Κυριακή Β Ματθαίου-Πρεσβύτερος Χρήστος Πυτιρίνης

Ματθαίου

«Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἀλιεῖς ἀνθρώπων».

Ο Κύριος, αγαπητοί μου αδελφoί, είναι ο Πρώτος και Μοναδικός αλιεύς, ο Θείος Ψαράς των ψυχών των ανθρώπων. Αλλά θέ­λησε να αναδείξει και άλλους αλιείς και άλ­λους ψαράδες μέσα στη νοητή θάλασσα της ανθρωπότητος, που θα συνέχιζαν το άγιο, αλιευτικό, κηρυκτικό, ποιμαντικό και αγιαστικό του έργο. Και κάλεσε ο Χριστός μας τους Αποστόλους Του να τον ακολου­θήσουν, για να τους ετοιμάσει και να τους αποστείλει.

Πότε και πώς τους κάλεσε; Μας το λέει το σημερινό Ιερό Ευαγγέλιο. Μόλις ξεκίνησε για το θείο Του έργο περπατούσε μια μέρα στην θάλασσα της Τιβεριάδος. Ήταν εκεί δύο απλοϊκοί ψαρά­δες με απλή και αγαθή καρδιά, πτωχοί επαγ­γελματίες, που πάλευαν να βγάλουν το με­ροκάματό τους. Και ήταν αδέλφια οι ψαράδες αυτοί. Τον ένα τον έλεγαν Πέτρο και τον άλλον Ανδρέα. Την ώρα εκείνη δόλωναν και έριχναν τα αγκίστρια τους στη θάλασσα.

Μα σαν ήλθε και στάθηκε μπροστά τους ο Χριστός, σταμάτησαν και Τον κοίταζαν πε­ρίεργα. Ήταν ξένος, αλλά η μορφή Του μα­γνήτιζε. Πρέπει να τους είπε  πολλά, που δεν τα αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος. Μόνο ένας Του λόγος, τούς ξεσήκωσε, τους έκανε ανάστατους, τους οδήγησε στο σημείο να πάρουν μία ηρωϊκή απόφαση. Να παρατήσουν τα δίχτυα και το ψάρεμα, τις βάρκες και την θάλασσα και να Τον ακολουθήσουν. «Δεῦτε ὀπίσω μου - τούς είπε – καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἀλιεὶς ἀνθρώπων».

Ελάτε πίσω μου και θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων. Προχωρώντας λίγο πιο πέρα, είδε άλλο ένα ζευγάρι ψαράδων μαζί με τον πατέρα τους τον Ζεβεδαίο. Ήταν ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης. Ανεβασμένοι και αυτοί πάνω στη βάρκα, ετοίμαζαν σιωπηλοί και αφοσιωμένοι τα δίχτυα. Τούς πλησίασε, κουβέντιασε μαζί τους και μετά, τους κάλεσε να Τον ακολου­θήσουν. Εκείνοι, χωρίς κανένα δισταγμό, χωρίς καμία αναβολή τον ακολούθησαν «καὶ εὐθέως ἀφέντες τό πλοῖον καί τόν Πατέρα αὐτῶν ἠκολούθη­σαν αὐτῷ».

Άφησαν δουλειά, πατέρα, μητέρα, οικογένεια, προγράμματα, όνειρα, λογαρια­σμούς, όλα τα υλικά αγαθά, για να πιάσουν μια άλλη Ιερή, αγία, υψηλή, ουράνια δουλειά, ένα έργο θεϊκό. Για να δώσουν όλη την στοργή και την αγάπη τους σε μία άλλη οικο­γένεια, στην Εκκλησία του Χριστού. Ευλογημένη η κλήσις των αγίων Απο­στόλων του Χριστού, των δώδεκα και των εβδομήκοντα και όλων των Αποστόλων και Ιεραποστόλων, των Ιερέων και Αρχιερέων ό­λων των αιώνων.

