Ζ΄ Κυριακή Ματθαίου Θ΄ (27-35) Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος

Ζ΄ Κυριακή Ματθαίου

Θ΄ (27-35)

Όταν κανείς μελετά το Ιερό Ευαγγέλιο, εκπλήσσεται από τα τόσα και τόσα θαύματα που επιτέλεσε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός.

Ο μαθητής της αγάπης ο Ιωάννης, με μια χαρακτηριστική του φράση που κλείνει και το Ευαγγέλιό του, μας περιγράφει το πλήθος των θαυμάτων: «Υπάρχουν και άλλα πολλά, που έκανε ο Ιησούς που εάν γραφούν ένα προς ένα, νομίζω, ότι ούτε ολόκληρος ο κόσμος θα χωρέσει τα γραφόμενα βιβλία. Αμήν.» (Ιωάν. ΚΑ΄ 25)

Ακριβώς μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο της αγάπης του Θεανθρώπου προς τον πάσχοντα άνθρωπο, εντάσσεται και η Ευαγγελική περικοπή του Ματθαίου την οποία θα ακούσουμε στην Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία.

Θα την ακούσουμε και θα θαυμάσουμε όπως ακριβώς «...εθαύμασαν οι όχλοι λέγοντες ότι ουδέποτε εφάνη ούτος εν τω Ισραήλ» (Ματθ. Θ΄ 33). Το είπαν αυτό όταν είδαν μπροστά τους να θεραπεύονται οι δύο τυφλοί και ένας κωφός δαιμονιζόμενος.

Βέβαια το να βλέπει κανείς μέσα από τόση χρονική απόσταση τα Ευαγγελικά γεγονότα (αν και η γνήσια πίστη εκμηδενίζει τις αποστάσεις), και να θαυμάζει, όταν ισχυρίζεται ότι δέχεται τον Ιησού, είναι θα λέγαμε «εύκολη υπόθεση».

Το θέμα όμως έγκειται σε ένα άλλο σημείο. Σήμερα όταν βλέπουμε και αντιμετωπίζουμε στο ποικίλο περιβάλλον μας (οικογενειακό, συγγενικό, φιλικό, επαγγελματικό...), αν όχι παρόμοια θαύματα, πάντως ανθρώπους που διαθέτουν χαρίσματα, αισθανόμαστε μέσα στην καρδιά μας χαρά και αγαλλίαση ή ατυχώς ο όφις του φαρισαϊσμού καιροφυλακτεί μέσα στον «παράδεισο της καρδιάς;».

Περίεργο, ίσως πει κάποιος. Πώς είναι δυνατόν σήμερα, χριστιανοί όντες, να εξομοιωνόμαστε με τους φαρισαίους; Και όμως φίλοι μου! Δεν έχουμε παρά να μελετήσουμε σωστά τον 34 στίχο, να σκύψουμε και να ρίξουμε κάποιες δέσμες από το Ευαγγελικό φως στα απύθμενα βάθη της καρδιάς μας. «Οι δε Φαρισαίοι έλεγον. Εν τω άρχοντι των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια». Δηλ. Οι Φαρισαίοι έλεγαν: «»Με τη δύναμη του άρχοντος των δαιμονίων βγάζει τα δαιμόνια».

Αυτά τονίζει όχι τυχαία βέβαια το Ιερό κείμενο. Και θα ήταν αστείο, μάλλον τραγικό, να ισχυριστούμε ότι η υπογράμμιση των λόγων αυτών του Ματθαίου, δεν έχει να κάνει με τον κάθε άνθρωπο της κάθε εποχής.

Μα  ας αφήσουμε για λίγο το χειρουργικό νυστέρι του ζωντανού λόγου του Θεού (Εβρ. Δ΄ 12), να αφαιρέσει το απόστημα της ζήλειας και της κακίας.

