Κυρ. ΙΒ΄ Λουκᾶ (17,12-19), 10 λεπρῶν
Συνηθισμένο φαινόμενο ἡ ἀχαριστία πρὸς τοὺς εὐεργέτες. Τὸ συναντοῦμε σ’ ὅλους τοὺς κοινωνικοὺς ἱστούς, οἰκογένεια, ἀδέρφια, σχολεῖο, φίλους, ὑπηρεσία, νοσοκομεῖα, παντοῦ. Παιδιὰ ἀχάριστα πρὸς τοὺς γονεῖς, ἀδελφοὶ πρὸς ἀδελφούς, μαθηταὶ πρὸς διδασκάλους, φίλοι πρὸς φίλους, ὑπάλληλοι πρὸς συναδέλφους, πρώην ἀσθενεῖς πρὸς θεράποντας γιατρούς, κλπ.. Τὴν πιὸ μεγάλη ἀχαριστία ὅμως τὴ δοκίμασε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς σὲ πλεῖστες ὅσες περιπτώσεις, ἀλλὰ καὶ στὴν περίπτωση τῶν ἰαθέντων δέκα λεπρῶν. Ἄς δοῦμε τὶς λεπτομέρειες.
Συνέβη ὁ Ἰησοῦς νὰ κατευθύνεται πρὸς τὰ ᾿Ιεροσόλυμα καὶ νὰ βαδίζει πάνω στὸ ὅριο Σαμαρείας καὶ Γαλιλαίας. Καὶ καθὼς ἐπρόκειτο νὰ μπεῖ σὲ κάποιο χωριὸ τὸν συνάντησαν δέκα ἄντρες λεπροί, οἱ ὁποῖοι, ἔχοντας γνώση τῶν διατάξεων τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου (Λε 13,45· 46), στάθηκαν μακριὰ καὶ ἔβγαλαν φωνὴ λέγοντας· Ἰησοῦ, ποὺ ἐποπτεύεις σὲ ὅλα, ἐλέησέ μας.
Ὅταν τοὺς εἶδε ὁ Κύριος, τοὺς εἶπε· Πηγαίνετε νὰ δείξετε τοὺς ἑαυτούς σας στοὺς ἱερεῖς. Καὶ τὸ καταπληκτικὸ σημεῖο τοῦ καθαρισμοῦ τους ἀπὸ τὴ λέπρα συνέβη κλιμακωτά, καθὼς προχωροῦσαν. Οἱ ἱερεῖς εἶχαν τότε καὶ τὴν ἁρμοδιότητα αὐτή, νὰ ἐλέγχουν τὴν πορεία τῆς θεραπείας τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν, καί, ἐφόσον ἡ κατάστασή τους ἔβαινε πρὸς ἐξυγίανση, τοὺς ἐπέτρεπαν νὰ μποῦν καὶ πάλι στὴν κοινωνία καὶ στὴν οἰκογένειά τους. Ἐφόσον ὅμως διαπίστωναν ὅτι ἡ κατάστασή τους παραμένει ἴδια ἢ καὶ χειροτερεύει, τοὺς συνιστοῦσαν ν’ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ κατοικημένες περιοχές, γιὰ νὰ μὴ γίνουν αἰτία νὰ μεταδοθεῖ ἡ ἀσθένεια καὶ σὲ ἄλλους, πρᾶγμα ποὺ δὲν θὰ τὸ ἤθελαν καὶ οἱ ἴδιοι.
Οἱ δέκα αὐτοὶ ἀσθενεῖς ἔδειξαν ἕναν ἱκανοποιητικὸ βαθμὸ πίστεως στὴν προτροπὴ τοῦ Χριστοῦ νὰ δείξουν τὸν ἑαυτό τους στοὺς ἱερεῖς, διότι ὅταν ξεκίνησαν δὲν εἶχε φανεῖ ἀκόμη κανένα σημάδι ἰάσεως. Αὐτὸ τὸ παρατήρησαν στὸ δρόμο λίγο ἀργότερα. Παρατήρησαν δηλαδὴ ὅτι τὰ σημάδια τῆς ἀρρώστιας ὑποχώρησαν θεαματικά, ἡ πάθηση τοῦ δέρματος καὶ τῶν νεύρων ἐξαφανίστηκε, τὰ γένεια ἀποκαταστάθηκαν, οἱ ρυτίδες λειάνθηκαν, ἡ μύτη καὶ τὰ χείλη ἔγιναν φυσιολογικά, τὰ ἐξογκώματα καὶ ἡ τραχύτητα τοῦ προσώπου θεραπεύτηκαν, ἡ φωνή τους ἐπανῆλθε δυνατή, γενικὰ ἡ διάθεση καὶ τὸ ἠθικό τους ἀνορθώθηκαν, καὶ τώρα σπεύδουν νὰ κάνουν τὴν τυπικὴ ἐπίδειξη στοὺς ἱερεῖς.
Ἕνας ἀπ’ αὐτούς, ὁ μόνος εὐγνώμων, βλέποντας ὅτι ἔγινε καλά, γύρισε πίσω καὶ μὲ ἰσχυρὴ φωνὴ δόξαζε τὸ Θεό. Καὶ δὲν ἀρκέστηκε σ’ αὐτό, ἀλλ’ ἔπεσε κάτω στὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ μπρούμυτα εὐχαριστώντας τον. Καὶ αὐτὸς συνέβη νὰ εἶναι Σαμαρείτης.
Καμμιὰ σχέση λοιπὸν ἡ φυλετικὴ καταγωγὴ στὸ ζήτημα τῆς εὐγνώμονος ἢ ἀγνώμονος συμπεριφορᾶς. Οἱ Σαμαρεῖτες κατηγοροῦνταν ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους γιὰ ἀλλόφυλοι ἀλλόθρησκοι καὶ αἱρετικοί, νά ὅμως ποὺ ἐδῶ ὁ Σαμαρείτης ἀποδεικνύεται πολὺ ἀνώτερος ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἐννιὰ Ἰουδαίους, οἱ ὁποῖοι δὲν γύρισαν νὰ ποῦν ἕνα εὐχαριστῶ.
Μὲ τὴν εὐκαιρία ἂς θυμηθοῦμε ὅτι Σαμαρείτισσα ἦταν καὶ ἡ γυναῖκα ποὺ συνομίλησε μὲ τὸ Χριστὸ στὸ πηγάδι τοῦ Ἰακώβ. Σαμαρεῖτες ἦταν καὶ οἱ πολλοὶ ἐκεῖνοι συμπατριῶτες της ποὺ πίστευσαν στὸ Χριστό, ὅπως σημειώνει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης. Σαμαρείτης καὶ ὁ πονετικὸς ἄνθρωπος τῆς παραβολῆς τοῦ ἐμπεσόντος εἰς τοὺς ληστάς. Οἱ «Σαμαρεῖτες» ἴσως νὰ ξεπεράσουν πολλοὺς «μὴ Σαμαρεῖτες» στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
Ὁ Ἰησοῦς ὅταν τὸν εἶδε νὰ πέφτει κάτω, εἶπε στοὺς μαθητάς του· Δὲν καθαρίστηκαν καὶ οἱ δέκα; οἱ ἄλλοι ἐννέα ποῦ εἶναι; Δὲν αἰσθάνθηκαν τὴν ἀνάγκη νὰ γυρίσουν πίσω γιὰ νὰ δώσουν δόξα στὸ Θεό, παρὰ μόνο αὐτὸς ἐδῶ ὁ ἀλλοεθνὴς Σαμαρείτης; Καὶ γύρισε πρὸς τὸν πρώην λεπρὸ καὶ τοῦ εἶπε· Σήκω καὶ πήγαινε. Ἡ πίστη σου σὲ ἔχει σώσει.
Ὁ Θεὸς εἶναι χρηστὸς (= εὐεργετικός) ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηροὺς καὶ τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους. Ποιά εἶναι ὅμως ἡ ἀνταπόκριση τῶν ἀνθρώπων ἀπέναντι στὸν Εὐεργέτη; Ὑπάρχουν καὶ ἐλάχιστοι εὐγνώμονες βέβαια, ἀλλὰ τὸ μεγαλύτερο μέρος ἀναγκάζουν μὲ τὴν ἀχαριστία τους τὸν Κύριο νὰ ἐκφράσει τὸ δίκαιο παράπονό του, μὲ τὴ φράση «οἱ δὲ ἐννέα ποῦ;», καθὼς καὶ μὲ τὴν ποιητικὴ γλῶσσα τοῦ ποιητοῦ τοῦ τροπαρίου τῆς μεγάλης Πέμπτης ποὺ λέει· «Λαός μου, τί ἐποίησά σοι καὶ τί μοι ἀνταπέδωκας; ᾿Αντὶ τοῦ μάνα χολήν, ἀντὶ τοῦ ὕδατος ὄξος, ἀντὶ τοῦ ἀγαπᾶν με σταυρῷ με προσηλώσατε». Μήπως εἶναι καιρὸς ν’ ἀναθεωρήσουμε κι ἐμεῖς κάποιες ἀχάριστες ἐνέργειές μας πρὸς συνανθρώπους καὶ πρὸ παντὸς πρὸς τὸ Θεό;
Ἀθανάσιος Γ. Σιαμάκης, ἀρχιμανδρίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά