ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ ΟΙ ΔΥΟ ΥΙΟΙ -ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΟΙ ΔΥΟ ΥΙΟΙ

Πικρά ποτήρια αίσχους και ντροπής, θλίψεως και οδύνης, ποτίζουν τον πατέρα τους και οι δυό υιοί της σημερινής παραβολής. Ο ένας, τον ατιμώνει με την  προηγούμενη ελεεινή διαγωγή του. Ο άλλος, τον πικραίνει με τον φθόνο του και με την εγωιστική και εμπαθή συμπεριφορά του. Ο νεότερος, θρασύς και παρήκοος, αυθάδης και ασεβής όπως είναι, παρουσιάζεται μια μέρα στον πατέρα του και τον αναγκάζει, με το έτσι θέλω, να του δώσει το ποσοστό της πατρικής περιουσίας που του ανήκει. Ο πατέρας του, που δεν θέλει να κρατήσει δια της βίας τον ανυπότακτο υιό, διαμοιράζει την περιουσία του και δίνει στο απαιτητικό παιδί το μερίδιό του.

Μετά από λίγες μέρες μαζεύει όλα τα αγαθά του και αναχωρεί σε χώρα μακρινή, ξένη και άγνωστη, μακριά από κάθε πατρική επίβλεψη και προστασία. Εδώ ρίχνεται ακράτητος στη ζωή της ασωτίας. Παραδίδεται στα γλέντια και τα ξενύχτια, στις αισχρότητες και της ακατονόμαστες βρομερότητες. Σπαταλά όλη του την περιουσία  στα συμπόσια και τις διασκεδάσεις και στην κάθε είδους ασωτία και διαφθορά. Καρπός και αποτέλεσμα της άνομης και τρελής αυτής ζωής είναι η τρομερή  στέρηση και πείνα ο εξευτελισμός  και η δουλεία. Και είναι βέβαια όλεθρος και καταστροφή και δίκαιη τιμωρία για τον κακοκέφαλο και ατίθασο αυτό νέο. Είναι όμως και ντροπή και προσβολή  και για τον πατέρα, το καλό όνομα του οποίου με τόση ασέβεια και αφροσύνη έχει διασυρθεί και κατασπιλωθεί από τον άσωτο υιό.

Παρόμοια θλίψη και στενοχώρια δοκιμάζει ο αγαθός αυτός πατέρας και από τον μεγαλύτερο υιό του.  Αυτός δεν είναι παρήκοος και σκληρός όπως ο νεότερος. Τουναντίον, φρόνιμος και συνετός, φιλόπονος και εργατικός, μένει πάντοτε κοντά στον πατέρα του. Τον βοηθά στις εργασίες του και εκτελεί με προθυμία τις διαταγές του. Η χωρίς όμως πνευματικό περιεχόμενο πειθαρχία αυτή, γεννά μέσα του τόσο μεγάλη ιδέα για το άτομο του και δημιουργεί  τέτοιες παράλογες αξιώσεις, που ξεσπούν σε βάρος του πατέρα του, σε μια στιγμή μάλιστα γενικής χαράς και ευφροσύνης . Στηριχθείς στον εγωισμό του και προβάλλοντας στον πατέρα του την αυτοδικαίωση,  παίρνει την θέση του  αρνητού της πατρικής εξουσίας και της αδελφικής αγάπης.

Όταν μια μέρα επιστρέφει στο πατρικό του σπίτι ο άσωτος αδελφός του και ο πατέρας του πανηγυρίζει με χαρά το μεγάλο και χαρμόσυνο γεγονός της επιστροφής, ο μεγαλύτερος υιός, αντί να λάβει μέρος στην χαρά, θυμώνει και μένει έξω από το σπίτι. Ο πατέρας του βγαίνει έξω και τον παρακαλεί. Αυτός όμως χύνει όλη την πικρία της φθονερής του καρδιάς και παραπονιέται γιατί ο πατέρας του έκαμε μια τέτοια θυσία για τον άσωτο, ενώ γι’ αυτόν δεν έχει δείξει ποτέ ένα τόσο μεγάλο ενδιαφέρον. Ο αγαθός πατέρας απολογείται προς τον ανάξιο υιό και του υποδείχνει ότι δεν είναι δίκαια τα παράπονά του. «Συ είσαι πάντοτε κοντά μου», λέει, «και όλα τα αγαθά μου είναι δικά σου. Δίκαιη και πρέπουσα είναι η χαρά για την επάνοδο του άσωτου αδελφού σου γιατί ήταν νεκρός στην  αμαρτία και χαμένος και τώρα ανέζησε και ανευρέθη ».

