Ένα παράξενο νεκροταφείο (γεμάτο θεία χάρη!)

Το κοιμητήριο της μονής του αγίου Σάββα στην έρημο της Παλαιστίνης

Ο άγιος Σάββας κοιμήθηκε το 532 μ.Χ., αφού είχε προσφέρει μεγάλο πνευματικό έργο στους συνανθρώπους του, είχε γνωρίσει σπουδαίους αγίους, όπως ο Μέγας Ευθύμιος & ο άγιος Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης, και είχε φτάσει ο ίδιος σε ασύλληπτο ύψος αγιότητας. Είχε γίνει κυριολεκτικά ένα με τα πλάσματα της ερήμου και με όλους τους ανθρώπους. Μεταξύ άλλων, ο άγιος ίδρυσε την περίφημη μονή του στην έρημο της Παλαιστίνης, στην ανατολική πλευρά του Χειμάρρου των Κέδρων.
Η βραχώδης έρημος όμως δεν άφηνε αρκετό χώρο για να ιδρυθεί κοιμητήριο της μονής. Έτσι, ο άγιος προσευχήθηκε στο Θεό, να τακτοποιήσει Εκείνος το ζήτημα. Και ο Θεός το τακτοποίησε και συνεχίζει να το τακτοποιεί μέχρι σήμερα.
Το κοιμητήριο του μοναστηριού είναι μόνο ένα μικρό σπήλαιο κάτω από τη μονή, στο χωματένιο έδαφος του οποίου τοποθετείται άταφο το σώμα όποιου μοναχού φύγει για την αιώνια ζωή. Εκεί τα σώματα των μοναχών διαλύονται φυσιολογικά, κατά τους φυσικούς νόμους, όμως ποτέ δεν μυρίζουν και ποτέ δεν εμφανίζονται σκουλήκια. Στους αιώνες της ύπαρξης του μοναστηριού χιλιάδες μοναχοί έχουν τοποθετηθεί με σεβασμό και ευλάβεια στο χώμα αυτού του σπηλαίου και έχουν "λυθεί" με αυτό τον θαυμαστό τρόπο. "Αν μύριζαν τα σώματα, όχι μόνο δε θα μπορούσε κανείς να πλησιάσει εκεί, αλλά θα έπρεπε να είχαμε εγκαταλείψει και το μοναστήρι" λένε οι μοναχοί.
Οι μοναχοί έχουν πολλές φορές την ευκαιρία να δουν σκηνώματα (σώματα) πατέρων σε διάφορα στάδια διάλυσης, όταν συμβαίνει ν' ανοίξουν την είσοδο της σπηλιάς για να τοποθετήσουν ένα κεκοιμημένο σώμα λίγους μόλις μήνες μετά τον προηγούμενο. Η εικόνα αυτή, που σε μας και μόνο ως ιδέα προκαλεί φρίκη, σ' εκείνους προκαλεί σεβασμό και χαρά, γιατί φανερώνει τη νίκη του Θεού ενάντια στο θάνατο, που δεν είναι πια εχθρός (ή μάλλον, δεν υπάρχει καν θάνατος), αλλά ταξίδι προς την ουράνια πραγματικότητα.

Παρακολουθήστε το παρακάτω εξαιρετικά ενδιαφέρον βίντεο, με πολλά στοιχεία για το μοναστήρι και την πνευματική του ζωή ανά τους αιώνες.

Η ζωή του αγίου Σάββα
Γιορτάζει σήμερα ένας πολύ, πάρα πολύ μεγάλος άγιος. Ο άγιος Σάββας ο ηγιασμένος. Σπλάχνο της Καππαδοκίας. Της ελληνικότατης και χριστιανικότατης Καππαδοκίας, που έβγαλε τόσους και βγάζει μέχρι σήμερα. Και με τους κρυπτοχριστιανούς που έχει εκεί, θα δείτε κάποια μέρα, θα θαυμάσουμε πράγματα και θαύματα. Πόσοι χριστιανοί κρύβονται εκεί και λατρεύουν τον Χριστό νύχτα και μέρα! Μυστικά! Εν κρύπτω! Τί ωραία!

Γεννήθηκε εκεί ο άγιος τον 4ο αιώνα, το 431. Ηγιασμένος εκ κοιλίας μητρός. Σε ηλικία 8 ετών πήγε στο μοναστήρι των Φλαβιανών, εκεί κοντά, και έμεινε μέχρι 18 ετών, που έμαθε όλα τα γράμματα, το Ψαλτήρι απ’ έξω, και απέκτησε μεγάλη χάρη και φήμη. Ήθελαν όλοι να τον φάνε απ’ τη χαρά τους κι απ’ την αγάπη τους. Τόσο σπουδαίος ήταν.

Δεκαοκτώ χρονών παιδάκι και καλογεροπαίδι. Και τί έκανε; Έφυγε. Πήγε στην αγία πόλη της Ιερουσαλήμ, προσκύνησε τους Αγίους Τόπους κι ύστερα πήγε στην έρημο της Ανατολής. Στον άγιο Ευθύμιο τον μεγάλο, εκείνος τον έστειλε στον άγιο Θεόκτιστο, και έμεινε εκεί αρκετά χρόνια, ασκήθηκε πολύ, κι ανέβηκε ψηλά. Έλαμψε το πρόσωπο του. Η χάρη του Θεού τον είχε από κοντά.

Κι ύστερα πήγαινε και στην έρημο και προσευχόταν κι αγωνιζόταν κι αργότερα έφτιαξε και τη μονή, που προαναφέραμε, τη μονή του αγίου Σάββα, την περίφημη, που ‘ναι κοντά στην Ιερουσαλήμ, απέκτησε πολλούς, αναρίθμητους μοναχούς, πήγε και σ’ άλλα μέρη, και τί; Κάθε μέρα φρόντιζε την ψυχή του. Κι έλεγε: «Δεν είμαι τίποτα, Θεούλη μου». Ήταν πολύ ταπεινός και τον ονόμασαν και παιδαριογέροντα. Παιδάκι με φρόνηση Γέροντος. Και φρόντιζε την ψυχή του και έλαμψε τόσο πολύ από τη Θεία Χάρη κι ανέβαινε, όλο κι ανέβαινε κάθε μέρα στην αγιοσύνη. Γι’ αυτό κι ονομάσθηκε και αγιασμένος. Αγιασμένος.

Από παιδάκι, μέχρι που εκοιμήθη, αγωνιζόταν να γίνει και πιο άγιος κατά το «άγιοι γίνεσθε». Τί ωραίο! Και σκοπός του βίου, κι εκείνου και όλων μας, ήταν ο αγιασμός . Και πήρε χάρη περισσή ο άγιος Σάββας και τί έκανε; Θαύματα μεγάλα. Έβγαζε δαιμόνια. Θεράπευε αρρώστους. Θεράπευε καρκίνους. Γι’ αυτό και το Αντικαρκινικό Ινστιτούτο των Αθηνών φέρει το όνομά του. Έβγαζε από τις ξερές πέτρες και τις ερημιές νεράκι δροσερό, πήγε δύο φορές στην Ιερουσαλήμ ως πρέσβης για κάποιες σοβαρές υποθέσεις της περιοχής του στους αυτοκράτορες Αναστάσιο τον Α’ και Ιουστινιανό τον Μέγα, τον Α’, και τα κατάφερε θαυμάσια.

Αλλά ήλθαν και τα χιόνια στα βουνά, και στα 532, πλήρης ημερών και πάλλευκος και αγιασμένος εις το έπακρον, έκοιμήθη στις 5 Δεκεμβρίου. Τον έκλαψαν, τον θρήνησαν, τους έλειψε, αλλά εκείνος, τότε, ήταν περισσότερο κοντά τους. Καθώς βγήκε απ’ τα δεσμά της σάρκας, ήταν πλέον ελεύθερος. Και πρώτα ήταν ελεύθερος, αλλά ελεύθερος πολιορκημένος απ’ το σώμα κι απ’ τα βάσανα του βίου. Τώρα που βγήκε, ήταν ελεύθερος να τρέχει παντού. Και τρέχει ο άγιος Σάββας, καθώς και οι άγιοι όλοι, και φροντίζει την οικουμένη. Ετάφη το λείψανό του στη μονή του, το πήραν αργότερα οι Βενετοί [άφθαρτο], το πήγαν στην Ιταλία, και στα 1965 το επανέφεραν οι πατέρες στη μονή του κι είναι εκεί τώρα, πλήρης χάριτος και κάνει μεγάλα θαύματα. Είμαστε τυχεροί, που έχομε τόσους αγίους, που μας περιβάλλουν και μας φροντίζουν. Τους ευχαριστούμε κι ευχαριστούμε τον Κύριο κι ας κάνομε κι εμείς προσπάθεια, όσο γίνεται, να τους μιμούμαστε. Και τότε χαίρονται και μας βοηθάνε παραπάνω.

(π. Ανανία Κουστένη, «Χειμερινό συναξάρι», τ.Α΄, εκδ. Ακτή-Λευκωσία 2008 [από εδώ]). Αναλυτικότερο βιογραφικό του αγίου, εδώ.