Ατυχής οικουμενιστική αναφορά του Πατριάρχη Βαρθολομαίου

στον άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη

του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου

Είναι ίδιον των Οικουμενιστών να παρερμηνεύουν πράξεις και διδασκαλίες των αγίων προκειμένου να στηρίξουν τις δικές τους οικουμενιστικές πράξεις. Έτσι στις ομιλίες ή τα κείμενά τους παρουσιάζουν ως υποστηρικτές των διαλόγων με τους ετεροδόξους ή τους αλλοθρήσκους ακόμη και τους Πατέρες που αγωνίστηκαν με κάθε τρόπο εναντίον των αιρέσεων και της πλάνης των ψευτοθρησκειών.

Σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος» (13/11/2011) ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και απαντώντας στο ερώτημα «Ποιά πρέπει να είναι η ποιμαντική της Ορθόδοξης Εκκλησίας απέναντι στους ετεροδόξους και στους αλλοθρήσκους;» απάντησε: «Κατανόησις, διάλογος, αλληλογνωριμία, αγάπη! Αν δεν είμεθα όλοι αδελφοί εν Χριστώ ακόμη, είμεθα όμως αδελφοί κατά την αδαμιαίαν φύσιν μας και τούτο υποχρεούμεθα να το ενθυμούμεθα. Η έλλειψις της κοινής πίστεως δεν αίρει την υποχρέωσιν της αγάπης...

Τουναντίον μάλιστα. Η αποστολική παραγγελία «παρακαλώ υμάς κυρώσαι εις αυτόν αγάπην» (Β Κορ. 2: 8) ισχύει όχι μόνον δια τους οικείους της πίστεως αλλά δια πάντα άνθρωπον. Άλλωστε, η Εκκλησία είναι μία κρήνη. Η κρήνη ποτίζει αδιακρίτως τους προσερχομένους χωρίς να ερωτά ούτε την θρησκείαν των ούτε την εθνικότητά των. Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης εδέχετο αδιακρίτως Χριστιανούς και Μουσουλμάνους ασθενείς, τους ηυλόγει, προσηύχετο υπέρ αυτών και τους εθεράπευε. Πολλαί γυναίκες μουσουλμανίδες ετεκνοποίησαν δια των ευχών του. Ούτω τον εσέβοντο Ρωμηοί και Τούρκοι και εδοξάζετο δια της αγάπης του το όνομα του Θεού. Περαιτέρω: Εάν δεν διαλεχθώμεν μαζί των, πως θα τους γνωρίσωμεν; Πως θα μας γνωρίσουν; Πως θα ακούσουν λόγον περί της εν ημίν ελπίδος; Με την διανομήν προπαγανδιστικών φέϊγ-βολάν ούτε ο Χριστός φανερούται, ούτε το ευαγγέλιον της αληθείας αποκαλύπτεται. Χρειάζεται ανθρωπίνη σχέσις και επικοινωνία!».

Δύσκολα μπορεί κανείς να παρακολουθήσει την λογική του Πατριάρχη Βαρθολομαίου στην παραπάνω αναφορά του στον άγιο Αρσένιο. Η θεραπεία ασθενών μουσουλμάνων από τον άγιο Αρσένιο τι δείχνει; Ότι οι μουσουλμάνες γυναίκες αναγνώριζαν την αγιότητα και τη «δύναμη» του αγίου ή ότι ο άγιος αποδέχονταν την πίστη των μουσουλμάνων; Προφανώς το πρώτο. Και ενώ ο άγιος Αρσένιος πολλές φορές έκανε θαύματα σε μουσουλμάνους, ουδέποτε όμως ανέπτυξε μετ΄ αυτών θεολογικούς διαλόγους ή αναζήτησε κοινές θέσεις χριστιανισμού και μουσουλμανισμού απέναντι στα προβλήματα της φτώχειας ή της ειρήνης στον κόσμο.

Για να μάθουν δε οι Οικουμενιστές την απόσταση που χωρίζει εκείνους από τον άγιο Αρσένιο και όλους τους αγίους Πατέρες, υπενθυμίζουμε ότι: Τόσο ο άγιος Αρσένιος όσο και αργότερα ο Γέροντας Παΐσιος, ο μεν στα Φάρασα ο δε στην Κόνιτσα κατέβαλαν κοπιώδεις προσπάθειες για την εκδίωξη των εκεί κατοικούντων Προτεσταντών και Ευαγγελικών που προσηλύτιζαν Ορθοδόξους στην δική τους ομολογία. Όχι μόνο δεν συμπροσευχήθηκαν με τους ετεροδόξους αλλά εργάστηκαν με κάθε τρόπο προκειμένου να προφυλάξουν τους Ορθοδόξους πιστούς από την κακή επιρροή της κακοδοξίας των ετεροδόξων. Σκοπός τους ήταν πάντοτε να οδηγήσουν στην μόνη αληθινή ορθόδοξη Πίστη στο Χριστό όλους τους ετεροδόξους και αλλοθρήσκους που ζούσαν στην περιοχή τους.

Είναι δε ξεκάθαρο για όσους μελετούν προσεκτικά τους λόγους και τον βίο του Γέροντος Παϊσίου ότι εκείνος υπήρξε αυστηρότατος κριτής των οικουμενιστικών δράσεων των Πατριαρχών και δεν δίστασε να αποστείλει προς τον Αρχιμανδρίτη Χαράλαμπο Βασιλόπουλο εκτενή επιστολή στην οποία ήλεγχε τον οικουμενιστικό βηματισμό του πατριάρχη Αθηναγόρα*. Τόνιζε στην Επιστολή εκείνη ο Γέροντας Παΐσιος: «Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψύχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν όμως να ομιλούν για αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει».

Ας φροντίσουν λοιπόν πρώτα οι Οικουμενιστές να αγαπήσουν το Θεό, να εγκαταλείψουν τις συμπροσευχές και τους άνευ προϋποθέσεων διαλόγους και μετά ας μελετήσουν με περισσότερη προσοχή το βίου του αγίου Αρσενίου και όλων των αγίων Πατέρων. Κάθε προσπάθεια να συνταιριάσουν την πατερική ζωή στα δικά τους αμαρτωλά μέτρα και οικουμενιστικά σταθμά αν δεν αγγίζει τα όρια της βλασφημίας είναι τουλάχιστον ατυχής.

_________________

*Η Επιστολή δημοσιεύεται στο βιβλίο του Νικολάου Ζουρνατζόγλου «Κείμενα – Επιστολές Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, 1924-1994». Η Επιστολή αυτή γράφτηκε το 1969 και εστάλη στον «Ορθόδοξο Τύπο» για δημοσίευση. Δυστυχώς δεν δημοσιεύτηκε τότε, πιθανότατα λόγω της ανωνυμίας της.