ΜΕΓΑΛΗ ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΜΕΓΑΛΗ ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ

---

Του Πρωτοπρ. Θεοδώρου Ζήση Καθηγητού Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ

---

Επί πολλές δεκαετίες η παναίρεση του Οικουμενισμού λυμαίνεται την ορθόδοξη πίστη και ζωή. Από τους ποιμένες, φύλακες του ποιμνίου, που θα έπρεπε να αγρυπνούν και να εκδιώκουν τους λύκους των αιρέσεων του Παπισμού και του Προτεσταντισμού, πολλοί σιωπούν και κρύβονται, είτε από φόβο και δειλία είτε για να μη πέσουν στην δυσμένεια των ισχυρών, ενώ άλλοι έχουν προσχωρήσει στις αιρέσεις και ως προβατόσχημοι λύκοι κατασπαράσσουν πνευματικά τους ποιμαινομένους. Την διαφύλαξη της πίστεως ανέλαβαν ευάριθμοι πρεσβύτεροι και μοναχοί, αλλά και οι ίδιοι οι ποιμαινόμενοι με αξιοθαύμαστη παρρησία. Δεν είναι πάντως η πρώτη φορά στην ιστορία της Εκκλησίας, που το ποίμνιο αποδεικνύεται συνετώτερο των ποιμένων, ποιμαινόμενο αοράτως από τον αρχιποίμενα Χριστό, ο οποίος άλλωστε εγκατέστησε τους ποιμένες, όχι για να καταφάγουν, αλλά για να προστατεύουν το ποίμνιο, όχι για να σφετεριστούν την ιερατική Χάρη προς ίδιον όφελος, αλλά για να θυσιάσουν ακόμη και τη ζωή τους, όπως έπραξεν Εκείνος, για την σωτηρία των προβάτων. Ο καλός ποιμένας δεν φεύγει, όταν βλέπει τον λύκο να έρχεται, πολύ περισσότερο δεν προσχωρεί στους λύκους, αλλά «την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων»¹.

Το θυσιαστικό πρότυπο του Μεγάλου Ποιμένος Χριστού ακολούθησαν οι Άγιοι Απόστολοι και οι Άγιοι Πατέρες, που αναλώθηκαν και εμαρτύρησαν είτε αγωνιζόμενοι εναντίον των αιρέσεων της εποχής τους, είτε εναντίον εσωτερικών διαστρεβλώσεων και παραχαράξεων του ευαγγελικού ασκητικού ήθους, όπως ο μέγιστος Άγιος Πατήρ και Διδάσκαλος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, του οποίου εφέτος εορτάζουμε τα 1600 έτη από την μαρτυρική και ηρωϊκή του κοίμηση στο δρόμο της εξορίας (407-2007).

Η παράδοση αυτή αγίων επισκόπων, αγωνιστών και προμάχων της πίστεως δεν διεκόπη ποτέ, κατά την δισχελιετή πορεία της Εκκλησίας, για να αποδεικνύεται εμφανώς, ότι υπάρχει αδιάκοπα η αποστολική διαδοχή, όχι μόνο στους θρόνους και στην διοίκηση, αλλά κυρίως στην πίστη και στην ζωή, όπως ψάλλουμε στο απολυτίκιο των αγίων ιερομαρτύρων: «Και τρόπων μέτοχος και θρόνων διάδοχος των Αποστόλων γενόμενος, την πράξιν εύρες θεόπνευστε εις θεωρίας επίβασιν. Δια τούτο τον λόγον της αληθείας ορθοτομών και τη πίστει ενήθλησας μέχρις αίματος ιερομάρτυς...».

Μετά την λόγω γήρατος φυσική σιωπή του μητροπολίτου πρ. Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου, αποστολικής και πατερικής μορφής των καιρών μας, διερωτώμασταν όλοι για την παντελή σχεδόν απουσία θαρραλέων και αγωνιστών επισκόπων. Δεν υπάρχει ούτε ένας Καντιώτης, δεν θα ακουσθεί επιτέλους μία γενναία, δυνατή, κραυγαλέα φωνή Ορθοδοξίας, για να τρομάξει τους κοάζοντας βατράχους μέσα στα λιμνάζοντα νοσογόνα νερά της αιρέσεως του Οικουμενισμού; Υπήρξαν βέβαια κάποιες φωνές ελαχίστων επισκόπων, που ενίσχυαν και έτρεφαν την ελπίδα ότι θα γίνουν δυνατώτερες, ώστε να ακουσθούν καλά και από τους λύκους, για να φύγουν, και από τα πρόβατα, για να αναθαρρήσουν. Οι ενδόμυχες, εσωκάρδιες προσευχές χιλιάδων πιστών να αλλάξει το κλίμα της σιωπής και του φόβου, μέσα στο οποίο «όλα τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά» εισακούσθηκαν από το Θεό. Στα αδιέξοδα Εκείνος δίδει διέξοδο, όσο και αν φαίνεται ανθρωπίνως αδύνατη η μεταβολή των πραγμάτων^. «Τόξον δυνατών ησθένησε, και οι ασθενούντες περιεζώσαντο δύναμιν»². Ησθένησαν οι δυνατοί και ήταν εκ Θεού προετοιμασμένη να ακουσθεί μεγάλη φωνή ορθοδόξου, και μάλιστα νεαρού στην ηλικία, επισκόπου. Ο μητροπολίτης Πειραιώς, σεβασμιώτατος κ. Σεραφείμ, μας εξέπληξε και μας εχαροποίησε όλους με όσα έγραψε και εδήλωσε στον επίσης αταλάντευτο αγωνιστή της Ορθοδοξίας αρχιμανδρίτη π. Μάρκο Μανώλη, Πνευματικό και Γέροντα της «Πανελληνίου Ορθοδόξου Ενώσεως», ο οποίος έχει και την πνευματική επιστασία του Ορθοδόξου Τύπου³. Όσα γράφει και δηλώνει είναι η Πίστη, η φωνή, η διδασκαλία των Αγίων Πατέρων, η αυτοσυνειδησία της Εκκλησίας.

Δέχεται και διακηρύσσει ότι «η συγκρητιστική χοάνη της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, ως εκφράζεται σήμερον τόσον εις το Παγκόσμιον Συμβούλιον των λεγομένων Εκκλησιών, όσον και εις τα διάφορα διεθνή fora καταδολιεύει και ευτελίζει την Χριστιανικήν αποκάλυψιν και εκκοσμικεύει το άγγελμα της σωτηρίας, μετατρέπουσα αυτό εις ηθικολογίαν στερουμένης ζωής, χάριτος και δυνάμεως Θεού. Είναι τελικώς η προσπάθεια αυτή μία ακόμη άπεπλις απόπειρα του βυθίου δράκοντος να εκμηδενίση το σταυροαναστάσιμον μήνυμα ζωής της Αποστολικής Καθολικής Εκκλησίας». Συγκρητιστική παναίρεση λοιπόν ο Οικουμενισμός, οι εκκλησίες του Παγκόσμιου Συμβουλίου λέγονται εκκλησίες, χωρίς να είναι, όλη δε αυτή η οικουμενιστική προσπάθεια προέρχεται εκ του Διαβόλου. Σεραφειμική όντως, αγγελική η αντιπαράθεση προς τα έργα του σκότους.

Αποστολικά και πατερικά, δυνατά και αληθινά είναι και όσα λέγει ο μεγαλοφωνότατος ορθόδοξος επίσκοπος και για την αίρεση του Παπισμού. Γράφει ότι αποκοπείς από την Εκκλησία εστερήθη της Θείας Χάριτος, γι' αυτό και περιέπεσε σε πάμπολλες αιρέσεις και σε αλλοίωση και παραμόρφωση του Χριστιανισμού, με συνέπεια να γίνει αιτία και θεμέλιο της αθεϊας στην Ευρώπη. Προλαμβάνει ο μητροπολίτης την παπική διακήρυξη του Ιουλίου περί του ότι η παπική «εκκλησία» είναι η μόνη αυθεντική εκκλησία και διακηρύσσει ότι αυτό ισχύει μόνον για την Ορθόδοξη Εκκλησία, και για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια από στόμα ορθοδόξου επισκόπου προτείνεται η αποχώρησή μας από τους θεολογικούς διαλόγους, που έστησε η παναίρεση του Οικουμενισμού. Γράφει: "Ταπεινώς φρονώ ότι η μήτηρ ημών Αγία Ορθόδοξος Εκκλησία, ως μόνη και αληθής ιστορική συνέχεια της αδιαιρέτου Εκκλησίας, οφείλει να διακηρύξη urbi et orbi την αλήθειαν και βεβαιότητα της αυτοσυνειδησίας Αυτής, δια τεκμεριωμένων θέσεων και κειμένων. Εν συνεχεία να αποχωρήση εκ των λεγομένων διαλόγων, προσφερόντων άλλοθι, δυστυχώς, εις τους ηγήτορας και εις τους υπ' αυτούς εν αιρέσει όντας και εν χώρα και σκιά θανάτου βιούντας και καλέση αυτούς δια λόγων , πράξεων και ευαγγελικής βιοτής, όπως οι μεν εκτός της σωτηριώδους πίστεως επανακάμψουν εις την κοινήν χιλιετή αποστολοπαράδοτον αλήθειαν, οι δε, όπως ανακαλύψουν την δια της Αναστάσεως υπέρβασιν του θανάτου και την σωτηρίαν, άτινα ως τιμαλφεστάτην ευοδίαν αποπνέει σύμπασα η ιερά ημών Παράδοσις».

Σωτήρια διακήρυξη και σωτήρια λύση, η οποία, αν υιοθετηθεί και υλοποιηθεί από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, θα θεραπεύσει το τραύμα του Παλαιοημερολογιτισμού, θα καθησυχάσει τους αγωνιώντες για την πορεία του σκάφους της Εκκλησίας και την ορθοφροσύνη των επισκόπων και θα προβληματίσει σωτήρια τους ετεροδόξους.

Εκτιμούμε ότι ήταν τόσο δυνατή αυτή η φωνή και τόσες οι απώλειες που θα εισέπραττε ο Παπισμός από την προτεινόμενη αλλαγή πορείας της Εκκλησίας της Ελλάδος ως προς τον Οικουμενισμό, ώστε έσπευσε ο πάπας να διακηρύξει αμέσως ότι ο Παπισμός είναι η μόνη αυθεντική Εκκλησία, και ότι οι ορθόδοξες εκκλησίες έχουν κάποια στοιχεία εκκλησιαστικότητας, είναι όμως λειψές, ελαττωματικές, ελλειμματικές, γιατί δεν αναγνωρίζουν το πρωτείο του πάπα, και επομένως δεν προσφέρουν την σωτηρία. Η απήχηση και η σημασία των θέσεων του μητροπολίτου Πειραιώς αποδεικνύεται επίσης εκ του ότι ενοχλήθηκαν και οι εν Ελλάδι παπικοί, οι οποίοι δια του «καθολικού» επισκόπου Σύρου κ. Φραγκίσκου Παπαμανώλη έσπευσαν με επιστολή του τελευταίου προς τον μητροπολίτη Πειραιώς να εκφράσουν την λύπη τους και να αναιρέσουν τα γραφόμενά του. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα αυτή η επιστολή, γιατί αποκαλύπτει την παπική νοοτροπία και το αμετανόητο των αιρετικών. Πολύ πιο ενδιαφέρουσα όμως είναι η απάντηση του μητροπολίτου Πειραιώς προς τον παπικό «επίσκοπο», στην οποία με αποστολική και πατερική παρρησία αποκαλεί τον Παπισμό απλώς «θρησκευτική κοινότητα», που δεν έχει καμμία σχέση με την Εκκλησία του Χριστού, λόγω των πολλών της αιρέσεων και πλανών, σε προσωπικό επίπεδο και φιλαδέλφως επισημαίνει στον «καθολικό» επίσκοπο ότι δεν είναι επίσκοπος της εκκλησίας, αλλά απλός «πνευματικός υπεύθυνος των εν σχίματι και αιρέσει τελούντων πιστών της Υμετέρας κοινότητος», και τελικώς, αφού αναιρεί επιτυχέστατα όλες τις ενστάσεις του, τον συμβουλεύει να επιστρέψει στην Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία. «Κατακλείων, τον λόγον παρακαλώ Υμάς ίνα αποστήτε της λατινικής κακοδοξίας και επιστρέψητε εις την Αδιαίρετον Καθολικήν Εκκλησίαν των χιλίων πρώτων χρόνων, την Πίστιν, Θεολογίαν, Άσκησιν, Πνευματικότητα, Πολίτευμα, Αλήθειαν και Παράδοσιν της Οποίας ακαινοτομήτως παρατείνει εις τους αιώνας η ιστορική συνέχεια Αυτής, η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία. Αποτινάξατε εκ των οφθαλμών Υμών την αχλύν των χιλίων κακοδόξου ζωής και ενσωματώθητε εις την Μίαν Αγίαν Αποστολικήν Αδιαίρετον Καθολικήν Ορθόδοξον Εκκλησίαν, Ήστινος «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν», ίνα επανέλθητε εις το Εν και Μοναδικόν Σώμα του Χριστού και εύρητε έλεος και χάριν».

Ακούσθηκε τις τελευταίες δεκαετίες αυθεντικώτερη, πατερικώτερη, τολμηρότερη και γενναιότερη φωνή επισκόπου; Σκεπτόμασταν εσχάτως πολλοί κληρικοί και μοναχοί να θέσουμε με ένα κείμενο τους επισκόπους προ των ευθυνών τους και να αποφασίσουν εν συνόδω αν ο Παπισμός είναι εκκλησία ή αίρεση, αν ο Οικουμενισμός επίσης εκκλησιολογικά δικαιολογείται, και να τους παρακαλέσουμε να αποχωρήσει η Εκκλησία της Ελλάδος από το Παγκόσμιο Συμβούλιο των λεγομένων, των δήθεν, εκκλησιών. Το κείμενο το συνέταξε ήδη ο μητροπολίτης Πειραιώς^. το προσυπογράφουμε αγαλλομένη χειρί χιλιάδες κληρικών, μοναχών και λαϊκών, πιστεύουμε, μεταξύ αυτών, και πολλών επισκόπων. Θα περιμένουμε και συνοδική επικύρωση των αναμφισβητήτων και αληθώς ορθοδόξων θέσεων που εκφράζει. Ούτως ή άλλως όμως «χαίρομεν και αγαλλόμεθα», διότι ανατέλλει η νίκη της Ορθοδοξίας εναντίον της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού, διότι έχομεν ορθοδόξους επισκόπους, δεν είμαστε ανεπίσκοποι, όπως μας κατηγορούν οι Οικουμενιστές^. αυτοί είναι ανεπίσκοποι, γιατί δεν έχουν αληθινούς, ορθοδόξους επισκόπους. Ευχαριστούμε και ευγνωμονούμε τον εν Τριάδι Θεόν για την ανάδειξη νέων ομολογητών της πίστεως και επαναλαμβάνουμε την δέηση της Θείας λειτουργίας: «Εν πρώτοις μνήσθητι Κύριε του επισκόπου Πειραιώς Σεραφείμ, ον χάρισαι, ταις αγίαις σου εκκλησίαις εν ειρήνη, σώον, έντιμον, υγιή, μακροημερεύοντα και ορθοτομούντα τον λόγον της Σης αληθείας».⁴

Εκ του περιοδικού Θεοδρομία

• 1. Ιω. 10, 11.
• 2. Α' Βασιλ. 2, 4.
• 3. Φύλλον 1696, 6 Ιουλίου 2007.
• 4. Τα τρία κείμενα περί των οποίων έγινε λόγος, θα δημοσιευθούν στο επόμενο τεύχος της Θεοδρομίας.