Αυτή την ανάρμοστη και ανεπίτρεπτη  διαγωγή δείχνουν στον πατέρα τους οι δύο υιοί της σημερινής παραβολής. Μια διαγωγή, που την συναντούμε σε κάθε εποχή, ακόμα και σήμερα. Γιατί και σήμερα υπάρχουν αμαρτωλοί όμοιοι με τον νεότερο ή το μεγαλύτερο υιό της παραβολής. Οι πρώτοι, βυθισμένοι στο σκοτάδι και την άγνοια των πραγμάτων, παρασύρονται στην ανηθικότητα και την ασωτία, στην οποία εξώκειλε ο νεότερος υιός. Νομίζουν ότι θα βρουν την ευτυχία, στην απόλαυση των υλικών αγαθών και των αμαρτωλών επιθυμιών. Βέβαια κατ’ αρχάς η ζωή της αμαρτίας φαίνεται από κάθε άποψη ευχάριστη και ελκυστική. Άλλα όμως παρουσιάζει στην αρχή και άλλα έρχονται στο τέλος. Υπόσχεται ελευθερία και οδηγεί σε σκληρή δουλεία. Υπόσχεται τέρψεις και ευτυχία και δημιουργεί πικρίες και θλίψεις και δυστυχία. Τρέφει με όνειρα και μεγάλες ελπίδες και οδηγεί στην καταισχύνη, στην απελπισία, στην απώλεια. Γιατί τελικό κατάντημα του αμαρτωλού είναι η καταστροφή, όχι μόνο η ψυχική, αλλά και η σωματική και η οικονομική και η κοινωνική.

Οι δεύτεροι, ενώ αποφεύγουν σοβαρά αμαρτήματα και μένουν καθαροί από τον μολυσμό και την κατάπτωση των σαρκικών αμαρτημάτων, αφήνουν εν τούτοις, να αναπτυχθεί στην ψυχή τους ο φθόνος και το μίσος και ο φαρισαϊσμός και η αλαζονεία του μεγαλύτερου υιού. Είναι πάντοτε έτοιμοι να διαφημίσουν τις αρετές τους και να καυχηθούν για το άτομο τους και να καταδικάσουν, χωρίς συμπάθεια και οικτιρμό, τις  παρεκτροπές και ελλείψεις των άλλων. Γυμνοί από ταπεινοφροσύνη και  αγάπη και τυπικά ενάρετοι και καλοί, είναι στην ουσία άνθρωποι φθονεροί και εμπαθείς. Δεν γνωρίζουμε, πάντως, αν ο μεγαλύτερος υιός, μετά τον πατρικό έλεγχο , εισήλθε στο σπίτι για να συμφάγη με τον άσωτο αδελφό του. Τούτο ο Κύριος δεν το εφανέρωσε, προφανώς, για να διδάξει ότι οι φθονεροί άνθρωποι, μόνο αν διορθωθούν και μετανοήσουν ειλικρινά, θα έχουν θέση στην βασιλεία των Ουρανών.

Χριστιανοί μου! Αν ως τώρα ζήσαμε στην αμαρτία και αν μέχρι σήμερα υπήρξαμε άσωτοι, φθονεροί και εμπαθείς, ας μην απελπιζόμαστε γι’ αυτό και ας μη δειλιούμε. Η αγάπη του Θεού είναι άπειρη και το έλεος Του ανυπολόγιστο. Αυτό που χρειάζεται από μας είναι η οριστική απομάκρυνση από την ζωή της αμαρτίας και η επιστροφή στον Θεό. Ας μετανοήσουμε, λοιπόν, και ας  επιστρέψουμε χωρίς αναβολή, στον Θεό της αγάπης και της ευσπλαχνίας. Η μετάνοια έσωσε, εθεράπευσε και αποκατέστησε τον άσωτο. Η μετάνοια θα έσωζε και τον πρεσβύτερο. Αλλ’ αυτός όμως σκοτισμένος και δεμένος από τον εγωισμό του δεν μετανόησε και έμεινε έξω της χαράς, με τα αμαρτήματα του, με τα πάθη του, τα πείσματα του και την κακία του. Ας εξομολογηθούμε τις αμαρτίες μας και ας ακολουθήσουμε τη ζωή της αρετής. Και τότε να είμαστε βέβαιοι, ότι θα βρούμε ανοικτές τις αγκάλες του Θεού, ανοικτά και τα χέρια Του, για να μας δώσει την ευλογία Του και παράλληλα την ειρήνη και την συγχώρηση και την απαλλαγή από την αμαρτία.

† Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης κ. Διονύσιος