Οἱ Ναπολέοντες

Ἄνθιμος Ἠλιόπουλος (Ἀρχιμανδρίτης)

Ἄς ποῦμε πὼς φτιάχνουμε μιὰ παρέα. Καὶ ἄς ποῦμε πώς συναποφασίζουμε πὼς στὴν παρέα αὐτὴ ἐγὼ θὰ εἶμαι ὁ Ναπολέων, ἐσεῖς θὰ εἶσθε ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, ἄλλος ὁ Ἀχιλλεὺς, ἄλλος ὁ Σωκράτης κ.λ.π. Σκεφτεῖτε, μάλιστα, νὰ ἀγαπήσουμε αὐτὸ ποὺ συναποφασίσαμε καὶ νὰ τὸ πάρουμε γιὰ ἀλήθεια. Καὶ ὄχι μόνο νὰ τὸ πάρουμε γιὰ ἀλήθεια, ἀλλὰ καὶ νὰ τὸ ὑποστηρίξουμε μὲ πάθος κάθε φορὰ ποὺ κινδυνεύει νὰ ἀποκαλυφθεῖ τὸ ψέμμα του. Μπορεῖ καὶ νὰ χάσουμε ὁριστικὰ τὴν ἐπαφὴ μὲ τὸ πραγματικὸ κόσμο τῶν ἀνθρώπων καὶ νὰ βουλιάξουμε ὁλότελα στὸ ψέμμα μας.

Τὸ νὰ ζεῖς μακρυὰ ἀπὸ τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νὰ εἶναι αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ περιγράψαμε. Ἕνας πλαστὸς συμφωνημένος τρόπος ζωῆς, ὅπου τὰ πρόσωπα, οἱ ἀξίες, οἱ σχέσεις μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων νὰ καθορίζονται, ὄχι πλέον ἀπὸ τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ ἀπὸ συμφωνίες μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Ὅπως μπορεῖ νὰ συμφωνήσουμε νὰ εἶμαι ὁ Ναπολέων, ἔτσι μπορεῖ νὰ συμφωνήσουμε καὶ τὸ ὁτιδήποτε.

Εἶναι, γιὰ παράδειγμα, ἡ ἔκτρωση φόνος ἤ ὄχι; Ἔ, λοιπὸν, αὐτὸ μπορεῖ νὰ καθορισθεῖ, καὶ καθορίζεται ἐν Ἑλλάδι νομοθετικὰ, μὲ βάση τὴν ἀνθρώπινη συμφωνία καὶ ὄχι μὲ βάση τὴν ἀλήθεια τῶν πραγμάτων. Νομοθετεῖ λοιπὸν καὶ ἀποφαίνεται τὸ κλειστὸ σύστημα τῆς παρέας ὅτι στὴν περίπτωση τῆς ἔκτρωσης φόνος δὲν ὑπάρχει· ὑπάρχει μόνο αὐτοδιάθεση τῆς γυναίκας κυριαρχικὰ καὶ ἐλεύθερα.

Εἶναι ἡ ὁμοφυλοφιλία πρόβλημα ψυχιατρικῆς φύσεως ἤ ἁπλὴ ἐπιλογή; Σπεύδει λοιπὸν τὸ κλειστὸ σύστημα τῆς παρέας καὶ ἀποφαίνεται πὼς ἀσφαλῶς εἶναι θέμα ἐπιλογῆς καὶ συνεπῶς δὲν πρόκειται νὰ γίνει ἀνεκτὴ ἄλλη θέση. Καὶ τόσα ἄλλα παρόμοια.

Οἱ φίλοι τῆς παρέας φαίνεται νὰ μοιράζουν μεταξύ τους τὶς λειτουργίες καὶ τοὺς ρόλους σὰν νὰ πρόκειται γιὰ θεατρικὸ παιχνίδι καὶ ὄχι γιὰ τὸ μυστήριο τῆς ζωῆς. Κάθε θέμα, ποὺ ἀγγίζει τὰ ὅρια τῆς ἀλήθειας καὶ ἀποζητᾶ νοηματοδότηση, ξεπέφτει σὲ ἕνα ἀνθρώπινο παιχνίδι συμφωνιῶν, ἀλληλεπιδράσεων, ἐκβιασμῶν, ἐπιβολῆς τοῦ ἰσχυροτέρου, ἐθισμῶν καὶ ἐν τέλει διαχείρισης τῆς μάζας. Καὶ ὅλα αὐτὰ γιατὶ; Μὰ, προφανῶς, γιατὶ ἐπιλέχθηκε τὸ παιχνίδι τοῦ ψέμματος. Μιὰ ζωὴ μακρυὰ ἀπὸ τὴν ἀλήθεια· μὲ συμβάσεις καὶ ὑποκρισίες. Ἐγὼ θὰ εἶμαι ὁ Ναπολέων. Ἐσεῖς θὰ εἶστε ὁ Σωκράτης. Λοιπὸν, ἄς παίξουμε.


 

Πόσοι ἄνθρωποι δὲν δηλώνουν κουρασμένοι ἀπὸ τὴν ζωή τους καὶ τὰ σχήματά της. Πόσοι δὲν ὁμολογοῦν μὲ ἀφοπλιστικὴ εἰλικρίνεια ὅτι πῆραν τὴν ζωὴ τους λάθος. Πόσοι δὲν νιώθουν ὅτι ἡ ζωή τους ἔγινε ξένη, ἄδεια, φορτική.

Σχήματα ζωῆς σὲ κρίση. Ἄνθρωποι σὲ κρίση. Σχέσεις σὲ κρίση. Συνειδήσεις σὲ κρίση. Ἔθνη σὲ κρίση. Καὶ πίσω ἀπὸ ὅλα αὐτὰ παρέες νὰ συνεχίζουν νὰ ἐπεξεργάζονται τὰ ψέμματά τους, τὶς ἀπατηλὲς τους συμβάσεις. Μιὰ ζωὴ μακρυά ἀπὸ τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ. Μιὰ ζωὴ γεμάτη μικροὺς νομοθέτες. Παρέες θεατρικές, ἀνθρώπινα μπουλούκια ποὺ ὑποβιβάζουν τὴν ζωὴ καὶ τὴν ἀλήθειά της σὲ σχῆμα παρέας αὐτόβουλης. Καὶ αὐτὴ ἡ ἀπάτη βαπτίζεται ἐλευθερία, καὶ ἔτσι φτάνει κανεὶς νὰ πεῖ: «Ἔ, καὶ τὶ εἶναι ἡ ψυχή, τὶ εἶν’ ὁ θάνατος, τὶ ἡ ἁμαρτία, τὶ ἡ ἔκτρωση, τὶ εἶναι ἡ ὁμοφυλοφιλία, τὶ ἡ ζωὴ»; Τὴν ἀπάντηση σὲ ὅλα αὐτὰ ἀναλαμβάνει νὰ τὴν προωθήσει ἡ παρέα. Γιατὶ ὅλα, ἐν προκειμένῳ, γίνονται θέμα ἁπλῆς ἐπιλογῆς, θέμα ἀνθρώπινων συμβάσεων.

Κι ὅμως ἀκοῦμε τὸν λόγο τοῦ Κυρίου: «Εἰς τὸν Θεὸν πιστεύετε καὶ εἰς ἐμὲ πιστεύετε» Νὰ τὸ καθοριστικὸ δίλημμα· τὰ σχήματα καὶ οἱ ἀξίες τῆς ζωῆς θὰ διαμορφώνονται μὲ τὴν λογικὴ τῆς ἀνθρώπινης κλειστῆς παρέας ἤ θὰ ἐξετάζονται μὲ ἀκρίβεια ἀπὸ συνειδήσεις ποὺ συνεχῶς διευρύνουν τὰ ὅριά τους ἐπιλέγοντας νὰ τίθενται βασανιστικὰ ὑπὸ τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ.

Οἱ κρίσεις κάθε μορφῆς παράγονται ἀπὸ παρέες κλειστὲς καὶ φοβικὲς ποὺ δὲν ἀντέχουν νὰ ἐκτεθοῦν στὴν ἀλήθεια. Πῶς νὰ τὸ κάνουμε· δὲν εἶμαι ὁ Ναπολέων, ὅσο κι ἄν συμβατικὰ ἐσεῖς μπορεῖ νὰ τὸ ἀποδέχεσθε. Καὶ, ἄν συνεχίζω νὰ ζῶ ὡς ὁ Ναπολέων, κάνω κακὸ καὶ στὸν ἑαυτό μου καὶ σὲ σᾶς.

Ἄς μάθουμε νὰ ζοῦμε ταπεινὰ. Καί, εἰδικὰ σήμερα, θὰ ἀποτελοῦσε ὕψιστη πνευματικὴ προσφορὰ πρὸς τὴν πατρίδα νὰ τῆς προσφέρονται πολίτες ποὺ δὲν ζοῦν μὲ τὴν λογικὴ τῶν μελῶν μιᾶς παρέας ποὺ τὰ ἔχουν βρεῖ μεταξύ τους, ἀλλὰ πολίτες μὲ συνειδήσεις ὀξύτατες, ποὺ ἀγαποῦν νὰ ἐλέγχονται ἀπὸ τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