Ὅλη ἡ ἀλήθεια γιὰ τὸ Βατοπαίδι: Ἕνα ζήτημα ἐθνικῆς σημασίας καὶ ὁ ρόλος τῶν ξένων μυστικῶν ὑπηρεσιῶν

Γράφει 
ὁ  Κοσμᾶς  Ἀθανασόπουλος,
 Ἀναλυτῆς Πληροφοριῶν 
- Διεθνολόγος

Ἕνα ζήτημα Ἐθνικῆς σημασίας

 ποὺ ἀπασχολεῖ δεκαετίες τὴν

 Ἑλλάδα, τὰ ἁρμόδια ὑπουργεῖα,

 τὶς Ἐθνικὲς ἀρχὲς ἀσφαλείας

 καὶ πληροφοριῶν, ἀποτέλεσε 

μὲ τὴν βοήθεια καὶ «ἄλλων ἐξωτερικῶν» παραγόντων 

ἀντικείμενο ἐσωτερικῆς πολιτικῆς ἀντιπαράθεσης,

 ἐξεταστικῶν ἐπιτροπῶν, ἀνεξέλεγκτης πολυλογίας,

 τὶς συνέπειες τῶν ὁποίων ἐνδεχομένως νὰ ὑποστεῖ ὁ Ἑλληνισμὸς 

σὲ βάθος χρόνου. Τὸ πρόβλημα ξεκινᾶ ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο

 τῆς Κωνσταντινούπολης καὶ τὴν τύχη του. Οἰκουμενικὸ γιὰ ὅλους τους 

Ὀρθόδοξούς του κόσμου. Ὄχι γιὰ τοὺς Τούρκους. Τὸ πρόβλημα

 ποὺ ἀντιμετωπίζει τὸ Πατριαρχεῖο στὴν Πόλη εἶναι γνωστό: Δὲν

 ἀναγνωρίζεται ἀπὸ τὸ τουρκικὸ κράτος ἡ οἰκουμενικότητά του,

 θεωρεῖται ἕνα ἵδρυμα ποὺ ἀπευθύνεται σὲ ὀρθόδοξους Τούρκους,

 καὶ ὡς ἐκ τούτου οἱ ἱεράρχες τοῦ πρέπει νὰ εἶναι Τοῦρκοι ὑπήκοοι.

 Ἡ θέση αὐτὴ τῆς Τουρκίας παραβιάζει τὴ συνθήκη τῆς Λωζάννης καὶ

 στερεῖ ἀπὸ τὴν οἰκουμενικὴ ὀρθοδοξία τὴ δυνατότητα νὰ διαχειριστε

ῖ τὰ τοῦ οἴκου τῆς ὅπως θὰ ἔπρεπε. Γιατί, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν

 ἐξάλειψη τῆς πολίτικης ρωμηοσύνης καὶ τὴν κλειστὴ Σχολὴ τῆς 

Χάλκης, ποὺ συστηματικὰ ἐπεδίωξε ἡ Τουρκία, δὲν ὑπάρχει παραγωγὴ

 νέων ντόπιων στελεχῶν γιὰ τὸ Πατριαρχεῖο, καὶ εἶναι ὁρατὸς ὁ 
δὶ' ἀσφυξίας

θάνατός του.

Σὲ περίπτωση λοιπὸν ποὺ ὁ Προκαθήμενος τοῦ Οἰκουμενικοῦ 
Θρόνου

 ἀντιμετωπίσει...

 αἰφνίδιο ἢ φυσιολογικὸ «πρόβλημα» τότε χηρεύει ἡ θέση του.

Ἐκτιμήθηκε λοιπὸν ἰδιαίτερα ἀπὸ τὸ 2000 (ἐπὶ ΠΑΣΟΚ καὶ ὀρθῶς)

 ὅτι εἶναι σφοδρὰ πιθανὸν σὲ περίπτωση χηρείας, 

νὰ διεκδικήσει ἡ Ρωσία τὴν ἕδρα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου κυρίως
 λόγω του Οτι σὲ αὐτὴ τὴ χώρα κατοικεῖ ἡ πολυαριθμότερη συμπαγὴς μάζα 

ὀρθοδόξων στὸν κόσμο.

Ἤδη ὅμως ἀπὸ τὸ 1978 τὸ ζήτημα εἶχε ἐντοπισθεῖ σὲ ἄλλη ὅμως βάση.

Τότε ἡ Τουρκία (καὶ ὄχι ἡ Ρωσία) ἀποτελοῦσε τὴν κύρια ἀπειλή. 

Λίγα μόλις χρόνια μετὰ τὴ μεταπολίτευση, ἡ Ἑλλάδα ζοῦσε τὴ νέα 

μεταβατική της περίοδο . Ὁ πρωθυπουργὸς Κωνσταντῖνος Καραμανλὴς 

κάλεσε τὸ νεαρὸ τότε ὑπουργὸ Παιδείας Ἰωάννη Βαρβιτσιώτη στὸ γραφεῖο

 του καὶ τοῦ ἔδωσε ἐντολὴ νὰ ἀναζητήσει ἕνα χῶρο γιὰ νὰ στεγαστεῖ

 τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινούπολης, σὲ περίπτωση ποὺ ἄλλαζε
τὸ status 

quo στὴν Πόλη μὲ τρόπο μοιραῖο καὶ μὴ ἀναστρέψιμο. Τὸ 1978
 ἀπεῖχε μόλις 4 

χρόνια ἀπὸ τὰ γεγονότα τῆς Κύπρου καὶ ἡ Τουρκία εἶχε ἤδη σκληρύνει

 «ἐπικίνδυνα» τὴ στάση τῆς ἔναντί του Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.

 Τὰ γεγονότα τῶν προηγούμενων δεκαετιῶν στὴν Πόλη ἦταν ἀκόμη νωπὰ

καὶ οἱ σχέσεις τῶν δύο χωρῶν στὸ ναδὶρ τῆς διπλωματικῆς σφαίρας.

Ἐκεῖ ἐντοπίζεται ἡ πρώτη ἀφετηρία μίας ἄγνωστης σὲ πολλοὺς ἱστορίας,

 ἡ ὁποία ἐκτυλίχθηκε καὶ ἔφτασε μέχρι τὸ γνωστὸ -πλέον- καὶ ὡς
 «σκάνδαλο» 

τοῦ Βατοπεδίου. Σκάνδαλο ποὺ σὲ οἰκονομικὸ ἐπίπεδο δὲν στοιχειοθετεῖται 

ἀκόμα καὶ σήμερα. Στὴν ἁρμόδια Ἐξεταστικὴ Ἐπιτροπὴ τῆς Βουλῆς ὅλοι

 οἱ εἰδικοὶ (Γκρόζος, Μαντούβαλος, Γούσιος) μέλη τῆς
 «Ἐπιτροπῆς Καταπολέμησης τῆς Νομιμοποίησης Ἐσόδων 
ἀπὸ Παράνομη Δραστηριότητα» κατέθεσαν ὅτι
«δὲν ὑπάρχει τίποτε μεμπτό, τίποτε παράνομο, καμία δωροδοκία»

 στὴν ὑπόθεση Βατοπαιδίου.

Ὁ βουλευτὴς Β' Θὲς/νίκης τῆς ΝΔ κ. Σάββας Ἀναστασιάδης, μέλος

 τῆς Ἐξεταστικῆς Ἐπιτροπῆς, δήλωσε σὲ συνέντευξή του ὅτι ἡ ὑπόθεση

 Βατοπαιδίου δὲν εἶναι σκάνδαλο ἀλλὰ μία «συνήθης, νομικὴ ὑπόθεση».

Παρόλα αὐτὰ ἡ ὑπόθεση στὴν συνείδηση τῶν περισσοτέρων Ἑλλήνων

 (καὶ μὲ τὴν βοήθεια πληροφοριακῶν ἐπιχειρήσεων ξένων ὑπηρεσιῶν)

 ἀκόμα καὶ σήμερα παραμένει περίπλοκη συσκοτισμένη κι ἴσως καὶ νὰ

 συνέβαλε σὲ μεγάλο βαθμὸ στὴν ἀνατροπὴ τῆς Κυβερνήσεως Καραμανλῆ.

Τὸ 1978 λοιπόν, ἐκτιμήθηκε ὅτι οἱ ἐξελίξεις θὰ ὁδηγοῦσαν ἀργὰ ἢ 

γρήγορα στὴν ἐξορία τοῦ Πατριαρχείου ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη.

Ἀκόμη κι ἂν δὲν προχωροῦσαν οἱ Τοῦρκοι σὲ μονομερῆ πράξη, φοβούμενοι

 κυρίως τὴν ἀντίδραση τῶν Ἀμερικανῶν, ἡ λειψανδρία μεταξὺ τῶν μελῶν τῆς 

ἑλληνικῆς κοινότητας θὰ ἀναδείκνυε σὲ βάθος χρόνου τὴ δυσκολία
ἐκλογῆς νέου πατριάρχη καὶ θὰ καθιστοῦσε ἀναπόφευκτη τὴν 
ἀναζήτηση νέας στέγης γιὰ τὸ

 «Βατικανὸ» τῆς ὀρθοδοξίας. Ὁ ἴδιος προβληματισμὸς ἀλλὰ μὲ 
κινητήριο μοχλὸ τὴν πολιτικὴ τῶν ΗΠΑ πλέον
ἀναπτύχθηκε καὶ γύρω στὸ 2000.

Τὸ 1978 ὑπῆρξε ἡ σκέψη νὰ χρησιμοποιηθεῖ ἡ ἀκίνητη περιουσία ποὺ 

διαθέτει 

τὸ Πατριαρχεῖο στὴ Γενεύη, ἀλλὰ ἡ λύση αὐτὴ γρήγορα ἐγκαταλείφθηκε,

 ἀφοῦ θεωρήθηκε ὅτι αὐτόματα τὸ Πατριαρχεῖο θὰ ἔχανε τὸ γεωγραφικό 

του προσδιορισμὸ ὡς Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Τὸ ἑπόμενο σενάριο

 ποὺ ἐξετάστηκε ἦταν ἐκεῖνο τοῦ Ἁγίου Ὅρους, ἀλλὰ τὸ ἱερὸ ἄβατο

ἀποτέλεσε σοβαρὸ ἀνασταλτικὸ παράγοντα. Ἐξετάστηκε καὶ ἡ περίπτωση

τῆς Πάτμου, ἀλλὰ κι αὐτὴ γρήγορα ἀπορρίφθηκε λόγω ἔλλειψης ὑποδομῶν. 

Ὁ κ. Βαρβιτσιώτης ἐξέτασε τότε τὴν πιθανότητα τοῦ Μυστρὰ
 καὶ ἡ πρόταση αὐτὴ ἄρεσε καὶ στὸν Κωνσταντῖνο Καραμανλή. 
Μὲ τὸν Μυστρὰ ὑπῆρχε κι ἕνας ἐθνικὸς συμβολισμός, καθὼς ἦταν
 τὸ καταφύγιο τῶν Παλαιολόγων ἀμέσως μετὰ τὴν πτώση 
τῆς Κωνσταντινούπολης.

Τὸ θέμα ἔπεσε χαμηλὰ σὲ προτεραιότητα ἰδίως μὲ τὴν μεταπήδηση τοῦ 

Ἐθνάρχη στὴν Προεδρία τῆς Δημοκρατίας.

Ἤδη ὅμως τὸ 1993 ἐκτιμήθηκε ὅτι ὑπῆρχε ζήτημα ἄμεσης ἐξεύρεσης

 ἐναλλακτικῆς λύσεως γιὰ τὸν Οἰκουμενικὸ Θρόνο ἀφενὸς διότι 

εἶχαν περιέλθει ἀρκετὲς πληροφορίες στὶς ὑπηρεσίες πληροφοριῶν τῆς 

Χώρας μᾶς σχετικὰ μὲ ἀπειλὲς κατὰ τῆς ζωῆς τοῦ Πατριάρχη, ἀφετέρου

ἄνοιγε μέτωπο καὶ κατὰ τοῦ Ἑλληνορθόδοξου Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων

 (ἀπὸ ἄλλο Κράτος καὶ ἄλλες Ὑπηρεσίες πληροφοριῶν) ὅπου ἐκεῖ μάλιστα ὁ

 μετέπειτα σχεδιασμὸς καὶ ἐκτέλεση τῆς ἀποστολῆς προστασίας
 του, ἀντιμετώπισαν ὑπονομευτικὲς διαρροὲς ποὺ συνετέλεσαν δυστυχῶς 
στὴν ἀπόλυτη ἐπιτυχία 

