ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ «Ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» (Ματθ. στ΄ 33).

   

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ                            

Απόστολος: Ρωμ. ε΄ 1 – 10

Ευαγγέλιο: Ματθ. στ΄ 22 – 33  

3 Ιουλίου 2011     

                                                                

«Ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» (Ματθ. στ΄ 33).

 

Η αποκατάσταση των σχἐσεων του ανθρώπου με το Θεό είναι καρπός – αποτέλεσμα δυο σημαντικών παραγόντων. Πρώτον, της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο, χάρις στην οποία ο Χριστός έδωσε τη ζωή του για μας, και δεύτερον, της πίστης μας προς το Χριστό στην οποία οδηγηθήκαμε και ακόμα οδηγούμαστε από τη Χάρη του Θεού.

Και τα δύο είναι δώρα του Θεού προς τον άνθρωπο. Προσφέρονται σαν δώρο στον άνθρωπο και το μόνο που χρειάζεται από τον άνθρωπο είναι η αποδοχή τους ελεύθερα και χωρίς εξαναγκασμό, καθώς και η μετατροπή του σε τρόπο καθημερινής ζωής. Η αποδοχή αυτών των δώρων και δωρεών του Θεού προσφέρει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να απελευθερωθεί από κάθε είδους εξαρτήσεις, όπως είναι η αμαρτία και η προσκόλληση στα υλικά αγαθά. Αυτή η αποδοχή, σαν βίωμα και καθημερινή πράξη, προσφέρει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να ισορροπεί τη σχέση του με το Θεό και με τον κόσμο και κάτω από τις πιο δυσμενείς συνθήκες, όπως είναι οι θλίψεις και οι δοκιμασίες. Κατά το σημερινό «Απόστολο», οι θλίψεις ερμηνεύονται θετικά, καλλιεργούν την υπομονή, βελτιώνουν το χαρακτήρα, αναπτύσσουν την ελπίδα και οδηγούν τον άνθρωπο στην ανακάλυψη της αγάπης του Θεού. Μιας αγάπης, της αγάπης του Θεού, που μας δόθηκε με το Άγιο Πνεύμα και την οποία αισθανόμαστε σε όλη την ύπαρξή μας.

«Τώρα, λοιπόν, αφού ο Θεός μάς απάλλαξε από την καταδίκη, με τη μεσολάβηση του σταυρικού θανάτου του Χριστού, πολύ δε περισσότερο θα μας σώσει κι από τη μέλλουσα οργή. Παρ’ ότι ήμασταν εχθροί με το Θεό, μας συμφιλίωσε μαζί του ο σταυρικός θάνατος του Υιού του. Πολύ δε περισσότερο θα μας χαρίσει τη σωτηρία». Και καταλήγει ο Απόστολος Παύλος: «Κι όχι μόνο συμφιλιωθήκαμε, αλλά και καυχόμαστε για το Θεό, που μας έδωσε τώρα αυτή τη συμφιλίωση μέσω του Κυρίου μας Ιησού Χριστού».

Κατά συνέπεια, αν ο καθένας συναισθάνεται αυτή τη συμφιλίωση, θα προσπαθήσει να το αποδείξει με έργα και όχι λόγια. Και για να είναι βέβαιος ότι βρίσκεται στο σωστό δρόμο, θα πρέπει να κρατά σε κατάσταση υγιή τόσο το νου όσο και τη συνείδηση. Και τα δύο αποτελούν ένα είδος φωταγωγού για τον άνθρωπο. Εάν αυτός ο φωταγωγός σκεπαστεί, τότε αναπόφευκτα θα κυριαρχήσει το σκοτάδι.

Φως για την ψυχή, λοιπόν, ο νους, το λογικό του ανθρώπου, το οποίο πρέπει να είναι συνεχώς δέκτης του θείου φωτισμού που θα οδηγεί στο δρόμο της σωτηρίας. Αν αυτή η έλξη του φωτός εκλείψει, τότε θα κυριαρχήσει το σκοτάδι, το σκοτάδι της αμαρτίας. Εάν, λοιπόν, ο νους, που δόθηκε σαν δώρο για να καθοδηγεί την ψυχή, σκοτιστεί, τότε το σκοτάδι των παθών θα καταστήσει σκοτεινή την ψυχή και η ψυχή θα τυφλωθεί. Και η τύφλωση της ψυχής είναι χειρότερη από την τύφλωση του σώματος, γιατί η ψυχή έχει μεγαλύτερη αξία από το σώμα.

Είναι για τούτο που ο Κύριος μάς ξεκαθαρίζει ότι: «Κανείς δεν μπορεί να είναι δούλος σε δυο κυρίους. Γιατί ή θα μισήσει τον ένα και θα αγαπήσει τον άλλο, ή θα στηριχτεί στον ένα και θα περιφρονήσει τον άλλο. Δεν μπορείτε να είστε δούλοι και στο Θεό και στο χρήμα». Και δουλεία του χρήματος είναι η πλεονεξία, η οποία αφήνει συνεχώς ανικανοποίητο τον άνθρωπο, γεγονός που κάνει τον Απόστολο Παύλο να την χαρακτηρίσει «ειδωλολατρία» (Κολ. γ΄ 5).

