ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΟΔΕΥΟΝΤΑΙ ΜΕ ΕΡΓΑ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΙΣΤΕΥΤΟΙ

ΟΡΘΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΟΤΑΤΟΥ ΑΛΛΑ ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΟΔΕΥΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΕΡΓΑ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΕΙΣΤΙΚΟΙ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=============

Οι παρατηρήσεις του Παναγιότατου κατά την επίσκεψή του στην Καβάλλα δείχνουν τη δύναμη του λόγου του Οικουμενικού Πατριάρχη, το λυρισμό της σκέψης του και την ικανότητά του να πιάνεται από ένα τραγούδι που άκουσε από κάποια παιδιά και να αυτοσχεδιάζει και να πλέκει ύμνο προς την εν αιχμαλωσία Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία.

Απολύτως ορθά όσα λέγει ο Παναγιότατος.

Ολοι οφείλουμε τα πάντα στον αρχαιότερο και ενδοξότερο θεσμό της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Ευλογημένου μας Γένους.

Και εμείς οι Ελληνες αλλά και όλες οι Σλαβικές Εκκλησίες, ορισμένες από τις οποίες δυστυχώς “εκίνησαν την πτέρναν κατά του ευεργέτου” και έγιναν οπαδοί της αίρεσης του εθνοφυλετισμού, που απειλεί θανάσιμα την ενότητα της Εκκλησίας.

Το Πατριαρχείο μεταλαμπάδευσε την ορθόδοξη πίστη σε πολλά έθνη και γι’ αυτό οι δεσμοί των Εκκλησιών και των εθνών, που πήραν το φως της Ορθοδοξίας από τον Οικουμενικό Θρόνο, είναι και πρέπει να παραμείνουν ακατάλυτοι.

Με μια διαφορά. Το Πατριαρχείο ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα - και μάλιστα από την Πατριαρχία του αοίδιμου Αθηναγόρα και εντεύθεν - το φως αυτό της Ορθοδοξίας, που μεταλαμπάδευσε σε τόσα έθνη δεν το κρατά πάντοτε ψηλά.

Το προδίδει με αντικανονικές άρσεις των αναθεμάτων, με τη διατύπωση κακοδοξιών, με την υπογραφή αιρετικών κειμένων, με τη συνομολόγηση προδοτικών για την Ορθοδοξία συμφωνιών και με τη συνεχή εμπέδωση του λεγόμενου “λαικού Οικουμενισμού” με τις συνεχείς συμπροσευχές με αιρετικούς και αλλόθρησκους.

Εμείς, Παναγιότατε, θα υποστηρίζουμε πάντοτε τα δίκαια του Πατριαρχείου. Θα πολεμούμε με συνέπεια την αίρεση του εθνοφυλετισμού, όπως κάνουμε και με τις υπόλοιπες αιρέσεις, αλλά και το Πατριαρχείο και ο Παναγιότατος Ηγούμενος αυτού πρέπει να αντιληφθούν ότι η δύναμις του Πατριαρχείου εν αδυναμία τελειούται.

Η πάλαι ποτέ ευκλεής Βασιλεύουσα δεν είναι σήμερα πια παρά το φτωχό Φανάρι με τους ελάχιστους “ελεύθερους πολιορκημένους” Ρωμηούς που έχουν απομείνει.

Μόνον ως Εκκλησία μαρτυρίου, που φρυκτωρεί αδιαπράγματευτα την αλήθεια της Ορθοδοξίας, έχει ελπίδες το Πατριαρχείο να ζήσει.

Αυτό παρακαλούμε τον Οικουμενικό Πατριάρχη μας, με πόνο ψυχής και ανυστερόβουλη υική αγάπη, να αντιληφθεί.

Παραυθέτουμε στη συνέχεια την ομιλία του Παναγιότατου, που μας έδωσε την αφορμή για τη σύνταξη του πιο πάνω σχολίου.

