ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΧΑΛΚΙΔΟΣ ΙΣΤΙΑΙΑΣ ΚΑΙ ΒΟΡΕΙΩΝ ΣΠΟΡΑΔΩΝ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Ἀριθμ. Πρωτ. 1931

Χριστούγεννα 2011

Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ 61η

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΟΣ

ΙΣΤΙΑΙΑΣ ΚΑΙ ΒΟΡΕΙΩ Ν ΣΠΟΡΑΔ ΩΝ

Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ

Πρὸς

Τὸν Ἱερὸ Κλῆρο καὶ τὸν εὐσεβῆ Λαὸ

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χαλκίδος,

Ἱστιαίας καὶ Βορείων Σποράδων.

«…εἶπεν αὐτοῖς ὁ ἄγγελος· μὴ φοβεῖσθε· ἰδοὺ γὰρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν

χαρὰν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον

σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστός Κύριος…» (Λουκ. α΄, 10-11).

Τέκνα μου ἀγαπητὰ,

Χαρούμενο τὸ μήνυμα τοῦ ἀγγέλου πρὸς τοὺς ποιμένες τῆς

Βηθλεέμ. Τρομοκρατήθηκαν στὴν ἀρχὴ, ἀπὸ τὴ λαμπροφόρο παρουσία

Του, Ἐκεῖνος ὅμως τοὺς καθησύχασε· μὴ φοβεῖσθε, τοὺς εἶπε· Δὲν ἦλθα

νὰ σᾶς τρομάξω, ἀλλά νὰ σᾶς μεταφέρω χαρμόσυνο ἄγγελμα, τὸ ὁποῖο

ἀφορᾶ ὄχι μόνο σᾶς, ἀλλά τὸν κόσμο ὁλόκληρο. Γεννήθηκε γιὰ σᾶς, γιὰ

ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, Σωτήρας, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Μεσσίας, ὁ

Κύριος καὶ Θεός τῶν πάντων.

- 2 -

Οἱ ποιμένες, πλήρεις τῆς ὑπερκοσμίου παρουσίας, πίστεψαν καὶ

ἀμέσως ἔτρεξαν, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ Ἱερός Εὐαγγελιστής Λουκᾶς,

στὴ Βηθλεέμ νὰ δοῦν τὸ γεγονός, τὸ ὁποῖο ὁ Κύριος τοὺς ἐγνώρισε, διὰ

τοῦ ἀγγέλου Του καὶ εὑρῆκαν πράγματι ὅ,τι τοὺς ἀναγγέλθηκε· τὴν

Μαριάμ καὶ τὸν Ἰωσήφ καὶ τὸ βρέφος στὴ φάτνη.

Τὸ ἴδιο χαροποιὸ μήνυμα κομίζει καὶ σήμερα σ’ ὅλους μας ἡ Ἁγία

μας Ἐκκλησία, Χριστιανοί μου εὐλογημένοι.

Ἄγγελοι, δοξάζοντες καὶ αἰνοῦντες τὸν Θεὸν, περιΐπτανται

συλλειτουργοῦντες καὶ συγχαίροντες μὲ μᾶς σ’ αὐτὴ τὴν σύναξη. Σὲ

κάθε Θεία Λειτουργία ζοῦμε αὐτὸ τὸ ἴδιο γεγονὸς, τῆς σαρκώσεως τοῦ

Θεοῦ, καὶ μαζί μὲ τοὺς ἀγγέλους δοξολογοῦμε τὴν εὐσπλαγχνία Του καὶ

Τὸν εὐχαριστοῦμε, γιὰ ὅλα ὅσα ἔπαθε καὶ προσέφερε, προκειμένου νὰ

μᾶς ἀναγάγη καὶ πάλι στὸν Παράδεισο.

Πόσο πολύ ἔχουμε ἀνάγκη αὐτὸ τὸ χαρούμενο μήνυμα ὅλοι μας,

ἀδελφοί μου καὶ τέκνα μου!

Βομβαρδιζόμαστε στὴν κυριολεξία καθημερινὰ ἀπὸ ἀμέτρητα καὶ

φοβερὰ μηνύματα, τὰ ὁποῖα μᾶς δημιουργοῦν τρόμο, ἀνασφάλεια καὶ

κατάθλιψη. Δυσκολεύεται ἀπροσδόκητα ἡ ἐπιβίωσή μας, μὲ τὴν ἐπιβολὴ

σκληρῶν καὶ ἀπάνθρωπων οἰκονομικῶν μέτρων, ποὺ, ὡς συνήθως,

ἀφοροῦν καὶ στοχεύουν τοὺς μικροὺς καὶ ἀδύναμους, ἀλλά καὶ αὐτή ἡ

ζωή μας ἀκόμη νοιώθουμε νὰ ἀπειλεῖται, μὲ τὴν ἁλματώδη αὔξηση τῆς

βίας καὶ τῆς ἐγκληματικότητος. Ἔτσι ἡ ζοφερή αὐτή πραγματικότητα,

ποὺ ξεπερνᾶ τὰ ὅρια τῆς πατρώας γῆς, δὲν ἀφήνει τόπο γιὰ χαρὰ. Δὲν

εἶναι δὲ, δυστυχῶς, λίγοι οἱ συνάνθρωποί μας, ποὺ βυθίζονται στὴν

ἔσχατη ἀπογοήτευση, λυγίζουν καὶ προτιμοῦν ἕως καὶ τὴν αὐτοκτονία,

λησμονῶντας, μέσα στὸν πανικὸ καὶ τὴν παραζάλη τους, ὅτι ὁλόκληρος

ὁ κόσμος δὲν ἀξίζει ὅσο ἀξίζει ἡ ψυχή τους, τὴν ὁποία, τί κρῖμα!,

αὐτοκαταδικάζουν αἰωνίως στὴν κόλαση.

Αὐτὴ, λοιπόν, τὴν ἐποχὴ, κατὰ τὴν ὁποία «κρίσις ἐστι τοῦ κόσμου

τούτου» (Ἰωάν. 12, 31), ὁ Σωτήρας Χριστός γεννᾶται καὶ πάλιν πρὸς

σωτηρίαν.

Ἡ ἀνθρώπινη ἱστορία διαρκῶς ἀποδεικνύει, ἔστω κι ἄν πολλοί

ἐθελοτυφλοῦμε, ὅτι δὲν ὑπάρχει σὲ κανέναν ἄλλον ἡ σωτηρία, παρὰ

μόνον στὸν ἐνανθρωπήσαντα Κύριο.

Διαπιστώνουμε συνέχεια ὅτι ὁσάκις στηρίζουμε, μὲ ἀπόλυτο

τρόπο, τὴν ἐλπίδα μας σὲ ἀνθρώπους, ἔστω κι ἂν εἶναι ἰσχυροί καὶ,

καλοπροαίρετα ἤ πονηρὰ, πρόθυμοι σὲ ὑποσχέσεις, ἀπογοητευόμαστε.

Καὶ τοῦτο εἶναι ἀπόλυτα δικαιολογημένο, μιᾶς καὶ ἡ γοητεία εἶναι

στοιχεῖο τοῦ μικρόβιου μύθου. Καὶ εἶναι πράγματι μῦθος, ψέμμα μεγάλο,

ὕβρις ἀληθινή, ἡ σκέψη ὅτι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ὑποκαταστήσει τὸ

Θεὸ.

- 3 -

Μήπως, ὅμως, εἶναι λιγότερες οἱ φορές, ποὺ μᾶς προδίδει καὶ αὐτός

ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός μας καὶ μᾶς ἀπογυμνώνει ἀλύπητα ἡ ἀνεδαφική

ἐγωϊστική μας αὐτοπεποίθηση;

Ἀκόμη, κι’ ὅσες φορὲς προσπαθοῦμε νὰ βροῦμε τὴ χαρὰ μας στοῦ

πλούτου τὴν κατάκτηση καὶ τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν τὴν ἐπάρκεια καὶ τὴν

περίσσεια διαψευδόμαστε, γιατί ἡ ποθούμενη χαρμονή δὲν βρίσκεται στὸ

ἔχειν, ἀλλά στὸ εἶναι τοῦ ἀνθρώπου. Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε μᾶς

προειδοποίησε ὁ Κύριος· «Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν

κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος

ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» (Μάρκ. 8, 36-37).

Τέκνα μου ἀγαπητὰ,

Τότε, ποὺ ὁ Χριστός ἐντελῶς ἀθόρυβα γεννήθηκε στὴν ἄσημη

Βηθλεέμ, οἱ αὐτοκράτορες τῆς Ρώμης ἦσαν οἱ πανίσχυροι κύριοι τῆς

Οἰκουμένης καὶ εἶχαν ὑπὸ τὸ σκῆπτρο τῆς ἐξουσίας τους ὅλον τὸν κόσμο

καὶ τὴν Ἰουδαία. Ὁ Καίσαρας Αὔγουστος εὑρίσκετο στὴν ἀκμὴ του καὶ

διέταξε τὴν ἀπογραφὴ πάσης τῆς οἰκουμένης, μὲ σκοπὸ τὴ φορολογία

τῶν ὑπηκόων του. Σ’ ἐκείνους τοὺς δύσκολους χρόνους τῆς παγκόσμιας

μοναρχίας, ποὺ τελικῶς εἶχε ἡμερομηνία λήξεως, ἀνέστησε ὁ Θεός τοῦ

οὐρανοῦ, μὲ τὴ σάρκωση τοῦ Υἱοῦ Του, Βασιλεία ἀσάλευτη καὶ

ἀδιάφθορη καὶ αἰώνια. Αὐτὸ τὸ θαῦμα εὐαγγελίσθηκε στοὺς ποιμένες ὁ

ἄγγελος Κυρίου. Καὶ αὐτὸ τὸ ἐσπαργανωμένο ἀδύναμο θεῖο βρέφος, ποὺ

εἶναι τὸ σημεῖο, ἀπὸ τότε φέρνει στὸν κόσμο τὴ χαρὰ, ἀφαιρῶντας κάθε

δάκρυ ἀπ’ τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο.

Σήμερα ποὺ ὁ ἄνθρωπος ζεῖ καὶ κινεῖται μὲ ἀβεβαιότητα σὲ μιὰν

ἄλλη παγκόσμια πραγματικότητα, ἡ ὁποία, καθώς φαίνεται, ἐπιθυμεῖ

περισσότερο νὰ κατέχῃ καὶ λιγότερο νὰ συντρέχῃ τοὺς λαοὺς, ποὺ

προτάσσει τὴν ἐπιτυχία τῶν οἰκονομικῶν στόχων καὶ τὴν εὐημερία τῶν

ἀριθμῶν σὲ βάρος τῶν ἀνθρώπων, ὁ Χριστός γεννᾶται. Εἶναι παρών στὴν

Ἱστορία, παρὰ τὶς ἀτέλειωτες προσπάθειες πολλῶν νὰ Τὸν ἐξαφανίσουν.

Εἶναι παρών στὸ ἅγιο σῶμα Του, τὴν Ἐκκλησία, διὰ τῆς ὁποίας

παρατείνεται στοὺς αἰῶνες. Εἶναι παρών, ὡς σημεῖον ἀντιλεγόμενον! Ἡ

Ἐκκλησία εὐγνωμονοῦσα διαλαλεῖ τὴν ἔλευσή Του καὶ τὴν ἐν κόσμῳ

παρουσία Του, μὲ τόνο χαρούμενο, χωρίς νὰ τὴν φοβίζῃ καμμία

ἀπάνθρωπη καὶ σκληρὴ δυναστεία οὔτε νὰ τὴν σκιάζῃ καὶ ἡ καταχνιά

τῆς ἐγκόσμιας ἀπελπισίας.

Ὡστόσο, τὸ ζήτημα τῆς οἰκειώσεως τῆς οὐράνιας αὐτῆς χαρᾶς,

ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸν καθένα μας προσωπικὰ. Ἂν θὰ μιμηθοῦμε τοὺς

ποιμένες, ἂν θὰ τρέξουμε, μὲ τὴν ἴδια προθυμία καὶ ἐμπιστοσύνη, πρὸς

τὸν Κύριο, νὰ Τὸν προσκυνήσουμε, νὰ Τοῦ προσφερθοῦμε μὲ ἀγάπη. Ἂν

ἀποδεχθοῦμε τὸ Χριστὸ μας καὶ Τὸν ἀγαπήσουμε, Τὸν ἐμπιστευθοῦμε

καὶ Τὸν ἀκολουθήσουμε παντοτεινὰ καὶ ὄχι περιστασιακὰ - ἑορταστικὰ,

- 4 -

τηρῶντας πιστὰ τὸ ἅγιο θέλημά Του. Τότε θὰ βροῦμε τὴ χαρὰ καὶ θὰ

ζήσουμε τὴν ἀγαλλίαση, πέρα ἀπὸ ὁποιεσδήποτε καιρικὲς συνθῆκες καὶ

ἐποχικὲς συγκυρίες. Γιατί Ἐκεῖνος εἶναι τὸ πλήρωμα καὶ ἡ χαρὰ τῶν

πάντων!

Καὶ ἀσφαλῶς μποροῦμε κι’ ἐμεῖς καὶ πρέπει νὰ Τοῦ δώσουμε χαρὰ,

προσφέροντάς Του, διὰ τῆς σωτηρίου μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως, τὶς

ἁμαρτίες μας, διότι, πράγματι, ἐγκαταλείψαμε τὴν σωτήρια ὁδὸ Του καὶ

πορευθήκαμε φίλαυτα στὰ δικὰ μας θελήματα. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀπ’ ὅ,τι

φαίνεται δὲν ὑπάρχει ἁμαρτία ποὺ δὲν σκεφθήκαμε καὶ δὲν ἐπράξαμε.

Πανηγύρι θὰ κάνει ὁ οὐρανός, ἂν μετανοήσουμε. Καὶ ἡ γεμάτη

μαυρίλα γῆ, ὅπως τότε, θὰ ἀποκτήσει καὶ πάλι τὸ ἀρχαῖο κάλλος καὶ τὴν

ὀμορφιὰ ποὺ τῆς πρέπει.

Τέκνα μου περιπόθητα,

Αὐτὴ ἡ ἅγια μέρα μᾶς θυμίζει ὅτι ἡ μόνη ἐλπίδα μας εἶναι ὁ

Χριστός μας καὶ ἡ μόνη ὁδός γιὰ τὴ χαρὰ μας εἶναι ὁ δικός Του τρόπος

ζωῆς, ὁ ἐκκλησιαστικός.

Νὰ ζοῦμε, δηλαδή, μὲ τὸ Θεὸ καὶ γιὰ τὸ Θεὸ.

Νὰ ζοῦμε μὲ τοὺς συνανθρώπους μας καὶ γιὰ τοὺς συνανθρώπους

μας.

Νὰ ζοῦμε στὴν ἁγιαστικὴ χάρη τῆς Ἐκκλησίας.

Σᾶς εὔχομαι πάντοτε νὰ ἀγωνίζεσθε, νὰ εἶσθε ἀδούλωτοι στὴν

ἁμαρτία· ἀδούλωτοι στὸν ἐγωϊσμὸ. Ἐλεύθεροι ἀπὸ τὴν ἀπληστία.

Ἐλεύθεροι ἀπὸ τὸν κάθε γήϊνο φόβο. Ὁ μόνος φόβος, ποὺ ἐπιτρέπεται σ’

ἐμᾶς τοὺς Χριστιανοὺς, εἶναι ἡ ἀγωνία μας, μὴπως καὶ προτιμήσουμε τὸν

διάβολο, ἐγκαταλείποντας τὸ Θεὸ καὶ μὴ τυχόν δὲν ἀγαπήσουμε τοὺς

συνανθρώπους μας, πρὸςτοὺς ὁποίους ὀφείλουμε καὶ νὰ ἀγαθοποιοῦμε.

Νὰ εἶσθε χαρούμενοι, ναί χαρούμενοι, πάντοτε χαρούμενοι μὲ τὸ

Χριστὸ καὶ τὴν ἁγία Του Ἐκκλησία.

Σᾶς ἀσπάζομαι πατρικὰ

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ

(πρὸς τοὺς Ἐφημερίους):

Ἡ παροῦσα Ἐγκύκλιος νὰ

ἀναγνωσθῆ