Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος, Οι νεκροί κρίνουν και συμβουλεύουν…

Οι νεκροί κρίνουν και συμβουλεύουν…

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Η κατάσταση στην Ελλάδα έχει φτάσει στο απροχώρητο. Στο επόμενο σπρώξιμο από τους πολιτικούς μας, μας περιμένει ο γκρεμός. Η ευθύνη τους είναι ιστορικά βαρύτατη όχι μόνο σε όλους εμάς και στις επερχόμενες γενιές, αλλά και απέναντι στους νεκρούς που δημιούργησαν τον αξεπέραστο πολιτισμό μας και που μας απελευθέρωσαν από την κάθε είδους τυραννία. Και ο λόγος των νεκρών παραμένει επίκαιρος και κοφτερός για τους πολιτικούς μας. Έγραψε λ.χ. ο Μακρυγιάννης στα 1850 για τους τότε πολιτικούς και είναι σα να τα έγραψε για τους σημερινούς…:

" Σας ερωτώ εσάς τους Εκλαμπρότατους και μεγαλόγνωσους πολιτικούς της Ελλάδος αρχή και τέλος' αν ήρθετε από καλοσύνη σας να μας φωτίσετε, να μας λευτερώσετε, διατί […] να είναι η πατρίδα εις την κατάστασιν οπού είναι ως την σήμερον, και να γένη αυτείνη η δυστυχία γενικώς εις τους τιμίους ανθρώπους; Και να θέλουν οι ΄Αγγλοι, οι Γάλλοι, οι Ρούσοι, οι Αυστριακοί ή άλλο κράτος να μας κυβερνήσουν με το μέσον το δικό σας;

Η αφεντιά σας, οι ξενοφερμένοι πατριώτες, που είστε οι πρώτοι πολιτικοί και οι δεύτεροι και οι τρίτοι […] αν είχετε αρετή κι ομόνοια θα γένονταν αυτά; Θα διατιμιέταν το δυστυχισμένο, το αθώον Έθνος; Θα μπαίναν όλοι οι μπερμπάντες παντού;…." (Στρατηγού Μακρυγιάννη "Απομνημονεύματα", Εκδ. Γαλαξία, Αθήναι, 1964, σελ. 510).

Τους ισχυρούς της ημέρας κερδοσκόπους - κράτη, διεθνείς οργανισμούς, Τράπεζες -, που μας διαφεντεύουν και μας εκμεταλλεύονται λόγω της ανικανότητας ( και μόνο;…) των πολιτικών μας, καταγγέλλει από τον τάφο του ο εθνικός μας ποιητής Ανδρέας Κάλβος:

Όταν υπό τα σκήπτρα σας

Νέους λαούς καλείτε

Νέους ιδρώτας θέλετε

Εσείς δια να πληρώσητε

Πλουσιοπαρόχως.

Τα ξίφη οπού φυλάγουσι

Τα τρέμοντα βασίλεια σας,

Τα ξίφη οπού τρομάζουσι

Την αρετή και σφάζουσι

Τους λειτουργούς της.

Θέλετε θησαυρούς

Πολλούς δια ν' αγοράσητε

Κρότους χειρών και επαίνους

Και τ' άπειστον θυμίαμα

Της κολακείας.

Ημείς δια τον Σταυρόν

Ανδρείως υπερμαχόμεθα

Και σεις εβοηθήσατε

Κρυφά τους πολεμούντας

Σταυρόν και αλήθειαν.

Δια να θεμελιώσητε

Την τυραννίαν τιμάτε

Τον Σταυρόν εις τας πόλεις σας

Και αυτόν επολεμήσατε

Εις την Ελλάδα

Και τώρα εις προστασίαν μας

Τα χέρια σας απλώνετε!

Τραβήξετε τα οπίσω!

Βλέπει ο Θεός και αστράπτει

Δια τους πανούργους…

…Το ξίφος σφίγξατ' Έλληνες

Τα ομμάτια σας σηκώσατε

Ιδού εις τους ουρανούς

Προστάτης ο Θεός

Μόνος σας είναι…

…Δεν με θαμβόνει πάθος

Κανένα' εγώ την λύραν

Κτυπάω και ολόρθος στέκομαι

Σιμά εις του μνήματος μου

Τ' ανοικτόν στόμα.

(Στίχοι από το ποίημα του Κάλβου "Αι ευχαί").