Ο Κύριος δεν εμποδίζει τον άνθρωπο από το να είναι συνετός και προνοητικός. Τον εμποδίζει από την αγωνιώδη φροντίδα να αποκτήσει υλικά αγαθά, όχι για συντήρηση, αλλά για ασφάλεια, ή για να καυχάται για τα αποθέματα που έχει. Ακόμα και σε εποχές οικονομικής κρίσης, όπως η σημερινή, η αγωνιώδης φροντίδα παραμένει γύρω από το ίδιο τριπλό ερώτημα: «Τι θα φάμε, τι θα πιούμε και πώς θα ντυθούμε;» και σε εποχές κρίσης η αγωνία παραμένει, όχι αν θα έχουμε σήμερα να φάμε, αλλά πώς θα αυξήσουμε τα αποθέματά μας για να μην πεινάσουμε. Αδιαφορούμε για τους απρόβλεπτους κινδύνους μιας φυσικής καταστροφής, από μια πυρκαγιά, ένα σεισμό, ένα ... τσουνάμι!!

Η ασφάλεια για τον άνθρωπο είναι μόνο ο Θεός, ο οποίος φροντίζει ακόμα και για τα άψυχα δημιουργήματα. Μας παρουσιάζει μάλιστα δυο παραδείγματα, τα πουλιά και τα αγριόκρινα. Τα πρώτα ούτε σπέρνουν, ούτε θερίζουν, ούτε και συνάζουν αγαθά σε αποθήκες. Κι όμως ο ουράνιος Πατέρας σας τα τρέφει. Και ρωτά: «εσείς δεν αξίζετε περισσότερο από αυτά;» Τα δεύτερα, πάλι, τα αγριόκρινα, ούτε κοπιάζουν ούτε γνέθουν. Κι όμως, η περιβολή τους είναι ωραιότερη από αυτή του ξακουστού Σολομώντα. «Αν όμως ο Θεός ντύνει έτσι το αγριόχορτο, που σήμερα υπάρχει κι αύριο θα το ρίξουν στη φωτιά, δε θα φροντίσει πολύ περισσότερο για σας ολιγόπιστοι;»

Τα πιο πάνω λόγια του Κυρίου δεν έχουν σαν στόχο να καταδικάσουν τον άνθρωπο σε αδράνεια, αλλά στο να αποφύγει την περιττή και αγωνιώδη φροντίδα. Δεν είπε ο Κύριος μη σπέρνετε ή μη θερίζετε, ούτε να μην εργάζεσθε, αλλά «μη μεριμνάτε», μη φροντίζετε αγωνιωδώς για τα μικρά και τα ασήμαντα, όπως είναι κάθε τι που σχετίζεται με την ύλη. Υπάρχουν ανώτερα πνευματικά αγαθά για τα οποία θα πρέπει να ενδιαφερθούμε με περισσότερη φροντίδα. Και αυτό το ενδιαφέρον, όταν εκδηλώθηκε, εξύψωσε πνευματικά τον άνθρωπο, δημιούργησε πολιτισμό, πρόσφερε ψυχική γαλήνη και συνέβαλε στη χαρά της δημιουργίας.

Πρέπει, λοιπόν, να απαλλαγούμε τόσο από την αγωνιώδη φροντίδα, όσο και από την αμεριμνησία που αποκοιμίζει τον άνθρωπο και τον καθιστά νωθρό και τεμπέλη. Αντίθετα, πρέπει να μιμηθούμε τον πρωτοπόρο κάθε προόδου και ο οποίος μας είπε: «Ο πατήρ μου έως άρτι εργάζεται, καγώ εργάζομαι» (Ιωάν. ε΄17) για να προειδοποιήσει ότι «έρχεται νυξ ότε ουδείς δύναται εργαζεσθαι» (Ιωάν. θ΄4).

Αδελφοί μου, ο Κύριος αφού μας αποκάλυψε τους κινδύνους τους καθημερινούς που αποπροσανατολίζουν αλλά και αποχρωματίζουν τη ζωή μας, μας προσφέρει στο τέλος και λύσεις που θα δώσουν νόημα στη ζωή μας. Μας προτρέπει να κινηθούμε θετικά: «Ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν». Γι’ αυτό πρώτα απ’ όλα να επιζητείτε τη βασιλεία του Θεού και την επικράτηση του θελήματός Του κι όλα αυτά θα ακολουθήσουν. Ας θυμηθούμε το της Κυριακής προσευχής «ελθέτω η βασιλεία σου, γενηθήτω το θέλημά σου ως εν ουρανώ και επί της γης» (Ματθ. στ΄ 10). Τα αιτήματα αυτά ζητούν αύξηση της γνώσεως του θελήματος του Θεού μέσα από τη δική μας συμβολή που θα εκφράζεται σαν αποδοχή της διδασκαλίας και έμπρακτη εφαρμογή των εντολών του. Με τον τρόπο αυτό γινόμαστε συνδιαμορφωτές στην επικράτηση αυτής της βασιλείας του. Ας κάνουμε τη δική μας προσπάθεια. Να ’μαστε σίγουροι ότι θα έχει θετικό αποτέλεσμα. Αμήν.

 

Θεόδωρος Αντωνιάδης