*****

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ: ΥΠΗΡΧΑΝ ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΟΣΕΣ ΕΠΙΒΟΥΛΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ

Του Νίκου Παπαχρήστου

====================

Τo Οικουμενικό Πατριαρχείο ζει όχι κάτω από τις ιδεωδέστερες συνθήκες, ως γνωστόν. Αντιθέτως υπέστη πολλές αδικίες και πολλούς κατατρεγμούς, αποτέλεσμα των οποίων είναι η συρρίκνωση του ποιμνίου του, η απώλεια πολλών, πάρα πολλών περιουσιακών στοιχείων, των κοινοτήτων μας, της Ομογενείας. Αυτό λοιπόν το κατά κόσμον αδύνατον Πατριαρχείον και η αίγλη του και η ακτινοβολία του ανά τον κόσμον. Πράγματα αντιφατικά αλλά μήπως δεν είναι φαινομενικώς αντιφατικά αυτά που διαβάζουμε στην Αγία Γραφή, «Η δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται. Όταν ασθενώ τότε δυνατός ημί». Αυτά είναι τα μυστήρια του Θεού τα οποία βιώνει καθημερινά το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο εις το οποίο εφαρμόζονται και οι λόγοι του Απολυτικίου του Αγίου Νικολάου: «Τη ταπεινώσι τα υψηλά». Επιτυγχάνει με την κατά κόσμον αδυναμίαν του, ασθένειαν του, ταπείνωσίν του, τα υψηλά τα οποία το καθιστούν θεσμόν σεβαστόν, μοναδικόν και αναντικατάστατον. Όχι μόνο για εμάς τους Ορθοδόξους αλλά ένα σπουδαίο χριστιανικό κέντρο για όλους τους Ορθοδόξους».

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στο τραγούδι «Θέλω να πιω όλο το Βόσπορο» το οποίο συγκρότημα νέων τραγούδησε υπό τους ήχους παραδοσιακών οργάνων μετά την τελετή αναγόρευσής του σε επίτιμο δημότη της Καβάλας, στο Αρχαιολογικό Μουσείο.

«Ποιος είναι αυτός ο Βόσπορος που με τόσο πάθος και νοσταλγία τραγούδισε αυτή η κοπέλα;» διερωτήθηκε ο Οικουμενικός Πατριάρχης. «Δεν είναι τα νερά του Βοσπόρου τα οποίας ως γνωστόν πηγαίνουν στην Μαύρη θάλασσα και κατεβαίνουν προς τον Μαρμαρά, την Προποντίδα. Η νοσταλγία μας δεν είναι τα νερά του Βοσπόρου όσο και αν αυτά που κατεβαίνουν από τον Εύξεινο Πόντο μας φέρνουν τα μηνύματα της εμμονής εις την Ορθόδοξον πίστην των ομοδόξων αδελφών μας, της Γεωργίας, της Ρωσίας, της Ουκρανίας, της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας, γύρω από τον Εύξεινο Πόντο; Μας φέρνουν αυτά τα μηνύματα ότι αυτοί οι λαοί μένουν σταθεροί στην Ορθόδοξη πίστη μας παρά τα όσα υπέστησαν επί 70 και πλέον χρόνια οι πλείστοι εξ αυτών.

Αλλά ποια είναι αυτή η Ορθόδοξος πίστις στην οποία επιμένουν και εμμένουν όλοι αυτοί οι ομόδοξοι λαοί. Είναι η πίστις που τους έδωσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο, χίλια χρόνια πριν, με τον εκχριστιανισμό των Σλάβων αδελφών μας μέσω των Θεσσαλονικέων αυταδέλφων Κυρίλλου και Μεθοδίου. Αυτοί, λοιπόν, η Ορθόδοξος πίστις που την ενσαρκώνει και την εκφράζει αιώνες τώρα το Οικουμενικό Πατριαρχείο αυτή η πίστις, αυτός ο θεσμός του Πατριαρχείου είναι που μας κάνει όλους τους Ορθοδόξους και ιδιαιτέρως όλους τους Έλληνες Ορθοδόξους να έχουμε αυτή την νοσταλγία για τα νερά του Βοσπόρου.

Ο Βόσπορος για εμάς είναι η Κωνσταντινούπολις, είναι το Φανάρι, είναι το Οικουμενικόν Πατριαρχείον προς το οποίον όλοι πρέπει να έχουν στραμμένα τα βλέμματα της ψυχής μας, διαρκή την προσευχή μας για την ευστάθεια του, για την προστασία του από κάθε ορατή ή αόρατη επιβουλή. Και υπήρχαν και υπάρχουν τόσες επιβουλές εναντίον αυτού του θεσμού. Από πολλές πηγές και πολλές προελεύσεις. Όχι πάντοτε και απαραιτήτως αλλόθρησκες και εχθρικές προελεύσεις».