Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Δ΄Οικουμενικής Συνόδου – Μτθ. 5, 14-19

Υμείς εστέ το φως του κόσμου. oυ δύναται πόλις κρυβήναι επάνω όρους κειμένη ουδέ καίουσι λύχνον και τιθέασιν αυτόν υπό τον μόδιον, αλλ΄ επί την λυχνίαν, και λάμπει πάσι τοις εν τη οικία. ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς. Μη νομίσητε ότι ήλθον καταλύσαι τον νόμον η τους προφήτας· ουκ ήλθον καταλύσαι, αλλά πληρώσαι. αμήν γαρ λέγω υμίν, έως αν παρέλθη ο ουρανός και η γη, ιώτα εν η μία κεραία ου μη παρέλθη από του νόμου έως αν πάντα γένηται. ος εάν ουν λύση μίαν των εντολών τούτων των ελαχίστων και διδάξη ούτω τους ανθρώπους, ελάχιστος κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών· ος δ΄ αν ποιήση και διδάξη, ούτος μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών.

Μετάφραση

(Κατά Ματθαίον ε΄ 14-19)

Εσείς είστε το φως για τον κόσμο· μια πόλη χτισμένη ψηλά στο βουνό δεν μπορεί να κρυφτεί. Οι άνθρωποι, όταν ανάψουν το λυχνάρι, δεν το βάζουν κάτω από το δοχείο με το οποίο μετρούν το σιτάρι, αλλά το τοποθετούν στο λυχνοστάτη, για να φωτίζει όλους τους ανθρώπους του σπιτιού. Έτσι να λάμψει και το δικό σας φως μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα και να δοξολογήσουν τον ουράνιο Πατέρα σας. Μη νομίσετε πως ήρθα για να καταργήσω το νόμο ή τους προφήτες. Δεν ήρθα για να τα καταργήσω, αλλά για να τα πραγματοποιήσω. Σας βεβαιώνω πως όσο υπάρχει ο κόσμος, έως τη συντέλειά του, δε θα πάψει να ισχύει ούτε ένα γιώτα ή μία οξεία από το νόμο. Όποιος, λοιπόν, καταργήσει ακόμα και μία από τις πιο μικρές εντολές αυτού του νόμου και διδάξει έτσι τους άλλους, θα θεωρηθεί ελάχιστος στη βασιλεία του Θεού. Ενώ όποιος τις τηρήσει όλες και διδάξει έτσι και τους άλλους, αυτός θα θεωρηθεί μεγάλος στη βασιλεία του Θεού.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Δ΄ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ – Μτθ. 5, 14-19

ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΜΙΑΣ ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΖΩΗΣ

Στη σημερινή Ευαγγελική διήγηση, παρμένη από την επί του Όρους Ομιλία, ο Χριστός παρομοιάζει τους μαθητές με φως του κόσμου, με πόλη κτισμένη επάνω στο βουνό που φαίνεται από παντού και με λύχνο που καίει επάνω στο λυχνοστάτη.

Η εκλογή του Ευαγγελικού αναγνώσματος προσδιορίζεται από το γεγονός, ότι η Εκκλησία μας τιμά σήμερα τη μνήμη των Αγίων Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου που έγινε το 451 μ.Χ στη Χαλκηδόνα, για να διατυπώσει το χριστολογικό δόγμα λόγω των αιρέσεων.

Όλες οι παραπάνω παρομοιώσεις εμφανίζουν τον χριστιανό σαν φωτεινό καθοδηγητή των ανθρώπων που δείχνει το δρόμο προς το πραγματικό φως, προς τον Πατέρα των φώτων. Οπότε, σαν φως, σύμφωνα με την περικοπή μας, ο χριστιανός έχει τα εξής χαρακτηριστικά :

Πρώτον είναι «είναι τέκνον φωτός» και «υιός ημέρας». Η ζωή του βρίσκεται μέσα στο φως της Αποκαλύψεως και δεν έχει σχέση με το σκοτάδι, το μίσος, την καταστροφή και την αμαρτία. Το φως ελέγχει τις πράξεις των ανθρώπων και ξεσκεπάζει ό,τι θέλουν να κρατήσουν κρυφό από τα μάτια των άλλων. Έτσι, δεν χωρούν συμβιβασμοί, υποκρισίες και απάτες σ’ αυτούς που ξέρουν, ότι το φως συνοδεύει τη ζωή τους, ότι η ύπαρξη τους είναι διαφανής και ορατή από παντού.

Ένα δεύτερο γνώρισμα του χριστιανού που έρχεται ως συνέπεια του προηγουμένου είναι η φωτεινή του αποστολή μέσα στον κόσμο. Το λυχνάρι δεν το ανάβουν για να το βάλουν κάτω από το «μόδιο» και να το σβήσουν αμέσως, αλλά το τοποθετούν στον λυχνοστάτη για να φωτίζει το σπίτι. Η απλή αυτή εικόνα δείχνει με πολλή απλότητα την αποστολή του χριστιανού. Μια κάποια επιφυλακτικότητα που προέρχεται ίσως από ψυχολογικούς παράγοντες ή από ατολμία του χαρακτήρα ή από σκέψεις δήθεν ανικανότητας, κρατάει πολλές φορές τον χριστιανό μακριά από το φωτιστικό του ρόλο μέσα στην κοινωνία. Όλα αυτά τα ξεπερνά όποιος ζει έντονα το γεγονός της σωτηρίας του και αισθάνεται την υποχρέωση να γίνει εστία σωτηρίας για τους άλλους.

Το τρίτο χαρακτηριστικό, τα «καλά έργα», αποτελούν την αυτονόητη εκδήλωση και τον απαραίτητο καρπό της φωτεινής ζωής. Άκαρπος χριστιανός αποτελεί αντίφαση, διότι η Χριστιανική ιδιότητα εκφράζεται με έργα κι’ όχι με θεωρίες. Βέβαια θα πρέπει στο σημείο αυτό να επισημανθεί ο κίνδυνος της αυτοδικαιώσεως του χριστιανού δια των έργων του. Μέσα όμως σ’ όλη την καρποφορία του ο χριστιανός δεν πρέπει να ξεχνά, ότι σωτήρας είναι ο Χριστός, ο σταυρωθείς και αναστάς κι’ όχι τα αγαθά έργα του, όσο πολλά και σπουδαία κι’ αν είναι. Αυτά είναι καρπός της λυτρώσεως του, η έκφραση της ευγνωμοσύνης του γι’ αυτή, ποτέ όμως η προϋπόθεση ή το μέσο της αποκτήσεως της.

Όπως είναι αυτονόητο ότι ο ζωντανός οργανισμός αναπνέει και λειτουργεί, έτσι είναι αυτονόητο για τον συνειδητό πιστό, ότι παράγει καρπούς. Ας μην διανοηθεί όμως ποτέ, ότι αυτοί οι καρποί είναι που τον σώζουν, γιατί έτσι υποτιμά την μοναδική λυτρωτική αξία του σταυρού και δίνει μεγαλύτερη απ’ ότι πρέπει σπουδαιότατα στον ανθρώπινο παράγοντα.

Το σημερινό Ευαγγέλιο μας προσκαλεί να συνειδητοποιήσουμε την χριστιανική μας ιδιότητα. Η συνειδητοποίηση αυτή θα έχει σαν αποτέλεσμα την αγαθοεργό καρποφορία και τη φωτεινή δραστηριότητα μέσα στην κοινωνία, κατά το πρότυπο των σήμερα τιμωμένων αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, που ήταν και τότε και σήμερα φώτα του κόσμου που φωτίζουν το δρόμο προς τη Βασιλεία του Θεού.