Πρόσφατο θαῦμα τοῦ Γέροντος Πορφυρίου

«Χαίρετε!

Θὰ ἤθελα νὰ μοιραστῶ μαζί σας μία ἐμπειρία, ποὺ βίωσα πρὶν μερικοὺς μῆνες, γιὰ τὴ θαυματουργικὴ παρέμβαση τοῦ π. Πορφυρίου στὴ θεραπεία τῆς μητέρας μου.

Στὸ ἐπισυναπτόμενο ἀρχεῖο περιγράφω τί συνέβη. Τὸ κείμενο αὐτό, ἂν θέλετε, μπορεῖτε νὰ τὸ δημοσιεύσετε.

Μὲ ἐκτίμηση Γιώτα Κ.

Εἶναι τόσο δύσκολο νὰ συνειδητοποιήσεις τὸ θαῦμα στὴ ζωή σου. Καὶ ἴσως ἀκόμη δυσκολοτερο, νὰ μεταφέρεις τὴ συγκίνηση καὶ τὴ χαρά σου… νὰ καταγράψεις μὲ λόγια, ἕνα γεγονὸς ἀσύλληπτο γιὰ τὸν ἀνθρώπινο νοῦ. Θὰ προσπαθήσω στὶς πολὺ «στεγνὲς» λέξεις ποὺ ἀκολουθοῦν, νὰ χωρέσω αὐτὰ ποὺ βίωσα. Ἀπαραίτητη ὅμως εἶναι μία μικρὴ εἰσαγωγή: Πρῶτα ἀπ’ ὅλα, ἀναγνωρίζω τὴν ἀνθρώπινη προσπάθεια καὶ σέβομαι τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη. Εἶμαι ἄνθρωπος χωρὶς στέρεη πίστη καὶ χωρὶς ἐνεργὴ θρησκευτικὴ ζωή. Μέσα μου ὑπάρχουν ἀντιδράσεις σὲ ὅλες τὶς μορφὲς τῆς ἐξουσίας, κυρίως δὲ στὴ θρησκευτική.

Δυσκολεύομαι νὰ δεχτῶ κανόνες. Ὅποτε ὅμως ἔχω διαβάσει γιὰ τὸ βίο καὶ τὴ διδασκαλία τοῦ γέροντα Πορφυρίου, νιώθω τὴν καρδιά μου νὰ γλυκαίνει, νὰ ἠρεμεῖ. Θὰ ἤθελα πολὺ νὰ τὸν εἶχα γνωρίσει. Ἐδῶ καὶ χρόνια ἔχω πάντα μαζί μου ἕνα εἰκονάκι, μία φωτογραφία τοῦ γλυκοῦ μου αὐτοῦ γέροντα καὶ δὲν τὴν ἀποχωρίζομαι ποτέ. Καὶ στὶς δύσκολες στιγμές, ὅποτε ἡ ἐγωπάθειά μου τὸ ἐπιτρέπει, τοῦ μιλῶ, προσεύχομαι. Ἡ γλυκύτητά του γίνεται ἡ γέφυρα γιὰ νὰ γνωρίσω τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

Τὰ γεγονότα

Εἶναι λίγες μέρες μετὰ τὰ Χριστούγεννα τοῦ 2010. Ἡ μητέρα μου, Ἀθηνᾶ Κ., καρδιοπαθὴς ἐδῶ καὶ 3 πλέον χρόνια, μὲ βηματοδότη καὶ 2 στέντ, εἰσήχθη γιὰ...

 ἄλλη μία φορὰ στὴν καρδιολογικὴ κλινικὴ γνωστοῦ νοσοκομείου τῆς Ἀθήνας, ἔχοντας ἔντονη ταχυκαρδία καὶ ὑψηλὴ πίεση.

Στὴ συγκεκριμένη κλινικὴ εἶχε πολλὲς φορὲς νοσηλευθεῖ κατὰ τὸ παρελθόν. Οἱ γιατροὶ ἀντιμετώπισαν τὴν κατάσταση φαρμακευτικά, προκειμένου νὰ ρυθμίσουν τὴν καρδιακή της λειτουργία. Μετὰ ἀπὸ λίγες ἡμέρες νοσηλείας, παρουσίαζε σαφῶς ἔντονη βελτίωση. Ἦταν 2/1/11 καὶ πήγαινα νὰ τὴν ἐπισκεφτῶ.

