Επίσκοποι του Οικουμενικού Θρόνου "υπερβαίνουν τους Πατέρες" στην πράξη

Γράφει ο Ιωάννης Ν. Μαρκάς

Για μια ακόμη χρονιά το πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, απέστειλε επίσημη αντιπροσωπεία στο Βατικανό, εξ αφορμής της «θρονικής» εορτής της ρωμαιοκαθολικής «εκκλησίας», στην εορτή δηλαδή των πρωτοκορυφαίων αποστόλων Πέτρου και Παύλου Η εν λόγω αντιπροσωπεία, η οποία αποτελούνταν απο τον Μητροπολίτη Γαλλίας Εμμανουήλ, Διευθυντή του Γραφείου της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και υπεύθυνο για την παρακολούθηση των διαθρησκειακών διαλόγων, τον Επίσκοπο Σινώπης Αθηναγόρα, τον βοηθό Επίσκοπο του Μητροπολίτη Βελγίου και τον Αρχιμανδρίτη Μάξιμο, Πρωτοσύγκελλο της Μητροπόλεως Ελβετίας, έγινε δεκτή με ιδιαίτερες τιμές ακόμα και από τον ίδιο τον πάπα Βενέδικτο 16ο Οι ορθόδοξοι μητροπολίτες με τη σειρά τους, καταγοητευμένοι προφανώς από τον «επίσκοπο» Ρώμης, έσπευσαν να ασπαστούν (!) την δεξιά του, αναγνωρίζοντάς τον ως κανονικό επίσκοπο μιας κανονικής εκκλησίας

... Η ενέργειά τους αυτή, για όσους παρακολουθούν στενά τις εκδηλώσεις των οικουμενιστών, μόνο έκπληξη δεν προκάλεσε, αφού πρόκειται για ενέργειες που διαρκώς επαναλαμβάνονται τα τελευταία έτη. Οι ίδιοι όμως, όπως και το οικουμενικό πατριαρχείο που τους καλύπτει, δεν έχουν το σθένος να πληροφορήσουν τον πιστό λαό, για όλες αυτές τις κινήσεις που εκδηλώνουν στην πράξη. Αντιθέτως, συνεχίζουν να κοροϊδεύουν τους πάντες λέγοντας συνεχώς το ίδιο «τροπάριο», ότι δηλαδή η εκκλησία «δεν πρέπει να είναι ναρκισσευόμενη και αποκλεισμένη από τις υπόλοιπες χριστιανικές ομολογίες», και ότι ως «κατέχουσα την αλήθεια πρέπει να δίδει τη μαρτυρία της στους ετερόδοξους και ετερόθρησκους».

Και για του λόγου το αληθές, ιδού πως «παίζουν» με τη νοημοσύνη μας οι οικουμενιστές, αρκεί να θυμηθούμε τί δήλωνε «καθησυχαστικά» ο ίδιος ο πατριάρχης Βαρθολομαίος, τον Αύγουστο του 2008, στην Ιερή Κοινότητα του Αγίου Όρους: «η βαθυτάτη πεποίθηση ημών ότι ημείς έχομεν το πλήρωμα της αληθείας και της χάριτος και η ορθόδοξος εκκλησία είναι αυτή μόνη η μία αγία καθολική και αποστολική εκκλησία του Χριστού μάς δημιουργεί την υποχρέωσιν να είμεθα εν διαλόγω μετά των ετεροδόξων διά να φανερώσωμεν εις αυτούς τας ρίζας των και την πνευματικήν καταγωγήν των και να τους βοηθήσωμεν να επανεύρουν τον παλαιόν εν τη ακριβεία της πίστεως, της λατρείας και της ασκητικής πνευματικότητος εαυτόν των. Ουδέν θυσιάζομεν και τίποτε δεν απεμπολούμεν». Πώς όμως άραγε εννοεί ο παναγιώτατος αυτή «τη φανέρωση της ρίζας και της πνευματικής καταγωγής των ετεροδόξων», όταν ο ίδιος και οι απεσταλμένοι του, όλους αυτούς τους νομιμοποιούν και τους αποδέχονται ως «εκκλησίες» και «επισκόπους»;

Μήπως ήρθε η ώρα επιτέλους να πάψει να ομιλεί διχαλωτά και να σταθεί με ειλικρίνεια απέναντι στους πιστούς;

Διότι όσο συνεχίζει τοιούτος και οι όμοιοί του αυτόν τον ολισθηρό δρόμο που οδηγεί στην παναίρεση του οικουμενισμού, ας μην τους φταίνε μετά οι «φανατικοί» και οι «ζηλωτές», όπως χαρακτηρίζουν άπαντες όσους αντιδράνε σε αυτή την ολοφάνερη κοροϊδία;

Είναι ποτέ δυνατόν ορθόδοξοι κληρικοί να φιλούν το χέρι του πάπα, τον οποίο οι Άγιοι Πατέρες έχουν κατατάξει στους αιρεσιάρχες της οικουμένης;

Και όμως είναι, καθότι όλοι οι οικουμενιστές διαπνέονται από το εκσυγχρονιστικό δόγμα της «υπέρβασης των Πατέρων».

Δηλαδή,
αν απεμπολούσαμε και θυσιάζαμε, τί παραπάνω άραγε θα βλέπαμε;

πηγή