Ας το πάρω από την αρχή.
Ξεκίνησα σήμερα το πρωί και πήγα σε ένα κοντινό super market, μεγάλης αλυσίδας, για να αγοράσω κάποια βασικά καθημερινά τρόφιμα και αγαθά (γάλα, μποτιλάκι για το καμινέτο, μέλι, και 2-3 ακόμη).
Πήγα με το αυτοκίνητο γιατί ήθελα πρώτα να διεκπεραιώσω μία ακόμη εργασία.
Αφού ψώνισα στο super market τα παραπάνω βγαίνοντας από αυτό η άκρη του ματιού μου έπεσε σε μια κοπέλα γύρω στα 30 που περίμενε από έξω σε μια απόσταση περίπου 3-4 μέτρων από την είσοδο.
Ξέρεις ήταν από τις φορές που μια αστραπιαία εικόνα σου δημιουργεί μία ολόκληρη σκέψη-ιστορία που διαρκεί το πολύ ένα δευτερόλεπτο η και κλάσματα αυτού. Έτσι και σε εμένα εκείνη την στιγμή στο μυαλό μου πέρασε ότι η συγκεκριμένη κοπέλα περίμενε κάποιον (ενδεχομένως τον σύζυγο της που στάθμευε το αυτοκίνητο του) για να μπούνε μαζί στο κατάστημα.
Και εκεί δέχθηκα την ροπαλιά στο στήθος.
Χωρίς να απευθύνετε σε εμένα ή σε κάποιον άλλον που έβγαινε από το κατάστημα και χωρίς να κάνει κάποια κίνηση με τα χέρια της, την άκουσα να λέει: Σας παρακαλώ είμαι άνεργη, χωρισμένη με 3 παιδιά δώστε μου κάτι.
ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΑ!!!
Τα βήματα μου έως και το αυτοκίνητο τα έκανα ασυναίσθητα αφού δεν μπορούσα να συνέλθω από αυτό που άκουσα. Σε 3-4 λεπτά ήμουν στο σπίτι και σε όλη την διαδρομή την είχα στο μυαλό μου και καταριόμουνα τον εαυτό μου.
Δεν ζητούσε χρήματα. Ήταν έξω από κατάστημα τροφίμων και έλεγε δώστε μου κάτι.
Μόλις μπήκα στο σπίτι, συγκλονισμένος ακόμη, το είπα κατευθείαν στην γυναίκα μου και κατηγορούσα τον εαυτό μου, για τα αντανακλαστικά μου, που δεν της έδωσα το γάλα και το βαζάκι με το μέλι που μόλις αγόρασα.
Ήταν ένας καθημερινός άνθρωπος 30χρόνων, της έλεγα και της ξανάλεγα.
Η σύζυγος μου, μου απάντησε: Tι περιμένεις; πήγαινε πίσω, αγόρασε κάποια βασικά πράγματα που μπορεί να μην στοιχίζουν πολλά χρήματα αλλά γι αυτήν την κοπέλα είναι πολύτιμα και δώστης τα.
Χωρίς δεύτερη κουβέντα ξαναπήρα το αυτοκίνητο και ξεκίνησα να πάω πίσω.
Στον δρόμο σκεφτόμουν ότι κάποια βασικά όπως αυγά, γάλα, όσπρια, μακαρόνια θα μου στοίχιζαν λίγα ευρώ αλλά γι αυτήν θα ήταν μια περιουσία. Εμένα αυτά τα ευρώ σίγουρα δεν μου περισσεύουν αλλά δεν θα περιέλθω στην εξαθλίωση εάν δεν τα έχω στο πορτοφόλι μου. Σκέψεις όπως ότι θα μπορούσα, στην εποχή που ζούμε, να ήμουν εγώ στην δική της δεινή θέση μπλεκόταν με την εικόνα τις απόλυτης φτώχειας, του σπιτιού με τα 3 παιδάκια και την κουζίνα με την άδεια κατσαρόλα και τα άδεια ντουλάπια.
Έφτασα ξανά στο σημείο που δέχθηκα το »χαστούκι» αλλά δεν ήταν εκεί η κοπέλα.
Είχε φύγει από ντροπή;
Είχε φύγει άπραγη και απογοητευμένη;
Βρέθηκε κάποιος άλλος με καλύτερα αντανακλαστικά από εμένα και έκανε αυτό που εγώ το καθυστέρησα για 15 λεπτά;
Ελπίζω το τελευταίο.
Ελπίζω σήμερα το μεσημέρι εκείνο το σπίτι να έχει φαγητό.
Ελπίζω να γύρισε στα παιδάκια της χαμογελώντας και αυτά να μην κατάλαβαν ότι σήμερα μπορεί να ήταν μια δύσκολη ημέρα.
Κι έμεινα να αναρωτιέμαι, που μας οδηγούν;Τι έχουμε να δούμε ακόμα;
Αλίμονο σε όλους όσους μας πηγαίνουν σ' αυτόν τον δρόμο. Στον δρόμο της ανέχειας τριών μικρών αγγέλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά