ΠΛΑΤΕΙΕΣ

Η πλατεία ήταν γεμάτη με το νόημα που’ χει κάτι απ’ τις φωτιές, τραγουδούσε πριν πολλά χρόνια
ο τροβαδούρος της αμφισβήτησης, που χωνεύτηκε μετά απ’ το σύστημα. Όπως όλη σχεδόν
η γενιά του, η γενιά της μεταπολίτευσης και των ονείρων, σε μιαν Ελλάδα που βρήκε
την πολιτική νομιμότητα πάνω στα ερείπια της Κύπρου.
Η πλατεία είναι γεμάτη και πάλι. Μετά από χρόνια ιδιώτευσης, οι Έλληνες ξαναγυρίζουν και διεκδικούν
το δημόσιο χώρο. Είναι πολλά τα χρόνια κατά τα οποία ο λαός μας παρέμενε στον καναπέ.
Τον στρίμωξαν εκεί το κομματικό κράτος και οι επαγγελματίες της ανατροπής του συστήματος,
δυο αλληλοσυμπληρούμενοι πόλοι που τροφοδοτούν ο ένας τον άλλο σε βάρος μας. Το
είδαμε τη μέρα εκείνη στο Σύνταγμα, όπου ο λαός ματαίωσε την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου,
έριξε την κυβέρνηση για λίγο κι έστειλε αλλού τον υπουργό του μνημονίου. Παρά
τα δρακόντεια μέτρα καταστολής. Δίχως βία, με την ήρεμη δύναμη ενός αποφασισμένου
πλήθους, ενός παθιασμένου ξανά για ζωή λαού, που δε χειραγωγείται πια από τα κανάλια.
Και παρά την προσπάθεια των αυτόκλητων πρωτοποριών για επεισόδια, που θα μπορούσε
να στείλει σπίτι του ξανά τον κόσμο, απαλλάσσοντας την κυβέρνηση του Μνημονίου από
έναν ακόμα πονοκέφαλο.

Ο κόσμος στις πλατείες κερδίζει ξανά το δημόσιο χώρο. Κερδίζει ξανά την αξιοπρέπεια του,
το δικαίωμα στην ελπίδα. Δείχνει την αποστροφή του στο καταρρέον πολιτικό σύστημα,
δεν επιτρέπει την εμφάνιση κομματικών ταμπελών, γιατί σε κανένα δεν έχει εμπιστοσύνη.
Το μόνο διακριτικό που έχει γίνει δεκτό στις πλατείες είναι ο κοινός μας παρονομαστής,
το σύμβολο της εξέγερσης απέναντι στους ντόπιους και ξένους δυνάστες, η ελληνική
σημαία!

Η ιδία σημαία που σήκωναν οι αντάρτες της εθνικής αντίστασης απέναντι στους Γερμανούς,
οι φοιτητές του Πολυτεχνείου απέναντι στη χούντα και τους Αμερικανούς. Η σημαία
του λαού μας, που βγήκε από τη ναφθαλίνη της περιφρόνησης από νεοφιλελευθέρους,
παγκοσμιοποιημένους διανοούμενους και δημοσιογράφους, αντιεξουσιαστές που δεν έχουν
διαβάσει τους κλασικούς του αναρχισμού και τις θέσεις τους για την πατρίδα, κουκουλοφόρους
που αγνοούν τις προκηρύξεις της 17 Νοέμβρη για τα ελληνοτουρκικά και την Κύπρο!
Γι’ αυτό και οι πλατείες δημιουργούν αμηχανία και στους μεν και στους δε. Είναι εκτός
του έλεγχου τους, ακυρώνουν την πολιτική τους, και τους υποχρεώνουν να τους λάβουν
υπόψη. Αποτελούν απειλή για την ύπαρξη τους.

Οι πλατείες αυτοοργανώνονται, δεν έχουν απαντήσεις αλλά τις διαμορφώνουν. Λειτουργούν αμεσοδημοκρατικά,
σταδιακά η άρνηση που ενώνει τον κόσμο, το να φύγουν αυτοί που έφεραν τη χώρα εδώ,
γίνεται προβληματισμός για το τι πρέπει να ακολουθήσει. Δεν υπάρχουν θέσεις ακόμα,
ο προβληματισμός όμως τις κυοφορεί. Τι να κάνουμε με το ευρώ, με τη στάση πληρωμών,
με την αναδιάρθρωση; Θα κηρύξουμε ΑΟΖ; Δε φταίμε εμείς που δεν έχουμε επεξεργασμένες
θέσεις, ένας λαός δέσμιος της κομματικής εξάρτησης, της πλύσης εγκέφαλου από τα
ΜΜΕ και της ηθικής εξαχρείωσης την οποία ενέπνεε το σύστημα για να βρει συνενόχους.
Από κει πρέπει και ν’ αρχίσομε μάλλον. Να ξαναβρούμε το ήθος που χάσαμε, τις αξίες
που μας στέρησαν, την αλληλεγγύη, το σεβασμό, τον κοινοτισμό, την περηφάνια και
την αξιοπρέπεια. Μόνο τότε θα ανατρέψομε και τις καταστάσεις που μας καταδυναστεύουν,
αλλιώς θα καταντήσομε, ακόμα κι αν κερδίσομε, να τις αναπαράγομε.

ΠΗΓΗ