και ενώ απορούμε, πως ήταν δυνατόν να είχε ανατεθεί στο Θωμά και τους άλλους Αποστόλους που έδειχναν τόση λίγη πίστη σε μια τόση σπουδαία αποστολή, ας δούμε τι συμβαίνει μ’ εμάς τους ίδιους. Δηλ. ας ερευνήσουμε σε ποιο βαθμό βρίσκεται η πίστη μας και ποια είναι η δική μας αποστολή.

Και όσον αφορά την πίστη, κι’ εμείς όπως και οι άμεσοι Μαθητές του Χριστού δεν βρίσκονταν σε καλύτερη κατάσταση. Όλοι μας είμαστε ολιγόπιστοι, η μάλλον βρισκόμαστε σε χειρότερη  μοίρα. Διότι ενώ εμείς σήμερα έχουμε στη διάθεση μας περισσότερες αποδείξεις από όσες είχε ο Θωμάς και οι άλλοι Μαθητές, εν τούτοις η ολιγοπιστία μας είναι πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που είχαν εκείνοι. Έχουμε όχι μόνο τις αποδείξεις που ήταν τότε στη διάθεση των Αποστόλων, αλλά και όλες εκείνες που θα  που πρόσφεραν οι είκοσι και πλέον αιώνες του χριστιανισμού. Οπότε θα ήταν πολύ αστείο να ισχυρισθούμε, ότι η πίστη μας είναι εκείνη που θα έπρεπε να είναι. Πολύ περισσότερο θα ήταν αδύνατο να τολμήσουμε να προσκαλέσουμε τους άλλους να μιμηθούν την πίστη μας και τη ζωή μας. Κανείς δεν αισθάνεται, ότι μπορεί ν α καταλάβει εκείνο που είπε ο Απ. Παύλος « μιμηταί μου γίνεσθε καθώς καγώ Χριστού». Πόσοι από μας έχοντας συναίσθηση της κατάστασης μας θα ήταν δυνατό να πούμε, ότι είμαστε

το πρότυπο του Χριστού βάσει του οποίου θα έπρεπε να διαμορφώσουν και οι άλλοι άνθρωποι την προσωπικότητα τους;

          Τώρα ως προς την αποστολή που έχουμε σήμερα εμείς οι χριστιανοί, είναι η ίδια που είχε αναθέσει στους ώμους του Θωμά και των άλλων Αποστόλων. Όπως εκείνοι τότε, έτσι και μείς σήμερα, παρά τις αδυναμίες μας και την αναξιότητα μας, είμαστε επιφορτισμένοι με την αξιοποίηση της θυσιαστικής αγάπης του Κυρίου για το καλό του κόσμου και τη διάδοση της μοναδικής αλήθειας Του.

          Αλλά αυτός ο συνδυασμός αδυναμίας και αποστολής έχει και μια άλλη καλή πλευρά. Για είκοσι και πλέον αιώνες έχουμε μπροστά μας δύο γεγονότα. Πρώτα την ανεπάρκεια μας και δεύτερο την τεράστια αποστολή μας που  ανατέθηκε σε μας τα οστράκινα σκεύη. Ο συνεχής λοιπόν αυτός συνδυασμός για είκοσι αιώνες της ανθρώπινης αδυναμίας και της μεγάλης αποστολής μας, αποδεικνύει ό,τι ακριβώς προσπαθεί να αποδείξει ο Απ. Θωμάς με την αυτοψία και την ψηλάφηση.

          Το ότι σήμερα υπάρχει χριστιανισμός και διατηρείται η χριστιανική αλήθεια, είναι απόδειξη ότι ,αυτό οφείλεται  και στη μεγάλη ακαταγώνιστη δύναμη της. Το γεγονός ότι επί τόσους αιώνες η χριστιανική πίστη παρά τις αδυναμίες μας που την υπονομεύουν εσωτερικά, εξακολουθεί και σήμερα να υφίσταται , αποτελεί μια ακόμη ψηλάφηση. Μια ψηλάφηση που είναι επιβεβαίωση που επικυρώνει την πρώτη στο  ότι ανώγειο της Ιερουσαλήμ. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η συνεχής ψηλάφηση είναι ευρύτερης σημασίας από την πρώτη. Διότι τότε η ψηλάφηση του Θωμά έγινε στον περιορισμένο χώρο εκείνου του υπερώου και μπορούσε να διαπιστωθεί από τα λίγα τότε πρόσωπα. Ενώ η άλλη ψηλάφηση που μας προσφέρει η παγκόσμια ιστορία, είναι μια ψηλάφηση που έχει ως ανώγειο όλη την οικουμένη και θεατές όλους τους κατοίκους του πλανήτη μας.

          Η ψηλάφηση όμως που λείπει σήμερα και που θα την αναζητεί η σημερινή ανθρωπότητα είναι άλλη. Είναι οι πραγματικοί χριστιανοί, όχι οι τέλειοι, αλλά οι χριστιανοί που αγωνίζονται μεν εναντίον των αδυναμιών τους, και έναντι των αδυναμιών των άλλων να δείχνουν κατανόηση.

          Μόνον όταν η ανθρωπότητα βλέπει τέτοιους χριστιανούς, μόνο τότε θα πάψει να ζητεί οποιαδήποτε άλλη ψηλάφηση και όπως ο Θωμάς με ταπείνωση, αλλά και χαρά θα πει προς τον Χριστό: « Ο Κύριος μου και ο Θεός μου» ( Ιωάν. 20,28).    

 π.Γ.Στ.

ΠΗΓΗ Ι.Ν. ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΠΑΤΡΩΝ