Μήπως αν γινόταν πόλεμος το 1996 για τα Ίμια, σήμερα όλα θα ήταν διαφορετικά;

πηγή

Πλησιάζει η μέρα της 16ης επετείου της πτώσης του μοιραίου ελικοπτέρου στα Ίμια, που σημειώθηκε στις 31 Ιανουαρίου του 1996. Σήμερα ελάχιστοί μόνο θυμούνται και αυτή η απώλεια της μνήμης είναι μία από τις αιτίες που μας οδήγησαν σε αυτήν την πραγματικότητα του μνημονίου. Είναι βέβαιο πως εάν δεν είμαστε σε θέση να θυμηθούμε τόσο κοντινά γεγονότα, δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να μας έχουν μείνει στο νου γεγοντα πολύ παλαιότερα. 
Τα γεγονότα εκείνης της περιόδου ήταν απλώς ο προάγγελος της σημερινής κατάστασης όπου η χώρα είναι υποδουλωμένη σε ξένες δυνάμεις. Οι έννοιες “εθνική κυριαρχία” και “εθνικό δικαίωμα” δεν έχουν καμία απολύτως σημασία πλέον. Τις ευχαριστίες του Σιμήτη προς τους Αμερικάνους ακολούθησαν οι ευχαριστίες του Παπανδρέου προς τον σημερινό πρόεδρο Ομπάμα. Τότε ήταν όμως η τελευταία μας ευκαιρία να διεκδικήσουμε να υπάρξουμε ως ένα πραγματικά ανεξάρτητο κράτος. Δεν υπήρξε καμιά τέτοια διάθεση, και έτσι σήμερα βρεθήκαμε υπόδουλοι να ζούμε υπό το καθεστώς ενός ακύρηχτου πολέμου.

Για τουλάχιστον 14 χρόνια μετά τα γεγονότα των Ιμίων η Ελλάδα κοιμόταν ύπνο βαθύ. Οι Έλληνες υπνωτίζονταν μαζικά από την τιβί, βλέποντας από το Big Brother μέχρι το Dancing with the Stars και συζητώντας για την τηλεοπτική πορεία της Ευγενίας Μανωλίδου, αντιμετωπίζοντας το ως ένα ζήτημα υψίστης σημασίας. Και έπειτα ήρθε το Μνημόνιο και με τους Αγανακτισμένους πιστέψαμε πως “ξυπνήσαμε”, ήταν όμως και αυτό άλλη μια μόδα που πέρασε. Σήμερα, ο Έλληνας ακόμη κοιμάται βαθιά και αναρωτιέμαι πόσο χειρότερα πρέπει να γίνουν τα πράγματα για να αποφασίσει να κάνει “κάτι”!

Πριν ένα χρόνο είχα γράψει για το ίδιο ζήτημα τα παρακάτω: “Ήμουν πολύ μικρή τότε και όμως θυμάμαι πως εκείνες τις μέρες κοιμόμασταν και ξυπνούσαμε με μια βεβαιότητα πολέμου και με το αφτί κολλημένο στο ραδιόφωνο που μετέδιδε διαρκώς τις εξελίξεις… Τα Ίμια ήταν δίπλα μας, δε μπορούσε να γίνει αλλιώς! Ήμουνα σίγουρη πως αύριο μεθαύριο ο πατέρας μου θα πήγαινε να πολεμήσει, έτσι έλεγε συνέχεια πως αυτό θα γίνει ανά πάσα στιγμή. “Δε θα μας αφήσουν ήσυχους οι Τουρκαλάδες! Έτσι πρέπει να γίνει!”, έλεγε…

Σήμερα, 15 χρόνια μετά μάθαμε πως όλα κουκουλώθηκαν με μια μυστική, ανέντιμη συμφωνία που απέδειξε για ακόμη μία φορά πως τον κόσμο τον κυβερνάνε οι Η.Π.Α! Ο τότε υπουργός εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών Γουόρεν Κρίστοφερ έστειλε μυστική επιστολή και στις δυο χώρες με την οποία τις καλούσε να αποχωρήσουν από τα Ίμια, να πάρουν μαζί στρατιώτες, πλοία, στρατό και σημαίες και να μην επιστρέψουν. Τώρα με πιο δικαίωμα οι Η.Π.Α αποφάσισαν για τα όρια της εδαφικής κυριαρχίας της Ελλάδας, και μάλιστα διέταξαν την αποχώρηση των Ελλήνων από τα Ίμια, αυτό είναι μια μεγάλη συζήτηση που θα κάνουμε κάποια άλλη φορά! Ο τότε υπουργός εξωτερικών και νυν αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θεόδωρος Πάγκαλος φυσικά και δέχθηκε την προσφορά και μαλιστα χωρίς να ζητήσει κανένα αντάλλαγμα, αφού για τον συγκεκριμένο τα νησιά μας δεν έχουν καμιά αξία και η σημαία μας είναι απλώς ένα πανί!… Και “χάρη” σ’ αυτούς τους “κυρίους”, οι “γείτονές” μας και “φίλοι” δεν σταμάτησαν ποτέ τις εδαφικές διεκδικήσεις…

Σήμερα, ούτε Έλληνας γλάρος δε μπορεί να πατήσει στα Ίμια! Πολύς κόσμος τολμάει να λέει δημοσίως πως η σημαία δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά ένα πανί ακολουθώντας το παράδειγμα του Πάγκαλου. Όποιος λέει τη λέξη Ελλάδα είναι “φασίστας”, “ρατσιστής” και “ακόλουθος του Χίτλερ”, “νεοναζί” και τα λοιπά! Έχουμε γίνει όλοι αμερικανάκια, δε μας νοιάζει τίποτα… Στρωνόμαστε μπροστά στην tv, βλέπουμε Big Brother, Next Top Model, Super Idol και X-Factor και ο μήνας έχει 9!”

Μήπως αν γινόταν πόλεμος το 1996 για τα Ίμια, σήμερα όλα θα ήταν διαφορετικά; Αυτό ήταν το ερώτημα τότε και το ίδιο παραμένει μέχρι και σήμερα. Μήπως ένα τέτοιο γεγονός ταρακουνούσε τον Έλληνα χρόνια νωρίτερα και τον έκανε να αφήσει πίσω το ελληνοαμερικανικό όνειρο του νεοπλουτισμού; Μήπως με αυτό τον τρόπο η Ελληνίδα έπαυε χρόνια νωρίτερα να ονειρεύεται να κάνει πλαστική στήθους και ο Έλληνας θα σταματούσε να νοιάζεται μόνο για το πως θα αποκτήσει ένα ακριβό αμάξι; Μήπως αυτό θα μας έφερνε πιο κοντά στο να καταλάβουμε το νόημα της ίδιας μας της ύπαρξης; Μήπως χρειαζόμασταν/ε ένα ισχυρό σοκ για να αλλάξουμε ως λαός και ως άνθρωποι; Το σημερινό σοκ της κρίσης και της εξαθλίωσης δεν φαίνεται να τους έχει ταρακουνήσει όλους. Τι χειρότερο πρέπει να γίνει για να αλλάξουμε; Το βέβαιο είναι όμως πως είναι πλέον αργά για να ανακτήσουμε τη χαμένη μας εθνική κυριαρχία, και αυτό σημαίνει πάρα πολλά. Μπορεί τελικά το παιχνίδι να είναι απλώς χαμένο, ο ωχαδερφισμός νίκησε.