Ήδη είπαμε. Η ζήλεια δεν είναι μόνο φαρισαϊκό φαινόμενο. Δυστυχώς ο ιός της (περισσότερο επικίνδυνος απ’ όλους τους ιούς), μπορεί να προσβάλλει τον καθένα, σε όποιο επίπεδο «πνευματικότητας» κι αν βρίσκεται. Όταν μάλιστα ο χώρος της καρδιάς δεν απολυμαίνεται προσεκτικά μέσω της αυτοεξέτασης και των ιερών μυστηρίων, κυρίως της εξομολογήσεως, τότε τα πράγματα γίνονται πολύ επικίνδυνα. Όταν Χριστιανικές κοινότητες ή ομάδες, συνεχίζουν να παραμένουν μόνο στα «επιδερμικά» και λησμονούν τα αναγκαία πνευματικά «τσεκάπ» για διάγνωση και στη συνέχεια τη συστηματική θεραπεία, τότε κινδυνεύουμε να παρουσιαστεί πανδημία...

Δε γνωρίζω, φίλοι μου, αν έχουμε επισημάνει το μέγεθος της κακίας που ονομάζεται ζήλεια και που ο λόγος του Θεού το αποτυπώνει τόσο χαρακτηριστικά. (Αν και δεν είναι ασθένεια «βουβή», αλλά αμέσως κάνει γνωστά τα συμπτώματά της, και έτσι όποιος αισθάνεται τα δήγματά της, εγκαίρως μπορεί να περάσει από τη διάγνωση στη θεραπεία). Πάντως οφείλουμε, αν θέλουμε να ζούμε με την Χάρη και την Χαρά του Κυρίου Ιησού, να γινόμαστε πολύ προσεκτικοί στην καθημερινή μας συμπεριφορά, ακόμα και μέσα σ’ αυτόν τον ευλογημένο χώρο της Εκκλησίας.

Αλησμόνητος θα παραμένει πάντοτε ο λόγος του ιερού Χρυστοστόμου που αναφέρει τα εξής για το θέμα αυτό: «Όπως η σκουριά κατατρώει το σίδερο, κατά παρόμοιο τρόπο και η ζήλεια, το σαράκι αυτό της ψυχής, καταδυναστεύει, απομυζά και καταστρέφει εξολοκλήρου αυτόν που το φιλοξενεί στην ψυχή του».

Και η θεραπεία; Με το δίκιο του τώρα θα ρωτήσει κάποιος.

Η θεραπεία! Εύκολη και απλή, αρκεί να το θελήσουμε και να την θέσουμε σε εφαρμογή.

Και ποιά είναι;

Μα η αγάπη αδελφοί μου! Να αγαπούμε όχι «μίζερα» αλλά απλόχερα, χωρίς κρατούμενα, δίχως ιδιοτέλεια, χωρίς φραγμούς. Να θαυμάζουμε και να χαιρόμαστε με τις επιτυχίες των άλλων συνανθρώπων μας, και να δοξάζουμε τον Θεό ολοένα και περισσότερο όταν βλέπουμε οι αδελφοί μας να παρουσιάζουν χαρίσματα και ορισμένοι να αναδεικνύονται σε χαρισματικές προσωπικότητες. Να χαιρόμαστε που ο Θεός φέρνει κοντά μας ανθρώπους που πρέπει να αγαπήσουμε, να συναναστραφούμε και να συναθληθούμε.

Και τελειώνοντας. Ας μη σβήνει από το καντράν της συνειδήσεώς μας, ο υπέροχος λόγος του Κυρίου μας: «Οι άνθρωποι δεν θα μας αναγνωρίζουν ως παιδιά του Θεού από το αν κάνουμε θαύματα, αλλά από το αν ζούμε ένα παμμέγιστο θαύμα που λέγεται αδελφική αγάπη» (Ιω. ιγ΄, 35). Γένοιτο.

Αμήν.

π.Ιωήλ Κόνιτσα