Στη δυσχερέστατη θέση που βρισκόμαστε - και δεν είναι η πρώτη στην 3000ετή ιστορία μας - πρέπει να ξέρουμε τι είναι η Δύση για εμάς και ποιοι είμαστε εμείς. Ο Ζαμπέλιος στα 1857 γράφει πως η Δύση δεν μπορεί να αποδεχθεί ότι αυτό το μικρό και φτωχό Ελληνικό Έθνος είναι ο φορέας του Δυτικού Πολιτισμού και όχι οι πανίσχυροι σε όπλα και παντοδύναμοι σε χρήμα Γερμανοί, Γάλλοι, Ολλανδοί, ή Άγγλοι. Γι' αυτό και από τα ψυχικά τους συμπλέγματα κατωτερότητας και φθόνου " τον κάλαμον εμβάπτοντες εις οιστρομανή χολήν επιτίθενται εις ανάμνησιν δήθεν της Ελληνικής χαυνότητος και δίδουν (εις τους Έλληνας) το όνομα το Γ ρ α ι κ ι κ ό ν. Τίς πάντοτε ο αμαρτωλός; ο Γραικός. Τις δε ο τα μεγάλα και θαυμαστά διαπράττων; ο Ρωμαίος…"

( Σπ. Ζαμπελίου "Βυζαντιναί Μελέται", Τύποις Χ. Νικολαϊδου Φιλαδελφέως, Εν Αθήναις, 1857, σελ. 16).

Την ώρα αυτή των προσβολών, των ταπεινωτικών χαρακτηρισμών και των συκοφαντιών που δεχόμαστε, όχι μόνο από τους ξένους αλλά και από τον πρωθυπουργό της Ελλάδος και τον αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης του, χρειάζεται η αυτογνωσία μας, όπως τη νιώθει ο εξαίρετος ζωγράφος και σημαντικός λογοτέχνης Νίκος Εγγονόπουλος:

"Η Ελλάς είναι ένα μικρό κράτος, αλλά ένα μεγάλο έθνος. Μετά την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, και παρά την Άλωση, δεν εσταμάτησε ποτέ να μεγαλουργεί σ' όλους τους πνευματικούς τομείς και ν' αξιοποιεί την παράδοση αυτών τούτων των προγόνων της, Αρχαίων και Βυζαντινών, ισάξια με τους ελεύθερους λαούς της Δύσεως. Δεν έχει παρά να πάει ο νους από τους σπείραντας το σπόρο της Ευρωπαϊκής Αναγεννήσεως εξόριστους στους παραμείναντας ανταποκριτάς των Μαρτίνων Κρουσίων, από τους μεγάλους ιεράρχας ίσαμε τους σοφούς αθωνίτες μοναχούς, από τους Θεοτοκόπουλους και τους "μαντονέρι" της Βενετίας, ίσαμε τους διδασκάλους των μεγάλων ζωγραφικών Σχολών της Τουρκοκρατίας, από τους ποιητάς του "Ερωτόκριτου" και του Κρητικού θεάτρου και τους δημιουργούς της δημοτικής ποιήσεως στους Χριστόπουλους και τους Βηλαράδες, από τους μεγάλους Διδασκάλους του Γένους μέχρι τους Μεγάλους Ευεργέτες, και, και, και…Και στις μέρες μας την Πατρίδα μας την λαμπρύνουν ονόματα, όπως των Σολωμού, Φώσκολου, Κάλβου, Παπαδιαμάντη, Καβάφη, Παναγιώτου Ποταγού, Κυπάρισσου Στεφάνου, Φιλήντα, Καυταντζόγλου, Κλεάνθη, Θεόφιλου, Χαλεπά, Παρθένη και τόσων άλλων…"

( Από το βιβλίο του Εγγονόπουλου "Πεζά Κείμενα", Εκδ. "Ύψιλον", Αθήνα, 1987, σελ. 97)

Κι επειδή η απειλή δεν είναι μόνο το ξεπούλημα νησιών ή της Ακρόπολης, αλλά των ίδιων των ψυχών μας η αλλοτρίωση ο εκλεκτός ποιητής μας Τάκης Κ. Παπατσώνης μας συμβουλεύει γράφοντας σε άρθρο του, με την ευκαιρία αναφοράς του στον Παπαδιαμάντη:

" Ποιο είναι αυτό το διάχυτο και αδιατύπωτο αίτημα, ιστορικό, εθνικό και ηθικό, που μας αποκάλυψε ο Παπαδιαμάντης; Μπορώ να το χαρακτηρίσω, σαν τη μνήμη της νέας ανατολικής Ορθοδοξίας, που στηρίζει φυλετικά την τελευταία φάση της σημερινής εθνικής μας συγκρότησης. Σ' αυτήν αν δεν διατρέχομε διαρκώς κι αν δεν τη διατηρούμε άσβηστη, μετατοπιζόμαστε σε κοσμοπολίτες, ουμανιστές, θύματα του περίφημου Διαφωτισμού, αφελληνιζόμαστε κι αποδιώχνουμε με τρόπο αγνώμονα τις ηρωικές και ζωντανές πηγές της υπόστασης μας". ( Άρθρο του ποιητή στο περιοδικό "Σύνορο" - Νο 39, Σεπτ., Οκτ., Νοε., 1996. Σημειώνουμε ότι ο Παπατσώνης ήταν Ρωμαιοκαθολικός στο θρήσκευμα).