Μπαίνοντας στὸ διάδρομό της καρδιολογικῆς πτέρυγας, βλέπω τοὺς γιατροὺς νὰ τρέχουν στὸ δωμάτιο ποὺ νοσηλευόταν. Ἡ μητέρα μου μόλις εἶχε πάθει κοιλιακὴ μαρμαρυγή. Δὲν ξέρω πόση ὥρα πέρασε βλέποντας τοὺς γιατροὺς νὰ τρέχουν καὶ νὰ προσπαθοῦν ξανὰ καὶ ξανὰ νὰ ἐπαναφέρουν τὸν ρυθμὸ τῆς καρδιᾶς της.

Τὸ κατάφεραν μετὰ ἀπὸ ἀρκετὲς προσπάθειες ἠλεκτρικῆς διέγερσης (ἀπινίδωσης) καὶ μεταφέρθηκε ἐσπευσμένα στὴν ἐντατικὴ κλινική του νοσοκομείου, ὅπου καὶ διασωληνώθηκε. Ἡ γιατρὸς μὲ ἐνημέρωσε ὅτι εἶναι πολὺ δύσκολη ἡ κατάσταση καὶ ὅτι παίζονται ὅλα τὰ ἐνδεχόμενα: μπορεῖ νὰ συμβεῖ τὸ μοιραῖο ἢ νὰ παραμείνει σὲ κωματώδη κατάσταση.

Ἂν ποτὲ συνερχόταν, δὲν ξέραμε σὲ τί κατάσταση θὰ ἦταν. Ἦταν πολὺ πιθανὸ νὰ ἔχει ὑποστεῖ βλάβη ὁ ἐγκέφαλος καὶ νὰ μὴν εἶναι σὲ θέση νὰ ἐπικοινωνεῖ μὲ τὸ περιβάλλον. Ἐλάχιστες οἱ πιθανότητες γιὰ αἴσια ἔκβαση. Τὸ σημαντικὸ γιὰ τὴ στιγμὴ ἐκείνη ἦταν νὰ σταθεροποιηθεῖ ἡ κατάστασή της καὶ νὰ μὴν ὑπάρξει περαιτέρω ἐπιδείνωση.

Τὸ χειρότερο ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ τῆς συμβεῖ, θὰ ἦταν νὰ πέσει σὲ ἠλεκτρικὴ θύελλα (μία πολὺ ἐπικίνδυνη κατάσταση κατὰ τὴν ὁποία ἡ καρδιὰ πλήττεται ἀπὸ ἔντονη καὶ χαοτικὴ ἠλεκτρικὴ δραστηριότητα). Ἔπρεπε νὰ ἐνημερώσουμε τοὺς συγγενεῖς καὶ γενικὰ νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι γιὰ κάθε ἐνδεχόμενο.

Εἶναι πολὺ σκληρὸ νὰ βλέπεις τὸν ἄνθρωπό σου σὲ αὐτὴ τὴν κατάσταση. Διασωληνωμένο, νὰ μὴν ἐπικοινωνεῖ, νὰ μὴν νιώθεις ζεστασιὰ στὸ σῶμα του καὶ τὶς ἰατρικὲς προβλέψεις νὰ εἶναι δυσοίωνες. Μόνη μου ἐλπίδα ὁ Θεός… Ζήτησα ἄδεια ἀπὸ τὸ προσωπικό της ἐντατικῆς νὰ μοῦ ἐπιτρέψουν νὰ βάλω τὸ εἰκονάκι τοῦ πατρὸς Πορφυρίου στὸ προσκέφαλο τῆς μητέρας μου.

 Ἡ ἀντίδρασή τους ἦταν… « Καὶ δὲν τὸ βάζεις… ὅ,τι καὶ νὰ βάλεις τώρα…». Μὲ τὴ σκέψη πὼς θὰ εἶναι δίπλα της, γαλήνευε κάπως ἡ ψυχή μου. Δίπλα στὸ κρύο σῶμα τῆς μητέρας μου ἦταν τώρα ἡ ζεστὴ ματιὰ τοῦ γέροντα Πορφυρίου.

Παρὰ τὶς ἰατρικὲς προσπάθειες καὶ τὶς ἀγωνιώδεις προσευχὲς συγγενῶν καὶ φίλων, ἡ ὑγεία τῆς μητέρας μου δὲν παρουσίαζε καμμία βελτίωση. Παρέμεινε διασωληνωμένη γιὰ 5 ὁλόκληρες ἡμέρες.

 Καμία ἐπικοινωνία μὲ τὸ περιβάλλον, καμμία θετικὴ ἀνταπόκριση. Καμμία δυνατότητα ἀποσωλήνωσης. Στὶς 7/1/11 πέφτει σὲ ἠλεκτρικὴ θύελλα… ὅ,τι χειρότερο μποροῦσε νὰ συμβεῖ. Οἱ γιατροὶ τῆς ἐντατικῆς μας πληροφόρησαν ὅτι πρέπει νὰ ἐνημερώσουμε τοὺς συγγενεῖς. Οὐσιαστικὰ πιὰ δὲν ἔβλεπαν στὴν περίπτωσή της «φῶς».

