Σάββατο, Ιανουαρίου 14, 2012

Εὐεργέτης καὶ τῶν ἀχαρίστων υπό του Αρχιμανδρίτου Αθανασίου Σιαμάκη




Κυρ. ΙΒ΄ Λουκᾶ (17,12-19), 10 λεπρῶν

    Συνηθισμένο φαινόμενο ἡ ἀχαριστία πρὸς τοὺς εὐεργέτες. Τὸ συν­αν­τοῦμε σ’ ὅλους τοὺς κοινωνικοὺς ἱστούς, οἰκογένεια, ἀδέρφια, σχολεῖο, φί­λους, ὑπηρε­σία, νοσοκομεῖα, παντοῦ. Παιδιὰ ἀχάριστα πρὸς τοὺς γονεῖς, ἀ­δελφοὶ πρὸς ἀδελφούς, μαθηταὶ πρὸς διδασκάλους, φίλοι πρὸς φίλους, ὑ­πάλ­ληλοι πρὸς συν­αδέλφους, πρώην ἀσθενεῖς πρὸς θεράποντας γιατρούς, κλπ.. Τὴν πιὸ μεγάλη ἀχαριστία ὅμως τὴ δοκίμασε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς σὲ πλεῖστες ὅσες περιπτώσεις, ἀλλὰ καὶ στὴν περίπτωση τῶν ἰα­θέντων δέκα λεπρῶν. Ἄς δοῦμε τὶς λεπτομέρειες.
    Συνέβη ὁ Ἰησοῦς νὰ κατευθύνεται πρὸς τὰ ᾿Ιεροσόλυμα καὶ νὰ βαδίζει πάνω στὸ ὅριο Σαμαρείας καὶ Γαλιλαίας. Καὶ καθὼς ἐπρόκειτο νὰ μπεῖ σὲ κάποιο χωριὸ τὸν συνάντησαν δέκα ἄντρες λεπροί, οἱ ὁποῖοι, ἔχοντας γνώ­ση τῶν διατάξεων τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου (Λε 13,45· 46), στάθηκαν μα­κριὰ καὶ ἔβγαλαν φωνὴ λέγοντας· Ἰησοῦ, ποὺ ἐποπτεύεις σὲ ὅλα, ἐλέησέ μας.
    Ὅταν τοὺς εἶδε ὁ Κύριος, τοὺς εἶπε· Πηγαίνετε νὰ δείξετε τοὺς ἑαυτούς σας στοὺς ἱερεῖς. Καὶ τὸ καταπληκτικὸ σημεῖο τοῦ καθαρισμοῦ τους ἀπὸ τὴ λέπρα συνέβη κλιμακωτά, καθὼς προχωροῦσαν. Οἱ ἱερεῖς εἶχαν τότε καὶ τὴν ἁρμοδιό­τητα αὐτή, νὰ ἐλέγχουν τὴν πορεία τῆς θεραπείας τῶν ἀνθρώ­πων αὐτῶν, καί, ἐφόσον ἡ κατάστασή τους ἔβαινε πρὸς ἐξυγίανση, τοὺς ἐ­πέτρεπαν νὰ μποῦν καὶ πάλι στὴν κοινωνία καὶ στὴν οἰκογένειά τους. Ἐ­φό­σον ὅμως διαπίστωναν ὅτι ἡ κατάστασή τους παραμένει ἴδια ἢ καὶ χει­ροτερεύει, τοὺς συνιστοῦσαν ν’ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ κατοικημένες πε­ρι­ο­­χές, γιὰ νὰ μὴ γίνουν αἰτία νὰ μετα­δοθεῖ ἡ ἀσθένεια καὶ σὲ ἄλλους, πρᾶγ­­μα ποὺ δὲν θὰ τὸ ἤθελαν καὶ οἱ ἴδιοι.
    Οἱ δέκα αὐτοὶ ἀσθενεῖς ἔδειξαν ἕναν ἱκανοποιητικὸ βαθμὸ πίστεως στὴν προτροπὴ τοῦ Χριστοῦ νὰ δείξουν τὸν ἑαυτό τους στοὺς ἱερεῖς, διότι ὅταν ξεκίνησαν δὲν εἶχε φανεῖ ἀκόμη κανένα σημάδι ἰάσεως. Αὐτὸ τὸ παρα­τή­ρησαν στὸ δρόμο λίγο ἀργότερα. Παρατήρησαν δηλαδὴ ὅτι τὰ σημάδια τῆς ἀρρώ­στιας ὑποχώρησαν θεαματικά, ἡ πάθηση τοῦ δέρματος καὶ τῶν νεύ­ρων ἐξα­φα­νί­στηκε, τὰ γένεια ἀποκαταστάθηκαν, οἱ ρυτίδες λειάνθηκαν, ἡ μύτη καὶ τὰ χείλη ἔγιναν φυσιολογικά, τὰ ἐξογκώματα καὶ ἡ τραχύτητα τοῦ προσώπου θε­ρα­πεύτηκαν, ἡ φωνή τους ἐπανῆλθε δυνατή, γενικὰ ἡ διά­θεση καὶ τὸ ἠθικό τους ἀνορθώθηκαν, καὶ τώρα σπεύδουν νὰ κάνουν τὴν τυπικὴ ἐπίδειξη στοὺς ἱερεῖς.
    Ἕνας ἀπ’ αὐτούς, ὁ μόνος εὐγνώμων, βλέποντας ὅτι ἔγινε καλά, γύρισε πίσω καὶ μὲ ἰσχυρὴ φωνὴ δόξαζε τὸ Θεό. Καὶ δὲν ἀρκέστηκε σ’ αὐτό, ἀλλ’ ἔπεσε κάτω στὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ μπρούμυτα εὐχαριστώντας τον. Καὶ αὐ­τὸς συνέβη νὰ εἶναι Σαμαρείτης.
    Καμμιὰ σχέση λοιπὸν ἡ φυλετικὴ καταγωγὴ στὸ ζήτημα τῆς εὐγ­νώ­μο­νος ἢ ἀγνώμονος συμπεριφορᾶς. Οἱ Σαμαρεῖτες κατηγοροῦνταν ἀπὸ τοὺς Ἰου­δαίους γιὰ ἀλλόφυλοι ἀλλόθρησκοι καὶ αἱρετικοί, νά ὅμως ποὺ ἐδῶ ὁ Σα­μαρείτης ἀποδεικνύεται πολὺ ἀνώτερος ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἐννιὰ Ἰου­δαίους, οἱ ὁποῖοι δὲν γύρισαν νὰ ποῦν ἕνα εὐχαριστῶ.
    Μὲ τὴν εὐκαιρία ἂς θυμηθοῦμε ὅτι Σαμαρείτισσα ἦταν καὶ ἡ γυναῖκα ποὺ συνομίλησε μὲ τὸ Χριστὸ στὸ πηγάδι τοῦ Ἰακώβ. Σαμαρεῖτες ἦταν καὶ οἱ πολ­λοὶ ἐκεῖνοι συμπατριῶτες της ποὺ πίστευσαν στὸ Χριστό, ὅπως ση­μει­ώνει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης. Σαμαρείτης καὶ ὁ πονετικὸς ἄνθρωπος τῆς παραβολῆς τοῦ ἐμπεσόντος εἰς τοὺς ληστάς. Οἱ «Σαμαρεῖτες» ἴσως νὰ ξεπεράσουν πολλοὺς «μὴ Σαμαρεῖτες» στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
    Ὁ Ἰησοῦς ὅταν τὸν εἶδε νὰ πέφτει κάτω, εἶπε στοὺς μαθητάς του· Δὲν καθαρίστηκαν καὶ οἱ δέκα; οἱ ἄλλοι ἐννέα ποῦ εἶναι; Δὲν αἰσθάνθηκαν τὴν ἀνάγκη νὰ γυρίσουν πίσω γιὰ νὰ δώσουν δόξα στὸ Θεό, παρὰ μόνο αὐτὸς ἐδῶ ὁ ἀλλοεθνὴς Σαμαρείτης; Καὶ γύρισε πρὸς τὸν πρώην λεπρὸ καὶ τοῦ εἶπε· Σήκω καὶ πήγαινε. Ἡ πίστη σου σὲ ἔχει σώσει.
    Ὁ Θεὸς εἶναι χρηστὸς (= εὐεργετικός) ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πο­νη­ροὺς καὶ τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέ­χει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους. Ποιά εἶναι ὅμως ἡ ἀνταπόκριση τῶν ἀνθρώ­πων ἀπέναντι στὸν Εὐεργέτη; Ὑπάρχουν καὶ ἐλάχιστοι εὐγνώμονες βέβαια, ἀλ­λὰ τὸ μεγαλύτερο μέρος ἀναγκάζουν μὲ τὴν ἀχαριστία τους τὸν Κύριο νὰ ἐκφράσει τὸ δίκαιο παράπονό του, μὲ τὴ φράση «οἱ δὲ ἐννέα ποῦ;», κα­θὼς καὶ μὲ τὴν ποιητικὴ γλῶσσα τοῦ ποιητοῦ τοῦ τροπαρίου τῆς με­γά­λης Πέμ­πτης ποὺ λέει· «Λαός μου, τί ἐποίησά σοι καὶ τί μοι ἀν­τα­πέ­δω­κας; ᾿Αντὶ τοῦ μάνα χολήν, ἀντὶ τοῦ ὕδατος ὄξος, ἀντὶ τοῦ ἀγαπᾶν με σταυρῷ με προσηλώσατε». Μήπως εἶναι καιρὸς ν’ ἀναθεω­ρή­σουμε κι ἐμεῖς κά­ποιες ἀχάριστες ἐνέργειές μας πρὸς συνανθρώπους καὶ πρὸ παντὸς πρὸς τὸ Θεό;

    Ἀθανάσιος Γ. Σιαμάκης, ἀρχιμανδρίτης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά