ΕΘΝΙΚΕΣ ΠΛΗΓΕΣ, ΔΙΑΓΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ Ε Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

ΕΘΝΙΚΕΣ ΠΛΗΓΕΣ, ΔΙΑΓΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ Ε’

Εκείνο το οποίο μετά λύπης επισημαίνει κανείς, όταν παρατηρεί τα τεκταινώμενα και την εν γένει πορεία αρκετών πνευματικών ανθρώπων και ιδίως ποιμένων, είναι ότι στη συνείδησή τους, κυριαρχούν οι ψευδαισθήσεις. Αλήθεια, τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί στον χώρο της ποιμαντικής; Ψευδαισθήσεις πολλών μάλιστα επιπέδων.

Ορισμένοι πιστεύουν ότι «ως δια μαγείας» τα πράγματα θ’ αλλάξουν και θα επανέλθουν στους σωστούς ρυθμούς. Αλλά ποιοι είναι αυτοί οι «σωστοί ρυθμοί»; (Ακόμα και οι υποστηρικτές αυτής της θέσεως, αδυνατούν να τους προσδιορίσουν). Έτεροι, ευτυχώς ελάχιστοι, τρέφουν ευγενείς ψευδαισθήσεις, υποστηρίζοντας ότι πάντοτε έτσι ήταν τα πράγματα. Άρα και τώρα είμαστε καλά (και δεν το γνωρίζαμε), και δε συντρέχουν λόγοι ανησυχίας…

Άλλοι πάλι, βλέποντας ότι οι εύλογες ανησυχίες, ευαρίθμων πεπαρρησιασμένων ποιμένων και του συνειδητού ποιμνίου, ξεσκεπάζουν τραγικά την ποιμαντική τους απραξία, φθάνουν στο σημείο να κατηγορούν, όσους καλοπροαίρετα ανησυχούν κρούωντας τον κώδωνα του κινδύνου, ότι δήθεν τρέφουν υπέρμετρο εγωισμό και ότι την τακτική τους την χαρακτηρίζει αδιακρισία και υψηλή κινδυνολογία!

Και γενικώς θα λέγαμε, οι ταγοί αυτοί μέσα από το αρρωστημένο φάσμα των ψευδαισθήσεών τους, μέσα από την «μακαριότητά» τους, ένα μονάχα κίνδυνο θεωρούν. Τον άνθρωπο ο οποίος με το λόγο του και κυρίως τον τρόπο ζωής του, τους αποκαλύπτει τον διάτρητο μανδύα της «συνέσεως» και φυσικά της δειλίας.

Δεν θα είμαστε εκτός πραγματικότητος εάν υποστηρίζαμε ότι αρκετές φορές θέλουμε και επιζητούμε να είμαστε τυφλοί και κωφοί, πάση θυσία. Και επιτέλους ας το ομολογήσουμε. Η ποιμαντική, κατά το μάλλον ή ήττον, έχει φθάσει να είναι εξαιρετικώς τρωτή, με αποτέλεσμα να μην υφίσταται πλέον η επικοινωνία με τον κόσμο και μάλιστα τον νέο κόσμο, σε πάρα πολλά επίπεδα.

Και πάλι, ας μας επιτραπεί να επισημάνουμε ένα χαρακτηριστικό γεγονός που δίνει το στίγμα των όσων αναπτύσσουμε.

Έχει πλέον καθιερωθεί, σε μεγάλες κυρίως πανηγύρεις  να προβάλλεται από τους ποιμένες ένας «βυζαντινισμός» θα λέγαμε στείρος, που ξεκινά από τα άμφια έως και την τελευταία λεπτομέρεια. Για όσους βεβαίως γνωρίζουν Εκκλησιαστική Ιστορία και λειτουργική, όλ’ αυτά καταντούν κουραστικά και γιατί όχι εκνευριστικά, για όσους δε αγνοούν, τα παραπάνω γίνονται αφορμές σκανδάλων. (Μια δημοσκόπηση επάνω σε τέτοιου είδους θέματα θα ήταν πολύ χρήσιμη).

Είναι και πάλι αρκούντως αποκαλυπτικός ένας σύντομος διάλογος μεταξύ ποιμένος και ποιμενομένου νέου ανθρώπου: «Μα γιατί όλες αυτές οι μεγαλοπρέπειες μέσα σε τόσο κρίσιμη εποχή; Γιατί τόσα έξοδα για εκκλησιαστικά folklore;». Απάντηση: «Διότι έτσι λαμπρύνεται η εορτή και αυτή είναι η Βυζαντινή παράδοση!». Για να ακολουθήσει τώρα και η ερώτηση καταπέλτης : «Και γιατί σταματούμε στην δήθεν «βυζαντινή μεγαλοπρέπεια», τώρα μάλιστα που το ποίμνιο στερείται και αυτού του άρτου, και δεν φθάνουμε και στην ευλογημένη Αποστολική απλότητα, δοθέντος μάλιστα ότι η Εκκλησία μας χαρακτηρίζεται επισήμως και ως Αποστολική;».

Και μόνο αυτός ο μικρός διάλογος, φρονούμε ότι αποδίδει την τραγική πραγματικότητα της εποχής μας. Όντως, όχι μόνο «θρόνων διάδοχοι», αλλά πρωτίστως και κυρίως «τρόπων μέτοχοι» των αγίων Αποστόλων, με ό,τι βεβαίως τούτο συνεπάγεται τόσο στο δόγμα όσο και στο ήθος...

Δεν είναι πάντως και λίγοι αυτοί που ασχολούνται με τα θέματα αυτά και αναλύοντάς τα καταλήγουν στην πραγματική ανικανότητα αρκετών πνευματικών ηγετών, στο να κατανοήσουν μέσα σε ποιά κατάσταση ζουν και τι οφείλουν να προσφέρουν ως υπεύθυνοι ποιμένες, στις ψυχές τις οποίες έχουν χρεωθεί.

Έπρεπε λοιπόν να φθάσουμε σ’ αυτό το κατάντημα ως κοινωνία και ως Έθνος και να δεχθούμε αυτή την πολεμική, ώστε ν’ αρχίσει να γίνεται κατανοητό ότι οι «παλιές καλές ημέρες», αν ποτέ υπήρξαν τέτοιες, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί  και ότι η Εκκλησία μας ήδη βρίσκεται «εις εμπόλεμον κατάστασιν»; Οι μάσκες έχουν πέσει, τα προσχήματα έχουν πλέον και αυτά καταργηθεί και ο πολιτικός κόσμος, θα λέγαμε στο σύνολό του, δεν χάνει ευκαιρία να χτυπά φανερά την Εκκλησία και τους πιστούς. Οι δηλώσεις μάλιστα ενίων πολιτικών, είναι τόσο ακραίες εναντίον της Εκκλησίας και των επισκόπων της, που μπορούν να χαρακτηριστούν ως σίφουνας που στο πέρασμά του δεν αφήνει τίποτε όρθιο... Φυσικά, μόνο όσοι δεν κατοικούν σ’ αυτή την γη, αδυνατούν να κατανοήσουν από πού λαμβάνονται οι κατευθυντήριες αυτές γραμμές... Όταν μάλιστα από συγκεκριμένα πρόσωπα που δήθεν κυβερνούν αυτόν τον ταλαίπωρο τόπο, γίνεται λόγος περί της καταργήσεως του Ιερού συμβόλου του Τιμίου Σταυρού στη σημαία μας, τότε κατανοεί κανείς, όχι μόνο τον σίφουνα αλλά και το τσουνάμι που έρχεται. Με την μόνη διαφορά ότι στις περιπτώσεις αυτές «παίρνει και σηκώνει» αυτούς που το προκάλεσαν.

Η δε αθεϊστική δραστηριότητα, διέπεται από μια σταθερή μέθοδο αρνήσεως κάθε πνευματικής μορφής και ηθικού, όπως βλέπουμε, δισταγμού. Όσον αφορά τώρα τον τρόπο ζωής που προβάλλεται συνειδητά πλέον από τους διαύλους των Μ.Μ.Ε., αυτός υπενθυμίζει τα κεφάλαια της Βίβλου που κάνουν λόγο περί των Σοδόμων και των Γομόρρων...

Σκοπός δε όλης αυτής της λαίλαπας της κολάσεως που βιώνουμε καθημερινώς, δεν είναι παρά η αποκοπή της Εκκλησίας από κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής και τελικώς το συντριπτικό κτύπημα εναντίον αυτού του Σώματος του Χριστού.

Γνωρίζουμε βεβαίως ότι και στο σημείο αυτό, αρκετοί «θεολογούντες», θα σπεύσουν να μας υπενθυμίσουν (λες και δεν το γνωρίζουμε), ότι η Εκκλησία είναι αήττητος και άλλα παρόμοια χωρία περί της βεβαίας Νίκης του Χριστού και στο ιστορικό επίπεδο.

Όντως έτσι είναι. Όμως, το θέμα μας, φίλοι μου, δεν είναι αυτό. Δεν είναι η βεβαία Νίκη του Χριστού και της Εκκλησίας του. Το θέμα είναι ότι χάνονται ψυχές «υπέρ ων Χριστός απέθανε» και κυρίως ότι γι’ αυτές τις ψυχές υπεύθυνοι είναι οι ποιμένες που αν δεν ταυτίζονται πάντοτε με το σαπισμένο και εν πολλοίς αισχρό κατεστημένο, ομοιάζουν με τους μισθωτούς που αφήνουν τα πρόβατα και ο λύκος αρπάζει αυτά (Ιωάννου Ι΄ 12) .

Και ναι μεν η ίδια η γραφή επιβεβαιώνει ότι «πύλαι άδου, ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. ιστ’ 18) δηλ. της Εκκλησίας. Όμως ας μη λησμονούμε ότι ο ίδιος ο Αρχηγός της πίστεώς μας, εβεβαίωσε και τούτον τον τρομερό λόγο: «...πλην ο υιός του ανθρώπου, ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γής;» (Λουκά ιη’ 8). Δηλ. Όταν θα έλθη ο υιός του ανθρώπου για να κάμει κρίση και να ανταποδώσει δικαιοσύνη, θα εύρει άραγε επί της γης ανθρώπους, που να έχουν την επίμονη και ακατάβλητη αυτή πίστη (ώστε να μη αποκάμουν προσευχόμενοι); 

Οπωσδήποτε θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλές άλλες πικρές αλήθειες στο σημείο αυτό.

Θα κλείσουμε όμως το θέμα μας «Εθνικές πληγές, διάγνωσις και θεραπεία» με την προτροπή, όλοι μας να συνειδητοποιήσουμε ότι η εποχή του ποιμαντικού ερασιτεχνισμού (πόσο μάλλον του κακού εφησυχασμού), έχει περάσει ανεπιστρεπτί και ότι χρειάζεται σοβαρότητα, εάν βεβαίως θέλουμε να βρισκόμαστε στα επίπεδα που απαιτεί το πνευματικό μας καθήκον και που μας χρειάζεται η Εκκλησία και η κοινωνία.

Και άνευ ουδεμιάς αμφιβολίας, ο ζωντανός λόγος του Θεού αφενός, και η ζωή των αγίων Πατέρων μας, εμπνέουν και καθοδηγούν στο πώς πρέπει ένας Ορθόδοξος σύγχρονος και κυρίως ασυμβίβαστος ποιμένας, να κινείται και να εργάζεται προς όφελος του ποιμνίου και του Έθνους του.

Αυτή ακριβώς η συνείδησις, μαζί βεβαίως με την Νινευϊτική  μετάνοια, αποτελούν, είναι ανάγκη να αποτελέσουν την θεραπεία στις τέτοιες και τόσες ανοιχτές πυορροούσες πληγές του Έθνους μας.

Πάντως να είμαστε βέβαιοι ότι η τραγική εποχή μας, θα αναδείξει, έτι άπαξ, όχι μόνον νέους ηγέτες στους πυλώνες του Έθνους μας (για τους οποίους έγινε λόγος στα προηγούμενα άρθρα), αλλά και νέους ανθρώπους, αγνούς και δυναμικούς, με πίστη και αυταπάρνηση που θα αξιωθούν να ενδυθούν το τιμημένο ράσο (γνωρίζοντας ότι «παπάς αράσωτος, άρα άσωτος»), όχι ζώντας από την Εκκλησία, αλλά ζώντας για την Εκκλησία, έτοιμοι να προσφέρουν και αυτή την ζωή τους για το Σώμα του Χριστού και το αθάνατο Ελληνικό μας Έθνος.

Τούτο αδελφοί μου είναι το μόνο βέβαιον, γι’ αυτό και ουδέποτε θα πρέπει να μας αγγίζει ο καταραμένος πειρασμός της απογοητεύσεως. Ο φοβερός αυτός πειρασμός που δεν μπορεί να βλαστήσει σ’ έναν αυθεντικό Ορθόδοξο Χριστιανό και σ’ ένα γνήσιο Έλληνα.

Ο Θεός σώζοι (είθε να σώσει) το Έθνος μας.

Τέλος

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Ιεροκήρυξ  Ι.Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης

Email: p.ioil@freemail.gr