Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος-ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΣΤ΄ΛΟΥΚΑ – (Γαλ. α΄ 11-19)

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΣΤ΄ΛΟΥΚΑ – (Γαλ. α΄ 11-19)

Με εξομολογητική διάθεση και προφανώς μέσα σε κλίμα βαθειάς συγκινήσεως, ο θεόπνευστος Απόστολος Παύλος, αποτυπώνει στην προς Γαλάτας επιστολή του, συγκλονιστικά προσωπικά του βιώματα.

Το κεντρικό μήνυμα το οποίο θέλει να περάσει μέσα στην Αποστολική περικοπή που θα ακούσουμε την Κυριακή, είναι ότι η διδασκαλία του και το Αποστολικό του έργο , δεν προέρχονται από κάποιον άνθρωπο, αλλά από τον ίδιο τον Θεό.

Είναι τόσο χαρακτηριστικοί οι δύο πρώτοι στίχοι του αναγνώσματος που θα δούμε στη συνέχεια: «Γνωρίζω δε υμίν, αδελφοί, το Ευαγγέλιον το ευαγγελιστέν υπ’ εμού ότι ουκ έστι κατά άνθρωπον, ουδέ γαρ εγώ παρά ανθρώπου παρέλαβον αυτό ούτε εδιδάχθην, αλλά δι’ αποκαλύψεως Ιησού Χριστού». (Γαλ. α΄ 11-12). Δηλ. Πρέπει δε να γνωρίζετε , αδελφοί, ότι το Ευαγγέλιο, που κηρύχθηκε από μένα , δεν είναι ανθρώπινη επινόηση. Ούτε δε εγώ το παρέλαβα από άνθρωπο, ούτε το διδάχθηκα, αλλά μου το αποκάλυψε ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός.Βεβαίως η αλήθεια αυτή που με τόση έμφαση καταγράφει ο θείος Παύλος, αποτελεί μια πραγματικότητα που ισχύει και για τους άλλους Αποστόλους. Για ολόκληρο τον όμιλο των δώδεκα Αποστόλων.

Οι Απόστολοι δεν κήρυξαν τίποτε απολύτως το δικό τους, τίποτε το ανθρώπινο.Η θεσπέσια διδασκαλία τους δεν ήταν μια ανθρώπινη αποκάλυψις, αλλά μια ουράνια αποκάλυψις, την οποία παρέλαβαν από τον Ίδιο τον Κύριο Ιησού Χριστό. Γι’ αυτό άλλωστε και μία από τις ιδιότητες της Εκκλησίας μας, όπως ομολογούμε στο Ιερό Σύμβολο της Πίστεώς μας, είναι και η Αποστολικότητά της. «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν».

Το ότι έτσι έχουν τα πράγματα από δογματικής απόψεως, τούτο φυσικά όλοι το γνωρίζουμε , μάλλον θα πρέπει να το γνωρίζουμε, και με παρρησία να το ομολογούμε.Το θέμα όμως έχει και άλλη σημαντική πλευρά, την οποία είναι ανάγκη να προσεγγίσουμε.

Πρόκειται για την πρακτική εφαρμογή του Αποστολικού λόγου, αφού στην Ορθοδοξία μας, ως γνωστόν, οι αλήθειες που εκφράζονται και που διασφαλίζονται εντός του σώματος της Εκκλησίας, έχουν οπωσδήποτε βαθύτατες υπαρξιακές προεκτάσεις.Άλλωστε, όπως μελετούμε στην Καθολική επιστολή του Ιακώβου, στο Β΄ κεφ. και στον 20ο στίχο: «Πίστις χωρίς των έργων, νεκρά εστί».

Βεβαίως,ως θαυμαστό παράδειγμα προς μίμηση θα πρέπει να εκλάβουμε τον ίδιο τον Απόστολο Παύλο. Το Θεανδρικό πρόσωπο του Λατρευτού μας Κυρίου Ιησού Χριστού, τον σαγηνεύει και τον ανακαινίζει στον υψηλότερο βαθμό που θα μπορούσε ποτέ να συμβεί σε άνθρωπο, και μάλιστα φανατικό διώκτη της Πίστεως. Ο «περισσοτέρως ζηλωτής των πατρικών του παραδόσεων» (Γαλ. Α΄14), μεταστρέφεται εξ’ ολοκλήρου και γίνεται ο μεγαλύτερος των Αποστόλων. Ο πρώην διώκτης του Χριστού, καθίσταται θεόπνευστος Απόστολος, και τα συγγράμματά του έως το τέλος των αιώνων, θα αποτελούν πλέον το σαγηνευτικό δίχτυ της χάριτος και έναν από τους περισσότερο πολύτιμους θησαυρούς της Εκκλησίας μας.

Ναι, αυτή είναι η χάρις του γνήσιου ευαγγελικού μηνύματος, και τούτη είναι η καταπληκτική δύναμις του ζωντανού λόγου του Θεού. (Εβρ. Δ΄12).

Δεν πρόκειται περί νεκρού γράμματος , όπως δυστυχώς καταντά στα χέρια όσων βρίσκονται εκτός Εκκλησίας. Το Ευαγγέλιο, ο λόγος του Θεού δηλ. είναι λόγος ζωντανός και δραστικός και κοπτερώτερος από κάθε δίκοπο μαχαίρι και εισχωρεί και σ’ αυτά τα αδιασπάστως ενωμένα βάθη του ανθρώπου. Εισέρχεται σε όλα τα υποστρώματα της ανθρώπινης ψυχής και σ’ ολόκληρη την προσωπικότητα του ανθρώπου.

Και τον μεν καλοπροαίρετο άνθρωπο τον αφυπνίζει και τον οδηγεί στην βαθειά μετάνοια των πράξεών του και ακολούθως στη συνειδητή μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας, με ό,τι άλλο αυτή η ευλογημένη κατάστασις συνεπάγεται. Αντιθέτως, στην ανεπίδεκτη ψυχή , αυτός ο ίδιος ο λόγος του Θεού, προκαλεί πληγές και τύψεις, στο τέλος δε και σκληρύνσεις , οι οποίες , αν ο άνθρωπος παραμένει αμετάπιστος , παραμένουν , αλλοίμονο , αθεράπευτες…

Και τίθενται μετά από όλα αυτά , ορισμένα βασικότατα ερωτήματα :Εμείς που έτη ολόκληρα , κατά το μάλλον ή ήττον, είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί, εμείς οι οποίοι καυχόμαστε για την Ορθοδοξία μας, έχουμε επί της ουσίας γνωρίσει τον λόγο του Θεού;

Μελετούμε την Αγία Γραφή, όπως θα πρέπει να την μελετούμε και σύμφωνα με τις ερμηνείες των Αγίων Πατέρων μας;Αφήνουμε το Φως του Χριστού να περάσει και να φωτίσει τα πνευματικά μας σκοτάδια, να αστράψει και να ευωδιάσει μέσα στις ζοφερές αβύσσους της συνειδήσεώς μας;

Και έτι πλέον, αν όντως γευόμαστε σε θεωρητικό επίπεδο την χαρά του Ιερού Ευαγγελίου, προχωρούμε στη συνέχεια και στην εφαρμογή, δηλ. στο βίωμα του Ευαγγελικού τούτου μηνύματος;

Αυτά φίλοι μου είναι τα ερωτήματα τα οποία όντως , δεν θα πρέπει να μας αφήνουν να δώσουμε «νυσταγμόν τοις βλεφάροις ημών».Στο Γ΄ κεφ. και στον 1ο στίχο της επιστολής αυτής , ο Απόστολος των Εθνών , γεμάτος πόνο αλλά και τρυφερή, πατρική αγάπη, γράφει στους Γαλάτες: «Ω ανόητοι Γαλάται, τις υμάς εβάσκανε τη αληθεία μη πείθεσθαι, οις κατ’ οφθαλμούς Ιησούς Χριστός προεγράφη εν υμίν εσταυρωμένος;» Δηλ. Ω ανόητοι Γαλάτες!Ποιος σας βάσκανε, ώστε να μην πείθεσθαι στην αλήθεια εσείς , μπροστά στα μάτια των οποίων ο Ιησούς Χριστός, για σας ζωγραφίστηκε ζωηρά εσταυρωμένος;

Είθε να μην επιτρέψει ο Άγιος Θεός τα λόγια αυτά να ισχύσουν για κανένα από εμάς αδελφοί μου.

Αντιθέτως, μέρα με την ημέρα, να αποδεικνύουμε «προκοπήν βίου και πίστεως και συνέσεως πνευματικής»,γνωρίζοντας ολοένα και περισσότερο την αυθεντική, την μοναδική , την αληθινή ζωή του Χριστού την οποία μας προσφέρει η Αγία μας Εκκλησία.

Αμήν.