τῶν ἐπιχειρήσεων ὀργάνων τῶν ξένων Ὑπηρεσιῶν. (Πολὺ ἀργότερα ἕνα

 ἀξιόλογο στέλεχος τῶν Ἑλληνικῶν Ὑπηρεσιῶν ὁ γνωστὸς Βαβύλης

 ἀποκαλύφθηκε ἀπὸ ξένες ἐπιχειρήσεις ἀντιπληροφοριῶν καὶ ἡ ὅλη

 Ἑλληνικὴ ἀποστολὴ θεωρήθηκε ὡς ἕνα ἀκόμη σκάνδαλο, ὅπως 

σήμερα τὸ ἀντίστοιχό του Βατοπεδίου ποὺ ἀκόμα θεωρεῖται ἀπὸ μερικοὺς

 σκάνδαλο).

Ἡ ἀνάδειξη τοῦ Βαρθολομαίου στὸ θρόνο τοῦ Πατριάρχη ἐπανέφερε τὸ

 ζήτημα ξανὰ στὴν ἀτζέντα. Αὐτὴ τὴ φορὰ ἐπελέγη τὸ Ἅγιο Ὅρος καὶ ὁ 

στόχος ἦταν ξεκάθαρος, νὰ ὑπάρχει ἡ ὑποδομὴ γιὰ νὰ μεταφερθεῖ σὲ
 περίπτωση ἀνάγκης ἐκεῖ τὸ Πατριαρχεῖο. Κρίθηκε ὡς ἡ καλύτερη λύση,
 μολονότι ὑφίσταται τὸ «ἀγκάθι» 

τοῦ ἄβατου. Κι αὐτὸ διότι τὸ Ἅγιο Ὅρος ἔχει τὸ αὐτοδιοίκητο καὶ ταυτόχρονα
 ἀποτελεῖ πνευματικὸ σημεῖο ἀναφορᾶς γιὰ τὴ χριστιανοσύνη. 
Τὸ ΠΑΣΟΚ ἐκτίμησε καὶ ὀρθὰ ὅτι ἡ

καλύτερη ἀντιπρόταση στὴ Ρωσία σὲ περίπτωση ποὺ διεκδικοῦσε γιὰ 

λογαριασμὸ τῆς τὴν μεταφορὰ σὲ αὐτὴν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἦταν τὸ

 Ἅγιο Ὅρος.

Ἐπελέγη ἀπὸ τὴ τότε Κυβέρνηση τοῦ ΠΑΣΟΚ μία μονὴ ἐγκαταλελειμμένη

 καὶ ἑτοιμόρροπη καὶ ἀποφασίσθηκε αὐτὴ ἡ μονὴ νὰ ἐνισχυθεῖ ἄμεσα 

οἰκονομικὰ καὶ μὲ ἀξιόλογο προσωπικὸ μοναχῶν (μὲ πολλοὺς

 μεταπτυχιακοὺς τίτλους). Ἡ προσπάθεια ξεκίνησε μεθοδικὰ μὲ ὁρίζοντα

 πενταετίας.

Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ πρῶτες ἀνταλλαγὲς οἰκοπέδων γιὰ τὴ 

Μονὴ τοῦ Βατοπεδίου ξεκίνησαν ἐπὶ διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ καὶ τὶς 

χειρίσθηκαν οἱ κοὶ Φωτιάδης καὶ Δρῦς. Καὶ ὀρθὰ ἔπραξαν. Ἂς μὴν ξεχνᾶμε

 τὶς ἄριστες σχέσεις της τότε κυβέρνησης μὲ τὸ Πατριαρχεῖο καὶ τὴν

 ἀντίστοιχη «κόντρα» τῆς κυβέρνησης μὲ τὴν Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία. Ἡ

 βασικὴ ἰδέα ἦταν ὅτι θὰ ἔπρεπε νὰ βρεθεῖ ἕνας τρόπος γιὰ νὰ ἐνισχυθεῖ

 οἰκονομικὰ ἡ ἐπιλεγεῖσα μονὴ (Βατοπεδίου), ἔτσι ὥστε νὰ ὑπάρχει ἡ
 ἀπαραίτητη

 οἰκονομικὴ βάση στὴν περίπτωση ποὺ θὰ χρειαζόταν νὰ φτάσουμε στὸ

 ἀπευκταῖο σενάριο τῆς ἐξορίας τοῦ Πατριαρχείου ἀπὸ τὸν φυσικό του

 χῶρο ἢ διεκδίκησής του ἀπὸ τὴν Ρωσία.

Τὸ 2004 ἡ κυβέρνηση τοῦ ΠΑΣΟΚ ἔπεσε. Ὅταν ἄλλαξε ἡ κυβέρνηση

 ἡ ἐπικοινωνία μεταξὺ κεντρικῆς Κρατικῆς διοίκησης καὶ ἐκκλησίας ἔγινε

 εὐκολότερη, διότι ἄμεσοι συνεργάτες τοῦ πρωθυπουργοῦ, ὅπως ὁ 

κ. Ρουσόπουλος καὶ ὁ κ. Ἀγγέλου, εἶχαν οὐσιαστικὴ καὶ προσωπικὴ σχέση

 μὲ τὴ μονὴ τοῦ Βατοπεδίου, ἴσως σὰν ἀποτέλεσμα μίας στρατηγικῆς 
ποὺ χτιζόταν στὸ προηγούμενο διάστημα σὲ Ἐθνικὸ ἐπίπεδο.

Ἡ Κυβέρνηση τῆς ΝΔ συνέχισε καὶ ὀρθῶς μία πολιτικὴ ποὺ εἶχε ξεκινήσει τὸ

 ΠΑΣΟΚ δεδομένου μάλιστα ὅτι τὸ διεθνοπολιτικὸ πεδίο εἶχε διαμορφωθεῖ

 ἀκόμα πιὸ ἀπειλητικὸ γιὰ τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Κωσταντινούπολης. 

Πιὸ συγκεκριμένα οἱ «θρησκευτικοὶ μηχανισμοὶ» (ὅπως τὰ Πατριαρχεῖα)

 προκαλοῦσαν ἀνέκαθεν ἀπροσδιόριστο φόβο στὶς ὑπηρεσίες τῶν ΗΠΑ 

διότι ἐκτιμοῦν πὼς ἡ ἔκφραση τῆς θρησκευτικότητας μὲ τὴν ἀνατολικὴ

 ὀρθόδοξη μορφὴ μπορεῖ νὰ ἀναδείξει πολιτικὲς ἐκφράσεις καὶ πρότυπα

 στὶς χῶρες ὅπου ἐπικρατεῖ πλειοψηφικὰ τὸ ὀρθόδοξο δόγμα. 

Δηλαδὴ ὅτι θὰ μποροῦσε νὰ ἀναδείξει πολιτισμικὰ πρότυπα τὰ ὁποῖα ἀργὰ

 ἢ γρήγορα θὰ γίνουν ἐκφράσεις ἐφαρμοσμένης πολιτικῆς ποὺ θὰ

 ἀπευθυνθοῦν στοὺς λαοὺς αὐτοὺς σὰν ἐναλλακτικὴ πρόταση στὴν κυριαρχία 

τῆς προτεσταντικῆς ἀντίληψης γιὰ τὶς κοινωνικὲς δομὲς ποὺ ἐπικρατοῦν

 τώρα σὲ ὅλη τὴν χριστιανοσύνη.

Ἡ ἐκτίμηση αὐτὴ ἔχει κάποια βάση ἂν μπορέσει κανεὶς νὰ συνδυάσει τὸ 

γεγονὸς ὅτι «ἔσκασε» ἕνα τέτοιο θέμα σὲ μία μονὴ μὲ μεγάλη διορθόδοξη

δράση καὶ μὲ πολλοὺς μοναχοὺς ἀπ' ὅλο τὸν ὀρθόδοξο καὶ ὄχι μόνο

 κόσμο. Ἡ ἀμερικανικὴ ἀντίληψη γιὰ τὰ πράγματα εἶναι ὅτι πρέπει νὰ 

ἐνισχυθεῖ τὸ δικό τους πρότυπο ζωῆς ποὺ δίχως τὴν ὕπαρξη ἐξωτερικῶν

 ἐχθρῶν εὐδοκιμεῖ στὴν Βόρεια Ἀμερική. Στὴν συγκεκριμένη ὅμως

 γεωγραφικὴ περιοχὴ μὲ τὴν ὕπαρξη τοῦ μωσαϊκοῦ λαῶν εἶναι νομοτέλεια

 ὅτι αὐτὸ τὸ πρότυπο θὰ ἐνισχύσει τὶς διαλυτικὲς τάσεις στὸ ἐσωτερικῶν

 αὐτῶν τῶν κοινωνιῶν χωρὶς ἕνα ἰσχυρὸ κεντρικὸ κράτος. Παράδειγμα 

ἀποτελεῖ ἡ διάλυση τῆς Γιουγκοσλαβίας καὶ ἡ ἐξακολουθητικὴ ἀποσύνθεση

 τῆς Σερβίας ποὺ συνεχίζεται μέχρι τὶς μέρες μας. Ὁ ρόλος δὲ τοῦ 

Βατικανοῦ στὸ ὅλο ζήτημα ἐλέγχεται.

Ἔτσι ἀπὸ τὸ 2004 ἄνοιξε ὁ δρόμος γιὰ νὰ ὁλοκληρωθεῖ ἀπὸ τὴ ΝΔ τὸ

 ἐθνικὸ σχέδιο ποὺ εἶχε ξεκινήσει τὸ ΠΑΣΟΚ σὲ ἀκόμα πιὸ σύντομο χρονικὸ

 διάστημα. Κι ἐδῶ ἔγινε ἴσως τὸ μεγάλο σφάλμα:

Τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ἀμεσότητα ἐπικοινωνίας καὶ τὸ ἐπεῖγον δημιούργησαν τὴν

αἴσθηση ὅτι τὰ πάντα θὰ ἦταν πιὸ εὔκολα καὶ ἔτσι ὅλοι ἔγιναν ἐπιρρεπεῖς

 στὰ λάθη καὶ ἀβλεψίες ποὺ προκάλεσαν ξένες ὑπηρεσίες πληροφοριῶν

καὶ ἐπέτρεψαν σὲ συνεργάτες τους ποὺ ἐπιχειροῦν στὴν Ἑλλάδα νὰ ἀναλάβουν 

δράση ἀναστολῆς καὶ ἐξάρθρωσης τοῦ σχεδίου.

Ἤδη ὁ Καραμανλὴς εἶχε ἐνοχλήσει τόσο μὲ τὸ ΟΧΙ στὸ σχέδιο Ἀναν, 

μὲ τὸ ΟΧΙ στὸ ζήτημα εἰσόδου τῶν Σκοπίων στὸ ΝΑΤΟ καὶ ἡ χαριστικὴ

 βολὴ ἦταν ἡ συνεργασία τῆς Ἑλλάδας μὲ τοὺς Ρώσους στὸ θέμα τῶν

 ἀγωγῶν. Τότε ὁ κύβος ἐρρίφθη καὶ μὲ ἕνα σμπάρο θὰ ἐπετύγχαναν δύο

τρυγόνια: θὰ ἐμποδιζόταν ἀφενὸς ἡ Ἑλλάδα νὰ προετοιμάσει 
διάδοχη κατάσταση γιὰ τὸ Πατριαρχεῖο

παράλληλα δὲ τὸ διεθνὲς σύστημα θὰ ἁπαλλασσόταν ἀπὸ τὸν μόνο

 μεταπολεμικὰ Εὐρωπαῖο Πρωθυπουργὸ ποὺ τόλμησε νὰ ἀντιταχθεῖ σὲ

 δημόσια ἐκπεφρασμένη ἄποψη Προέδρου τῶν ΗΠΑ:
«Τὰ Σκόπια θὰ εἰσέλθουν στὸ ΝΑΤΟ».
 (οὔτε ὁ ντὲ Γκὼλ δὲν εἶχε τολμήσει νὰ ἀντιταχθεῖ σὲ 

Πρόεδρο τῶν ΗΠΑ).

Ἦταν πράγματι προκλητικὲς οἱ ἀνταλλαγὲς τῆς λιμνοθάλασσας μὲ τὰ

 οἰκόπεδα στὸ Μαρούσι ἢ σὲ ἄλλα κεντρικὰ σημεῖα τῶν Ἀθηνῶν. 

Ὁ κοινὸς Ἐθνικὸς σκοπὸς ὅμως σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ μυστικιστικὸ

 περιβάλλον τῶν μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὅρους συντελοῦσαν στὸ νὰ 
ἀποκοπεῖ

 κάθε ἀντίληψη κοινῆς λογικῆς. Εἶναι ἐπίσης σαφὲς ὅτι μόνο μὲ 
τὴν ἐπίκληση

 ἑνὸς «ἐθνικοῦ λόγου» θὰ μποροῦσαν τόσοι πολλοὶ ἄνθρωποι νὰ

 συναινέσουν σὲ μία τόσο ἐξωφρενικὴ ἱστορία.

Δὲν εἶναι δυνατὸν δύο τουλάχιστον Κυβερνήσεις καὶ ἀριθμὸς 

ἀξιωματούχων καὶ τῶν δύο, νὰ παραφρόνησαν ἢ νὰ συνωμότησαν
 ξαφνικὰ ἕνα πρωί.

Τελικὰ μία διαδικασία Ἐθνικῆς σημασίας ἐξελίχθηκε σὲ μία φούσκα 

ποὺ ἔγινε ἕνα ««σκάνδαλο»». Μέσω ἀτέρμονων καὶ ἀνερμάτιστων

 δηλώσεων ὕποπτων ἀτόμων καὶ ΜΜΕ ποὺ εἴτε κινούμενα ἀπὸ 

προσωπικὲς στρατηγικές, εἴτε κὰτ΄ἐντολὴ ξένων προϊσταμένων. 

Ἀντὶ νὰ ὑπερασπίσουν μία Μονὴ ποὺ προορίζεται (ἀπὸ πολλὲς

 διαφορετικὲς χρονικὰ Κυβερνήσεις) νὰ ἀποτελέσει θεματοφύλακα

 τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Ἔθνους δημιούργησαν τὴν εἰκόνα

 σκανδάλου ποὺ τελικὰ δὲν στοιχειοθετεῖται πουθενὰ καὶ γιὰ κανέναν 

παρόλες τὶς ἔρυενες.

Ὁμιλοῦν οἱ «ἐπικριτὲς» γιὰ «παρακράτος». Ἡ Μονὴ Βατοπαιδίου ὡς

 Νομικὸ Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου συνεργάστηκε μὲ τὰ ἁρμόδια 

ὄργανα τοῦ Κράτους (Νομικὸ Συμβούλιο τοῦ Κράτους, Γνωμοδοτικὸ 

Συμβούλιο, ΚΕΔ, στελέχη Κυβερνήσεων κλπ).

Τὸ μόνο σφάλμα τοῦ Κώστα Καραμανλῆ εἶναι ἐνδεχομένως τὸ 

ὅτι ἔδωσε λευκὴ ἐπιταγὴ χειρισμοῦ τοῦ θέματος σὲ ἄτομα 

ποὺ δὲν εἶχαν τὴν ἐμπειρία νὰ ἀντιμετωπίσουν στοχευμένες ἐπιχειρήσεις 

ἀντιπληροφοριῶν ποὺ ἐκδηλώνονται ἀπὸ ξένες ὑπηρεσίες 

πληροφοριῶν στὴν Ἑλλάδα μὲ καταιγιστικὸ πλέον ρυθμό. 

Ὁ ἴδιος σὲ πρόσφατη συνέντευξη τοῦ εἶχε δηλώσει μὲ νόημα:

 «Ἦταν ἕνα προσωπικό μου λάθος».

Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀληθινὴ ἱστορία τοῦ Βατοπεδίου. 

Στὶς πληροφοριακὲς ἐπιχειρήσεις ὅμως ἡ ἀλήθεια δὲν ἔχει σημασία. 

Σημασία ἔχει ἡ εἰκόνα ποὺ προβάλλεται καὶ οἱ ἐντυπώσεις 

ποὺ δημιουργοῦνται. Ἡ ἀλήθεια εἶναι σὰν ἕνα δάσος 

ποὺ καίγεται σὲ λίγα λεπτὰ καὶ μετά... ἀπαιτοῦνται πενήντα 

χρόνια γιὰ νὰ ξαναγίνει.