Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς:, Ἀντὶ οἱ γέροι νὰ γίνουν ὅπως τὰ παιδιά, κάνουν τὰ παιδιὰ γέρους!

Γράφετε πόσο ἀγαπᾶτε τὰ παιδιὰ ἐξαιτίας τῆς ὑπέροχης εὐγνωμοσύνης τους, ἡ ὁποία ἔχει χαθεῖ στοὺς μεγάλους ἢ ἔχει περιοριστεῖ ἀρκετά. Δίνετε παραδείγματα. Θὰ σᾶς δώσω καὶ ἐγὼ ἕνα. Ὁ μητροπολίτης τῆς Ἁγίας Πετρούπολης Ἰσίδωρος ἔλεγε συχνὰ πὼς ὅταν ἦταν παιδὶ ἦταν ξυπόλυτος. Κάποιος ἄνθρωπος ὀνόματι Πέτρος τὸν λυπήθηκε καὶ τοῦ ἀγόρασε ἕνα ζευγάρι γαλότσες μὲ λαστιχένιες σόλες γιὰ πέντε καπίκια. Αὐτὴ ἡ μικρὴ εὐεργεσία χαράχθηκε τόσο βαθιὰ στὴ μνήμη τοῦ μικροῦ Ἰσίδωρου, ὥστε μετὰ καὶ κατὰ τὴ διάρκεια πενήντα χρόνων ὡς ἱερέας καὶ ὡς ἐπίσκοπος συχνὰ στὶς Λειτουργίες μνημόνευε τὸν εὐεργέτη τοῦ Πέτρο. Παρακάτω γράφετε, ὅτι ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἀγαπᾶτε τὰ παιδιὰ γι’ αὐτὸ τὰ λυπάστε.

Διότι ἦρθαν δύσκολοι καιροὶ γιὰ τὴν παιδικὴ ψυχή, γιὰ τὸν παιδικὸ χαρακτήρα. Οἱ ἀντιθέσεις σὰν κρύοι ἄνεμοι κτυποῦν τὰ παιδιὰ στὸ σπίτι, στὸ σχολειὸ καὶ τὸν δρόμο. Καὶ δὲν εἶναι ὅτι ἁπλὰ φέρνουν μπροστὰ στὰ παιδιὰ δύο ποτήρια, ἀλλὰ δύο ἀντίθετες θεωρίες γιὰ τὴ ζωή, τὴν ἐκπαίδευση, τὴν οἰκογένεια, τὴν πατρίδα, ἀκόμα δὲ περισσότερο μπερδεύουν τὰ παιδιὰ μὲ ἀντίθετα παραδείγματα. Θὰ ἐπιθυμούσατε κάποια ἰδιαίτερη ἐκπαίδευση γιὰ τὰ παιδιὰ ποὺ θὰ τὰ προστάτευε ἀπὸ...

τὴ σύγχρονη ἀνευθυνότητα καὶ σύγχυση.

Ὁ Χριστὸς εἶπε: «Ἂν δὲν ἀλλάξετε κι ἂν δὲν γίνετε σὰν τὰ παιδιά, δὲν θὰ μπεῖτε στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ» (Μάτθ. 18,3). Ὁ Χριστός, λοιπόν, βλέπει μεγαλύτερη ἀνάγκη στὴν ἐκπαίδευση τῶν ἐνηλίκων παρὰ τῶν παιδιῶν. Δείχνει τὴ μέθοδο, πῶς πρέπει νὰ ἐκπαιδευτοῦν οἱ ἐνήλικες. Πολὺ ἁπλά: Κοιτάζοντας τὰ παιδιά. Ἀλλὰ εἶπε πὼς πρέπει νὰ ἐκπαιδεύσουμε καὶ τὰ παιδιά: «Ἀφῆστε τὰ παιδία καὶ μὴν τὰ ἐμποδίζετε νὰ ἔλθουν κοντά μου» (Μάτθ. 19.14). Ἀφῆστε τὰ παιδιὰ νὰ πλησιάσουν τὸν Χριστὸ καὶ ἀφῆστε τοὺς ἐνήλικες νὰ πλησιάσουν τὰ παιδιά. Ἐπειδὴ ὁ Χριστὸς δὲν διδάσκει μόνο, ἀλλὰ δίνει καὶ εὐλογημένη πνευματικὴ δύναμη ὥστε τὰ παιδιὰ νὰ μποροῦν νὰ φέρουν εἰς πέρας ὅλα ὅσα ἔμαθαν. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ αἰώνια νεότητα. Αὐτὴ ἡ αἰώνια νεότητα καλεῖ τὰ παιδιὰ γιὰ νὰ τοὺς δωρίσει τὴ δύναμη γιὰ νὰ μὴν γεράσουν τὴν ψυχή τους, ἀλλὰ νὰ παραμείνουν γιὰ πάντα νέοι, ἀγαθοὶ καὶ χαρούμενοι ἄνθρωποι.

Μὲ μιὰ λέξη ἡ σοφία τῆς ἐκπαίδευσης τῶν παιδιῶν ἀπὸ τὸν Χριστὸ ἔγκειται στὸ γεγονὸς ὅτι τὰ παιδιὰ παραμένουν γιὰ πάντα παιδιὰ καὶ δὲν μεταμορφώνονται σὲ γέρους. Ἀντίθετα μ’ αὐτὴ τὴ σοφία στέκει ἡ σχολικὴ σχολαστικὴ ἐκπαίδευση ποὺ μὲ τὴ δύναμή της βαραίνει ἔτσι τὰ παιδιά, ποὺ τὰ γερνάει ὅσο τὸ δυνατὸν γρηγορότερα. Προβάλλει τοὺς γέρους ὡς παράδειγμα, τὰ διαποτίζει μὲ γερασμένες σήψεις, τοὺς μαραζώνει τὴν καρδιὰ μὲ γεροντικὴ ἀπαισιοδοξία. Ἀντὶ οἱ γέροι νὰ γίνουν ὅπως τὰ παιδιά, κάνουν τὰ παιδιὰ γέρους. Καὶ ἔτσι οὔτε οἱ γέροι μπαίνουν στὸ Βασίλειο τοῦ Χριστοῦ οὔτε ἐπιτρέπουν στὰ παιδιὰ νὰ μποῦν. Γι’ αὐτὸ ἀναφέρεται παντοῦ στὴν Εὐρώπη ὅτι ἡ νεολαία βρίσκεται σὲ ἀπόγνωση. Ἂς εὐλογήσει ὁ Χριστὸς νὰ ξανανιώσει ἡ νεολαία τῆς Εὐρώπης.