Τον περασμένο Ιούνιο παίχθηκε στην Αθήνα το θεατρικό έργο του Ιταλού σκηνοθέτη Ρομέο Καστελούτσι με τίτλο: « Περί της εννοίας του προσώπου του Υιού και του Θεού». Η παράσταση έγινε με φόντο ένα τεράστιο πορτραίτο του Ιησού, έργο του σπουδαίου Ιταλού ζωγράφου Αντονέλο ντα Μεσίνα. Σε συνέντευξη που ακολούθησε, ρωτήθηκε ο σκηνοθέτης, γιατί σε κάποια σκηνή βάζει παιδιά να πετούν χειροβομβίδες στην εικόνα του Ιησού. « Είναι ένας τρόπος αφύπνισης της εικόνας, λέει ο Καστελούτσι. «Άκουσέ με, είμαι έδώ, είμαι απέναντι σου », λένε τα παιδιά στον Ιησού. Ένα νεύμα που κάνει ένας αθώος, τα παιδιά, απέναντι σε έναν άλλο αθώο. Μια σκηνή αθωότητας. Και μια μορφή προσευχής. Προσευχής με παράδοξο τρόπο». «Εσείς προσεύχεστε;» «Δεν είμαι ικανός να προσευχηθώ. Αλλά ζηλεύω πολύ εκείνους που μπορούν. Μπορώ να καταλάβω τον Ιησού, αλλά όχι το Θεό. Ο Ιησούς είναι άνθρωπος. Ασκεί μια μαγευτική δύναμη πάνω μου» (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ,3-7-2011).
Δεν ξέρουμε αν για τον Καστελούτσι ο Χριστός είναι και κάτι περισσότερο από άνθρωπος, όμως θα εστιάσουμε στα λόγια του, ότι μπορεί να καταλάβει τον Ιησού, επειδή ακριβώς ο Ιησούς είναι άνθρωπος. Τα λόγια αυτά απαντούν στο παλιό ερώτημα: Γιατί ο Θεός έγινε άνθρωπος;
Ακριβώς, για να τον νοιώσουμε κοντά μας. Ο Θεός δεν ήρθε στη γη, απλώς για να φέρει μια νέα διδασκαλία. Αυτό μπορούσε να το κάνει και διά μέσου των προφητών, των σοφών και των αγίων κάθε εποχής. Κατέβηκε χαμηλά, για να φέρει στους ανθρώπους τον ίδιο τον εαυτό του. Δεν χρειάζονταν τόσο τα λόγια, όσο η παρουσία του. Γι’ αυτό και πήρε ίδια με μας μορφή, «εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος» (Φιλ. 2, 7-8), για να συναναστραφεί με τους ανθρώπους. Ήταν αυτό που έλειπε. Ο άνθρωπος, αφού υποτάχθηκε στην αμαρτία, έχασε την κοινωνία του με το Θεό. Κανένας δεν μπορούσε να ανεβεί στον ουρανό. Αναλαμβάνει λοιπόν ο Θεός να καλύψει την απόσταση που τους χώριζε. Σε μια κίνηση απέραντης ευσπλαχνίας και αγάπης κατεβαίνει, παίρνει επάνω του την ανθρώπινη φύση και τη σώζει. Είναι Θεός, γίνεται για χάρη μας και άνθρωπος. Στο εξής θα είναι Θεάνθρωπος. Είναι πια ο Εμμανουήλ, δηλαδή «ο Θεός μεθ’ ημών» (Ματθ. 1,23). Μια διαρκής παρηγορητική και σωστική παρουσία ανάμεσα μας. Όλοι τώρα μπορούν να τον καταλάβουν, να τον νοιώσουν δίπλα τους, να τον συναναστραφούν. Κανένας στο εξής δεν μπορεί να παραπονεθεί, σαν τον παράλυτο της Βηθεσδά, πως δεν έχει άνθρωπο κοντά του. «Διά σε άνθρωπος γέγονα, λέει ο Χριστός, και συ λέγεις, άνθρωπον ουκ έχω;»
Άνθρωπος λοιπόν ο Χριστός, όμοιος σε όλα με μας, πλην της αμαρτίας, για χάρη μας. Αν και πάλι νοιώθουμε μόνοι, μήπως κάτι εμείς δεν κάνουμε καλά; Εκείνος είναι δίπλα μας, με το χέρι πάντα απλωμένο προς εμάς. Αν δεν του δώσουμε κι εμείς το δικό μας, πως θα ανεβούμε ξανά στον ουρανό; Δεν θα το καταφέρουμε ποτέ, έστω κι αν κάθε χρόνο ακούμε από στόματα αγγέλων και ανθρώπων: «Χριστός επί γης υψὠθητε! ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά