ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ,ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΛΑΜΨΑΚΟΥ(Ο7 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ)

Άγιος Παρθένιος,

ο Άγιος προστάτης των καρκινοπαθών

ΜΑΡΙΑΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ – ΜΑΚΡΗ

 Από το βιβλίο: Ένας παλαιός Άγιος ζωντανός ανάμεσά μας

 ΆΓΙΟΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ ΛΑΜΨΑΚΟΥ ΑΘΗΝΑ 2000

 

     Ήρθε ο καιρός που ο Θεός θέλησε να δοξάσει το μεγάλο αυτό άγιό του, τον «μέγαν, και περιβόητον εν θαύμασι», «το της Εκκλησίας, εγκαλώπισμα ιερόν, τον θείον Παρθένιον, Αποστόλων τον ομότροπον» (από στιχηρό προσόμοιο τού Εσπερινού), προικίζοντάς τον και με επιπλέον χαρίσματα που τα έχει ανάγκη η εποχή μας. Έτσι επαύξησε και την ειδική χάρη που είχε να γιατρεύει την επάρατο νόσο, τον καρκίνο, που τόσους και τόσους ανθρώπους καθημερινά βασανίζει και από τόσους στερεί τη ζωή. Και ο σπλαγχνικός Άγιος Παρθένιος τρέχει παντού, στέκεται δίπλα στον πονεμένο άνθρωπο των ημερών μας και τον απαλλάσσει από τη φοβερή αυτή νόσο, φτά­νει και ο ίδιος να τον πλησιάσει και με πίστη να του το ζητήσει.

Μια συγκλονιστική μαρτυρία 

Σαν πρώτο θαύμα απαλλαγής από τη φοβερή νόσο τού καρκίνου, παραθέτουμε τη γεμάτη περιπέτειες μαρ­τυρία τού κ. Στέφανου Στεφάνου, συνταξιούχου ναυτικού, που

κατοικεί στον Πειραιά και κατάγεται από την Άνδρο. Ο ίδιος μας έγραψε την ιστορία του και εμείς την κατα­χωρούμε χωρίς καμμία αλλαγή.

Ποιος άνθρωπος στον κόσμο αυτόν δεν πόνεσε ψυ­χικά και σωματικά; Και ποιος δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να ρωτήσει γιατί ο πόνος στον κόσμο. Ο ουρανός δεν είναι πάντα ξάστερος και το πέλαγος δεν είναι πάντα γαλήνιο. Τον ουρανό τον σκεπάζουν σύννεφα βαρειά και μαύ­ρα και ξεσπούν τρομερές νεροποντές και καταιγίδες. Τα ολόμαυρα σύννεφα τού πόνου και οι καταιγίδες των δακρύων τον κατακλύζουν.

Τέτοιες καταιγίδες πέρασε και ο ομιλών με τις α­σθένειες τού καρκίνου. Παραμονές Χριστουγέννων 1982 διεγνώσθη όγκος στο παχύ έντερομεγάλος. Τότε επισκέφθηκα τον μακαριστό πατέρα Πορφύριο, ο οποίος με ενίσχυσε και μου είπε: «να πας να εγχειρισθής και θα γίνης καλά».

3.1.1983 έγινε η εγχείρησις στο παχύ έντερο και η ιστολογική εξέτασις έδειξε κακοήθη καρκίνο.

Τον Μάρτιο τού 1984 παρουσιάζεται όγκος στον α­ριστερό πνεύμονα. Εγχειρίσθηκα 21 Μαρτίου, μου αφαιρέσανε τον μισό αριστερό πνεύμονα και η ιστολογική εξέτασις έδειξε καρκίνο εκ μεταστάσεως εκ τού έντερου.

Τον Οκτώβριο τού ιδίου έτους 1984, παρουσιάζεται στο δεξιό πνεύμονα όγκος, εγχειρίσθηκα και πάλι^˙ η ιστο­λογική έδειξε μετάσταση εκ τού έντερου.

Τον Δεκέμβριο τού 1987 κάνοντας Check up, αξονι­κές τομογραφίες κ.λπ. βρέθηκα και πάλι κτυπημένος στον δεξιό πνεύμονα.

Χειρουργήθηκα, η ιστολογική έδειξε και πάλι μετά­σταση εκ τού έντερου, κακοήθης καρκίνος.

 Τότε όμως, προ της τρίτης εγχειρίσεως, όταν μου ανηγγέλθη ότι ο δεξιός πνεύμων πάλι παρουσιάζει όγκον καρκίνου και ότι, εάν δεν εγχειρισθώ συντόμως, εντός τριών μηνών θα επέλθη ο θάνατος.

Ήμουν τότε στο Λονδίνο και τόσο πολύ ελυπήθην από αυτόν τον ψυχικόν πόνον φεύγοντας από το γραφείον του ιατρού και πηγαίνοντας πεζός στο ξενοδοχείον, επότισα δια των δακρύων μου τους δρόμους τού Λονδί­νου λέγοντας:

Θεέ μου, δεν χρειάζεται να βρέξης, εγώ επότισα με τα δάκρυα μου το Λονδίνο.

 Εφοβήθην όμως την τρίτη εγχείρηση πνεύμονος και ο ιατρός πνευμονολόγοςStephen Spiro University Colle­ge επέμενε να γίνη και αυτή η εγχείρησις από τον χειρούργον Peter Goldstraw εις Brompton Hospital.

Ο χειρούργος Peter Goldstraw μας είπε ότι η εγχείρησις θα χρειασθή 5 με 6 ώρες. Μετεφέρθην στο χειρουργείον προς εγχείρησιν και σε μία και μισή (1 1/2) ώρα εβγήκε ο χειρούργος και είπε στην σύζυγόν μου Finis.

Εκείνη ετρόμαξε ότι ή με έραψε χωρίς να με εγχειρήση ή πέθανα.

Αλλά ο χειρούργος Peter Goldstraw διεθνούς φήμης χειρούργος πνευμόνων την καθησύχασε λέγοντας:

«Η εγχείρησις έγινε πολύ καλά αλλά εμένα, λέει ο γιατρός, όσο χειρουργούσα τα χέρια μου έφευγαν και δεν κατάλαβα πως τελείωσε τόσο γρήγορα η εγχείρησις».

 Ο Μεγάλος Θεός έστειλε τον Αγιόν Του και Αυτός ο Άγιος με χειρούργησε. Ήτο πάλι κακοήθης καρκίνος εκ μεταστάσεως.

Σε ένα χρόνο πάλι, ακριβώς Δεκέμβριος τού 1988, ξανά άλλη επέμβαση πάλι στο δεξιό πνεύμονα. Καρκίνος κακοήθης εκ μεταστάσεως από το έντερο. Στην τετάρτη εγχείρηση θα χρειασθή μου είπαν 15 ημέρες νοσοκομείον αλλά, λόγω των Χριστουγέννων που φεύγει το προσωπικό και λόγω ότι πήγαινα καλά στην εγχείρηση, στις 6 ημέρες με έβγαλαν και πήγα στο ξενοδοχείον και έτσι έγιναν μία εγχείρησις στα έντερα και 4 εγχειρήσεις στους πνεύμονες.

 Αν και έχει μείνει ο αριστερός πνεύμονας μισός και ο δεξιός τρεις φορές εγχειρισμένος, ζω από την τελευ­ταία εγχείρησιν με την βοήθεια τού Θεού 10 χρόνια χωρίς να έχω δύσπνοιες. Παρ’ όλο που η δύναμις των πνευμόνων είναι πάρα πολύ πεσμένη.

Φωνάζω όμως και εγώ σαν τον Μπετόβεν: «Πάνσοφε Θεέ, δώσε ό,τι θέλεις, είτε ευχάριστο είτε δυσάρεστο, φτάνει να προέρχεται από το χέρι σου».

 Και είη το όνομα Κυρίου ευλογημένο, ως μου υπέ­δειξε ο μακαριστός πατήρΙάκωβος Τσαλίκης της Ιεράς Μονής Οσίου Δαβίδ, καθώς και Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν. Εν ημέρα θλίψεώς μου τον Θεό εξεζήτησα και δια τούτο όχι μόνον θα τον εκζητώ αλλά και θα τον ομο­λογώ.

 Τα θαύματα έγιναν το ένα κατόπιν τού άλλου:

Δια των Αγίων Παρθενίου Επισκόπου Λαμψάκου τού Θαυματουργού, τού οποίου η Εκκλησία ευρίσκεται εις Λύρειον Ίδρυμα Μάτι Αττικής. Ο Άγιος Παρθένιος εορτάζει 7 Φεβρουαρίου ο οποίος και είναι ο προστάτης Άγιος δια τον καρκίνον.

Το δεξί χέρι τού Αγίου Παρθενίου ευρίσκεται εις Ιεράν Μονή Αγίου Νικολάου Ανδρου το οποίο πολλές φορές προσκύνησα.

Δια πρεσβειών τού Αγίου Νεκταρίου, Αγίου Παταπίου, Οσίου Δαβίδ Ευβοίας, Αγίου Εφραίμ Νέας Μάκρης, τους οποίους όλους παρακάλεσα δια των προσευχών μου. Και δια των προσευχών τού Πνευματικού μου Πατέρα, αειμνήστου Γρηγορίου Μητροπολίτου Καστοριάς. Δια προσευχών τού πατρός Σωφρονίου Essex Αγ­γλίας, τού πατρός Πορφυρίου, τού πατρός Ιακώβου Τσαλίκη και τού πατρός ΠαϊσίουΑγίου Όρους.

 Αυτή την στιγμή ευρίσκομαι εν τη ζωή, αν και οι για­τροί είχαν αποφανθή ότι δεν θα ζήσω. Διότι τρίτη και τέταρτη εγχείρησις καρκίνου στους πνεύμονες δεν είχε γίνει σε κανένα διεθνώς.

Ο πατήρ Πορφύριος και ο πατήρ Σωφρόνιος κάθε φορά που τους επισκεπτόμουν μου έλεγαν «θα γίνης καλά».

Πέρασαν 10 χρόνια από την τελευταία εγχείρηση και με την βοήθεια τού Θεού η ασθένεια εσταμάτησε.

Εγώ όμως δεν σταμάτησα να επικαλούμαι την βοή­θεια τού Θεού, της Παναγίας και των Αγίων και τού Α­γίου Παρθενίου που είναι άγιος τού καρκίνου. Προ 4 ετών πηγαίνοντας στο Λονδίνο δια εξετάσεις ο ιατρός εδάκρυσε, όταν με είδε και είπε: «δεν ήλπιζα να σε ξαναδώ».

 Πράγματι, όλα αυτά που διαβάσαμε είναι περισσότε­ρο από συγκλονιστικά. Ο κύριος Στέφανος μετά από τό­σες περιπέτειες ζει θαυματουργικά,απαλλαγμένος τελεί­ως από τον καρκίνο ήδη από το 1988, παρ’ όλο που οι γιατροί τού Λονδίνου όπου έγιναν όλα τα χειρουργεία δήλωναν στη σύζυγο του, κ. Γαρυφαλλιά· «δεν πρόκει­ται να ζήσει, σύντομα θα επέλθει ο θάνατος, γιατί δεν είναι δυνατόν μόνο τέσσερα κύτταρα να ξέφυγαν. Να δούμε πόσα άλλα θα ξέφυγαν και που πήγαν και φώλια­σαν». Και όμως ζει και μάλιστα χωρίς αναπνευστικά προ­βλήματα. Γεμάτος δε ευγνωμοσύνη προς τον άγιο έκτισε και το εκκλησάκι του στο Λύρειο Ίδρυμα, στο Μάτι Αττικής, αφού ζήτησε άδεια από τον τότε Μητροπολίτη Αττικής, αείμνηστο Δωρόθεο, ο οποίος, όταν πληροφο­ρήθηκε το θαύμα τού Αγίου Παρθενίου, συγκινήθηκε πολύ και έδωσε την συγκατάθεση του.

 Το εκκλησάκι τον Αγίου Παρθενίου ατό Λύρειο Ίδρυμα… κάτασπρο και ωραιότατο, σκαρφαλωμένο σε ψηλό λόφο αποτελεί ζωντανή μαρτυρία του ιαματικού χαρίσματος τού Αγίου

 Σ’ αυτό το σημείο αξίζει να δώσουμε λίγες πληρο­φορίες σε όσους αγαπητούς αναγνώστες δε γνωρίζουν τίποτα για το «Παιδικό Λύρειο Ίδρυμα». Είναι ένα Ίδρυ­μα που συντηρεί παιδιά με κοινωνικές ανάγκες, δηλαδή ορφανά, άπορα ή παιδιά διαζευγμένων γονιών. Εκεί πα­ραμένουν για χρόνια χωρισμένα σε ομάδες. Η κάθε ομά­δα έχει το δικό της σπίτι, σύγχρονο με όλες τις ανέ­σεις, τη δική του μητέρα (την αδελφή μοναχή που τα αναλαμβάνει) και τη «Μάννα» όλων, που είναι η ηγουμέ­νη της Μονής. Εκεί σιτίζονται δωρεάν, μορφώνονται, ό­πως ακριβώς τα παιδιά που ζουν μέσα στις οικογένειες τους, βρίσκουν στοργή και αγάπη από τις μοναχές της αδελφότητος της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος στην οποί­αν ανήκει το Ίδρυμα, και τέλος, τις πιο πολλές φορές, παραμένουν εκεί μέχρι την αποκατάσταση τους. Παντρεύ­ονται με τη φροντίδα τού Ιδρύματος, ώστε να έχουν όλα τα απαραίτητα για τα πρώτα βήματα της ζωής τους.

Όλα αυτά υλοποιούνται με τις θυσίες των εκεί α­δελφών μοναζουσών και τις προσφορές των φιλάνθρω­πων, των φίλων τού Ιδρύματος καθώς και της οικογέ­νειας τού καπετάν-Μάρκου Λύρα, τού μεγάλου δωρητή που παρείχε τα χρήματα για να γίνει το πρώτο κτίριο, όπου στεγάστηκαν τα παιδιά.

Το Ίδρυμα πρωτοάρχισε να λειτουργεί με 13 παιδιά για να φτάσει σήμερα να έχει 70 περίπου παιδιά. Και αυτό κατορθώθηκε με την υλική αλλά και ηθική βοήθεια τού αείμνηστου Μητροπολίτου Δωροθέου, ο οποίος στή­ριξε το Ίδρυμα με πατρική αγάπη. Πρέπει ακόμη να ση­μειωθεί ότι η Ι. Μονή Αγίας Τριάδος συντηρεί και ένα μικρό γηροκομείο.

  

Ο Άγιος σώζει μία εικοσιεξάχρονη κοπέλλα

 Το θαύμα αυτό έχει σχέση με μία κοπέλλα, την κ. Στρατούλα από τη Χαλκίδα που στα 26 της χρόνια, το Σεπτέμβριο τού 1996, προσβλήθηκε από καρκίνο. Να πως μας διηγείται η ίδια τον θαυματουργικό τρόπο με τον οποίο απαλλάχτηκε από αυτόν.

 Στα 26 μου χρόνια, ένα test έδειξε ότι είχα προ­σβληθεί από τον ίο, που αλλοιώνει τα κύτταρα έξω από τον τράχηλο. ΟΙ γιατροί μου έκαναν κάποια επέμβαση, κό­βοντας ένα κομμάτι από τον τράχηλο. Μετά από τρεις μήνες το test έδειξε ότι είχα γιατρευτεί. Ύστερα από κά­ποιο διάστημα ο ιός μου ξαναχτύπησε την πόρτα. Τότε αποφάσισα να θέσω τη ζωή μου στα χέρια τού Αγίου Παρθενίου. Νήστεψα 40 ημέρες, εξομολογήθηκα, κοινώ­νησα και καθημερινά διάβαζα τον Παρακλητικό Κανόνα τού Αγίου. Από την πρώτη κιόλας μέρα, είδα στον ύπνο μου τρεις φορές να εμφανίζεται και να χάνεται μπροστά μου μια τεράστια εικόνα τού Αγίου Παρθενίου. Ήταν μεγάλη σαν όλο το δωμάτιο και φωτεινή. Τότε ξυ­πνώντας, κατάλαβα ότι ο Άγιος με είχε ακούσει και ήταν δίπλα μου. Δεν έπαψα να είμαι και εγώ κοντά του. Όταν ξανάκανα το test, η απάντηση ήταν αρνητική για τον ιό και είχε μείνει πια μια απλή φλεγμονή. Με δάκρυα ευ­χαρίστησα τον Άγιο Παρθένιο και αποφάσισα να συνεχί­σω με περισσότερη πίστη τις προσευχές μου. Η επόμενη εξέταση ήταν αρνητική για κάθε κακοήθεια και δεν υ­πήρχε ούτε φλεγμονή. Όλα αυτά χωρίς φάρμακα, χωρίς γιατρούς, χωρίς τις επώδυνες και βασανιστικές θεραπείες για τον καρκίνο, που εφαρμόζουν οι γιατροί στις μέρες μας.

Τώρα τον έχω πάντα προστάτη μου, πάνω από το κρε­βάτι μου και μία φορά την εβδομάδα ανεβαίνω στο Μο­ναστήρι να προσευχηθώ και να τον ευχαριστήσω. Στην προσπάθειά μου αυτή βοήθησαν οι δυο γερό­ντισσες μοναχές τού Μοναστηριού που με τις συμβουλές και την κατανόηση τους τόνωσαν την ψυχή μου, για να μπορώ να προσεύχομαι με περισσότερη δύναμη και με όπλισαν με υπομονή και καρτερικότητα. Τις ευχαριστώ.

 Πράγματι, μας διαβεβαιώνει η γερόντισσα Μαριάμ της Ι.Μ. Μακρυμάλλης, η κ. Στρατούλα είναι τελείως καλά. Τώρα παντρεύτηκε κιόλας και δεν ξεχνά ποτέ το τάμα της. Μία φορά την εβδομάδα σε ένδειξη σεβασμού, αγά­πης και ευγνωμοσύνης προς τον Άγιο, ανεβαίνει στο Μοναστήρι μας, γονατίζει μπροστά στην αγία κάρα του και τον ευχαριστεί για το μεγάλο δώρο που της έκανε.

 

Ο Άγιος εμφανίζεται ζωντανός

 Ασχολούμενη με τον Άγιο Παρθένιο, γνώρισα από κοντά και τη συγκινητική περίπτωση της κ. Βασιλικής Μήλα, κατοίκου Κερατσινίου Πειραιά, που τον Ιούνιο τού 1998, μετά από ειδικές εξετάσεις διαπίστωσε ότι προ­σβλήθηκε από την επάρατο νόσο και μάλιστα οι γιατροί δήλωσαν στο σύζυγο και τα παιδιά της ότι τα πράγμα­τα ήταν πολύ δύσκολα και επικίνδυνα, γιατί ο καρκίνος που άρχισε από έναν όγκο στη μασχάλη έκανε μετάστα­ση γύρω. Θα έκαναν ό,τι μπορούσαν μεν, αλλά τα αποτε­λέσματα δεν θα ήταν και τόσο ελπιδοφόρα πιθανότατα. Οι πιθανότητες ζωής για την κ. Βασιλική μηδαμινές.

 Όλη η οικογένεια βρέθηκε σε απελπιστική κατάστα­ση. Η κ. Βασιλική μπήκε στο Αντικαρκινικό Νοσοκομείο Πειραιά, το Μεταξά. Εκεί γίνονταν οι απαραίτητες εξετά­σεις και πλησίασαν οι μέρες τού χειρουργείου, το οποίο προγραμματίστηκε για τις 30 Ιουλίου, ημέρα Πέμπτη. Ό­μως, σ’ αυτό το σημείο, επενέβη ο Άγιος χωρίς κανείς να τον επικαλεστεί. Πάντως η οικογένεια είναι πιστή και σ’ αυτή τη δύσκολη ώρα κατέφυγε στη βοήθεια τού Θεού.

 Και Αυτός άκουσε τις προσευχές τους και έστειλε τον Άγιό του. Και μάλιστα ο Άγιος Παρθένιος ήλθε κοντά στην οικογένεια μ’ ένα τρόπο συγκλονιστικό.Εμφα­νίστηκε το ίδιο βράδυ, Πέμπτη βράδυ, μία βδομάδα πριν το χειρουργείο, σε δύο από τα μέλη της οικογένειας με τρόπο διαφορετικό. Είδαν τον Άγιο ολοζώντανο ο κ. Γιώργος, σύζυγος της κ. Βασιλικής και η νύμφη της Αγγελική, ένα κορίτσι που με την αγάπη των αδελφών μοναζουσών μεγάλωσε στο Λύρειο Ίδρυμα.

 Καταγράφουμε τα ίδια τα λόγια τους απομαγνητοφω­νημένα, όπως μας τα διηγήθηκαν και τα μαγνητοφωνή­σαμε για την εκπομπή «Θαύματα και θαυμάσια» τού ρα­διοσταθμού της Εκκλησίας της Ελλάδος, που μεταδό­θηκε στις 11 Φεβρουαρίου 1999.

 «Στις 23 Ιουλίου, λίγες μέρες πριν χειρουργηθεί η πεθερά μου, είδα στον ύπνο μου ότι ανηφόριζα επάνω στο Λύρειο προς τον Άγιο Παρθένιο και βαστούσα αγκαζέ μία μοναχή από το Λύρειο Ίδρυμα. Ήτανε και τα παιδιά από πίσω και ανεβαίναμε, για να κάνουμε κάποια Λειτουργία. Μπροστά πηγαίνανε κάτι αμάξια και μπρο­στά από τα αμάξια πήγαινε ένας μοναχός. Γύρισα δίπλα μου και ρώτησα την αδελφή ποιος είναι ο μοναχός και μου είπε ότι είναι ο καινούργιος ιερέας και τον λένε Παρθένιο. Φθάσαμε στην Εκκλησία και ξεκίνησε η Λει­τουργία. Φώναξε ο παππούλης την πεθερά μου και την έβαλε μπροστά στο ιερό και μένα δίπλα της. Σήκωσε το χέρι και τη σταύρωσε τρεις φορές και της λέει: «μη φοβάσαι, θα γίνεις καλά» και γυρίζει μετά σε μένα και μου λέει: «η πεθερά σου θα γίνει εντελώς καλά και θέλω να κάνετε μία Λειτουργία και να κοινωνήσει η πεθερά σου».

 Και ο κ. Γιώργος: «Λοιπόν, όπως ανέβαινα επάνω, α­νεβαίναμε με τη γυναίκα μου, με τα παιδιά, τη σταυροκοπούσα τη γυναίκα μου με λαδάκι, με βαμβακάκι, και βλέπω τον Άγιο Παρθένιο ακουμπισμένο στην κολώνα απ’ έξω απ’ την Εκκλησία και μου είπε· «ελάτε, σας πε­ριμέναμε».

 Είδαν λοιπόν τον Άγιο ζωντανό να τους μιλάει και να τους καλεί κοντά του. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι η Αγγελική γνώριζε για τον Άγιο από το Λύρειο, αλλά ο πεθερός της δεν ήξερε τίποτα γι’ αυτόν, ούτε είδε ποτέ εικόνα του, ώστε να γνωρίζει τη μορφή του. Γιατί όπως είπε, πήγαινε στο Λύρειο, έβλεπε το εκκλησάκι τού Αγίου κάτασπρο και ωραιότατο, σκαρφαλωμένο σ’ ένα ψηλό λόφο, αλλά ποτέ δεν μπήκε μέσα. Παρ’ όλα αυτά, είδε τον Άγιο στον ύπνο του, ακριβώς όπως απει­κονίζεται στις εικόνες που υπάρχουν στο εκκλησάκι τού Ιδρύματος.

 Πήγε λοιπόν ο κ. Γιώργος στο νοσοκομείο την Παρασκευή, καταχαρούμενος πλέον και φωνάζοντας˙«Βασιλική, μη φοβάσαι, Βασιλική έγινε θαύμα! Σήκω, έγι­νε θαύμα! Πάμε, πάμε στον Άγιο που μας κάλεσε!». Η κ. Βασιλική τίποτε δεν καταλάβαινε.

 Την ίδια εκείνη ώρα κατέφθασε και ο γιατρός με μία μαστογραφία στα χέρια. Μία μαστογραφία που την περί­μεναν με αγωνία, γιατί ήξεραν ότι το κακό είχε προ­χωρήσει και εκεί, το έδειξε η αξονική, το ψηλάφησαν οι γιατροί. Και τι ήταν εκείνο; Η μαστογραφία πεντακάθα­ρη και οι γιατροί να μη βρίσκουν τίποτα με την ψηλά­φηση. Ήδη ο Άγιος άρχισε το θαύμα του, και λέω ότι άρχισε, γιατίέσβησε τις μεταστάσεις γύρω, άφησε όμως για τους γιατρούς τον αρχικό όγκο στη μασχάλη. Δεν ξέρουμε γιατί, ίσως για λόγους παιδαγωγικούς τού Θεού, όπως διαβάζουμε. Μετά λοιπόν την εμφάνιση τού Αγίου τα πάντα άλλαξαν. Όλα τα μέλη της οικογένειας, που πριν ήταν βουτηγμένα στη θλίψη και την απελπισία, ένιω­θαν μία χαρά και μία αισιοδοξία ανεξήγητη. Για αύτη τη χαρά και αισιοδοξία θα διαβάσουμε τα λόγια της ίδιας της κυρίας Βασιλικής απομαγνητοφωνημένα.

 «Πριν δει ο άντρας μου τον Άγιο στον ύπνο του, ε­γώ ένιωθα μελλοθάνατη όσο ήμουνα μέσα και έκανα τις εξετάσεις· από το όνειρο τού συζύγου μου και μετά έγι­να άλλος άνθρωπος, τελείως αλλιώτικη. Έχω πάρει τέ­τοιο κουράγιο ούτε ξέρω αν είχα τίποτα, νιώθω πιο καλά από ότι ήμουνα πρώτα, πολύ καλά, πάρα πολύ καλά. Ο κόσμος όλος τα έχει χάσει μαζί μου. Τη χαρά που νιώ­θω τώρα και την αισιοδοξία την ένιωθα και την ώρα που πήγαινα να χειρουργηθώ. Μπήκα χαρούμενη και γε­λαστή στο χειρουργείο. Όλα αυτά ήταν μία δύναμη του Αγίου, τού Αγίου Παρθενίου».

 Ναι, στέκεται ολοζώντανος ο Άγιος δίπλα στην οικο­γένεια και τη βοηθάει στην πάλη της κατά τού καρκίνου, τη βοηθάει όμως δίνοντας της και κουράγιο, και χαρά, και αισιοδοξία, με έναν τρόπο μυστικό, με έναν τρόπο που μόνο ένας πιστός Χριστιανός μπορεί να νιώσει και να κα­ταλάβει. Καρκίνος και χαρά στο ίδιο σπίτι, φαίνεται αντι­φατικό, φαίνεται παράλογο για τους πολλούς. Και όμως… Ας δούμε όμως τη συνέχεια της ζωντανής Ιστορίας μας.

 Την άλλη κιόλας μέρα πήραν την κ. Βασιλική από το νοσοκομείο και πήγαν όλη η οικογένεια στο σπίτι τού Αγίου, στο Λύρειο Ίδρυμα. Θερμοπαρακάλεσαν τον Άγιο, άναψαν κεράκι και το καντήλι του, έμειναν ώρα μαζί του. Μετά κατέβηκαν. Η Ηγουμένη της χάρισε ένα μικρό βιβλιαράκι με το βίο τού Αγίου και το απολυτίκιο του. Άρχισε από τότε κάθε μέρα να το διαβάζει και να τον επικαλείται.

 Τη Δευτέρα πάλι γύρισε στο νοσοκομείο για την εγχείρηση και συνέχισε χαρούμενη τώρα να παρακαλεί τον Άγιο και χαρούμενη την Τετάρτη, 29 Ιουλίου, μπή­κε μόνη της, χωρίς κανένα δικό της στο χειρουργείο, αφού απρογραμμάτιστα έγινε μία μέρα πριν.

  Και μας λέει: «Και εδώ ο Άγιος έδειξε την πρόνοια του, γιατί, αν ο σύζυγος μου ήταν εκεί, σίγουρα θα έκλαιγε και εγώ θα έχανα την ψυχραιμία μου. Για τους γιατρούς όλα πήγαν απρόσμενα πολύ καλύτερα απ’ ότι περίμεναν. Παρ’ όλα αυτά συνέστησαν ένα μεγάλο αριθμό ακτινοβολιών, που όμως δεν ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθούν, γιατί το χέρι της κ. Βασιλικής μετά το χειρουργείο έμενε ακίνητο και πονούσε φοβερά. Βγήκε από το νοσοκομείο με την προοπτική, όταν μπορέσει να σηκώσει το χέρι της, να αρχίσει η θεραπεία.

Είκοσι δύο Αυγούστου, όλη η οικογένεια ανέβηκε στον Άγιο για τη Λειτουργία που της είχε παραγγείλει. Έγινε η Λειτουργία και βγήκαν έξω. Η κ. Βασιλική μπήκε στο πουλμανάκι τού Ιδρύματος, για να κατέβει. Ο πατήρ Εμ­μανουήλ Μακρής, που έκανε τη Λειτουργία, εξακολούθη­σε πίσω, όπως μας είπε ο ίδιος, να διαβάζει την παρά­κληση τού Αγίου Παρθενίου. Και ω τού θαύματος! Μόλις κάθισε στο πουλμανάκι, πριν ακόμη αυτό ξεκινήσει, τι συ­νέβη; Ας το παρακολουθήσουμε από το ίδιο το στόμα της, τα λόγια της απομαγνητοφωνημένα:

 «Μόλις μπήκα στο πουλμανάκι και έκατσα, ένιωσα ένα πολύ μεγάλο πόνο στον ώμο, φοβερό πόνο, σαν να με χτυπήσανε με ένα σφυρί και σε δέκα λεπτά περίπου το χέρι ήταν τελείως καλά, το οποίο δεν το σήκωνα καθό­λου επάνω, τίποτα, καθόλου, πόναγε φοβερά. Πέρασε και ο πόνος συγχρόνως, γιατί πόναγε πάρα πολύ το χέρι μου, πόναγε, πέρασε τελείως ο πόνος και φύγαμε. Κατε­βήκαμε κάτω και τότε το είπα σε όλους. Και μετά από το θαύμα που έγινε κάναμε τις εξετάσεις στους τρεις μήνες μετά το χειρουργείο και βγήκανε πολύ καλές ε­ξετάσεις, παρόλο που η βιοψία ήτανε άσχημη, δεν ήτανε καλή».

 Από εκεί και πέρα τα πράγματα πήραν δεύτερη στροφή προς το καλύτερο. Άρχισε η κ. Βασιλική κατό­πιν της εντολής των γιατρών τις ακτινοβολίες, όμως έκα­νε πολύ λιγότερες από τις προγραμματισμένες, γιατί για τους γιατρούς όλα βελτιώθηκαν γρήγορα και απρόσμενα και σταμάτησαν τις θεραπείες. Όταν πέρασε ο καθορι­σμένος χρόνος, επανέλαβε τις εξετάσεις όλες, αλλά τί­ποτα πια δεν υπάρχει. Η επέμβαση τού Αγίου φανερή και η οικογένεια συγκλονισμένη μιλάει για τον Άγιο, δι­ακηρύσσει το θαύμα του και τον δοξάζει. Πράγματι·

 «Θαυ­μαστός ο Θεός εν τοις αγίοις Αυτού».

 Δε σταμάτησε όμως ο Άγιος Παρθένιος να συμπαρα­στέκεται στην οικογένεια σαν ένας φίλος, ένας αδελφός. Κάθε φορά που η αμφιβολία μπαίνει στους λογισμούς τους ο Άγιος έρχεται να τη λύσει. Άλλες 2-3 φορές εμ­φανίστηκε στα μέλη της οικογένειας, πάντα συγχρόνως, το ίδιο βράδυ σε δύο από αυτά και τους διαβεβαιώνει: «Μη φοβάστε, η Βασιλική θα γίνει τελείως καλά».

 Σαν απίστευτα μας φαίνονται όλα αυτά και όμως είναι αληθινά. ΟΙ Άγιοί μας είναι ζωντανοί και στην Εκκλησία μας λειτουργεί το ιαματικό χάρισμα. Ο Κύριος μας δια των αγίων του εξακολουθεί να διδάσκει και να θαυμα­τουργεί, σαν τότε που ζούσε μαζί μας στη γη.

Ένας παλαιός Άγιος ζωντανός ανάμεσά μας

ΆΓΙΟΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ ΛΑΜΨΑΚΟΥ – ΑΘΗΝΑ 2000

—————————————————————

ΣΤΑ ΠΟΛΛΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ποὺ ἀναφέρονται στὸν ΟΣΙΟ ΠΑΡΘΕΝΙΟ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΛΑΜΨΑΚΟΥ ἀναφέρονται καὶ τὰ ἑξῆς: Κάποια γυναίκα ποὺ τὸ ὄνομά της ἦταν Εὐχαριστία, εἶχε στὰ ἐντόσθια φοβερὴ ἀσθένεια ποὺ προῆλθε ἀπὸ μαντεῖες καὶ γοητεῖες μάγων, μὲ ἄνδρα της μάλιστα μεγάλο μάγο ὀνόματι Ἀγάπιος. Ὁ Ἀγάπιος ἀναγνωρίζοντας τὴν Ἁγιότητα τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ Παρθενίου, ἔφερε μετανοημένος τὴ γυναίκα του στὸν Ἅγιο, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ τῆς διάβασε εὐχὲς τὴν ἐθεράπευσε τελείως.

Ἕνα ἄλλο περιστατικὸ ποὺ ἀναφέρεται στὸ βίο του, ἔχει νὰ κάνει μὲ κάποιους ψαράδες ὅπου τοὺς ἔκαναν πονηροὶ καὶ μοχθηροὶ ἄνθρωποι, μαγεῖες μὲ μαντεῖες καὶ γοητεῖες, νὰ μὴν μποροῦν νὰ πιάσουν οὔτε ἕνα ψάρι. Ἔριχναν τὰ δίχτυά τους, ἀλλὰ κανένα ψάρι δὲν ἔμπαινε στὰ δίχτυα ἀπὸ τὴν βασκανία τοῦ δαίμονα. Τότε οἱ ψαράδες κατέφυγαν στὸν Ἅγιο καὶ τὸν παρακάλεσαν νὰ τοὺς βοηθήσει, γιατὶ κατάλαβαν τί τοὺς συνέβαινε. Βλέποντάς τους ὁ Ἅγιος προσῆλθε στὸν αἰγιαλὸ καὶ ἀφοῦ εὐλόγησε τὴ θάλασσα, ἔριξε ἁλάτι καὶ τοὺς εἶπε νὰ ρίξουν ἀμέσως τὰ δίχτυα. Ὑπακούσαντες οἱ ψαράδες τὸν Παρθένιο ἔπραξαν ὅ,τι τοὺς εἶπε ὁ Ἅγιος καὶ ὢ τοῦ θαύματος τὰ δίχτυα γέμισαν τόσα ψάρια, ποὺ ὅσοι ἦταν παρόντες ἐξεπλάγησαν.