Στὸ ἄκουσμα τῶν δυσάρεστων νέων δὲν εἶχα ποὺ ἀλλοῦ νὰ στραφῶ. Νὰ εἶχα μία φωτογραφία, μία εἰκόνα τοῦ Γέροντα ἐκείνη τὴ στιγμή! Νὰ τὸν κοιτῶ καὶ νὰ ἀνοίγει ἡ καρδιά μου, νὰ λυγίσει ὁ ἐγωισμός μου, νὰ παραγκωνισθοῦν τὰ «γιατί», νὰ μπορέσω νὰ προσευχηθῶ…

Πῆγα στὴν ἐκκλησία τοῦ νοσοκομείου. Ἐκεῖ συνάντησα τὴ διακόνισσα, τὴ γλυκειὰ Δήμητρα. Τῆς ἐξήγησα ὅτι εἶναι πολὺ σημαντικὸ γιὰ μένα νὰ προσευχηθῶ κι ὅτι χρειάζομαι κάποια εἰκόνα τοῦ πατρὸς Πορφυρίου. Καθὼς ὅμως δὲν εἶναι ἐπίσημα ἅγιος, δὲν ὑπῆρχε εἰκόνα του. Αἴφνης θυμήθηκα ὅτι στὸ συγκεκριμένο ἐκκλησάκι ὑπάρχει βιβλιοθήκη, στὴν ὁποία παλαιότερα εἶχα δεῖ ἕνα βιβλίο γιὰ τὸν γέροντα Πορφύριο.

Τῆς ζήτησα νὰ μοῦ ἀνοίξει τὴ βιβλιοθήκη. Ἅρπαξα μὲ λαχτάρα τὸ βιβλίο. Ἄφησα τὸ βλέμμα μου νὰ καρφωθεῖ σὲ μία φωτογραφία του. Ἡ ψυχή μου λυγισμένη ἀπὸ τὴν ἀγωνία καὶ τὸν πόνο ἱκέτευσε γιὰ τὴν μητέρα μου. Νὰ ἀντέξει ἡ καρδιά της, νὰ τῆς δοθεῖ κι ἄλλος χρόνος ζωῆς. Ἐναπέθεσα ὅλη μου τὴν ἐλπίδα στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ἱκέτευσα γιὰ τὸ ἔλεός Του.

Ἦταν 1.30 τὸ μεσημέρι καὶ μέχρι τὶς 5.30 τὸ ἀπόγευμα ?ὅπου εἶναι τὸ ἐπισκεπτήριο γιὰ τοὺς συγγενεῖς, δὲν εἶχα κάτι ἄλλο νὰ κάνω.

Κοντὰ στὸ Νοσοκομεῖο αὐτὸ βρισκόταν ἕνα σπίτι γιὰ ἐνοικίαση, τοῦ ὁποίου οἱ ἰδιοκτῆτες εἶναι γνωστοί μου. Εἶχαν ἀπὸ καιρὸ ζητήσει νὰ βγάλω φωτογραφίες τοῦ σπιτιοῦ γιὰ νὰ ἀναρτηθεῖ ἀγγελία ἐνοικίασης στὸ διαδίκτυο. Πῆγα λοιπὸν ἐκεῖ νὰ ξεχαστῶ γιὰ λίγο. Δὲν ἀνέφερα σὲ κανέναν τὴ σκηνὴ αὐτὴ στὴν ἐκκλησία καὶ οὔτε γνώριζαν τὴ σχέση μου μὲ τὸν γέροντα Πορφύριο.

Στὸ σπίτι μόλις εἶχε ὁλοκληρωθεῖ ἡ ἀνακαίνιση τοῦ χώρου καὶ τὰ δωμάτια ἦταν ἕτοιμα γιὰ τὴ φωτογράφηση καὶ ἄδεια, ἐκτὸς ἀπὸ 2-3 ἐργαλεῖα ποὺ χρησιμοποιήθηκαν γιὰ μικροεπισκευές. Τὰ μάζεψα γιὰ νὰ μὴ φαίνονται στὴ φωτογράφηση καὶ ἄνοιξα τὴν ντουλάπα τοῦ δωματίου γιὰ νὰ τὰ κρύψω ἐκεῖ. Στὴν τελείως ἄδεια αὐτὴ ντουλάπα καὶ στὸ ράφι ποὺ πῆγα νὰ ἀκουμπήσω τὰ ἐργαλεῖα, μὲ περίμενε μία ἔκπληξη:

Μία χάρτινη εἰκόνα τοῦ γέροντα Πορφυρίου!

Τὴν πῆρα στὰ χέρια μου καὶ τὴν κοίταζα σὰν χαμένη. Ἀκριβῶς ἐκείνη τὴ στιγμὴ χτυπᾶ τὸ κινητό μου. Ἦταν ἡ ἀδελφή μου ποὺ εἶχε παραμείνει στὸ νοσοκομεῖο. Μόλις εἶχε βγεῖ ὁ γιατρὸς τῆς ἐντατικῆς καὶ τὴν ἐνημέρωσε ὅτι ἡ μητέρα μου εἶχε συνέλθει, εἶχε βγεῖ ἀπὸ τὴν κατάσταση τῆς ἠλεκτρικῆς θύελλας!

Δὲν ὑπάρχουν λόγια νὰ χωρέσουν τὸ δέος, τὴν εὐγνωμοσύνη καὶ τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ ἐκείνη τὴ στιγμὴ στὴ ζωή μου. Οἱ ἰδιοκτῆτες τοῦ σπιτιοῦ ἀπόρησαν. Πρώτη φορὰ ἔβλεπαν αὐτὴ τὴν εἰκόνα.

Ἀπὸ ἐκείνη τὴν ὥρα ἡ μητέρα μου ἄρχισε νὰ παρουσιάζει βελτίωση. Τὶς ἀμέσως ἑπόμενες μέρες ἔγινε ἡ ἀποσωλήνωση καὶ ἐν συνέχεια βγῆκε ἀπὸ τὴν ἐντατική. Ἐπικοινωνοῦσε κανονικὰ μὲ τὸ περιβάλλον, ὁ ἐγκέφαλος δὲν ὑπέστη βλάβη παρὰ τὰ παραπάνω ἔντονα ἐπεισόδια.

Ὁ ὑπεύθυνός της ἐντατικῆς χαρακτήρισε «πολὺ θαῦμα» τόσο τὸ γεγονὸς ὅτι ἔζησε, καθὼς καὶ τὴν ξαφνικὴ βελτίωση τῆς ὑγείας τῆς μητέρας μου. Χαρακτηριστικὰ – ἀναφερόμενος στὸ ἰατρικὸ προσωπικὸ – εἶπε «Ἐμεῖς, τὴν εἴχαμε ξεγράψει!».

Λίγες μέρες μετὰ ἐπισκέφθηκα τὸ Ἡσυχαστήριο Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος στὸ Μήλεσι γιὰ νὰ προσκυνήσω στὸ κελλὶ τοῦ Γέροντα Πορφυρίου. Πλησίασα τὴ γερόντισσα ποὺ ἐκείνη τὴν ὥρα συνομιλοῦσε μὲ μία κυρία. Τῆς εἶπα μὲ δύο λόγια τί συνέβη καὶ πὼς μὲ τὸ θαῦμα τοῦ γέροντα Πορφυρίου ἡ μητέρα μου ζεῖ. Ἔκπληκτη ἡ κυρία ποὺ ἦταν δίπλα στὴ γερόντισσα εἶπε «Εἶμαι γιατρὸς σὲ αὐτὸ τὸ νοσοκομεῖο»!

Ἐπίλογος

Ἔχουν περάσει ἀπὸ τότε 7 μῆνες. Ἡ μητέρα μου ζεῖ καὶ βασιλεύει…

Ὅσο γιὰ μένα, φέρνοντας ξανὰ στὸ μυαλό μου ὅλη αὐτὴ τὴν ἐμπειρία, στὴν προσπάθειά μου νὰ σᾶς τὴ μεταφέρω πρὸς δόξα καὶ τιμὴ τοῦ πατρὸς Πορφυρίου, ἐλπίζω καὶ εὔχομαι αὐτὸ τὸ θαῦμα νὰ μὴν «θαφτεῖ» μέσα μου.

 Νὰ μοῦ θυμίζει διαρκῶς πόσο ζωντανὴ εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία μας καὶ πόσο δυνατὴ εἶναι ἡ παρουσία Χριστοῦ στὴ ζωή μας. Ἐλπίζω νὰ συντελεστεῖ ἕνα ἀκόμα μεγαλύτερο θαῦμα στὴ ζωή μου: αὐτὸ τῆς μετάνοιάς μου καὶ τῆς ἐνεργοὺς συμμετοχῆς μου στὴν θρησκευτικὴ καὶ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Πίστης μας.

Γέροντα Πορφύριε, σὲ εὐχαριστῶ!»

Γιώτα Κ.

http://www.porphyrios.net/?p=1572

hristospanagia3.blogspot.com