«Ο θησαυρίζων εαυτώ και μη εις Θεόν πλουτών» Κυριακή Θ Λουκά -Ιερά Μητρόπολις Πάφου

«Ο θησαυρίζων εαυτώ και μη εις Θεόν πλουτών»

Θησαυρούς προϊόντων τεράστιους, αμύθητους, συγκέντρωσε εκείνη τη χρονιά ο πλούσιος της παραβολής. Συλλογιζόταν τι έπρεπε να κάνει και πως και που να συγκεντρώσει τα γεννήματα του, αφού οι αποθήκες του ήταν ανεπαρκείς. Αναγκάστηκε λοιπόν, αγαπητοί μου αδελφοί, να γκρεμίσει τις παλιές του αποθήκες, να κτίσει μεγαλύτερες για να μπορέσει να συγκεντρώσει και να φυλάξει τα αμέτρητα εισοδήματα που του απέδωσαν τα χωράφια του. Και σκέφτηκε: Τώρα πια δεν έχω καμιά ανάγκη για πολλά χρόνια. Θα αναπαύομαι, θα τρώγω και θα πίνω και θα απολαύσω τη ζωή μου, χωρίς καμιά έννοια πλέον.

Δεν πέρασε ούτε για μια στιγμή απ’ το μυαλό του, σε ποιον ώφειλε όλο αυτόν τον πλούτο. Δεν σκέφτηκε να ευχαριστήσει και να δοξολογήσει τον Θεό για τις κυριολεκτικά απρόσμενες ευεργεσίες Του. Έτσι όταν του ανεκοίνωσε ο Θεός ότι θα πεθάνει εκείνη τη νύκτα, δεν μπορούσε, δεν είχε τι να απαντήσει, τι θα γινόταν αυτά που με τόση φροντίδα συγκέντρωσε. Αυτά στα οποία εναπόθεσε όλα τα σχέδια της καλοπέρασης και τις ελπίδες για το μέλλον.

Και καταλήγει ο Κύριος την παραβολή: Έτσι θα πάθει εκείνος που θησαυρίζει υλικά αγαθά για τον εαυτό του. Αυτός που αποφάσισε να απολαμβάνει μόνο ο ίδιος, χωρίς να υπολογίζει κανέναν άλλο. Αυτός που δε φροντίζει να συγκεντρώσει και να αποταμιεύσει έργα αγάπης για τον πλησίον, έργα πνευματικά αρεστά στον Θεό.

Ο άνθρωπος, αγαπητοί μου, φτιαγμένος από σάρκα και οστά, υλικά και φθαρτά, είναι φυσικό και αποδεκτό να αποβλέπει στην απόκτηση αγαθών. Είναι φυσικό να επιζητεί την οικονομική του εξασφάλιση. Είναι τελείως ανθρώπινο να φροντίζει για την προσωπική του επιβίωση αλλά και της οικογενείας του, την ανάπτυξη. Είναι ακόμη και υποχρέωση μας, να φροντίζουμε για τη διατήρηση της ζωής μας, στηριζόμενοι στην χρήση και κατανάλωση υλικών αγαθών. Θα ήταν πραγματικά ασύνετο να μιμηθούμε το τζιτζίκι που χωρίς καμιά φροντίδα όλο το καλοκαίρι τραγουδά. Ενώ ασφαλώς χαρακτηριζόμαστε λογικά όντα, όταν μιμούμενοι τα μυρμήγκια φροντίζουμε για την συλλογή αγαθών και την αποταμίευση τους.

Ποιο είναι λοιπόν το πρόβλημα; Άνθρωπος ήταν με υλικές ανάγκες και επιθυμίες, ο πλούσιος της παραβολής. Για να επιβιώσει θα έπρεπε να τις ικανοποιεί. Συνεπώς τι είναι αυτό που καταδίκασε τον άφρονα πλούσιο. Δώρα και ευεργεσίες του Θεού ήταν, τα έξω από κάθε φαντασία εισοδήματα, που απέκτησε εκείνη τη χρονιά ο πλούσιος. Το πρώτο του λάθος ήταν ότι δεν έννοιωσε την ανάγκη να ευχαριστήσει τον μεγάλο δωρητή. Πάντοτε, τα πάντα σε Κείνον οφείλονται. Και επομένως Εκείνον πρέπει να ευχαριστούμε. Πολύ περισσότερο εκείνη τη χρονιά με την απίθανη συγκομιδή που τόσο τον προβλημάτισε. Αλλά όλη η φροντίδα του και η συστηματική οργάνωση για τη συγκομιδή και τη φύλαξη, ένα και μοναδικό σκοπό είχε.

Την παντοειδή προσωπική του ικανοποίηση. Με τη βεβαιότητα ότι για πολλά χρόνια θα μπορούσε τελείως αφρόντιστα να καλοπερνά και να γλεντοκοπά. Δεν κοίταξε γύρω του να δει τους συνανθρώπους του, αν έχουν κάποια ανάγκη. Πως άραγε εκείνοι περνούν; Ποια οικονομικά προβλήματα, που δεν μπορούν να τα λύσουν, τους απασχολούν. Διαχειριστή υλικών αγαθών τον διόρισε ο Κύριος. Κανείς δεν τον ανάγκασε να μην χρησιμοποιεί τα υλικά αγαθά. Κανείς δεν τον υποχρέωσε να πεινά και να στερείται. Κανείς δεν του αμφισβήτησε το δικαίωμα να έχει, να αποκτά και να συγκεντρώσει υλικά αγαθά. Αλλά όλα έχουν ένα σκοπό, ένα προορισμό. Δεν είμαστε μόνοι μας σ’ αυτή τη γη, που προσωρινά ζούμε. Υπάρχουν γύρω πολλοί άλλοι σαν και μας. ΄Αλλοι δεν έχουν κανένα οικονομικό πρόβλημα και άλλοι δυσκολεύονται να έχουν και τα απολύτως αναγκαία. Συνεπώς όσοι έχουμε τουλάχιστο κάτι περισσότερο από τα αναγκαία, έχουμε υποχρέωση να βλέπουμε γύρω μας και να βοηθούμε. Αλλά φυσικά πρώτα να γυρίζουμε τα μάτια μας στον ουρανό και να απευθύνουμε τη δοξολογία και τις ευχαριστίες μας στον δωρεοδότη Θεό. Προσέξτε ακόμη, αγαπητοί μου, κάτι άλλο που τονίζει ο κύριος στην παραβολή. Δεν περιορίστηκε μόνο στο να τρώει, να πίνει και να γλεντά. Θα έπαυε πλέον και να εργάζεται. Φυσικά δεν είχε ανάγκη με όλα εκείνα τα αγαθά που συγκέντρωσε για πολλά χρόνια. Κατακρίνεται ωστόσο αυτή η τεμπελιά αυτού του ανθρώπου. Εμπιστεύεται στον πλούτο του. Επαναπαύεται στο πλήθος των αγαθών που συγκέντρωσε, που δεν παύουν να είναι υλικά. Δεν παύουν να είναι φθαρτά, πρόσκαιρα. Μια φωτιά, μια πλημμύρα, μια ληστεία, ένας σεισμός, ένας πόλεμος, μπορούν να τα εξαφανίσουν. Όλα αυτά μπορεί να χαθούν και να βρεθούμε φτωχοί και άποροι, πεινασμένοι και άρρωστοι. Να αντιμετωπίζουμε πλήθος δυσεπίλυτων προβλημάτων. Προβλημάτων που δεν εξαρτώνται από τις προσπάθειές μας, τις ικανότητές μας, την εξυπνάδα μας για βρουν τη λύση τους. Άρα είναι λάθος να εμπιστευόμαστε σε υλικά αγαθά. Έπειτα υπάρχει και ο θάνατος, και όπως έλεγε κάποιος «τα σάβανα δεν έχουν τσέπες». Τι παίρνει κανείς μαζί του, όταν έλθει ο θάνατος, όπως του πλουσίου της παραβολής; «Α δε ητοίμασας τίνι έσται;» Αυτή ήταν η αφροσύνη του. Ποτέ δε σκέφτηκε το μόνο βέβαιο που έχουμε να περιμένουμε, το θάνατο. Ποιος είναι βέβαιος ότι μπορεί να απολαύσει τα αγαθά του; Ποιος από μας. θα πάρει αυτά που μαζεύουμε σ’ όλη μας τη ζωή; Ενώ αν έχουμε προσφέρει έργα αγάπης, αν έχουμε ζήσει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, αυτά μας ακολουθούν. Είναι πνευματικές αξίες. Είναι τα εφόδια του αιώνιου και τελικού προορισμού. Είναι το εισιτήριο για τη βασιλεία του Θεού. Γιαυτά τα αγαθά δεν χρειάζεται να γκρεμίσουμε αποθήκες. Δεν καταστρέφονται. Είναι ο πλούτος εις Θεόν. Ας αποταμιεύουμε καθημερινά έργα αγάπης. Ας φροντίσουμε να γεμίσουμε τις πνευματικές μας αποθήκες, για να αγοράσουμε το εισιτήριο για τη βασιλεία του Θεού.

Δ.Γ.Σ