Χάρη σε αυτή την κλήση εμείς γίναμε Χριστιανοί, ακούσαμε τον λόγο του Ευαγγελίου, λαμβάνουμε Πνεύμα Άγιο, μετέχουμε των Αγίων και αχράντων μυστηρίων, ενωνόμαστε με τον Χριστό. Δεν υπάρχει, αγαπητοί  μου,  στον κόσμο μεγαλύτερη τιμή και δόξα, ευθύνη και φωτιά από το να γίνει κανείς Απόστολος, Αλιεύς των ανθρώπων, από το να γίνει κανείς Ιε­ρέας. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός μας λέει πώς αν στο δρόμο θα δεις έναν Ιερέα και έναν άγγελο θα πρέπει πρώτα να πας να φιλήσεις το χέρι του Ιερέως και μετά του αγγέλου. Διότι τα μυστήρια, που κάνει ο Ιερέας δεν μπορεί να τα κάνει ο άγγελος.

Η αξία του Ιερέως είναι πάνω από την αξία των πρωθυπουργών και των βασιλιάδων και όλων των επιστημόνων της γης αυτής. Παλιά δεν προσέρχονταν στην Ιερωσύ­νη από συναίσθηση βαθειά και φόβο μεγάλο. Διότι η Ιερωσύνη είναι καμίνι και φωτιά και αλλοίμονό μας! Ο Ιερέας χρειάζεται να είναι χρυσός στην καρδιά και στη ζωή του, για να μπει μέσα σε αυτό το καμίνι που ονομάζεται ιερωσύνη. Σήμερα τον ιερέα αντί να τον θεωρούν ευλογία, δένουν κόμπο στο μαντήλι τους, τον βλέπουν στο δρόμο και τον κοροϊδεύουν.

Παλιά, πολλές ευλαβείς Χριστιανές μητέρες προσεύχονταν και έλεγαν: «Χριστέ μου, δος μου ένα αγόρι να τον κάνω παππά, να με μνημονεύη για πάντα». Σήμερα, το θεωρούν υποτιμητικό, για να  μήν πούμε, ότι το θεωρούν κατάρα το να γίνει ένα παιδί τους Ιερέας. Τόσο πολύ αγαπητοί μου, έχει χαλάσει η κοινωνία μας.

Ας προσευχηθούμε, αδελφοί, να βγουν και στην εποχή μας καινούργιοι Απόστολοι, καινούργιοι Ιερείς, άγιοι Ιερείς με φόβο Θεού και αγάπη, Ιερείς, που να αγαπούν το Χριστό, να αγαπουν τον λαό, τα λογικά πρόβατά Του. Ιερείς «όχι για ένα κομμάτι ψωμί», Ιερείς όχι έπαγγελματίες, Ιερείς όχι για την επίγεια, κοσμική δόξα. Η κοινωνία μας έχει ανάγκη από Ιερείς και ποιμέ­νες καλούς. "

Ας προσευχηθούμε αδελφοί να βγουν πα­τέρες άγιοι, που με την αγία, ορθόδoξη, α­σκητική ζωή, με προσευχή και με παράδειγμα θα φτιάξουν ανθρώπους. Φθάνουν πια οι μη­χανές που μας έφτιαξαν οι μηχανικοί, Φθά­νουν οι θεωρίες των φιλοσόφων, φθάνουν οι ανθρώπινοι νόμοι των νομοθετών. Τίποτε δεν έφερε την ποθούμενη ευτυχία και ευη­μερία στην ταλαίπωρη ανθρωπότητα.

Οι Ιε­ρείς, οι άγιοι Ιερείς, οι απαθείς Ιερείς, και απόστολοι του Χριστού. Αυτοί είναι που θα φέρουν  την πραγματική ευτυχία, αυτοί είναι που θα φέρουν την αγιότητα, γιατί θα φέρουν τον ίδιο το Χριστό στην έρημο και στον αλειτούργητο αυτό κόσμο. ΑΜΗΝ