ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ (Ζ΄ 11-16)-Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ (Ζ΄ 11-16)

Συγκινητική αλλά και γεμάτη πίστη η περικοπή του Ευαγγελιστή Λουκά που θα ακούσουμε την Κυριακή που θα ακούσουμε την Κυριακή στους Ιερούς μας Ναούς.

Η μητέρα, χτυπημένη από τον θάνατο του συζύγου της, δέχεται τώρα ένα δεύτερο, μεγαλύτερο χτύπημα στην ύπαρξή της, με τον θάνατο του μοναδικού της παιδιού.

Περίπτωσις όντως τραγική, που ίσως η μεγαλύτερη βοήθεια σε παρόμοιες περιπτώσεις, δεν είναι τόσο τα παρηγορητικά λόγια, όσο η συμπαράσταση στο δάκρυ «κλαίειν μετά κλεόντων».

Αλλά δόξα τω Θεώ, υπάρχει και η δεύτερη σκηνή της περικοπής. Η συνάντηση του πόνου με τον Ίδιο τον Αρχηγό της Ζωής.

Ο Ιησούς γνωρίζει και βιώνει περισσότερο απ’ όλους το δράμα του θανάτου.

Γνωρίζει όσο κανένας άλλος το φοβερό «μυστήριον του θανάτου». Άλλωστε γι αυτό ήρθε. Για να νικήσει και κατασυντρίψει το αποτέλεσμα της αμαρτίας, δηλ. τον θάνατο, και «τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τουτέστι τον διάβολο».

Η συνάντησις είναι συγκλονιστική. Δεν απευθύνεται απλά μ’έναν παρηγορητικό λόγο στη μητέρα του νεκρού παιδιού. Με απέραντη αγάπη, την προστάζει κάτι το ακατανόητο. «Μη κλαίε». Μα πώς να μην κλάψει αφού αποχωρίζεται το μονάκριβο σπλάχνο της; Ναι. «Μη κλάιε», διότι Αυτός που βρίσκεται μπροστά σου είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου. Και όπως με το παντοκρατορικό του πρόσταγμα «είπε και εγεννήθησαν», Αυτός ο ίδιος τώρα, με την Θεϊκή του θέληση και αγάπη, πραγματοποιεί αυτό που θέλοντας και μη θα γευθούν στο τέλος της ιστορίας, όλοι οι «κεκοιμημένοι απ’ αρχής έως εσχάτων».

Είναι τόσο χαρακτηριστικοί οι λόγοι του Κυρίου, τους οποίους αποδίδει επ’ ακριβώς ο Έλληνας Ιερός Ευαγγελιστής Λουκάς: «… ήψατο της σορού… και είπε. Νεανίσκε σοι λέγω, εγέρθητι».

Καμμία απολύτως δύναμη δεν είναι δυνατόν να αντισταθεί στην θέληση του Ιησού.

Και ζωντανός τώρα ο νέος, προσφέρεται στην εκστατική του μητέρα.

Καμμία ανθρωπίνη περιγραφή δεν μπορεί να αποτυπώσει τα αισθήματα τα οποία βιώνει ο άνθρωπος μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις, που ξεπερνούν τα ανθρώπινα μέτρα. Γι αυτό και «έλαβε φόβος πάντας και εδόξαζον τον Θεόν».

Όπωσδήποτε, όλοι οι άνθρωποι, κάποια στιγμή θα κληθούμε, αν δεν έχουμε ήδη, να αντιμετωπίσουμε μια παρόμοια οδυνηρή εμπειρία, όπως ακριβώς και η χήρα μητέρα της Ευαγγελικής περικοπής. Κάποιο προσφιλές μας πρόσωπο, θα αναχωρήσει απ’ αυτή την πρόσκαιρη ζωή, και εμείς «οι περιλειπόμενοι», θα δώσουμε τις πνευματικές εξετάσεις στο θέμα του θανάτου.

Ας μη περάσει ποτέ από το νου κανενός ότι ο θάνατος επιφέρει την εκμηδένιση.

Η ψυχή συνεχίζει να υπάρχει μετά τον αποχωρισμό της από το σώμα, απολαμβάνοντας η βασανιζόμενη, αναλόγως του πως έζησε ο άνθρωπος όταν βρισκόταν σ’ αυτή την ζωή.

Και όχι μόνο τούτο «Προσδοκούμε ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος».

Επομένως, αφού ο Χριστός δια του Σταυρικού θανάτου και της ενδόξου Αναστάσεώς Του, νίκησε τον χειρότερο εχθρό των ανθρώπων, τον θάνατον, ο πιστός Χριστιανός, τώρα έχει όχι απλώς ελπίδα, αλλά την βεβαιότητα της ζωής. Όχι μόνο ο αποχωρισμός των αγαπημένων προσώπων μας είναι εντελώς προσωρινός, αλλά ζούμε την βεβαιότητα ότι θα αναστηθούμε στην ένδοξη και νέα ζωή που μας αναμένει.

Το θαύμα της αναστάσεως του υιού της χήρας της Ναῒν, επί της ουσίας, αυτήν ακριβώς την αλήθεια πιστοποιεί. Και εμείς δεν έχουμε, παρά ως πιστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, με αυτή την βεβαιότητα να ζούμε και να αγωνιζόμαστε.

Τελειώνοντας να τονίσουμε ότι ο Χριστός, δεν συνάντησε στάχτη μπαίνοντας στην Ναῒν και δεν ευλόγησε κάποια τεφροδόχο. Συνάντησε, μίλησε και άγγιξε το νεκρό σώμα του νέου ανθρώπου. Το σώμα αυτό που ήταν ναός της ψυχής και τώρα με την Θεϊκή προσταγή, αυτή η ίδια η ψυχή επιστρέφει, όχι στην τέφρα αλλά στο σώμα το οποίον ζωντανό πλέον «ανεκάθισεν και ήρξατο λαλείν» και ο Ιησούς «έδωκεν τη μητρι αυτού».

Είθε ο Κύριος να μας χαρίζει τον φωτισμό του και να ζούμε τις θείες αυτές διδασκαλίες της πίστεώς μας.

Αμήν.

π.Ιωήλ
Κόνιτσα